Beetje stress?

Ja hoor, hij heeft toegeslagen...
In huize De Bruin/De Boer is eindelijk iets van een lichte nervositeit te bespeuren. De woensdag is helemaal volgepland, wat de nodige stress geeft. En wat irritatie over en weer...Sietse reageert zeer alert en eist bij het eerste signaal van wederzijdse kribbigheid dat zijn ouders een 'kusje doen'. Lachen, het is meteen over!

Bastiaan gaat aan de slag met de schoonmaak en arme ik moet naar Ikea. Arme ik...ik heb maar een uur! Want daarna heb ik een poliklinische afspraak met Sietse. Gelukkig zijn de grappige rotan stoeltjes er nog, die zullen leuk staan in de woonkamer. Ik probeer verder zo min mogelijk rond te kijken, ik heb maar een uur. Maar wat hebben ze leuke spulletjes in de aanbieding! Hoe het komt weet ik niet (het was hart-, hartstikke druk bij de kassa!) maar als ik de parkeerplaats oprij ben ik al een minuut te laat. Bas helemáál niet blij natuurlijk. Gelukkig is het ziekenhuis om de hoek, dus de schade is beperkt. Alle begrip natuurlijk, 'jullie hebben het vast ontzettend druk met de voorbereidingen!'

Bastiaan kijkt nog steeds beteuterd als hij vanmiddag terugkomt van een of ander groothandel uit Zoeterwoude. Ze hebben daar airco units te koop voor een zeer aantrekkelijke prijs. Handig voor de fysiopraktijk...ik kijk mee op het internet, ziet er prima uit. Het bestaat uit twee onderdelen, een deel hangt binnen en de rest komt buiten te staan. Maar hoe te vervoeren? We hebben er meer dan één nodig. 'Eentje in de achterbak, de rest op de achter- en voorbank van de auto, kan makkelijk,' zegt Bas. En weg zoeft het Mazda 121 bolhoedje.
Als hij daar aankomt liggen de mannen in een deuk. Of hij met 'dat ding' de airco's dacht te vervoeren? Het blijken enorme bakbeesten te zijn, eentje past al nauwelijks in het autootje. Dat wordt bezorgen...gelukkig kan dat ook, ze komen volgende week. Maar hoe moet dat straks aan de andere kant van de oceaan? Die bakbeesten komen wel op het terrein van mijn vader te staan...anyway, we zien het wel.

Welkome stress...mail van de makelaar! Maandag is er weer een bezichtiging. Komt prima uit, de kids gaan morgen naar Zeeland. Kunnen wij weer even de puntjes op de i zetten. Geen idee wie de mensen zijn, we horen het wel.

We gaan richting de zestig ingepakte dozen. Langzaam maar zeker beginnen we dat te merken, ik heb ineens aardig wat ruimte in mijn garderobekast...
Als Amber ontdekt dat ik speelgoed aan het inpakken ben is het huis te klein. Alles wordt er weer uitgevist, en als ik het afpak volgt een oorverdovend gekrijs. De al ingepakte keyboard brengt redding, terwijl de twee kids staan te swingen doet Mama snel de doos dicht. De keyboard gaat wel in een andere doos.

Nog snel even boodschappen doen met z'n vieren, dan doet Bas de kids in bad en in bed. Ik ga er weer vandoor, richting Harmelen. Boeken kopen! Tot mijn verbazing blijkt Marktplaats een bron van prachtige, betaalbare boeken te zijn. Gisteren geboden, vandaag gehaald. Ik koop een halve doos kinderboeken, in prima staat, voor een prima prijs. Dat wordt genieten straks voor de kids!
Die liggen al heerlijk te slapen als ik terugkom. Een mooi moment om even de stand van zaken door te nemen. Oef, wat hebben we nog een hoop te doen...maar we redden het wel.

Mijn portemonnee is inmiddels ook veilig thuis. Hij ziet eruit alsof hij onder een truck heeft gelegen, maar hij is het, compleet en wel! Pasjes, rijbewijs, alles zit er nog in. Wie zou het nou gevonden hebben? Ik kom er waarschijnlijk nooit achter. Jammer.
Mijn portemonnee en ik nemen afscheid van elkaar; hij heeft goed dienst gedaan. Is heel vaak weggeweest, maar altijd weer teruggekomen! Dat de volgende dat ook maar moge doen...

Summer!

Jippie! Hier is dan! Nee, geen hemelbed, maar we zijn er zeer happy mee.

Vrijdagavond besluiten we dat het dit weekend maar moet gebeuren. Geen tijd te verliezen, zeker met die lange levertijden...anders gaan we zonder bed weg. Op zich geen punt, bedden genoeg in Suriname, maar we hadden toch al besloten om het bed hier te kopen. Doorzetten dus! Zaterdag sjeezen we halverwege de dag met de kids richting Purmerend. Het kroost wordt achtergelaten bij neef Stef en tante Peggy-Ann, wij racen verder naar Alkmaar. Bedweter, van het internet geplukt. Zo ziet het er op het eerste gezicht ook uit, een klein beddenpakhuis.
Tijdens het wachten kijken we een beetje rond, matrassen uitproberen en andere bedden bekijken. En ja hoor, daar staat ie! Z-Summer is zijn naam, zeer toepasselijk. Hij lijkt een beetje op Bulky, onze eerste keus, strak en robuust. Maar goed, we kwamen voor het hemelbed...De ontvangst is hartelijk, Pieter de Beddenman is gastvrij en neemt zijn tijd om ons alles uitgebreid uit te leggen. Het hemelbed staat in een magazijn even verderop, maar valt ons in het echt een beetje tegen. We weten het meteen...het wordt Summer! En Summer is zowaar leverbaar in 180 bij 200, vóórdat de container vertrekt, als we Pieter mogen geloven. En we geloven hem grif.
Ik zwaai nog even naar Summer en neem me plechtig voor hem elke avond minstens 7 uur te beslapen. Goede voornemens, hahaha...

Over summer gesproken, wat een perfecte inburgering voor de kids! Het blijft lekker warm en we genieten er allemaal van. Avondmaal in het park, terwijl je de luchtballonnen ziet vertrekken, heerlijk toch?

Gevonden!

Middenin de hectiek van het bedritueel van de kids gaat de telefoon. De echtgenoot van mijn vroegere buurvrouw! En dan bedoel ik heel vroeger, in mijn eerste huis in Maarssen, ruim tien jaar geleden.
'Ben jij soms iets kwijt?' vraagt hij. En ik weet het meteen.
'Ja, mijn portemonnee!' roep ik. Ja, hoe is het mogelijk, hij is terecht...tenminste, dat moet nog blijken. Want het zijn niet Jo en Diny die hem gevonden hebben, maar mensen uit Utrecht. Die hebben het adres in mijn rijbewijs gebruikt om mij op te sporen. Maar dat rijbewijs is acht jaar oud, dus ze kwamen in Maarssen terecht. En op mijn vroegere adres woont nu mijn buurvrouw, die is indertijd een deurtje opgeschoven. En het wordt nog grappiger: haar man is een patient van Bastiaan.
Hij wist ook meteen een oplossing voor de vinders: de portemonnee met een briefje erbij in de brievenbus van het gezondheidscentrum doen. Het centrum zit in dezelfde wijk, geen extra zoektocht dus.
Als alles meezit heb ik mijn portemonnee maandag terug. Ik hoop dat de vinders hun adres of telefoonnummer hebben achtergelaten, want ik wil ze wel graag bedanken. En ik ben toch wel erg, erg benieuwd waar ie gevonden is... en wat er nog in zit. Mijn rijbewijs in ieder geval, dat is een hele opluchting!

De hoofdverdachten in deze zaak, jongeheer S. de B. en jongedame A. de B. zijn uiteraard vrij van verdere rechtsvervolging. Hun onschuld (in deze zaak) is bewezen...

Eens kijken of het dit weekend ook meezit met een andere zoektocht, die naar ons bed. Ja, helaas...op slaapgebied zit het ons even niet mee. Ik had geen idee dat het zo lastig is om een bed van 180 bij 200 aan te schaffen. Levertijd: zes maanden...dat gaat dus niet.
Wat een teleurstelling. Rondbellen naar andere vestigingen van de winkel levert niets op. Wat nu? Toch maar de 160 bij 200?
En dan komt Bas terug op een eerder idee: Het Hemelbed.
Ik ben niet wildenthousiast, maar goed, het bed op de internetsite van een of andere winkel ziet er wel grappig uit. We gaan zaterdag kijken. Verder maak ik me er niet zo druk om, genoeg andere dingen te doen! Zoals een beetje slaap inhalen...het is elke avond weer raak, veel te laat in bed.

Het huis is een ander punt, mijn vingers jeuken om me maar eens zélf met de verkoop te gaan bemoeien. De gluurders zijn verder weggebleven, ik vreesde het al vanwege de katten. Ik zal me de komende drie weken nog gedeisd houden, maar ik ben al wel een beetje aan het speuren op internet. Wie zoek wat en waar?
Met het andere appartement lijkt het allemaal op rolletjes te lopen. De nieuwe huurders trekken er per 1 augustus in, de oude zijn er per dezelfde datum uit. Bastiaan heeft het allemaal voortvarend aangepakt en via een verhuurbedrijf was het zo geregeld.

Als er rond half augustus nog niet genoeg beweging in de verkoop zit schakel ik Bas in, hahaha!

Zomergroet

Groetjes van Amber! Vandaag ben ik zestien maanden oud. Gaat hard, he...
Sietse en ik zijn dol op verhuisdozen, je kan er zo gezellig mee spelen! Ik heb mezelf al een paar keer bijna ingepakt, iets te ver voorover gebogen en ik duikelde zo de doos in.

En ook de groeten van mij! Amber en ik genieten van het weer, we kunnen prima tegen de hitte. We zijn allebei heel bruin geworden! De krullen op deze foto zijn er nu af, het staat heel stoer.

Bekijks...

Hellep, er dreigt weer een bezichtiging...
Het is na achten, de kids liggen braaf te slapen, ik ben relaxed bezig met dozen inpakken, Bas komt terug van dozen naar de garage brengen.
Met een alarmerend bericht!!!
Er staan twee mensen vanuit de parkeerplaats naar ons appartement te loeren...een wat ouder stel. Potentiële kopers? Ik barst van nieuwsgierigheid, maar durf me niet te vertonen. Hoe komen we erachter wat ze willen?
Bas komt met de oplossing: gewoon langslopen met wat dozen. Geheid dat ze hem aanspreken!

Niet dus, ze zijn verdwenen...althans, zo lijkt het. Want als hij weer boven is, staan ze er ineens weer.
'Dozen!' roept Bas. Nog meer dozen? Ik pluk als een speer twee kledingkratten ergens vandaan en daar gaat Bas weer. En ja hoor, beet...ze raken in gesprek! Het paar is inderdaad op zoek naar een woning, ze hoorden van iemand in onze flat dat ons huis te koop staat.
Na het promotiepraatje van Bas vertrekt het stel met het telefoonnummer van de makelaar. Nou, ik ben benieuwd!
Minpuntje: ze hebben twee katten. Op zich geen punt, maar het zijn straatmadrijntjes...oftewel, ze blijven nooit binnen. Lastig als je in een flat woont. Maar goed, de bezem er weer flink doorheen, duimen en dan zien we het wel.

Weer een heerlijk weekendje Zeeland achter de rug. Met als hoogtepunt: ons nieuwe bed!!! Was ons huwelijkscadeau van mijn schoonouders, en dit weekend maken we eindelijk tijd om op zoek te gaan naar iets leuks. Drie winkelbezoekjes in een uurtje tijd leveren niks op. Maar het grappige houten bed in de laatste winkel lacht ons toe en wij zijn meteen verkocht! Het bed ook, wat mij betreft...
Toch handig dat we ongeveer dezelfde smaak hebben.

En nog meer goed nieuws!!! Het fototoestel is terecht. Gevonden terwijl ik dit schrijf, hoe is het mogelijk. In een opwelling kijk ik achter een oude printer en daar ligt ie.
Ik was de laatste die hem heeft gebruikt, en vorige week was ie ineens verdwenen. Na de portemonnee-affaire (nee, die is nog niet terecht) ga je dan toch echt aan jezelf twijfelen! Mijn omgeving deed dat ook al, vermoed ik...
Inmiddels ken ik de dader(s) ook. Want die hebben die middag lopen rommelen in het kantoortje, precies op die plek. De boefjes. De deur op slot doen is helaas geen optie, er zit geen slot in. Gewoon extra opletten, dus...

Even zeuren

Zo zit ie mee, zo zit ie tegen...en deze week zit ie tegen.

Mijn portemonnee is al een paar dagen onvindbaar. Mijn kinderen, de hoofdverdachten, hebben (nog) niet bekend. Ze helpen zelfs mee zoeken. Het hele huis is overhoop gehaald, maar nee...niet gevonden. Dus toch buiten de deur kwijtgeraakt? Of per ongeluk ingepakt? Geen idee, vandaag dus maar naar de politie. Die hadden hem ook niet gevonden. Ik moest wel tien keer uitleggen wat erin zat, wat een ergernis. Maar goed, de aangifte is gedaan, was wel nodig, want mijn rijbewijs en pasjes bevinden zich onder de vermisten...de pasjes zijn inmiddels ook al geblokkeerd.

Eergisteren kwam er een einde aan het leven van mijn mobieltje. Hij is verdronken in een bodempje appelsap, het (anti-lek)bekertje in mijn rugzak lekte...tja.
De simcard kan blijkbaar zwemmen, die heeft het gelukkig overleefd.

Ooit het volle gewicht van een kinderstoel op je teen gevoeld? Doe maar niet, het doet echt zeer! Ik ben ervan overtuigd dat ik een dubbele teenfractuur heb, Bas denkt dat het wel meevalt.

Vandaag ook nog drie zakelijke afspraken waar ik helemaal niet op zit te wachten.
Dan nog een berg strijkwerk, maar verder heb ik eigenlijk niets om over te zeuren. Met de kindjes gaat het perfect, op wat schrammen en builen na. Het zijn echt babbelkousen, klepperen de hele dag. Ze zijn zo actief dat ik af en toe ook een middagslaapje nodig heb. Amber heeft inmiddels besloten dat ze voortaan zélf haar bordje leeg eet. Assistentie wordt driftig weggewimpeld, tot groot vermaak van broer Sietse. Die heeft trouwens de zinnen 'ik wil niet' en 'ik doe het niet' bovenaan zijn vocabulairelijst geplaatst. Maar 'dank je wel, Mama (of Papa)' staat op een goede derde plaats, dus ons hoor je niet klagen!

De garage loopt nu aardig vol. Bastiaan heeft een aantal grote en middelgrote blikken verf van een kennis gekregen. Topkwaliteit en mooie kleuren, dus daar gaan we ons lekker mee uitleven in Suriname. De praktijk moet nog in de verf worden gezet, dus dat komt mooi uit. En er zijn vast wel mensen daar die we er blij mee kunnen maken...

Boeroeswing i.o.

Dat is de titel van een werkmap op onze computer. En hiernaast zie je ons logo!
Heeft ons aardig wat zweet gekost, maar we zijn best tevreden met het resultaat.


Het plan voor een eigen fysiotherapiepraktijk in Suriname leeft al een hele poos. Sinds ik in 1997 het Surinamevirus opliep tijdens een stageperiode in het St. Vincentius Ziekenhuis is het eigenlijk alleen maar erger geworden. Dan kom je Saskia in Nederland tegen, en die heeft het zelfde gevoel, terug naar Suriname!
De eerste concrete ideeën ontstaan eind 2003, we zijn dan dus bezig met een zoektocht naar een leuk stukje grond op Meerzorg om te wonen. Maar of dat de ideale werkplek is? Het is een voormalige plantage, mensen wonen er al generaties lang en lossen vaak gezondheidsproblemen in eigen kring op. Dat betekent dus dat ik al mijn idealen op woongebied niet aan de kant hoef te zetten, het blijft paradijs op aarde. Maar om mijn ambities op werkgebied volledig in te zetten zal ik toch in Paramaribo moeten zijn. Hier kan ik met gezondheidsprogramma’s aan de gang en zal ik betere aansluiting vinden bij de rest van de werkers in de gezondheidszorg.

Maar terug naar het ziekenhuis, daar waar mijn Surinaamse carrière begon? Er liggen wel mogelijkheden, maar ik voel bij elk bezoekje dat ik breng weer de beperkingen bij me bovenkomen. Ik wil mijn ambities niet negatief laten beïnvloeden door mensen met andere attitudes en motivaties. Deze boeroe wil recht op zijn doel af, wanneer je mee wilt ben je welkom, wanneer je andere ideeën hebt is dat ook prima, maar werkt dat erg lastig met mij samen. Dat ik hiermee mijn eigenwijze persoonlijkheidje nogal eens zal tegenkomen lijkt me aannemelijk. Maar de keerzijde zal naar mijn overtuiging ook betekenen dat ik dié dingen kan doen die ik graag doe.

Dus een eigen praktijk! Vervolgens was ik ook nog eens zo brutaal om in de benedenverdieping van het huis van mijn schoonouders een potentiële praktijkruimte te zien. Goed, er zou wat aan verbouwd moeten worden, maar dat mag geen belemmering zijn, in ieder geval niet voor mij… Schoonpapa verhuurde de ruimte tot voor kort aan vakantiegangers en studenten die stage kwamen lopen in Suriname. Ik wilde dus wel een soort vaste huurder zijn, met wensen t.a.v. uitbreidingsmogelijkheden van de ruimte. Het geluk stond aan mijn zijde, want ze wilden me graag van dienst zijn om mijn droom invulling te geven (of is het een onuitgesproken tegenprestatie voor het terugbrengen van hun dochter, met kleinkinderen, naar het moederland?).
Feit is dat mijn schoonvader van onschatbare waarde is geweest bij al onze projecten. De bouw van het guesthouse heeft hij volledig gecoördineerd als een soort aannemer (samen met zijn kritische assistente, ons aller Ollie). Bij de bouw van ons eigen paleisje was hij hoofd van de bouwinspectie en fungeerde als onze lokale bank.

Het derde bouwproject in twee jaar is dus wat dichter bij huis, sterker nog, mijn schoonouders hebben wekenlang in het stof gezeten toen een deel van hun benedenverdieping geannexeerd werd. We overleggen meerdere keren per week via MSN over de gang van zaken. Voor een gepensioneerde man van begin 70 heeft Hugo dus al een paar jaar een erg druk leventje. Ook al sputtert de gezondheid wel eens tegen, hij blijft zich gevraagd en ongevraagd voor onze zaak inzetten. Onze dankbaarheid hiervoor is natuurlijk groot, ik spreek de hoop uit dat we nog vele jaren mogen genieten van bezoek van opa en oma aan ons paradijsje. Er staat al een hele voorraad visgerei klaar om mee te nemen, de amandelboom langs het water is al geplant, dat de vissen nog maar lang mogen bijten…

Vliegen, maar dan anders

Hellep, hellep, de tijd begint te vliegen...onze omgeving heeft dat blijkbaar sneller door dan wijzelf. De eerste afscheidwensen druppelen al binnen. 'Als ik je niet meer zie, goede reis en veel geluk...' De eerste keer kijk ik even verbaasd, waar hebben ze het over?
Maar inderdaad, er zijn nu al mensen die ik niet meer zie voor mijn vertrek...wat een raar idee. Ik begin een beetje de kriebels te krijgen. Mijn zusje maakt het nog even erger door te melden dat we nog maar twee maanden hebben om leuke dingen samen te doen. Zij gaat in augustus een maand op vakantie en wij zijn volgens de planning eind september weg!

Ben ik nou de enige die daar last van heeft, dat ding dat ze plankenkoorts noemen? Ik leg het voor aan manlief. Hij gaat er niet heel diep op in, misschien moet ik hem maar zélf aan het woord laten.

Van bezichtigers nummer twee nog niks gehoord; in de tussentijd wordt er weer driftig ingepakt. Wat er allemaal in die dozen gaat? Je kan het zo gek niet bedenken. Bastiaan moet hartelijk lachen als hij pakjes appelsap in doos KE 004 ziet verdwijnen. 'We maken straks toch onze eigen sappen?' vraagt hij. Ja, maar geen appelsap...die kleine pakjes zijn hartstikke handig voor de kids, en bovendien zijn ze in Suriname veel duurder dan hier bij de Lidl. Natuurlijk, het is zo op, maar toch.
Lachend vertelt Bas later aan mijn zus dat ik last heb van appelsap nostalgie...nou ja. Zou ie gelijk hebben?

Op het gebied van nostalgie krijg je trouwens de leukste discussies. Want wat gaat mee en wat niet?

Sas: 'Eh, Bas. Die ouwe blokfluit, wat doen we daarmee? Kan ie weg?'
Bas: 'Nee hoor, die doet het nog prima. Die had ik toen ik klein was...is wel leuk voor Sietse.' (zet blokfluit aan de mond, een ijselijk vals gejank verscheurt de stilte)
Sas: 'Dat ding is hartstikke vals, man! En je zei zelf dat je er toen weinig van terecht bracht. Dat ding hoeft van mij niet mee, hoor! En what about die boerenklompjes? Die passen allang niet meer...'

(onderhandelingen over blokfluit en klompjes worden op een later tijdstip voortgezet)

Bas: 'Is dat de eerste boekendoos? Mooi...misschien kan je dan meteen al die paperbacks wegdoen.'
Sas: WEGDOEN??? Wie doet er nou boeken weg? Ik niet, hoor!!! Ik moet er zelfs nog een paar bijkopen.'
Bas: Maar je hebt deze toch al gelezen? Sommige zelfs meer dan één keer. De meeste lees je toch niet meer, en het is toch geen literatuur...en weet je, op Meerzorg hebben we daar toch geen tijd voor.
Sas: IK maak wel tijd om te lezen hoor. En als ik ze nog een keer wil lezen dan moet ik ze wel hebben. En ik kan ze in Suriname aan anderen uitlenen. Zie je dit boek? Echt één van mijn favorieten, heb ik uit Suriname meegenomen naar hier. En hij gaat weer mee terug!' (houdt boek omhoog, engelstalig flutromannetje van Danielle Steel, oud, beduimeld en vol ezelsoortjes).

(paperbacks zijn als eerste ingepakt, onderhandelingen worden op Meerzorg voortgezet)

De kids vinden het allemaal best. De strandbal, emmertjes en schepjes, de beertjes en de auto's, meer vragen ze niet!
Tussen de nostalgiediscussies, de handel en wandel met de kindjes en het inpakken door, werken we ook nog eens aan ons eigen bedrijfje. Het begint zowaar vorm te krijgen...
Het woord hierover is dit weekend aan Bastiaan, dé motor achter Boeroeswing!

Foto's zweefvliegen

De kids vonden het allemaal prachtig! Schrokken af en toe wel van de herrie...

Bastiaan mocht voorin, met een loodkussen want hij haalde de vereiste 70 kg niet...



Nog even zwaaien voor vertrek.

Mooie plaatjes van Bastiaan.

Hier kom ik aanvliegen!

Met oom Wouter erbij durfde Sietse het vliegtuig wel te verkennen.

Surinaams weertje!

Weertje, he? Ik wilde al op het balkon gaan zitten, in het zonnetje met een boekje, heerlijk op z'n vakantie-Hollands. Zo vaak hebben we dit weer hier niet...maar toen bedacht ik dat een Surinaamse dag ook op zijn Surinaams moet worden beleefd.
Nee nee, geen siesta, dat doen ze in Spanje! Gewoon aan de slag, dat is de beste voorbereiding op ons nieuwe leven.
Dus is er om vier uur 's middags al gekookt, een wasje is gedraaid en ik zit voor de computer in plaats van in mijn bikini aan het strand. De kids liggen uitgeteld op bed na de lange reis van gisteravond en het parkplezier van vanochtend.
De moeilijke afgelopen week is meer dan goedgemaakt tijdens het weekend. Met Sietse gaat het steeds beter! We kunnen deze week voorzichtig beginnen aan het afbouwen van een deel van zijn medicijnen.

De kids hadden weer een geweldig weekend, heel veel extra aandacht van de gasten op het verjaardagsfeestje van hun Omi.
Maar ook wij kwamen aan onze trekken...kinderen en partners werden zondag door Brigitte getracteerd op een rondje zweefvliegen!!!

















Ja, precies...een tochtje in zo'n klein papieren vliegtuigje zonder motor. Hang je daar in je eentje, hoog in de lucht aan een touwtje achter een echt vliegtuigje. Laatst collecteerde ik op 17 hoog voor het Rode Kruis en dat was al veel te hoog gegrepen. Zweefvliegen? Nee, niet mijn ding! Ik heb me dus ook netjes afgemeld. Vanaf de grond is het ook mooi...

Als we daar aankomen blijk ik compleet verkeerde info te hebben. Natuurlijk is het vliegtuig niet van papier. Het ziet er zelfs redelijk solide uit. Bovendien ga je niet in je eentje de lucht in, er gaat een echte zweefvlieger mee! Klein minpunt: het touwtje gaat wel los als we hoog genoeg zijn. Maar blijkbaar is er daarboven voldoende wind om een vliegtuig te dragen dat niet eens op eigen kracht van de grond komt. Vergelijk het maar met een zeilboot, zonder motor komt ie de haven niet uit, maar zet er een zeil op en je haalt zo 6 knopen!
De knop is bij mij ineens om, maar voor de zekerheid wacht ik met mijn definitieve besluit tot de jarige veilig en wel terug is.

Dan is het zover. Ik wacht geduldig op een zenuwachtig gevoel, maar dat komt niet. Het touwtje (lees: lier) wordt aan het echte vliegtuig gehaakt en voor je het weet worden we de lucht in gesleept. Een aardige ouwe baas zit achter het stuur en heeft de eerste minuten al zijn aandacht nodig voor het vliegtuig. Nu komt het, denk ik als hij de lier lostrekt. Maar nee, hoor, de kist vliegt gewoon verder, net als een meeuw. Op zoek naar de thermiek, zoals dat heet. In lekentaal, een windvlaagje waar je lekker op kan zweven en klimmen. Met wat gehobbel zo nu en dan, maar het is wel heel relaxed! En tegelijkertijd heel raar. Hier zit je dan, met je volle gewicht in een zwaar vliegtuig en je wordt gedragen door de wind. Maar als je uitstapt donder je als een baksteen naar beneden...volstrekt verklaarbaar volgens de wetten van de natuur, maar toch is het gek!
Na twintig minuten ronddartelen gaan we terug. Hoe lager je gaat hoe minder wind, zou je zeggen, maar daar is niets van te merken. Het ouwe baasje zet het toestel keurig zwevend aan de grond en ik kan mijn juichende kindjes in de armen sluiten.

Bas is de laatste, de slimmerik, hij blijft dan ook het langst in de lucht hangen. Of hij dat achteraf heeft gewaardeerd weet ik niet zeker, hahaha...
Hij vliegt samen met een jonge vent, en even later gaat er nog eentje de lucht in. Die draaien elkaar op 1200 meter hoogte dol met rondjes. Om duizelig van te worden, zeker als bijrijder! Maar het levert wel wat mooie foto's op. En we zijn alle acht de lucht in geweest. Ik weet niet of iedereen het zo weer zou doen, maar een leuke belevenis was het zeker!
De rest van de middag is ook gezellig; om half negen 's avonds gaan we met frisse moed de weg op, richting Utrecht. Ná de files, denken wij. Maar dat denken alle andere vakantiegangers ook, dus daar staan we met z'n allen. Maar dat hadden we al bedacht, dus op naar de omzeilroutes. Tegen beter weten in, want ook daar staan ze...
Onze flexibele kindjes hebben het na twee uur rijden even gehad, maar een pitstop bij een benzinestation doet wonderen. En even na middernacht zijn we binnen. Het is weer eens bewezen: probeer geen files te omzeilen. Je zou weleens langer onderweg kunnen zijn!