Spanning

Nee, nog geen nieuws...behalve dan dat we in onderhandeling zijn met de potentiële koper. De spanning stijgt ten top!

Oeps, foutje...de bar

----- Original Message -----
From: Saskia de Bruin
To: Peggy-Ann de Bruin
Sent: Sunday, August 27, 2006 2:15 AM
Subject: chinese muur

Hallo Peg,
Het is hier ver na middernacht, maar ik moest nog even mailen anders slaap ik niet...wat heeft meneer Pee nou weer gedaan??? Die bar is bijna net zo hoog als de Chinese muur!!! 1 meter 30, zei mama aan de telefoon. Wij hebben het hier nagemeten, veel te hoog! Maar ik vrees dat dit ons eigen foutje is…
We hebben de bar begin dit jaar tijdens de vakantie opgemeten, een beetje op de gok. Helaas herinner ik me niet meer op welke hoogte we zijn uitgekomen. Er is maar één tekening van de bar met alle gegevens, en die heeft meneer Pee…stom, stom, stom. Deze keer geef ik hem het voordeel van de twijfel.
Jammer voor de filmploeg, maar deze ‘verrassing' moet snel worden gecorrigeerd! Wat een vermoeidend gedoe, zeg…maar dat krijg je als je op afstand bouwt. Kan er 15 cm af? Misschien kan Ma meneer Pee even bellen...
Doei,
Sas

From: Peggy-Ann de Bruin
To: de Bruin Saskia
Sent: Sunday, August 27, 2006 4:43 AM
Subject: re: chinese muur

Hallo daar, bewoners van een huis met heel veel bijzonderheden,

Nou, dat was me een giller zeg!! De bar stond er en mama, Geeta, Guido (die waren op bezoek) en ik liepen naar binnen om te kijken... ik weet niet zeker of het door de warmte kwam of door wat ik zag, maar ik kreeg even het gevoel dat ik zou flauwvallen!!!! Mamaaaaaaaaaaaaaa!

Ik zei later aan mama: we oordelen niet, want misschien willen de nieuwe bewoners over de Brownsberg heen kijken als ze in hun woonkamer zitten. Ik probeerde aan de bar te hangen, maar die eindigde ergens in mijn oksels...
Maar goed, we zullen zien wat dit wordt. Zou trouwens wel mooie beelden opleveren met de filmploeg erbij als jullie kwamen en de verrassing zouden zien. Je ontneemt heel Nederland veel hilarische beelden door al deze problemen op te lossen voordat jullie komen.
Laat me weten wat jullie verder hebben bedacht voor het afscheidsfeest. De tijd dringt!!!!
Doei,
Peggy-Ann

De ontknoping?

Nee, dat nog niet...we blijven nog even in de spanning! Koopt ie of koopt ie niet?
Wat het ook wordt, het was vandaag in elk geval een hilarische dag!

Het is onze eerste bezichtiging in het weekend. Een uitgelezen kans voor Bastiaan om de race tegen de klok eens van nabij mee te maken...een race die hij als sportman ook bloedserieus neemt.
Uitslapen is er niet bij, Bas is al vroeg op en neemt meteen het heft in handen. Gelukkig maar, want ik ben van vermoeidheid nauwelijks vooruit te branden. Dat krijg je als om half vier je bed in stapt...
Brigitte is komen logeren en ontfermt zich over de kids, terwijl Bas heen en weer holt. De stofzuiger loeit als een bezetene, en ik word met een stofdoek van het ene kastje naar de andere muur gestuurd.
Koekjes worden gehaald, ik moet het koffiezetritueel alvast voorbereiden.
Of die fles koffiecreamer wel zo kan? Sorry Bas, we hebben geen sjiek melkkannetje meer, ingepakt. Ze moeten het maar doen met wat er is.
Of ik niet moet gaan dweilen? Nee Bas, dat doe ik een kwartier voordat we het huis verlaten. Dan heeft de vloer geen kans om weer vies te worden...
En die vingertjes her en der op de ramen? Jaja, Bas, ik kom eraan!

Ik begin het allemaal steeds leuker te vinden en volg het gedraaf van Bastiaan met belangstelling. Om tien uur heeft ie nog niet eens ontbeten, dat zegt wel wat!
Ik sta er wat slapjes bij (van moeheid, maar vooral van de slappe lach die me dreigt te overvallen). Gelukkig kom ik er nog goed vanaf, want de plant bij de voordeur oogt ook wat slapjes en die wordt door Bas zonder pardon weggegooid.
Zelfs de lift wordt onder handen genomen. Doekje over de liftbank, even uitzuigen...ik lig in een deuk. De buurman leeft mee en lacht mee, als hij voorbij komt wandelen.

Als Bas de koffiemokken en de koekjes keurig in een halve cirkel op tafel schikt, heb ik het niet meer. Stikkend van het lachen ren ik de keuken in. Dit is de leukste bezichtiging die ik ooit heb meegemaakt! Bas kijkt eerst een beetje schaapachtig, maar ziet de humor ervan ook wel in. Een kwartier en nog een paar lachbuien later hollen we naar beneden.
Waar we, hoe kan het ook anders, onze bezichtiger net de lift in zien stappen. Alleen. Ik word meteen naar boven gedirigeerd door Bastiaan, de meneer moet maar even worden binnengelaten. Ik gehoorzaam braaf en we hebben een leuk gesprekje over de ins en out van (r)emigreren. Ik vraag verder niks, hij zegt verder niks...en de komst van de makelaar maakt een eind aan het babbeltje.

Een uur daarna nog geen ontknoping. De meneer moet nog het één en ander uitzoeken, hij is immers jarenlang uit Nederland weggeweest. Maandagmiddag hakt hij de knoop door. Of hij doet een bod, óf hij haakt af.
Stress went, we laten het dus maar weer over ons heen komen. De rest van de dag zijn we inpakvrij en genieten we van gezellige momenten met naaste familieleden. Die momenten worden straks wat schaarser, natuurlijk...

Maandag meer!

Wordt vervolgd...

CSI fans weten hoe spannend de afleveringen van deze crime tv-serie kunnen zijn. Nou, dit is minstens even spannend...
Het telefoontje van de makelaar komt een half uur voor de deadline van 12 uur. Precies zoals het hoort, hahaha! De meneer komt morgen langs voor een tweede bezichtiging. Het betekent wel dat hij een serieuze kandidaat is. Maar of hij het ook echt doet...
Ik merk aan de makelaar dat hij het nu ook spannend begint te vinden. Goed zo, zweet maar lekker mee...
TO BE CONTINUED!

Afscheid: de eerste ronde

Nee, we weten nog niks...behalve dan dat de bezichtiger van alles aan het regelen, vragen en uitzoeken is. Maar dat betekent nog niet dat hij voor ons appartement gaat.
Dus business as usual in huize De Bruin/De Boer. En rennen als een bezetene als de telefoon gaat!

Het afscheid nemen is intussen al begonnen. Twee mooie schalen hebben besloten dat ze niet meegaan naar Suriname. Binnen twee dagen zat er bij allebei een fikse scheur in...jammer dan, scheelt weer wat inpakken.

Wat echt jammer is, is het komende afscheid van de piano. Hij heeft ruim vier jaar gewacht totdat wij ons voornemen zouden uitvoeren om hem te leren bespelen. Het is er niet van gekomen...maar er is nog hoop, want de kids vinden hem prachtig. Maar is ie nog goed genoeg om mee te nemen?
Via via kom ik bij een pianomaker terecht, die maandag vrijblijvend langskomt om te kijken in welke staat het instrument verkeert. Als hij de balans van de noodzakelijke reparaties opmaakt, schrik ik me een hoedje. 1500 tot 1700 euro...alsof dat niet genoeg is, blijkt het vrijblijvende bezoek ineens een taxatie te zijn en 50 euro te kosten. Overdonderd als ik ben zeg ik daar niets van, hoewel het niet was afgesproken. Een beleefde opmerking van Bas hierover via de mail levert geen reactie op. Lesgeld, zullen we maar zeggen.

Maar goed, de piano gaat dus niet mee, althans wat mij betreft niet. Het is ons ook afgeraden door de pianoman, want los van de reparaties is ie ook niet tropenbestendig. Bastiaan laat zich moeilijk overtuigen. Er moet toch een pianomaker in Suriname zijn die het ding kan opknappen...
Misschien, maar als dat niet zo is zitten we straks met een meubelstuk waar je niets mee kan. Mij niet gezien.

Woensdag nemen we ook afscheid van het consultatiebureau. Beide kids gaan erheen, worden uitgebreid bekeken. Sietse doet met plezier alle testjes en slaagt met gemak, behalve voor de ogentest. Of hij echt minder goed ziet weten we nog niet, de controle-afspraak bij de oogarts zal dat uitwijzen.
Daarna is Amber aan de beurt. O, zegt de arts op mijn verhaal over haar woordenschat en zinnetjes, ze zegt gewoon alles maar na, maar ze snapt het nog niet.
Maar misi Amber laat heel duidelijk merken dat ze niet gediend is van al dat gepluk aan haar lijf. En als ze dat in perfect Nederlands ook duidelijk maakt, zie ik de arts even verbaasd de wenkbrauwen optrekken. Hahaha, lach ik in mezelf, kijk maar, ze snapt het wel degelijk...
Foei, ik dacht dat ik niet zo'n strebermoeder was. Blijkbaar roept zo'n arts dat toch wel in je op als ze je vragen wat je kind allemaal wel en niet kan...

Mijn plan om een soort buurtbibliotheekje op te zetten begint vorm te krijgen! Om kwart over zeven vanavond staat Eline met vier dozen kinderboeken voor de deur. Met heel veel dank aan mijn neef Jim! Via hem en Eline (die ik verder niet ken) hebben we afgekeurde boeken van een bibliotheek gekregen. De meeste zijn nog in prima staat, dus we zijn helemaal in de gloria. Ik moet de dozen zo snel mogelijk dichtplakken, want de kids zijn er niet weg te slaan...en ik ook niet! Ik zie het al helemaal voor me, kinderen uit de buurt die boeken komen lenen, voorleesmiddagen, ik heb er wel zin in!

Nu nog wat boeken voor mezelf, ik loer af en toe op Marktplaats. Heb al een stuk of tien leuke boeken voor een prikje gevonden! Heerlijk, niets zo leuk als een goed boek. Toch, Yolanda? Je bent welkom om straks mee te genieten! Maar aanstaande zondag stop ik zoeken, anders blijf ik inpakken.

Het afscheidsfeest nadert, spannend...ook al is het informeel, toch valt er een hoop te regelen. Ik neem vandaag een kijkje op de feestlocatie, de ruimte valt me alleszins mee.
Mooi, nu de hapjes nog...hellep!!! Ik kijk met smart uit naar de terugkeer van zus Peggy-Ann, die heeft nog een week vakantie in Suriname. Zij is een echte organisator; zij cöordineert en ik voer uit, die combinatie werkt altijd perfect!

Zweten

Zo, even bijkomen, hoor. Wat een spannende ochtend...
In eerste instantie loopt het allemaal op rolletjes. De kindjes zijn superlief, zeker als ik ze vertel dat de makelaar vandaag weer langskomt.
De brownies gaan keurig op tijd de oven in, verspreiden zoals verwacht een heerlijke welkomstgeur. We laten werkelijk niets aan het toeval over deze keer...thee is op tijd klaar, koffie gaat zo lopen.
Toch loopt mijn timing in de soep. Want de meneer belt om kwart voor elf aan! En natuurlijk is de makelaar er nog niet. Wat nu?
Ik kan hem niet zomaar binnen laten, bovendien rennen de kinderen en de stofzuiger nog ergens rond. Ik vraag hem dus om even te wachten, met het schaamrood op de kaken. Dan is het meteen rennen...
Als ik de deur uit storm staat het zweet me op het voorhoofd. Bij de lift komen we makelaar en de bezichtiger tegen. Het is de eerste keer dat ik eentje van nabij zie; zou het ongeluk brengen? Of juist niet? Ik haast me om uit te leggen dat ik wat achterloop op schema. De meneer, een wat oudere man, reageert er heel leuk op. Heeft gisteren nog afscheid genomen van zijn eigen kleinkinderen, dus hij weet hoe het gaat...ik ben meteen heel nieuwsgierig, maar hou me gedeisd. En voor het eerst heb ik het gevoel dat dit hem misschien wel wordt. Is nergens op gebaseerd, maar toch.

Lidl heeft een collectie prima deurstoppers binnen, goed te gebruiken voor Suriname. Daar gaan we dus als een speer op af, want bij de Aldi waren ze in een dag uitverkocht.
Ik doe meteen de gewone boodschappen. Alles gaat prima, totdat ik aan de kassa sta...want dan ontdek ik dat mijn autosleutel niet meer om mijn nek hangt. Maar hangt ie dan wel?
Ja hoor, in het contact...
Daar hoort ie ook, zou je zeggen. Maar niet als de deuren op slot zijn, verdorie!!!
Daar sta je dan, twee kinderen, een kar vol boodschappen, en een leuke auto waar je niet in kan. Tweede keer zweten voor vandaag, en dat bij amper 20 graden.

Wat doet een hulpeloze vrouw in nood? Bellen naar haar man, natuurlijk...die stelt voor dat ik de politie bel. De politie? Nou, doe maar niet...zo erg is het nou ook weer niet, toch? *

* (Nee, maar dat zou het wel worden: geen geldige legitimatie op zak, rijbewijs ligt thuis. Dat zijn de leuke klantjes voor een agent...)

Al pratend bedenk ik het ineens: de ANWB! Ze beloven binnen een uur te komen. Het worden veertig minuten van ronddrentelen met twee kinderen en een karretje, en wachten. Op de ANWB en op bericht van de makelaar.
Dan komt een vrolijke Frans in de bekende gele wagen, die is in minder dan een halve minuut klaar. Ik heb niet eens gezien hoe hij het precies deed, maar ik ben hem wel ontzettend dankbaar. De ANWB zal ik echt missen, over hun service geen klachten...

Vervolgens het telefoontje van de makelaar. Het was een hele lange bezichtiging, langer dan een uur. De meneer is een remigrant, net als ik! Hij komt terug uit Nieuw Zeeland en zal tussen dat land en Nederland gaan pendelen de komende tijd. Hij heeft zelf ook met remigratieperikelen te maken gehad en begrijpt dus helemaal hoe het voor ons is. Zie je wel, iets van mijn gevoel klopt wel, er is iets anders deze keer. Hij heeft een zus in dit complex wonen (wie, wie???)

Meer dan dit is het voorlopig niet, dus we mogen weer even zweten. Hij laat uiterlijk vrijdag 12 uur weer van zich horen. Ik probeer niet al te enthousiast te raken, maar...vergeten is Ling Ping-ping, deze moet hem worden!!! Wie zweet er mee?

The continuing story of...

...de keuken

Het begin is er! Een deel van de keuken is geplaatst. Maar o,o, wat een lijdensweg...

Het begint zo goed in februari, tijdens onze vakantie in Suriname. Na wat bezoekjes aan meubelbedrijven komen we terecht bij een meubelmaker aan de rand van de stad. We zullen hem meneer Pee noemen. Meneer Pee is een wat oudere, vriendelijke man, echt een meubelmaker van de oude stempel. Potlood achter het oor, bestellingen die op kleine beduimelde papiertjes worden geschreven. Maar hij levert prima werk. Dat hebben we bij vrienden van Bas gezien, en dat willen we ook! We vragen naar de mogelijkheden. Geen probleem, alles kan! Deuren, de keuken, een barblad, noem maar op.
We beginnen met de deuren. Meneer Pee haalt verschillende catalogi tevoorschijn, waaruit we een keus kunnen maken. De deuren zijn over een paar weken klaar, belooft hij. En voegt er en passant nog aan toe dat hij vakwerk levert, en geen haastwerk. Op dat moment weten we nog niet dat we deze woorden heel letterlijk moeten nemen...
Want een paar weken later zijn de deuren er nog niet. Als we vertrekken, nog een paar weken later, is minder dan de helft van de deuren geleverd. Mijn ergernis wordt getemperd door de tevredenheid over wat er wel staat. Want het zijn mooie deuren!

Uiteindelijk komen de deuren er wel, zij het dat er wat foutjes moeten worden gecorrigeerd. Meneer Pee was blijkbaar zijn papiertje kwijt, want de ouderslaapkamer krijgt een prachtige deur met drie kijkvakjes. Ik zie het al helemaal voor me!
Nee, dat was het model voor de kamers van de kinderen, meneer Pee...
Geen probleem, meneer Pee lost het allemaal op.

Het volgende project is de keuken. Oplevering in april. Maar het blijft heel, heel lang stil...in april, maar ook in mei en juni. Pa en Ma de Bruin informeren regelmatig hoe het ermee staat. Over een paar weken klaar, is elke keer het montere antwoord van meneer Pee, die onder alle omstandigheden vrolijk blijft. En tussendoor nog een maandje op vakantie gaat.
Bij mij is de vrolijkheid inmiddels ver te zoeken. Ik erger me groen en geel. Aan de andere kant van de oceaan doet mijn vader hetzelfde. Vreemd genoeg is het Bas die optimistisch blijft, hij is ervan overtuigd dat het een mooie keuken wordt en wil dus wel wat geduld opbrengen. De optimist aan de andere kant van de oceaan is Ma, die voert op een zeer diplomatieke manier de druk op.
En dan komt meneer Pee eindelijk over de brug, letterlijk en figuurlijk. Op dinsdag 15 augustus komt hij de keuken brengen!!! De hele familie wacht hem op, Peggy-Ann en Stef zijn in Suriname op vakantie dus die zijn er ook bij.

Het goede nieuws: het hout ziet er prachtig uit.
Maar oeps, foutje...de kasten zijn niet goed opgemeten. De kraan hangt nu boven één wasbak in plaats van tussen twee wasbakken. Geen probleem, zegt meneer P, muurtje openbikken en kraantje verschuiven. (eh...wie gaat dat doen en betalen?)

Oeps, foutje...er is geen ruimte meer voor de hoge kast, waarin onder andere de magnetron moest komen. In plaats van 50 cm is er 29 cm breedte over. Geen probleem, zegt meneer Pee, apothekerskast maken, past prima. (eh...en waar komt de magnetron nu te staan?)

Oeps, foutje...het aanrechtblad is grijs. Moest creme zijn. Nou, zegt meneer Pee tegen Ma en Peggy-Ann, daar hebben die mensen zélf voor gekozen, hoor. (&%#grrr*=!!)
Maar die mensen hebben dat beslist niet!!! Mijn ergernis bereikt het kookpunt. Maar ik weet dat meneer Pee daar niet koud of warm van wordt...en dat wordt ie ook niet. Als Ma hem uitlegt dat het toch echt de verkeerde kleur is, is het opgewekte antwoord: geen probleem, dan komt er een ander blad! Wat was de kleur ook alweer?

Je raadt het al: meneer Pee is zijn papiertje kwijt. Want daar stond de kleurcode op.
Bas neemt later telefonisch alles nog eens met hem door. Daarmee voorkomt hij dat de bar ook nog van een granieten blad wordt voorzien...want dat is zeker niet de bedoeling. Gelukkig heeft meneer Pee mijn tekeningen nog, anders was het leed niet te overzien.

Het is nu wachten op volgende week. Dan komt de rest van de keuken, als het goed is. Komt meneer Pee weer over de brug of niet? That's the question...

Dag uit het leven van een BN-familie

De kinderen liggen om half acht al te slapen, wij lopen gapend rond. Oftewel, BN'er zijn is slopend...maar wel erg leuk! Ik snap helemaal waarom Jan-Peter hardnekkig vasthoudt aan zijn baantje. Wat is er grappiger dan een cameraploeg die overal achter je aanrent alsof je het allerbelangrijkste in de wereld bent?

Hier zijn ze dan, onze eigen paperazzi! Na een zware draaidag konden ze het zowaar nog opbrengen om te lachen voor de foto...

Het begon al vroeg, om tien uur 's ochtends op het werk van Bastiaan.
Of eigenlijk nog veel eerder, ergens heel vroeg in de ochtend in huize de Bruin/De Boer. Nog snel even opruimen, haar wassen, manicuurtje, pedicuurtje (ja hallo, je weet het maar nooit. Stel je voor dat mijn voeten per ongeluk in beeld komen!)

Maar goed, het gezondheidscentrum dus. Iedereen was op de hoogte, en de patiënten die in beeld kwamen hadden van tevoren toestemming gegeven. Dat liep dus best lekker, hoorde ik later van Bas. Dan nog de gezamenlijke lunch van de medewerkers op het centrum en vervolgens verplaatste het werkterrein zich naar ons huis.
Waar de ploeg verbaasd rondkeek, na de verhalen over de dozen hadden ze een pakhuis verwacht. Dat pakhuis hebben we ook, maar niet boven, gelukkig!
Uiteraard was het niet de rustige ontvangst die ik had gepland. Sietse voelde natuurlijk aan dat er wat bijzonders te gebeuren stond. Geen middagslaapje dus...maar dat leverde uiteindelijk wel wat leuke beelden op. Hij had de smaak al snel te pakken, was niet weg te slaan bij de camera!

Amber was een heel ander verhaal. Het zal je ook maar gebeuren, je wordt 's middags wakker en behalve je moeder staan ook nog drie mensen en een berg apparatuur voor je neus. De grote microfoon boven haar hoofd was de druppel, een erbarmelijk gekrijs zorgde ervoor dat we even pauze moesten houden. Maar alles went en toen kon er vlot gedraaid worden.

Bastiaan was lekker vroeg thuis, net voordat we naar het echte pakhuis (de garage) gingen kijken. Daarna ging Bas kokkerellen en konden we eten, alles onder het toeziend oog van de camera. En inderdaad, op een slechte generale repetitie volgt een prima premiere. Oftewel, de kindjes deden het prima! Natuurlijk een beetje hoteldebotel door de drukte, maar er vlogen geen lepels in het rond. Dat de bordjes niet helemaal leeg werden gegeten, ach, dat is goed te begrijpen...

Conclusie: wat het ook wordt, tot nu toe hebben we er geen spijt van!
Er is natuurlijk wel een belangrijke regel aan de lol verbonden. Vraag je vooral niet af of je haar goed zat, of je met je mond trok, of je wel de juiste kleding aanhad, of je wel goed uit je woorden kwam en of het allemaal uberhaupt wel ergens op sloeg. En als je dat toch doet, doe dat dan vóór of na de opnamen. Hebben wij ook gedaan. Plezier gegarandeerd!

Tandje derop

Ja, de versnelling is hier een tandje opgevoerd...in rap tempo wordt de ene doos na de andere gevuld. En eindelijk beginnen we dat ook echt te merken...
De soep wordt niet meer opgediend, soepborden zijn ingepakt. Het serviesgoed is gehalveerd, de kleine verzameling wijn is in een doos verdwenen. Zelfs in de werkkamer verschijnen de eerste lege planken. Dat is lang geleden...

Helaas, van Ling ping-ping nog niks gehoord. Hij is 'in beraad', zoals dat heet. Verschillende plannen B liggen klaar, voor het geval dat, maar verder maken we ons daar op dit moment niet heel druk over. Inpakken staat bovenaan de prio-lijst!

En natuurlijk het bezoek van de filmploeg, dinsdag...we mogen er niet mee naar de pers, maar ach, net als bij het kabinet lekt de info toch altijd uit.
Dus, even tussen ons, we komen op televisie! Hoe is het zover gekomen?

Het is een paar maanden geleden. Ik neem eindelijk weer eens de tijd om een beetje rond te zappen. En kom een oproep tegen voor deelname aan een programma voor emigranten. Grappig, denk ik, en ik schrijf het e-mailadres op. Bastiaan ziet later het papiertje liggen. Ik ga wel even op internet kijken, zegt ie. En daar blijft het niet bij...als ik er later bij wordt geroepen heeft de enthousiasteling ons al opgegeven. Ach, dat wordt toch niks, denk ik. Maar de volgende dag hangt de programmamaker aan de telefoon. Hellep!

Wat volgt is een proefopname en een selectie. We doen mee aan 'Ik vertrek'! Het programma is weleens eerder op tv geweest; ze volgen gezinnen die aan een nieuwe uitdaging beginnen. Heel Holland kan straks dus meegenieten van onze avonturen.
Wanneer het programma wordt uitgezonden (Ned 3) weten we nog niet precies. Maar we houden iedereen op de hoogte...

Morgen komen ze een dagje meelopen met de familie. Ach ja, een beetje stress of een beetje meer stress, wat is het verschil? Ik doe vandaag een halfslachtige poging om een generale repetitie te houden. De ideale familie aan tafel, of zoiets. Maar zoiets wordt het niet. Alsof de kids het aanvoelen; van modelkindertjes veranderen ze ineens in kleine monsters. Ambers lepel vliegt door de kamer als ik probeer haar bij te voeren. De bordjes zijn niet leeg, en natuurlijk willen ze allebei voortijdig van tafel.
Ik geef het maar op en doe weer gewoon. En onder hoede van papa gaan ze om acht uur als modelkindertjes naar bed. Ben benieuwd hoe dat morgen gaat! De sappige details kunnen we helaas niet op de weblog kwijt, zwijgplicht...

Een beetje raar gevoel geeft het wel. Ze zitten toch met hun neus bovenop en in je privé-leven, da's niet mijn ding...
Aan de andere kant is het wel een prachtige herinnering aan het begin van een groot avontuur. En behalve onszelf zijn hoeven we er niks voor te doen, wat wil je nog meer?

Weekend

Mijn eerste laarsjes. Ik ben klaar voor Sadiodam!
Dit jaar mochten we voor het eerst zélf bramen plukken.
Het is een echte hobby van Papa en Mama, die proberen zoveel mogelijk zakken te vullen. Wij hebben alleen onze buikjes gevuld...




Papa en Mama waren niet zo tevreden over de kwaliteit. De wilde bramen zijn dit jaar een beetje kleiner en sneller uitgedroogd. Maar er hing nog genoeg om van te smullen!

Geboekt!

Het is zover...de vertrekdatum staat vast! Het wordt donderdag 21 september.
Ja, we hebben lang gewacht met boeken. Gelukkig maar...want afgelopen vrijdag bleek dat we helemaal niet verplicht zijn (peperdure) jaartickets te kopen.
Bastiaan had al bijna geboekt, toen Ma de Bruin met het bericht kwam dat de regeling mogeljk wordt afgeschaft. Bas meteen op de rem natuurlijk, tot we meer informatie hadden. Wat blijkt? Voor remigranten (ik dus) geldt die regeling helemaal niet, en mijn aanhang profiteert mee. Mijn moeder checkt het twee keer, voor alle zekerheid. Het klopt!
En vanavond, na wat gestuntel op de gebruikersonvriendelijke KLM site, is het voor mekaar. Scheelt meer dan duizend euro!!! Dus, toekomstige remigranten, ge zijt gewaarschuwd...geen jaarticket!

Nog even op z'n Hollands kijken of het nog goedkoper kan. Een enkeltje misschien?
We slaan achterover als de prijs in beeld verschijnt. 7000 euro voor ons viertjes!!! Zijn ze gek geworden of zo?
Eh, doet u maar het retourtje van drie weken...

Vol is vol?

Vol? Hoezo vol? Waar tien dozen passen, passen er ook 11, toch? Maar nu wordt het echt passen en meten...
Het hele weekend staat in het teken van sjouwen en opruimen. We hebben via Marktplaats een leuk kajuitbedje met bureau en boekenkast gekocht voor Sietse. Geen bouwkundig hoogstandje, maar het ziet er leuk uit en kan best nog wat jaartjes mee. En niet onbelangrijk: het is niet duur!
Maar het moet ook opgehaald worden.
Dus racen we zaterdag met de auto van Bas zijn ouders van Utrecht naar Bilthoven (aanhangwagentje lenen van een tante van Bas), van Bilthoven naar Almere (meubeltjes ophalen), van Almere naar Utrecht (uitladen), van Utrecht terug naar Bilthoven (karretje terugbrengen), en Van Bilthoven naar Rotterdam (verjaardag van Marco, de vriend van Bastiaans zusje). Het is erg gezellig, de kids zijn inmiddels met Pake en Omi mee naar Zeeland, dus we zijn veel later thuis dan gepland.

Op zondag kamperen we in de garage; druk met het demonteren van Sietse's meubeltjes. Elk plankje wordt voorzien van labels. Want uiteraard hebben we geen handleiding meegekregen...
Aan het einde van de middag is de ruimte in de garage weer optimaal benut. Operatie inpakken kan worden voortgezet.

De kindjes zijn nog in Zeeland, dus Mama maakt optimaal gebruik van de dag. We hebben al heel veel gedaan, maar wat moet er nog veel gebeuren...de opzeggingen vliegen om je oren. Tele 2, KPN, ANWB, Hydron, Eneco, rekeningen, abonnementen, noem maar op. Gelukkig kan heel veel telefonisch of via de mail. Erg handig!

Als ik vanmiddag tussendoor even kom binnenrennen, gaat de telefoon. De makelaar...nieuw bod van onze Ling Ping-ping. Langzaam, heel langzaam kruipt hij richting onze bodemprijs. De spanning stijgt ten top! Komen we eruit of niet? To be continued...

nog meer stress...

Moeder natuur heeft besloten dat we eerst maar eens flink moeten zweten voordat we kunnen vertrekken. En dan niet vanwege het weer...nee, er komt nog van alles op ons af.

Eerst de bezichtiging van maandag. Man, vrouw en een kleintje, ook zij zijn enthousiast over het huis.
In eerste instantie is het zweten voor de makelaar. Het zijn Chinezen, ze spreken niet zo goed Nederlands en kennen de Nederlandse verkoopcultuur niet. De man, we noemen hem gemakshalve meneer Ling, neemt meteen na de bezichtiging het initiatief; hij gaat er vanuit dat er standaard tien procent van de vraagprijs afgaat. Daggetnie...
De makelaar probeert de procedure uit te leggen, maar ze begrijpen het blijkbaar niet zo goed. Een serieus openingsbod? Ze zijn toch al aan het bieden? De discussie gaat tot vanmiddag door, totdat de wanhopige makelaar ons belt en de zaak voorlegt. We spreken een bodemprijs af, een alleszins redelijk bedrag, en blijven met gekromde tenen in de buurt van de telefoon wachten.
Gelukkig is neef Jim vanmiddag op bezoek, is gezellig en leidt ook de aandacht af...want de makelaar belt niet terug.
Ling is inmiddels omgedoopt in Ling ping-ping. Nou maar hopen dat ie inderdaad de ping-ping op tafel legt voor ons appartementje, hahaha...

Ook voor het appartement van Bastiaan zijn het spannende tijden. De deal gaat op het laatste moment niet door, omdat één van de nieuwe huurders afhaakt. Gelukkig staan ze in de rij; het bemiddelingsbureau heeft vandaag een nieuwe bezichting en zaterdag maar liefst twee. Een beetje spannend, maar dat komt vast wel goed!

















Vandaag worden ook de airco's bezorgd. Spannend! Ik ga samen met de kinderen even bij de garage kijken. Als ik de units zie, kan ik wel gillen!!!
Het zijn BAKBEESTEN, ouwe roestige barrels. Okee, okee, dat laatste valt wel mee, maar ze zijn gigantisch! En vuil natuurlijk, want ze hebben een tijdje in de opslag gezeten. Als het nog maar werkt, vraag ik me angstig af. Ik troost me met de gedachte dat ze van een zeer goed merk is en zet de airco affaire verder uit mijn hoofd. Wordt vervolgd in Suriname...

De kids hebben weinig last van onze kopzorgen, ze vinden het gesjouw en gedoe allemaal prachtig. Ze worden steeds ondernemender, dus het wordt voor ons ook wat drukker...
Met zijn tweetjes kwebbelen ze heel wat af, het zijn net papegaaien. Met Sietse kan je echt al een beetje converseren. De slimmerik heeft natuurlijk door dat wij dat prachtig vinden, dus dat wordt tegen bedtijd flink uitgebuit.
'Mama, kom je zitten?' roept hij, als ik mijn neus om negen uur 's avonds in de kamer laat zien. Ik ga maar even bij zijn bed staan. 'Mama, ik ben zoo moe', meldt hij vrolijk. 'Dan moet je lekker gaan slapen, Sietse', is mijn antwoord. 'Ik doe mijn best!' komt er dan uit, met een grote grijns. Nou, dan lig ik meteen in een deuk, en de kleine ondeugd lacht mee!

Ook Ambertje blijft niet achter, ze heeft met haar zestien maanden een woordenschat waar ik van sta te kijken. Maar dat zal elke moeder wel hebben. De zinnetjes rollen er met gemak uit en ze leert elke dag nieuwe woordjes van Sietse. 'Wil niet', zei ze vandaag, toen ik voor de derde keer probeerde haar een extra hapje eten aan te smeren. 'Mag niet', 'glasbak' en 'alsjeblieft' horen we regelmatig, naast zo'n 60 andere woordjes. En meelezen doet ze ook al!
Elke dag moet het roze hoedje op. Het ding is nog zeker een maat te groot, maar waag het niet haar een andere aan te bieden. 'Nee! Deze!' Ze doet hem zélf op en draaft ervandoor. Want het lopen is al bijna rennen geworden...

De uitnodiging voor ons afscheidsfeestje gaat vandaag de deur uit. 09-09, oftewel 9 september. Het wordt een informeel 'inloopspreekuur' met hapjes en drankjes. We hopen een heleboel mensen te spreken...