Ons leven staat dezer dagen in het teken van de klok. Niet vanwege de vier mooie klokken waarvoor we een leuke plek moeten vinden. Nee, het is een race tegen de tijd…
Bastiaans praktijk gaat zaterdag om vijf uur officieel open. Ik denk dat om half vijf het laatste bezempje erdoorheen gaat en het laatste schroefje er nog snel in wordt gedraaid. Het leek allemaal op schema te zijn, maar er moet nog zoveel gebeuren…
Het zijn vooral de onvoorziene kleine en grote zaken die voor wat oponthoud zorgen, dat zul je altijd zien.
Bastiaan en zijn ouders werken zich samen met rechterhand Robbie een ongeluk. Het moet af!!! Spinningfietsen worden in rap tempo in elkaar gezet, kastjes gemonteerd en ingericht, de ruimtes worden van onder tot boven schoongemaakt (om bij het geringste boorklusje weer vuil te worden), schilderijen moeten hangen, noem maar op. Mijn ouders houden zich bezig met de buitenkant, want ook de entree moet er goed uitzien…
De pech is dat een trip van Bastiaan naar het binnenland erdoorheen komt fietsen. Donderdag en vrijdag kan hij dus niet meeklussen. Maar dat kan niet anders, dat heeft te maken met het revalidatieproject en staat op de agenda van de filmploeg.
Jawel, ze komen er weer aan, onze eigen papperatsjes! Ik moet even wennen aan het idee dat we straks weer even BN’ers zijn.
Ik besluit daarom woensdagochtend niet mee te gaan naar de stad om te klussen. Snel wat administratie doen, onze slaapkamer en het kantoortje nog wat opruimen, want de filmploeg arriveert woensdagavond. Ze gaan weliswaar donderdag meteen naar het binnenland met Bastiaan, maar je weet het nooit. Stel je voor dat ze donderdag eerst thuis langskomen…
Die woensdagochtend kruip ik dus eerst achter de computer. Ik word meteen al gestoord door onze voorman, die lekkages komt bekijken. Hij vindt ze niet (?) en belooft terug te komen als het regent. Even later hoor ik inderdaad weer geroep.
Maar dat is niet onze voorman…ze staan er, met een brede smile, onze papperatsjes! Van schrik ga ik bijna van mijn stokje. Ze zijn een dag te vroeg!!!
Uiteindelijk blijkt dat een communicatiestoornis, zoals dat heet. Als de eerste schrik overgewaaid is gaan zij weer enthousiast aan de slag. Maar de schrik zit mij nog even in de benen. Daar stond ik dan, in mijn luchtige hobbezakjurkje, niet opgemaakt (doe ik nooit, maar het gaat om het idee), haar niet gedaan, je kent dat wel.
De verrassing wordt voortgezet, want ook Bastiaan valt bijna van zijn stoel als de filmploeg later bij de praktijk binnenvalt. Maar goed, als BN’er moet je daarmee kunnen omgaan.
We zijn alweer een dag verder, het is donderdag. De ploeg is vanmorgen met Bastiaan vertrokken naar het binnenland. Ze komen morgen terug. Geweldig voor hen, maar voor mezelf vind ik het wel een beetje sneu. Ik kan niet mee, het is voor Bas zijn werk. Ik denk dat het vliegtuigje ook niet voldoende capaciteit heeft. Bovendien zijn we vandaag één jaar getrouwd. Met de handschoen, dus…maar goed, we hebben afgesproken dat er nog minimaal 49 van deze dagen komen. Die zullen we op gepaste wijze vieren!
Eh...het huis is wel heel erg groot als je er alleen in rondloopt, zeg…en de buren lijken ineens wel heel ver weg.
Bang, wie ik? Nee hoor…maar ik denk dat ik toch maar het nachtlampje aanlaat. En dat griezelboek van Mo Hayder laten we maar dicht vanavond.
30 november 2006
Over
Wat een heerlijk groot huis!!! Ja, na twee maanden logeren in het guesthouse is het op zondag 26 november eindelijk zover. We hebben allemaal als paarden gewerkt om het huis bewoonbaar te maken. Klaar zijn we op zondag nog niet, bij lange na niet, maar aan de basisvoorwaarden is voldaan. De kinderkamers zijn klaar, een deel van de lampen is aangesloten en we kunnen douchen.
De kinderen zijn er goed op voorbereid, hebben al regelmatig in hun kamers gespeeld en geoefend met het middagslaapje.
En nu is het alweer donderdagavond…onze vijfde avond in ons nieuwe huis. Ik zit in mijn kantoortje, het ziet er nog steeds uit als een pakhuis. Een stuk of dertig dozen staan er zeker nog.
Maar verder zijn we zo goed als uitgepakt en al aardig gewend aan het nieuwe stekje! Langzaamaan verandert het huis van een werkpunt in een rustpunt. Hoewel, dat is niet helemaal waar en zal ook nooit helemaal waar worden.
Want je veegt en dweilt je dagelijks een ongeluk…eigen schuld, hahaha!
De woonkamer ziet er al heel gezellig uit. Over ons absolute pronkstuk hadden we nog niks gemeld, maar hij is de absolute blikvanger: de Pee-tafel!!! (foto’s volgen)
Het is de mooiste tafel die we ooit hebben gehad, daar zijn Bastiaan en ik het over eens. Robuust en massief, een prachtige bank erbij, hij is in één woord prachtig. Gemiddeld gaat er vijf keer per dag een doekje overheen, want hij moet natuurlijk wel mooi blijven! Hij is zo mooi dat je bijna het leed eromheen zou vergeten. Bijna…want helaas, de keuken is nog steeds niet af.
Meneer Pee is erg tevreden over de mooie tafel (terecht), maar vindt blijkbaar dat we nu wel weer even mogen wachten op de rest. Het juiste aanrechtblad is nog niet binnen, als dat er is wordt alles meteen afgemaakt, we horen het wel, meldt hij vrolijk. Ik kijk het een weekje aan, maar als ik onder het niet afgemaakte barblad (zit los op de kasten, dus alle ongedierte kan de kasten inkruipen) een bijennest tegenkom ben ik het ineens zat. Het kost me slechts 1 telefoontje om erachter te komen wanneer wanneer de leverancier het aanrechtblad bij Pee aflevert. Daarna wachten we nog drie dagen. Geen teken van leven van meneer Pee.
Tijd om wat hardere actie te ondernemen, dus. Ik maak een lijst met werkzaamheden die hij nog moet doen en bel hem op.
Uiteindelijk ben ik toch nog beleefder dan ik me heb voorgenomen, maar Pee krijgt wel een ultimatum. Onder druk belooft hij aanstaande dinsdag te komen om het werk af te maken. Maar dat is dan ook de laatste afspraak. Komt u niet, dan doen we geen zaken meer, meneer Pee. U heeft me toch begrepen? Natuurlijk, natuurlijk, roept Pee. Maar of hij beseft dat het ons nu menens is? En dat hij naar de rest van zijn geld kan fluiten als hij niet verschijnt en de klus afmaakt? De tijd zal het leren…
Met het mooie nieuwe gasfornuis klikt het meteen. Sinds eergisteren doet hij het (met dank aan Ton) en ik heb al twee keer gekookt. Spaghetti en pompoen...
Het gebeurt nooit dat ik mijn eigen kookkunsten prijs, maar deze twee gerechten waren uitzonderlijk goed gelukt! Dat belooft wat voor de komende tijd...
De kinderen zijn er goed op voorbereid, hebben al regelmatig in hun kamers gespeeld en geoefend met het middagslaapje.
En nu is het alweer donderdagavond…onze vijfde avond in ons nieuwe huis. Ik zit in mijn kantoortje, het ziet er nog steeds uit als een pakhuis. Een stuk of dertig dozen staan er zeker nog.
Maar verder zijn we zo goed als uitgepakt en al aardig gewend aan het nieuwe stekje! Langzaamaan verandert het huis van een werkpunt in een rustpunt. Hoewel, dat is niet helemaal waar en zal ook nooit helemaal waar worden.
Want je veegt en dweilt je dagelijks een ongeluk…eigen schuld, hahaha!
De woonkamer ziet er al heel gezellig uit. Over ons absolute pronkstuk hadden we nog niks gemeld, maar hij is de absolute blikvanger: de Pee-tafel!!! (foto’s volgen)
Het is de mooiste tafel die we ooit hebben gehad, daar zijn Bastiaan en ik het over eens. Robuust en massief, een prachtige bank erbij, hij is in één woord prachtig. Gemiddeld gaat er vijf keer per dag een doekje overheen, want hij moet natuurlijk wel mooi blijven! Hij is zo mooi dat je bijna het leed eromheen zou vergeten. Bijna…want helaas, de keuken is nog steeds niet af.
Meneer Pee is erg tevreden over de mooie tafel (terecht), maar vindt blijkbaar dat we nu wel weer even mogen wachten op de rest. Het juiste aanrechtblad is nog niet binnen, als dat er is wordt alles meteen afgemaakt, we horen het wel, meldt hij vrolijk. Ik kijk het een weekje aan, maar als ik onder het niet afgemaakte barblad (zit los op de kasten, dus alle ongedierte kan de kasten inkruipen) een bijennest tegenkom ben ik het ineens zat. Het kost me slechts 1 telefoontje om erachter te komen wanneer wanneer de leverancier het aanrechtblad bij Pee aflevert. Daarna wachten we nog drie dagen. Geen teken van leven van meneer Pee.
Tijd om wat hardere actie te ondernemen, dus. Ik maak een lijst met werkzaamheden die hij nog moet doen en bel hem op.
Uiteindelijk ben ik toch nog beleefder dan ik me heb voorgenomen, maar Pee krijgt wel een ultimatum. Onder druk belooft hij aanstaande dinsdag te komen om het werk af te maken. Maar dat is dan ook de laatste afspraak. Komt u niet, dan doen we geen zaken meer, meneer Pee. U heeft me toch begrepen? Natuurlijk, natuurlijk, roept Pee. Maar of hij beseft dat het ons nu menens is? En dat hij naar de rest van zijn geld kan fluiten als hij niet verschijnt en de klus afmaakt? De tijd zal het leren…
Met het mooie nieuwe gasfornuis klikt het meteen. Sinds eergisteren doet hij het (met dank aan Ton) en ik heb al twee keer gekookt. Spaghetti en pompoen...
Het gebeurt nooit dat ik mijn eigen kookkunsten prijs, maar deze twee gerechten waren uitzonderlijk goed gelukt! Dat belooft wat voor de komende tijd...
Het water komt...en andere perikelen
Jazeker, het komt…met bakken uit de lucht, om maar eens ergens te beginnen.
De kleine regentijd is begonnen, keurig op schema. Wij stonden er even van te kijken, want in de krant hadden ze gemeld dat het nog lang droog kon blijven. Vanwege de klimaatveranderingen…Mooi niet dus, een dag nadat het artikel verscheen begon het feest. Dagelijks worden we vergast op een paar fikse buien. Heerlijk voor de planten, inderdaad. En de verkoeling is ook welkom. De lekkages niet…en die zijn er helaas nog wel. Op de veranda en in de kamers van de kinderen. Balen natuurlijk. Onze voorman is al een paar keer langs geweest, maar het is nog niet afdoende opgelost. Hij doet het herstelwerk op de vliering, maar wij denken dat hij het dak op moet. Vooralsnog lijkt hij daar weinig zin in te hebben, dus dat wordt nog een robbertje babbelen.
De kleine regentijd is begonnen, keurig op schema. Wij stonden er even van te kijken, want in de krant hadden ze gemeld dat het nog lang droog kon blijven. Vanwege de klimaatveranderingen…Mooi niet dus, een dag nadat het artikel verscheen begon het feest. Dagelijks worden we vergast op een paar fikse buien. Heerlijk voor de planten, inderdaad. En de verkoeling is ook welkom. De lekkages niet…en die zijn er helaas nog wel. Op de veranda en in de kamers van de kinderen. Balen natuurlijk. Onze voorman is al een paar keer langs geweest, maar het is nog niet afdoende opgelost. Hij doet het herstelwerk op de vliering, maar wij denken dat hij het dak op moet. Vooralsnog lijkt hij daar weinig zin in te hebben, dus dat wordt nog een robbertje babbelen.
Ook de weg is niet blij met het vele water. De plassen worden kuilen, de kuilen worden kraters...sommige buurtbewoners proberen de weg een beetje egaal te krijgen. Maar dat valt niet mee. Klei is taai en koppig. Wij zitten nog middenin de discussie over hoe wij ons steentje kunnen bijdragen. Voorlopig is het plan de ergste gaten te vullen met schelpzand. Daar zijn we vandaag, tussen alle bedrijven door, mee begonnen. En dan maar hopen dat het helpt, want het water blijft komen.
Ook uit de kranen komt (leiding)water, tot onze grote vreugde! Daar zijn wat spannende momenten aan vooraf gegaan. Want toen onze watertechnicus Albert alles had geïnstalleerd, kwam er geen water uit de kraan…het werd die dag een ware zoektocht naar de vermoedelijke knik in de waterleidingbuis. Met angst in het hart, stel je voor dat het onder de fundering zou zitten. Dan kan je je lol wel op, want dat wordt openbreken…
Albert en zijn Nederlandse rechterhand Ton gaven niet op; om negen uur s‘avonds was het probleem gevonden! Vlak voor de oprit naar de garage, ze konden er nog net bij. Reden voor een feestje!
De hydrofoor doet het zo goed dat de kranen de druk bijna niet aankunnen. Een propje om de kraan op de achterveranda voorlopig af te sluiten hield het niet, die werd eruit gespoten, samen met een flinke hoeveelheid water. Goede gelegenheid om de veranda een flinke beurt te geven; het tuinmeubilair hebben we meteen maar neergezet en nu lunchen we er elke dag.
Nog meer water! Ooit het geluid van water in een vaatwasser gehoord? Het is een genot…ja, ook die doet het inmiddels! Dat was een halve dag zweten voor Albert en Ton, want er ontbrak natuurlijk van alles. Vaatwassers zijn hier nog niet zo gebruikelijk, dus het aan-en afvoerwerk was niet of niet goed gedaan tijdens de bouw. Om een lang technisch verhaal kort te maken: ons keukenboilertje werkt nu perfect en voorziet ook de vaatwasser van warm water.
Ook de kinderen hebben hun waterzaken geregeld. Op één gebied hebben ze hun draai hier namelijk niet gevonden: douchen met koud water.
We hebben gedaan wat we konden, maar ze weigeren koppig om onder de douche te staan. Doorzetten levert een gekrijs op dat drie straten verder te horen is. Gelukkig hadden we daar tijdens de bouw al een beetje rekening mee gehouden…de boileraansluiting zat er al, dus zijn we maar overstag gegaan. Badboiler gekocht, binnen nu en een paar weken kunnen ze dus warm douchen. Tot dan doen we het met water uit het warmwaterkraantje in de keuken.
(Even voor de duidelijkheid: de temperatuur van het leidingwater is 30 graden, prima te doen als je het mij vraagt…helaas denken de kids daar anders over).
Het lijkt een raar verhaal, water hebben is toch vanzelfsprekend? Niet op Meerzorg, althans nog niet…
Op dit moment hebben we meer dan genoeg, de watertanks blijven vol. Maar wij blijven voorzichtig, water zal voorlopig een kostbaar goed blijven in onze omgeving!
25 november 2006
Groet van de gastarbeiders
Hoe het de Emi-Remi’s vergaat is inmiddels wel duidelijk en hoe een vakantieganger het in Suriname vindt is ook genoegzaam bekend. Maar hoe ervaart een ‘gastarbeider’ het in dit mooie land?
(Schoon)ouders Ton en Brigitte zijn er inmiddels twee weken en delen tussen de bedrijven door graag hun ervaringen met ons.
Ton
We gaan de derde week al weer in en zitten aan de vooravond van de Nationale feestdag hier in Suriname, onafhankelijkheidsdag. Gisteren reden we langs het Onafhankelijkheidsplein, daar waar ook het paleis van de president Venetiaan staat, en daar is het al
helemaal versierd met lampjes en vlaggen.
Het is ongeveer vergelijkbaar met koninginnedag in Nederland, ook hier compleet met lintjesregen.
Morgenavond gaan we met z'n allen naar het plein, de kinderen moeten dat zeker zien....
Vanaf dinsdag j.l is dan toch de kleine regentijd begonnen.
De temperatuur begint geleidelijk een paar graadjes te zakken.Het hele hete wat we in het begin van ons verblijf voelden wordt minder. 's-Ochtends vroeg als we op de fiets zitten voelt het zelfs "fris" aan met 26 graden. Maar zodra de zon wat hoger komt is het al weer snel boven de dertig.
Steevast gaat het in de loop van de middag flink regenen ,maar het is nog lange niet van het kaliber dat we in januari/februari hier meemaakten.
Voor de planten in de tuin is het een verademing, de laatste week moest Bas elke morgen al z'n nieuwe aanplant langs om water te geven, dat kan nu achterwege blijven.
Gisteren vierden we in Paramaribo de verjaardag van Saskia's moeder.Het was een "zitje", zo noemen ze het omdat er niet gedanst wordt. Dat is in Suriname ook een hele happening, alle gasten , en dat zijn er velen, komen gezellig een vorkje meeprikken.
De jarige werkt zich dus tevoren al uit de naad in de keuken om allerlei lekkere gerechten gereed te maken. Het leuke is dat alles zich buiten afspeelt, iedere woning heeft een overdekt terras, of zelfs een overkapping waar je wel met 60 man onder kunt zitten.
We zien dat in deze omgeving 's-avonds vaak dat ergens een feestje is. Stoelen en tafeltjes verhuurbedrijven floreren.
De voormalige leverancier van plantjes , bijgenaamd "potje" omdat al zijn plantjes in potjes stonden, is b.v. van branche veranderd en doet nu verhuur van tafels, stoelen en golfplaten.Tegenwoordig noemen we hem stoeltje, maar potje blijft ook nog in zwang.
Hij keek afgelopen zaterdag dan ook wat "moeilijk" toen hij hier de partytenten van Leen Bakker zag staan.
Vanavond moesten Sietse en Amber naar een feestje van de kinderen van de leverancier van alle bouwmaterialen.Sewnarain Trading
Dat is een hindoestaanse familie, nou die maken er helemaal een feest van....
Als ik in de zaak kom om iets te kopen, er is nog regelmatig iets nodig voor het installateurswerk, krijg ik steevast een hand van de baas.
Hai oompie, een koosnaam voor opa hoorde ik, hoe gaat het met u? Niet te hard werken hoor....
Het werk aan het nieuwe huis gaat nog gestadig door.
De kinderkamers, de ouderkamer, de badkamer zijn zoals dat heet operationeel.
Wasbakken opgehangen en aangesloten, gordijnrails ophangen, lichtpunten gemaakt , kasten waterpas gezet, noem maar op....
De keuken probeer ik morgen zover te krijgen dat er in elk geval gekookt en afgewassen kan worden. Er moest nog wat extra stroom aangelegd worden voor de magnetron en de oven. Was vergeten ... in het bestek. Tevens kan de gasaansluiting voor het fornuis nu verder afgemaakt worden. De muurdoorvoer is gemaakt, maar het bij elkaar sprokkelen van nippels, een kraantje en tuttels was nog een hell of a job....
Een stukje koperen leiding en een metertje slang was zo geregeld.
Maar we hebben nu alles in huis en morgenavond of zondag hoop ik dat het in bedrijf kan en proefdraaien na de lektest natuurlijk. Vervolgens nog het keukenboilertje aansluiten en de boeroes kunnen hun nieuwe woning betrekken.
De kinderen hebben al een paar keer proefgeslapen in de middag, maar door het kabaal van de stratenmakers, die met een trilplaat in de weer waren, was dit vaak van korte duur.
Het ding ging nogal eens kapot, en tegen de tijd dat hij het weer deed was het meestal slaaptijd.
De bestrating is vandaag afgerond en we kunnen nu zonder natte voeten die onder het zand zitten, naar binnen.
Nadeel is wel dat het regenwater allemaal richting guesthouse komt, omdat daar het maaiveld nu wel 40 cm. lager ligt ..... Dus daar moeten we ook weer een oplossing voor verzinnen. Met een beetje goede wil gaan de emi-remi's morgen verhuizen naar de overkant.
En heeft het guesthouse eindelijk de functie waar het ooit voor bedoeld was........
Brigitte
's Morgens vroeg om 7.30 uur fietsen Ton en ik met de fietskar en de kids naar school. Het eerste gedeelte van de weg is al een ware krachtsinspanning, nu de regentijd begonnen is, moeten we ons door een ware modderpoel manoeuvreren. De Sadiodam heeft behoorlijk te lijden gehad van een aantal zware transporten, en nu met de buien er overheen is het helemaal bingo. Op de Weg naar Peperpot hebben we het druk om naar iedereen te zwaaien en goedemorgen te roepen, de auto's blijven soms naast ons rijden om dit wonderlijke tafereeltje te aanschouwen. Amber en Sietse zingen uit volle borst.
Op school aangekomen moeten de schoentjes uit en de tasjes opgeborgen. Het gaat er heel schools aan toe en het is werkelijk komisch om te zien hoe Amber in dit groepje mee draait, werkelijk ongelooflijk. Het leuke is dat Sietse thuis de juffrouw nadoet, we liggen echt in een deuk, zelfs de klemtoon imiteert hij en Amber speelt het spel mee.
Vandaag hadden ze hoedjes geverfd met de Surinaamse vlag, Sietse vond het geweldig, maar Amber vond het helemaal niets en dat laat ze duidelijk merken. Om 12.00 uur haal ik ze weer op van school, Amber is dan zo moe dat ze al heel snel in slaap valt. De juf vroeg of ik veel gesport had vroeger want een oma op de fiets zie je hier niet vaak . Trouwens er wordt op Meerzorg heel weinig gefietst, iedereen rijdt op een brommer zelfs met hele kleine kinderen voorop zonder helm.
We eten nu tussen de middag buiten op de veranda achter het huis daar zit je echt heerlijk. De kinderen gaan nu echt wennen en ik denk dat ze heel blij zijn als ze definitief overgaan.
Saskia en ik zijn nu heel druk doende om dozen uit te pakken, de familie kan wel een winkeltje beginnen wat een voorraad hebben die meegenomen, verhongeren doen ze zeker niet de eerste maanden......Maar je ziet dat er steeds meer ruimte komt en als nu nog de spullen voor de praktijk verhuisd kunnen worden komt er orde in de chaos.
We wachten nog steeds op mijnheer Pee in verband met het afwerken van de keuken, het keukenblad is al wel gearriveerd in de winkel maar nog niet op de Sadiodam.....
Water hebben we tegenwoordig in overvloed, wat een weelde. En we hebben ook nog maar een keer een stroomuitval gehad.
Wat nog niet geregeld is, het ophalen van het vuil, alles gaat nu naar de stad naar de ouders van Saskia, maar dat kan toch niet de bedoeling zijn, er wordt wel vuil opgehaald maar de Sadiodam kan zijn vuil niet aan de straat zetten dan is het te veel voor de vuilniswagen, ze zitten aan het eind van de route en dan is de wagen vol, dus dan halen we het maar niet op....
Het is bedtijd, en als slaapliedje horen we de krekels zingen en de kikkers kwaken,en altijd wel blaffende honden en hanen die kraaien, dat doen ze dus niet alleen 's morgens vroeg.
Groetjes uit een heel nat Meerzorg,
Ton en Brigitte
(Schoon)ouders Ton en Brigitte zijn er inmiddels twee weken en delen tussen de bedrijven door graag hun ervaringen met ons.
Ton
We gaan de derde week al weer in en zitten aan de vooravond van de Nationale feestdag hier in Suriname, onafhankelijkheidsdag. Gisteren reden we langs het Onafhankelijkheidsplein, daar waar ook het paleis van de president Venetiaan staat, en daar is het al
helemaal versierd met lampjes en vlaggen.
Het is ongeveer vergelijkbaar met koninginnedag in Nederland, ook hier compleet met lintjesregen.
Morgenavond gaan we met z'n allen naar het plein, de kinderen moeten dat zeker zien....
Vanaf dinsdag j.l is dan toch de kleine regentijd begonnen.
De temperatuur begint geleidelijk een paar graadjes te zakken.Het hele hete wat we in het begin van ons verblijf voelden wordt minder. 's-Ochtends vroeg als we op de fiets zitten voelt het zelfs "fris" aan met 26 graden. Maar zodra de zon wat hoger komt is het al weer snel boven de dertig.
Steevast gaat het in de loop van de middag flink regenen ,maar het is nog lange niet van het kaliber dat we in januari/februari hier meemaakten.
Voor de planten in de tuin is het een verademing, de laatste week moest Bas elke morgen al z'n nieuwe aanplant langs om water te geven, dat kan nu achterwege blijven.
Gisteren vierden we in Paramaribo de verjaardag van Saskia's moeder.Het was een "zitje", zo noemen ze het omdat er niet gedanst wordt. Dat is in Suriname ook een hele happening, alle gasten , en dat zijn er velen, komen gezellig een vorkje meeprikken.
De jarige werkt zich dus tevoren al uit de naad in de keuken om allerlei lekkere gerechten gereed te maken. Het leuke is dat alles zich buiten afspeelt, iedere woning heeft een overdekt terras, of zelfs een overkapping waar je wel met 60 man onder kunt zitten.
We zien dat in deze omgeving 's-avonds vaak dat ergens een feestje is. Stoelen en tafeltjes verhuurbedrijven floreren.
De voormalige leverancier van plantjes , bijgenaamd "potje" omdat al zijn plantjes in potjes stonden, is b.v. van branche veranderd en doet nu verhuur van tafels, stoelen en golfplaten.Tegenwoordig noemen we hem stoeltje, maar potje blijft ook nog in zwang.
Hij keek afgelopen zaterdag dan ook wat "moeilijk" toen hij hier de partytenten van Leen Bakker zag staan.
Vanavond moesten Sietse en Amber naar een feestje van de kinderen van de leverancier van alle bouwmaterialen.Sewnarain Trading
Dat is een hindoestaanse familie, nou die maken er helemaal een feest van....
Als ik in de zaak kom om iets te kopen, er is nog regelmatig iets nodig voor het installateurswerk, krijg ik steevast een hand van de baas.
Hai oompie, een koosnaam voor opa hoorde ik, hoe gaat het met u? Niet te hard werken hoor....
Het werk aan het nieuwe huis gaat nog gestadig door.
De kinderkamers, de ouderkamer, de badkamer zijn zoals dat heet operationeel.
Wasbakken opgehangen en aangesloten, gordijnrails ophangen, lichtpunten gemaakt , kasten waterpas gezet, noem maar op....
De keuken probeer ik morgen zover te krijgen dat er in elk geval gekookt en afgewassen kan worden. Er moest nog wat extra stroom aangelegd worden voor de magnetron en de oven. Was vergeten ... in het bestek. Tevens kan de gasaansluiting voor het fornuis nu verder afgemaakt worden. De muurdoorvoer is gemaakt, maar het bij elkaar sprokkelen van nippels, een kraantje en tuttels was nog een hell of a job....
Een stukje koperen leiding en een metertje slang was zo geregeld.
Maar we hebben nu alles in huis en morgenavond of zondag hoop ik dat het in bedrijf kan en proefdraaien na de lektest natuurlijk. Vervolgens nog het keukenboilertje aansluiten en de boeroes kunnen hun nieuwe woning betrekken.
De kinderen hebben al een paar keer proefgeslapen in de middag, maar door het kabaal van de stratenmakers, die met een trilplaat in de weer waren, was dit vaak van korte duur.
Het ding ging nogal eens kapot, en tegen de tijd dat hij het weer deed was het meestal slaaptijd.
De bestrating is vandaag afgerond en we kunnen nu zonder natte voeten die onder het zand zitten, naar binnen.
Nadeel is wel dat het regenwater allemaal richting guesthouse komt, omdat daar het maaiveld nu wel 40 cm. lager ligt ..... Dus daar moeten we ook weer een oplossing voor verzinnen. Met een beetje goede wil gaan de emi-remi's morgen verhuizen naar de overkant.
En heeft het guesthouse eindelijk de functie waar het ooit voor bedoeld was........
Brigitte
's Morgens vroeg om 7.30 uur fietsen Ton en ik met de fietskar en de kids naar school. Het eerste gedeelte van de weg is al een ware krachtsinspanning, nu de regentijd begonnen is, moeten we ons door een ware modderpoel manoeuvreren. De Sadiodam heeft behoorlijk te lijden gehad van een aantal zware transporten, en nu met de buien er overheen is het helemaal bingo. Op de Weg naar Peperpot hebben we het druk om naar iedereen te zwaaien en goedemorgen te roepen, de auto's blijven soms naast ons rijden om dit wonderlijke tafereeltje te aanschouwen. Amber en Sietse zingen uit volle borst.
Op school aangekomen moeten de schoentjes uit en de tasjes opgeborgen. Het gaat er heel schools aan toe en het is werkelijk komisch om te zien hoe Amber in dit groepje mee draait, werkelijk ongelooflijk. Het leuke is dat Sietse thuis de juffrouw nadoet, we liggen echt in een deuk, zelfs de klemtoon imiteert hij en Amber speelt het spel mee.
Vandaag hadden ze hoedjes geverfd met de Surinaamse vlag, Sietse vond het geweldig, maar Amber vond het helemaal niets en dat laat ze duidelijk merken. Om 12.00 uur haal ik ze weer op van school, Amber is dan zo moe dat ze al heel snel in slaap valt. De juf vroeg of ik veel gesport had vroeger want een oma op de fiets zie je hier niet vaak . Trouwens er wordt op Meerzorg heel weinig gefietst, iedereen rijdt op een brommer zelfs met hele kleine kinderen voorop zonder helm.We eten nu tussen de middag buiten op de veranda achter het huis daar zit je echt heerlijk. De kinderen gaan nu echt wennen en ik denk dat ze heel blij zijn als ze definitief overgaan.
Saskia en ik zijn nu heel druk doende om dozen uit te pakken, de familie kan wel een winkeltje beginnen wat een voorraad hebben die meegenomen, verhongeren doen ze zeker niet de eerste maanden......Maar je ziet dat er steeds meer ruimte komt en als nu nog de spullen voor de praktijk verhuisd kunnen worden komt er orde in de chaos.
We wachten nog steeds op mijnheer Pee in verband met het afwerken van de keuken, het keukenblad is al wel gearriveerd in de winkel maar nog niet op de Sadiodam.....
Water hebben we tegenwoordig in overvloed, wat een weelde. En we hebben ook nog maar een keer een stroomuitval gehad.
Wat nog niet geregeld is, het ophalen van het vuil, alles gaat nu naar de stad naar de ouders van Saskia, maar dat kan toch niet de bedoeling zijn, er wordt wel vuil opgehaald maar de Sadiodam kan zijn vuil niet aan de straat zetten dan is het te veel voor de vuilniswagen, ze zitten aan het eind van de route en dan is de wagen vol, dus dan halen we het maar niet op....
Het is bedtijd, en als slaapliedje horen we de krekels zingen en de kikkers kwaken,en altijd wel blaffende honden en hanen die kraaien, dat doen ze dus niet alleen 's morgens vroeg.
Groetjes uit een heel nat Meerzorg,
Ton en Brigitte
22 november 2006
Groet van de birthday boy
Ja, dat ben ik...
En wat een feestweek heb ik achter de rug!
Het kleine feestje op de 11e november was niets vergeleken met de party van afgelopen zaterdag. Dat was nou een feest met hoofdletter F… zei Mama toen ze mij zaterdagavond naar bed bracht. En dat was het ook!
We hadden het feest voor mijn verjaardag met een week uitgesteld omdat er nog werd gewerkt in de tuin. Helaas liep het niet allemaal volgens plan, dus ze waren nog steeds bezig met bestraten. Maar het feest ging gewoon door!
‘s Ochtends werd de tuin versierd met vlaggetjes. Er stonden drie partytenten en een kindertent, het zag er heel feestelijk uit!Om vijf uur kwamen de eerste kindjes. Uiteindelijk waren het er wel 28, ik kende ze niet allemaal maar dat gaf niet. En toen kwam HIJ…nee, niet de Sint, die komt nog. Het was een echte clown!
Met een hele dikke rode neus, een grappig pak aan en een rare stem. Ik vond hem geweldig, en de andere kindjes ook! Amber vond hem niet zo leuk, hij moest vooral niet te dichtbij komen. De clown deed leuke spelletjes met ons. Zelfs de
grote mensen vonden hem heel grappig.Natuurlijk was er ook lekker eten. Bami, dat vindt iedereen heerlijk. De kinderen mochten kiezen uit pannenkoeken (gebakken door Pake!) en bami.
Surinaamse kinderen zijn dol op pannenkoeken, dus je snapt wel wat er gebeurde…Pake’s pannenkoeken waren in een wip op. Zelfs de grote mensen stonden ervoor in de rij!
Daarna kwam de taart. Ik vond het geweldig! We stonden allemaal onder een partytent, met een lamp erbij, want het was al donker…de kinderen zongen uit volle borst en ik mocht de drie
kaarsjes blazen. Daarna was het smullen, ik heb wel drie stukken taart gegeten (1 voor elk jaar, hahaha!). Mama keek een beetje bedenkelijk, maar ze liet me toch lekker mijn gang gaan.Om negen uur ‘s avonds was het feest voorbij, alle kindjes waren naar huis, met hun snoepzakje, dat doen ze hier altijd op kinderfeestjes.
Ik was nog helemaal vergeten te vertellen dat ik mijn verjaardag ook op school heb gevierd! Dat was de maandag ervoor al. Ik heb getrakteerd op pannenkoektaart (gewoon een stapel pannenkoeken op elkaar, stroop ertussen, drie kaarsjes erin en je hebt een taart). De kindjes kregen rozijnenautootjes mee en een snoepzakje. Omi had twee mooie puzzels uit Nederland meegenomen, die heb ik aan de school cadeau gegeven.
We vinden het nog steeds erg leuk op school, we leren elke dag wat nieuws! Surinaamse verjaardagsliedjes, de dagen van de week, vingers benoemen, het is allemaal even leuk. Amber en ik doen thuis alles na wat we op school hebben gedaan, iedereen vindt dat erg grappig!
Het is buiten nog steeds een feest, als het geen stenen zijn, dan is het wel zand waar we mee kunnen spelen. We worden elke dag heel vies, de wasmachine draait op volle toeren…
16 november 2006
Nieuws
VERKOCHT!!!
Ja, het is eindelijk gebeurd...en hoe! Wat een opluchting.
Even de geschiedenis in een notedop: eind mei ging ons appartement in Utrecht in de verkoop.
Ruim voldoende tijd om het te verkopen, zou je zo zeggen. Maar toen we in september vertrokken, hadden we vier bezichtingen gehad, zonder het gewenste resultaat. Inmiddels was het ons ook duidelijk geworden dat het niet zo klikte met onze makelaar.
We hadden geen tijd meer om daar wat mee te doen, dus hebben we alles overgedragen aan Bastiaans vader. Die wierp zich met enthousiasme op de klus; binnen de kortste keren was de makelaar exit en hadden we een nieuwe. Eigenlijk niet zo nieuw, het was dezelfde makelaar via wie we destijds het appartement hadden gekocht.
Nieuwe brochure, huis van internet en weer op internet, het ging allemaal een beetje langs ons heen. We hadden het hier zo druk en het was daar allemaal in goede handen.
We moesten ongeveer een maandje wachten op de eerste bezichtiging, maar het was dan ook meteen raak! Een echtpaar dat het appartement wil kopen om te verhuren aan hun dochter en twee vriendinnen.
Een openingsbod, een eindbod van ons en het was geregeld. Gewoon via de mail, leve internet! Leuk detail: we kregen een hogere prijs dan de vraagprijs van de eerste makelaar. Hieperde-hieperde-hieperde-piep!!!
Ja, het is eindelijk gebeurd...en hoe! Wat een opluchting.
Even de geschiedenis in een notedop: eind mei ging ons appartement in Utrecht in de verkoop.
Ruim voldoende tijd om het te verkopen, zou je zo zeggen. Maar toen we in september vertrokken, hadden we vier bezichtingen gehad, zonder het gewenste resultaat. Inmiddels was het ons ook duidelijk geworden dat het niet zo klikte met onze makelaar.
We hadden geen tijd meer om daar wat mee te doen, dus hebben we alles overgedragen aan Bastiaans vader. Die wierp zich met enthousiasme op de klus; binnen de kortste keren was de makelaar exit en hadden we een nieuwe. Eigenlijk niet zo nieuw, het was dezelfde makelaar via wie we destijds het appartement hadden gekocht.
Nieuwe brochure, huis van internet en weer op internet, het ging allemaal een beetje langs ons heen. We hadden het hier zo druk en het was daar allemaal in goede handen.
We moesten ongeveer een maandje wachten op de eerste bezichtiging, maar het was dan ook meteen raak! Een echtpaar dat het appartement wil kopen om te verhuren aan hun dochter en twee vriendinnen.
Een openingsbod, een eindbod van ons en het was geregeld. Gewoon via de mail, leve internet! Leuk detail: we kregen een hogere prijs dan de vraagprijs van de eerste makelaar. Hieperde-hieperde-hieperde-piep!!!
12 november 2006
Nachtbericht
Even een nachtkrabbel (3:33 am)...want de nieuwe dag staat alweer voor de deur en kruipt langzaam naar binnen.
En het wordt een drukke dag, maar welke dag was dat niet? We zijn haast acht weken in Suriname en relaxen is er nog niet van gekomen. De hangmatten zijn uitgepakt en meteen in een la verdwenen. Ben benieuwd wanneer ik ze weer terugzie.
Intussen zijn de hulptroepen gearriveerd! De ouders van Bastiaan zijn donderdag geland. Doel van het bezoek: vakantie, staat op het douaneformuliertje dat ze in het vliegtuig hebben ingevuld. Maar ze hebben nog vrijwel geen moment stilgezeten.
Eerst met luid gejuich ontvangen door de kleinkindjes, die waren hen uiteraard niet vergeten! Het is nu een feest, twee paar grootouders om je heen, wat wil een kind nog meer...
We zijn allemaal ontzettend verwend, cadeaus en attenties van iedereen. Ton en Brigitte hebben zich een breuk gesjouwd, niet met hun eigen spullen maar met presentjes voor ons. Fijn dat er zo aan ons gedacht is, allemaal hartelijk bedankt!
De 'vakantie' van Ton en Brigitte begint meteen in de hoogste versnelling. Nu we de aandacht voor de klussen en de kinderen over meer mensen kunnen verdelen, kan het werk harder opschieten. Is ook wel nodig, want er is nog zoveel te doen!
De deadline voor de oplevering van de praktijk is 30 november; de kluslijst verschuift dus naar Paramaribo. Rechterhand Robbie wordt meegezogen in de stroomversnelling, ook bij hem moet er een tandje op. Die zal straks ook wel toe zijn aan vakantie!
Tussen deze bedrijven door wordt er verder geklust en uitgepakt aan de Sadiodam 28 A, ons mooie grote huis. Want we zullen toch een keer het guesthouse gedag moeten zeggen, nietwaar?
En uiteraard blijven we meneer Pee met z'n allen op de hielen zitten. Na een flinke telefonische veeg uit de pan van mijn moeder doet ook Bastiaan een duit in het zakje. Want meneer Pee verschijnt zaterdag wel, zelfs tien minuten voor de afgesproken tijd! Maar niet met alle beloofde spullen...het wordt zo langzamerhand wel heel erg vervelend. Bas veegt Pee flink de mantel uit. Die staat een beetje te schuifelen en erkent dat het allemaal ' erg vervelend' is. Maar of het heeft geholpen? Dat weten we dinsdag. We hebben gezegd dat we hem komen halen als hij niet verschijnt.
Wordt vervolgd!
Met het leukste nieuws sluit ik af: Bastiaan's binnenland project komt van de grond! Een heel positief gesprek afgelopen donderdag met de Medische Zending was de eerste stap. Bastiaan gaat de revalidatiezorg op het gebied van de fysiotherapie in het binnenland ontwikkelen. Hij krijgt daarvoor een kwart dienstverband bij de Medische Zending. Waarschijnlijk goed te combineren met zijn praktijk, omdat hij zijn tijd zelf kan indelen.
Let wel, hij wordt geen zendeling! De medische zending is de instantie die op verzoek van de overheid de gezondheidszorg in het binnenland voor haar rekening neemt. Zendingswerk doen ze geloof ik niet meer, in elk geval niet binnen de gezondheidszorg.
Wie had dat gedacht...zo'n anderhalf jaar geleden, in april 2005, presenteerde Bastiaan zijn plan voor het eerst. Ver weg, in Istanbul, bij de afronding van een masters opleiding over interculturalisatie in de gezondheidszorg. Wat toen zo ver weg leek, gaat nu dus echt gebeuren...
Hij verheugt zich er heel erg op. Het is dan ook superleuk, iets nieuws opzetten en dan ook nog in het mooie binnenland van Suriname! Ik heb me al aangeboden als zijn secretaresse, ik ga graag mee...
En het wordt een drukke dag, maar welke dag was dat niet? We zijn haast acht weken in Suriname en relaxen is er nog niet van gekomen. De hangmatten zijn uitgepakt en meteen in een la verdwenen. Ben benieuwd wanneer ik ze weer terugzie.
Intussen zijn de hulptroepen gearriveerd! De ouders van Bastiaan zijn donderdag geland. Doel van het bezoek: vakantie, staat op het douaneformuliertje dat ze in het vliegtuig hebben ingevuld. Maar ze hebben nog vrijwel geen moment stilgezeten.
Eerst met luid gejuich ontvangen door de kleinkindjes, die waren hen uiteraard niet vergeten! Het is nu een feest, twee paar grootouders om je heen, wat wil een kind nog meer...
We zijn allemaal ontzettend verwend, cadeaus en attenties van iedereen. Ton en Brigitte hebben zich een breuk gesjouwd, niet met hun eigen spullen maar met presentjes voor ons. Fijn dat er zo aan ons gedacht is, allemaal hartelijk bedankt!
De 'vakantie' van Ton en Brigitte begint meteen in de hoogste versnelling. Nu we de aandacht voor de klussen en de kinderen over meer mensen kunnen verdelen, kan het werk harder opschieten. Is ook wel nodig, want er is nog zoveel te doen!
De deadline voor de oplevering van de praktijk is 30 november; de kluslijst verschuift dus naar Paramaribo. Rechterhand Robbie wordt meegezogen in de stroomversnelling, ook bij hem moet er een tandje op. Die zal straks ook wel toe zijn aan vakantie!
Tussen deze bedrijven door wordt er verder geklust en uitgepakt aan de Sadiodam 28 A, ons mooie grote huis. Want we zullen toch een keer het guesthouse gedag moeten zeggen, nietwaar?
En uiteraard blijven we meneer Pee met z'n allen op de hielen zitten. Na een flinke telefonische veeg uit de pan van mijn moeder doet ook Bastiaan een duit in het zakje. Want meneer Pee verschijnt zaterdag wel, zelfs tien minuten voor de afgesproken tijd! Maar niet met alle beloofde spullen...het wordt zo langzamerhand wel heel erg vervelend. Bas veegt Pee flink de mantel uit. Die staat een beetje te schuifelen en erkent dat het allemaal ' erg vervelend' is. Maar of het heeft geholpen? Dat weten we dinsdag. We hebben gezegd dat we hem komen halen als hij niet verschijnt.
Wordt vervolgd!
Met het leukste nieuws sluit ik af: Bastiaan's binnenland project komt van de grond! Een heel positief gesprek afgelopen donderdag met de Medische Zending was de eerste stap. Bastiaan gaat de revalidatiezorg op het gebied van de fysiotherapie in het binnenland ontwikkelen. Hij krijgt daarvoor een kwart dienstverband bij de Medische Zending. Waarschijnlijk goed te combineren met zijn praktijk, omdat hij zijn tijd zelf kan indelen.
Let wel, hij wordt geen zendeling! De medische zending is de instantie die op verzoek van de overheid de gezondheidszorg in het binnenland voor haar rekening neemt. Zendingswerk doen ze geloof ik niet meer, in elk geval niet binnen de gezondheidszorg.
Wie had dat gedacht...zo'n anderhalf jaar geleden, in april 2005, presenteerde Bastiaan zijn plan voor het eerst. Ver weg, in Istanbul, bij de afronding van een masters opleiding over interculturalisatie in de gezondheidszorg. Wat toen zo ver weg leek, gaat nu dus echt gebeuren...
Hij verheugt zich er heel erg op. Het is dan ook superleuk, iets nieuws opzetten en dan ook nog in het mooie binnenland van Suriname! Ik heb me al aangeboden als zijn secretaresse, ik ga graag mee...
Er is er een jarig...
Hieperdepiep, hoera!
Ja, ik ben al drie jaar…een grote vent, al zeg ik het zelf!
Zaterdag 11 november was het zover. Papa en Mama hadden de woonkamer ‘s nachts versierd. Dat was een leuke verrassing!
Bij het ontbijt werd er al voor me gezongen, ik vond het prachtig.
Omdat we nog heel druk bezig zijn met het huis en met Papa’s praktijk is mijn feestje pas over een week. Maar ik heb al heel veel leuke cadeaus gehad, ik ben met alles even blij! Ambertje deelt ook mee in de feestvreugde, die is niet jarig maar heeft ook cadeautjes gekregen. Dat is in Suriname geen gewoonte, maar in Nederland gebeurt het weleens (gelukkig voor Amber!)
Pake en Omi hebben een berg cadeautjes meegenomen van familie en vrienden uit Nederland. Wat een feest…
We hebben lekkere Kimble bami gegeten en ‘s middags mocht ik de kaarsjes op de cake uitblazen.
De buurtjes aan de overkant waren er ook bij, Opa en Oma, Pake en Omi, dus het werd toch een klein feestje.
Maandag is er feest op school, daar mag ik ook mijn verjaardag vieren. Omi heeft rozijnenautootjes gemaakt en Mama zorgt voor de snoepzakjes. Er zitten zoveel mogelijk gezonde snoepjes in en ook een mandarijntje (zelf geplukt bij de buren verderop in de straat!). Anders hebben de kindjes straks geen tanden meer, zegt Mama, ze snoepen hier in de buurt best wel veel!
Feest nummer drie is aanstaande zaterdag, spannend hoor! Dan komen er veel kindjes, misschien wel 20. Ik ga ze allemaal tellen!
Mijn favoriete cadeau op dit moment is de nieuwe fiets, van Opa en Oma gekregen. Ik kan al een heel klein beetje fietsen. Gisteren moest de fiets overal mee naar toe, zelfs naar bed en naar de badkamer!
08 november 2006
Zo kan het ook
De ergernis over de afsprakendrama's is alweer gezakt, hoor...die zal vast nog wel regelmatig weer oplaaien, maar niet getreurd. Het hoeft allemaal niet te komen aanwaaien, voor zo'n heerlijke plek onder de zon moet je wat overhebben.
We hebben gepuzzeld, gerekend, gepuzzeld en weer gerekend, al onze buidels binnenstebuiten gekeerd en zowaar, we gaan het redden! De bestrating rond het huis komt er, en waarschijnlijk al heel snel.
Het was weer schitterend, de onderhandelingen tussen Bastiaan en meneer Tee, zeker niet de verwarren met meneer Pee!
Meneer Tee, een jonge vent nog, is een man van zijn woord. Opmeten, offerte langsbrengen, het gebeurt allemaal keurig op tijd. Maar nu moest er nog worden gebabbeld over de prijs, want daar kon best wat af, dachten (en hoopten) wij…
Na een eerste gesprek hierover aan de telefoon besluit meneer Tee langs te komen om er face-to-face over te praten. Natuurlijk weer keurig conform afspraak. Ik zit er voor de beleefdheid bij, laat het onderhandelen graag over aan de grootmeester!
In eerste instantie lijkt het moeilijk te worden. De hoge kosten hebben namelijk voor een deel te maken met het transport van het werkmateriaal. Meerzorg ligt buiten Paramaribo, de brug over, om die reden alleen zijn de transportkosten gigantisch.
Het rekenmachientje vliegt over en weer, er wordt gerekend en gepeinsd.
Het is weer een prachtig gezicht, de heren kijken ernstig, willen heel graag zaken met elkaar doen, maar komen ze eruit? Inwendig gier ik van het lachen, het is dan ook een beetje toneel wat er wordt gespeeld. Maar wel spannend toneel, want het gaat om onze centjes…
Na een uurtje zijn we een stuk dichter bij elkaar gekomen, maar is het rekenwerk ook wat moeilijker geworden. Meneer Tee neemt zijn huiswerk mee en belooft ons dezelfde avond te bellen.
En ja hoor, al snel gaat de telefoon: en we zijn eruit! Bastiaan heeft er weer het uiterste aan korting uit gepeuterd, ik snap echt niet hoe hij dat doet.
Vandaag het voorschot betaald, meneer Tee gaat meteen aan de slag met de bestelling van de stenen. Het worden hele eenvoudige grijze stenen in vlindervorm, de gekleurde varianten liggen echt ver buiten ons budget. Maar dat geeft niet, wij zijn hartstikke blij! Uiterlijk maandag gaan ze aan de gang, en dan kan het binnen 4 a 5 dagen klaar zijn. Kijk, zo kan het ook...
Volgende week ga ik dan eindelijk starten met de moestuin. Ik had al geprobeerd een beetje om te spitten, maar de klei is zo hard geworden door de droogte dat er geen doorkomen aan is. We hebben iemand gevonden met een ploegje die ons even op weg komt helpen. Dan als een speer op zoek naar plantmateriaal, leuk hoor! En natuurlijk de zaadjes uit Nederland uitproberen. Winterworteltjes onder de tropenzon, dat spreekt me wel aan.
Nog meer goed nieuws: Bastiaan heeft de toestemming van het ministerie van volksgezondheid op zak! Hij mag nu officieel het beroep van fysiotherapeut uitoefenen. Een keurige verklaring van het ministerie en een aantekening achterop zijn diploma met, hoe kan het ook anders, stempels! Nu nog afspraken maken met verzekeraars en de verbouwing van de praktijk afronden. Dat laatste wordt nu in de hoogste versnelling gegooid, Bastiaan staat te trappelen om aan de gang te gaan.
Met de watervoorziening gaat het op dit moment wat minder. Na de vlotte reparatie van de leidingen vorige maand (er waren wortels in gegroeid) ging het een hele tijd goed. Het water druppelde vrolijk binnen, onze watertanks waren goed gevuld. De wasjes werden regelmatig gedraaid, natuurlijk niet zonder de voorraad te controleren.
En toch ging het mis…door de drukte twee dagen niet opgelet, vijf wasjes gedraaid en toen liep de hydrofoor (waterpomp) vast. De tanks waren leeg…
Gelukkig was de tank met regenwater nog goed gevuld, maar we moesten wel meteen op rantsoen. Wasjes bij pa en ma in de stad, voorlopig geen zwembadje voor de kids. Er bleken ook nog twee lekkages in de hoofdleiding op straat te zitten, dus Bastiaan hing maandag meteen aan de telefoon met meneer Pengel, de waterchef.
En ja hoor, zijn mannen kwamen dezelfde dag. Tot mijn grote verbazing en vreugde!
Een groep vrolijke kerels, die in de brandende zon meteen met de schop aan de gang gaan, en altijd wel te vinden zijn voor een lolletje. Daar kom ik al snel achter als ik het verhaal vertel van de lekkage. Eerst vertellen ze met bloedserieuze gezichten dat ik voor alle kosten van de reparatie moet opdraaien. Geintje…
Als ik opmerk dat ik blij bent dat meneer Pengel hen zo snel heeft gestuurd, valt er een stilte. ‘Wie is Pengel?’ vraagt een van de mannen nors. Oeps…
’De baas, toch?’ merk ik voorzichtig op. Ja, zegt ie. En vervolgens bestookt hij me met vragen over de goede man. Of ik hem ken. Of ik ooit heb gesproken of gezien. Ik snap er niets van, totdat een andere man met een grote grijns op zijn gezicht wijst naar de vragensteller. Juist ja, het is meneer Pengel himself…na tien minuten zijn we uitgelachen en wordt er stevig doorgewerkt.
Helaas zonder succes voor ons, ook na de reparatie hebben we geen leidingwater. Waarschijnlijk een verstopping in de leiding die naar binnen loopt. De Pengelboys beloven deze week terug te komen om de leidingen door te spoelen. We kijken met smart naar hen uit!
We hebben gepuzzeld, gerekend, gepuzzeld en weer gerekend, al onze buidels binnenstebuiten gekeerd en zowaar, we gaan het redden! De bestrating rond het huis komt er, en waarschijnlijk al heel snel.
Het was weer schitterend, de onderhandelingen tussen Bastiaan en meneer Tee, zeker niet de verwarren met meneer Pee!
Meneer Tee, een jonge vent nog, is een man van zijn woord. Opmeten, offerte langsbrengen, het gebeurt allemaal keurig op tijd. Maar nu moest er nog worden gebabbeld over de prijs, want daar kon best wat af, dachten (en hoopten) wij…
Na een eerste gesprek hierover aan de telefoon besluit meneer Tee langs te komen om er face-to-face over te praten. Natuurlijk weer keurig conform afspraak. Ik zit er voor de beleefdheid bij, laat het onderhandelen graag over aan de grootmeester!
In eerste instantie lijkt het moeilijk te worden. De hoge kosten hebben namelijk voor een deel te maken met het transport van het werkmateriaal. Meerzorg ligt buiten Paramaribo, de brug over, om die reden alleen zijn de transportkosten gigantisch.
Het rekenmachientje vliegt over en weer, er wordt gerekend en gepeinsd.
Het is weer een prachtig gezicht, de heren kijken ernstig, willen heel graag zaken met elkaar doen, maar komen ze eruit? Inwendig gier ik van het lachen, het is dan ook een beetje toneel wat er wordt gespeeld. Maar wel spannend toneel, want het gaat om onze centjes…
Na een uurtje zijn we een stuk dichter bij elkaar gekomen, maar is het rekenwerk ook wat moeilijker geworden. Meneer Tee neemt zijn huiswerk mee en belooft ons dezelfde avond te bellen.
En ja hoor, al snel gaat de telefoon: en we zijn eruit! Bastiaan heeft er weer het uiterste aan korting uit gepeuterd, ik snap echt niet hoe hij dat doet.
Vandaag het voorschot betaald, meneer Tee gaat meteen aan de slag met de bestelling van de stenen. Het worden hele eenvoudige grijze stenen in vlindervorm, de gekleurde varianten liggen echt ver buiten ons budget. Maar dat geeft niet, wij zijn hartstikke blij! Uiterlijk maandag gaan ze aan de gang, en dan kan het binnen 4 a 5 dagen klaar zijn. Kijk, zo kan het ook...
Volgende week ga ik dan eindelijk starten met de moestuin. Ik had al geprobeerd een beetje om te spitten, maar de klei is zo hard geworden door de droogte dat er geen doorkomen aan is. We hebben iemand gevonden met een ploegje die ons even op weg komt helpen. Dan als een speer op zoek naar plantmateriaal, leuk hoor! En natuurlijk de zaadjes uit Nederland uitproberen. Winterworteltjes onder de tropenzon, dat spreekt me wel aan.
Nog meer goed nieuws: Bastiaan heeft de toestemming van het ministerie van volksgezondheid op zak! Hij mag nu officieel het beroep van fysiotherapeut uitoefenen. Een keurige verklaring van het ministerie en een aantekening achterop zijn diploma met, hoe kan het ook anders, stempels! Nu nog afspraken maken met verzekeraars en de verbouwing van de praktijk afronden. Dat laatste wordt nu in de hoogste versnelling gegooid, Bastiaan staat te trappelen om aan de gang te gaan.
Met de watervoorziening gaat het op dit moment wat minder. Na de vlotte reparatie van de leidingen vorige maand (er waren wortels in gegroeid) ging het een hele tijd goed. Het water druppelde vrolijk binnen, onze watertanks waren goed gevuld. De wasjes werden regelmatig gedraaid, natuurlijk niet zonder de voorraad te controleren.
En toch ging het mis…door de drukte twee dagen niet opgelet, vijf wasjes gedraaid en toen liep de hydrofoor (waterpomp) vast. De tanks waren leeg…
Gelukkig was de tank met regenwater nog goed gevuld, maar we moesten wel meteen op rantsoen. Wasjes bij pa en ma in de stad, voorlopig geen zwembadje voor de kids. Er bleken ook nog twee lekkages in de hoofdleiding op straat te zitten, dus Bastiaan hing maandag meteen aan de telefoon met meneer Pengel, de waterchef.
En ja hoor, zijn mannen kwamen dezelfde dag. Tot mijn grote verbazing en vreugde!
Een groep vrolijke kerels, die in de brandende zon meteen met de schop aan de gang gaan, en altijd wel te vinden zijn voor een lolletje. Daar kom ik al snel achter als ik het verhaal vertel van de lekkage. Eerst vertellen ze met bloedserieuze gezichten dat ik voor alle kosten van de reparatie moet opdraaien. Geintje…
Als ik opmerk dat ik blij bent dat meneer Pengel hen zo snel heeft gestuurd, valt er een stilte. ‘Wie is Pengel?’ vraagt een van de mannen nors. Oeps…
’De baas, toch?’ merk ik voorzichtig op. Ja, zegt ie. En vervolgens bestookt hij me met vragen over de goede man. Of ik hem ken. Of ik ooit heb gesproken of gezien. Ik snap er niets van, totdat een andere man met een grote grijns op zijn gezicht wijst naar de vragensteller. Juist ja, het is meneer Pengel himself…na tien minuten zijn we uitgelachen en wordt er stevig doorgewerkt.
Helaas zonder succes voor ons, ook na de reparatie hebben we geen leidingwater. Waarschijnlijk een verstopping in de leiding die naar binnen loopt. De Pengelboys beloven deze week terug te komen om de leidingen door te spoelen. We kijken met smart naar hen uit!
05 november 2006
Afspraak is (niet altijd) afspraak
Tja, ze noemen het ook wel Surinaamse tijd. Ik kende het Brabants kwartiertje al wel, de neiging om net even wat later aan te komen dan was afgesproken. De jaren dat ik in Brabant woonde was dat vrijwel gemeengoed. Maar sommige Surinamers slaan werkelijk alles. Ik kan me er eerlijk gezegd aan dood ergeren en ben dan natuurlijk een absoluut stereotype Bakra. Maar ik weet ook uit verschillende bronnen dat het de grootste frustratie van veel Surinamers is. En logisch, je spreekt iets af, je houdt hier rekening mee en vervolgens zie je jezelf wachten en wachten en je kan blijven wachten. 5 minuten wachten is niets in Suriname. De meeste mensen vinden een kwartiertje te laat niet meer dan normaal en dus ben je dan op tijd. Maar mensen die nooit meer komen, of na een aantal dagen, of weken, of soms zelfs maanden, tja, dat gebeurt hier heel frequent. Mijn schoonvader ergert zich hier net als ik dood aan, en geeft aan met deze mensen geen zaken meer te doen. Ik zou die mening graag delen maar wordt dan geconfronteerd met het feit dat ik al te ver met iemand onderweg ben, een nieuw persoon geen haar beter is, of dat er werkelijk geen ander is en je dus afhankelijk bent van die grappenmakers. Zo ook de EBS, het nationale energiebedrijf. Eerder meldde ik al over een gepeperde brief naar de directeur, nadat alle andere kanalen opgedroogd leken te zijn. Natuurlijk heb ik nu na een week nog niets van de goede man vernomen en ga ik kijken of ik hem te spreken kan krijgen. Dit zal waarschijnlijk niet meevallen want iemand die zo’n beroerde organisatie leidt, heeft heel wat mensen tegen zich gekeerd en zal zich goed laten beschermen tegen mensen die hun gelijk komen halen. Maar goed, ik zal me daar zeker niet door af laten schrikken en die mensen op hun fatsoen aanspreken!
De blikslager, met wie ik deze week een afspraak had, wist me te vertellen dat hij ’s morgens voor 9 uur bij me wilde zijn om een laatste klusje van een grotere opdracht af te maken. Hij was er om 12 uur nog niet dus ik ben maar eens langs gereden. “We hadden een afspraak he? Hoe laat ook alweer? Ik ga het waarschijnlijk niet redden…” Dat waren z’n woorden toen hij mij het erf op zag komen. Toen ik hem uitlegde dat hij die ochtend zou komen legde hij me uit dat ik als Bakra die Surinaamse tijd niet begreep. Ik wees hem op het feit dat ik er voor thuis ben gebleven en hij zich met die opmerking wel heel onprofessioneel opstelt. Hij beloofde me een dag later tussen 4 en 5 uur ‘s middags langs te komen. Dat werd uiteindelijk 7 uur, dan is het hier dus al donker. Hij heeft zijn mannen in het donker dus de trap op gestuurd om de klus te klaren en probeerde me nog van alles aan te smeren. Tot mijn grote verbazing wilde hij me ook nog materiaalkosten in rekening brengen. Ik heb hem uitgelegd dat dit in zijn offerte zat die ook al keurig netjes betaald was, en dat ik voor dat soort sneaky fratsen niet open sta. Duidelijk teleurgesteld droop hij af, ik hoefde niet te betalen want we moesten vrienden blijven. Nou sorry hoor, die vrienden zoek ik zelf wel uit en niet in de categorie losers zoals dit soort mensen.
Ik was woest toen hij weg was, en hij moet nog voor een allerlaatste dingetje maandag terug komen, om 5 uur, je raadt al waar ik me op in stel.
Erg veel tijd om boos te zijn had ik niet, want we hadden die avond twee feestjes af te werken. Op het moment dat we weg wilden gaan kwam een bevriende monteur langs die even de carburateur van de zitmaaier kwam ophalen. Dat hij dit al een week eerder zou doen laat ik even buiten beschouwing en dat hij van tevoren zou bellen is ook maar een detail. Vervolgens kwamen wij dus op Surinaamse tijd bij onze eerste feestafspraak…
Gelukkig zijn er ook uitzonderingen. Albert, onze waterleidinginstallateur is zo’n heerlijk professioneel persoon. Een vriendelijke, kundige jongen, die er altijd op de afgesproken tijd is. Hij is zeer helder in zijn communicatie en na een kwartiertje zijn alle werkzaamheden opgenomen, heeft hij een materiaallijst gemaakt en is de afspraak voor vrijdag a.s. gemaakt. En hij zal er zijn, daar heb ik alle vertrouwen in. En ik moet niet jokken, Paul, de tegelzetter die de vloer in de praktijk op een zeer nette en vlotte manier heeft gelegd, is ook een man van de afspraak. Ze bestaan dus wel.
Dan moeten we natuurlijk nog iets vertellen over meneer Pee. Nadat hij de laatste drie afspraken niet was nagekomen (snotneus, verkouden, nog een beetje een snotneus etc.) heb ik hem toch wel dringend op zijn verantwoordelijkheden aangesproken, en gemeld dat wij vanaf april op een keuken wachten in ieder geval niet normaal vinden! En zowaar, daar was hij. Niet om zijn werk, zoals beloofd, af te maken, maar hij kwam met een deurtje en een lade voor onder het fornuis. Met zijn altijd aanwezige vriendelijkheid probeerde hij er weer een mooie zwier aan te geven. Ik denk dat onze houding duidelijk genoeg was, om te melden dat we met dit soort zoethoudertjes geen genoegen meer nemen. Meneer zegt nu woensdag te komen om alles af te maken, of donderdag. Tja, met meneer Pee blijft het spannend.
De blikslager, met wie ik deze week een afspraak had, wist me te vertellen dat hij ’s morgens voor 9 uur bij me wilde zijn om een laatste klusje van een grotere opdracht af te maken. Hij was er om 12 uur nog niet dus ik ben maar eens langs gereden. “We hadden een afspraak he? Hoe laat ook alweer? Ik ga het waarschijnlijk niet redden…” Dat waren z’n woorden toen hij mij het erf op zag komen. Toen ik hem uitlegde dat hij die ochtend zou komen legde hij me uit dat ik als Bakra die Surinaamse tijd niet begreep. Ik wees hem op het feit dat ik er voor thuis ben gebleven en hij zich met die opmerking wel heel onprofessioneel opstelt. Hij beloofde me een dag later tussen 4 en 5 uur ‘s middags langs te komen. Dat werd uiteindelijk 7 uur, dan is het hier dus al donker. Hij heeft zijn mannen in het donker dus de trap op gestuurd om de klus te klaren en probeerde me nog van alles aan te smeren. Tot mijn grote verbazing wilde hij me ook nog materiaalkosten in rekening brengen. Ik heb hem uitgelegd dat dit in zijn offerte zat die ook al keurig netjes betaald was, en dat ik voor dat soort sneaky fratsen niet open sta. Duidelijk teleurgesteld droop hij af, ik hoefde niet te betalen want we moesten vrienden blijven. Nou sorry hoor, die vrienden zoek ik zelf wel uit en niet in de categorie losers zoals dit soort mensen.
Ik was woest toen hij weg was, en hij moet nog voor een allerlaatste dingetje maandag terug komen, om 5 uur, je raadt al waar ik me op in stel.
Erg veel tijd om boos te zijn had ik niet, want we hadden die avond twee feestjes af te werken. Op het moment dat we weg wilden gaan kwam een bevriende monteur langs die even de carburateur van de zitmaaier kwam ophalen. Dat hij dit al een week eerder zou doen laat ik even buiten beschouwing en dat hij van tevoren zou bellen is ook maar een detail. Vervolgens kwamen wij dus op Surinaamse tijd bij onze eerste feestafspraak…
Gelukkig zijn er ook uitzonderingen. Albert, onze waterleidinginstallateur is zo’n heerlijk professioneel persoon. Een vriendelijke, kundige jongen, die er altijd op de afgesproken tijd is. Hij is zeer helder in zijn communicatie en na een kwartiertje zijn alle werkzaamheden opgenomen, heeft hij een materiaallijst gemaakt en is de afspraak voor vrijdag a.s. gemaakt. En hij zal er zijn, daar heb ik alle vertrouwen in. En ik moet niet jokken, Paul, de tegelzetter die de vloer in de praktijk op een zeer nette en vlotte manier heeft gelegd, is ook een man van de afspraak. Ze bestaan dus wel.
Dan moeten we natuurlijk nog iets vertellen over meneer Pee. Nadat hij de laatste drie afspraken niet was nagekomen (snotneus, verkouden, nog een beetje een snotneus etc.) heb ik hem toch wel dringend op zijn verantwoordelijkheden aangesproken, en gemeld dat wij vanaf april op een keuken wachten in ieder geval niet normaal vinden! En zowaar, daar was hij. Niet om zijn werk, zoals beloofd, af te maken, maar hij kwam met een deurtje en een lade voor onder het fornuis. Met zijn altijd aanwezige vriendelijkheid probeerde hij er weer een mooie zwier aan te geven. Ik denk dat onze houding duidelijk genoeg was, om te melden dat we met dit soort zoethoudertjes geen genoegen meer nemen. Meneer zegt nu woensdag te komen om alles af te maken, of donderdag. Tja, met meneer Pee blijft het spannend.
02 november 2006
Bezige bijtjes
Aangeboden: leuke stageplek voor student laatste jaar woninginrichting en opbergkunde. Kost en inwoning gegarandeerd. Ervaring met kinderen is een pre...Iets voor jou? Meld je bij Emi-remi!
Oftewel, een woning inrichten valt niet mee. Hoewel het kantoortje er erg leuk begint uit te zien! We hebben een hele wand kunnen vullen met boekenkasten. En de kasten worden op hun beurt nu gevuld met boeken, ordners en ander kantoormateriaal.
Bas heeft onze oude bureaus opnieuw opgezet, ze zien er ineens als nieuw uit! Wat een andere ruimte niet kan doen...
Ik ben ook al begonnen met het inrichten van 'Boeroebieb'. Het bibliotheekje komt in een hoekje van de speelkamer te staan. Voorlopig hebben we de boekenkastjes van Sietse geleend, je moet toch ergens beginnen. Foto's volgen na het weekend! Ik moet nog even nadenken over hoe ik de kinderen van de buurt straks aan het lezen krijg, maar ik geloof niet dat dat moeilijk zal zijn. De vier kindjes van de overkant zijn er in elk geval al klaar voor! En ik heb er erg veel zin in.
Tussen deze bedrijven door zijn we met van alles en nog wat bezig. Aan de Lisztstraat wordt aan de praktijk gewerkt, daar houdt Bastiaan een oogje op. Want binnen nu en drie weken moet het echt af zijn. Daarnaast klussen we allebei in het grote huis en runnen we het huishouden in het guesthouse. In de zorg voor de kindjes hebben we ook een redelijk ritme gevonden. Het is een klein beetje Hollands gebleven, want we eten nog steeds 's middags brood en 's avonds warm. Bevalt prima, dus dat houden we er voorlopig in.
Een deel van onze kostbare tijd gaat zitten in het opjagen van, je raadt het al, meneer Pee...
Bastiaan heeft er nu echt zijn tanden in gezet, maar Pee heeft een hele dikke huid!
De eerste afspraak voor deze week staat voor dinsdag. Pee belt keurig af, de afspraak gaat naar woensdag. En wie komt er niet op woensdag? Juist ja. Bas weer bellen natuurlijk. Meneer Pee is verkouden, maar, 'ik kom morgen, rond 1 uur!'
Hij zal wel 1 uur ' nachts bedoeld hebben...want om 3 uur ' middags is er nog niemand. Bastiaan weer aan de lijn, krijgt een opgewekte Pee te spreken, die zich nu een 'ietsje beter' voelt. Hij komt vrijdag, nee, deze keer echt! Met de tafel en alle resterende kasten, het aanrechtblad komt volgende week.
Wie durft hier een weddenschap op los te laten? Ik zeg dat ie komt!
Onze plannen voor de bestrating van een stukje erf rond ons huis stuiten op een enorme tegenvaller. De prijs! Dat het niet goedkoop zou zijn hadden we al vermoed. We vragen dus her en der wat prijzen op. Een van de bedrijven spreekt ons meteen aan door de zakelijke en no-nonsense benadering. We bellen, ze komen dezelfde dag nog langs om op te meten, laten voorbeelden zien van hun werk en de volgende ochtend hebben we een offerte.
Maar van de prijs krijgen we de bibbers...het is onbetaalbaar. Dus moet er een plan B op tafel komen, want de bestrating is niet alleen bedoeld voor de sier. We hebben een goede inrit nodig voor de auto, vooral in de regentijd. En bestrating beschermt het huis tegen opspattende modder als het regent. Morgen maar weer een rondje om het huis lopen om te kijken waar we er iets af kunnen knabbelen. Of misschien in etappes laten bestraten...enfin, we zien het wel.
Een koninkrijk voor een flinke regenbui! riep ik gisterochtend nog. Ik weet niet wie me gehoord heeft, maar verhoord is die wens wel...het heeft de hele middag gehoosd! Niemand zo blij als onze plantjes, die kunnen wel een extraatje gebruiken.
Vandaag geen regen, maar het is wel een ietsje koeler. Heerlijk fietsweer!
Oftewel, een woning inrichten valt niet mee. Hoewel het kantoortje er erg leuk begint uit te zien! We hebben een hele wand kunnen vullen met boekenkasten. En de kasten worden op hun beurt nu gevuld met boeken, ordners en ander kantoormateriaal.
Bas heeft onze oude bureaus opnieuw opgezet, ze zien er ineens als nieuw uit! Wat een andere ruimte niet kan doen...
Ik ben ook al begonnen met het inrichten van 'Boeroebieb'. Het bibliotheekje komt in een hoekje van de speelkamer te staan. Voorlopig hebben we de boekenkastjes van Sietse geleend, je moet toch ergens beginnen. Foto's volgen na het weekend! Ik moet nog even nadenken over hoe ik de kinderen van de buurt straks aan het lezen krijg, maar ik geloof niet dat dat moeilijk zal zijn. De vier kindjes van de overkant zijn er in elk geval al klaar voor! En ik heb er erg veel zin in.
Tussen deze bedrijven door zijn we met van alles en nog wat bezig. Aan de Lisztstraat wordt aan de praktijk gewerkt, daar houdt Bastiaan een oogje op. Want binnen nu en drie weken moet het echt af zijn. Daarnaast klussen we allebei in het grote huis en runnen we het huishouden in het guesthouse. In de zorg voor de kindjes hebben we ook een redelijk ritme gevonden. Het is een klein beetje Hollands gebleven, want we eten nog steeds 's middags brood en 's avonds warm. Bevalt prima, dus dat houden we er voorlopig in.
Een deel van onze kostbare tijd gaat zitten in het opjagen van, je raadt het al, meneer Pee...
Bastiaan heeft er nu echt zijn tanden in gezet, maar Pee heeft een hele dikke huid!
De eerste afspraak voor deze week staat voor dinsdag. Pee belt keurig af, de afspraak gaat naar woensdag. En wie komt er niet op woensdag? Juist ja. Bas weer bellen natuurlijk. Meneer Pee is verkouden, maar, 'ik kom morgen, rond 1 uur!'
Hij zal wel 1 uur ' nachts bedoeld hebben...want om 3 uur ' middags is er nog niemand. Bastiaan weer aan de lijn, krijgt een opgewekte Pee te spreken, die zich nu een 'ietsje beter' voelt. Hij komt vrijdag, nee, deze keer echt! Met de tafel en alle resterende kasten, het aanrechtblad komt volgende week.
Wie durft hier een weddenschap op los te laten? Ik zeg dat ie komt!
Onze plannen voor de bestrating van een stukje erf rond ons huis stuiten op een enorme tegenvaller. De prijs! Dat het niet goedkoop zou zijn hadden we al vermoed. We vragen dus her en der wat prijzen op. Een van de bedrijven spreekt ons meteen aan door de zakelijke en no-nonsense benadering. We bellen, ze komen dezelfde dag nog langs om op te meten, laten voorbeelden zien van hun werk en de volgende ochtend hebben we een offerte.
Maar van de prijs krijgen we de bibbers...het is onbetaalbaar. Dus moet er een plan B op tafel komen, want de bestrating is niet alleen bedoeld voor de sier. We hebben een goede inrit nodig voor de auto, vooral in de regentijd. En bestrating beschermt het huis tegen opspattende modder als het regent. Morgen maar weer een rondje om het huis lopen om te kijken waar we er iets af kunnen knabbelen. Of misschien in etappes laten bestraten...enfin, we zien het wel.
Een koninkrijk voor een flinke regenbui! riep ik gisterochtend nog. Ik weet niet wie me gehoord heeft, maar verhoord is die wens wel...het heeft de hele middag gehoosd! Niemand zo blij als onze plantjes, die kunnen wel een extraatje gebruiken.
Vandaag geen regen, maar het is wel een ietsje koeler. Heerlijk fietsweer!
Abonneren op:
Posts (Atom)
