Mijn laatste weblogwoordjes voor 2006...aan de vooravond van mijn eerste Surinaamse jaarwisseling in lange tijd.
We doen het dit jaar nog niet echt op de Surinaamse manier. Vuurwerk hebben we niet gekocht; we zijn zowiezo geen echte liefhebbers en met kleine kinderen in de buurt vind ik het al helemaal gevaarlijk.
De pagara-estafette en de gezellige muziek in de stad hebben we dit jaar ook gemist. Dat halen we volgend jaar wel in, want dat is erg leuk! Op de laatste werkdag van het jaar trekt iedereen de stad in. Bedrijven die goed geboerd hebben, schieten dan een ´pagara´ af: een lange streng van rotjes die een hels kabaal en veel rode snippers oplevert.
Het publiek wandelt van bedrijf naar bedrijf om vooral geen enkele pagara te missen, want de één is nog imposanter dan de andere...en de bedrijven doen het na elkaar, vandaar dus de naam pagara-estafette. Vrachtwagens met muziekformaties rijden door de stad, je kan overal genieten van live muziek. Gaan we volgend jaar zeker meemaken!
Het offerfeest was ook een bijzondere ervaring, en dat hebben we deze keer wel meegemaakt. Bastiaan stond er met zijn neus bovenop, met camera, zijn verslag hebben jullie al gelezen. Voor de kids leek het ons niet zo handig, dus die heb ik thuisgehouden. Toen de stieren waren veranderd in vlees, mochten ze er wel even heen. Sietse vroeg prompt waar de koeien waren gebleven...oeps.
Tja, het is natuurlijk wel een beetje sneu voor die beesten. En blijkbaar vonden de mannen dat ook, althans, dat vertelde Frigine van negen, die tussen het slachten door even kwam buurten. Ze deden in elk geval wel hun best het zo snel mogelijk achter de rug te hebben.
De fotoreportage van Bas is enthousiast ontvangen. Dit stukje cultuur komt elk jaar terug, maar dat hadden ze nog niet eerder vastgelegd. Als er in de toekomst niet meer op deze manier mag worden geslacht, en die kans is groot, dan hebben ze in elk geval nog wel deze visuele herinnering.
Nu, om half vier 's middags, half acht 's avonds Nederlandse tijd, is het nog vrij rustig. Er wordt wel wat geknald, maar de meeste mensen zijn toch met andere dingen bezig. Ze bereiden zich voor op een avond vol lekker eten, gezelligheid en vuurwerk!
Wat wij gaan doen? Het wordt zoals altijd ons 'eigen ding', een mix van tradities voor de emi-remi's. Mijn ouders komen langs en brengen een zuurkoolschotel mee (heerlijk, dat scheelt een hoop gezwoeg!), en misschien krijgen we nog meer bezoekers.
Verder ga ik voor het eerst in mijn leven oliebollen bakken!!! Ik heb een pakje oliebollenmix gekocht. Alleen water toevoegen en de rest komt vanzelf, als ik de beschrijving mag geloven. Vuurwerk hebben we dus niet nodig, want dat wordt vast een knaller, hahaha...
Bas maakt appelflapjes, we bewonderen het vuurwerk in de buurt en gaan onder het genot van een drankje relaxed het nieuwe jaar in.
We kijken terug op een zeer bewogen jaar. Een jaar waarin we een hele nieuwe start hebben gemaakt, met alle bijzondere en emotionele momenten die daarbij horen. Soms kunnen we nauwelijks geloven dat het allemaal is gebeurd. En toch, hier zijn we, op ons nieuwe plekje onder de zon.
We kijken vol verwachting richting 2007. Een nieuw jaar van hard werken, ontspanning en een heleboel nieuwe leuke dingen!!!
Wat allemaal? Volg de weblog...
De weblog verdient trouwens wel een apart woordje. Een woordje van dank, richting de lezers! We begonnen het als dagboekje voor de naaste familie; die familie heeft zich inmiddels uitgebreid met vrienden en kennissen. We zijn nog steeds verbaasd, maar vooral blij dat jullie plezier beleven aan onze avonturen.
Allemaal een hele fijne jaarwisseling en de allerbeste wensen voor 2007.
En vlieg gauw maar eens naar ons toe, we zullen je met open armen ontvangen!
De emi-remi's
31 december 2006
Ied Ul Adha
Dat Suriname een grote melting pot van culturen is, zal bij de meeste mensen wel bekend zijn. Dat dit zo z’n voordelen meebrengt als het gaat om diverse eetstijlen is ook iets wat ik persoonlijk kan waarderen, best of many worlds zullen we maar zeggen. Een ander groot voordeel is dat iedere cultuur of geloofsovertuiging zo zijn eigen feestdagen kent. In de december maand denken we natuurlijk allemaal aan de kerstdagen en Oud op Nieuw, maar in Suriname is er meer!
Zo vallen we dit jaar met onze neus in de boter want tussen kerst en Oud op Nieuw hebben de islamieten ook een leuke feestdag, Ied Ul Adha, vrij vertaald het offerfeest. Ied Ul Adha valt elk jaar anders, maar wel in december, het heeft met de maanstand te maken. Volgend jaar bijvoorbeeld is het op 20 december, dus nog voor de kerst. Dit jaar is er dus de vaak wat saaie ruimte tussen kerst en oud op nieuw mee ingevuld, en wel op 30 december.
’s Morgens vroeg gaan vele moslims naar het onafhankelijkheidsplein voor een gezamenlijk gebed. Vervolgens gaan de mensen uit het district terug naar hun eigen moskee en de moslims uit de stad naar het abattoir (in de stad kan niet bij de moskeën geslacht worden).
Dat wij tegenover een kleine moskee wonen weten de trouwe lezers van de weblog wel, en als een goede buur toon je dan op dit soort dagen zo je hulpvaardigheid. Ik moet eerlijk blijven, mijn goede wil komt voort uit een nieuwsgierigheid en het sensatiebeluste gevoel dat je dit soort buitenkansjes niet moet laten lopen. Mijn aangeboden hulp bestond namelijk uit het maken van een mooie fotoreportage. Ik mag graag de camera hanteren om interessante plaatjes te schieten, en dan even binnendringen in zo’n speciaal gebeuren is dan een ideale mogelijkheid om, voor mij als westerling, bijzondere plaatjes te maken. Gelukkig vond het moskeebestuur het een leuk idee, ze hebben het eigenlijk nog nooit vastgelegd en zijn benieuwd naar het uiteindelijke resultaat.
De camera wordt de avond ervoor nog even gechekt, extra accu’s opgeladen en plek waar het ritueel zal plaatsvinden al bekeken. Naast de moskee is een stukje terrein netjes vrijgemaakt van het hoge onkruid en twee dagen ervoor worden er drie aangekochte stieren aan de mangoboom die er staat vastgebonden. Wanneer de mensen terugkomen van het
onafhankelijkheidsplein merk je dat er wat in de lucht hangt. Tegen de gevel van de moskee is een speciaal afdakje gemaakt met een paar werkbladen om het vlees straks op te verdelen. De materialen worden klaargezet en het moskeebestuur bespreekt de laatste details en geeft instructies aan de jongere leden die gaan assisteren bij het slachten. Halal slachten betekent dat de nek van het beest met een mes doorgesneden wordt. Dat is voor een kippetje niet zo ingewikkeld, maar een grote stier laat zich natuurlijk niet zomaar een mes in de hals 
zetten…Dus wordt er een soort lasso om de poten gedaan en de stier wordt als het ware getackeld. Dan met een groepje mannen erop om het beest op de grond te fixeren, de poten worden gebonden en een balk ertussen gezet om het beest op zijn plek te houden. Naast de kop wordt een gat gegraven om het bloed in te laten lopen en er worden bananenbladeren klaargelegd om de snede af te dekken om het spuitende bloed niet alle kanten op te laten vliegen. Hier en daar moest ik tijdens het uitvoeren van het ritueel, wat onder een zingend gebed plaatsvindt, een paar mensen instrueren om een klein beetje 
plaats te maken voor de cameraman, want ik zat er natuurlijk met mijn neus boven op. Jammer was het dat de weergoden niet helemaal meewerkten want het was flink bewolkt en op een gegeven moment heeft het zelfs wat geregend, om mooie foto’s te maken niet ideaal. Later klaarde het wat op en het tweede deel van het ritueel, het verwerken van stier tot diverse pakketjes vlees kon kleurrijk vastgelegd worden. Ondertussen werd er kip gebarbequed en ik kreeg mijn portie voor de middag al voorgeschoteld en de uitnodiging om ’s avonds 
ook te komen eten bij het feestelijke karakter van de dag. Al met al heb ik een mooie documentaire kunnen maken die ik ’s avonds op de laptop kon presenteren en de CD’s kon overhandigen. Een drieluik van de dag had ik geprint en in een lijstje gedaan en dit werd met de nodige handschuddingen en bedankjes door het bestuur ontvangen. Sas was nog thuis omdat de kids al naar bed waren maar ik kreeg een heerlijke portie voor de buurvrouw mee. Voor de weblog heb ik de meest bloederige foto’s weggelaten maar ik hoop dat het wel een aardige indruk geeft over het ritueel.
Sas zal nog proberen een webalbumpje te maken met wat meer foto's, voor de liefhebbers...
Via deze weg willen wij eenieder veel plezier wensen met de volgende feestdag, het Oud op Nieuw van vanavond! Voor iedereen een goede start en veel geluk en gezondheid in het nieuwe jaar!
Zo vallen we dit jaar met onze neus in de boter want tussen kerst en Oud op Nieuw hebben de islamieten ook een leuke feestdag, Ied Ul Adha, vrij vertaald het offerfeest. Ied Ul Adha valt elk jaar anders, maar wel in december, het heeft met de maanstand te maken. Volgend jaar bijvoorbeeld is het op 20 december, dus nog voor de kerst. Dit jaar is er dus de vaak wat saaie ruimte tussen kerst en oud op nieuw mee ingevuld, en wel op 30 december.
’s Morgens vroeg gaan vele moslims naar het onafhankelijkheidsplein voor een gezamenlijk gebed. Vervolgens gaan de mensen uit het district terug naar hun eigen moskee en de moslims uit de stad naar het abattoir (in de stad kan niet bij de moskeën geslacht worden).
Dat wij tegenover een kleine moskee wonen weten de trouwe lezers van de weblog wel, en als een goede buur toon je dan op dit soort dagen zo je hulpvaardigheid. Ik moet eerlijk blijven, mijn goede wil komt voort uit een nieuwsgierigheid en het sensatiebeluste gevoel dat je dit soort buitenkansjes niet moet laten lopen. Mijn aangeboden hulp bestond namelijk uit het maken van een mooie fotoreportage. Ik mag graag de camera hanteren om interessante plaatjes te schieten, en dan even binnendringen in zo’n speciaal gebeuren is dan een ideale mogelijkheid om, voor mij als westerling, bijzondere plaatjes te maken. Gelukkig vond het moskeebestuur het een leuk idee, ze hebben het eigenlijk nog nooit vastgelegd en zijn benieuwd naar het uiteindelijke resultaat.
De camera wordt de avond ervoor nog even gechekt, extra accu’s opgeladen en plek waar het ritueel zal plaatsvinden al bekeken. Naast de moskee is een stukje terrein netjes vrijgemaakt van het hoge onkruid en twee dagen ervoor worden er drie aangekochte stieren aan de mangoboom die er staat vastgebonden. Wanneer de mensen terugkomen van het
onafhankelijkheidsplein merk je dat er wat in de lucht hangt. Tegen de gevel van de moskee is een speciaal afdakje gemaakt met een paar werkbladen om het vlees straks op te verdelen. De materialen worden klaargezet en het moskeebestuur bespreekt de laatste details en geeft instructies aan de jongere leden die gaan assisteren bij het slachten. Halal slachten betekent dat de nek van het beest met een mes doorgesneden wordt. Dat is voor een kippetje niet zo ingewikkeld, maar een grote stier laat zich natuurlijk niet zomaar een mes in de hals 
zetten…Dus wordt er een soort lasso om de poten gedaan en de stier wordt als het ware getackeld. Dan met een groepje mannen erop om het beest op de grond te fixeren, de poten worden gebonden en een balk ertussen gezet om het beest op zijn plek te houden. Naast de kop wordt een gat gegraven om het bloed in te laten lopen en er worden bananenbladeren klaargelegd om de snede af te dekken om het spuitende bloed niet alle kanten op te laten vliegen. Hier en daar moest ik tijdens het uitvoeren van het ritueel, wat onder een zingend gebed plaatsvindt, een paar mensen instrueren om een klein beetje 
plaats te maken voor de cameraman, want ik zat er natuurlijk met mijn neus boven op. Jammer was het dat de weergoden niet helemaal meewerkten want het was flink bewolkt en op een gegeven moment heeft het zelfs wat geregend, om mooie foto’s te maken niet ideaal. Later klaarde het wat op en het tweede deel van het ritueel, het verwerken van stier tot diverse pakketjes vlees kon kleurrijk vastgelegd worden. Ondertussen werd er kip gebarbequed en ik kreeg mijn portie voor de middag al voorgeschoteld en de uitnodiging om ’s avonds 
ook te komen eten bij het feestelijke karakter van de dag. Al met al heb ik een mooie documentaire kunnen maken die ik ’s avonds op de laptop kon presenteren en de CD’s kon overhandigen. Een drieluik van de dag had ik geprint en in een lijstje gedaan en dit werd met de nodige handschuddingen en bedankjes door het bestuur ontvangen. Sas was nog thuis omdat de kids al naar bed waren maar ik kreeg een heerlijke portie voor de buurvrouw mee. Voor de weblog heb ik de meest bloederige foto’s weggelaten maar ik hoop dat het wel een aardige indruk geeft over het ritueel. Sas zal nog proberen een webalbumpje te maken met wat meer foto's, voor de liefhebbers...
Via deze weg willen wij eenieder veel plezier wensen met de volgende feestdag, het Oud op Nieuw van vanavond! Voor iedereen een goede start en veel geluk en gezondheid in het nieuwe jaar!
30 december 2006
Geopend!
Er zijn van die dingen die je gewoon nog even moet doen voordat het jaar om is (nee, ik bedoel niet de grote schoonmaakbeurt).
Dus was het gisteren zover, ons bibliotheekje ging open voor het publiek!
Om het in het begin nog een beetje beheersbaar te houden trommel ik 6 kinderen op. Om 5 uur 's middags zijn ze welkom, meld ik.
’s Middags is ‘Boeroebieb’ al vroeg klaar voor het bezoek. De kids slapen nog, ik ga op mijn gemak een beetje dweilen. En geloof het of niet: klokslag vijf uur staan ze voor de deur! Mijn mond valt open. Voor de tweede keer in drie dagen ga ik twijfelen aan het fenomeen ‘Surinaamse tijd’…
Het wordt zowaar een leuke middag! Ik lees eerst voor, daarna mogen ze allemaal zélf een boekje uitzoeken om ter plekke te lezen. Met uitlenen wacht ik nog heel even, eerst maar eens de leesdiscipline testen. Daarna nog een kort filmpje op dvd bekeken en wat gepuzzeld. En dan is de tijd alweer om…
De volgende afspraak staat voor 1 januari. Dan gaan we lezen, mens-erger-je nieten en pannenkoeken eten. Ben benieuwd!Ik heb wel meteen gezien wat moet en niet moet. De leesdiscipline bij de jongens is een stuk minder, zij gingen het liefst aan de gang met de auto’s van Sietse. Die verleiding ligt de volgende keer dus buiten handbereik…en de jongens plant ik vlak voorn meus neer.
Een klok in de kamer is verder een noodzaak, we moeten niet alleen op tijd beginnen maar ook op tijd stoppen, in verband met etenstijd.
Een voorselectie per kind van boeken op zijn/haar niveau is in deze fase ook geen slecht idee. Er staat aardig wat op de planken, en voor je weet zien ze tussen de bomen het bos niet meer.
Het voorlezen vonden ze allemaal erg leuk, dus dat houden we erin. In de toekomst zal ik dat wat interactiever maken. En het filmpje was leuk voor een eerste keer, maar dat zal ik niet vaker dan 1 keer per maand doen. Ze zien thuis al genoeg t.v., denk ik.
Al met al een goed begin, dus ‘Boeroebieb’ gaat ervoor in 2007!
28 december 2006
Op weg naar 2007
Woensdagmiddag maar weer eens over het weggetje gefietst. Naar de dokter…want ik loop al ruim drie weken te blaffen, vervelende naweeën van een fikse verkoudheid. Doodmoe word ik ervan, dus op aandringen van Bastiaan meld ik me maar bij de doc. Die doet wat onderzoek, stelt veel vragen en neemt de tijd om me uit te leggen hoe het nou precies zit. Gelukkig niets ernstigs, de tips die hij geeft en het drankje dat hij voorschrijft moet het slijm oplossen en daarmee de hoestprikkel laten verdwijnen.
Ik moet zeggen dat deze arts ons prima bevalt. We zijn er twee keer eerder geweest, voor gezondheidsverklaringen en de griep van Amber, en het valt ons elke keer op dat hij zijn werk grondig doet.
Opgelucht fiets ik terug, zoals altijd links en recht zwaaiend naar alle buurtbewoners. In een lekker vaartje ons weggetje in. Ja, de Sadiodam kan tegenwoordig in Hollands tempo worden bereden!
De zandweg was een maandje geleden in bar slechte staat. Het is geen beste weg, bestaat voor een deel uit opvulzand en schelpzand, maar de klei daaronder vecht telkens zijn weg naar boven. Een stevig Surinaams buitje eroverheen en het is mis, je komt niet door de kuilen en de modderpoelen heen!
Zwaar materieel is een andere vernietigende factor. Geen wonder dat de buurtbewoners al zenuwachtig worden als er een grote vrachtwagen de weg inrijdt. En dat is de afgelopen maanden vaker het geval geweest, want er moest bij ons een hoop gebeuren...
Toen de laatste vrachtwagen het terrein verliet, was het dus tijd voor een gebaar van onze kant, vonden we.
Twee trucks met ruim 8 kubieke meter schelpzand besteld; de Sadiodammers konden het gebaar wel waarderen. Ze kwamen hun huizen uit en samen hebben we de ergste kuilen volgeschept. Pittige klus, maar wel gezellig!
Een week daarna komt er ineens een machine van de overheid om de weg te schrapen. Balen, want zo kan de klei weer zijn weg naar boven vinden…maar het blijkt wel mee te vallen. Er kan in elk geval weer gefietst worden.
En de hele straat staat verbaasd te kijken als er nog een week later ineens vrachtwagens vol schelpzand de weg in komen rijden. Zand voor de Sadiodam, voor de eerste keer in ruim dertig jaar! Nee, dat hebben wij niet geregeld, we staan net zo perplex…
Het blijkt het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij te zijn. Volstrekt onlogisch, want deze klussen vallen onder het ministerie van Openbare Werken. Niemand snapt het, maar iedereen is blij!
Nu, weer een week later, is de weg in zeer redelijke tot goede staat. Hier en daar een hobbeltje, maar dat hoort bij de romantiek van het buitenleven!
Over romantiek gesproken, de EBS vindt het weer eens tijd om Meerzorg in het donker te zetten. Om 1 uur ’s nachts, middenin mijn weblogverhaal van woensdag, zie ik ineens geen hand meer voor ogen. Stroomstoring. En in het pikkedonker ben ik absoluut geen held…
Wegwezen, is mijn eerste gedachte. Struikelend over dozen vind ik mijn weg uit het kantoortje. Nu nog de slaapkamer opsporen, daar ligt Bastiaan te slapen. Verdorie, wat is dat huis belachelijk groot zeg, waar is mijn slaapkamer nou? Op de tast vind ik Bastiaan en trommel hem eruit. De arme jongen, hij protesteert niet eens en gaat braaf op zoek naar de campinglamp.
Stekkers uit de stopcontacten en slapen maar…en rond drie uur ’s nachts baadt het huis ineens weer in een zee van licht.
Ik ga er maar weer eens een belletje richting aan wagen, ben benieuwd waar al deze storingen vandaan komen. Voor de apparatuur is het op den duur funest, natuurlijk. En ze mogen me ook vertellen wanneer we de 220 volt aansluiting krijgen. Die is in februari aangevraagd en in maart betaald. 2007 wordt het jaar van de waarheid! Als ze niet snel over de brug komen is een organisatie van gedupeerde EBS-klanten zo opgericht, hoor. Energie Bedrijven Suriname, maak je borst maar nat!
Waarschijnlijk doen we het tijdens de jaarwisseling zonder onze mooie nieuwe koelkast. Niet dankzij de EBS, anders hadden ze de rekening al op de mat liggen. Nee, de thermostaat van het ding schijnt niet goed te werken. Het vriesvak vriest, dat hoort zo, maar het koelvak vriest ook, en dat is allerminst de bedoeling. De koelkast is vanmiddag opgehaald, dus ik vrees dat we hem niet voor volgend jaar terug hebben.
Bas vraagt verbaasd of er dan geen vervangende koelkast komt voor de time being. De vervoerders kijken net zo verbaasd. Nee hoor, zover reikt de after sale service van deze firma nog niet...
Gelukkig hebben we de koelkast in het guesthouse nog, die staat nu propvol!
Ik moet zeggen dat deze arts ons prima bevalt. We zijn er twee keer eerder geweest, voor gezondheidsverklaringen en de griep van Amber, en het valt ons elke keer op dat hij zijn werk grondig doet.
Opgelucht fiets ik terug, zoals altijd links en recht zwaaiend naar alle buurtbewoners. In een lekker vaartje ons weggetje in. Ja, de Sadiodam kan tegenwoordig in Hollands tempo worden bereden!
De zandweg was een maandje geleden in bar slechte staat. Het is geen beste weg, bestaat voor een deel uit opvulzand en schelpzand, maar de klei daaronder vecht telkens zijn weg naar boven. Een stevig Surinaams buitje eroverheen en het is mis, je komt niet door de kuilen en de modderpoelen heen!
Zwaar materieel is een andere vernietigende factor. Geen wonder dat de buurtbewoners al zenuwachtig worden als er een grote vrachtwagen de weg inrijdt. En dat is de afgelopen maanden vaker het geval geweest, want er moest bij ons een hoop gebeuren...
Toen de laatste vrachtwagen het terrein verliet, was het dus tijd voor een gebaar van onze kant, vonden we.
Twee trucks met ruim 8 kubieke meter schelpzand besteld; de Sadiodammers konden het gebaar wel waarderen. Ze kwamen hun huizen uit en samen hebben we de ergste kuilen volgeschept. Pittige klus, maar wel gezellig!
Een week daarna komt er ineens een machine van de overheid om de weg te schrapen. Balen, want zo kan de klei weer zijn weg naar boven vinden…maar het blijkt wel mee te vallen. Er kan in elk geval weer gefietst worden.
En de hele straat staat verbaasd te kijken als er nog een week later ineens vrachtwagens vol schelpzand de weg in komen rijden. Zand voor de Sadiodam, voor de eerste keer in ruim dertig jaar! Nee, dat hebben wij niet geregeld, we staan net zo perplex…
Het blijkt het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij te zijn. Volstrekt onlogisch, want deze klussen vallen onder het ministerie van Openbare Werken. Niemand snapt het, maar iedereen is blij!Nu, weer een week later, is de weg in zeer redelijke tot goede staat. Hier en daar een hobbeltje, maar dat hoort bij de romantiek van het buitenleven!
Over romantiek gesproken, de EBS vindt het weer eens tijd om Meerzorg in het donker te zetten. Om 1 uur ’s nachts, middenin mijn weblogverhaal van woensdag, zie ik ineens geen hand meer voor ogen. Stroomstoring. En in het pikkedonker ben ik absoluut geen held…
Wegwezen, is mijn eerste gedachte. Struikelend over dozen vind ik mijn weg uit het kantoortje. Nu nog de slaapkamer opsporen, daar ligt Bastiaan te slapen. Verdorie, wat is dat huis belachelijk groot zeg, waar is mijn slaapkamer nou? Op de tast vind ik Bastiaan en trommel hem eruit. De arme jongen, hij protesteert niet eens en gaat braaf op zoek naar de campinglamp.
Stekkers uit de stopcontacten en slapen maar…en rond drie uur ’s nachts baadt het huis ineens weer in een zee van licht.
Ik ga er maar weer eens een belletje richting aan wagen, ben benieuwd waar al deze storingen vandaan komen. Voor de apparatuur is het op den duur funest, natuurlijk. En ze mogen me ook vertellen wanneer we de 220 volt aansluiting krijgen. Die is in februari aangevraagd en in maart betaald. 2007 wordt het jaar van de waarheid! Als ze niet snel over de brug komen is een organisatie van gedupeerde EBS-klanten zo opgericht, hoor. Energie Bedrijven Suriname, maak je borst maar nat!
Waarschijnlijk doen we het tijdens de jaarwisseling zonder onze mooie nieuwe koelkast. Niet dankzij de EBS, anders hadden ze de rekening al op de mat liggen. Nee, de thermostaat van het ding schijnt niet goed te werken. Het vriesvak vriest, dat hoort zo, maar het koelvak vriest ook, en dat is allerminst de bedoeling. De koelkast is vanmiddag opgehaald, dus ik vrees dat we hem niet voor volgend jaar terug hebben.
Bas vraagt verbaasd of er dan geen vervangende koelkast komt voor de time being. De vervoerders kijken net zo verbaasd. Nee hoor, zover reikt de after sale service van deze firma nog niet...
Gelukkig hebben we de koelkast in het guesthouse nog, die staat nu propvol!
27 december 2006
Inburgerlogica...
Tja, soms sta je als rasechte allochtoon niet begrijpend uit je ogen te kijken, en de tegenpartij kijkt net zo niet begrijpend terug. Wie is hier nu gek?
Vandaag heb ik de eerste echte Boeroeswing declaraties de deur uit gedaan, tenminste, dat was ik van plan…
Ik heb de eerste patiënten waarvan de factuur elders (bijvoorbeeld een werkgever) ingediend moet worden al op bezoek gehad. Ik dacht, laat ik die rekeningen nu netjes voor het einde van het jaar de deur uit doen, wie weet mag ik mijn centjes in januari dan al tegemoet zien! Dus ik kruip achter de computer, maak een paar prachtige facturen, logo erop, niet vergeten het rekeningnummer er bij te vermelden, stempeltje zus en zo (zijn ze hier dol op), krabbeltje bij, en klaar is mijn rekening! Netjes in een envelop, adres opzoeken in het telefoonboek, stempeltje op de achterzijde en hij kan echt weg.
Dus ik op de fiets naar een boekwinkeltje op ongeveer 10 minuutjes fietsen van huis. Hier hebben ze een agentschap van Surpost, het Surinaamse postbedrijf. Ik lever mijn envelopjes in, de vriendelijke dame legt ze op de weegschaal om vervolgens in haar tabelletje af te lezen wat er aan postzegels geplakt moet worden. Dat wordt 1,70 SRD (Surinaamse Dollar) meneer. Hohoho denkt de oplettende bakra (Hollander). Voor mijn post naar Nederland betaal ik 1,40 SRD. Dat klopt, zegt ze, lokaal is duurder! Nu breekt mijn klomp, dus met het vliegtuig de plas over is goedkoper dan met het brommertje naar het adres op nog geen paar kilometer afstand. Ik heb het goed begrepen. En, zegt ze me doodleuk, het duurt ook nog eens veel langer. Naar Nederland doet de post er gemiddeld een week over, binnenlandse post gemiddeld drie weken! Ze moet mijn gedachten hebben kunnen lezen want ik krijg meteen het advies om het niet te doen. Ze zegt me dat het veel vlotter zal gaan wanneer ik er zelf even langs rijd en de post afgeef, ‘dan bent u er ook zeker van dat het aankomt!’ Tja, daar sta je dan, met je goede gedrag. Ik bedenk ter plekke dat ik het wel handig vind dat mijn factuur dit jaar nog bij het betalende bedrijf aankomt. En dan maar hopen dat zij hun betaalopdracht niet via de post naar de bank sturen…
Vandaag heb ik de eerste echte Boeroeswing declaraties de deur uit gedaan, tenminste, dat was ik van plan…
Ik heb de eerste patiënten waarvan de factuur elders (bijvoorbeeld een werkgever) ingediend moet worden al op bezoek gehad. Ik dacht, laat ik die rekeningen nu netjes voor het einde van het jaar de deur uit doen, wie weet mag ik mijn centjes in januari dan al tegemoet zien! Dus ik kruip achter de computer, maak een paar prachtige facturen, logo erop, niet vergeten het rekeningnummer er bij te vermelden, stempeltje zus en zo (zijn ze hier dol op), krabbeltje bij, en klaar is mijn rekening! Netjes in een envelop, adres opzoeken in het telefoonboek, stempeltje op de achterzijde en hij kan echt weg.
Dus ik op de fiets naar een boekwinkeltje op ongeveer 10 minuutjes fietsen van huis. Hier hebben ze een agentschap van Surpost, het Surinaamse postbedrijf. Ik lever mijn envelopjes in, de vriendelijke dame legt ze op de weegschaal om vervolgens in haar tabelletje af te lezen wat er aan postzegels geplakt moet worden. Dat wordt 1,70 SRD (Surinaamse Dollar) meneer. Hohoho denkt de oplettende bakra (Hollander). Voor mijn post naar Nederland betaal ik 1,40 SRD. Dat klopt, zegt ze, lokaal is duurder! Nu breekt mijn klomp, dus met het vliegtuig de plas over is goedkoper dan met het brommertje naar het adres op nog geen paar kilometer afstand. Ik heb het goed begrepen. En, zegt ze me doodleuk, het duurt ook nog eens veel langer. Naar Nederland doet de post er gemiddeld een week over, binnenlandse post gemiddeld drie weken! Ze moet mijn gedachten hebben kunnen lezen want ik krijg meteen het advies om het niet te doen. Ze zegt me dat het veel vlotter zal gaan wanneer ik er zelf even langs rijd en de post afgeef, ‘dan bent u er ook zeker van dat het aankomt!’ Tja, daar sta je dan, met je goede gedrag. Ik bedenk ter plekke dat ik het wel handig vind dat mijn factuur dit jaar nog bij het betalende bedrijf aankomt. En dan maar hopen dat zij hun betaalopdracht niet via de post naar de bank sturen…
Kerstdiner in Suriname
’t is allemaal alweer opgeruimd en weggezet, alleen de drie tafels staan er nog. Ons eerste kerstdiner op Meerzorg is achter de rug! (zie foto-album hierboven)
‘Wat doe je met kerst?’ vroeg mijn moeder een week of drie geleden. En zo ging het balletje rollen, met het bekende sneeuwbaleffect.
Het wordt tweede kerstdag, daar waren we het snel over eens. Maar hoe verder?
Kerstlunch (dat is hier altijd een warme hap), kerstdiner, kerstlunch, toch maar weer kerstdiner, wie nodigen we uit, wat gaan we eten? Met dat laatste heb ik me uiteraard niet bemoeid. Niet uit gemakzucht, maar omdat ik er heilig van overtuigd ben dat je mensen datgene moet laten doen waar ze goed in zijn.
Dus zorgden Bastiaan, Ma, Pa en een tante voor het eten. Ik had bedacht dat ik me maar eens bezig moest houden met de logistiek (lees: tafel dekken). Geen makkelijke klus, want volgens de eerste berichten waren we met zestien man.
Op tweede kerstdag begint het al vroeg. Met wat passen en meten krijg ik de tafels zodanig opgesteld, dat we met zestien man comfortabel kunnen zitten. Alle kerstdiners van de afgelopen jaren bij zus Peggy-Ann komen me nu goed van pas! Zij maakte er altijd een prachtig gedekte tafel van, ik graaf het een en ander uit mijn geheugen op en aap het gewoon na. Supercreatief ben ik niet, maar na een uurtje of twee schikken staat er toch een dinertafel die gezien mag worden!
Een telefoontje naar mijn moeder zorgt meteen voor stress: we zijn met niet zestien, maar met zeventien mensen! Lekker, hoor.
Ik laat het maar even zo, er zijn aan het hoofd van de tafel nog wat opschuifmogelijkheden. Eerst maar eens zien of nummer zeventien ook inderdaad komt.
De meeste stress geeft nog het huis. ‘Als ze er zijn kan je iedereen meteen een rondleiding geven’, zegt mijn moeder doodleuk. Rondleiding? O hemel…we zijn wel flink opgeschoten maar nog lang niet klaar! Dat wordt dus weer hollen en vliegen. Leuk, zo’n groot huis, maar niet als je gasten verwacht! Weleens geprobeerd achttien ramen in een uurtje te zemen? Ik overweeg het even, maar streep het later resoluut van de lange kluslijst. Bastiaan en ik verdelen 400 vierkante meter tegeloppervlak onder ons tweetjes en gaan de slag. Vegen, dweilen en stofzuigen.
Hoeveel tijd hebben we nog? Uiterlijk vijf uur komen de gasten, had Ma gezegd. O, denk ik, Surinaamse tijd natuurlijk, dus we hebben nog even. Om kwart over vier haal ik voor de laatste keer de stofzuiger door mijn kamer. Bas zijn geschreeuw komt er bovenuit.
‘Ze zijn er!’ Wie? Wie???
De eerste gasten! O hemel, en ik sta nog in mijn klushempie…
Binnen tien minuten zijn ze er allemaal. Wat is er met die relaxte Surinaamse tijd gebeurd??? Ik laat de stofzuiger liggen waar ie ligt en sjees de douche in. Ik ben de douche nog niet uit of ik ben weer nat, maar dan van het zweet. En dan besef ik ineens dat ik thuis ben. En dit is een gezellig kerstdiner. Why worry? Ik spring nog een keer onder de douche. En daarna loopt het allemaal op rolletjes. Natuurlijk, ons kantoortje is nog steeds een pakhuis. So what? Ik zit er niet meer mee, en de gasten blijkbaar ook niet, die vinden het een heel mooi huis.
De avond is heel gezellig. Tussen de vijf gangen door wordt gebabbeld en rondgewandeld. Het eten is heerlijk! Soep, cassavesalade en stokbrood, zoetzure vis, rollade, gemengde groentes, ijsbergsla, gele en witte rijst, ijs met fruit en slagroom. De magen zijn aan het einde van het diner zo goed gevuld dat de vijfde gang (cake) er niet meer in kan. Maar de doggybags zijn hier traditie. De vijfde gang en wat restantjes van de andere hapjes worden verdeeld onder de gasten. En om een uurtje of tien is het weer voorbij. Zelfs het opruimen valt mee, we hebben hulp ( en de vaatwasser doet de rest).
De kindjes zijn op zo’n avond natuurlijk weer voorbeeldig, ze hebben zich prima vermaakt! Gezongen, gegeten en gespeeld.
Volgend jaar weer? Wat mij betreft wel!
25 december 2006
Kerstkiekjes
1e Kerst bij opa en oma...
We zijn weer heerlijk verwend! Door opa en oma, maar ook door tante Erna, die is hier op vakantie.
Zoek en gij zult vinden...
Zo luidt het spreekwoord ten minste. Al maakt het gezochte materiaal soms wel een aparte route… Omdat ik drukdoende ben de praktijkplannen om te zetten in concrete projecten ben ik bezig allerlei uitzoekwerk te doen.De ervaring van acht jaar werk waarvan zes jaar groepen draaien in Maarssenbroek moet vertaald worden naar Surinaamse maatstaven. Dus hier en daar een culturele aanpassing, wat praktische aanpassingen m.b.t. de beschikbare ruimte en apparatuur en zeker niet onbelangrijk ook de aanpassing naar de financiele mogelijkheden van de gemiddelde Surinamer. Heb je in Nederland riante zorgverzekeraars (ja vanuit hier bekeken is dat zéér riant), hier moet je het doen met geringe vergoedingen en beperkte mogelijkheden als het om bijbetalen gaat. Dat wil zeggen dat bepaalde plannen dus ook op frequentie en prijs aangepast zullen worden. Maar goed, dat is logisch, Suriname is nu eenmaal geen Nederland dus dat noemen we pragmatisch integreren!
Nu was ik al eventjes op zoek naar wat studiemateriaal m.b.t . de diabetesgroepen en dat kon ik toch nergens vinden. Ik had alle dozen die als praktijkmateriaal gelabeld waren al uitgepakt en helaas niets gevonden. Gelukkig kon ik met wat digitale informatie (wie bewaart die heeft wat…) en de parate kennis aardig uit de voeten maar voor de uitwerking van bepaalde details mistte ik afgelopen week toch echt mijn naslagwerken. Sas nog eens gevraagd of ze met enthousiast opruimen het niet per ongeluk op een speciale plaats had neergezet, maar helaas, ook zij had het niet gehad.
Tot vandaag, de kinderen deden hun middagdutje, het werk van de praktijk werd aan de kant geschoven voor een heuse 1e kerstdag schoonmaakactie (morgen het huis vol gasten) en daar ging de telefoon. Ik herkende de stem van een oud-patiënt van me uit Holland, hij was al in de buurt en wilde even iets af komen geven. Ik legde hem uit hoe te rijden en twee tellen later stond hij met zijn hele familie op de stoep. Hij was om een spijtige reden (een overleden familielid) met spoed naar Suriname gekomen maar had van de collega’s in Maarssenbroek nog wat meegehad. Jawel, mijn gewaardeerde collega Fred had mijn diabetes studiemateriaal geleend en dit was nog bij hem achtergebleven. Dit was natuurlijk een uitgelezen kans om deze lectuur in Suriname te krijgen dus Fred spoedde zich nog naar huis om dit bij hem af te geven. En dan drie dagen later, nog wel op eerste kerstdag, kreeg ik een heus kerstcadeautje! En om het gemis om mij in Maarssen een beetje te verzachten, heeft Fred zijn net geboren zoontje maar Bas genoemd. Dus als ze het nu over Bas hebben wordt er niet meer over mij gesproken…
24 december 2006
Stratenmaker
Wat meneer Tee en Zn. kunnen, kan ik ook, moet Bastiaan gedacht hebben. Dus gaat hij vanmiddag aan de gang als stratenmaker. Van de bestratingsklus zijn nog aardig wat stenen overgebleven, daar kunnen we mooi een klein terras van maken voor het guesthouse. dan houden de gasten ook de voeten droog als het regent...Het lukt aardig, ik ben aangenaam verrast en trots op de nieuwe (en veel goedkopere!) stratenmaker. De kids en ik komen later even helpen, dus het wordt nog gezellig ook.
Binnenkort gaan we gras zaaien en dan kan de tuin verder worden verfraaid. We hebben vanmiddag wat palmen gekocht, verderop in de straat. Dan nog nog wat bloemen en sierplanten erbij, zo wordt het echt een leuk tuintje!
Straattegeltjes leggen is dus niet zo moeilijk, zou je denken. Maar het blijkt een vreselijke klus te zijn; na een paar uur
zwoegen is de sportieve fysio kapot! Hij sleept zich de douche in, sleept zich aan tafel en sleept zich vervolgens naar bed. Waar een enkele muskiet hem het leven ook nog zuur maakt. Ja, het leven in de tropen is hard, zeker voor een stratenmaker, hahaha...Geen romantische christmas eve bij kaarslicht, dus. Ik draaf tussen drie slaapkamers heen en weer. Bastiaan wil een zalfje voor de muskietenbulten, de kindjes kunnen niet slapen omdat er overal om hen heen wordt geknald. Ja helaas, de verkoop van vuurwerk is eergisteren officieel begonnen. Mag nog niet worden afgeschoten, maar dat verbod is aan dovemansoren. Tja, weinig aan te doen, nog anderhalve week en dan is het weer elf en een halve maand rustig.
De kinderen zijn intussen al aardig gewend aan de herrie, overdag vertrekken ze geen spier. Maar de keiharde knallen rond bedtijd zijn iets teveel van het goede.
Inmiddels slaapt iedereen en is het bijna middernacht. Ik zit voor de pc met mijn laatste glaasje port. Heerlijk. Maar zonder mijn favoriete kerstmuziek...ik heb me een ongeluk gezocht naar de kerstcd's, tot mijn grote ergernis nog niet gevonden. Ze zitten vast in de allerlaatste doos.
Ik stel me dus tevreden met de enige kerst cd die Bas in zijn uitgebreide muziekcollectie heef't. Appelsientje kerstconcert...tja, je moet toch wat.Energie om op te ruimen is er niet meer, morgen weer.
MERRY CHRISTMAS!
Klussen voor kerst
Ja, het zijn de donkere én de drukke dagen voor kerst...Druk, dat spreekt voor zich. Er wordt nog steeds geklust, zij het in een iets rustiger tempo. We werden helemaal kriegel van dat geren en gevlieg. En de kids zijn nu met vakantie, dus die vragen ook om de broodnodige aandacht. Speciaal voor de postbode hebben we nog snel ons huisnummer op de gevel gezet. En ja hoor, de eerste kerstkaarten zijn er!
Beppe-Oma de Boer was de grote winnaar, we kregen een week geleden maar liefst drie leuke kaarten. Helaas zit er een weekend tussen de
feestdagen, dus we verwachten dat de meeste kaarten pas na de kerst binnenkomen.Hopelijk waren de onze wel op tijd, maar voor alle zekerheid nog warme kerstgroeten aan iedereen!Ook de kindjes hebben het erg druk. De speelkamer is een prima alternatief als het regent, dus vervelen doen ze zich niet. Maar met zand en water spelen is nog steeds het allerleukst. Vooral het vervoeren van scherpzand is in trek. Tot grote frustratie van Mama...want die probeert al weken het scherpzand op de bestrating bij elkaar te vegen en op één hoop te
bewaren voor de volgende klus. Wat van de stenen naar de hoop verdwijnt, wordt net zo vlot weer teruggebracht. Om gek van te worden!De EBS zorgde gisteren weer voor wat romantiek. Stroomstoring...de trouwe lezers van de weblog weten vast wel of het de zevende of achtste keer is, ik ben de tel kwijt.Het was alleen op Meerzorg en het duurde gelukkig maar twee uurtjes. Maar we bereiden ons alvast voor op een romantisch kerstdiner. Alle kaarsen worden uit de kast getrokken! Want we krijgen gasten op tweede kerstdag, en je weet het nooit...
18 december 2006
ps. Hoe meneer Pee goodwill terugwon
Ja, het verhaal van meneer Pee had nog een staartje...
In principe was de keuken klaar, dus wij moesten het restantbedrag gaan betalen. En gaan onderhandelen over de prijs van de tafel, want daar had Pee nog geen bedrag voor genoemd.
We maken een afspraak met hem om er langs te gaan. En vergeten in de drukte van twee snipverkouden kinderen prompt dat we er heen moeten...
Drie dagen later hangt Pee aan de telefoon! Oeps, sorry, vergeten...het was echt per ongeluk, maar veel spijt hebben we ook niet van dit onbedoelde koekje van eigen deeg. Zijn telefoontje komt bovendien goed uit, want we hebben nog twee probleempjes. Er zit geen waterkering op het kunstgranieten aanrechtblad, dus alle water loopt ervan af. Of hij daar wat op weet? Geen probleem!
Ik kom morgen, belooft meneer Pee. Ik twijfel daar geen moment aan. En hij komt ook. Het probleem van de waterkering lost hij uiteindelijk op door het aanrechtblad een ietsje te laten hellen. Nog even de carrousel fixen en dan is het echt P(ay) day.
Pee heeft zijn eerste prijsindicatie van de tafel bijgesteld. Van 850 euro gaat ie naar 700 euro. Nog wel erg prijzig voor Surinaamse begrippen, maar goed, het is een prachtding.
En dan nog 1500 restant voor de keuken, zegt Pee. ??? Wij dachten 1750, maar ach, dan moet het maar. Hihihi! weer een kleine korting. Dat gaat goed!
Maar het mooiste moet nog komen.
Bastiaan controleert het bedrag nog even voor de zekerheid, 2200 euro, en vrijdag gaat hij erheen om te betalen. Meneer Pee ontvangt het geld en zoals gebruikelijk wordt het gezamenlijk nageteld. Als het restantbedrag voor de keuken is gesorteerd, stopt meneer Pee met tellen.
En hij geeft de 700 euro voor de tafel terug aan Bastiaan.
Pardon? Wat is hier aan de hand?
Nou, zegt meneer Pee, de tafel kost niet 700 euro maar 700 SRD. Ik vermoedde al dat jullie het verkeerd hadden begrepen, maar ik wil en kan jullie niet belazeren.
Wij hadden inderdaad automatisch aangenomen dat de tafel in euro's zou worden geprijsd. Zo was het met de keuken immers ook gegaan. Pee heeft deze keer het woord euro echter niet in de mond genomen, dat hebben wij ervan gemaakt. Hij had ons makkelijk voor het lapje kunnen houden als hij dat wilde...
Bastiaan staat paf, en ik later ook, als ik het verhaal hoor.
Onze 'prijzige' tafel kost ineens een prikje, wij juichen natuurlijk! Maar nog veel belangrijker is dat meneer Pee met zijn eerlijkheid veel heeft goedgemaakt van de ergernis die hij ons heeft bezorgd. Hij is hopeloos op het gebied van afspraken, maar het hart zit wel op de juiste plek!
Het hoofdstuk meneer Pee sluiten we dus af met een happy end.
Definitief?
Je zou bijna in de verleiding komen om in de toekomst nog eens zaken met hem te doen.
Bijna...
maar niet heus!
In principe was de keuken klaar, dus wij moesten het restantbedrag gaan betalen. En gaan onderhandelen over de prijs van de tafel, want daar had Pee nog geen bedrag voor genoemd.
We maken een afspraak met hem om er langs te gaan. En vergeten in de drukte van twee snipverkouden kinderen prompt dat we er heen moeten...
Drie dagen later hangt Pee aan de telefoon! Oeps, sorry, vergeten...het was echt per ongeluk, maar veel spijt hebben we ook niet van dit onbedoelde koekje van eigen deeg. Zijn telefoontje komt bovendien goed uit, want we hebben nog twee probleempjes. Er zit geen waterkering op het kunstgranieten aanrechtblad, dus alle water loopt ervan af. Of hij daar wat op weet? Geen probleem!
Ik kom morgen, belooft meneer Pee. Ik twijfel daar geen moment aan. En hij komt ook. Het probleem van de waterkering lost hij uiteindelijk op door het aanrechtblad een ietsje te laten hellen. Nog even de carrousel fixen en dan is het echt P(ay) day.
Pee heeft zijn eerste prijsindicatie van de tafel bijgesteld. Van 850 euro gaat ie naar 700 euro. Nog wel erg prijzig voor Surinaamse begrippen, maar goed, het is een prachtding.
En dan nog 1500 restant voor de keuken, zegt Pee. ??? Wij dachten 1750, maar ach, dan moet het maar. Hihihi! weer een kleine korting. Dat gaat goed!
Maar het mooiste moet nog komen.
Bastiaan controleert het bedrag nog even voor de zekerheid, 2200 euro, en vrijdag gaat hij erheen om te betalen. Meneer Pee ontvangt het geld en zoals gebruikelijk wordt het gezamenlijk nageteld. Als het restantbedrag voor de keuken is gesorteerd, stopt meneer Pee met tellen.
En hij geeft de 700 euro voor de tafel terug aan Bastiaan.
Pardon? Wat is hier aan de hand?
Nou, zegt meneer Pee, de tafel kost niet 700 euro maar 700 SRD. Ik vermoedde al dat jullie het verkeerd hadden begrepen, maar ik wil en kan jullie niet belazeren.
Wij hadden inderdaad automatisch aangenomen dat de tafel in euro's zou worden geprijsd. Zo was het met de keuken immers ook gegaan. Pee heeft deze keer het woord euro echter niet in de mond genomen, dat hebben wij ervan gemaakt. Hij had ons makkelijk voor het lapje kunnen houden als hij dat wilde...
Bastiaan staat paf, en ik later ook, als ik het verhaal hoor.
Onze 'prijzige' tafel kost ineens een prikje, wij juichen natuurlijk! Maar nog veel belangrijker is dat meneer Pee met zijn eerlijkheid veel heeft goedgemaakt van de ergernis die hij ons heeft bezorgd. Hij is hopeloos op het gebied van afspraken, maar het hart zit wel op de juiste plek!
Het hoofdstuk meneer Pee sluiten we dus af met een happy end.
Definitief?
Je zou bijna in de verleiding komen om in de toekomst nog eens zaken met hem te doen.
Bijna...
maar niet heus!
17 december 2006
Weekend
Druk weekendje…
Het is ondertussen zondagavond en ik zit even wat mail te checken. Wat een uitkomst is dat, wanneer je nog zoveel met de andere kant van de plas te communiceren hebt. Ruim 13 jaar geleden was ik voor 4 maanden in Aruba voor een stage van m’n verpleegopleiding. Toen was het nog ellenlange brieven schrijven die dan door slechts 1 persoon ontcijferd konden worden. Bellen kostte toen fl 5,50 per minuut en dat durfde ik mijn studentenbudgetje niet aan te doen. Wat een uitkomst is zo’n weblog dan, of even een mailtje sturen om iets te vragen. En bellen kost tegenwoordig een stuk minder, vanuit Nederland naar hier gemiddeld zo’n 20c/minuut, vanuit hier zal het ook zoiets zijn.
Het weekend was lekker gevuld. Nel Ton, oprichtster van Suriname Jaarkalender en goede vriendin is al een paar maandjes in het land en is alweer bezig met haar afscheidsrondje want tweede kerstdag vliegt zij terug naar Nederland. Nel kwam zaterdag op bezoek, we hadden elkaar al even gezien op Sietse zijn verjaardag, toen was ze met een groepje kinderen van het kindertehuis Leliëndaal waar ze als vrijwilligster een paar maanden geholpen heeft. Nu kwam ze ons paleisje bewonderen en had ze een leuk cadeautje (een witte pop met een piemeltje) voor de kinderen. We hebben Nel vervolgens terug gebracht naar Leliëndaal en daar een rondleiding gehad. Er wonen meer dan 70 kinderen, in twee groepen, een jongens- en een meisjesvleugel. Van een andere medewerker daar kregen we een rondleiding door de moestuin van het kindertehuis waar we meteen leuke ideeën op konden doen voor ons eigen terrein. De man in kwestie wist veel van beplanten en had zelf een heel irrigatiesysteem aangelegd met een gemaal en al.
’s Avonds zijn we nog even naar de stad gegaan op visite bij de schoonouders die nu ook weer bezoek hebben uit Nederland van een zus van m’n schoonmoeder. Gezellige drukte dus… We waren pas laat thuis want de kinderen hadden ’s middags tot laat geslapen waardoor ze nog lang niet moe waren. Voor ons betekende dat de hoop dat ze vandaag zouden uitslapen, helaas, Amber heeft dit nog niet helemaal door en meldde zich al vroeg. Toen ik vervolgens rond een uur of 9 ontwaakte waren de kids al lekker buiten aan het spelen en had Sas al lekker met ze op de veranda ontbeten. Na mijn eigen ontbijtje (heerlijk met 
mango van de buurman en banaantjes van eigen 
oogst) verorberd te hebben ben ik maar weer eens aan de klus gegaan. Sas was druk in de weer met de kerstboom (is weer eens prachtig geworden, zelfs een boompje op de veranda ontbreekt niet) en ik heb me weer eens nuttig gemaakt met de boormachine. Ik denk dat er al meer dan 250 pluggen de muur in zijn getikt dus je kan je voorstellen dat die machine overuren draait. Na de lunch, gewapend met diezelfde boormachine ben ik naar de stad gereden voor wat klussen in de praktijk. Ook hier begint langzaamaan het einde van het verbouwen en inrichten in zicht te zijn. Patiënten zie ik mondjesmaat binnendruppelen dus ik heb nu nog tijd voor inrichting en PR. Deze week stond er een leuk stukje met een foto van het trainingsmateriaal in de Times, de tweede krant van Suriname. De site is alweer bijgewerkt met een aanstaande activiteit (spinning) en er zijn afspraken met artsen voor een rondleiding met bijbehorend praatje over inhoudelijke samenwerking. Ik verwacht persoonlijk veel van het opzetten van
een diabetesprogramma dus de lijntjes met de internisten zijn heel belangrijk. Deze maand schijnt voor alle collega’s een zwakke maand te zijn omdat iedereen hier met andere dingen bezig dan met de gezondheid. December betekent feest, dus veel en lekker eten! Dan moet je even geen gezeur hebben van zo’n gezondheidsmannetje die je komt vertellen dat je meer moet gaan bewegen en het lekkerste (vetste) deel van al dat eten beter kan laten passeren. Nee, ik zal moeten inhaken op het januari-sentiment, oftewel de goede voornemens. Een fitheidscreening is al in de maak en de flyers voor de spinninglesjes worden momenteel al verspreid. Wat zal een mooie slogan zijn?
Boeroeswing, de plek voor het realiseren van je goede voornemens!
Het is ondertussen zondagavond en ik zit even wat mail te checken. Wat een uitkomst is dat, wanneer je nog zoveel met de andere kant van de plas te communiceren hebt. Ruim 13 jaar geleden was ik voor 4 maanden in Aruba voor een stage van m’n verpleegopleiding. Toen was het nog ellenlange brieven schrijven die dan door slechts 1 persoon ontcijferd konden worden. Bellen kostte toen fl 5,50 per minuut en dat durfde ik mijn studentenbudgetje niet aan te doen. Wat een uitkomst is zo’n weblog dan, of even een mailtje sturen om iets te vragen. En bellen kost tegenwoordig een stuk minder, vanuit Nederland naar hier gemiddeld zo’n 20c/minuut, vanuit hier zal het ook zoiets zijn.
Het weekend was lekker gevuld. Nel Ton, oprichtster van Suriname Jaarkalender en goede vriendin is al een paar maandjes in het land en is alweer bezig met haar afscheidsrondje want tweede kerstdag vliegt zij terug naar Nederland. Nel kwam zaterdag op bezoek, we hadden elkaar al even gezien op Sietse zijn verjaardag, toen was ze met een groepje kinderen van het kindertehuis Leliëndaal waar ze als vrijwilligster een paar maanden geholpen heeft. Nu kwam ze ons paleisje bewonderen en had ze een leuk cadeautje (een witte pop met een piemeltje) voor de kinderen. We hebben Nel vervolgens terug gebracht naar Leliëndaal en daar een rondleiding gehad. Er wonen meer dan 70 kinderen, in twee groepen, een jongens- en een meisjesvleugel. Van een andere medewerker daar kregen we een rondleiding door de moestuin van het kindertehuis waar we meteen leuke ideeën op konden doen voor ons eigen terrein. De man in kwestie wist veel van beplanten en had zelf een heel irrigatiesysteem aangelegd met een gemaal en al.
’s Avonds zijn we nog even naar de stad gegaan op visite bij de schoonouders die nu ook weer bezoek hebben uit Nederland van een zus van m’n schoonmoeder. Gezellige drukte dus… We waren pas laat thuis want de kinderen hadden ’s middags tot laat geslapen waardoor ze nog lang niet moe waren. Voor ons betekende dat de hoop dat ze vandaag zouden uitslapen, helaas, Amber heeft dit nog niet helemaal door en meldde zich al vroeg. Toen ik vervolgens rond een uur of 9 ontwaakte waren de kids al lekker buiten aan het spelen en had Sas al lekker met ze op de veranda ontbeten. Na mijn eigen ontbijtje (heerlijk met 
mango van de buurman en banaantjes van eigen 
oogst) verorberd te hebben ben ik maar weer eens aan de klus gegaan. Sas was druk in de weer met de kerstboom (is weer eens prachtig geworden, zelfs een boompje op de veranda ontbreekt niet) en ik heb me weer eens nuttig gemaakt met de boormachine. Ik denk dat er al meer dan 250 pluggen de muur in zijn getikt dus je kan je voorstellen dat die machine overuren draait. Na de lunch, gewapend met diezelfde boormachine ben ik naar de stad gereden voor wat klussen in de praktijk. Ook hier begint langzaamaan het einde van het verbouwen en inrichten in zicht te zijn. Patiënten zie ik mondjesmaat binnendruppelen dus ik heb nu nog tijd voor inrichting en PR. Deze week stond er een leuk stukje met een foto van het trainingsmateriaal in de Times, de tweede krant van Suriname. De site is alweer bijgewerkt met een aanstaande activiteit (spinning) en er zijn afspraken met artsen voor een rondleiding met bijbehorend praatje over inhoudelijke samenwerking. Ik verwacht persoonlijk veel van het opzetten vaneen diabetesprogramma dus de lijntjes met de internisten zijn heel belangrijk. Deze maand schijnt voor alle collega’s een zwakke maand te zijn omdat iedereen hier met andere dingen bezig dan met de gezondheid. December betekent feest, dus veel en lekker eten! Dan moet je even geen gezeur hebben van zo’n gezondheidsmannetje die je komt vertellen dat je meer moet gaan bewegen en het lekkerste (vetste) deel van al dat eten beter kan laten passeren. Nee, ik zal moeten inhaken op het januari-sentiment, oftewel de goede voornemens. Een fitheidscreening is al in de maak en de flyers voor de spinninglesjes worden momenteel al verspreid. Wat zal een mooie slogan zijn?
Boeroeswing, de plek voor het realiseren van je goede voornemens!
15 december 2006
Post
Hijg, hijg, ik sta op instorten, maar ze zijn klaar! De kerstkaartjes gaan over een paar uurtjes op de post (als ik mijn bed kan uitkomen). Keurig op tijd, al zeg ik het zelf. Of eigenlijk net op tijd, want de postsluiting voor Nederland is op woensdag en vrijdag. Ben benieuwd hoe lang de post onderweg blijft.
Op Meerzorg gaat het wat dat betreft stukken beter dan ik dacht! Ik had allerlei horror stories gehoord, van wekenlange vertraging tot geopende stukken. Maar tot nu toe heeft Pieter Post zich van zijn beste zijde laten zien. Hij komt regelmatig langs op zijn brommertje, keurig in uniform. Dikke of dunne enveloppen, maakt niet uit, er is niet mee gerommeld.
Gemiddeld is een brief zo'n weekje onderweg. Ben benieuwd of we ook kerstpost krijgen, is wel zo gezellig!
Intussen groeit de kerstsfeer hier in rap tempo. 'Last christmas, I gave you my heart...' blert al dagen op de radio. Ja, ook die zijn er op tijd bij. Kerstmannen en rendieren staan voor verschillende winkels, overal beginnen de meest kleurrijke lichtjes te verschijnen. Ik kijk het allemaal verbaasd aan. Vroeger lieten de meeste mensen het bij een kerstboom, maar tegenwoordig wordt er veel meer bijgehaald. Mijn moeder gaat zonder succes op zoek naar een nieuwe kerstboom, uitverkocht...haar balkon wordt al drie dagen opgefleurd door een zee van lichtjes.
Wij hebben onze kerstboom uit Nederland meegenomen, dus geen zorgen. Dit weekend gaan we hem gezellig samen opzetten. Ik moet nog wel een manier bedenken om de kerstballen uit de onderzoekgrage handen van Amber te houden. Iemand nog tips?
Tijd om echt in de kerststemming te komen hebben we eigenlijk nog niet. Het klustempo is een ietsje getemperd, maar er wordt elke dag nog driftig gewerkt. De boormachine gierde vanavond om kwart voor negen nog...
Langzaam maar zeker wordt het een echt thuis. We durven zelfs voorzichtig te denken aan een kerstdiner met wat familie en vrienden. Dit weekend hakken we daarover de knoop door, want dat wordt dan wel flink aanpoten...
Op Meerzorg gaat het wat dat betreft stukken beter dan ik dacht! Ik had allerlei horror stories gehoord, van wekenlange vertraging tot geopende stukken. Maar tot nu toe heeft Pieter Post zich van zijn beste zijde laten zien. Hij komt regelmatig langs op zijn brommertje, keurig in uniform. Dikke of dunne enveloppen, maakt niet uit, er is niet mee gerommeld.
Gemiddeld is een brief zo'n weekje onderweg. Ben benieuwd of we ook kerstpost krijgen, is wel zo gezellig!
Intussen groeit de kerstsfeer hier in rap tempo. 'Last christmas, I gave you my heart...' blert al dagen op de radio. Ja, ook die zijn er op tijd bij. Kerstmannen en rendieren staan voor verschillende winkels, overal beginnen de meest kleurrijke lichtjes te verschijnen. Ik kijk het allemaal verbaasd aan. Vroeger lieten de meeste mensen het bij een kerstboom, maar tegenwoordig wordt er veel meer bijgehaald. Mijn moeder gaat zonder succes op zoek naar een nieuwe kerstboom, uitverkocht...haar balkon wordt al drie dagen opgefleurd door een zee van lichtjes.
Wij hebben onze kerstboom uit Nederland meegenomen, dus geen zorgen. Dit weekend gaan we hem gezellig samen opzetten. Ik moet nog wel een manier bedenken om de kerstballen uit de onderzoekgrage handen van Amber te houden. Iemand nog tips?
Tijd om echt in de kerststemming te komen hebben we eigenlijk nog niet. Het klustempo is een ietsje getemperd, maar er wordt elke dag nog driftig gewerkt. De boormachine gierde vanavond om kwart voor negen nog...
Langzaam maar zeker wordt het een echt thuis. We durven zelfs voorzichtig te denken aan een kerstdiner met wat familie en vrienden. Dit weekend hakken we daarover de knoop door, want dat wordt dan wel flink aanpoten...
13 december 2006
Plaatjes uit het leven van Bastiaan
12 december 2006
Donkere dagen?
Ja, de donkere dagen voor kerst zijn er weer...en Meerzorg neemt dat wel heel erg letterlijk. Als we ons vanavond staan af te drogen na een gezellig familiebaddertje, staan we ineens in het donker! Stroomstoring nummer zes sinds we in Suriname wonen.
Tja, kan gebeuren...gelukkig zijn de campinglampjes van de ANWB altijd binnen handbereik. Ideaal, die dingen!
Aankleden lukt dus prima, de kids vinden het allemaal ook erg grappig en spannend.
Maar dan wordt het lastig. Geen water, want de hydrofoor draait op electriciteit. Geen nood, er zijn altijd flessen water in de koelkast.
Geen eten, want de magnetron kan het bevroren prakje niet ontdooien. Geen nood, gewoon een andere hap koken op het gasfornuis.
Oei, de electrische ontsteking van het gasfornuis doet het niet. Nog steeds geen nood, met lucifers kom je er ook.
Groente wassen is lastig als er geen water uit de kraan komt, dus het wordt blikvoedsel: bruine bonen met worteltjes en doperwtjes en tomaten. Handig, zo'n voorraadje blikken van de Aldi, hahaha!
De hap gaat er goed in, maar daarna zitten we nog steeds bij het (niet erg romantische) licht van de campinglamp. De kids vinden het tegen die tijd niet leuk meer, die stoppen we maar gauw in bed. Kerstkaarten schrijven komt er vanavond niet van, sorry...
Om de batterijen van de lamp te sparen duiken we er zelf ook maar in. En inmiddels, vier uurtjes later, hebben we het licht weer gezien! Ben benieuwd hoeveel van die dondere dagen nog volgen vóór (en na?) kerst...
Tja, kan gebeuren...gelukkig zijn de campinglampjes van de ANWB altijd binnen handbereik. Ideaal, die dingen!
Aankleden lukt dus prima, de kids vinden het allemaal ook erg grappig en spannend.
Maar dan wordt het lastig. Geen water, want de hydrofoor draait op electriciteit. Geen nood, er zijn altijd flessen water in de koelkast.
Geen eten, want de magnetron kan het bevroren prakje niet ontdooien. Geen nood, gewoon een andere hap koken op het gasfornuis.
Oei, de electrische ontsteking van het gasfornuis doet het niet. Nog steeds geen nood, met lucifers kom je er ook.
Groente wassen is lastig als er geen water uit de kraan komt, dus het wordt blikvoedsel: bruine bonen met worteltjes en doperwtjes en tomaten. Handig, zo'n voorraadje blikken van de Aldi, hahaha!
De hap gaat er goed in, maar daarna zitten we nog steeds bij het (niet erg romantische) licht van de campinglamp. De kids vinden het tegen die tijd niet leuk meer, die stoppen we maar gauw in bed. Kerstkaarten schrijven komt er vanavond niet van, sorry...
Om de batterijen van de lamp te sparen duiken we er zelf ook maar in. En inmiddels, vier uurtjes later, hebben we het licht weer gezien! Ben benieuwd hoeveel van die dondere dagen nog volgen vóór (en na?) kerst...
11 december 2006
Maandag
Vaak begint het goed, maar nog vaker niet. Dat heb je nu eenmaal met de maandag...
Ik ben natuurlijk weer veel te laat gaan slapen (boenen, vegen en dweilen, je kent dat), kom dus een half uurtje later mijn bed uit. Bastiaan is al bezig met de kids, ik rek me dus nog eens uit. Kijk nog eens tevreden naar mijn mooie bed…en schrik me een aap!!!
De achterwand van het bed vertoont grote scheuren aan weerszijden. Hellep!!!
Luchtvochtigheid, zegt Bas parmantig, als ik naar hem toe ren om het te vertellen.
Ja, dat zal wel, maar wat nu? Straks ligt het bed nog in stukjes, en wij op de vloer met een kapotte rug of zo.
Wat een teleurstelling, een peperduur bed, van duurzaam hout (volgens de fabrikant). Ik zal er maar eens een mailtje richting de leverancier aan wagen. Meer kunnen we niet doen, het bed terugsturen naar Nederland is niet bepaald een optie…
Onze andere houten meubels hebben ook last gehad van het weer en de luchtvochtigheid, alles is een beetje uitgezet. Maar scheuren hadden we nog niet gezien. Balen, hoor.
Straks moeten we nog een nieuw bed laten maken, bij meneer Pee of zo. Ik moet er niet aan denken!!!
Ik ben natuurlijk helemaal afgeleid door het bedgedoe, en vergeet prompt om met Bastiaan af te spreken wie de schooltasjes van de kids klaarmaakt.
Bas sjeest er op de fiets vandoor naar zijn werk (jaja, hij heeft een patiënt!). En bij vertrek naar school ontdek ik de lege broodtrommels en de lege thermosflessen. Oeps, foutje…
Gauw een telefoontje naar de juf, want dat wordt laatkomen.. Het is gelukkig geen probleem, en om tien over acht zitten Amber en Sietse in de klas.
Ik sjees terug naar huis, waar de garagedeur nog open staat. Oeps, gelukkig wonen we op Meerzorg en niet in de stad…
De wasmachine werkt ook al niet goed mee, piepend en kreunend doet hij zijn werk. De was van gisteren regent voor de tweede keer nat. En er staan nog drie wasjes in de rij. Hoezo rommelige start van de week?
Ik ben natuurlijk weer veel te laat gaan slapen (boenen, vegen en dweilen, je kent dat), kom dus een half uurtje later mijn bed uit. Bastiaan is al bezig met de kids, ik rek me dus nog eens uit. Kijk nog eens tevreden naar mijn mooie bed…en schrik me een aap!!!
De achterwand van het bed vertoont grote scheuren aan weerszijden. Hellep!!!
Luchtvochtigheid, zegt Bas parmantig, als ik naar hem toe ren om het te vertellen.
Ja, dat zal wel, maar wat nu? Straks ligt het bed nog in stukjes, en wij op de vloer met een kapotte rug of zo.
Wat een teleurstelling, een peperduur bed, van duurzaam hout (volgens de fabrikant). Ik zal er maar eens een mailtje richting de leverancier aan wagen. Meer kunnen we niet doen, het bed terugsturen naar Nederland is niet bepaald een optie…
Onze andere houten meubels hebben ook last gehad van het weer en de luchtvochtigheid, alles is een beetje uitgezet. Maar scheuren hadden we nog niet gezien. Balen, hoor.
Straks moeten we nog een nieuw bed laten maken, bij meneer Pee of zo. Ik moet er niet aan denken!!!
Ik ben natuurlijk helemaal afgeleid door het bedgedoe, en vergeet prompt om met Bastiaan af te spreken wie de schooltasjes van de kids klaarmaakt.
Bas sjeest er op de fiets vandoor naar zijn werk (jaja, hij heeft een patiënt!). En bij vertrek naar school ontdek ik de lege broodtrommels en de lege thermosflessen. Oeps, foutje…
Gauw een telefoontje naar de juf, want dat wordt laatkomen.. Het is gelukkig geen probleem, en om tien over acht zitten Amber en Sietse in de klas.
Ik sjees terug naar huis, waar de garagedeur nog open staat. Oeps, gelukkig wonen we op Meerzorg en niet in de stad…
De wasmachine werkt ook al niet goed mee, piepend en kreunend doet hij zijn werk. De was van gisteren regent voor de tweede keer nat. En er staan nog drie wasjes in de rij. Hoezo rommelige start van de week?
09 december 2006
Dank je wel...(2)
...Hesther, Ilse en Marcel!
Ja, ook Ik Vertrek is vertrokken. Dinsdag hebben we jullie uitgezwaaid. Het ging allemaal zo snel deze keer, voor we het wisten stonden jullie voor de deur en net zo snel gingen jullie alweer. Voorgoed, deze keer? Wie zal het zeggen…
Voor ons zit het erop, voor jullie is het werk pas halverwege. Dat het een leuk programma wordt, daar zijn we van overtuigd! Wij hebben in ieder geval hele leuke momenten met jullie beleefd. Dus programma of niet, voor ons was het een bijzondere ervaring!
En wat een verrassing, de Sinterklaascadeaus, we stonden ervan te kijken.
Het prachtige Sinterklaasgedicht wordt ingelijst met een foto van jullie erbij, de cadeautjes zullen we koesteren (behalve de lekkere thee, die drinken we op, uiteraard).
We kijken uit naar 29 maart 2007 om half tien ’s avonds. Nederland 1 was het, toch? Het zal wel even wennen zijn. Want we hebben dit samen gedaan, maar jullie komen nergens in beeld. Bij ons verdwijnen jullie in elk geval niet uit beeld. Bedankt voor de fijne tijd!
Dank je wel...(1)
...Ton en Brigitte!Vanaf het eerste tot het allerlaatste moment hebben jullie geklust, opgeruimd, ingeruimd, schoongemaakt, gerepareerd, geadviseerd, gespeeld met en gezorgd voor jullie kleinkindjes en ga zo maar door.
Vanmiddag, een half uur voor vertrek naar de luchthaven vloog de bezem nog door het guesthouse en werd de zitmaaier nog snel even aan de praat gekregen.Wat een vakantie...
Wij durfden vanmiddag niet te vragen of jullie het naar je zin hebben gehad. We hopen van wel, ondanks het feit dat het meer werkbezoek was dan vakantie. Gelukkig was er nog net tijd voor één tripje naar het binnenland, jullie hebben dus iets meer gezien dan alleen maar Meerzorg!Wij hebben het in elk geval enorm naar onze zin gehad tijdens jullie vakantie. Het was gezellig om jullie als buren te hebben, jullie klusondersteuning was meer dan welkom en voor de kindjes was de afgelopen maand een groot feest. Onze dank is niet in woorden uit te 
drukken, hopelijk is het ook zonder mooie woorden duidelijk...We vonden het vanmiddag best moeilijk om jullie te laten gaan, maar de tijd is om. In Nederland wordt ook met smart op jullie gewacht.
We hebben daarnet nog gezwaaid naar het vliegtuig, we zagen het om negen uur 's avonds in de verte overvliegen. Inmiddels, een kwartiertje later, liggen Bruintje en De Boertjes al in bed. Een beetje uitgeput en misschien ook wel een beetje van slag. Want afscheid nemen vinden we maar
niks, ook al is het maar voor een paar maanden. Maar dat hoort erbij, als je vertrekt...08 december 2006
The end of the Pee story
Aan alles komt een eind...zelfs aan de never ending story of mister Pee. Ja, geloof het of niet, zijn werk is afgerond!!!
Meneer Pee had mijn boodschap heel, heel goed begrepen. No work, no Pee, no Pay...
Hij stond afgelopen vrijdag al op de stoep, onaangekondigd, om van alles nog eens op te meten. Helaas, we waren er niet. Op de dag van de opening van de praktijk kwam ie opnieuw langs, deze keer met een belletje vooraf. Jaja, hij kan het wel!
Natuurlijk kwam het niet gelegen, we renden nog van hot naar her voor de opening. Maar hem wegsturen durfde ik hem niet.
Enfin, dinsdag moest het dan gebeuren. Ik had niet eens een tijd afgesproken, het was dinsdag of nooit meer! En ja hoor, om kwart voor 11 stond hij voor de deur...
Twee uur later vertrok meneer Pee, met achterlating van een keuken. Eindelijk!!! Helemaal perfect is niet nog niet, de carrouselkast hangt er ineens een beetje raar bij. En sommige laden lopen wat stroef. Maar dat lossen we zelf wel op, ik vind het wel genoeg. No more Pee! Het aanrechtblad past keurig bij de kastjes, de meeste tekortkomingen zijn weggewerkt, wij zijn tevreden.
En hier is dan onze blikvanger, de Pee-tafel! Met twee man (Bastiaan en zijn vader) stonden ze er vanavond op te klussen, de robuuste gigatafel geeft geen krimp. Als resultaat van het geklus hangt er sinds vanavond ook een lamp boven, wij vinden het helemaal te gek. Het huis begint er nu echt leuk uit te zien. Gisteren hadden we 'schilderijendag'; ik holde met het potlood de kamers door, Bas met de boor erachteraan. Schroefje erin, hangen maar. Wat knapt een huis ervan op! Nu nog drie grote klussen, het kantoor, de berging/garage en onze slaapkamer. Ja, wij slapen nog steeds tussen de dozen...
Nog een weekje en dan zijn we echt door het ergste heen. Deadline is 24 december. Een opgeruimde kerst, dat is onze slogan dit jaar!
Meneer Pee had mijn boodschap heel, heel goed begrepen. No work, no Pee, no Pay...
Hij stond afgelopen vrijdag al op de stoep, onaangekondigd, om van alles nog eens op te meten. Helaas, we waren er niet. Op de dag van de opening van de praktijk kwam ie opnieuw langs, deze keer met een belletje vooraf. Jaja, hij kan het wel!
Natuurlijk kwam het niet gelegen, we renden nog van hot naar her voor de opening. Maar hem wegsturen durfde ik hem niet.
Enfin, dinsdag moest het dan gebeuren. Ik had niet eens een tijd afgesproken, het was dinsdag of nooit meer! En ja hoor, om kwart voor 11 stond hij voor de deur...
Twee uur later vertrok meneer Pee, met achterlating van een keuken. Eindelijk!!! Helemaal perfect is niet nog niet, de carrouselkast hangt er ineens een beetje raar bij. En sommige laden lopen wat stroef. Maar dat lossen we zelf wel op, ik vind het wel genoeg. No more Pee! Het aanrechtblad past keurig bij de kastjes, de meeste tekortkomingen zijn weggewerkt, wij zijn tevreden.
En hier is dan onze blikvanger, de Pee-tafel! Met twee man (Bastiaan en zijn vader) stonden ze er vanavond op te klussen, de robuuste gigatafel geeft geen krimp. Als resultaat van het geklus hangt er sinds vanavond ook een lamp boven, wij vinden het helemaal te gek. Het huis begint er nu echt leuk uit te zien. Gisteren hadden we 'schilderijendag'; ik holde met het potlood de kamers door, Bas met de boor erachteraan. Schroefje erin, hangen maar. Wat knapt een huis ervan op! Nu nog drie grote klussen, het kantoor, de berging/garage en onze slaapkamer. Ja, wij slapen nog steeds tussen de dozen...Nog een weekje en dan zijn we echt door het ergste heen. Deadline is 24 december. Een opgeruimde kerst, dat is onze slogan dit jaar!
Bastiaan op integratiecursus
Integratieonderdeel Cultuur van de straat!
Vandaag ben ik weer eens met m’n integratiecursus bezig geweest. Het was weer een leerzame avond. Vriend, buurman en rechterhand Robby kwam even buurten en vertelde over een ritueel bij de Javaanse moslims met betrekking tot trouwen. Daags voor het Javaanse huwelijk komen alle mannen van de moskee en de buurt samen op het erf van diegene die gaan trouwen en worden ontvangen door de vader van de bruid of bruidegom (werd me niet geheel duidelijk). Ze hebben een overkapping laten maken door een lokale stoelen- en tafelverhuurder. Daaronder stonden tientallen meters tafels en stoelen in lange rijen opgesteld. De stoelen stonden dwars langse de tafel, allemaal naar één punt voorin gericht waar een grote tafel stond met wat stoelen eromheen, waarop duidelijk de wijze mannen zaten. Deze mooi gemutste mannen bleken de notabelen van de moskee te zijn waar de aanstaande echtelieden hun geloof beleiden. Dit is niet de moskee tegenover ons huis, dit is weer een andere stroming. Robby legt me simplistisch uit dat ze de andere kant op bidden… Waarschijnlijk zijn er wel meer verschillen maar hij bespaart me de moeite om al die onderlinge verschillen uit te leggen want, zo concludeert hij dan ook, het gaat uiteindelijk allemaal om hetzelfde.
Maar goed, terug naar de bijeenkomst. Robby nodigde mij dus uit, dus ik roep Sas dat we vanavond iets leuks hadden en vroeg en passant aan Robby of de kinderen wel mee konden. Ik had het dus niet helemaal goed begrepen, het was een mannending en ik werd als man van de buurt ook mee uitgenodigd. Sorry, Sas...
Dus daar ging ik dan, bij Robby achter op de brommer, modderplassen ontwijkend naar het begin van de straat om daar de brommer aan te laten sluiten bij een enorm lange rij geparkeerde brommers. Het was al aardig druk, én, alleen maar mannen. De vrouwen kuierden achteraf een beetje op de veranda met wat schalen eten maar de stoelen werden allemaal bezet door mannen. Sommige met islamitische mutsjes, anderen gewoon in een voetbalshirt. Vervolgens werd er tot stilte gemaand en de voorganger van de moskee prevelde van alles en nog wat in wat ik meen een mengeling van Javaans en Arabisch. Niet echt te volgen voor mij, en toen een ander het overnam en begon voor te lezen uit een speciaal boek werd het er zeker niet duidelijker op.
Tijdens het voorlezen prevelde een deel van de zaal om de paar zinnen in koor een woordje wat leek op amen, het zal wel zoiets betekent hebben. Een half uur verder nam de voorganger het weer over met een jammerende zang zoals je soms vanaf minaretten van moskee’s kan horen. Ook hier zong een deel van het publiek steeds een paar bevestigende woordjes mee, en hiermee werd het huwelijk als ingezegend verklaard.
Vervolgens nog een paar flinke knallen van vuurwerk en alle mannen draaiden een kwartslag zodat je aan de lange tafels zat. In een rap tempo werden bananenbladeren met een plastic zakje eromheen verdeeld. Deze moest je om en om neerleggen zo werd me uitgelegd. Een paar mannen kwamen toen langs met een enorme teil met rijst wat op de bladeren werd gekwakt. Hierachteraan kwam weer een andere schaal met ook in bananen ingepakte gerechten wat je dan tesamen in het zakje kon doen. Hiermee werd het geheel beeindigd en iedereen vertrok met het zakje in de hand weer huiswaarts. Binnen een paar minuten was de hele rij met brommers opgelost en werd de buit thuis verdeeld…
Salam Aleikum, Aleikum Salam!
Vandaag ben ik weer eens met m’n integratiecursus bezig geweest. Het was weer een leerzame avond. Vriend, buurman en rechterhand Robby kwam even buurten en vertelde over een ritueel bij de Javaanse moslims met betrekking tot trouwen. Daags voor het Javaanse huwelijk komen alle mannen van de moskee en de buurt samen op het erf van diegene die gaan trouwen en worden ontvangen door de vader van de bruid of bruidegom (werd me niet geheel duidelijk). Ze hebben een overkapping laten maken door een lokale stoelen- en tafelverhuurder. Daaronder stonden tientallen meters tafels en stoelen in lange rijen opgesteld. De stoelen stonden dwars langse de tafel, allemaal naar één punt voorin gericht waar een grote tafel stond met wat stoelen eromheen, waarop duidelijk de wijze mannen zaten. Deze mooi gemutste mannen bleken de notabelen van de moskee te zijn waar de aanstaande echtelieden hun geloof beleiden. Dit is niet de moskee tegenover ons huis, dit is weer een andere stroming. Robby legt me simplistisch uit dat ze de andere kant op bidden… Waarschijnlijk zijn er wel meer verschillen maar hij bespaart me de moeite om al die onderlinge verschillen uit te leggen want, zo concludeert hij dan ook, het gaat uiteindelijk allemaal om hetzelfde.
Maar goed, terug naar de bijeenkomst. Robby nodigde mij dus uit, dus ik roep Sas dat we vanavond iets leuks hadden en vroeg en passant aan Robby of de kinderen wel mee konden. Ik had het dus niet helemaal goed begrepen, het was een mannending en ik werd als man van de buurt ook mee uitgenodigd. Sorry, Sas...
Dus daar ging ik dan, bij Robby achter op de brommer, modderplassen ontwijkend naar het begin van de straat om daar de brommer aan te laten sluiten bij een enorm lange rij geparkeerde brommers. Het was al aardig druk, én, alleen maar mannen. De vrouwen kuierden achteraf een beetje op de veranda met wat schalen eten maar de stoelen werden allemaal bezet door mannen. Sommige met islamitische mutsjes, anderen gewoon in een voetbalshirt. Vervolgens werd er tot stilte gemaand en de voorganger van de moskee prevelde van alles en nog wat in wat ik meen een mengeling van Javaans en Arabisch. Niet echt te volgen voor mij, en toen een ander het overnam en begon voor te lezen uit een speciaal boek werd het er zeker niet duidelijker op.
Tijdens het voorlezen prevelde een deel van de zaal om de paar zinnen in koor een woordje wat leek op amen, het zal wel zoiets betekent hebben. Een half uur verder nam de voorganger het weer over met een jammerende zang zoals je soms vanaf minaretten van moskee’s kan horen. Ook hier zong een deel van het publiek steeds een paar bevestigende woordjes mee, en hiermee werd het huwelijk als ingezegend verklaard.
Vervolgens nog een paar flinke knallen van vuurwerk en alle mannen draaiden een kwartslag zodat je aan de lange tafels zat. In een rap tempo werden bananenbladeren met een plastic zakje eromheen verdeeld. Deze moest je om en om neerleggen zo werd me uitgelegd. Een paar mannen kwamen toen langs met een enorme teil met rijst wat op de bladeren werd gekwakt. Hierachteraan kwam weer een andere schaal met ook in bananen ingepakte gerechten wat je dan tesamen in het zakje kon doen. Hiermee werd het geheel beeindigd en iedereen vertrok met het zakje in de hand weer huiswaarts. Binnen een paar minuten was de hele rij met brommers opgelost en werd de buit thuis verdeeld…
Salam Aleikum, Aleikum Salam!
06 december 2006
Hij komt...
Mama geloofde het niet... toen ze uit Suriname wegging was Sinterklaas zo goed als afgeschaft. En nu is de goedheilig man er ineens weer! Hij zou op 5 december langskomen op school, had de juf gezegd. Tja, dan moest het maar, bedacht Mama zuchtend. Ze zorgde ervoor dat Sint de cadeautjes kreeg, Omi zorgde voor pepernoten, de juf zou ze in snoepzakjes doen.
Dinsdag stonden we te trappelen! We moesten vóór half acht op school zijn. De Sint moest namelijk alle scholen in de buurt bezoeken, dus hij begon al vroeg. En hij was ook echt op tijd, want toen wij om drie minuten voor half acht kwamen aanrennen was hij er al! Mama schrok even, de Meerzorg Sint zag er wel een beetje vreemd uit...hij leek wel een wolf. Dat vonden wel meer kindjes, die begonnen te huilen.
Amber zette ook een keel op, maar was meteen stil toen ze haar cadeautje kreeg. En ik? Ik was nergens bang voor! Ik ging voor het cadeautje en heb niet eens gelet op hoe Sinterklaas eruit zag.
Verder was het een geweldige dag, we hebben alles buiten gedaan, eten, kleuren, spelen, snoepen...
Met een grote zak vol snoep en lekkernijen kwamen we thuis. Papa en Mama hebben ook meegesmuld, er waren lekkere hartige hapjes bij, allemaal door ouders gemaakt. Oeps, zei Mama toen, was dat de bedoeling van de ouderbijdrage? Want wij hadden geen hapjes gemaakt, alleen pepernoten gegeven. Maar dat vinden de kindjes ook lekker, dus dat zat wel goed.
Met ons gaat het verder prima. Amber is wat verkouden, ze hoest en snottert. Maar dat kan bijna niet anders met het kwakkelweer hier. Ja, hier ook hoor...het regent bijna elke dag wel een beetje en tussen de buien door is het broeierig warm. Maar we genieten nog elke dag!
Dinsdag stonden we te trappelen! We moesten vóór half acht op school zijn. De Sint moest namelijk alle scholen in de buurt bezoeken, dus hij begon al vroeg. En hij was ook echt op tijd, want toen wij om drie minuten voor half acht kwamen aanrennen was hij er al! Mama schrok even, de Meerzorg Sint zag er wel een beetje vreemd uit...hij leek wel een wolf. Dat vonden wel meer kindjes, die begonnen te huilen.
Amber zette ook een keel op, maar was meteen stil toen ze haar cadeautje kreeg. En ik? Ik was nergens bang voor! Ik ging voor het cadeautje en heb niet eens gelet op hoe Sinterklaas eruit zag.
Verder was het een geweldige dag, we hebben alles buiten gedaan, eten, kleuren, spelen, snoepen...
Met een grote zak vol snoep en lekkernijen kwamen we thuis. Papa en Mama hebben ook meegesmuld, er waren lekkere hartige hapjes bij, allemaal door ouders gemaakt. Oeps, zei Mama toen, was dat de bedoeling van de ouderbijdrage? Want wij hadden geen hapjes gemaakt, alleen pepernoten gegeven. Maar dat vinden de kindjes ook lekker, dus dat zat wel goed.
Met ons gaat het verder prima. Amber is wat verkouden, ze hoest en snottert. Maar dat kan bijna niet anders met het kwakkelweer hier. Ja, hier ook hoor...het regent bijna elke dag wel een beetje en tussen de buien door is het broeierig warm. Maar we genieten nog elke dag!
Hij is open!
Eindelijk is het dan zover, de praktijk is open!
Zaterdag 2 december hebben we Boeroeswing Paramedische Praktijk officieel geopend. Er waren behoorlijk wat mensen die dit bij hebben gewoond, veel familie, vrienden en een paar collega’s.
Met het wegtrekken van een doek over het naambordje aan de straat door de kinderen was het dan werkelijk gebeurd. Vele oehs en aahs volgden toen de deur open ging. De praktijk is door de aanwezigen grondig geinspecteerd en wat ik zo hoorde viel het in de smaak. Voor Surinaamse begrippen is het dan ook een modern ingerichte praktijk met een zeer actieve uitstraling.
Je komt binnen in een trainingsruimte waarvan de muren geel (!) zijn, met na het passeren van verschillende trainingstoestellen pas de twee behandelkamers. De bedoeling is dan ook dat met deze actieve uitstraling de mensen over de streep getrokken worden om actief met hun klacht aan de gang te gaan. De aanpak van leefstijlproblemen (bewegingsarmoede is hier bijna gemeengoed) wordt dan ook 1 van de speerpunten op mijn agenda.
Voor de praktijk dan officieel open ging waren er nog wel wat momentjes van spanning. Want een week voor de opening leek het er nog niet op dat binnen een week een nette praktijk zichtbaar zou zijn. Steun en toeverlaat Robby beloofde dat alles op tijd klaar zou zijn. Gelukkig kon hij rekenen op de niet aflatende hulp van De Boer senior want anders was zijn belofte echt niet uitgekomen. Pa heeft zich flink in het zweet gewerkt om alles op tijd af te krijgen.
Zelf had ik ook een minder ideale planning door twee dagen voor de opening nog even voor zo’n anderhalve dag naar het binnenland te gaan. Als onderdeel van mijn kennismakingsrondje bij de Medische Zending zou ik met de cameraploeg (ja ze zijn er weer…) naar het Boven Suriname gebied gaan. Op de kaart gezien is dat het gebied langs de Boven Surinamerivier, die onder het stuwmeer omlaag loopt. De cameraploeg was maar kort in het land en ze wilden én het binnenland filmen, én de opening meemaken. Vandaar dus de strakke planning en de keus voor het vliegtuig als vervoersmiddel naar het binnenland.
Ik moet zeggen dat dit een heel bijzondere ervaring was. Tot nu toe was ik alleen over land en water naar dit gebied gegaan, waardoor je zo’n driekwart dag kwijt bent aan reizen (enkele reis). Met het vliegtuigje was het zo’n drie kwartier… We vlogen met de MAF, een voormalig zendingsmaatschappij die nu voornamelijk NGO’s als klant hebben. De piloot was een door een Nederlandse kerk uitgezonden jongeman die voor het opstijgen in gebed ging. We keken elkaar wat vragend aan maar hij legde uit dat het onderdeel was van hun missie en dat we niet bevreesd hoefden te zijn over kwaliteit van het vliegtuig!
Omdat de cameraploeg natuurlijk spectaculaire beelden wilde hebben mocht ik naast de piloot met de koptelefoon op en een microfoon die weer verbonden was met de geluidsman.
Het zogenaamde kennismaken in het binnenland betekende dat ik ook al meteen met de doelgroep kennis maakte want mijn komst was natuurlijk aangekondigd dus ze hadden een blik moeilijke gevallen opengetrokken voor de nieuwe wonderdokter. Ik had wat krukken meegenomen en die werden meteen verruild met de bezemstelen waar een aantal patiënten mee binnen kwam. Dat zal een belangrijk deel van mijn werk worden, loopscholing bij fors beperkte patiënten die soms al jaren niet meer hun hut uit zijn geweest. Van deze eerste groep patiënten werden er ook een paar per kruiwagen naar de poli gebracht, dat is zeg maar de lokale rolstoel…
Na een tweetal interessante dagen in het bos en een prachtige terugvlucht kan ik bij aankomst in de stad meteen weer aan de klus. Nog een dag voor de opening is het dan tot ’s avonds laat nog in de weer en de volgende ochtend weer vroeg op. Om half vier zegt mijn vader dat ik maar eens moet stoppen en gaan opruimen, om 5 uur komen de gasten en is het wel handig dat het werkkloffie verruild is voor de nette polo met praktijklogo.
Pa houdt een mooie toespraak bij het nieuwe bordje op straat (altijd bijzonder om te horen wanneer mensen met trots over je praten) om vervolgens mij binnen het woord te geven en iedereen die ik dank verschuldigd ben te bedanken. Door de inzet van ons digiwonder John was ook de website in de lucht op de dag van de opening. Hierdoor konden de nieuwsgierigen ook al meteen online de praktijkinfo bekijken. De site zal de komende periode uitgebreid gaan worden. Ik hoop snel aan de slag te kunnen met lifestyleprogramma’s voor verschillende doelgroepen, zodat ook deze info op de site komt te staan. Voor de nieuwsgierige webloglezer: www.boeroeswing.com is het adres.
De komende maand staat in het teken van opstarten en met werven aan de gang gaan. Flyers zijn al in de maak en bezoekjes aan artsen worden gepland. Vanavond was ik bij een vergadering van de Diabetes Vereniging Suriname waar ook de eerste contacten voor een samenwerking gelegd zijn.
Ik heb er dan ook het volste vertrouwen in dat over een half jaartje de praktijk op volle toeren draait.
Op het bordje van de praktijk staat dan ook onder Boeroeswing Paramedische Praktijk, Professionals in bewegen!
Zaterdag 2 december hebben we Boeroeswing Paramedische Praktijk officieel geopend. Er waren behoorlijk wat mensen die dit bij hebben gewoond, veel familie, vrienden en een paar collega’s.
Met het wegtrekken van een doek over het naambordje aan de straat door de kinderen was het dan werkelijk gebeurd. Vele oehs en aahs volgden toen de deur open ging. De praktijk is door de aanwezigen grondig geinspecteerd en wat ik zo hoorde viel het in de smaak. Voor Surinaamse begrippen is het dan ook een modern ingerichte praktijk met een zeer actieve uitstraling.
Je komt binnen in een trainingsruimte waarvan de muren geel (!) zijn, met na het passeren van verschillende trainingstoestellen pas de twee behandelkamers. De bedoeling is dan ook dat met deze actieve uitstraling de mensen over de streep getrokken worden om actief met hun klacht aan de gang te gaan. De aanpak van leefstijlproblemen (bewegingsarmoede is hier bijna gemeengoed) wordt dan ook 1 van de speerpunten op mijn agenda.
Voor de praktijk dan officieel open ging waren er nog wel wat momentjes van spanning. Want een week voor de opening leek het er nog niet op dat binnen een week een nette praktijk zichtbaar zou zijn. Steun en toeverlaat Robby beloofde dat alles op tijd klaar zou zijn. Gelukkig kon hij rekenen op de niet aflatende hulp van De Boer senior want anders was zijn belofte echt niet uitgekomen. Pa heeft zich flink in het zweet gewerkt om alles op tijd af te krijgen.
Zelf had ik ook een minder ideale planning door twee dagen voor de opening nog even voor zo’n anderhalve dag naar het binnenland te gaan. Als onderdeel van mijn kennismakingsrondje bij de Medische Zending zou ik met de cameraploeg (ja ze zijn er weer…) naar het Boven Suriname gebied gaan. Op de kaart gezien is dat het gebied langs de Boven Surinamerivier, die onder het stuwmeer omlaag loopt. De cameraploeg was maar kort in het land en ze wilden én het binnenland filmen, én de opening meemaken. Vandaar dus de strakke planning en de keus voor het vliegtuig als vervoersmiddel naar het binnenland.
Ik moet zeggen dat dit een heel bijzondere ervaring was. Tot nu toe was ik alleen over land en water naar dit gebied gegaan, waardoor je zo’n driekwart dag kwijt bent aan reizen (enkele reis). Met het vliegtuigje was het zo’n drie kwartier… We vlogen met de MAF, een voormalig zendingsmaatschappij die nu voornamelijk NGO’s als klant hebben. De piloot was een door een Nederlandse kerk uitgezonden jongeman die voor het opstijgen in gebed ging. We keken elkaar wat vragend aan maar hij legde uit dat het onderdeel was van hun missie en dat we niet bevreesd hoefden te zijn over kwaliteit van het vliegtuig!
Omdat de cameraploeg natuurlijk spectaculaire beelden wilde hebben mocht ik naast de piloot met de koptelefoon op en een microfoon die weer verbonden was met de geluidsman.
Het zogenaamde kennismaken in het binnenland betekende dat ik ook al meteen met de doelgroep kennis maakte want mijn komst was natuurlijk aangekondigd dus ze hadden een blik moeilijke gevallen opengetrokken voor de nieuwe wonderdokter. Ik had wat krukken meegenomen en die werden meteen verruild met de bezemstelen waar een aantal patiënten mee binnen kwam. Dat zal een belangrijk deel van mijn werk worden, loopscholing bij fors beperkte patiënten die soms al jaren niet meer hun hut uit zijn geweest. Van deze eerste groep patiënten werden er ook een paar per kruiwagen naar de poli gebracht, dat is zeg maar de lokale rolstoel…
Na een tweetal interessante dagen in het bos en een prachtige terugvlucht kan ik bij aankomst in de stad meteen weer aan de klus. Nog een dag voor de opening is het dan tot ’s avonds laat nog in de weer en de volgende ochtend weer vroeg op. Om half vier zegt mijn vader dat ik maar eens moet stoppen en gaan opruimen, om 5 uur komen de gasten en is het wel handig dat het werkkloffie verruild is voor de nette polo met praktijklogo.
Pa houdt een mooie toespraak bij het nieuwe bordje op straat (altijd bijzonder om te horen wanneer mensen met trots over je praten) om vervolgens mij binnen het woord te geven en iedereen die ik dank verschuldigd ben te bedanken. Door de inzet van ons digiwonder John was ook de website in de lucht op de dag van de opening. Hierdoor konden de nieuwsgierigen ook al meteen online de praktijkinfo bekijken. De site zal de komende periode uitgebreid gaan worden. Ik hoop snel aan de slag te kunnen met lifestyleprogramma’s voor verschillende doelgroepen, zodat ook deze info op de site komt te staan. Voor de nieuwsgierige webloglezer: www.boeroeswing.com is het adres.
De komende maand staat in het teken van opstarten en met werven aan de gang gaan. Flyers zijn al in de maak en bezoekjes aan artsen worden gepland. Vanavond was ik bij een vergadering van de Diabetes Vereniging Suriname waar ook de eerste contacten voor een samenwerking gelegd zijn.
Ik heb er dan ook het volste vertrouwen in dat over een half jaartje de praktijk op volle toeren draait.
Op het bordje van de praktijk staat dan ook onder Boeroeswing Paramedische Praktijk, Professionals in bewegen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
