ADSL en zo

Jawel, jawel, we hebben aa-dee-es-el!!! Oftewel, eindelijk een wat snellere internetverbinding. Wat een genot. En geen telefoontikken meer! Wel portemonneetikken, ADSL is hier veel duurder dan in Nederland. Maar dat mag de pret niet drukken, als we het niet meer kunnen betalen dan houdt het vanzelf wel op. We gaan nu snel uitzoeken hoe dat zit met voipen en skypen, oftewel bellen via internet. Als dat werkt scheelt het een hoop in de reguliere belkosten. Want we moeten nog wel op de kleintjes blijven letten.

Ik moet zeggen dat het telecombedrijf (Telesur) me weer aangenaam verraste. Ze kwamen vandaag, op de afgesproken dag, en toen ze weg waren was de aansluiting gemaakt. Mooi modempje, we kunnen er wel 4 pc's op aansluiten! Ging het ook maar zo met de EBS...nee, we hebben nog steeds geen 220 volt aansluiting.
Onze computer draait op een kleine transformator, met alle risico's van dien. De hele dag aan laten staan gaat dus niet, hij word dan veel te heet. De pc vertoont ook steeds meer manco's, dus ik vrees dat we binnenkort aan een nieuwe toe zijn. We zijn al voorzichtig aan het rondkijken, maar we worden nog niet wijs uit de aanbiedingen. Alles is in het engels...ondertiteling graag!

Bastiaan heeft zich vanmorgen afgemeld bij de ziekenboeg. Het gaat alweer een stuk beter. Alleen de kindjes snotteren nog, Amber heeft zelfs een fikse keelonsteking te pakken. Tja, op een schooltje pik je van alles op, natuurlijk.

Maar als echte bikkels hebben ze zondag toch meegedaan aan de fietstocht!
Ik had ons al netjes afgemeld die ochtend, met wat spijt, want het zag er allemaal erg vrolijk uit. De opkomst was heel goed, iedereen was gestoken in een wit shirt, cadeautje bij de inschrijving.
Toch jammer om dat te moeten missen, het bleef een beetje knagen.
Maar zowaar: twee uurtjes later leken de Boertjes weer wat opgeknapt te zijn, dus zijn we alsnog op de fiets gesprongen.
Ook met een verkoudheidje onder de leden fietst Bastiaan sneller dan ik, hij nam dus de fiets met het kinderkarretje. We waren op ongeveer driekwart van de route toen we de meute tegenkwamen. Die waren inmiddels op de terugweg. Wij hebben rechtsomkeert gemaakt en zijn op ons gemakje mee teruggefietst.
De laatste kilometers nog even in Hollands tempo (ik zag wat verbaasde gezichten, zo van, hebben ze haast of zo?) en toen waren we er alweer.
Ambertje heeft zelfs nog een prijsje gewonnen, die was de jongste deelnemer. Een pet en een fles siroop! En toen hadden de kleine bikkeltjes het gehad, de koorts kwam in rap tempo weer opzetten. Snel naar huis en de thermometer erin. 39,5 voor allebei! Maar hoe verschillend gingen ze ermee om...het mannetje lag de hele middag als een vaatdoek op bed, het vrouwtje hobbelde rond, babbelde en speelde. Uiteraard kregen ze allebei een zetpilletje. Ik wil best geloven dat het lichaam de herstelklus zelf moet klaren, maar bij 39-plus kan je wel wat hulp gebruiken.

Vandaag zijn de rollen een beetje omgekeerd. Sietse hoest en snottert maar lijkt verder okee, niet benauwd. Wat dat laatste betreft gaat het wonderbaarlijk goed, het vernevelingsapparaat staat ongebruikt in een hoek.
Ambertje zucht onder een fikse keelonsteking. Ja, ook in de tropen kan je een stevige verkoudheid oplopen! Vandaag zijn de kids niet naar school geweest, morgen kijken we het nog even aan.

Vanavond maar liefst vier afspraken aan huis. Ja, zo heb je weinig patiënten, en zo melden ze zich achter elkaar! De vierde kwam niet opdagen, maar de andere drie kwamen ruimschoots op tijd. Patiënten van Meerzorg lijken wat betreft heel anders te zijn dan de doorsnee patiënt uit Paramaribo. In elk geval tot nu toe, de meeste Meerzorgers melden zich vroeg of veel te vroeg bij de 'doc'!
Maar goed, het begint dus een beetje te lopen. Tot vreugde van Bastiaan, die kan weer vaker de fysiopet op. Aan elke patiënt wordt ruimschoots aandacht besteed, ze zijn vaak een uur of langer binnen. En dat terwijl een regulier consult een half uur duurt. Wacht maar, straks willen ze niet anders meer...
Natuurlijk juich ik ook, Bastiaan kan lekker aan de gang en er komt brood op de plank. Aan de andere kant hoop ik niet dat het zo druk wordt dat hij elke avond bezig is. Want wij zijn er natuurlijk ook nog!
Maar zover is het nog lang niet; bovendien is Bas vrij goed in het bewaken van grenzen. Daarom ligt hij nu in bed en ik nog niet...ik ga hem als een speer achterna!

Lappenmand

Je zou het niet denken als je deze foto's ziet, maar ze liggen allemaal in de lappenmand. Met uitzondering van mezelf, iemand moet overeind blijven, nietwaar?
Bastiaan is sinds gisteren snipverkouden. Waarschijnlijk opgepikt van de kids, die begonnen gisteren ook al. Vanochtend was het dus even twijfelen: gaan we met Opa en Oma mee naar hun vakantiehuisje of niet? Toch maar wel gedaan, gelukkig maar, want het was weer heerlijk! Wel zetpilletjes en de inhalator mee, voor het geval dat.

Pa en ma gingen het vakantiehuisje inspecteren en schoonmaken, ze waren er een paar maanden niet geweest. Het is op tien minuten afstand van de internationale luchthaven en staat op het terrein van de kinderboerderij van mijn tante, vlakbij een kreek. Een heerlijke omgeving voor kinderen, Amber en Sietse hebben dan ook genoten!
Tot onze stomme verbazing holde koukleum Sietse zo het koele(!) water in en ging richting het diepe. Bastiaan kwam niet bij en ik stond te schreeuwen aan de kant…we hebben hem razendsnel zijn vleugeltjes aangedaan en toen kon hij naar hartelust spetteren. Amber stak één voet in het water en riep meteen: ‘Mama, ik vind niet leuk!’ Van haar dus geen spetterfoto’s. Heel, heel, heel koud, vond mevrouw.

’s Middags kwam de verkoudheid echt opzetten, en daarmee ook de koorts. Zetpilletjes erin, dus. Om half zeven waren we thuis en toen was de rek er bij de Boertjes echt uit. Niemand had nog behoefte aan een warme maaltijd, meer dan een bakje vla ging er niet in. Nu, anderhalf uur en een pillenrondje later, ligt iedereen in zijn eigen lappenmand. Nou maar hopen dat we morgen allemaal fit zijn, want we doen mee aan een fietstocht! Niet heel ver, kilometertje of twintig, van Meerzorg naar het plaatsje Nw. Amsterdam. En terug, natuurlijk. We zien het wel. Als het niet doorgaat, jammer dan, maar thuis is er ook nog genoeg te doen!

Wie de pet past zet hem op!

Dat ik momenteel vele petten draag is jullie misschien al wel opgevallen. Behalve de pet tegen de zon heb ik een fysiopet, een trainerspet, een boerenpet, een toffe vaderpet, een werkgeverspet, een medische zending pet, de pet van de ideale schoonzoon en natuurlijk de liefhebbende echtgenootpet. Nu is de afwisseling van die vele petten wel prettig, maar kan ook wat vermoeiend zijn. De ene pet is dan ook succesvoller dan de ander, wat weer jaloerse petten oplevert want iedere pet wil succesvol zijn.
Mijn boerenpet had deze week een domper, zo goed als het ging met de aanplant, zo makkelijk komt de wind van de andere kant. Ik verdenk Saskia ervan dat ze in haar maandelijkse periode toch te dicht bij mijn watermeloenaanplant is geweest (ja ik geloof in dat soort zaken wanneer het me uitkomt) want mijn mooie watermeloentje is aan de onderkant aangevreten en zat vol met mieren. Ik had haar nog zo gewaarschuwd! Maar goed, ik wil ook met die pet van liefhebbende echtgenoot succesvol zijn dus dat betekent slikken… Mijn lemmetje-(limoen)boom die ook zijn eerste vruchtjes vertoont, had ineens ook een groot houtluizennest tegen zijn stam aanzitten. Dit is met de nodige vlijt verwijderd en Robby had nog een goede tip, vet tegen de stam smeren, daar houden die beestjes niet van. Met zijn waarschuwingen omtrent mijn watermeloentjes in het achterhoofd snap je dat ik geen enkele tip van Robby meer in de wind durf te slaan, ook al was ik de schuldige niet.
De tomatenplanten groeiten ontzettend goed, de eerste tomaatjes hebben zich ook al gemeld, evenals de eerste vogels die deze zo groen als ze zijn al beginnen te vernielen. Nu had ik in één van mijn verhuisdozen een speciale oplossing voor dit probleem, milieu vriendelijke vogelverschrikkers. Ze komen nog uit Emmen waar mijn grootouders er mee in hun grote tuin werkten om de vogels uit de aardbeiplantjes te houden. Bij het overlijden van mijn omi is een behoorlijk deel van het tuingerei mij toebedeeld, waaronder deze verschrikkers. Het zijn alluminium strookjes in twee kleuren, je bindt ze met een touwtje aan de stok die de plant ondersteunt en het wappert heerlijk in de wind. Sindsdien heb ik geen vogel meer bij mijn tomaten gezien dus het lijkt het probate middel te zijn! )
Ook de tayerblad, de aubergine (heet hier boulanger), de oker, de peper en de pompoen groeien goed, al is er nog iets wat harder gaat. Het onkruid! Doe twee weken niets met je aanplant en je ziet het niet meer omdat het onkruid het overwoekerd heeft. Dat is dus het nadeel van vruchtbare grond, voldoende regen en natuurlijk een stimulerende zon. Ik kan door alle petten die ik heb m’n boerenpet niet vaak genoeg op zetten om dit helemaal perfect bij te houden, dus met de nodige frustratie ga ik het onkruid dan maar in de hoogste versnelling te lijf. We willen geen gif gebruiken dus moeten het van het betere handwerk hebben. Hiermee moet ik ook oppassen dat ik geen handen vol met vieze kloven creeër anders heeft die boerenpet weer mot met de fysiotpet.

Sietse heeft de laatste dagen ook het gevoel dat ik mijn toffe vaderpet kwijt ben. Meneer is momenteel in de fase dat hij ’s middags slapen niet meer nodig vindt. Wij denken daar nog anders over dus dat geeft in die middagen nogal eens wat strijd en tegen de avond is de toffe vader (en moeder) ver te zoeken want dan is meneer strontvervelend dus is het optreden geblazen (daar is dan de politiepet!).

De fysiopet heeft het momenteel rustiger dan hij gehoopt had. Deze maand schijnt sowieso een zwakke maand te zijn en dat is bij mij in de praktijk duidelijk te merken. Op Meerzorg staat de teller op dit moment op 0 lopende behandelingen en in de stad een handjevol. De trainerspet heeft het gelukkig drukker dus daarvan kunnen we in ieder geval eten. Want naast het vele bordjes hoog houden is het ook zaak de bordjes gevuld te krijgen. De afgelopen maanden is er voornamelijk veel geld uit gegaan en nauwelijks binnengekomen. Dus de kentering moet wel komen, maar daar heb ik ook alle vertrouwen in. Jammerlijk is in dit kader dat het interview dat het blad Parbode met mij heeft afgenomen een maand is verplaatst. Het zou begin februari in de winkels liggen maar dat wordt maart. Ze hadden problemen met het rond krijgen van het advertentiegebeuren (ook in die branche is het januari…) waardoor er een aantal rubrieken opgeschoven zijn naar volgende maand. Jammer, want het was goed voor de positionering van mijn doelstellingen geweest, maar ja, dat heet overmacht.

Deze week staat mijn medische zending pet weer wat vaker op. Ik ben drukdoende een projectplan te schrijven om ook het binnenland in beweging te krijgen. Behalve het zware fysieke werk op de kostgrondjes die ze onderhouden, bewegen de binnenland bewoners niet veel. Gevolg is dat velen zo stijf als een hark zijn en dat allerlei gewrichtsklachten aan de lopende band passeren wanneer ik mijn spreekuur houd. Dus werk aan de winkel op het preventieve vlak. Ik wil via het netwerk van de poliklnieken in het binnenland werken aan bewegingsstimulatie door per dorp een aantal bewoners (het zullen voornamelijk vrouwen worden) te trainen in het organiseren en verzorgen van sportieve activiteiten als gymklasjes, slagbalmiddagen en voor de heren natuurlijk voetbal. Mijn doelstelling is door gezamenlijk op een gezellige manier met beweging aan de gang te gaan de medische consumptie te laten droppen. Hiervoor heb ik nog wel wat materialen nodig, dus als er iemand aan pilonnen, voetballen, lange touwen, en andere gymattributen kan komen, laat het me weten!!
Ook heb ik voor mijn revalidatieproject nog veel loophulpmiddelen nodig, voornamelijk krukken en verstelbare wandelstokken. Aan rollatoren heb je in het binnenland niet zo veel, dus die hoeven voor dit doel niet verscheept te worden.

Zo, ik ga nu maar eens mijn werkgeverspet opzetten want er ligt een pittige offerte voor het maken van een hekwerk en twee schuifpoorten. Het arbeidsloon wat gevraagd wordt zal nog met zo’n 1/3 moeten zakken voor we zaken kunnen doen, dus ik mag nu een goed onderbouwd tegenvoorstel gaan maken.
Tja, nadeel van zo’n smal koppie als ik heb is dat meerdere petten tegelijk op dat hoofd te plaatsen zijn. Wie de pet past, zet hem op!

Storm!

Om 1 uur ’s middags zitten we met z’n vieren aan tafel te lunchen. En dan valt het me ineens op: het is windstil. Ik kijk verbaasd naar buiten, want zo stil heb ik het niet eerder gezien. Geen blad beweegt, het lijkt wel alsof we naar een foto zitten te kijken. Er vliegt zelfs geen vogel voorbij. Het is broeierig warm, zweetdruppeltjes lopen vanuit mijn nek mijn shirt in.
Bastiaan kijkt even op onze weermetertjes. Vochtigheidsgraad ruim 95 procent, temperatuur binnen 31 graden.
‘Stilte voor de storm, misschien?’ vraag ik. ‘Of een regenbui op komst,’ oppert Bas. Het gesprek kabbelt rustig verder.

Inderdaad, storm. Op hetzelfde moment, aan de andere kant van de oceaan, rent mijn zus samen met veel andere Nederlanders om nog op tijd thuis te zijn voordat de storm in alle hevigheid losbarst. Windkracht tien, temperatuur het omgekeerde van 31, 13 graden dus. Wij hebben daar geen flauw benul van, geen tv gekeken gisteren.
Twintig minuten na de lunch hangt mijn moeder aan de telefoon. Of we het al weten?
Nee, wat dan?

En dan is het Nederlandse weer ineens niet meer een ver-van-ons-bed show. Want we hebben er wel familie, vrienden en kennissen zitten. Dat geldt voor wel meer mensen, dus ook de radiostations spelen erop in. We worden om de paar minuten op de hoogte gehouden van het wel en wee van het kleine land over zee. Waar je schijnbaar toch nooit helemaal van los komt, ook al woon je heerlijk in Suriname.

Doen jullie voorzichtig, allemaal? Almere, Zeeland, Rotterdam, Schiedam, Flipjesland, onze mensen overal, binnen blijven, he?

Plagen

Over hoeveel plagen hebben ze het ook alweer in de bijbel, zeven? Dan hebben we er nog een paar te gaan...
De eerste aanval van de mieren is afgeslagen. Net zo onverwachts als ze waren gekomen, verdwenen ze weer. Hoera! De spuitbus kon weer even weg, dat spul is slecht voor je luchtwegen, dus wij blij (de tips van onze trouwe lezers hielden we natuurlijk wel achter de hand, voor het geval dat).
Maar plaag 2 stond al klaar...vliegen.
Geen idee waar ze vandaan kwamen, maar ze waren er ineens. Ongevoelig voor onze spuitbus, dus dat werd meppen. De vliegenmepper is intussen gehalveerd, de stukjes vlogen in het rond. Maar dood zijn ze, een stuk of 60 vliegen in 3 dagen! Ja, ik word zo langzamerhand een echte terminator.
Volgens Robbie is er een visverwerkingsbedrijf in de buurt, daar zouden de vliegen vandaan komen. Lijkt me sterk, waarom hebben we deze invasie dan niet eerder gehad?
De horren blijken ook nu een uitkomst, die houden bijna alles tegen. Muskieten, stof, vliegen...en de frisse lucht laten ze door. Zolang we alle deuren en horren dichthouden is er dus niks aan de hand. En in de open lucht heb je er geen last van.

Intussen hebben we weer een verfrissende regenbui gehad. En wie kwamen er meteen weer achteraan? Ja hoor, de mieren...maar we zijn nu redelijk ervaren in de strijd, dus ze gaan bij bosjes sneuvelen. Je merkt het, het lidmaatschap van de partij voor de dieren zit er voor mij niet in.

Plaag nummer 3 dient zich tegenwoordig elk weekend aan. Het heet stroomstoring. Zelfs onze kinderen weten al wat dat betekent. Geen licht, maar ook geen water, want de waterpomp werkt op electriciteit. Wat een gedoe is dat toch!
Met luchtleidingen loop je nu eenmaal meer risico, van een vogel tot een botsing, er is altijd wel iets waardoor een kabel beschadigd kan raken. Het is wel toevallig dat het tegenwoordig altijd in het weekend raak is...

Plaag nummer 4 is de slechtste plaag voor je gezondheid: slaapgebrek!!! Maar dat is een plaag die ik altijd meeneem, waar ik ook heenga. Voldoende slaap staat bovenaan mijn lijstje van goede voornemens voor 2007 (uitvoering begint morgen!).

Desondanks is het nog steeds heerlijk wonen. We zijn helemaal gewend aan de ruime behuizing (behalve als er gedweild moet worden), de kluslijst wordt langzaam maar zeker korter. Langzaamaan begin ik rond te kijken naar bezigheden buitenshuis. Ik wil verder aan de slag in de moestuin, maar ook de wereld buiten ons stukje land lokt.
Toch moet ik een drempel overwinnen. Voor de derde keer in mijn leven 'moet' ik een nieuwe carriere opstarten, en ik ben er nog niet uit wat het moet worden. De vorige keren kwam het allemaal min of meer aanwaaien. Maar ja, ik ben geen 20 meer...en ik moet nu meer dan ooit de balans zien te vinden tussen alle dingen die ik kan, wil en moet doen. (gedeelde) Zorg voor de kindjes en voor het huis, samen met Bastiaan aan de gang in de praktijk, de moestuin, het biebje en dan ook nog werken buiten de deur. Hoe te combineren?

Gelukkig moet ik op dit moment nog niet zoveel, maar het kriebelt wel! Ik ga er nog maar eens een nachtje over slapen...een kort nachtje, want het is alweer 2 uur in de ochtend!

Praatjesmakers

'Mama, juf zegt ook godverdomme!' roept mijn zoon vandaag vrolijk vanuit de zandbak. Ik verschiet van kleur, ten eerste omdat hij zich blijkbaar nog steeds die enkele keer herinnert dat ik het verboden woord heb gebruikt. Kan je nagaan, het was in Nederland en het was niet eens tegen hem...
Ten tweede, omdat de juf blijkbaar ook heeft gezondigd. Of niet? 's Avonds, als Bastiaan de kids in bad stopt, kom ik er gezellig bij zitten voor een kietelspelletje. Waarop zoonlief prompt roept: 'Papa, Mama slaat me!' Nou ja, zeg...het wordt al een echt mens! De jokkebrok.
Behalve de opmerking dat je niet mag schelden en jokken, laat ik het er dus maar bij. Ik heb de juf tot nu toe nooit op een lelijk woord betrapt, dus het zal wel meevallen...

De juf stapt volgende maand trouwens in het huwelijksbootje en wij zijn uitgenodigd! Ik ben reuze benieuwd. Het wordt een traditioneel hindoe huwelijk, dus het duurt twee dagen. Daarna gaat Nalinie in de stad wonen. Dat wordt nog wat, tot nu toe hoefde ze alleen de trap af naar school (ze wonen boven). En vanaf volgende maand staat ze elke dag in de file richting Meerzorg. Ik hoop maar dat ze dat volhoudt, want ze doet het best leuk met de kids.
Vlak voor de kerst werden we uitgenodigd voor de oudermiddag. Naast het minder prettige nieuws over de verhoging van het schoolgeld, was het leuk om de ouders van de andere kinderen in een rustigere setting te ontmoeten.
En dan de bespreking van het rapport! Ja, een heus verslag van het wel en wee van je kind. Met werkboek en al, en een toelichting van juf Nalinie. Wat een aangename verrassing, ze heeft de kinderen dus veel beter geobserveerd dan ik dacht. Ambertje viel buiten de rapportboot, die draait officieel nog niet mee in de peutergroep (ze is nog geen 2). Maar ook over haar kon de juf het nodige vertellen.

Ze doen het allebei goed. We worden dagelijks vergast op leuke liedjes, het Surinaams volkslied horen we wel tien keer per dag. Vooral Sietse zingt de sterren van de hemel, hij heeft zijn draai binnen de groep helemaal gevonden. Knippen vindt ie niks, maar dat hoeft van ons ook nog niet persé. Dat gepriegel met een gevaarlijk schaartje…

Ambertje laat iedereen dagelijks versteld staan. De eerste weken deed ze op school haar mond niet open, alle liedjes en verhaaltjes werden voor thuis bewaard. Vorige week had ze de zangbeurt, ze zong het liedje in haar eentje helemaal uit! Juf Nalinie was in de gloria.
De volzinnen komen er tegenwoordig achter elkaar uitrollen. Het is echt een meid, die schijnen veel sneller te kletsen dan jongens.
‘Nee, ik wil niet liggen. Ik wil zitten’, zei mevrouw gisteren parmantig, toen ik haar in slaap probeerde te krijgen. En daarna: ‘je moet die lamp aandoen!’ Vervolgens: 'Ik wil beertje! Waar is beertje bleven? Mama, jij moet beertje pakken!'
Op elke vermaning wordt gereageerd met een boos gezicht en de opmerking: ‘ik ga mijn papa zeggen, wat je doet!’
Gelukkig vergeet ze niet dat ze nog maar een dreumes is, ze laat zich nog graag optillen en knuffelen. Weliswaar door een select gezelschap, Amber kijkt richting de buitenwereld lang de kat uit de boom.

Over school vooralsnog dus geen zorgen. Maar wat wordt het volgend jaar? Sietse moet dan naar de kleuterschool, dat kan niet bij juf Nalini. Hij staat al op een wachtlijstje voor een school in de stad, ik heb er als kind ook gezeten, prima school. Maar er zijn nog meer leuke scholen, dus we kijken nog even rond…

Fruit van eigen bodem

Dat wij aan bananen geen gebrek hebben is de gemiddelde lezer van deze weblog waarschijnlijk niet ontschoten. Maar er is meer dan bananen. Zo heb ik met mijn schoonvader een aantal jaar geleden toen we het terrein openkapten op zoek naar de grenspalen, een oud overwoekerd limoenboompje (in Suriname noemen ze het lemmetje) ontdekt. Hij hing toen tot op de grond vol met lemmetjes, en niet zomaar lemmetjes maar een speciaal ras. Lemmetjes zijn wanneer je ze doorsnijdt wit-geel van kleur, deze waren oranje van binnen. De smaak was net zo fris, maar dan net iets zoeter, erg lekker dus.
Dat boompje heeft het geweld van de ontginning en egalisering van het terrein niet overleefd, maar gelukkig hebben we toen een paar zaadjes van die vrucht in een potje gedaan. Vervolgens is dat gaan kiemen en heeft het alle liefde en aandacht die het nodig had van mijn schoonvader gekregen.
Toen wij een jaar later weer in Suriname waren had hij ze als kleine plantjes al in een grotere pot staan. Na het in cultuur brengen van het terrein zijn ze in de volle grond gegaan en flink gaan groeien. Deze drie planten groeiden zelfs zo flink dat ik ze al een paar keer heb moeten snoeien om er langs te kunnen lopen. Ik heb de laatste tijd in de spaarzame vrije tijd me bezig gehouden met het bemesten van onze citrusaanplant, dit omdat deze in tegenstelling tot de bananen niet zo heel hard groeiden. Ook de lemmetje bomen zaten in mijn bemestingsplan, niet zozeer om de groei te stimuleren, maar ik vond dat ze langzaamaan maar eens moesten gaan bloeien.
Laatst zagen we zowaar een paar bloesems aan één van de boompjes, maar omdat er een flink houtluizennest in die boom zat was deze bloesem na de bestrijding van dit nest met benzine en vuur ook verdwenen. Dan nogmaals snoeien en nog een keer bemesten. En vandaag liep ik m’n inspectieronde langs de boompjes en kon een grote brul niet onderdrukken. Saaaaas, we hebben lemmetjes. De boom die naast het guesthouse geplant is, had een aantal mooie kleine lemmetjes aan zijn takken hangen. Die moeten nu natuurlijk gaan volgroeien maar het begin is er! En nu maar hopen dat het sap er net zo lekker van is en dat ie maar flink mag gaan bloeien. De twee zusjes die verderop het terrein staan zullen natuurlijk op extra aandacht en mest mogen rekenen nu hun zusje voorin zo goed haar best doet.

Saskia kon vervolgens op nog zo’n brul rekenen. De watermeloenaanplant die naast het guesthouse was gaan groeien en bloeien geeft een prachtige baby-watermeloen. Eerder had ik al een kleintje ontdekt maar die was door de vele regenbuien verrot. Deze lijkt het wel te gaan redden, en ook hier hopen we natuurlijk weer op meer broertjes en zusjes! Robby, rechterhand op tuingebied, gaf me vervolgens nog een paar goede bemestingtips en wees me er nogmaals op dat er absoluut geen menstruerende vrouwen in de buurt van mijn watermeloenplantjes mogen komen. Geheid dat het dan zal sterven. Zou de regen dan toch niet de oorzaak zijn van mijn verloren watermeloentje??

(noot van Saskia: mijn naam is haas!!!)
 

Boeroeswing, de voortgang

We zijn alweer een goede week in het nieuwe jaar en ik ben drukzoekende geweest naar tijd om alle klusjes die er nog liggen uitgevoerd te krijgen. Maar goed, ik zeg dan altijd maar zo dat je ook even moet kijken wat er allemaal alweer gebeurd is, want dat is toch wel wat.
Maar soms lijkt de to-do lijst alleen maar te groeien en dan hebben we het alleen nog maar over de to-do lijst van thuis. Want ook in de praktijk liggen er nog volop klusjes die om aandacht vragen. Wanneer Saskia maar denkt dat ik even niets te doen heb (??) of wanneer ik met iets bezig ben waar zij een lagere prioriteit op hang als ik, komt er alweer een waslijst met voornamelijk boorklussen. De boormachine en ik zijn goede vrienden en het leuke is natuurlijk wel dat je met het verfraaien van zaken ook wel meteen resultaat ziet.
Voor de klussenlijst van thuis is er het voordeel dat de praktijk nog erg rustig is. Ik ben begonnen in december, wat de rustigste maand van het jaar is, iedereen is bezig met de feestdagen. Nu is het januari, dus iedereen is drukdoende de wonden te likken (fysieke en financiële). Dus ik moet nu toeslaan met het aanspreken van mensen op hun goede voornemens om nu eindelijk eens te gaan werken aan de telkens vooruitgeschoven doelen. En dat lijkt zo’n beetje te lukken.

Vandaag heb ik mijn eerste spinningklasje gehad, 9 dames die allemaal ruzie met de weegschaal hebben (de één heeft daar meer redenen voor dan de ander…). Allemaal willen ze hun gewicht laten droppen en allemaal hebben ze de laatste tijd weinig aan beweging gedaan. Wat ook een opvallende gelijkenis vertoont is de plek op de sociale ladder. Mijn schoonvader, zittend op zijn balkon boven de praktijk, had ze allemaal zien aankomen. De ene auto nog groter dan de andere, zei hij. Er zitten inderdaad wat goede verdieners tussen, artsen, managers, directeuren, om maar wat te noemen. Het is een clubje van vriendinnen en vriendinnen van vriendinnen. Dus testuitslagen werden met enige galgenhumor gedeeld en de planning voor de komende tijd werd heel optimistisch samengesteld. Ik ben benieuwd of de dames door de zure appel van het begin heen kunnen bijten. Want na 1 minuut (!) werd er al geklaagd over zadelpijn, niet door één persoon, maar allemaal hadden hier in meerdere of mindere mate last van. Surinamers op een fiets zetten is natuurlijk ook wel iets wat je alleen een Hollander kan laten doen. Ook hier komt het cultuurverschil meteen om de hoek zetten!
Maar goed, het merendeel van de dames leek het uiteindelijk toch wel leuk te vinden en ze zijn van plan om met z’n allen er tegenaan te gaan. Komende week start er ook nog een clubje van neven en nichten van Saskia met wat aanhang. De doelstellingen in deze groep lijken gelijk te zijn aan die van vandaag. Ben benieuwd hoe het met het eelt op deze billen staat…
Een derde clubje lijkt zich ook al te vormen want mijn mailing is blijkbaar goed doorgestuurd en de tam tam begint te lopen. Dus volgende week hoop ik groepje drie ook rond te hebben. Van daaruit zal de fysiotherapie tam tam ook wel weer gaan lopen. Iedereen die bij me traint kent wel weer iemand met klachten aan het bewegingsapparaat en wanneer mensen dan eenmaal eens in de praktijk geweest zijn en tevreden de deur uit gaan, heeft dat zeker navolging.

Ook op Meerzorg zal de mofokoranti (mond op mond reclame) wel op gang komen. Ik zie al een paar individuele patiënten en mogelijk komt er binnenkort een groepje in de stad trainen. Mijn kapper is namelijk ook voetballer in een eerste divisie team, en zij zijn een beetje aan het wegzakken. Zijn diagnose van deze ontwikkeling is fysieke tekortkoming. Oftewel, er moet gewerkt worden aan kracht, of ik daar wat mee kan? Natuurlijk kan ik een leuk programma voor deze jongens opstellen. Hij zou het even met de sponsor overleggen en waarschijnlijk is er straks dus een heel team wat komt trainen om de neerwaartse lijn op de ranglijst om te keren.
Wat ook goed kan zijn voor de bekendheid van de praktijk is een interview dat ik gisteren heb gehad met de Parbode, een Surinaams opinietijdschrift. Het is een leuk blad wat redelijk goed gelezen wordt en eigenlijk uniek is in zijn soort. Geen zware kost maar frisse artikelen over allerlei actuele zaken. De journalist die me interviewde is een Nederlandse dame die een jaar geleden ook met haar man de oversteek heeft gedaan. Behalve het inhoudelijke gesprek gaf dat natuurlijk ook genoeg materiaal om uit te wisselen. Het artikel zal zich richten op de problemen van bewegingsarmoede en de gevolgen hiervan die zichtbaar worden binnen de Surinaamse gezondheidszorg. Mijn visie op hoe Suriname in beweging te krijgen is komt ook aan de orde, als het goed is. Ik heb het artikel nog niet gezien maar verwacht dat ik het voor publicatie nog kan bekijken. Het is een maandblad en komt begin februari weer uit, spannend hoor!

Morgenochtend vroeg zet ik mijn andere fysio-pet weer op. Ik moet me om half acht melden op vliegveld Zorg en Hoop voor mijn job in het binnenland. Met de regiomanager (arts) van het district Boven Suriname vervolg ik mijn voorstelrondje in het plaatsen Djumu en Kayana. Djumu is zo’n uur vliegen vanuit de stad, Kayana bezoeken we dan per boot. Het is een gebied waar ik zelf nog niet eerder geweest ben dus ben erg benieuwd wat ik daar zal aantreffen. Het aardige is dat ik dit keer met de arts samen reis waardoor we voor bepaalde problematiek meteen beleid kunnen maken en later de voortgang bespreken. Dat werkt net wat vlotter als een berichtje op een patiënten kaart of een berichtje via de radio door de gezondheidsassistent. Donderdag ben ik weer terug en vrijdag mag ik kijken wat er van de goede voornemens van de damesclub is overgebleven…

Bericht van het Front

Ja, we zijn in oorlog…de troepen zijn onverwachts binnengevallen.
De aanval kwam voor ons als een complete verrassing. Sinds we zijn verhuisd van het guesthouse naar ons eigen huis, hadden we er nog niet eentje binnen gezien. Je kon een bord of glas na gebruik even op tafel laten staan, geen probleem.
En toen waren ze er ineens…mieren.
Eigenlijk zijn het volstrekt onschadelijke diertjes. Ze lopen heel druk op en neer, bij voorkeur in colonnes, op zoek naar wat lekkers. Bijten doen ze niet, hooguit een beetje kriebelen. Eigenlijk zijn ze best grappig om te zien. MAAR NIET IN MIJN HUIS, VERDORIE!!!

Het begon met een enkel miertje, kon je zo wegvegen. Maar sinds een week blijven ze komen, naar binnen gejaagd door het natte weer. Tja, binnen is het warm en droog (lekkageplekken uitgezonderd, natuurlijk) en het lekkere eten is ook mooi meegenomen.
Dus kan er niks meer blijven staan. Die beesten hebben een reukorgaan om jaloers op te zijn. Ik zet een bakje groente op het aanrecht en binnen twee minuten staan er vier van die gasten aan de bak te snuffelen! Ik krijg er de kriebels van. Sinds een paar dagen is het dus echt oorlog, we zijn het zat. Zodra de kids naar school zijn begint het; alle mierenhaarden krijgen een spuitbeurt met insecticide. Spuitbus nummer drie is vandaag uitgerukt, want de heren en dames laten zich niet stoppen. Althans, niet voor lang. Zodra het spul een beetje uitgewerkt is, zie je de eerste verkenners alweer komen. Elke dag spuiten dus…met de nodige voorzichtigheid, want dat spul is natuurlijk wel schadelijk, zeker voor de kindjes. Dat betekent ook elke dag vegen en dweilen. Gelukkig hebben de mieren nog geen belangstelling getoond voor de slaapkamers, maar we houden het goed in de gaten.

Weet iemand een milieuvriendelijke manier om mieren uit te roeien? Gaarne met spoed doormailen…(mierenlokdoos werkt niet, hoorden we uit betrouwbare bron).
Bas had iets gehoord over koperen muntjes, heeft iemand daar ervaring mee?

Oorlog of geen oorlog, er wachten nog wel wat karweitjes in de grootste gevechtshaard, de keuken. Tegelman Paul komt zaterdag langs, een paar uur eerder dan afgesproken. Kijk, zo zien we het graag! Hij gaat voortvarend aan de slag, en zondagavond ziet de keuken er ineens heel anders uit! Wij zijn heel tevreden. Bas gaat vervolgens aan de gang met het ophangsysteem, nog één railtje en een paar plankjes en dan sluiten we het klushoofdstuk keuken af.

Morgne wordt een spannende dag. De eerste trainingsgroep gaat starten bij Boeroeswing! Negen carrieredames, allemaal met topfuncties, gaan met spinning en circuit training aan de slag. Bastiaan bereidt zich grondig voor, het draaiboek voor de eerste les is al klaar, apparatuur is gecontroleerd. Ik mag assisteren bij het opnemen van gegevens, de kindjes gaan lekker boven spelen bij Opa en Oma. Ideaal, toch?

2007

Kijk maar eens goed...ja, ze zijn echt! Rasechte oliebollen uit Suriname. Gewoon uit een pakje, de aanwijzingen stipt opvolgen en geloof het of niet, ze worden nog lekker ook.

En inmiddels is het nieuwe jaar geboren en alweer vier dagen oud. We hebben de draad van 2007 al opgepakt, maar denken nog met veel plezier terug aan de feestdagen!
Het is een relaxte jaarwisseling geworden. 's Avonds bezoek van mijn ouders en een tante, die brachten eten mee, erg relaxed...De familie ging rond half 11 weer naar huis, en daarna was het relaxed wachten op het nieuwe jaar. Dat was nog knap ingewikkeld, onze klokken en de televisie gaven allemaal een ander tijdstip aan. We moesten dus gokken op het vuurwerk... Sietse had lang geslapen, die mocht opblijven tot middernacht. Amber sliep tot mijn verbazing overal doorheen, tot tien voor 12. Toen hebben we haar uit bed gehaald voor het grote moment. En ja hoor, het was een geknal van jewelste! Ik begreep achteraf dat het in de stad nog veel erger was. Voor vuurwerk hadden we dit jaar geen fondsen gereserveerd, maar de buren hadden genoeg en de kids vonden onze tuinfakkel ook prachtig. Amber en Sietse hebben ons echt verbaasd, die hebben zowel buiten als achter het raam juichend zitten kijken en luisteren! Het kwam allemaal niet te dichtbij, dat scheelt vast ook...Om half 1 vonden we het welletjes. De kids gingen naar bed, Bastiaan vertegenwoordigde het gezin op de nieuwjaarsbarbecue van de buren.


Op nieuwjaarsdag nog een bezoekje aan Pa en Ma, daarna de kids in bed gestopt. En om vijf uur sloten we het feest af met een kindernieuwjaarsdiner. Amber en Sietse hebben samen met zes buurkinderen gesmuld van een fruitgerecht en pannenkoeken. Bas was de kok, erg relaxed weer...ik deed de bediening en het leesuurtje vooraf.

Op de eerste avond in 2007 besluit ik dat het nu maar eens moet gebeuren. Om 11 uur, als iedereen slaapt, bak ik oliebollen! Gewoon zo’n kant en klaar pakje uit de supermarkt. Volg de instructies exact op, en je hebt verrassend goede oliebollen! Zelf ben ik geen oliebollenexpert, maar keurmeester Bastiaan plakt er de volgende dag het keurmerk 'prima oliebol' op.
Ik heb er voor de zekerheid een paar ingevroren, je weet het maar nooit. Als er een verlaat oliebollencontest komt, maak ik een goede kans!

Inmiddels is het alweer 'back to reality', over tot de orde van de dag! De kindjes zijn weer naar school, wij zijn weer aan het klussen. Op het land, in het huis en in de praktijk. Soms weet je van gekkigheid niet waar je het eerst moet beginnen. De to-do lijstjes van Bastiaan zijn ons enige houvast op dat gebied, daarzonder zouden we echt een beetje de kluts kwijt zijn.

Op huistechnisch gebied is het geen goede start van het nieuwe jaar. Tijdens de plotselinge opleving van zwiepende regenbuien giet het niet alleen buiten, maar ook binnen...op wel vier plaatsen. De veranda is al helemaal een drama. Het is ook nog gevaarlijk voor de kids, die zien het water pas als ze al uitgegleden zijn. Belletje naar de voorman, dus...
Die neemt weer eens een kijkje op de vliering, en stelt hetzelfde lapmiddeltje voor als de vorige keer. Iets met dichtkitten op het dak, vraag me niet naar de technische details. Volgens mij heeft hij geen flauw idee hoe hij de lekkages moet verhelpen. Integendeel, het wordt erger!
Ik overweeg even om de ladder naar de vliering te verstoppen, het mangat dicht te spijkeren en hem even op de vliering te laten zweten, letterlijk en figuurlijk. Dat zal hem leren...
Maar dat is natuurlijk geen goed voornemen voor het nieuwe jaar, dus ik laat het idee (voorlopig?) varen. En ik wacht even af. Als het droog is, gaan ze weer het dak op.

Hopelijk hebben we dit weekend onze koelkast terug. Niks gehoord van de firma, morgen even een belletje doen...
En als alles meezit is de keuken dit weekend echt af! Paul de tegelman komt zaterdag en zondag de tegels boven het aanrechtblad plaatsen. Dan nog mijn mooie ophangsysteem (van Ikea, uiteraard) bevestigen, Bastiaan heeft de boormachine al klaarliggen. Jippie!