25 februari 2007

Jonge cocos goed voor de praktijk!

Tja, soms krijg je tips uit onverwachte hoek. Zo was ik gistermiddag druk bezig met het kappen van cocosnoten om het cocoswater op te vangen in kannen en het vruchtvlees eruit te lepelen en in een bakje te doen. Beiden gaan in de koelkast want cocoswater is koel het lekkerst en het jonge vruchtvlees bederft buiten de koelkast vrij snel.

Ondertussen waren Robby en een door hem ingehuurde metselaar bezig stenen op te trekken voor het fundament van de schutting. Binnen de kortste keren had ik ruim drie liter cocoswater en twee bakjes gevuld met vruchtvlees. Ik had zelf al lekker wat weggepeuzeld en bood de heren ook wat aan. Robby gaf aan niet zo’n liefhebber van cocos te zijn, maar zijn collega sloeg het ook af, maar dan om een andere reden. Hij zei dat hij al een beetje last had van zijn knieën en daarom geen jonge cocos wilde eten. Ik keek hem blijkbaar nietbegrijpend aan want Robby wist me snel te vertellen dat jonge cocos je knieën zwak kan maken!
Okee, dacht ik, weer wat geleerd. Mijn logisch boerenverstand zegt dat een knie niet zomaar zwak wordt, als er al iets in cocos zit wat bijvoorbeeld iets doet met je banden en kapsels of met de spieren, dan toch zeker niet alleen van de knieën.
Maar goed, de buurtbewoners hebben zo hun dingen en ik accepteer dat ze hun dingen hebben.


Vanmorgen bij het uit bed stappen natuurlijk wel even op mijn kniestabiliteit gelet, niets opvallends kan ik u melden… Toch nog eens vragen hoe lang het duurt voor de eerste klachten optreden. Misschien kan ik met de wetenschap over deze incubatietijd de aanloop naar mijn praktijk bevorderen. Eerst overal jonge cocos in verwerken en uitdelen, en een paar weken later stormloop bij Boeroeswing Paramedische Praktijk!

De lijndienst en een rode kop...

Afgelopen woensdag en donderdag was ik weer in het binnenland voor mijn werk bij de Medische Zending. Omdat er in het gebied waar ik heen ging een Cubaanse delegatie rondgeleid werd was de arts met wie ik samen de dorpentocht ging doen al vooruit gegaan. Zij was vanaf een paar lager gelegen posten met de Cubaanse delegatie naar Ladouani gevaren. Ik zou ze hier op woensdag ontmoeten. De Cubaanse delegatie was naar wat bleek nog niet op volle sterkte. Het was het hoofd van een artsenmissie die zich kwam oriënteren op de vraag naar artsen in het binnenland.
De huidige regering heeft met een minister van volksgezondheid die uit het binnenland afkomstig is, meer aandacht voor de ontwikkelingen in dit gebied. In het verleden zijn er ook al eens Cubaanse artsen hier geweest, dat is toen niet helemaal goed gegaan, vandaar dat ze het nu goed voorbereiden. De missie wordt begeleid door de secretaris van de minister, een aardige boslandcreoolse man met een open mind en veel parate kennis. De Cubaanse arts is een internist welke in de stad in een ziekenhuis gaat werken maar coordineert het werk voor een drietal artsen wat in dit gebied gaat werken. Communicatie vindt plaats in het engels en hier en daar wat spaanse en handen en voeten aanvullingen.

Omdat ik me later bij dit gezelschap zou aansluiten is er een zogenaamde lijndienst vlucht voor me geregeld. Deze vertrekt elke woensdag vanuit de stad en doet dan een aantal dorpen met airstrip aan in het Boven Suriname gebied. Het toestel is een oude Antonov waar zo’n 20 man in kunnen. Het zijn de toestellen die in Europa niet meer mogen landen, maar hier nog dagelijks dienst doen. Het schijnt dat de Antonov fabriek voor de toestellen van deze maatschappijen geen veiligheidsgarantie meer af kan geven omdat ze voor service niet terug komen naar de fabriek in Rusland. Tja, daar zit je dan in zo’n dubbelprops herriemachine. Voor mijn stoeltje hangt een oud vergeeld veiligheidsinstructielijstje waarop de uitgangen vermeld staan en dat er zwemvesten onder de stoel liggen. Nu heb je daar niet zoveel aan wanneer je boven de jungle vliegt, of ze moeten hun noodlandingen in het stuwmeer plannen. Maar de stoelen in dit toestel zijn klapbankjes, en daar ligt helemaal niets onder behalve dan de bagage die in overvloed wordt meegenomen…

Ik had ‘s morgens nog contact gehad over de vertrektijd, het zou 10 uur worden! Dat is mooi, het is minder dan een uur vliegen dus ik ben bijtijds op de post zodat ik nog een goede werkdag voor me heb. Na het inchecken kreeg ik echter al te horen dat de vlucht pas om 11.30 u zou aanvangen. Het is wat ze noemen een lijndienst, maar het is gewoon een ordinaire particuliere busroute waarbij ze pas vertrekken als de laatste zitplaats verkocht is! Om 11 uur zie ik een toestel binnenkomen en uitgeladen worden, om 11.30 is de piloot nog nergens te vinden en pas rond 12.30 u worden we geroepen om ons bij het toestel te melden. De helft van het pilotenduo is vrouwelijk, en dat geeft ondanks alle andere factoren toch een veilig gevoel. Het toestel vult zich met boslandcreolen en twee Braziliaanse dames. Ze vliegen dan eerst naar Godo Holo, hier gaan alle overige passagiers er uit. Na twintig minuten van uitladen van alle spullen (voornamelijk proviand van de Braziliaanse dames die waarschijnlijk de goudzoekende mannen met een en ander gaan bevoorraden), mag ik weer terug in het nu lege toestel om terug te vliegen (we zijn Ladouani namelijk al voorbij) naar mijn plaats van bestemming. Maar nee, de lijndienst gaat eerst nog even naar Botopasi, een dorpje halverwege, waar nog een klein pakketje wordt afgegeven en een meneer mee verder gaat naar Ladouani. Hier mag ik er dan eindelijk uit en geeft mijn klok ondertussen half 4 aan…

Bij de dokterswoning zit de arts met de Cubaanse collega en de secretaris van de minister al te wachten. Ik had een vergadering gepland staan met mensen van dorpen uit de buurt, om over het door mij te lanceren beweegplan te praten. Gelukkig hebben ze in deze omgeving nooit haast en hebben alle mensen braaf op mij gewacht en start de vergadering 5 minuten na mijn landing in een open hut langs de rivier.
De groep, Da Mau genoemd (letterlijk geef elkaar de hand) is door de Medische Zending opgeleid als Village Health Promotors. Het zijn jonge vrijwilligers die allerlei activiteiten op het gebied van voorlichting en preventie onder hun hoede hebben. Hierbij kun je denken aan Aids en ander SOA, maar ook gezond en gevarieerd eten en hoe om te gaan met afval. Deze groep mensen willen we enthousiast krijgen voor het beweegplan en dat lijkt ook te gaan lukken. Zij zullen straks stuwende krachten aandragen die de verschillende sportactiviteiten gaan coordineren. Over een maand gaan we hun huiswerk evalueren en kijken of het plan daadwerkelijk kan starten.
’s Avonds eten we mijn vers meegebrachte klaroen van Hugo en boulanger (aubergine) uit eigen tuin. Op de veranda van de bouwvallige dokterswoning babbelen we nog wat over allerlei zaken die verbeterd moeten worden in dit gebied, je krijgt ten slotte niet elke dag de secretaris van de minister op bezoek!

De volgende dag staat in het teken van patiënten zien. We gaan van Ladouani naar Pokigron en doen onderweg nog verschillende kleine poliklinieken aan. Overal hebben de GZA’s (gezondheidsassistenten) patiënten voor me laten komen en kan ik veel gevallen met snelle interventies mensen verder helpen. Op Pokigron wordt er een oudere man gebracht in een kruiwagen en op de onderzoekstafel getild. Hij kan sinds een week niet meer lopen en heeft pijn in zijn linker been. Ik vermoed een blokkade van het SI-gewricht en na testen blijkt dit ook zo te zijn. Met behulp van de GZA laat ik de man een paar bewegingen maken en mobiliseer ik zijn gewricht. Hij mag gaan staan en wil een stok pakken maar merkt dat het niet eens nodig is. De man loopt onder luid applaus van de aanwezige patiënten naar buiten!
Dit zijn natuurlijk de krenten uit de pap, maar je moet er ook niet te lang bij stil staan wat er gebeurt wanneer zo’n 70-plusser een maand plat blijft omdat bewegen pijnlijk is, dan zal lopen wel eens definitief over zijn… Er is dus nog veel te doen op het gebied van scholing en instructies.
Wanneer ik met de arts terug vaar naar Ladouani merk ik dat ik mijn vergeten petje wel erg mis, de zon brandt op mijn hoofd en in het kleine open bootje is schaduw niet te vinden. Bij aankomst op Ladouani staat het vliegtuigje van de MAF na een half uurtje al gereed voor vertrek. Op naar de stad, waar ik die zelfde avond nog een trainingsgroep heb in de praktijk. Bij thuiskomst om 10 uur ’s avonds gloeit de rode kop na, maar het gevoel is verder goed. Ik denk dat er weinig collega’s op zo veel verschillende plaatsen mensen hebben kunnen helpen.

22 februari 2007

We hebben hem

Leptodeira annulata bakeri
Naamgeving: Papiamentu: Santanero, Engels: Baker's cat-eyed snake, Aruba cat-eyed snake. In Zuid-Amerika komen andere ondersoorten van Leptodeira annulata voor en kent men voor deze de volgende namen: Engels: Banded cat-eyed snake, Banded night snake, Banana snake, Engels Trinidad: Mapepire, Surinaams Nederlands: Katteoogslang, katslang, Sranang tongo: Pina Owroekoekoe, Spaans Venezuela: Sapa, Falsa Mapanare. De naam Banana snake slaat op het feit dat deze slang vaak in transporten van bananen wordt aangetroffen.


Beschrijving: Een slang met bruine dwarsbanden of bruine vlekken op een lichtbruine of bruingele achtergrond. Deze slang bereikt een lengte van maximaal ongeveer 70 cm. Het dier leeft vooral in bomen, maar beweegt zich ook over de grond. Het is een nachtdier dat op Aruba vooral Anolis hagedissen eet (Brongersma, Schall 1975), maar zo nu en dan ook whiptails. In de regentijd worden kikkers gegeten. De pupil is verticaal. De cat-eyed snakes behoren tot de zgn. rear-fanged snakes, die giftanden achterin de bovenkaak bezitten.De prooi wordt niet gewurgd, maar met deze giftanden geïmmobiliseerd. De beet van deze slang is enigszins giftig, doch niet dodelijk. De beet kan zeer pijnlijk zijn, vooral wanneer het een diepe beet betreft.

Nou, dat weten we dan ook weer, met dank aan internet. Het was dus echt een owru kuku. Niet dodelijk, beetje giftig. Beetje uit de buurt blijven dus. Gelukkig is het een nachtdier, dus we zullen elkaar niet vaak tegenkomen...

Momenten

Ja, we zijn vrij lang uit de lucht geweest, wel een week...maar het zijn ook rare dagen.
Het overlijden op een afschuwelijke manier van een aangetrouwd familielid , een oom die ernstig ziek is, dat hakt er bij ons wel een beetje in.
Je doet de dingen die je moet doen, en natuurlijk gaat het leven gewoon verder, maar je loopt toch even met je ziel onder je arm. De dood hou je niet op afstand, zelfs niet in het mooie Suriname...
En het blijkt maar weer, je weet niet van tevoren hoeveel tijd je nog hebt op deze aardbol. Elk moment bewust beleven dus!
Dat proberen we ook echt te doen. Dus zo af en toe stop ik met mopperen over de klussen die nog op de lijst staan, en ga ik lekker even met een boekje op bed liggen. Om vervolgens prompt in slaap te vallen...
We proberen ook echt meer tijd te nemen om te genieten van de grappen en grollen van onze kinderen. Die gaan steeds meer babbelen, vooral met elkaar! Ik moet toch echt de filmcamera weer eens gaan opladen, kunnen ze later ook lachen om de leuke conversaties. Die mooie momenten moet je vasthouden.
Welkome afleiding (voor Bastiaan dan) is alweer zijn derde werktrip naar het binnenland. Voor mij altijd minder leuke momenten, alleen in dit grote huis bivakkeren vind ik helemaal niks! De kids hebben nergens last van, die hebben hun Mama. Een Mama die het ineens nodig vindt alle deuren en ramen dicht en op slot te doen. Lekker warm in huis...
Maar goed, inmiddels is het 2 uur in de ochtend, voor je het weet is de nacht voorbij. Ik duik er maar snel in, momenten van slaap zijn ook kostbaar!

13 februari 2007

Van Emigratie komt Uit de gratie

16 miljoen mensen, op dat hele kleine stukje aarde…en niet één van die zestien miljoen vond het nodig om mij te melden dat Máxima alweer zwanger is!!! En nog wel zeven maanden…we kwamen er pas achter toen we deze week toevallig het Nederlands journaal op tv zagen. Het jaarlijkse tripje van de koninklijke familie naar Lech was natuurlijk weer het nieuws van de dag. ‘Wat heeft ze een bolle kop gekregen’zei Bastiaan oneerbiedig, toen hij Maxima zag. Twee seconden later snapten we ook waarom, want toen hoorden we pas dat er weer een koninklijk hoogstandje, sorry, hoogheidje onderweg is.
Ik heb onlangs nog post gehad van H.M. de koningin, die heeft er ook niks van gezegd. Ja, na emigratie raak je snel uit de roulatie…

Hoewel. Sommige Nederlandse instanties hebben er duidelijk moeite mee om ons los te laten. Neem nou de gemeente Utrecht. Ik ben er een paar dagen voor vertrek geweest om ons te laten uitschrijven. De uitschrijvingsdatum was wat ingewikkeld in verband met verzekeringen. Het draaide er dus op uit dat ik de eerste uitschrijving liet vervallen en een tweede uitschrijving met een andere datum heb aangevraagd. En betaald…
Natuurlijk ging het mis. De annulering van de eerste uitschrijving werd niet doorgegeven, ondanks mijn expliciete verzoek. Dus toen we al hoog en droog in Suriname zaten, werden vier uitschrijvingsbewijzen bezorgd op ons postadres in Ritthem. Met een betaalverzoek. ‘O, stuur maar terug, die hebben we al,’ mailde ik naar mijn schoonvader, die ons helpt met het afhandelen van de post.
Had je gedacht…gemeente Utrecht wilde geld zien. De uitschrijvingsbewijzen kwamen terug, met een betalingsherinnering. Mijn mailtjes naar de gemeente kwamen blijkbaar niet aan (?) want de volgende aanmaning, met boete, lag alweer bij mijn schoonvader op de stoep.
Ik weer mailen, natuurlijk. De zaak werd doorverwezen naar een andere medewerker, die leek het allemaal te begrijpen. Leek, want de afdeling basisadministratie gaf geen krimp. Niet goedschiks, dan kwaadschiks, moeten ze hebben gedacht. Het zwaarste geschut werd ingezet: ons’ Bea (HKH) in hoogsteigen persoon!
Die is nog niet zo thuis op de computer, dus ze stuurde me een strenge brief. Dwangbevel. In naam der koningin! schreef ze. Verder stond er van alles in, over betalen, boete, deurwaarders etc. Maar niet het nieuws over Máxima. Toch een beetje jammer, Bea… Maar goed.
Het kostte me nog een boos mailtje, maar toen hadden ze het eindelijk begrepen. Geen excuses, maar alles werd wel ingetrokken. Bea’s brief bewaar ik in mijn archief, je krijgt ten slotte niet elke dag post van de koningin.

Gemeente Utrecht was maar één van de vele instanties die ons niet los kon laten. Adreswijzigingen, betalingverzoeken voor opgezegde abonnementen, het moest allemaal minstens drie keer worden doorgegeven, uitgelegd of gecorrigeerd. We zijn nu vier maanden in Suriname en sommige Nederlandse instanties begrijpen het nog steeds niet.
Ja, dat komt ervan! Van emigratie komt uitdegratie…

11 februari 2007

Storten maar

Vandaag, zondag, was het weer eens stortdag. Nee, niet dat mijn bankrekening positief van saldo veranderde (het tegenovergestelde is eigenlijk waar…), er werd vandaag een mooie sleuf volgestort. Robby had een 5-tal mannen gecharterd om dit klusje in een vlot tempo aan te pakken. Al een poosje willen we aan de voorzijde bij de beide ingangen van ons perceel een schuifpoort en een sierhekwerk zodat de kinderen niet zomaar de sloot in wandelen of de straat oplopen. Door de verkoop van ons huis in Utrecht kwamen er wat fondsen vrij om dit project te laten starten. Robby is al een paar weken bezig geweest met het lassen van het ijzerwerk om een stevig fundament te maken. Vandaag was het moment aangebroken om de sleuf met hierin dit vlechtwerk vol te storten. Dit betekent dat er 4 cub grind, 5 cub scherpzand en 50 pakken cement met een flinke plens water vermengd werden tot grijze blubber die in kruiwagens in de sleuf gestort werden. Hier op het platteland van Suriname worden er geen betonmolens, of nog fraaier, betonwagens ingezet. Nee, elke klus waarbij cement aangemaakt moet worden gebeurt op de hand. Dus twee man kruien het materiaal af en aan, drie man draaien het geheel op de grond tot een lekkere pasta en Robby staat in de sleuf klaar met zijn hark om het goed te verdelen en het ijzerwerk er op de juiste hoogte in te laten verdwijnen. Het water werd met de dompelpomp uit de sloot gezogen zodat er niet met emmers water gesjouwd hoefde te worden. En waarom met meterslange tuinslangen rommelen wanneer het water pal naast je werk staat?Robby laat zien een goede aannemer te zijn want zijn mannen kregen vanmorgen om acht uur bij aanvang meteen koffie voorgeschoteld. Even later kwam de rijdende warung (een oud javaans mannetje met een doos achterop zijn brommer) met lekkernijen voorbij en werd er wat krachtvoer in de vorm van bami en lekkere Javaanse zoetigheden ingeslagen om de motortjes extra goed te laten draaien. Zo rond één uur was het werk klaar en kwam Cindy, Robby’s vriendin, met een grote pan overheerlijke soep om de mannen nog even te verwennen. Nog twee Djogo’s erbij (Surinaamse literflessen Parbo bier) en ook voor deze heren begon het weekend, zij het met een kleine vertraging…
Posted by Picasa

Boeroeswing fitheidscreening

Hoe fit bent u? Dat was de slogan boven de advertentietekst voor de fitheidscreening…
Gisteravond lag ik om negen uur al in mijn bed, ik was op! Niet dat ik nu zo hard gewerkt had hoor, maar het was al met al een drukke dag geweest en van fitheid was op dat moment geen sprake!

’s Morgens reed ik al om kwart over 7 weg met Sas en de kids om in de stad de twee studenten op te halen. Deze studenten zijn geen stagiaires maar komen voor hun afstudeerproject. Hun opdracht is om een lifestyle programma voor mensen met diabetes te ontwikkelen die past bij de Surinaamse setting.
In Nederland zijn er meerdere van dit soort programma’s, dus materiaal is er genoeg. Het gaat er om de ideale mix van de programma’s te maken, met de juiste wetenschappelijke onderbouwing. Daarnaast is het belangrijk dat het financiële plaatje past bij de Surinaamse situatie, zodat het programma voor een brede groep bereikbaar is. Ook zullen culturele aspecten meegenomen moeten worden, zoals de voedingsgewoonten en beweeggewoontes (of beter gezegd de gewoontes om weinig te bewegen).
Al met al een interessante klus die de twee, Jos en Elize, met 2 paar handen goed aanpakken. Ik ben positief verrast door hun inzet en voorbereiding. Na zo’n anderhalve week staat er al een groot deel op papier, en inhoudelijk is dit van een zeer hoog niveau. Ze zijn goed ingelezen en hebben duidelijk affiniteit met de doelgroep.

Gisteren gingen ze dus mee naar de praktijk in verband met de eerste Boeroeswing Fitheidscreening. Deze screeningsdag zou voor hun een mooie gelegenheid zijn om een aantal testen die ook in het diabetesprogramma naar voren komen in de praktijk uit te voeren. De eventuele kinderziektes of onmogelijkheden zouden goed in beeld komen, en zo geschiedde! Ik kreeg goede inhoudelijke feedback en we hebben tussen de bedrijven door op niveau kunnen brainstormen over aanpassingen.

De screening heb ik de afgelopen weken helemaal uitgewerkt en alles stond op papier, van de uitvoering van de testen, de berekening van de punten, het verwerken in een uitslag en de te koppelen adviezen bij de uitslagen. De testgegevens werden dan meteen omgezet in een mooi rapport waarin ook alle adviezen meegenomen werden. Dit drie pagina’s tellende rapport werd zeer goed ontvangen, alle deelnemers gaven aan dat duidelijk werd waar ze mee aan de slag moeten. Ze willen graag een volgende keer komen bewijzen dat ze eraan gewerkt hebben. Oftewel, de eerste deelnemers voor de screening in het volgende kwartaal zijn al geregistreerd!
Om bekendheid te geven aan de screening had ik in de twee grootste kranten van Suriname, De Ware Tijd en Times, een paar dagen een regeladvertentie geplaatst. Dit was ook een probeersel om te kijken hoeveel mensen hier op reageren. Uiteindelijk hadden we een stuk of 10 deelnemers, veel minder dan ik gehoopt had, maar goed, het is een begin en die andere krant, hier de Mofo Koranti genoemd (mond op mond reclame), moet nu zijn werk gaan doen. De beste reclame is een tevreden klant, en tevreden waren ze. Voor een heel zacht prijsje voelden mensen zich heel serieus genomen en zijn ze uitgebreid tegen het licht gehouden.

Ook de complimenten over de entourage zijn leuk om te horen, vrijwel alle deelnemers waren positief verrast door de moderne uitstraling van de praktijk. Dat is natuurlijk fijn te horen, want ik heb er heel wat bloed, zweet en tranen in zitten om het te krijgen zoals het nu is.
Momenteel ben ik ook de enige praktijk met een eigen website (www.boeroeswing.com). Niet dat hier nu zoveel bezoekers op komen (de meeste hits zijn Nederlandse…) maar ook dit moet gaandeweg bekenheid krijgen. Door hier meteen een professioneel jasje aan te geven ben je de rest in ieder geval een stap vooruit. Gisteren waren er ook een paar deelnemers die hun emailadres hebben achtergelaten voor nieuwsberichten van de praktijk. Hierbij zie je dat de modernisering in Suriname wel komt, zij het in een lage versnelling.
Gisterenavond kon ik dus duidelijk merken dat de hoge versnelling van de afgelopen periode zo zijn tol eist. Het is toch spannend, zo’n zelf ontwikkeld ding, hoe wordt het ontvangen, loopt alles zoals je van te voren plant, zitten er geen fouten in je documenten die het rapport moeten vormen etc.

Al met al kan ik terugkijken op een geslaagde dag. De opkomst was dan magertjes, de kritieken waren lovend, en het zelfontwikkeld programma heeft de test doorstaan. Halverwege de dag zijn er een paar kleine verbeteringen meteen doorgevoerd, dat was het voordeel van twee kritische studenten die me hierin perfect hebben geholpen.
Ik sta nu al te trappelen om met de volgende screeningsdag aan de slag te gaan!

Uitslag


Nee, dat is niet wat je er van krijgt… Of misschien ook wel een beetje!
Ik bedoel, de uitslag van onze quizvraag van eventjes terug lijkt zich te hebben aangediend. De vraag was wat voor slang het was, die ik een kopje kleiner had gemaakt. Twee personen (geen webloglezers) hebben zich ook over de afbeelding gebogen en zeiden meteen: een Owru Kuku! Letterlijk vertaald betekent het oude koek, maar dan wel een met een lang staartje… De Owru Kuku is behoorlijk giftig en schijnt zich het liefst schuil te houden op koele plaatsen. Zoals onze lokale kenner Robby meteen meldde, is het een vrijpostig beest. Hij is voor de duvel niet bang en valt graag aan. Dus dat wij hem met een rake slag van die snode plannen af hebben kunnen brengen is geen overbodige luxe geweest. In plaats van de was ophangen (dat was Sas op dat moment van plan) was het anders linea recta naar de EHBO voor tegengif. Robby wist me te vertellen dat er in de buurt ook een oude, wijze Hindoestaanse heer was, die je na zo’n beet met een speciale Indiaase steen kon behandelen. Deze wordt dan op de beetplek gelegd en je moet een paar dagen bij hem in huis blijven voor de verdere behandeling met allerlei rituelen, vaak helpt het, zei hij… Maar goed, het tegengif van het Academisch Ziekenhuis is hopelijk op voorraad en klinkt iets betrouwbaarder. Nog zekerder van je zaak ben je wanneer je het beest geen kans geeft, oftewel, kop eraf!
Beter nog, zoals mijn schoonvader als tip meegaf, geef hem met een stok eerst een flinke klap op de rug. Met een dwarslaesie gaat ie nergens meer…

05 februari 2007

Door het oog van een naald

Hij lijkt dezer dagen wel een beroemdheid, die vader van mij. De telefoon staat roodgloeiend, iedereen wil weten wat er precies is gebeurd met de taxi waarin hij afgelopen vrijdag heeft gezeten. Die taxi is inmiddels total loss, mijn vader is er met een paar schammetjes en een pijnlijke schouder vanaf gekomen.
Een groot wonder, dat beseffen Bastiaan en ik pas goed als we later één van de bomen zien die de auto heeft geraakt. Het is geen kleine boom, maar hij is helemaal opengespleten!

Mijn vader had een afspraak voor een oogfoto, die nam dus een taxi naar het ziekenhuis. Uit het oogpunt van veiligheid reed hij niet zélf, want ze druppelen een vloeistof in je ogen waar je tijdelijk minder goed van gaat zien. Zijn beschermengeltje had ie niet meegevraagd, maar die was er wel bij. Gelukkig maar, want zo veilig was die taxi niet...
De chauffeur werd ineens onwel en viel achterover. En in een reflex trapte hij het gaspedaal in! De taxi vloog op het verkeer af, het was hartstikke druk op dat moment. Gelukkig zat mijn vader naast hem, die greep het stuur en koos voor de bomen langs de weg in plaats van het verkeer. De eerste boom werd bijna opengespleten, de andere bomen maakte een einde aan het bloedstollende ritje. Auto over de kop, maar Pa (met beschermengeltje) kon er zelf uit kruipen. De chauffeur niet, die moesten ze eruit halen. Hij kwam later wel weer bij, en is naar het zekenhuis vervoerd. Hij bleek diabetespatiënt te zijn. Hypo achter het stuur, levensgevaarlijk...

Er is altijd wel iemand met een camera in de buurt, dus alle kranten kwamen met het nieuws, met foto. De Ware Tijd had de meest waarheidsgetrouwe versie, die hebben we natuurlijk meteen aangeschaft...
Met de held in dit verhaal gaat het intussen weer aardig. Hij heeft het verhaal natuurlijk al een keer of vijftig moeten vertellen, geloof ik...
De schouder wordt behandeld door een fysiotherapeut-aan-huis, (De Boer heeft ie, geloof ik), dus dat komt wel weer goed.
Zo zie je maar weer, je gaat voor je oog en voor je het weet kruip je door een ander oog, het oog van een naald ...

Veilig?


Hij ziet er hier enger uit dan ie in werkelijkheid was...Een slangetje van een centimeter of 70, onthoofd na een welgemikte slag met het kapmes van Bastiaan. Maar goed, een slang blijft een slang. En mijn stelregel is dat elke slang giftig is, tot het tegendeel bewezen is. Zondagavond om half tien loop ik zowat tegen hem aan, als ik naar het guesthouse wandel om nog gauw even een wasje te draaien. Hij zit?, ligt? op het trapje naar het balkon, bovenlijf omhoog in de aanvalshouding. Want hij heeft me natuurlijk ook gezien...Ik laat niet alles uit mijn handen vallen en ren er niet gillend vandoor. Maar besluit wel dat ie moet worden opgeruimd, en dat Bastiaan de juiste man is voor deze taak. Een echte manager moet kunnen delegeren, nietwaar?En natuurlijk neemt Bastiaan de taak graag op zich. Hij haalt het kapmes, en met een welgemikte slag achter de kop is het beest wijlen. De foto is na zijn dood gemaakt, hoewel je dat niet zou zeggen. Zijn twee delen blijven nog een kwartier kronkelen, er komt aardig wat bloed naar buiten en zijn bek gaat open en dicht. Of ie giftig is? Geen idee, is er een expert die hier iets over kan zeggen?
Het wasje heeft ineens geen haast meer, dat snap je wel. En het zal waarschijnlijk even duren voordat ik weer op blote voeten door het gras ga banjeren.
Misschien maar goed ook, want op het gebied van veiligheid hebben we alle vier nog een hoop te leren. De kindjes (en hun moeder) moeten elke keer worden aangemaand hun schoenen aan te doen als ze buiten spelen, fietsjes brengen vaker de nacht door op de veranda. We slapen met open ramen, de autodeuren zijn nooit op slot en ik ben de enige die eraan denkt de deuren van het huis op slot te doen. En ga zo maar door. Heerlijk als je je zo veilig voelt, we hebben ook geen reden om ons anders te voelen, zeker niet op Meerzorg. Maar je moet natuurlijk niet overdrijven. Dus heeft Bastiaan onlangs een alarmsysteem in huis geïnstalleerd. En gisteravond heb ik besloten dat we toch iets beter op onze spullen gaan letten. Sorry, potentieel boevengilde, te laat!

Binnenkort is het nog veiliger, dan hebben we een heuse omrastering! Het wordt een stenen schutting met ijzerwerk erbovenop en twee poorten. Robby de Rechterhand is al begonnen en het werk gaat vlot. Zijn helpers hebben een lange geul gegraven, daar wordt in gemetseld en gestort, begreep ik. Voelt toch wel prettig, nu kan iedereen in en uit lopen en straks houden we dat een beetje in de hand.

Wat de beestjes betreft, tja, daar is natuurlijk weinig aan te doen. We wonen op het platteland, daar horen mieren, vliegen, muskieten, kakkerlakken, salamanders en kikkers allemaal bij. Het is de eerste keer sinds we er zijn dat we een slang hebben gezien. Maar waarschijnlijk niet de laatste. Overdag kom je ze zowat nooit tegen, dus het is een kwestie van 's avonds goed opletten waar je je (geschoeide) voeten neerzet. En de wasjes doe ik voortaan lekker overdag, zo'n haast heeft het toch allemaal niet?