28 mei 2007

bakken

Het wordt nu menens met het weer! Ik moet toch echt leren om meer op onze weermannen te vertrouwen. Die hadden slecht weer voorspeld, maar moeder natuur zette me gisteren weer eens op het verkeerde been.

Het was de hele dag heerlijk weer. Rechterhand Robbie maakte er gelukkig goed gebruik van. Want het project omrastering loopt achter op schema, onder andere vanwege het slechte weer van de afgelopen dagen. Gisteren liep het echter vlot. Rond vier uur 's middags waren Robbie en zijn werkmaatje zo goed als klaar met het laswerk.

Het begint nu echt ergens op te lijken! Nu de poorten nog, dat is een aardige klus. En dan schilderen. Bas en ik hebben er even over moeten nadenken en er zijn wat extreme kleuren de revue gepasserd. Maar we zijn het nu eens, de kleuren zijn bepaald!
Ik verwacht dat we niet voor eind juli klaar zijn, maar goed, extreme haast heeft het niet.

Mooi weer, dus, en ik bedacht vanmorgen dat ik het toch wilde wagen om nog wat tomatenplantjes op een onbeschutte plek neer te zetten. Met de regen viel het toch reuze mee?

Inderdaad, gisteravond hadden we een stevig buitje, goed te doen. Maar dat was niks vergeleken bij de hoosbui van vanmiddag. Met bakken kwam het water uit de lucht vallen, en de bakken in huis waren niet aan te slepen.
Helaas, er zijn weer twee lekkages bijgekomen. De dakplaten moeten wel snel komen, anders hebben we straks geen dak meer. En ga ik uit mijn dak van ergernis...

Als ik uit het raam kijk, bedaart mijn ergernis weer. Want het kan natuurlijk erger. Het erf van overbuurman Opa Sadio is helemaal ondergelopen, net als een aantal andere percelen in de straat. Bij ons valt het erg mee, rondom het huis is het droog. Het laagste gedeelte van de achtertuin is ondergelopen, maar daar hadden we weinig gewassen geplant vanwege de stugge klei. Gelukkig maar...

De dompelpomp draait overuren, want het waterhuisje moet zoveel mogelijk droog blijven. Het risico van verdere instorting blijft, en als dat gebeurt gaan de watertanks eraan en zijn we onze watervoorraad kwijt. We proberen daar maar zo min mogelijk aan te denken. Geen zorgen voordat ze voor de deur staan!

Wie volstrekt geen last hebben van de wateroverlast zijn de kids. Na elke 'verse' regenbui mogen ze even in het ' Rotondezwembad' spelen. Ze hebben het grootste plezier en zorgen zo voor een goed gevulde wasmand!

25 mei 2007

Dilemma

Het is met kriebels in de maag dat ik vanmorgen in de auto stap. Drie over half acht, op weg naar de Kangoeroeschool! Want binnen nu en anderhalve week moeten we een definitief besluit nemen over een schooltje voor Sietse.
Hij wordt eind dit jaar vier en gaat dus vanaf oktober naar de kleuterschool. Het echte schoolleven begint...

Scholen zat, maar de keuze stuit op logistieke problemen. De modernere scholen zitten allemaal in de stad, dus voor mij is het een uitgemaakte zaak. We moeten elke dag de brug over. Maar welke kant op? Zowel Paramaribo Noord als Zuid liggen een beetje uit de route. En de scholen die dichterbij de brug zitten vinden geen genade in mijn ogen. Ik geef het toe, ik ben uitermate kritisch. Maar dat waren mijn ouders destijds ook, en mijn zusje en ik hebben daar alleen maar profijt van gehad.
Een ander probleem is dat ik Amber op dezelfde school wil hebben. Wat betekent dat het een basisschool annex peuterschool moet zijn.
Ja, makkelijker kan ze het niet maken...gelukkig doet Bastiaan er minder moeilijk over, dus kan ik me naar hartelust op dit dilemma storten.

Om één over acht rijd ik de straat in en om vijf over acht sta ik op het erf. Waar ze net de vlaggenparade hebben afgerond. Les 1: als ik om half acht van huis ga komen de kinderen laat op school.
Ik ga op zoek naar de dame met wie ik de afspraak heb. 'Ik heb u op televisie gezien!' zegt ze, als we kennis hebben gemaakt. O nee...en ik wilde juist anoniem kunnen rondkijken, hahaha!
Bastiaan, Sietse en ik zijn ruim twee jaar geleden al langsgeweest, het was toen alleen kinderopvang en een peuterschool. Maar er is sindsdien een heleboel veranderd, er is een basisschool bijgebouwd. Nieuwsgierig? www.kangoeroeschool.com
Hun filosofie spreekt me aan, het is een zogeheten bredeschool. Het ziet er nog steeds leuk uit, er is ook een zwembad, dus ik ben al bijna verkocht. Maar dat was ik twee jaar geleden ook al, als ik eerlijk ben.

Uitgemaakte zaak, zou je denken. Maar er zijn wel wat haken en ogen.
Het is een particuliere school, om maar wat te noemen. Gelukkig eentje zonder een elitaire uitstraling, maar je zal er toch geen arme kinderen tegenkomen. Want goedkoop is het niet. Gelukkig groeien onze kinderen op in een buurt die allerminst elitair van karakter is. En wij als opvoeders zijn er ook nog zelf bij, dus dat komt wel goed, snobjes zullen het niet worden.
Maar ja, de afstand...het blijft lastig.
Minpuntje is dat ze grote klassen hebben. Maar dat hebben alle scholen in Suriname, op een enkele na.

De andere school op mijn favorietenlijst, De Nassy Brouwerschool, is in Paramaribo Noord. Vijf tot tien minuten rijden vanaf Bastiaans praktijk. Dat is mijn oude school, ook een particuliere instelling. Staat nog steeds heel goed aangeschreven maar is minstens net zo ver weg als de Kangoeroeschool. Hun website wordt voorbereid, begreep ik. Het is een wat ouder gebouw, maar wel gezellig. Ik ben er anderhalve maand geleden gaan kijken. Naast het normale curriculum krijgen ze er muziekles en zelfs computerles, voor alle klassen. Elke maand treden de kinderen op voor de ouders, schijnt erg leuk te zijn. Helaas kan Ambertje er niet terecht, er is geen peuterschooltje...

Ja, wat wordt het? Kangoeroe, Nassy Brouwer of wat anders? Blijft u afgestemd voor meer informatie, zeggen ze hier op de radio altijd als het spannend wordt...

23 mei 2007

Gevonden!

Meestal ben ik degene die kwijtgeraakte voorwerpen opspoort. Maar vandaag is het Bastiaan die de aanvraag voor 220 volt electriciteit tevoorschijn tovert. En, zoals heel vaak, ze zaten in de map waar ze altijd al hebben gezeten. De map waar ik maar vluchtig doorheen ben gegaan, omdat ik ervan overtuigd was dat ze in een andere map waren beland.
Bastiaan is nu weg om de stukken bij de installateur af te leveren, daarna gaat hij door naar een lezing. En dan is het wachten op de nieuwe meterkast, maar we hebben goede hoop!

Ik had beloofd dat de onderste steen (doos in dit geval) boven zou komen, dus nu is het kantoor echt een slagveld. Maar weer opruimen, zucht...
Mijn handen jeuken om in de tuin aan de slag te gaan, want het is prachtig weer! Net een inspectierondje gedaan met Rob. De tomaten staan er prachtig bij, de paprikaatjes doen ook hun best. De bananenbomen groeien vlot, ze worden goed verzorgd door Bas en Robbie. Allemaal biologisch, bestrijdingsmiddelen worden bij ons heel spaarzaam gebruikt en ze zijn allemaal op biologische basis. Werkt wat minder snel, maar daar zitten we niet zo mee.
Het blijft voorlopig experimenteren. Van een plant die het in de ene hoek goed doet, stagneert ineens de groei als je hem in een andere hoek zet. We leren dus met vallen en opstaan.

Moeder natuur is echt wonderbaarlijk, ik sta er nog dagelijks van te kijken.
Bas komt op een dag thuis met een arm vol bloemstengels. Schitterende paarse bloemen. Van de zoon van een oude patiënt gekregen. Stop ze in grond, geef ze water en ze groeien, had die gezegd.
Hahaha, lach ik, dat moet ik nog zien, ze hebben geen wortels! Maar goed, we stoppen ze toch maar samen de grond in, langs de oprit. Zal een mooi gezicht zijn, zegt Bas. Ik denk er het mijne van. De eerste drie dagen blijven de planten bloeien, elke dag zien we nieuwe paarse bloemen verschijnen. Daarna is het ineens over, de planten hangen er een beetje bij.
Zie je wel, mopper ik, ze redden het niet. Logisch, toch?
Drie weken later.
Ze staan er nog en de eerste paarse bloemen zijn alweer te zien! Vraag me niet hoe dat kan.


Als we door een andere patiënt ook worden verrast met stekjes, ben ik wat minder sceptisch. Het zijn kleine stekjes van de zoete aardappel (zoete patat heet dat hier). Zonder wortels...
Stop ze maar in rijtjes in zandgrond, 80 procent groeit gegarandeerd, had de patiënt, een jonge landbouwer gezegd.
Ik hou me keurig aan de instructies en ja hoor...
We zijn nu anderhalve week verder, ze staan er allemaal nog en zijn zelfs gegroeid! 't Is toch een wonder.

Van goed nieuws kan je nooit teveel hebben.
De auto doet het weer! Ik mocht hem gistermiddag ophalen. Als de monteur het bedrag noemt moet ik drie keer vragen of hij het zeker weet. Het is zo belachelijk weinig dat ik met goed fatsoen niet meer terug durf te komen als er weer wat is...
Het valt onder de garantie, mompelt hij als ik hem nogmaals vraag of hij het zeker weet. Ik zal nog even met Bastiaan over leggen over een extraatje, want hij heeft anderhalve week gezwoegd om het ding weer aan de praat te krijgen.

Ha, lekker weer eens grote boodschappen doen! Ik probeer me niet uit te leven, moeilijk hoor, hahaha.
De auto rijdt weer goed, maar ik geef hem geen vijf jaar meer. Eerder tussen de vijf maanden en een jaar. Dat betekent dat we ons gaan voorbereiden op de aankoop van een andere auto. Zodra deze het opgeeft moeten we daar klaar voor zijn. Veel banaantjes verkopen, lacht Bastiaan...

22 mei 2007

Nieuws

Slecht nieuws moet je meteen brengen; dat leerde ik al in de eerste week van mijn carriere in human resources. Maar wat te doen met goed nieuws? Ergens aan het einde van het gesprek? Na een inleidend gesprekje over het weer?

Het weer dan maar
Het was lang zoeken, maar ik heb een weerbanner gevonden voor op de site! De maximumtemperatuur voor Paramaribo klopt aardig, de minimumtemperatuur niet...maar goed, het staat toch leuk.
Het hemelvaart weekend is hier een hemelwaterweekend geworden. Het heeft flink geregend, en we zijn er nog niet vanaf. Er komt nog meer, melden de weermannen...
De twee uitjes van zondag laten we maar schieten, zonder auto is het lastig ploeteren door de modder. Gelukkig is de weg niet zo slecht als een half jaar geleden, ik hoef nog niet te lopen met de fiets, dus de kindjes kunnen gewoon naar school.

Dan het neutrale nieuws
Over de auto kunen we nog geen goed nieuws brengen. Maar ook geen slecht nieuws. De waterpomp blijkt het ook te hebben opgegeven. Bastiaan gaat als een speer op zijn brommertje naar de stad en voorziet de monteur van een nieuwe. Dinsdagmiddag horen we meer...
Nog even en we hebben een gloednieuwe auto. Haast alles is inmiddels vervangen, als je het mij vraagt. Toch heeft het tot nu toe niet zoveel gekost, dus we geven het nog steeds een kans!

En nu het goede nieuws
Storing nummer 23 van de EBS is een feit!!! Ik hoor ze al denken, die is gek geworden. Wie is er nou blij met een stroomstoring? Ik in eerste instantie ook niet, tot Bastiaan het goede nieuws komt brengen. Zie foto hieronder:

Ja, de trouwe bloglezer raadt het al. 220 volt is in aantocht!!!
's Ochtends verspert de EBS-wagen verderop in de straat de weg. Bastiaan fietst erlangs op de terugweg van een bezoek aan een patiënt. Op zijn vraag wanneer wij nu aan de beurt zijn komt eindelijk het verlossende antwoord: NU!
'We waren u bijna vergeten, meneer!' zegt een EBS-man doodleuk, als Bastiaan vraagt waarom het zo lang heeft geduurd. Tja...
Maar goed, de reden van de stroomstoring is duidelijk. De grote transformator moest worden geplaatst.
Wij zijn dolgelukkig, want ineens kan er een heleboel gebeuren. De airco voor de behandelkamer en het kantoortje plaatsen, de 220 wasmachine, mijn broodbakmachientje, batterijen opladen, noem maar op, het kan allemaal, en zonder trafo.
Maar we zijn er nog niet.
De meterkast moet worden vervangen, begrijpen we van de EBS-man, die nog even een kijkje binnen komt nemen. De aanvraag moet worden gedaan door de installateur, en die heeft de aanvraagpapieren nodig. Maar waar zijn die? In één van de overgebleven dozen in het kantoortje...

Ik ben de komende twee dagen niet bereikbaar. Al moet ik het kantoortje binnenstebuiten keren, die papieren worden gevonden!

17 mei 2007

Nog steeds een beetje beroemd!

Niet te geloven! Dat we een beetje bekend waren wisten we inmiddels al. Bastiaan werd door verschillende mensen herkend toen hij voor de fysiotherapievereniging op een beurs stond. Er waren zelfs mensen die met hem op de foto wilden! Over de telefoontjes en de leuke mailtjes hebben we het uitvoerig gehad.
Maar dat ik een maand na de uitzending twee keer op een dag op straat word herkend, en nog wel op Meerzorg...om van je fiets te vallen.

Heerlijk fietsweer vanmorgen. Niet te heet, geen regen. De slechte conditie van onze straat neem ik voor lief, de moederfiets doet het ook nog wel goed als ik heel rustig trap.
Als de kindjes zijn afgeleverd, trap ik op mijn dooie gemak terug naar huis. Als een tevreden burgemeester zwaai ik links en rechts naar de Meerzorgers en kijk ik goedkeurend rond. De meeste erven zijn al keurig geharkt, geen grasspriet te bekennen. Ik weet dat Suriname geen beste reputatie heeft op het gebied van milieubeheer, maar met ons buurtje hebben we het toch maar getroffen. De meeste mensen onderhouden hun terrein zorgvuldig.

Op vijf minuten fietsen van huis kom ik voorbij een wandelend echtpaar. Hij een autochtone Nederlander, zij een allochtoon. Als ik hen gepasseerd ben, gebeurt het. 'Hee! Ik heb je op de tv gezien!!!' Het is de vrouw die gilt, en ik val bijna van mijn fiets. Hellep. Ik ben herkend! Dat is voor mij de eerste keer...
Wat volgt is een leuk gesprek. Ze hebben ons in Nederland op de tv gezien en hebben tijdens hun vakantie hier naar ons gezocht. Niet gevonden, tot vandaag dan...op de dag van hun vertrek.
Ik moet met de mevrouw op de foto, ze is helemaal enthousiast. 'Ik laat het ze daar allemaal zien', roept ze. 'En als ik weer op vakantie ben kom ik langs!' Ik word er helemaal verlegen van, wat een aandacht. En dat terwijl ik niet meer heb gedaan dan remigreren...

Hop, snel weer met beide benen op de grond. Maar het wordt me in dat opzicht niet makkelijk gemaakt vandaag. Als ik weer naar school fiets om de kinderen te halen, word ik nageroepen. 'Ben jij van de fysiotherapeut?' Euh, nou...ik roep toch maar ja, zwaai nog eens en fiets verder. Een patiënt van Bas misschien.
Maar als ik met de kindjes aan boord terugfiets, staat de mevrouw mij op straat op te wachten. Ja hoor...'ben jij niet van het programma?' Weer herkend. Weer een leuk gesprek en heel veel vragen over hoe het nu met ons gaat. Ook zij is een vakantieganger uit Nederland.
Het is ongelooflijk hoe het onderwerp remigratie leeft onder een grote groep Surinamers in Nederland. Lang niet iedereen zal de gok kunnen of willen wagen. Maar ze leven wel erg mee en gunnen ons een succes van harte! Dat is voor mij verrassend en ook ontroerend.

Veel mensen hebben de beelden blijkbaar goed in hun hoofd geprent. Want mijn schoonouders zijn al verschillende keren aangesproken door onbekenden. Mijn zus werd ook al op straat herkend, had vervolgens een heel leuk gesprek met een aardige mevrouw.
Familieleden hier zijn gebeld door mensen uit Nederland, ga zo maar door. Er zijn zelfs wat patiënten op die manier bij Bastiaan terechtgekomen.
Ik had het allemaal niet verwacht, maar het maakt het wel stukken makkelijker om met de tegenslagen om te gaan. (enne...ik doe erg mijn best om bescheiden blijven, maar het is wel erg leuk om eventjes bekend te zijn)

Zo, 't is weer mooi geweest! Hop, met beide benen op de vloer, die kan trouwens wel weer een schoonmaakbeurtje gebruiken. Ik ga aan de slag!

16 mei 2007

Experts en gedupeerden

Ha, ik kan er even weer in! Het is tegenwoordig elke dag een gok. Bloggen we of bloggen we niet? Nee helaas, de internetverbinding is nog niet hersteld. Ik begreep dat het nog zes weken kan duren...
Provider Telesur is natuurlijk de grote zondebok, maar die kan er ook niet zoveel aan doen. Het ligt in handen van de Frans-Guyanezen. Telesur is nu bezig met de aanschaf van een tweede glasvezelkabel, ze proberen Guyana en Frans-Guyana over te halen om er ook in te investeren. Zélf zou ik liever kiezen voor een satelliet, die kabeltjes onderzee lijken me veel te gevoelig. Maar goed, ik ben hier niet de expert. Wel de gedupeerde, want internetten en internationaal bellen kan ik niet of nauwelijks. Ben benieuwd hoe snel de experts het probleem hebben gefixt.

Iets dichterbij huis heeft een andere expert slapeloze nachten. Het is onze monteur...op verzoek van Bas (die was in de stad) heb ik het gisteren toch gewaagd om naar hem toe te gaan. De auto is er namelijk al drie dagen en we hebben nog niks gehoord. Ik wandel erheen, met de kindjes en met geslepen zwaard (figuurlijk dan). Owee als hij me durft weg te sturen...
Maar zowaar, de stugge monteur is bijzonder spraakzaam. ' Het is nog niet gelukt,' zegt hij als hij me ziet.
De frustratie druipt van hem af. Ik geloof dat hij me een keer of zestien heeft uitgelegd wat het probleem is met de auto. Het enige wat ik heb onthouden is dat er geen speling zit op de kleppen. En dat moet wel om de motor soepel te laten draaien. In tegenstelling tot de meeste auto's heeft deze geen stelbout (hebben wij weer), dus krijgt hij er geen speling in. 'Ik heb van alles geprobeerd en bedacht, ik slaap er niet van' vertrouwt hij me toe. Waarmee mijn eerdere irritatie jegens hem meteen wegsmelt.
De enige oplossing is om de kleppen eruit te lichten en een beetje bij te slijpen. Het zijn er zestien...een heidens karwei dus.
Tja, het is sneu, maar hij is de expert. Bovendien is het probleem veroorzaakt doordat hij ergens anders iets heeft bijgeslepen. De oplossing van het ene probleem heeft dus een ander probleem opgeleverd.
Twee problemen zelfs, want nu zit ik zonder vervoer...erg lastig met dit onvoorspelbare weer.
Mijn mooie moederfiets heeft ineens ook problemen. Er zit een slag in het achterwiel. Het probleem verergert wanneer een onoplettend schoolmeisje van achteren op ons infietst. Geen gewonden, gelukkig! Ik moet wel op zoek naar een reparateur, maar dat moet volgens mijn vader geen probleem zijn.
Het is nu even schipperen met de kinderen, want die moeten tussen de buien door wel naar school. We hebben al één keer een nat pak gehaald, was wel ontzettend lachen. Maar het moet natuurlijk geen dagelijkse kost worden. Zeker niet voor Amber, want die loopt nog lekker te snotteren.


Het brommertje komt nu heel goed van pas, Bastiaan kan gewoon naar zijn werk. Gelukkig maar...
Voor mij is de brommer geen optie. Tijdens een proefritje op het erf gaat het ding er ineens met me vandoor. Ik probeer gas terug te nemen, maar doe blijkbaar iets verkeerd want het gaat alleen maar harder! Gelukkig ontdek ik tijdig waar de rem zit, dus ik eindig niet op het balkon van het guesthouse. Daarna doe ik nog heel voorzichtig een rondje met de kinderen. Gaat goed, maar toch merk ik duidelijk dat het ding me de baas is.
Het mag dan wel brommer heten, maar volgens mij hebben we zonder het te weten een motormonster aangeschaft! Nee, niks voor mij.
Deze gedupeerde gaat de rest van de week duimen dat het goedkomt met de auto. Ik vrees dat wij de enigen zijn die er nog in geloven. ' Zijn jullie al op zoek naar een andere auto?' vroeg mijn vader vanmorgen. Nee, we geven de expert nog een kans...

Vandaag meldt de volgende expert zich. De dakbedekker. Die komt het lekkageprobleem oplossen. Plan A is door ons goedgekeurd, komt erop neer dat er extra dakplaten worden geplaatst en alles beter wordt gehecht. Op voorstel van het bedrijf proberen ze het eerst met plan B, het aanbrengen van isolatiestrips. Vol goede moed gaat de expert vandaag tussen de buien door het dak op. Maar hij is gauw klaar want plan B kan niet worden toegepast. Het spul dat onze voorman destijds tussen de platen heeft gesmeerd zit namelijk in de weg; daardoor kan hij geen isolatiestrips aanbrengen.
Terug naar plan A dus. De extra dakplaten worden besteld en daarna komt het dakbedekkingsbedrijf terug. Het duurt een paar weken voordat de dakplaten er zijn. De gedupeerden zetten de pannetjes dus weer braaf neer op de lekkageplekken. En wachten vol spanning en ongeduld op de terugkeer van de experts!

Zoekt iemand nog experts in het omgaan met kleine tegenslagen?

14 mei 2007

In de lucht?

Zijn we werkelijk weer in de lucht? Ik durf het niet te hopen...we hebben nu al een week te kapen met de internetstoring. En hoewel er meer in het leven is dan internet, is het toch wel fijn als het werkt!
Maar goed, we kunnen weer even op de weblog. En ook al is het twee uur in de ochtend, die kans laat ik niet voorbijgaan.

Hallo moeders onder ons, hopelijk was het een fijne moederdag!
De commercie heeft dit jaar niet gescoord bij ons. We hebben nauwelijks de kranten gelezen en geen tv gekeken. De reclameblaadjes (ja, zelfs hier vallen die weleens in de bus) zijn ongelezen in de prullenbak verdwenen. Geen tijd...dus geen commerciële moederdagcadeaus.
Het was een moederdag van de oude stempel. Sietse had een mooie kartonnen bloem op school gemaakt, Amber een kartonnen tasje met een gedichtje erin. Tot mijn grote verbazing konden ze het gedichtje allebei feilloos opzeggen! Ik kreeg er niet genoeg van en zij ook niet, dus ik heb het vandaag een keer of 20 gehoord. Leuk, hoor!
Verder was het gewoon een moeder-aanpoot-dag, dus tussen de gedichtjes door waren we druk bezig. Want vandaag was het ook nog tuinbouwdag.
We zijn ons aan het voorbereiden op de echte regentijd. Want ik begreep dat de pittige regens van de laatste dagen nog maar en voorproefje zijn. Laten we het niet hopen...
Op dit moment is het best goed geregeld. Drie dagen zon, één dag wolkbreuken. Zo houden de plantjes het goed vol. De eerste paprika's en tomaten zijn al gezien! Voor de planten die niet van natte voeten houden gaan we bakken maken en die overdekken met schaduwgaas.
We moeten ook nog een plek zoeken voor honderden selderieplantjes...
Voordat we vertrokken heb ik een berg zaadjes besteld bij een zadenbedrijf in Rotterdam. Die zijn even blijven liggen, maar inmiddels zijn we begonnen met uitproberen. Twee maanden geleden heb ik een zakje met Aziatische selderiezaadjes leeggegooid op een beschut plekje. Om straks zelfvoorzienend te zijn, dacht ik.
Nou, mijn complimenten, meneer Vreeken! Ze zijn allemaal opgekomen...en nu kan ik heel Meerzorg voorzien, hahaha!
Ik heb een paar weken verwonderd en besluiteloos naar de groene selderie zee gekeken, maar vandaag ontwaakte mijn handelsgeest. Ze worden allemaal verplant, ruimte zat. Als ze het goed doen vind ik vast wel afnemers. Met de opbrengst kan ik op zijn minst nieuwe zaadjes bestellen.

Tussen de bedrijven door doen we leuke dingen met de vakantiegangers. Ja, die blijven komen, erg gezellig!
Gisteren waren we voor de tweede keer in twee weken naar een heerlijk vakantieoord buiten de hoofdstad. Het ligt op een kwartiertje rijden van de luchthaven, in het plaatsje Republiek. Prachtige omgeving, wit strandje, fris en helder kreekwater met de kleur van coca cola. Op het terrein staan een huis en een dagverblijf. Ze worden beheerd door een plaatselijke bank, waar (gelukkig voor ons) een nicht van ons werkt. Die kon gisteren het dagverblijf huren en nodigde de hele familie uit. Het was echt genieten, zeker voor de kinderen. Amber vond het allemaal wat minder. Die was verkouden en is bovendien niet zo dol op het koude water. Sietse daarentegen was niet uit het water weg te slaan. Zo te zien kan hij binnenkort op zwemles, hij heeft geen drupje watervrees.

Vanvond heeft Bas officieel afscheid genomen van Jos, Elize en Henk. De afstudeeropdracht zit erop...ze zijn lekker uit eten geweest.

Helaas kon ik niet mee, de auto is sinds gisteren bij de monteur. En een oppas op Meerzorg hebben we nog niet, dus ik kon ook niet achterop de bromfiets.
Ik heb niet zo'n goed gevoel over de auto. Maar goed, de monteur had gezegd dat ie vandaag klaar zou zijn. Bastiaan ging het vanochtend nog even vragen, maar de monteur schoot een beetje uit z'n slof. We moesten maar niet meer langskomen, hij belt wel als het klaar is! Hij voelt zich blijkbaar een beetje opgejaagd door ons ongeduld, hahaha!
Aan de ene kant snap ik het wel, aan de andere moet ik echt nog wennen aan (het gebrek aan) klantvriendelijkheid hier en daar.
De monteur is goed in zijn vak, maar ik vind het een nors mannetje. Ik blijf dus maar uit zijn buurt, voordat ik iets verkeerds zeg. Want hij woont bij ons in de straat, en een goede buur is beter dan een verre vriend...

13 mei 2007

test

Dit is een test. Doet ie het?



Foto's 5 mei

5 mei activiteiten

10 mei 2007

Drukte in de praktijk en een Franse stremming

Het is ondertussen alweer donderdag wanneer ik mezelf tijd gun om even een verslagje te maken over het afgelopen weekend. Het was zaterdag namelijk een belangrijke dag voor de praktijk. Maar een verslagje de dag erna werd onmogelijk gemaakt door twee stroomstoringen en een hele grote internetstoring waar we nu nog steeds last van hebben.
Er is verbinding, zij het met een heel lage snelheid, mailtjes verzenden en ontvangen kan weer sinds gisteren maar het openen van sites is nog iets te veel gevraagd. De internetstoring begon ook op zondag en duurt dus al een flinke poos. Het probleem blijkt buiten Suriname te liggen, de internationale glasvezelkabel die voor de kust ligt tussen Amerika en de Guyana’s (waaronder Suriname) schijnt ergens diep op de zeebodem een beschadiging te hebben.
Een speciale boot van waaruit de werkzaamheden om dit te fixen kunnen plaatsvinden, is al even onderweg vanuit Frankrijk, dus waarschijnlijk zullen we de komende week nog beperkt bereikbaar zij. Omdat we geen sites kunnen openen zal er de komende week ook weinig tot niets met de boeroeswing site en onze weblog kunnen gebeuren. We gaan toch proberen dit berichtje te plaatsen, waarschijnlijk met de hulp van een jonge internet expert in Nederland. Duimen dat het lukt. En anders is het jammer maar niet anders. Er is meer in de wereld dan internet!


Dus zaterdag was de dag van de waarheid. De week ervoor was de volgeplande fitheidscreening geannuleerd door de extreme regenval met de bijbehorende wateroverlast. De voorspellingen voor dit weekend waren ook bar en boos dus toch wel een beetje gespannen ging ik naar bed. Zaterdagochtend was er echter geen vuiltje aan de lucht en deed de zon zijn best om alle spookbeelden uit ons hoofd te doen verdwijnen. Elize had me er laatst al van overtuigd dat een 6 minuten wandeltest op de loopband te onbetrouwbare waarden zou geven dus het mooie weer zou ook meteen een parcours voor de deur toelaten om een gevalideerde test af te nemen.

Dus bij aankomst in de praktijk met gingen Elize en Lineke (mijn nieuwe stagiaire uit Nederland) meteen aan de gang met het uitmeten van het parcours en werden de pilonnen op hun plek gezet. Om 9 uur zouden de eerste deelnemers komen dus wij waren er al iets voor 8 om de laatste voorbereidingen te treffen.
Echter om iets voor half 9 meldde de eerste deelnemer zich al, hij moest van ver komen en was maar vroeg van huis gegaan. Zijn afspraak was om 10 uur! Om die man niet zo lang te laten wachten, is hij tussen het stofzuigen en ordenen van het systeem door alvast getest. Het was voor ons ook meteen een goede test of alles ready was!

Om 9 uur was de eerste lichting van 5 deelnemers er en draaiden we meteen op volle toeren. Ik deed voornamelijk het intakegedeelte met de passieve testen (bloeddruk, buikomtrek, bloedsuiker, vetpercentage en BMI), de studenten namen de inspanningstesten af op een strenge maar vriendelijke manier. De ochtend was topdruk, ik heb non-stop intakes gedaan en zag de deelnemers na hun testen weer terug om het rapport te bespreken. Net als op school krijg je bij ons een rapportcijfer, een 10 is uitstekend en onder de 6 onvoldoende. Ik heb alles bij elkaar die dag slechts drie voldoendes (6,5 en 7) uitgedeeld, de rest was echt van slecht tot zeer slecht. Oké, de normwaardes zijn streng, en ook al zijn ze aangepast aan o.a. leeftijd, het blijven normwaardes. Er waren maar twee personen die de looptest binnen de norm hebben gehaald, de norm voor een te hoog vetpercentage werd ook door bijna alle deelnemers overschreden!

Na een korte pauze tussen de middag hadden we nog wat deelnemers en konden we ons vervolgens gaan richten op het tweede deel van ons dagprogramma, de lezingen.
Jos en Elize hebben de afgelopen weken flink geflyerd en de vrijdag voor de test stond er nog een prikkelend artikel over diabetes en beweging in De Ware Tijd, de grootste krant van Suriname (http://www.dwtonline.com:80//website/nieuws.asp?menuid=71&id=29532). Ook tijdens de fitheidscreening werden potentiële kandidaten door Jos en Elize dringend verzocht om ook in de namiddag of avond (we deden het programma twee keer) langs te komen.

Dat deze twee studenten klaar zijn voor het vak hebben ze me de afgelopen tijd vaker bewezen. En ook de presentaties liepen gesmeerd. Ze vulden elkaar goed aan en zaten goed in de materie. Met z’n drieën konden we alle vragen van een goed antwoord voorzien en hebben we met casuïstiek uit het publiek een paar verhelderende demo’s kunnen geven. Het publiek gaf aan een interessante lezing te hebben gehad en er was behoorlijk wat interesse voor ons programma.
De volgende vraag is natuurlijk hoeveel mensen zich daadwerkelijk gaan aanmelden en hoeveel hiervan dan ook nog voldoen aan de criteria. Ik hoop op korte termijn in ieder geval een groepje te kunnen starten. Jos en Elize zullen deze start niet meer meemaken maar ze hebben wel een fantastisch product neergezet. Vanavond hebben we bij de vereniging van diabetes verpleegkundigen een presentatie. Het geldt voor hen als een nascholingsbijeenkomst, voor ons is het kennisoverdracht en onderdeel van de PR campagne. De ambities om met dit lifestyle programma voor mensen met diabetes ver te komen zijn groot, de eerste stappen verlopen goed, nu is het een kwestie van doorgaan!

05 mei 2007

Tropische 5 mei met Hollands tintje

Voor het eerst in 11 jaar heb ik de dodenherdenking op 4 mei gemist. Dat realiseer ik me pas als ik vanmiddag de kransen zie bij het oorlogsmonument op het onafhankelijkheidsplein.
Behalve die kransen leeft bevrijdingsdag blijkbaar niet erg hier. Geen grote feesten, hooguit wat activiteiten vanuit de ambassade. Maar dat weet ik niet zeker, want in de spannende aanloop naar vandaag is al het andere in de wereld aan mijn aandacht ontsnapt.

Onze eerste gedachte bij het opstaan vanochtend is een Hollandse: hoe is het weer??? Grijs en grauw, de wolken lijken klaar om weer flinke buien te lozen. Ik bibber, want dat is ook voorspeld...veel regen!
En met drie grote activiteiten op één dag moet je dat echt niet hebben. De fitheids screening en twee lezingen dreigen anders in het water te vallen.
Maar wat we vrezen, gebeurt niet. Op een pietluttig buitje na blijft het droog, en zelfs de zon laat zich regelmatig zien.
Gelukkig konden we gisteravond de auto van mijn vader lenen. Bas gaat er 's ochtends op tijd mee de deur uit. Ik blijf nog even thuis met de kids, die kunnen een beetje uitslapen en spelen. Intussen doe ik nog snel wat klusjes, het waterhuisje moet bijvoorbeeld weer worden leeggehoosd. Hij staat weer vol water...
Uiteraard doe ik het hozen niet zelf, de dompelpomp regelt het klusje in een uurtje of twee.
Daarna als een speer naar de praktijk, waar Bastiaan al druk bezig is met de deelnemers aan de fitheids screening.
Behalve wat foto's maken hoef ik niets te doen. Jos en Elize zijn erbij, die doen het voor de tweede keer. Ook Lineke valt met haar neus in de boter, het is haar eerste stageweek. Het is leuk om ze zo enthousiast bezig te zien! Foto's volgen morgen.

Ik hou me dus bezig met de kindjes, we doen boodschappen en gaan heerlijk wandelen aan de waterkant. Ik vermaak me met hun enthousiasme. Hele verhalen over de Surinamerivier, waar ze absoluut niet in willen zwemmen, want 'het is vies'. Het water ziet er op deze plek inderdaad niet erg schoon uit, maar dat is logisch. Modder aangevoerd vanuit de Amazone...maar dat leren ze straks wel op school. De Surinaamse vlaggen her en der stimuleren Amber meteen tot het zingen van het volkslied, tot groot vermaak van andere wandelaars.
Boodschappen doen is iets minder vermakelijk. De kids gaan alle kanten op en hebben het grootste plezier in verstoppertje spelen tussen de schappen. Snoepgoed is reuze interessant, vooral de kauwgum (wie zet er nou een doos met kauwgumpjes op ooghoogte van kleine kinderen? Grrrr) .
Het is erg peper, waarschuw ik. Hoera, het werkt! Ze laten het los alsof ze hun vingers eraan hebben gebrand. Hahaha...

Het verslag van de rest van de dag laat ik over aan Bastiaan, ook omdat ik er zelf nauwelijks bij ben geweest. Op dit moment is lezing nummer twee aan de gang. Er staan wel tien auto's voor de deur, goede opkomst dus! Ik ben erg benieuwd naar de verhalen.

Vijf mei is een typisch Nederlandse feestdag, maar ook voor ons in Suriname heeft de dag vandaag een Hollands tintje. Maar dan op een hele andere manier.
Henk, de vriend van Elize belt, halverwege de dag op. Twee fietsen zijn gestolen! En laten dat nou net onze fietsen zijn...slik.
De studenten hadden eerst voor een prikje nieuwe fietsen gekocht, van Chineze makelij, die gaven het vrij snel op.
Wij hadden nog gelukkig de degelijke Hollandse fietsen van Ton en Brigitte staan...Ze konden dus weer lekker fietsen, tot vandaag dan. De fietsen zijn bij hen thuis gepikt, het fijne weet ik er nog niet van. Hopelijk kunnen we via de verzekering het leed een beetje verzachten.
Als Meerzorgers zijn wij dat natuurlijk helemaal niet gewend. Sietse's fietsje slaapt weleens buiten, onze fietsen laten we overdag vaker een uurtje staan. Nooit wat mee gebeurd.

Zo ben je er twee kwijt, zo krijg je er eentje terug!
Sietse is de geluksvogel, die krijgt vanavond zomaar een prachtige fiets, voor niks. Van een oom die een neefje heeft dat naar Nederland ging en de fiets niet meer nodig had. Zoiets. De fiets is nog een ietsje te groot, maar dat geeft niet. 'Mama, nu heb ik twee fietsen!'
Nu de twee andere nog...

03 mei 2007

Wachten is beloond...

Tja, na alle brommerperikelen eindelijk goed nieuws van het gemotoriseerde front. Gisteren kon ik mijn brommer komen halen. Netjes op naam gezet, keuringsbewijs en verzekering geregeld en een mooie helm erbij. Mooi is die helm zeker, maar passen doet ie niet. Te groot...
Maar goed, de winkelier zei me dat ik maar langs de importeur moest rijden en deze kon omruilen.

Vandaag ging ik dus op pad, met de brom, over de brug. De wind weet je daar aardig te raken maar mijn 4-takt machientje blaast ons zo door de wind tegen de brug omhoog. In de stad is het nog een beetje onwennig met de paar fietspaden die er zijn. Deze zijn van zeer slechte kwaliteit dus niet echt comfortabel rijden. Op de bredere hoofdwegen door de stad is het echter een genot. Hij roetsjt alles voorbij en is erg wendbaar. Mijn afspraak in het revalidatiecentrum haal ik makkelijk op tijd, ondanks twee omleidingen door werkzaamheden. Met de auto was ik zeker te laat gekomen en ernstig bezweet bij de revalidatiearts zijn kantoor binnen gestoven. Nu kwam ik lekker fris binnen en hebben we een goed gesprek gehad over samenwerkingsmogelijkheden voor mijn activiteiten in het binnenland. Deze dokter houdt van meedenken en heeft interessante gedachten over de toekomst van mijn project!

Na mijn gesprek sprong ik weer op mijn Yamamoto en was het volgende station de importeur. Hier kreeg ik door twee verschillende medewerkers te horen dat dit toch echt de standaard helmen waren die ze bij die bromfiets kregen van de fabrikant. Mijn uitleg dat deze veel te groot was snapten ze wel en ik kon een andere kopen met 25% korting.
Nou die grappen gaan niet op voor deze Bakra, dus ik zat een kwartier later op kantoor bij de baas. Deze wilde me precies hetzelfde verhaal voorhouden maar dat had ik wel gehoord, ik kwam voor de oplossing meldde ik hem. Nou, dat was hij niet zo gewend.
Maar toen hij door had dat ik niet van plan was zonder een goede helm weg te gaan heeft hij een passende helm voor me laten zoeken. Ik heb nu dus een prachtig vliegeniersmodel waarmee ik dan ook letterlijk over de wegen vlieg. Ik heb moeite me te houden aan de instructies om de eerste duizend kilometer niet harder dan 40 km/u te rijden. Die machine trekt zo soepeltjes op dat ik voordat ik in zijn vierde versnelling zit al op ruim 40 km/u zit. Maar goed, ik hou me nog in, want dat schijnt echt beter voor die motor te zijn en ik moet nog wennen aan mijn nieuwe rol in het hectische verkeer van Paramaribo.

Vandaag zal ik mijn nieuwe stagiaire, Lineke, ophalen om in de praktijk mee te laten lopen. Ze komt voor ruim drie maanden en gaat haar tweede praktijkstage in mijn praktijk meedraaien. Gelukkig neemt het klantenaanbod de laatste weken wat toe zodat er voor haar als het goed is wel het een en ander valt te leren. Daarnaast zal ze mee gaan werken aan de uitvoering van het diabetes lifestyleprogramma Diabeter waaraan de twee afstudeerstudenten gewerkt hebben.

Zaterdag hebben we behalve de verdaagde fitheidscreeningsdag ook nog twee lezingen voor geïnteresseerden over diabetes en beweging. De donderdag erop doen we dat nog eens dunnetjes over op de opleiding voor diabetes verpleegkundigen, al zal het verhaal daar iets meer de diepte in kunnen gaan.
Voor mijn aanstaande collega’s Jos & Elize is het zo’n beetje de finale van hun afstudeeropdracht, maar ik weet nu al dat ze in die finale gaan scoren want ze hebben zich heel goed voorbereid.
Voor de lezing van a.s. zaterdag hebben we nog wat promotieartikelen voor de kranten geschreven. De Ware Tijd, de grootste krant van Suriname, heeft al toegezegd a.s. vrijdag in hun gezondheidskatern aandacht aan het programma en de lezing te besteden. Hopelijk wordt in de andere twee kranten ook mijn persbericht geplaatst zodat we zaterdag volle bak hebben.
We zullen op Petrus een beroep doen om dit weekend de straten niet in rivieren te veranderen, want een screeningsdag én twee lezingen moeten cancelen zou een beetje te veel van het goede zijn!