Terugblik kerst in beeld

Terugblik Kerst 2007

Greetings from the warzone

Het was wel een hele bijzondere start van de laatste dag van het jaar. We mochten uitslapen van de kids!!! Iets voor negen uur werden we wakker gemaakt door de telefoon...
Of we ook comfortabel hebben geslapen is een ander verhaal. In de loop van de nacht zijn de kids allebei in ons bed beland. Ze zullen vast hebben gedacht dat het een goed idee was om de laatste dag van 2007 aan de zijde van hun ouders te starten, hahaha!

Hier op Meerzorg lijkt er vanochtend een staakt-het-vuren te zijn afgekondigd. Af en toe een harde knal, maar daar blijft het voorlopig bij. De afgelopen dagen is er al aardig wat afgeknald, hoewel ik het idee heb dat het wat minder is dan vorig jaar. Of zijn we er al aan gewend geraakt?
Over een paar uurtjes barst het los in de stad: bedrijven sluiten hun deuren om 12 uur en pakken uit met duizendklappers; overal zijn er feestjes. Met als hoogtepunt het feest vlakbij hotel Torarica. En vanavond wordt er natuurlijk flink geknald op vrijwel elk erf in Paramaribo en districten.
Op ons erf niet. Bas en ik hebben er niet zo'n behoefte aan en onze kinderen zijn (gelukkig) nog te klein om zelf met vuurwerk aan de gang te gaan.
Bovendien ben ik wat dat betreft toch een beetje een angsthaas. Hoewel ik het een leuke traditie vind om het oude jaar weg te schieten en het nieuwe jaar knallend binnen te halen, ben ik als de dood voor ongelukken. Op grote afstand is het prachtig, dus wij volgen alles dit jaar weer vanaf de veranda. Misschien koop ik nog wel wat wonderkaarsjes (sterretjes), dat is wat minder gevaarlijk en ook leuk voor de kids. Mijn zusje en ik vonden dat altijd prachtig toen we klein waren.

Het wordt voor ons een rustige jaarwisseling. Bastiaan gaat zometeen wel naar de oudejaarsparty bij de Medische Zending waar hij een part time dienstverband heeft. Ook daar sluiten ze het jaar feestelijk af. Op mijn werk doen ze ook wat, dus misschien ga ik daar later even heen. Als we door het drukke verkeer heen kunnen komen, ten minste...

Iedereen een hele fijne jaarwisseling...
GENIET, MAAR SCHIET MET MATE!!!

winterplaatjes (2)

Winterplaatjes

Met dank aan Berry, Willem en Corrie, Ton en Brigitte

Winterplaatjes

We zijn de afgelopen dagen verwend met allerlei mooie plaatjes van een winters Nederland. En ik moet het erkennen: het ziet er allemaal prachtig uit! Echt sprookjesachtig.

Desondanks bibberen we bij het idee dat we door die sprookjesachtige, koude sneeuw zouden moeten baggeren...

Uiteraard heb ook ik een poging gewaagd om het zomerse kerstgevoel bij ons thuis vast te leggen. Maar een foto van een manjaboom roept zelfs bij mij geen kerstgevoel op, dus verplaats ik mijn werkterrein naar binnen.

En voor het winterse kerstgevoel: morgen wat mooie plaatjes uit Nederland die ik jullie niet wil onthouden!

Eerste kerstdag is dit jaar een typische decemberdag: grijs, beetje fris (26 graden) de zon laat zich nauwelijks zien. Maar daar hebben we geen last van, het etentje bij familie is gezellig en ook de kids vermaken zich prima.
En zowaar, vandaag kijkt de zon ons eindelijk weer eens stralend aan! De wasmachine draait natuurlijk overuren en Bastiaan tuiniert er lustig op los. Tussen de bedrijven door komen mijn ouders ook eten, Bastiaan staat in de keuken dus we eten weer lekker. Oftewel, een vrij relaxte 2e kerstdag, zoals het hoort.

En nu is het alweer voorbij... zoals altijd ruim ik de kerst-cd's met enige weemoed op. The holiday season staat toch voor gezellige momenten en de muziek hoort erbij. Of het nou 'white christmas' is of 'now kresneti kisi', ik zing het allemaal naar hartelust mee!

Kerst

Nog snel een groet van de KerstBengels! Inmiddels liggen ze al een uurtje in bed en mogen wij weer even bijkomen. Heel even dan, want er is nog genoeg te doen. Deze Kerstnacht wordt een strijknacht (getver)...de regens van de afgelopen en een kapotte strijkplank hebben dit deel van het huishouden danig in de war geschopt. Tijd voor een inhaalslag!

Kerstnacht bij kaarslicht
Het is inmiddels twee uur later. Ook de inhaalslag is in de war geschopt, stroomstoring nummer zoveel...het is maar goed ook, want ik had mijn mooie kaarsjes en kandelaartjes nog niet tevoorschijn gehaald. We gaan dus gezellig op de veranda zitten, kaarsje erbij. Lekker romantisch! En na een uurtje is het alweer voorbij. Waarschijnlijk een of andere onverlaat die tegen een EBS-paal is aangereden. Of een vuurpijl die tegen een stroomdraad knalde, in deze tijd is alles mogelijk.

Terugblik
Het was weer een week van hollen achter de tijd.
Tijd om lang stil te staan bij het overlijden van Oma werd ons niet gegund. Dat is toch een gemis als je aan de andere kant van de oceaan zit, zulke momenten kun je niet delen met de familie die daar zit. Maar goed, op onze manier konden we er toch een beetje invulling aan geven. En voor de kinderen heeft het natuurlijk een hele andere lading, voor hen is Oma er nog gewoon. Dat maakt het wat makkelijker, we gaan er gewoon in mee.
Waar we onwillekeurig ook in mee worden gesleurd is de eindejaarskoorts. Het lijkt wel of iedereen ineens de goudkoorts heeft! Het bruist en borrelt aan alle kanten, in het verkeer is het een drukte van jewelste, in de winkels en supermarkten struikel je over de klanten. Proberen erbuiten te blijven? Vergeet het maar, het is overal hetzelfde. Ik stoor me niet aan de lange files, ik rij op mijn gemakje rond en kijk samen met de kids mijn ogen uit. Overal springt het rood eruit, alles wat de kerstkleur heeft is uit de kast gehaald. Iedereen is opgewonden en gehaast, er moet nog van alles worden gekocht! Ik waan me haast in Utrecht...
In eerste instantie werkt de koopzucht aanstekelijk, maar de prijzen van sommige lekkernijtjes hebben op mij toch al snel het effect van een koude douche. Dus doen we maar weer zo gewoon mogelijk... wat lekkere salade, ciabattabrood (jawel, dat hebben ze hier ook!) en heerlijke zalm is al een feest.
Wat veel plezier oplevert is het maken en uitdelen van kerstpakketjes aan ons team. Vijf mensen zijn het inmiddels, twee medewerkers thuis en een team van drie mensen in de praktijk. De juffen van de kids krijgen ook nog een pakketje; het is maar een gebaar maar het wordt wel gewaardeerd.

Kerst
Merry Christmas!!!
Het is nu half één in de ochtend...ik moet nog één cadeautje inpakken, één verhaaltje afmaken en ik neem nog één kopje thee. En iedereen ligt op één oor...nee, dat laatste is niet helemaal waar. In de verte wordt er geknald dat het een lieve lust is.
Het heeft deze keer wat langer geduurd, vorig jaar begon het afschieten van vuurwerk al in november. Dit jaar zijn de regels aangescherpt, heerlijk. De verkoop is pas een paar dagen geleden begonnen. Maar het is dan ook meteen raak. Om half zeven vanochtend hoor ik al geknal in de straat. En zo gaat het de hele dag, overal op Meerzorg (en in Paramaribo).
Onze gasten in het guesthouse reageren enigszins verbaasd op al die herrie, maar hebben er tot nu toe niet heel veel last van.

Ja, we hebben weer gasten, voor de derde keer in een paar maanden! Ze blijven zo'n twee weken. Feest voor onze kids, want er zijn twee kleine kinderen bij! Voordat ze komen is het uiteraard weer stressen, het moet er allemaal weer piekfijn uitzien. Een tiental keren maken we het modderige tochtje van ons huis naar het guesthouse om alles in orde te maken. 'Het wordt een stressy christmas' , mopper ik tegen Bastiaan, die zich zoals altijd (en wellicht terecht) veel minder druk maakt om dat soort dingen.
Het huisje is snel op orde, maar het terrein is een bron van zorg. Het is drassig! We denken er niet lang over na, de dag na aankomst van de gasten ligt er een mooi pad van schelpzand tussen de twee huizen. En ik loop krom van het scheppen van 2 kubieke meter zand. Kniesoor die daarop let, de gasten hebben het naar hun zin, dus weg stress.

Zoals elk jaar wordt het een kerstviering in de familiekring. Vandaag gaan we eten bij familie van moederskant, morgen komen mijn ouders bij ons eten. Dan hebben we volgende week eters thuis, het voltallige Boeroeswing team komt langs. Ik weiger om nu al na te denken over wat we ze in hemelsnaam moeten voorschotelen. Anders wordt het echt een stressy Christmas! (euh...tips? graag makkelijk!)

HELE FIJNE FEESTDAGEN, ALLEMAAL!

Vrolijke kerstgroet van Amber!

Beppe-Oma

Beppe-Oma

Onze Beppe-Oma is er niet meer. Na 91 jaar is ze op reis gegaan en een engel geworden. We zullen haar niet meer zien, maar haar zeker niet vergeten!

En ook haar lekkere koekjes niet, die had ze altijd voor ons klaarstaan als we bij haar op bezoek gingen. Lange vingers zullen bij ons altijd Beppe-Oma koekjes blijven heten!

Dag, Beppe-Oma, vlieg maar vrolijk rond. Wij zullen ervoor zorgen dat je trots op ons blijft!
Amber en Sietse

D-dagen voor kerst

Ja, ze zijn er weer. De donkere dagen voor kerst...

Natuurlijk, ook hier wordt het vroeg donker, om zeven uur 's avonds is de zon toch echt verdwenen. Maar dat is zo'n 365 dagen per jaar het geval, dus erg toepasselijk is de benaming niet.

Of je zou het figuurlijk moeten bekijken. Nee, klopt ook niet. Iedereen kijkt opgewekt uit naar de kersttijd. Vrije dagen, extra lekker eten, nee, echt somber zijn Surinamers in deze periode niet.


Hoewel er genoeg redenen zijn om je een beetje zorgen te maken. Ik heb de D-dagen voor kerst dit weekend omgedoopt in de Dure-dagen-voor-kerst.
De brandstofprijzen hebben hier een recordhoogte bereikt en dat is nu echt te merken aan de prijzen van andere producten. Je schrikt van de snelheid waarmee die omhoog schieten.

Brood, melk, kaas, aardappelen, andere eerste levensbehoeften, het is allemaal een stuk duurder geworden. Ik moet eerlijk zijn, we kunnen nog steeds rondkomen, maar ik graai niet zomaar meer van alles van de schappen. Anders kom je misschien voor vervelende verrassingen te staan bij de kassa...
Zoals gisteren. Ik doe met de kids boodschappen in de stad en besluit om maar weer eens het voordelige grote pak met plakken kaas mee te nemen. Hoewel ik de grote verpakking lang niet heb gekocht, let ik niet op het prijskaartje en hobbel zonder nadenken naar de kassa.
Foutje. Want zo voordelig is het niet meer, van 28 srd naar 37,50... 'Wat???" roep ik, maar daar blijft het dan ook bij. Ik heb haast en schelden heeft geen zin, het meisje achter de kassa kan er ook niets aan doen.

Als ik naar buiten loop, loopt er een lichte hoofdpijn mee. Niet zozeer voor mezelf, maar voor al die ambtenaren die van een schamel salarisje moeten rondkomen.Het is dan toch niet zo gek dat de eerste stakingen alweer de kop op hebben gestoken.

Maar toch proef ik nergens echt pessimisme. Nog niet. Surinamers blijven hoopvol, en zetten hun zorgen even opzij om te genieten van de komende feestdagen. Misschien komt de kater na de jaarwisseling?

Of misschien weten ze zich met de gebruikelijke creativiteit door de dure dagen voor en na kerst heen te slaan. Want mogelijkheden om te overleven in Suriname zijn er genoeg, roepen mijn ouders, de eeuwige optimisten. En ze voegen de daad bij het woord; in hun tuintje groeit en bloeit weer van alles. Zelfs radijsjes! Ik heb me meteen ingeschreven voor een lading plantjes.


Het zijn ook weer de Drukke-dagen-voor kerst.
Morgen moeten de eerste kerstkaartjes al de deur uit, anders ben ik te laat...
Helaas geen eigen ontwerp deze keer. Ik kwakkel nog een beetje met de gezondheid, mijn creativiteit kwakkelt mee. Maar ik stuur nog steeds liever een kerstkaartje dan een kerstmail. De lokale boekwinkel is gelukkig goed gesorteerd, dus vanavond kunnen we kaartjes schrijven. Morgen als een speer op de post!


Nog geen idee wat we dit jaar met kerst doen. Met mijn werkgever kunnen we voor een zeer schappelijk tarief de stad uit. Kerst in de jungle, het klinkt wel erg aantrekkelijk...weer eens wat anders.
Maar veel hangt af van hoe fit we tegen die tijd zijn. De voortekenen zijn gunstig, dat wel, maar ik wacht deze week nog even af voordat we een definitief besluit nemen.


Voor de kids zijn het gewoon de Dolgezellige-dagen-voor-kerst. Ze zijn nu groot genoeg om mee te helpen de kerstboom op te tuigen en vinden het prachtig!
De kerstballen kruipen angstig weg, want 'laat de ballen maar vallen' lijkt dit jaar de slogan van De Boertjes te zijn.
Ik belast ze dus maar met het ophangen van de beertjes. Gaat perfect! Morgen hang ik snel de ballen erin, en dan maar hopen dat die de dagen vóór en na kerst overleven...

Kangoeroes

Voor de vele fans die erom hebben gevraagd: een foto van de kangoeroefamilie.

Kangoeroes en pepernoten

Leuk feest, Sinterklaas, het is hier vroeger jarenlang gevierd. Maar op de een of andere manier past het toch niet bij Suriname. We hebben hier geen schoorstenen, om maar wat te noemen...
De commercie doet de laatste jaren verwoede pogingen om de goeie ouwe Baardmans weer te introduceren. En waar dat niet lukt, is er nog altijd kinderdag, ook op 5 december.

Op de Kangoeroeschool (de school van de kids) geven ze er een speciaal tintje aan. Daar is het op 5 december Kangoeroe kinderdag.
In plaats van de goedheilig man komen er kangoeroes uit Australië! Die nemen voor alle kinderen cadeautjes mee.
Afgelopen maandag had ik nog geen flauw vermoeden hoe dat er precies uit zou gaan zien. Totdat Ambers juf op me afkwam met 'een vraagje...'
Wie, ik??? Een kangoeroe? Ik zag me nog niet zo gauw in zo'n warm apepakkie, sorry kangoeroepakkie, op school rondlopen. Bovendien had ik op die woensdag een inhaaldag op kantoor gepland.
Bastiaan kwam niet bij, die vond het wel een leuk idee. En als 'betrokken en flexibele moeder' kon ik er eigenlijk niet onderuit...

Op woensdagochtend stap ik dus extra vroeg mijn bed uit. Gewapend met een hoop nieuwe kennis over kangoeroes, stel je voor dat die wijsneuzen van alles gaan vragen...
En natuurlijk een dubbele paracetamol om me door de dag heen te helpen.
De kindjes hebben geen idee wat mama van plan is, ben benieuwd hoe ze straks reageren! Op school heerst een gezellige drukte, aan sommige kinderen is duidelijk te merken dat ze het wel erg spannend vinden. Een klasgenootje van Sietse is doodsbenauwd dat de Sint komt, de ontkenning van de juf stelt hem niet gerust. Ik knoop dat goed in mijn oren voor later.

Na de vlaggenparade worden nog allerlei welkomstliedjes voor de kangoeroes gezongen; intussen zitten wij al aan tafel om te worden geschminckt. We zijn met z'n vieren, een papa, een mama en twee kangoeroekindjes. Mijn wederhelft is drie koppen kleiner dan ik, dus ligt het voor de hand dat ik de papa Kangoeroe wordt. We hijsen ons in bruine pakken, lekker broeierig, zoals het hoort. Er wordt nog een kussen op mijn buik geplakt, want die is niet groot genoeg, hahaha!
Dan worden de fleurige buidels gevuld met pepernoten (Sint of geen Sint, die horen er natuurlijk wel bij!) en we zijn er klaar voor.
Om kwart over negen gaan de kinderen een rondje wandelen in de buurt, intussen verstopt de kangoeroefamilie zich in de tuin. Als de kinderen terugkomen begint de zoektocht.

Het is gillen en joelen natuurlijk, als we eindelijk worden gevonden! Als ik midden op het plein sta, omringd door een paar honderd kinderen, is het één seconde even heel spannend. Wat nu?
Dan stelt een juf wat vragen over de reis vanuit Australië en verder gaat de rest vanzelf.
Na de eerste kennismaking moeten de kinderen naar hun klas en gaan wij de cadeautjes rondbrengen.
De meeste kinderen vinden het allemaal geweldig. De slimmerikken hebben natuurlijk meteen door dat ik 'niet echt' ben, maar het blijft leuk.
Maar er zijn ook genoeg kinderen die ons bibberend bekijken en bij de kleintjes zijn er een paar die erbarmelijk beginnen te krijsen. En ik dacht toch echt dat ik minder eng was dan de Sint!
Amber staat met grote ogen naar me te kijken en herkent me pas als ik haar aanspreek. En dan lacht ze van oor tot oor. 'O, Mama!' roept ze blij.
Sietse glundert als ik later met de cadeautjes in zijn klas verschijn. Die had me nog niet gezien, maar heeft het nieuws al gehoord van zijn bange klasgenootje Idris.
Het jongetje kijkt bij de kennismaking op het plein zo angstig dat ik hem maar gauw uitleg dat ik Sietse's mama ben met een pak aan. Het werkt, want ik zie meteen de angst uit zijn ogen verdwijnen. Mijn verzoek om het Sietse niet te vertellen negeert hij uiteraard, want als ik binnenstap roept de halve klas meteen 'Sietse's moeder, Sietse's moeder!' En Sietse maar apetrots rondkijken. Lachen, hoor...
Me bekendmaken doe ik ook in Ambers klasje, want daar wordt flink wat afgehuild als ik binnenkom. Snel even de capuchon af, het moet wel leuk blijven. Bibberende handjes pakken de pepernoten die ik hen aanbied, sommige kinderen durven niet eens. Maar de cadeaus weigeren ze niet, hahaha...
Gelukkig zijn er maar weinig kinderen die echt bang zijn, de meeste zingen uit volle borst voor de kangoeroes. Erg leuk!

Na twee en een half uur stapt een uitgeputte papa kangoeroe uit zijn pak. Het zit er weer op! Drijfnat en dorstig, maar tevreden hijs ik me weer in mijn mensenkleding en was ik de verf van mijn gezicht.
Ik wandel nog even rustig rond op het schoolerf, ze herkennen me toch niet. Hahaha, had je gedacht!
Binnen een mum van tijd staan een tiental kinderen om me heen.
'Jij bent die kangoeroe!'
'Wie, ik? Nee, hoor.'
'Jawel, ik zie het aan je bril!'

Volgend jaar neem ik lenzen...

ps. foto's volgen misschien, ik krijg ze morgen te zien. Ik heb geen idee hoe idioot ik eruit zag, op school was nergens een grote spiegel te vinden. Misschien maar goed ook...

Herfst

Het is herfst in Suriname! Ja, lach maar, het is echt waar...
De zon lijkt een griepje onder leden te hebben, die dook eergisteren onder de wol (ken?) en heeft zich tot nu toe niet laten zien. Grijze lucht, regenachtig, echt weer om met een kopje thee en een boek in bed te blijven. Is dat herfstweer of niet?
Het enige dat niet klopt in het beeld is de temperatuur. Die is wel een paar graadjes gezakt, maar onder de 25 graden duikt ie niet.

We hebben er een kalm weekendje van gemaakt. Sietse is nog niet lekker en Bastiaan moet het nog rustig aan doen. Ik zit wel in de lift, maar helemaal fit ben ik nog niet.
Om de relaxte ziekenboeg compleet te maken kwam Bastiaans nieuwe stagiaire er ook bij. Die zou in het weekend een tripje naar het binnenland maken, maar werd ziek...erg sneu, want omdat iedereen met het tripje mee was lag ze daar moederziel alleen.
Een betere opknapomgeving dan Meerzorg is er niet. Ze kwam dus een nachtje logeren en ziedaar, het ging meteen een stuk beter!
Flesje vers geperste mandarijnsap mee naar huis en dan moet het weer helemaal goedkomen.

Deze week staat in het teken van de rust, wat mij betreft. Bastiaan is vast van plan het de komende tijd rustig aan te doen, tot nu toe houdt hij zich verrassend goed aan zijn voornemen. Ik denk dat de schrik er even in zit, meningitis is geen aandoening waar je grapjes mee moet maken.
Rond de kerst en de jaarwisseling gaat de praktijk even dicht, dan hebben we allemaal echt vakantie!
Wat we precies gaan doen weet ik nog niet, maar het wordt in ieder geval relaxed...