30 december 2008

Oliebollen en knallers

Net mijn laatste werkdag voor dit jaar afgesloten. Met een overheerlijke
oliebol...hij zou zo een acht scoren tijdens de oliebollentest! Niet te
vet, niet te zoet, lekker luchtig en met veel krenten/rozijnen. Ze
hebben hier zelfs ook al appelbeignets.
Het moet niet gekker worden, mopperde ik tegen mijn collega (ondertussen
wel genietend van de oliebol), het wordt allemaal veel te Hollands hier.
Straks gaat het nog sneeuwen...
Ik was nog niet uitgesproken of de eerste vlokken dwarrelden al door de
lucht. Okee, het waren snippers en ze waren rood en warm, maar er kwam
toch wat uit de lucht zetten!

Vuurwerksnippers. Ja, bij ons mag er al geschoten worden. En dat gebeurt
ook, ik schrik me al een paar avonden telkens een hoedje. Er zijn een
paar van die gasten in de straat die het leuk vinden om net voor
middernacht flink te gaan knallen. Gelukkig slapen de kids overal
doorheen, maar ik vind het maar niks.
Er iets van zeggen heeft geen zin, men zou je verbaasd aankijken. Het is
hier traditie en dat moet je accepteren. Doe ik ook wel , maar een beetje
eindejaarsgemopper hoort erbij, hahaha...

Vandaag nemen de overheidskantoren en de ministeries afscheid van 2008.
Overal staan tenten opgesteld, er is muziek en lekker eten. En
natuurlijk de enorme klappers (pagara's heten ze hier). Ik heb er vanochtend al zes
gehoord in de straat waar ik werk. En dat knalt echt, je zou bijna
denken dat je in de Gazastrook was. Gelukkig gaat het hier met een
heleboel vrolijkheid gepaard en vallen er als het goed is geen doden en
gewonden...
Morgen zijn de bedrijven en handelshuizen aan de beurt. In Paramaribo
heb je dan de Pagara-estafette. Bedrijven steken na elkaar hun pagara's
af, de ene klapper is nog langer en luidruchtiger dan de andere. Het is
natuurlijk leuk om elkaar een beetje de loef af te steken en het publiek
vindt het prachtig. Een enorme menigte trekt in het stadscentrum van bedrijf
naar bedrijf om het te zien/horen. Her en der zijn er muziekformaties op
straat, dus het wordt weer een festijn van jewelste. Jammer genoeg veel te
druk voor kleine kinderen dus wij volgen het allemaal live op de tv. Is
ook leuk.

Ook het vuurwerk rond de jaarwisseling volgen we op afstand. We hebben er niet zoveel mee en vinden het te gevaarlijk voor de kleintjes.
Sietse en Amber mogen wel wat sterretjes draaien en de rest zien ze van achter het raam. Met name ik ben de angsthaas, altijd op mijn hoede voor een verdwaalde vuurpijl.
De overheid geeft me gelukkig gelijk. Meer dan ooit wordt er gewaarschuwd voor de gevaren van vuurwerk. Op de radio, op de tv, overal. Vanochtend kwam ik de brug afrijden en kreeg een pamflet aangereikt. Met waarschuwingen en instructies over het afsteken van vuurwerk...ik was aangenaam verrast.
Zelfs Jorgen Raymann doet mee, met humoristische maar waarschuwende reclamespots via de radio. Een leuk citaat uit één van zijn radiospots:
'y'a wan kaw, te y'e pley nanga paw-paw'
(Surinaams voor: je bent een rund als je met vuurwerk stunt). Met zwaar Chinees accent, kostelijk.
Helaas was Raymann een beetje laat met zijn boodschap, want de eerste zeven gewonden zijn al geregistreerd. Niet ernstig, op een kind na, die verloor een vingerkootje. Nou maar hopen dat het daarbij blijft...

Doen jullie het daar ook rustig aan?

26 december 2008




Jingle Bells

Sietse op de blokfluit en Amber zingt. Sietse zit inmiddels drie weken op blokfluitles, dit is zijn eerste optreden. Klik op de onderste foto...

 

Posted by Picasa

Natty Christmas!

Natty Christmas, letterlijk en figuurlijk...
Op zijn Jamaicaans betekent dat zoiets als ' Vrolijk Kerstfeest', maar we hebben hier ook letterlijk een natte kerst beleefd.


Ten eerste onze verontschuldigingen aan al die mensen die onze kerstkaart NIET hebben gehad. We waren helemaal vergeten dat op de gecrashte computer ook ons adresbestand zat. Nee, geen back-up gemaakt...
De bestanden zijn wel gered, maar het adresbestand hebben we tussen de stapel cd's nog niet gevonden. Die komen na de feestdagen weer opduiken, zul je altijd zien. De mensen van wie we een adres elders hebben, hebben nog wel post van ons gekregen.

Van hieruit dus een Natty Christmas (figuurlijk), fijne feestdagen aan iedereen!

Kerst 2008, onze derde kerstviering alweer in Suriname. Deze keer hadden we ons vast voorgenomen het rustig aan te doen. Aan de kerstviering van de kinderen op school ontkom je niet, bovendien hebben we daar weinig werk aan. De Boeroeswing eindejaarsactiviteit zouden we wat rustiger houden, geen bergen eten en dergelijke. Een verantwoord eetfeest, was ons devies. En verder geen kerstdiners, lekker rustig thuis.
Het is bijna helemaal gelukt...

De eindejaarsactiviteit (20 december) was zeer geslaagd. Met z'n zestienen schoven we aan, na de intro met gezonde crackers en salades.
Als voorgerecht een pindasoepje van mijn hand (!) met heerlijk Italiaans brood, Bastiaan had zich ontfermd over de lasagne. De groente voor de lasagne en de salade erbij kwamen uit eigen tuin en daarmee was de verantwoorde hap een feit. Het toetje kregen we cadeau, iets minder gezond maar dat mocht de pret niet drukken. Het eten werd afgewisseld met een zogeheten Bingo drive. En aan degenen die nu in de lach schieten moet ik melden dat Bingo hier erg populair is, jong en oud doen eraan mee!
We hadden leuke prijsjes, bijna iedereen heeft wat gewonnen. Aan het eind het traditionele kerstpakket en toen was de avond weer om.

De kerstviering van de kids was der maandag daarop. Ik heb voor de klas van Amber ter plekke patat gebakken, hoefde verder niets te doen. Het liep allemaal op rolletjes, ze hadden zelfs een draaiboek! Sport en spel werden afgewisseld met kerstzang op het schoolplein, eten, knutselen en verhaaltjes. Dinsdag om tien uur sloten de juffen en meester opgelucht de klasdeuren achter het drukke grut. Geniet ervan, zei ik tegen één van hen, want volgend jaar zijn ze er weer, hahaha!




Voor ons was het maar heel even bijkomen, want de 'rustige kerstdagen' kwamen eraan...de vier logees stonden al te trappelen. Vier tieners maar liefst, hoezo rustige kerst?
Twee jochies van tien, eentje van dertien en een meisje van veertien. Ze wonen alle vier in een kindertehuis waar moeders met aids en hun kinderen worden opgevangen. Het is een tehuis waar ik vaker kom uit hoofde van mijn werk (bij een stage- en vrijwilligersbureau). Als de moeders overlijden moeten de kinderen meestal in het tehuis blijven,of ze nu besmet zijn of niet. Ze kunnen namelijk vaak nergens anders terecht. Zo ook, deze vier...eén van hen is gezond, de andere drie moeten leven met aids.
Gelukkig gaat het qua gezondheid met alle drie op dit moment redelijk tot goed, dus het logeerpartijtje kon doorgaan.

Wij waren helemaal voorbereid op drukke, uitputtende dagen.
Druk is het natuurlijk wel geworden, zes in plaats van twee kinderen om je heen vereist wat meer organisatietalent. Maar na dag 1 en 2 moeten we concluderen dat het best meevalt. Zo moe zijn we niet, hihihi...



Maar goed, de kinderen hebben genoten en wij ook! De jongens hebben we in het guesthouse ondergebracht. Vonden ze natuurlijk geweldig, een slaaphuisje voor henzelf! Eén van de kleintjes had heel stoer beweerd dat hij een kamer voor zichzelf wilde, maar 's avonds werd het een ander verhaal. Uiteindelijk hebben ze met z'n drietjes in de voorste kamer geslapen. Uiteraard na wat gebabbel en gestoei, maar dat hoort erbij.
Het meisje kreeg Ambers kamer en Amber mocht bij Sietse logeren. Groot feest in die kamer natuurlijk. Na twintig keer waarschuwen heb ik het maar opgegeven en de Boertjes laten babbelen totdat ze vanzelf in slaap vielen.

Spijtig genoeg hebben we niet het weer gehad dat we hadden besteld. Maar tussen de buien door werd er druk heen en weer gefietst en rondgerend. Met z'n allen hebben we een hele leuke film gezien (Madagascar 2, aanrader voor jong en oud!). Met de beamer, dus we hadden mooi groot beeld. Vandaag doen we een filmpje van de Kameleon, met popcorn erbij.
Nog even geskyped met de familie in Nederland, iedereen deed mee dus het werd een waar spektakel.
De Kerstman was gelukkig niet vergeten dat we met z'n achten waren. Voor iedereen was er wat leuks onder de kerstboom. Een beetje op de gok, want zo goed kent de kerstman de logees nou ook weer niet. Maar het viel allemaal in de smaak, kinderen en Kerstman waren blij. Om acht uur was het een ravage onder de kerstboom,overal cadeaupapier. Heerlijk!


Vanmiddag is het alweer voorbij, de kids moeten dan weer naar het tehuis. Je merkt nu al dat ze daar tegenop zien en dat hebben ze op verschillende momenten ook gezegd. De tranen bleven daarbij niet uit. Logisch natuurlijk, want we hebben het met z'n allen gezellig gehad. Maar los daarvan is wel heel duidelijk geworden dat ze het in het tehuis allerminst prettig hebben. De leefomstandigheden zijn op z'n zachtst gezegd niet optimaal en de manier waarop met de kinderen wordt omgegaan ook niet. Maar het is helaas niet anders. In de loop van het volgend jaar zal de situatie wel verbeteren, maar zover is het nog niet. En de kindjes zitten er maar mooi mee...

Gisteren was het even schrikken, we moesten weer even met Sietse naar het ziekenhuis. Hij was de dag ervoor wat benauwd, maar gisteren werd het erger. In het ziekenhuis is hij verneveld. De aanwezige dokter vermoedde een longontsteking omdat Sietse een beetje verhoging had en wilde hem ter observatie opnemen. Maar daar heb ik een stokje voor gestoken want zo slecht ging het nou ook weer niet. En hij was goed opgeknapt na de verneveling. Gelukkig werd dat bevestigd door de bloedonderzoekjes.
Wij hebben de uitslag niet in het ziekenhuis afgewacht maar zijn naar huis gereden, want Sietse wilde graag met zijn vrienden spelen!
Op dit moment gaat het best goed maar hij moet de komende dagen wel aan de ventolin blijven. Zaterdag lopen we even binnen bij de huisarts om hem te laten beluisteren.

Het is alweer half vier in de ochtend...over mijn goede voornemen om altijd op tijd te gaan slapen hebben we het niet meer. Wel over mijn goede voornemen om de weblog weer vaker te gaan bijhouden. Het regent klachten vanuit mijn lezerspubliek. Jullie klacht is genoteerd en zoals de Surinaamse President het altijd zegt: de zaak heeft mijn volledige aandacht! (en dan moet je maar hopen dat ie er ook wat mee doet, hahaha)

Geniet van de feestdagen, het weekend zit eraan vast dus wij gaan gewoon door. Derde Kerstdag, vierde kerstdag...

30 oktober 2008

Laatste babbel

Een bijdrage van Brigitte de Boer

Hier komt al weer onze laatste babbel, we moeten helaas alweer vertrekken....hoewel ik vind het ook wel weer fijn om naar huis te gaan.
Ton niet, hij loopt de hele dag te klussen en heeft het reuze naar zijn zin. Hij is nu bezig met Dennis, de tijdelijke vervanger van Robbie, een schaduwhuis voor de gewassen aan het timmeren. Ook moet deze week nog aan de watertanks gewerkt worden voor de grote regentijd begint.
Ton heeft eindelijk Dyo, de aannemer tijdens de bouw, te pakken gekregen en met hem besproken hoe we de renovatie/ restauratie van het ingestorte waterhok gaan aanpakken. Dus eigenlijk kan hij nog helemaal niet weg....
HIj heeft een soort bestek geschreven waarin stap voor stap staat wat er moet gebeuren en wie het gaat doen. Nu is hij bezig alle nodige materialen te verzamelen.

Gisteren heeft Ton de dakgoten van het guesthouse met de HD spuit schoongespoten en vervolgens wat reparaties verricht.
Misschien heeft hij met al zijn gespuit de termieten wel wakker gemaakt, want tevoren hebben we ze eigenlijk nooit gezien en nu opeens wemelde het ervan.
Niet te geloven in een nacht in alle kamers zag je de sporen gaan ook rondom het huis allemaal sporen van houtluis. Bastiaan en Ton zijn heel snel met een drukspuit met gif ze te lijf gegaan. Als we straks weg zijn moet er grondig gespoten worden....

We hebben 3 hele leuke dagen gehad op Babunhol, een vakantie-oord buiten de stad. Fordy was helemaal vol gepakt want je hebt voor 10 personen heel wat mee te slepen. Lakens handdoeken, eten en drinken voor 3 dagen want er waren geen winkels in de buurt.
De weg erheen was dezelfde als tijdens onze eerste trip. Inmiddels een heel stuk verbeterd, niet te geloven hoe hard die Chinezen werken, we wisten niet wat we zagen. Het was wel heel erg stoffig, vaak moesten we stoppen als er een vrachtwagen ons passeerde want je zag echt niets meer.

De weg zit nog vol gaten en heel mulzand dus je kan niet op de gok door rijden, het was weer een hele belevenis en bij aankomst werkelijk alles rood van het stof!

Het was een schitterende plek; ons huisje lag op een heuvel met uitzicht op de Suriname rivier.

De rivier stroomde heel snel dus hebben we de kinderen aan een touw gebonden ze vonden het helemaal geweldig. Vrijdag was het er heel stil maar zaterdag en zondag kwamen er bussen vol dagjesmensen, zaterdag ochtend om half 7 al de eerste bus met veel getoeter. Zij kwamen van Nickerie en waren om 23.30 uur vertrokken...Het is echt lachen als je dan zo’n groep observeert, alles wordt uitgeladen in een open hutje, het eerst wat ze doen is de hangmatten ophangen en natuurlijk eten.,de hele dag doen ze niets anders dan eten en drinken en kwebbelen een beetje in de rivier zitten niet zwemmen alleen wat zitten, deze mensen hebben niets meer nodig.

Saskia haar verjaardag was geslaagd! We hebben het zaterdag gevierd in plaats van zondag, anders zou de taart niet meer lekker zijn die Evie gebakken had......
’s Morgens hadden we het huisje versierd en de kinderen konden niet wachten om te gaan zingen en de pakjes te geven. Hugo speelde op zijn mondharmonica, echt heel erg leuk.



Zondag hebben we een tripje met de boot gemaakt naar Nieuw Lombé, een transmigratie dorp. Ik had nog nooit zo’n “westers” dorp gezien, brede straten en alle nieuwbouw huizen van steen. Een hele mooie school en ook een mooi kerkje. Ton heeft met het schoolhoofd gesproken.
Er was ook een bakkerij, we hebben daar brood gekocht. Grappig, zo in de middle of nowhere opeens een bakkerij.

Moe maar tevreden kwamen we zondagmiddag thuis. De kinderen zijn echt super makkelijk ze hebben op de veranda geslapen in campingbedjes terwijl wij daar zaten te kletsen en te lachen, ze slapen overal door heen. Ze genieten echt van deze uitstapjes en vermaken zich met niets.

Het zal straks wel weer wennen zijn zonder pake en omi. Ze zijn gewend dat er veel mensen komen logeren en dan weer weg gaan, dat vinden ze niet erg, maar pake en omi dat is een ander verhaal....... Ze zijn echt gek op ons.
Je lacht je slap de hele buurt roept al pake en omi maar ook de papegaai aan de overkant.....

Groetjes allemaal

Brigitte

19 oktober 2008

Een dagje uit met de ouwetjes

Een bijdrage van Ton de Boer

Ieder jaar organiseert de contact commissie van Telesur een dagje uit voor de gepensioneerden.
Omdat zowel Hugo als Orlanda als gepensioneerden van Telesur, het telecommunicatie bedrijf in Suriname, iemand als introducee mochten meenemen , krijgen wij van hen de uitnodiging om mee te gaan.
Dit werd met dank aanvaard en gisteren, 17 oktober was de dag.
Bastiaan bracht ons ’s morgens vroeg naar het veerplein aan de Commewijnekant van de rivier en om kwart voor 7 zaten we in een bootje richting “platte brug”.
Om 7 uur moesten we ons melden bij het hoofdkantoor van Telesur aan de Keizersstraat.
Hier werden we opgevangen door Orlanda, die al naar ons uit keek.
Op de binnenplaats was een ontvangst waar we voorzien werden van de eerste cadeautjes, een petje , een leuk shirt en een paraplu.
Verder kregen we koffie en een broodje.
Om 8 uur vertrokken we per bus, een heel convooi bussen, eerst nog langs een ander kantoor van Telesur, waar nog een groep zich bij het convooi aansloot, en vervolgens richting ParaBella, waar het allemaal te doen was.


Para Bella ligt in het district Para, zeg maar ongeveer tussen Onverwacht en Paranam, midden in de bush.
Het is een op witte zandgronden gelegen vakantieoord, waarvan je er wel meer vindt in Suriname, en er is een langgerekt meer op het terrein (of een kreek) waar je kunt zwemmen.



Het welkom bij aankomst was door een culturele dansgroep van de lokale indianen, die als het ware een erehaag vormden van dansers en muzikanten, waarlangs we naar de feesttent werden geleid.




Nadat een aantal sprekers hun verhaal hielden werd geopend met het herdenken van de mensen die “ er niet meer bij waren” met 1 minuut stilte, het zingen van het Surinaamse volkslied, en vervolgens het gezamenlijk zingen van “ dank U voor deze nieuwe morgen, dank U voor deze nieuwe dag...”, ook voor ons een heel bekend lied.
De directeur van Telesur ging vervolgens in op de ontwikkelingen binnen het bedrijf en de toekomst verwachtingen. Ook hier is net als in Nederland een concurrentie strijd ontstaan op de telecom markt. Om te overleven moet daar op ingespeeld worden en zal er voortdurend creatief moeten worden gedacht , zo hield hij zijn gehoor voor.
Ook zullen er voortdurend nieuwe diensten worden aangeboden. Als voorbeeld noemde hij SMS diensten speciaal voor de ouderen.
Ook had hij voor de gepensioneerden nog een paar leuke dingen in petto.
Daarna was er gelegenheid om te eten, er waren een viertal buffetten, traditioneel, indisch(javaans), creools en chinees.

Het eten was tiptop verzorgd en niet alleen heel lekker, maar in overvloed aanwezig.
De organisatie liep op rolletjes viel ons voortdurend op.
De groep mensen die deze dag leidde, deed er alles aan om alles vlekkeloos te laten verlopen. Er was een band van het Korps Politie Suriname, welke erg zijn best deed om een fijne sfeer te creeren.Ook de dansgroep deed tussendoor nog een keer een optreden.
Na het eten werd er eerst “uitgebuikt” en kon men wat wandelen, een spelletje doen, er waren b.v. gezelschapsspelen, of gaan zwemmen.
Daaarna was de band aan de beurt om de voetjes van de vloer te proberen te krijgen.
Na wat aanvankelijke aarzelingen kwam de sfeer er toen pas goed in en werd er gedanst dat het een lieve lust was.

En dat allemaal bij temperaturen van ruim boven de 30 graden....
Omdat er ook aan drinken geen gebrek was , was dit ook helemaal geen probleem .
Aan het eind werd een polonaise gedaan waarbij de Politie band helemaal los kwam....
Om half vijf was het feest over en reden we met de hele groep, ruim 400 personen ...., in de bussen in convooi weer terug naar Paramaribo.
Wij maakten de leden van de politie combo een compliment voor hun professionele spel, als ook aan de organisatie van deze dag.
Ze waren blij dat wij, als enige Nederlanders, genoten hadden van deze leuke dag.
Mooi man, fijn dat jullie er waren...... We voelden ons echt thuis en opgenomen in deze groep oudere Surinamers, de pioneers van het bedrijf, zoals hun huidige directeur ze noemde. Er was een hele prettige en ontspannen sfeer en die tekent ook een beetje voor de sfeer binnen Telesur.
Hugo en Orlanda, bedankt dat we samen met jullie dit mee mochten maken.

Ton.

11 oktober 2008

Emi Remi. Een poging om nieuw leven in te blazen......

Een bijdrage van Ton en Brigitte

Misschien kijkt er wel niemand meer naar de weblog EMI REMI, dat zou helemaal niet zo vreemd zijn, want op 12 mei, bijna 5 maanden geleden dus, meldden de Emi Remi’s dat ze er nog waren.
Maar daar bleef het dan ook bij.

Intussen zijn wij, ouders van Emi zullen we maar even zeggen, al weer drie weken op Meerzorg. Na een roerend weerzien op de luchthaven, is er inmiddels al weer heel wat gebeurd. Zo maakten we o.a. een gezamenlijke trip naar het binnenland.
Dit was tot nu toe er steeds bij in geschoten omdat we naast een beetje vakantie en genieten van de kleinkinderen, vooral aan het werk waren.
Het verslagje van een paar dagen “Boven Suriname “ komt straks.
De praktijk moest op de rails worden gezet , maar ook nog duizend en een dingen rondom de woning vragen om aandacht en oplossingen.
Het huis ziet er opgeruimd uit en ook rondom het huis is een metamorfose zich aan het voltrekken.
Zo is er langs de hele voorzijde een prachtige omrastering gemaakt.
De “goot” (afwateringskanaal) is nu niet meer zo gevaarlijk voor de kinderen.
Hoewel, er wordt al driftig geoefend met zwemmen, en het zal niet lang meer duren of Sietse en Amber kunnen zwemmen.

Sietse en Amber zijn sedert deze week weer naar school.
Sietse al naar groep 2 en Amber doet mee aan een pilot project waardoor ze al kan meedraaien in groep 1, hoewel ze nog 4 jaar moet worden.
Een aantal tests wezen uit dat ze “ er klaar voor was.”
Trouwens een gevleugeld woord hier:
“Pake, Omi, zijn jullie er klaar voor?”

De tuin aan de achterzijde krijgt nu ook een omheining, ook hier lopen allerlei afwaterings kanalen, zodat het steeds veiliger wordt.
Tussen de residentie en het guesthouse is een prachtig pad aangelegd, zodat we met schone en droge voeten kunnen oversteken.
De officiele opening was gistermiddag.
Amber en Sietse mochten het lint doorknippen.
De twee druiven die er langs staan en die we flink hebben terug gesnoeid, moeten straks langs een pergola gaan groeien.....
Er zijn bloembakken gemaakt en het zanderige terrein is vrijwel helemaal groen.

Stroomstoringen , die bij onze vorige bezoeken aan de orde van de dag waren, komen gelukkig ook steeds minder voor.
We hadden er tot nu toe nog maar eentje.
Het water en dan bedoel ik de toevoer ervan, is ook een stuk verbeterd, althans hier op Commewijne.
We horen wel van andere delen waar het nog steeds beroerd is, maar hoewel we nu midden in de “grote droge tijd “ zitten, vallen er met enige regelmaat fikse buien , waardoor er in elk geval in de regenwater reservoirs weer wat voorraad komt.
Ook aan het leiding net van de waterleiding maatschappij wordt gerwerkt, aan de Sadiodam zijn al flinke stukken vervangen door grotere diameters.
Maar helemaal veilig om te drinken is het nog lang niet, in de filters wordt nog behoorlijk wat zanderige vaste deeltjes afgevangen.

In de groentetuin hebben we een hernieuwde poging gedaan om uit Ritthem meegebrachte frambozen stekken te laten wennen aan de tropen.
De vorige zijn in de regentijd verdronken...
Verder komen er ook Zeeuwse aardbeien en ook dat lijkt te gaan lukken.
De eerste kleine vruchtjes zijn al gesignaleerd, en we zien elke dag meer bloemetjes verschijnen. Tot slot hebben we ook nog lavendelstekken meegebracht en ook deze lijken het te gaan doen.
Achterliggende gedachte was het maken van geurbuiltjes voor in de kleding kasten.
Door de hoge luchtvochtighed in Suriname wil het nog wel eens muf worden. Nou, dachten we, lavendel is de oplossing.
Er staat inmiddels ook een echte oldtimer Ford truck voor de deur met op de portieren het boeroeswing logo.
Ideaal als er weer eens cement, hout of tegels enz. moet worden gehaald.
En wij hebben ook een vervoermiddel als we geen zin hebben in fietsen.

Brigitte heeft al een mooi verslag geschrevvan over ons tochtje naar het binnenland, ik zal proberen met copy/paste het hieronder te krijgen dat scheelt weer een hoop tikwerk.
Op woensdag 1 oktober 's morgens vroeg om 7.30u reed het busje dat Bastiaan had gecharterd, de Sadiodam op en werd er een berg bagage ingeladen, we moesten voor 4 dagen eten mee nemen want op het eiland waar we naar toe gingen was niets te koop.
Onze super dotjes vonden het reuze spannend. eerst moest er weer over de prijs gehandeld worden, Bastiaan had een prijs afgesproken, maar hij had alleen ons als passagier en hij kon er veel mer meenemen en dus moesten wij ook voor de lege plaatsen betalen......Dat hebben we toch maar niet gedaan. Even goede vrienden niet geschoten altijd mis...Nu de rode bauxiet weg, de Afobakka highway, hadden wij al een paar keer gereden echt een verschrikking 4 uur hobbelen en hotsen en stof happen niet te geloven, maar....er wordt aan gewerkt de chinezen gaan er een asfalt weg van maken en dat willen ze in twee jaar klaar hebben ze zijn in het midden begonnen met egaliseren dat alleen is al een enorme klus. We waren blij toen we bij het uitpunt waren Atjoni. Daar moesten we wachten op ons bootje dat ons naar Isadou zou brengen, wat een verademing heerlijk de wind door je haren en in hoog tempo scheren de korjalen door het water, je begrijpt niet hoe ze precies weten hoe ze moeten varen overal enorme stenen ze kris krassen over de rivier.Na een half uur varen waren we op het eilandje Isadou. We wisten niet hoe snel we in de "Soula" moesten gaan liggen dat is de stroomversnelling, schitterend maar je moest je heel goed vast houden de stroom is er enorm.
We hadden 2 huisjes, en een keuken. De huisjes zijn alleen maar om te slapen er staat een bed en verder niets. De keuken is de plek waar je overdag leeft. Er staat een enorme tafel en tig stoelen en allemaal pannen hangen aan spijkers aan het dak. De afwas ging in een grote schaal en die werd iedere dag opgehaald en dan werd de afwas in de Soela gedaan. de pannen blinkten dat wil je niet weten met zand werd er uren op geschuurd. Ook de was werd er gedaan ze gebruiken lisol zeep in grote zwarte emmers werd de was naar het water gebracht dan werden de lakens in de emmer even in de zeep geweekt gingen de mannen even zwemmen en daarna werden de lakens gespoeld en steeds weer geslagen op de stenen. We hebben er met verbazing naar gekeken.Wat mij ook opviel was dat de mannen en de vrouwen deze werkzaamheden verrichten.Om 7 uur is het altijd al donker de eerste avond viel de stroom uit, je had verlichting in de keukens verder niet bij elk hutje stond een olie lampje en ook bij de toiletten. met man en macht werd er geprobeerd de generator weer aan de praat te krijgen en dat allemaal in het donker ze waren blij dat Ton met een zaklantaren kwam bijlichten, maar ja er moest een onderdeel vervangen worden en dat zou de volgende dag pas op een ander eiland gehaald kunnen worden, dus dan maar vroeg naar bed........
De volgende dag werden we zoals altijd door de super dotjes gewekt, kom pake en omi het is al licht we gaan voetballen. we hebben heerlijk genoten van de rust en de stilte, veel gezwommen Sietse is een echte waterrat en Amber vindt het leuk maar niet koppie onder.Het liefst zat ze bij mij op de rug of lekker in de stroomversnelling met Bastiaan. Veel gelezen en je had een schitterend uitzicht op de rivier waar om de 5 minuten wel een bootje langs kwam.
Vrijdag moest Bastiaan wat patienten bezoeken in een aantal dorpen waar een medische post was, Ton en ik mochten mee, we werden opgehaald met een boot van de medische zending, een schitterende ervaring om in deze nederzettingen rond te kijken. We zijn geweest in Abenaston, Gunsi en Laduani.
Het laatste is het dorp waar een vliegveldje is, en wat je op de film van "Ik vertrek" hebt gezien.
Even vootr de orientatie op de kaart, al deze dorpen liggen aan de Suriname rivier ten zuiden van het stuwmeer, dus in centraal Suriname.
Bastiaan ging samen met een gezondheidsassistent de piep kleine huisjes langs, veel meer als een bed past er niet in hij klom dan op zo'n bed op de patient te behandelen.Verder noteerde hij de gegevens van de "zuster" We keken onze ogen uit, waar leven deze mensen toch van? het was allemaal zo armoedig niet te geloven, geen stroom wel sinds kort water uit een gemeenschappelijke kraan. In een ander dorp was er wel stroom. We hadden dit voor geen goud willen missen echt heel bijzonder.
Zaterdag genoten we nog van het zwemmen en aten voor ons ontbijt pannenkoeken, want al ons brood was nat geworden in de koelbox, maar ja ook pannekoeken smaakten prima. Vrijdag aten we erwtensoep met rijst bij 33 graden is ook een aparte ervaring maar het smaakte heerlijk. toen was het al weer tijd om aan de terug reis te beginnen, de boot was weer prima maar dan kom je in de drukte van Atjoni, je weet echt niet wat je daar ziet, al die kleine busjes helemaal volgeladen hoog boven op het dak ook nog bagage stoelen tafels balen met rjist, fietsjes en alles moet in die kleine bootjes hier kan je uren naar kijken maar in die bloed hitte wel vermoeiend.......maar de busreis zelf is echt niet voor herhaling vatbaar je wordt helemaal door elkaar gerammeld en dat 3 en een half uur lang, alleen het laatste half uur is een asfaltweg. Ik heb respect voor de chauffeurs hij reed dus 8 uur aan een stuk want hij had nu wel een volle bus naar Atjoni om ons op te halen.Die werd uitgeladen en wij moesten direkt inladen en daar ging hij weer.
Vandaag een lekker rustig dagje op Meerzorg en morgen de eerste schooldag ik ben heel benieuwd. Dat wordt weer rennen en vliegen iedere morgen. Amber voor het eerst ook in uniform. Sietse zei: Omi , pake en jij mogen nooit meer weggaan....... snif snif

12 mei 2008

We zijn er nog...

Hallo hallo, allemaal!
Ja, we zijn er nog...middenin drukke en spannende tijden. In mijn hoofd heb ik al zeker zestig keer een stukje voor de weblog geschreven, maar om het uit mijn hoofd op de computer te krijgen, da's weer andere koek.
We gaan zometeen een feestje bouwen met kinderen uit mijn favoriete kindertehuis, dus voor nu hou ik het heel kort. Dit tekstje is om weer even in te komen, hahaha!

Er gebeurt hier van alles: spanning rond de zoektocht naar een perceel, onze kindjes zorgen voor het nodige leven in de brouwerij, ik kom handen, tijd en geld tekort om iedereen te helpen die acuut hulp nodig heeft en zo kunnen we nog even doorgaan.
Maar met ons gaat het verder goed. Met het weer sinds eergisteren niet meer, jammer! Het regent, het regent...
Mijn wasje is alweer drie keer natgeregend, die laat ik lekker hangen, wordt toch niks meer vandaag.
We hebben sinds twee weken weer een gast in het guesthouse. Een jonge vrijwilliger, ze werkt, hoe kan het ook anders, in mijn favoriete kindertehuis. Wonder boven wonder bevalt het haar prima, wij hadden gedacht dat ze na een week gillend terug zou rennen naar het bruisende stadsleven. Ze is, after all, pas begin twintig. Maar nee hoor, ze heeft het naar haar zin, is niemand tot last, is netjes, dus wij zijn blij.
Ze blijft in elk geval nog een week, gaat daarna waarschijnlijk reizen door het land.

We moeten over een kwartiertje naar het feest, dus ik laat het voor deze keer hierbij. En voor de mensen die me aan mijn oor hebben getrokken omdat ik zo lang niks heb geschreven: ik beloof beterschap!

05 april 2008

Plezier versus nationale rouw


Bijdrage van Bastiaan

Dat leuke en minder leuke zaken soms akelig dicht bij elkaar kunnen komen is de afgelopen tijd wel weer duidelijk geworden.
Na de komst van zus Wieteke en vriend Marco kwam een paar dagen na de pasen broer Wouter met zijn nieuwe vriendin Margot ons opzoeken. Allen voor het eerst in Suriname en dus een echte reunie. We hadden elkaar anderhalf jaar niet gezien en dat was natuurlijk een speciaal moment. Jammer genoeg konden onze ouders er niet bij zijn want dan was het helemaal compleet maar de jeugd heeft zich prima geamuseerd. Wouter en Margot konden helaas maar kort komen, na een week zijn ze al weer terug naar het koude kikkerlandje. Ze kwamen IPB (Indien Plaats Beschikbaar), een optie voor medewerkers van de luchtvaartmaatschappij. Margot is stewardes bij de VLM, een dochter van de KLM dus ze kwamen voor een koopje, dus niet... Want terug was er geen plek. Ze hebben een dag later een SLM ticket moeten kopen om toch op tijd weer thuis te zijn. Ach, een gokje moet je kunnen wagen, maar of ze het de volgende keer weer doen...

Wieteke had al wat moois beleefd voor Wouter zijn komst, ze is door Marco op een verlaten strand te Galibi, de plaats waar de reuzeschilpadden hun eieren leggen, ten huwelijk gevraagd. Op zijn knieëen in het zand met ringen erbij, echt helemaal volgens het boekje. Voor vertrek in NL had hij zelfs pa om haar hand gevraagd, romantische jongen die Marco. Toen Wouter aankwam zijn we de dag erop meteen bootje gaan varen, over de Commewijne rivier naar de Matapicakreek die doorloopt tot de oceaan. Het is een mooi smal kanaaltje waar je doorheen vaart, tussen de mangrovebossen met allerlei beesten om je heen. Het werd al eb toen we op zee aankwamen dus we moesten helaas al snel weer omkeren om nog door de kreek terug te kunnen varen.We hebben op de zandbank voor de kust nog wel een hele kolonie rode ibissen gezien en de terugtocht was zeker spannend zo tegen de stroom op. Op plantage Alliance zijn we nog aan wal geweest en hebben we lekker in de rivier gezwommen.
Twee dagen later zijn we met een groepje hier in Suriname wonende Hollanders op pad geweest richting het stuwmeer. Het was een gezellig clubje en we reden met 4 4WD’s over de Afobakkaweg, een stoffige route wat al een avontuur op zich is. Vanaf de stuwdam gingen we per boot naar Tonka-eiland, een mooi eiland op het stuwmeer en een prima plek om te zwemmen, relaxen, kletsen, kampvuurtje, wandeltocht met de eigenaar, botanicus Frits van Troon, een echte wandelende enceclopedie.
Een dag later zijn we vanaf de stuwdam weer over de Afobakaweg terug gereden naar het plaatsje Brokopondo waar een heel mooi rivierstrandje is, het Ananistrand. Hier hebben we in open hutjes hangmatten gehangen, de BBQ geinstalleerd en lekker gezwommen. Ook hier weer kampvuur met ludieke liederen en veel plezier. Als gevolg van iets te veel Surinaamse rum was de kennismaking van Marco met het slapen in een hangmat een avontuur op zich. Na vele malen eruit gekukeld te zijn waren flink wat blauwe plekken en een brakkige zondag het het gevolg...

Maar al met al was het een heerlijk weekje vakantie, de kids met hun ooms en tantes waar ze maar geen genoeg van krijgen, wij op een heerlijk relaxte manier weer eens samen en natuurlijk de kennismaking met een nieuw lid van de familie. Margot, je mag blijven hoor, het was heel gezellig! Wieteke is momenteel nog in Suriname maar hebben we al weer even niet gezien. Ze is nadat we zondag uit Brokopondo terug kwamen maandag in alle vroegte met Marco vertrokken naar het diepe zuiden met een vliegtuig om a.s. maandag pas weer thuis te komen.
En dan brengt het vliegtuig naar de gebeurtenissen van afgelopen woensdag. Een toestel van Blue Wing Airlines is in het zuiden van Suriname, in het grensgebied met Frans Guyana neergestort. Ik heb geen idee of Marco en Wieteke ook met Blue Wing zijn weg gegaan, terug zal het zeker een ander toestel worden. Het nieuws over deze vliegramp is de wereld natuurlijk al over gegaan. Alle inzittenden zijn onherkenbaar verminkt door de meerdere explosies die hebben plaatsgevonden.
Het is een Antanov waarin ik vaker gevlogen heb via de Medische Zending. Het is nog onduidelijk wat de precieze oorzaak is maar het lijkt een opeenstapeling van factoren te zijn. De piloot, ken ik redelijk goed, ik heb vaker met haar gevlogen. Haar man is de directeur van Blue Wing, ze hebben drie kleine kinderen...
Een mededirecteur (het zijn drie broers) had ik vorige week nog als patient in de praktijk. Hun moeder is ook patient van me, ik geloof dat deze familie aardig aan het doordraaien is. De broer van de piloot heeft het zien gebeuren, is ook piloot bij dezelfde maatschappij en stond met zijn kist op dat vliegveldje aan de grond. Iedereen is verkoold dus het moet een vreselijk werk zijn geweest om de lijken te bergen.
Een van inzittenden was Raymond, een Telesur medewerker die voor werk daar naartoe ging met wat contracters om een nieuwe installatie te bouwen. Ik ken hem vrij goed, hij kwam vaker hier op Meerzorg als patiënt, fanatiek sportman en een beer van een kerel. Hij heeft laatst nog vis voor me gebracht. Het is een neef van Ruth Jacott (hij heet ook Jacott). Echt onwerkelijk dat hij er niet meer is, hij woont hier in de buurt op Meerzorg en iedereen kent hem als die lange van Telesur. Hij had een extra hoge auto omdat hij in een normale auto niet past. Hij is er dus niet meer... Het land is behoorlijk geschokt door deze ramp. In een dorp als Suriname kent iedereen wel iemand van de overledenen, het komt dus behoorlijk dichtbij.
Hopelijk kunnen Marco en Wieteken maandag toch nog ontspannen in het toestel stappen dat ze weer veilig naar Paramaribo moet brengen. Het zal voorlopig wel even een ander gevoel geven, die binnenlandse vluchten. We keep you posted...

17 maart 2008

Als je nog eens wat weet...

(een bijdrage van Bastiaan)
Die woorden zijn verschillende keren door mijn hoofd gegaan vandaag. Op zich niet helemaal passend wanneer je de verjaardag van je dochter viert maar dat ik nu achter de computer zit voor een emi-remi verhaal zegt toch wel dat het een heel speciale dag was.
Amber wordt a.s. dinsdag drie jaar en omdat doordeweeks een verjaardag vieren een beetje druk is in onze setting hebben we dus voor de zondag gekozen. Normaal zien we dan de kinderen uit de buurt, wat familie met neefjes en nichtjes, lekker eten en drinken, wat leuke activiteitjes en dan ’s avonds moe maar voldaan naar bed.

Vandaag liep het toch even anders. Saskia is de laatste tijd erg druk met werk en ze vertoeft veel bij een bepaald kindertehuis waar ze met een ploeg vrijwilligers de boel eens grondig aanpakt. Voor Amber haar verjaardag zou het dan ook leuk zijn om wat kinderen met vrijwilligers samen op Amber haar verjaardag te laten komen. Goed plan vond ik dat ook, want die kinderen komen niet zo snel ergens en een gezellig kinderfeestje op Commewijne zal niet zomaar weer voorkomen op hun agenda.

Dus Sas is al een paar dagen druk met de voorbereiding (ik was erg druk met de voorbereidingen van een andere happening op zaterdag maar daarover later meer) en ik werd er op uitgestuurd om bij Evy, onze hulp, het bestelde eten te halen. Goed plan om dat uit te besteden, Evy kan super koken en we hebben het momenteel zo druk dat zelf doen niet zo handig leek. Ik ben met zus Wieteke en zwager Marco dus naar Nieuw Amsterdam om dit eten op te halen terwijl Saskia de laatste versieringen in orde brengt en met de lokale levarancier van huurstoelen en tafels toch nog wat extra tafels regelt. Ik heb geen benul wie ze allemaal uitgenodigd heeft maar denk beter te veel plek dan te weinig...
Bij Evy aangekomen krijg ik helemaal de schrik van mijn leven, want Saskia heeft niet een heel klein beetje eten besteld. 50 man had ze tegen Ey gezegd, en die wil niet dat iemand kan klagen dat er te weinig is dus die heeft zeker niet zuinig aan gedaan. Marco verdwijnt achter in de auto onder de bakken met eten en we rijden weer terug naar huis, onderweg nog een paar laatste boodschappen en een mooie grote koelbox die we meteen vullen met ijsblokjes, het feest kan beginnen.

Sas was bij aankomst al helemaal ready en na alles geïnstalleerd te hebben kwam daar een bus met de kinderen van het kindertehuis. Ik dacht begrepen te hebben dat er 5 tot 10 kinderen zouden komen met een paar vrijwilligers. Ik schrok dus toen ik pas ophield met tellen bij 35 kinderen en 4 vrijwilligsters. De schrik werd pas echt groot toen 1 van deze dames binnen stapte en me vroeg of ik even naar een ziek kind wou kijken, een jochie van ik schat 2 jaar was in de bus “niet lekker geworden”. Ik dacht dus aan een misselijk kind maar vervolgens kwam er een ander meisje binnen met een ventje wat op geen enkele prikkel reageerde. Ik was nog druk met ijs in de weer dus meteen met ijsklontjes en wat tikjes en andere prikkels geprobeerd wat reacties los te krijgen. Niets!
Hij ademde wel, heel rustig, maar verder was het kind out of order...
A noh bun zeggen we dan in het Surinaams, directe actie was gewenst. Toen ik terug reed van de boodschappen had ik toevallig mijn huisarts, die in de stad woont, zien zitten bij zijn ouderlijk huis waar hij met wat familieleden gezellig zat te genieten van een zondag (eten, drinken en torie praten). Ik had nog gegroet, dus hij stond me heel raar aan te kijken dat ik een kwartiertje later weer voor zijn neus stond maar nu iets minder rustig en hem vroeg om snel te komen. Hij is snel zijn spullen gaan pakken en was er binnen twee minuten. Het kind reageerde nog steeds niet en wij legden hem even op een bed en haalden zijn kleren weg om te kunnen beluisteren. Ik had Sas opdracht gegeven om te bellen met de eigenaresse van het kindertehuis om te horen of er iets bekend is over het kind. Geen medische historie en geen problemen tot voor vertrek. Toen dokter Mohan luisterde en zocht naar een polsslag zag ik hem schrikken en nerveus handelen, hij voelde niets meer, ik hoorde of voelde ook geen ademhaling meer. Een halve tel was maar nodig om het kind rechtop te zetten en met een paar ferme tikken op de borstkas hadden we ineens een opschrikkend kind wat begon te brullen. Dat geluid hoorden we natuurlijk graag. Diagnose: shock bij een overhit kind wat niet (genoeg) gedronken had en in de warme bus dus weg is gegleden. Zonder handelen was het niet vanzelf bijgekomen en de doc zegt me ook nog doodleuk dat het kind hem wel heeft laten schrikken. Tja, dan sta je helemaal raar te kijken wanneer datzelfde kind na een paar bekertjes mierzoete drankjes (pepmiddel) in de zandbak zit te spelen alsof er nooit iets gebeurd is en later lekker zijn portie eten oppeuzelt. Dan besef je dat het een raar zijden draadje is waar we soms op balanceren en gelukkig maar dat zo’n mannetje dat nog niet beseft.

Tijd om hier rustig van bij te komen was er niet want naast de kinderhuis kids was het aantal nog aangevuld met de buurtkinders en wat familie en kennissen uit de buurt. Zeer volle bak dus en in ineens leek de belachelijk grote hoeveelheid eten behoorlijk te slinken. Met de hulp van een neef en nicht van Sas heb ik tientallen bordjes met eten klaargemaakt en de kinderen hebben heerlijk zitten smullen, rondgerend, geschilderd, geschommeld, in de zandbak gespeeld, veel te veel zoete drankjes gedronken en lekker nog een keertje opgeschept. Sas keek alleen maar voldaan, ik vroeg me verschillende keren af of dit nog wel leuk en verantwoord was...

De kinderen hebben een mooie dag gehad, Amber had een bijzondere verjaardag en genoot terwijl ze in een prachtig Koto (Creoolse traditionele klederdracht) rondliep van alle aandacht. Een meisje van het kinderhuis was toevallig ook vandaag jarig en werd 13, ik denk dat ook zij voor het eerst zo’n speciale verjaardag had. Toen ik haar vroeg wat ze wilde eten op haar verjaardag was het bami! Gelukkig had Evy heerlijke bami gemaakt en dat meiske is nog twee keer bami komen opscheppen, met pindasambal en kip, want het was haar feestje!!
Dus ja, het was een heel bijzondere dag, ik had het zelf niet zo bedacht maar daar hebben we Saskia voor, gezeten hebben we de hele dag niet maar dat hoort ook op zo’n feestje. En ondanks een korte reanimatie, hier en daar wat pleisters, wat correcties waar kinderen de spelregels even vergaten, was het een zeer geslaagde dag.

En eigenlijk is het dus een zeer geslaagd weekend, want gisteravond had ik het gevoel dat ik een week zou moeten bijkomen van de drukte van die dag. Ik had voor mijn gevoel zaterdag 24 uur op mijn benen gestaan. Het was de dag van de Letitia Vriesde Challenge. Voormalig topatleet Letitia Vriesde (jarenlang wereldtop op 800 en 1500m, uitkomend voor Suriname) organiseerde voor de tweede keer een speciale sporthappening voor kinderen. Doel was lagere schoolkinderen (voor een groot deel uit de achterstandsbuurten van Paramaribo) zich met sport te laten zien en naast een leuke sportdag ook talenten te kunnen scouten om vroegtijdig de kansen te geven op een goede sportontwikkeling. Dit is namelijk iets wat in Suriname zeker niet vanzelfsprekend is. Letitia had me in november al benaderd met de vraag of we op deze dag iets samen kunnen doen om de kinderen op die dag iets extra’s mee te geven. Dus ik heb de complete BoeroeSwing-crew laten uitrukken, collega fysiotherapeut Monique, diëtist Wandy met haar stagiare Stasja, fysio-stagiare Mechteld en fysio-afstudeerstudenten op het project KidsFit Lorenzo en Erwin waren allemaal van de partij. We hebben bij alle kinderen de BMI (body mass index) bepaald en het vetpercentage gemeten.. We hadden ook nog wat andere testjes in onze meethut gepland maar door de enorme toeloop (er waren zo’n 600 kinderen) moesten we allemaal vol aan de bak om de metingen van BMI en vetpercentage bij iedereen af te kunnen nemen. De meetploeg heeft zich op deze supermooie dag dus letterlijk en figuurlijk in het zweet gewerkt om de drommen kinderen langs de meetlat, de weegschaal en onze speciale vetmeters te dirigeren. Daarnaast hadden we een speciale gezondheidsquiz waar we aan het eind van de dag onder de goede inzendingen (een stuk of 15) drie waardebonnen van een fruitshake-bar konden verloten. Een verantwoorde prijs voor onze quiz waarbij we bewustwording wilden creeëren en gezien de vele discussies die kinderen bij het invullen onderling voerden is dat doel ook wel bereikt. Ook kregen ze allemaal een mooie flyer mee die Wandy had opgesteld met de titel “Goed begonnen is half gewonnen”. Een leerzaam verhaaltje over het nut van ontbijten.
Ondanks dat we op deze dag niet alles hebben kunnen doen wat we van te voren bedacht hadden kregen we ook van de organisatie een pluim voor de leuke opzet en het enthousiasme waarmee er gewerkt is. Zélf kan ik ook niet anders dan tevreden zijn dat we op deze bijzondere dag een hele leuke inbreng konden brengen. Ik ben trots op “mijn” team dat ondanks de drukte geduldig heeft doorgewerkt om alle kinderen op een leuke manier iets extra’s mee te geven.

Het is ondertussen na 12-en en morgen start er weer een enerverende werkweek. Tijd om echt uit te rusten van zo’n druk weekend is er dus niet, maar we genieten er in gedachten zeker nog wel van na!

23 februari 2008

Kinderlief- en leed

Je kan er vijftig boeken over lezen (heb ik ook gedaan). Maar dan weet je nog niet waar je aan begint als je aan kinderen begint. Over de aanloop naar en de geboorte zélf heb ik het dan niet eens meer. Ik vond het toen loeizwaar, maar ik weet nu dat het een peuleschil is vergeleken met als het wezentje er eenmaal is!
Dan begint het pas echt...de zorg voor en de zorgen om dat kleine ding dat van je afhankelijk is.

Naarmate de tijd verstrijkt en de kinderen opgroeien, lukt het aardig om niet meer bij elk kuchje in de startblokken te staan voor de dokter. De meeste kuchjes en pijntjes gaan vanzelf weer over en als ouder ontwikkel je een soort instinct voor het moment dat je echt moet rennen.
Het is eigenlijk niet eens een kwestie van instinct, maar meer een kwestie van letten op de signalen die je kind afgeeft. En gelukkig lukt dat ons steeds beter...


Maar goed, om een lang theoretisch verhaal concreet te maken, we zijn net terug van een driedaags ziekenhuisbezoek.
Ons zorgenkindje Sietse is het deze keer niet. Nee, die wordt steeds flinker en sterker, danst om alle griepjes en verkoudheidjes heen en heeft in geen maanden zijn medicijnen voor benauwdheid gebruikt.
Ook de nieuwste buikgriepepidemie is tot nu toe aan hem voorbijgegaan. Maar Ambertje krijgt de volle laag.
Het begint met spugen, dat gaat na twee dagen weer over. Dan komt de buikloop erachteraan. Tips van de dokter en de apotheker hebben tijdelijk effect. Maar op donderdagochtend is ze zo slap als een vaatdoekje en er gaat niks meer in. Rennen dus...
Geen tijd voor een verwijzing van de huisarts, op advies van mijn moeder gaan we rechtstreeks naar de kinderarts. Daar doen ze gelukkig helemaal niet moeilijk, ik kan zo komen. Dat Amber vervolgens de behandelkamer onderspuugt is ook geen punt, maar ze moet wel meteen blijven. De arts werkt namelijk in het ziekenhuis.

Geen tijd om spullen te halen, ik moet meteen mee naar de opname. En binnen een half uur hebben we een kamertje op de tweede verdieping.
Indertijd hebben we als stichting RDF een project uitgevoerd om de kinderafdeling van dit ziekenhuis kindvriendelijker te maken. Onderdeel van dat project was 'rooming-in' en daar plukken wij vandaag zelf ook de vruchten van. Want ik kan bij Amber blijven. Tot nu toe zijn er maar twee ziekenhuizen in het land die dat doen. Logeren bij je zieke kind wordt helaas niet vergoed, noch door het ziekenfonds, noch door de particuliere verzekering. Dus lang niet iedereen kan het zich veroorloven. Jammer en heel traumatisch voor met name de kleintjes. Sommige zijn ontroostbaar, die zijn alleen stil tijdens het bezoekuur.
Gelukkig zijn die tijden heel ruim, in totaal vier uurtjes per dag. En ze kijken niet op een minuutje. De zorg is verder redelijk, maar iets meer aandacht voor de kinderen mag wel, vind ik.

We hebben een net kamertje, we liggen er met z'n tweetjes. De halve kinderafdeling ligt vol, Amber is niet het enige kind dat leegloopt vanwege de buikgriep. In haast alle kamers zie ik ze aan het infuus liggen. Ja, dit is een gemeen virusje!
Ik ben aangenaam verrast door het feit dat niet alleen moeders, maar ook vaders bij hun kinderen mogen blijven. In de kamer naast ons zit een vader met twee dochtertjes, hij is de hele dag met hen in de weer. Tegenover ons sjouwt een vader zijn zoontje van 13 maanden met infuus rond.

Het aanleggen van een infuus bij Amber blijkt geen makkelijke klus. Er zijn drie mensen voor nodig om het zieke, maar pittige kleine ding in bedwang te houden. De co-assistent kan haar pas beluisteren als ze uitgeput in slaap is gevallen.

Hoewel ze niet uitgedroogd lijkt te zijn is Amber toch behoorlijk verzwakt. Maar na de eerste infuuszak knapt het vaatdoekje al wat op en met elke nieuwe dosis vocht komt haar energie (en daarmee haar koppigheid) terug.
Het lukt de verpleging geen enkele keer om fatsoenlijk haar temperatuur op te nemen. Ze doen het hier namelijk nog steeds rectaal, met een ouderwetse thermometer en daar is Amber niet van gediend. Zie maar eens het gaatje te vinden als zij haar billen dichtknijpt! Het is een giller. Sommige verpleegkundigen blijven aandringen, maar ik maak er snel een eind aan de discussie. Onder de oksel en anders niet, ze heeft per slot van rekening geen koorts. Het is al traumatisch genoeg voor zo'n kindje, dus ik heb geen zin in het gevecht.
Daar komt nog bij dat ze dagelijks om half vijf(!!!) in de ochtend de temperatuur komen opnemen. Wie zit er dan te wachten op het gegil van een boze peuter? Ikke niet...ik neem me meteen voor om binnenkort een inzamelingsactie te beginnen.
Help het RKZ aan twee fatsoenlijke oorthermometers! Of zoiets...
Ik heb nog wat ziekenhuisconnecties, die zal ik eens aanschrijven.
Toegegeven, goede oorthermometers zijn duur, maar het gaat veel sneller en de meting is even secuur.
Wij hebben een goedkope variant thuis, ik zou hem zo geven, ware het niet dat ie niet altijd even secuur is.

Maar goed, vanaf het moment dat Amber opknapt beginnen de discussies. Over wat ze aan moet, over afblijven van het infuus, op tijd gaan slapen (want om half vijf staan ze alweer aan je bed), over haar babbel- en protestvolume!
Nee, ze is niet de makkelijkste patiënt, maar ik vermaak me kostelijk.

Het herstel gaat razendsnel. Na twee nachtjes slapen komt er aan de bovenkant niets meer uit (behalve een hoop praatjes) en wat er aan de onderkant uit komt ziet er weer uit zoals het hoort.
De laatste aanvaring van Amber met de zusters komt net voor vertrek. Het verbandje en de naald moeten eraf. Amber is woest, want dat wilde ze houden.
Het kleinere verband dat ze vervolgens omdoen: ''...is niet goed!!! Het is een jongensverband!''
In opperste verbazing staar ik het rood aangelopen peutertje aan. Een jongensverband? Waar heeft ze het over? Nooit van gehoord...
Vervolgens wil ze niet zwaaien en geen hand geven, dus doen wij het bedankje maar en gaan we er snel vandoor.

Sietse en Amber zijn superblij elkaar weer te zien en voor je het weet is alles weer als vanouds. Lekker samen spelen en af en toe lekker met elkaar vechten.
Mama en Papa kijken tevreden toe hoe het huis in recordtijd verandert in een speelgoedslagveld. Gelukkig, alles is weer normaal!

13 februari 2008

Verkeer(d)

Ik had al eerder gemeld dat het (inmiddels niet zo) nieuwe bromfietsje van Bastiaan gewoon een verkapte motor is.
Het bewijs daarvoor kreeg ik afgelopen maandagavond weer eens. We waren samen naar een vergadering van de school van de kids. Ik met de auto, Bastiaan op de brommer, die moest vanuit de stad komen.
Om kwart over acht gingen we er weg, en ik riep voor de grap: wie het eerste thuis is! Eén keer raden wie de winnaar was...

Ik ging met 73 km p/u de brug af (je mag niet harder dan 40) en ik hield de maniak nog niet bij. De twee drempeltjes op de hoofdweg vlakbij ons huis werden vrolijk omzeild, - aan de rechterkant van de weg! - en daarna was ie helemaal niet meer bij te houden.
De snelheidsduivel moest alleen maar lachen toen ik hem na aankomst de les las, hij vond dat ie het prima had gedaan. Hij had toch gewonnen? Tja...

Gelukkig neemt Bastiaan over het algemeen geen onnodige risico's in het verkeer (zegt ie). Maar er zijn genoeg anderen die daar een sport van hebben gemaakt.
Surinamers zijn een hartelijk en vrolijk volkje. Maar zet ze niet achter het stuur van een auto...die vriendelijke, hulpvaardige man of vrouw verandert ogenblikkelijk in een jachtige stresskip die de westerse weggebruiker in ongeduldig gedrag ver overtreft.
Haast, haast, haast! Voorrang? Ja, vraag het maar aan de volgende...
Als we 's ochtends van de brug afkomen begint het al. Ritsen? Die hebben ze hier echt alleen maar in de broek en niet op de weg. Je moet er uitdrukkelijk om vragen, anders kan je niet invoegen. En dan gaat het nog niet van harte...Tijdens het spitsuur staan er op de grote weg vanaf de brug altijd twee agenten, anders loopt het verkeer compleet vast. Ondanks de verkeerlichten.
Sommige automobilisten weten feilloos wanneer het licht op groen springt. Ze trekken 2 seconden daarvóór al op, knap hoor!
De overheid heeft het nog erger gemaakt door prachtige nieuwe stoplichten met tellers te plaatsen. De eerste is al operationeel aan de Keizerstraat. Nou moet ik er wel bij zeggen dat ik op die plek nog niemand erop heb betrapt dat ze eerder optrekken. Maar dat komt vast wel.

Voorrang krijg je niet, voorrang neem je. Want als je het niet neemt, krijg je het niet...Suriname telt jammer genoeg vele wegen van gelijke rangorde, kruispunten zonder stoplichten of borden dus. Daar zijn uitstekende regels voor gemaakt, maar die zijn de meeste mensen kort na het pittige rijexamen al vergeten.
Wie een drukke voorrangsweg moet oversteken is het haasje. Want de automobilisten op de voorrangsweg verlenen geen voorrang. Iedereen heeft haast...
De gefrustreerde wachtende automobilist kruipt dus steeds verder de weg op, totdat de chauffeurs op de voorrangsweg er niet meer omheen kunnen zeilen en dus voorrang moéten verlenen.
Probeer vooral niet een uitzondering te vormen door wel voorrang te verlenen. Je wordt getrakteerd op een toeterkannonade van de weggebruikers achter je, want die hebben wél haast...hoezo gemoedelijk landje?

Helaas moet ik erkennen dat het lang niet alleen de mannen zijn die zich hieraan schuldig maken. Nee, vrouwen staan hier in het verkeer ook hun mannetje!
Ik zal de keer nooit vergeten dat ik op een verkeersdrempel voorbij werd gesjeesd. Het was een piepklein vrouwtje, haar hoofd kwam nauwelijks boven het stuur uit, in een enorme aso-bak. Ze stoorde zich niet aan de naderende tegenliggers en al helemaal niet aan mij. Keek niet op of om maar joeg het bakbeest pal naast me over de drempel. Een scherpe zwaai naar links, baksteen op de gasplank en weg was ze...

Ik noem het wel zo, maar aso-bakken kennen ze hier niet. Als je het kan betalen (of het geld kan lenen) dan koop je gewoon een mooie, grote auto. En daar mag je gerust mee pronken, daar kijkt niemand van op. Ik sta nog steeds versteld van wat ik hier allemaal zie aan modellen. Sommige zijn echt juweeltjes! De gemiddelde Surinamer zorgt goed voor zijn auto. Ondanks het slechte weer van de laatste dagen zien de meeste auto's er keurig uit, schoon en met glimmende velgen.
Wij zijn op dat gebied nu ook aardig geïntegreerd. De Spacio is inmiddels al drie keer gewassen en we hebben hem pas een maand!

Sinds we de nieuwe auto hebben wind ik me niet meer op over het onverantwoordelijke gedrag van sommige weggebruikers. Ik heb het veel te druk met mijn auto heel houden, hahaha...
Van onze nieuwe auto gaan er trouwens dertien in een dozijn hier. Sietse herkent ze allemaal feilloos, of ze nou groen, blauw, grijs, vuil of schoon zijn.
Hij tettert dan keihard: 'Mama, onze nieuwe auto! Daar!!!'
(Nee, ik heb nog geen aanrijding veroorzaakt omdat ik me wild schrik van het gegil, maar het scheelt soms niet veel).
Noodgedwongen heb ik ons kenteken uit het hoofd geleerd. Het is me namelijk al een keer gebeurd dat ik aan mijn auto stond te morrelen. Bleek er een wildvreemde vrouw in te zitten, oftewel, het was mijn auto niet...

Wie voor de ontspanning auto rijdt, is hier dus aan het verkeerde adres. Maar als je van avontuur houdt hoef je geen savannarally te gaan rijden in het binnenland! Nee, kruip in hartje Paramaribo achter het stuur van een (liefst kleine) auto en het verkeer(d)feest kan beginnen.

Gelukkig. Als de Surinamer uit het verkeer en uit de auto stapt is ie meteen weer zichzelf. Een gemoedelijke, joviale, hulpvaardige man of vrouw...

07 februari 2008

Momenten

Zo, benne we weer...hijg hijg. Even uitblazen.
Er zijn van die momenten dat ik met een vleugje heimwee terugdenk aan de tijd toen ik vrijgezel en kinderloos was. Het zijn maar fracties van momenten, maar toch...
Herkent iemand zich hierin? Schaam je niet, kom er maar gerust voor uit, doe ik ook, hahaha!


De afgelopen week laat zich niet in een notedop vangen, maar ik probeer het verhaal toch zo kort mogelijk te houden.
Ie leeft nog, tegen alle voorspellingen in, het is toch een ijzersterk vrouwtje. Haar toestand is zelfs stabiel te noemen. Haar familiesituatie is gelukkig een stuk positiever dan ik in eerste instantie had ingeschat. Ie's jongere zus Em blijkt geen bezwaar te hebben om de kindjes van Ie op te vangen als ze overlijdt. Sterker nog, dat doet ze al een tijdje. Het is nog een jonge meid, maar heel dapper en heel trots. Mijn aanbod om haar geld of levensmiddelen te geven heeft ze al drie keer afgeslagen. Zélf heeft ze al twee jongens, maar ze wil ook graag voor de kids van haar zusje blijven zorgen. Ook andere broers en zusters blijken helemaal niet zo afstandelijk te zijn als ik dacht, ze komen regelmatig bij Ie op bezoek en geven geen blijk van enige angst voor haar ziekte. Ik zie het de eerste dagen verbaasd aan, overtuigd als ik was dat ze er helemaal alleen voor stond.

Het duurt even voordat we het doorhebben, maar na wat gesprekken met zusje Em en met de verpleegkundige vallen de puzzelstukken ineens op hun plek. Ie wil haar kinderen na haar overlijden een plek geven waar ze geen financiële zorgen meer hebben. Ze dacht die plek bij Bastiaan en mij te hebben gevonden en doet er alles aan om dat te regelen. Alles, inclusief het achterhouden van informatie over haar familiesituatie. Een nobel streven, en natuurlijk begrijp ik het helemaal...maar zo werkt het helaas niet. Een betere financiële situatie is niet alles en de manier waarop ze het wil bereiken is al helemaal niet handig.
Ondanks het feit dat ik een beetje voor de gek ben gehouden is er in mij geen boosheid richting Ie. Ik vind het wel sneu voor zusje Em, want die blijkt heel verdrietig te zijn geweest over het feit dat Ie een bijna wildvreemde vrouw de kinderen liet meenemen. Het verklaart ook meteen haar afstandelijke houding van de eerste dagen richting mij. Gelukkig kunnen we er heel open over praten en de lucht is nu helemaal gezuiverd.

Nu de situatie voor iedereen duidelijk is, moet het roer worden omgegooid. Het 'crisisteam' (de verpleegkundige, een psycholoog en ik) is het erover eens dat de kinderen zo snel mogelijk terugmoeten naar de omgeving waar ze thuishoren. Bij hun tante...samen met zusje Em zullen ze de komende tijd het proces van acceptatie en verwerking moeten doorstaan.
Natuurlijk blijven wij beschikbaar voor logeerpartijtjes en crisisopvang, maar de kinderen horen bij hun familie. Zeker nu blijkt dat die niet van plan zijn de kids aan hun lot over te laten.
Makkelijk is de overgang niet. In twee weken zijn we behoorlijk aan elkaar gewend geraakt, dus zowel voor hen als voor ons is het de eerste dagen afkicken.

Vandaag zijn ze er weer, ze komen een nachtje logeren. De kleine meid is morgen jarig, ze wordt vijf. Ik heb zusje Em aangeboden voor snoepzakjes te zorgen en daar had ze geen bezwaar tegen. De kids willen graag meehelpen, dus neem ik ze mee. Het wordt een heel spektakel. Vier kinderen die snoepzakjes maken is geen makkie. De helft van de popcorn verdwijnt in vier mondjes of valt op de vloer, sommige zakjes hebben drie lollies in plaats van één en af en toe raken de snoepzakmakers slaags met elkaar. Oftewel, ik heb er drie keer zoveel werk aan.
Ik weet niet of het aan het weer ligt (het regent pijpstelen), maar ze zijn daarna alle vier oervervelend en drammerig. Zélf heb ik een hele drukke dag achter de rug, dus alle ingrediënten voor ruzie zijn aanwezig.
Bastiaan's mooie houten Afrikaans beeldje sneuvelt tijdens een ballonnenspel, niemand wil opruimen, er wordt gegild en gerend dat het een lieve lust is. Als ik vervolgens languit ga in een plasje dat het kleine blonde mormel beslist met opzet heeft laten lopen (want ze is allang dagzindelijk) heb ik het helemaal gehad. Om zeven uur 's avonds zijn ze alle vier klaar voor de nacht, want ik wil ze niet meer zien!
Nee, geen verhaaltje, iedereen wegwezen. En om half acht liggen ze er wel weer heel lief bij, allemaal diep in slaap...heerlijk.
Even bijtanken, morgen proberen we het gewoon opnieuw. Want terugkeren naar de tijd dat ik kinderloos en vrijgezel was is natuurlijk geen optie, hahaha!
Manlief stapt net binnen. Die zal ik onder het genot van een kopje thee voorzichtig het slechte nieuws over het beeldje brengen...

31 januari 2008

Schoolbanken

Ik zit weer in de schoolbanken! Voor vier middagen/avonden weliswaar, maar het zijn echte schoolbanken...
Via Bastiaan zijn uitgebreide netwerk hoorde ik over een leuke cursus. Technieken voor plantvermeerdering (citrus), georganiseerd door het ministerie van Landbouw.
Helaas was ie al vol, maar zowaar: op de valreep kwam er een plekje vrij! Mensen van het ministerie kwamen persoonlijk langs om het te melden. Heb ja gezegd natuurlijk. Maar intussen is er natuurlijk van alles gebeurd.
Wel of niet doen dus, de cursus?


Het werd wel. Een heel geregel met oppas, ik heb nu drie van de vier cursusdagen opvang voor de kinderen geregeld (wie heeft er niets te doen op vrijdag? Mail me!)
Elke dag een andere oppas, lachen hoor...
Maar de kids kunnen er wonderwel mee omgaan. Voor de oppassen is het even wennen, de eerste twee gingen 's avonds met rooie koontjes weg, hahaha...vier kinderen om je heen is ook niet niks.

Het is een geren en gevlieg, maar het is me al twee dagen gelukt om erbij te zijn. De cursus is net om de hoek, op een basissschool. Verrassend goed georganiseerd en erg interessant! In Suriname zijn ze heel goed in het organiseren van trainingen en seminars, was ik helemaal vergeten.
We leren om nieuw plantmateriaal te maken door middel van verschillende technieken. Oculeren (een nieuwe plant kweken op de onderstam van een andere plant), om maar wat te noemen, maar ook enten, afleggen, markotteren, enzovoorts.
Grondbewerking en gewasbescherming komen ook aan de orde, ik leer er een hoop van. Het LVV team dat de lessen geeft is goed op elkaar ingespeeld, de sfeer is ontspannen, in de pauze zijn er broodjes en drankjes en het mooiste nog: we beginnen op tijd!
Het was gieren vandaag, elke laatkomer kreeg van de klas gejoel naar zijn/haar hoofd: 'je bent laat!' gelukkig waren het er maar 4 van de 35.
Iets meer dan de helft van de deelnemers is vrouw, ik begreep dat die erg bedreven (en gedreven) zijn in het vermeerderen van planten. Misschien omdat er messen aan te pas komen? De keukenprinsessen kunnen daar van nature goed meer omgaan.
Ik ben één van de weinige hobbyisten en zeker geen keukenprinses. De meeste mensen in de zaal zijn kleine landbouwers of kwekers, voor hen is het dus bloedserieuze business.
Maar ja, je weet nooit waar een hobby in kan uitmonden, dus ik let goed goed op en krabbel mijn handouts vol.

Morgen gaan we de theorie in de praktijk toepassen en vrijdag gaan we op veldbezoek. Ik hou me nu al aanbevolen voor een vervolgcursus!

27 januari 2008

Vier op een rij


Hebben we er ineens vier van die hummels op een rijtje aan tafel zitten!
Ja, we hebben onverwacht logeetjes, het zijn de kindjes van Ie.

Begin deze week bleek het toch niet zo goed te gaan met haar, volgens de artsen moest ze nu echt naar het ziekenhuis. Maar het is een koppig vrouwtje.
Eerder heeft ze halsstarrig geweigerd zich te laten opnemen, omdat ze haar kinderen niet alleen wilde laten.
Gelukkig heeft ze nu wel hulp, haar zusje was al bij haar ingetrokken en wij hebben aangeboden om de kinderen tijdens het ziekenhuisverblijf op te vangen. En een fikse preek van zowel de wonderzuster als de behandelend specialist trekken haar uiteindelijk over de streep.

Sinds donderdagmiddag staat ons leven dus een beetje op zijn kop. We doen het er gewoon even bij, dachten we, maar zo werkt het natuurlijk niet…
Het is voor iedereen wennen. Het meest voor de kindjes van Ie. Van een situatie van grote armoede naar een gezin dat niet elk dubbeltje hoeft om te draaien, dat is nogal wat. Voor hen betekent voor hen de overgang van het ene uiterste naar het andere.
De grootste klap is dat ze hun moeder op donderdag niet aantreffen als ze uit school komen. Ie had hen niks verteld over de ziekenhuisopname om hen geen verdriet te doen. Helemaal fout, natuurlijk. Want daardoor is het voor hen extra confronterend om hun moeder later op de dag ineens in een ziekenhuisbed te zien.
Gelukkig zijn er geen bedden vrij in het ziekenhuis, ze is nu opgenomen in het longpaviljoen. Groene omgeving, open zaal, het heeft veel minder een ziekenhuisuitstraling. De verpleegkundigen laten zich tijdens de bezoekuren vrijwel niet zien, behalve dan om eten te brengen. Als we een half uur na bezoektijd nog aan het bed zitten is er niemand die ons wegstuurt. Integendeel, we krijgen alleen maar begripvolle blikken en vriendelijke glimlachjes.

De eerste avond thuis gaat het er behoorlijk heftig aan toe. Twee huilende logees, Amber en Sietse natuurlijk ook in de war. Met name Amber steigert, die interpreteert het huilen als ruziemaken en vindt de kindjes niet lief. Sietse is een stuk loyaler, maar ook hij begrijpt niet goed wat er aan de hand is.
Foto's van hun Mama op de computer verzachten uiteindelijk het leed en ze gaan eindelijk slapen.

We zijn inmiddels drie dagen verder. Het is een waar gevecht om de nieuwe balans te vinden. Soms gaat het heel goed en soms helemaal niet. Aan sommige nieuwe dingen zijn de kinderen razendsnel gewend geraakt. Douchen met warm water bijvoorbeeld, dat wordt later echt weer afkicken...
Het wennen aan nieuwe leefregels gaat een stuk moeilijker. Aan tafel blijven zitten tijdens de maaltijd is voor hen een beproeving. Met name de oudste van zeven worstelt met sommige nieuwe leefregels. Voeg daarbij het besef dat zijn moeder nu echt heel ziek is en het gevoel dat hij in de steek gelaten is, en je hebt een kind dat regelmatig flink dwarsligt. Schril contrast met het brave kindje dat kwam logeren! Soms weten we daar niet zo goed raad mee; we willen hem graag de ruimte geven om uit te razen maar sommige dingen kunnen nu eenmaal niet.
Anyway, we proberen ons er zo goed mogelijk doorheen te slaan en het gaat elke dag een klein stukje beter. Maar het is minder makkelijk dan ik dacht, dat moet ik eerlijk toegeven.

Ondanks de situatie zijn de kindjes wel blij met onze opvang, dat blijkt overal uit. Als ik hen vandaag even wil achterlaten in het ziekenhuis om een boodschapje te doen gaat het ventje helemaal door het lint. Uiteindelijk moet ik hem meenemen. Als ik terugkom blijkt ook de kleine meid flink gehuild te hebben. Bang dat ze opnieuwe in de steek worden gelaten, vrees ik...
Intussen heb ik een psycholoog ingeschakeld, die geeft tips over de begeleiding van de kinderen. Want met Ie gaat het voor mijn gevoel niet beter, eerder slechter. En zo klein als ze zijn moeten ze toch worden voorbereid op wat misschien wel heel snel komen gaat.

Intussen staat de rest van ons wereldje niet stil. Mijn broer is met vrouw en oudste dochter gearriveerd voor een korte vakantie. Die zullen de komende dagen ook bij ons zijn, gezellig!
En onze uitbreidingsplannen voor de praktijk nemen steeds serieuzere vormen aan. Zeer, zeer spannend...
De eerste nattevinger inschatting bevestigt al ons gevoel dat renovatie en aanpassing van het huis heel veel zal kosten. Toch is de expert enthousiast.
Doen of niet doen? Het zal van de eerste kostenraming afhangen. En van de bereidwilligheid van de bank...

22 januari 2008

Gezocht: glijbaan

Ik ga nu echt op zoek naar een glijbaantje. Want sinds mijn kinderen hebben ontdekt dat Mama's benen in opgetrokken stand prima geschikt zijn als glijbaan, ben ik het haasje.
Het begint al als ik ze ga ophalen van school. Optillen, paardje rijden, je kan het zo gek niet bedenken of Mama moet het doen. Als we thuiskomen ploft het oude paard uitgeput even op het bed neer (eigen schuld, te laat gaan slapen de avond ervoor). Fout natuurlijk, want dan begint het pas echt. Mama is springkussen, glijbaan en paard tegelijk. Ogen die dreigen dicht te vallen worden opengepulkt, het ouderlijk bed verandert in de A2 tijdens de spits. En Mama's buik fungeert als brug over de Surinamerivier, het verkeer raast er genadeloos overheen.
En na een half uurtje staat het slachtoffer zuchtend op en gaat maar eens wat leuks doen met de kids...dat hoort zo als je een actieve, moderne jonge moeder bent.
Pfff. Het leven van een moeder gaat soms niet over rozen.


Toch zou ik tegenwoordig niet durven klagen over zulke pietluttigheden. Niet na wat ik de laatste dagen allemaal gezien en gehoord heb. Het is behoorlijk ontnuchterend, maar ook wel nuttig.
Zoals de ontmoeting met een verpleegkundige die bij een overheidspolikliniek in een buitenwijk van Paramaribo werkt. Ik ga erheen omdat we de poli in het projectenbestand van het stage/vrijwilligersbureau willen opnemen. Maar ook omdat ik nieuwsgierig ben geworden naar de jonge aidspatiënte en haar 2 kinderen.

Ze blijkt slechts het spreekwoordelijke topje van de ijsberg te zijn. Want de verpleegkundige heeft maar liefst 235 aidspatiënten in haar portefeuille voor wie ze van alles regelt. Van wie 111 kinderen...mijn oren klapperen.
Psychische begeleiding, behandeling, voedsel, je kan het zo gek niet bedenken of de zuster gaat erachter aan. Want ja, de overheid doet het niet. En de familie in de meeste gevallen ook niet.
Ze wordt daarom ook op handen gedragen door de patiënten. Ze doet alles voor ze, maar is ook niet te beroerd om ze een flinke schrobbering te geven als ze onverantwoordelijk gedrag vertonen.
Mijn bewondering voor de vrouw groeit met de seconde, vooral ook omdat ze haar inzet als vanzelfsprekend beschouwt en er niet mee te koop loopt.
Uiteraard wil ik ook meer weten over Ie, zo zullen we haar voorlopig maar noemen. Ie blijkt van Bastiaans leeftijd te zijn, maar zo ziet ze er niet uit. Ze heeft al een keer op sterven geleven, de zuster noemt het een wonder dat ze nog leeft.
Het was ooit een gewone, hardwerkende vrouw, tot ze door haar vriend werd besmet. De kinderen komen uit een vorige relatie, zijn dus gelukkig niet besmet.
Ie is een bijzondere vrouw, die gek is op haar kinderen en daar alles voor over heeft. Een vechter, die zo lang mogelijk bij haar kids wil blijven...

Drie dagen nadat we het voedselpakket hebben gebracht ga ik er weer eens langs. Ik sta verbaasd van wat ik zie, ze is een behoorlijk stuk opgeknapt!
Nog steeds broodmager, maar wel een stuk alerter en fitter. De multivitamientjes die we voor haar en de kids hebben meegebracht worden met blijdschap ontvangen.
Maar ze straalt helemaal als ik haar zoontje meeneem om een nachtje bij ons te logeren.
Het wordt een feest voor het ventje. Hij is heel makkelijk, gehoorzaam, een lief kind. Sietse is ook helemaal in de gloria, een vriendje dat blijft slapen! Amber ziet het eerst met lede ogen aan, haar trouwe speelkameraad ziet haar ineens niet meer staan. Ze is dan ook niet te genieten die zaterdag...
Haar gedrag blijkt de volgende dag de voorloper te zijn van een fikse verkoudheid. En inmiddels is ze aardig bijgedraaid, ze sjeezen de halve zondag met z'n drietjes op fietsjes en een tractor over de veranda.

Ik moet me beheersen om het mannetje niet te overladen met kleding, speelgoed en andere spulen, dat zou natuurlijk niet goed zijn. Maar een klein beetje verwennen mag wel, hij is gauw tevreden.
Het meiske nemen we een volgende keer een dagje mee, ik denk niet dat ze blijft slapen, ze is nog maar klein.

Eenmaal wakker geschud ga ik tussen de bedrijven door aan de gang met het mobiliseren van handen om het meest vervuilde kindertehuis in Paramaribo een beetje leefbaar te maken.
Oef, wat is het daar toch vies en vuil...dat wordt nog een pittig project. Een project dat, denk ik, voornamelijk door buitenlandse handen zal worden uitgevoerd. Maar dat is geen enkel probleem, alle handen zijn welkom! De eerste voortrekkers zijn al bezig, dus ik ben hoopvol gestemd.

Oftewel, mijn dagen zijn weer goed gevuld. Niet alleen met het jagen naar oplossingen voor ellende, maar ook met allerlei leuke familiedingen!
Eén van mijn broers komt over een paar dagen op vakantie, Bastiaans zus en broer komen in maart met partner, mijn zus en tal van nichtjes komen tussen nu en het einde van de zomervakantie. Leuke dingen om naar uit te kijken!

En dan nog, last but not least en erg spannend, de ontwikkelingen op het vlak van de uitbreiding van de praktijk.
We waren/zijn op zoek naar een perceel om daarop een nieuw pand neer te zetten. worden we ineens geattendeerd op een bestaand pand...
Op een toplocatie en met heel veel mogelijkheden. Maar het huis heeft vijf jaar leeggestaan, dus er moeten een gigantische renovatie plaatsvinden. En het moet ook nog aangepast worden aan het doel dat we voor ogen hebben.
We nemen er een kijkje, zijn allebei enthousiast. Maar we twijfelen ook...
Dus gaat Bastiaan er nog een keer kijken, met een expert. Ben erg benieuwd wat die zegt!

14 januari 2008

elders op de wereld

Het is een gewone middag in het huis van Bruintje en de Boertjes. Amber komt voor de derde keer met een schaaltje aanlopen en vraagt dwingend om schuddebuikjes (speculaasbeleg, wie kent het niet). Foei, berisp ik de kleine blonde bedelaar. 'Je hebt meer dan genoeg gehad. Elders op de wereld hebben kinderen niet te eten en jij blijft zeuren om schuddebuikjes.'
Op dat moment sta ik er niet bij stil dat 'elders op de wereld' al op een tiental kilometers van mijn huis te vinden is. Maar dit weekend word ik weer eens met de neus op de feiten gedrukt.


Het begint met een mailtje van twee zusjes die via ons bureau vrijwilligerswerk hebben gedaan. Geweldige meiden die zich optimaal hebben ingezet en zich erg hebben gehecht aan Suriname. Ze zijn al een paar maanden weer thuis maar blijven contact houden met mensen hier. Eén van die mensen is een aidspatiënt, een jonge vrouw met twee kinderen. Ze hebben haar ontmoet toen ze meeliepen bij een overheidspolikliniek in een buitenwijk van Paramaribo.
De vrouw en haar kinderen hebben op dit moment weinig tot niets te eten, vertellen de zusjes in hun mail. Ze willen graag een voedselpakket geven, maar op afstand is dat natuurlijk lastig. Zij zorgen voor de betaling, of wij het voor hen kunnen regelen?
Tuurlijk, geen probleem. Maar voorzichtig als ik ben, bel ik voor de zekerheid toch eerst even naar de polikliniek waar de vrouw regelmatig komt voor behandeling en medicijnen. Stel je voor dat de vrouw misbruik wil maken van de goedheid van de meisjes, je weet het maar nooit.

Wat ik van de verpleegkundige hoor slaat me met stomheid.
Enigzins triest bevestigt die het verhaal. De kinderen van vier en zeven gaan wel vaker zonder eten naar school. Hun moeder geeft ze dan een zakje met zout mee, met de instructie om wat zout op de tong te leggen. Dat schijnt de honger een beetje te onderdrukken. De moeder kan niet meer werken, er komt dus geen geld meer binnen. Ze krijgt weinig of geen steun van haar omgeving. Aids is jammer genoeg nog steeds een beetje een taboe in de samenleving...
Electriciteit heeft ze niet, maar gelukkig zijn de achterburen zo vriendelijk om haar wat stroom te laten aftappen. Water heeft ze lange tijd niet gehad. Omdat ze zusjes de waterrekening voor haar hebben betaald is dat probleem voorlopig opgelost...
Uit het verhaal van de zuster kan ik opmaken dat deze mevrouw geen uitzondering is. Maar ik durf niet te vragen naar andere gevallen, ben al aardig ondersteboven van wat ik heb gehoord. Dit gebeurt toch niet in Suriname?

Dit vraagt natuurlijk om snel handelen. De boodschappen zijn snel gehaald. Mijn eerste idee is om de spullen bij de polikliniek af te geven. Maar dan duurt het weer een dag langer, want het is weekend. Zélf maar even langsbrengen, dus.
Gelukkig wil Bastiaan wel mee, want ik vind het toch een beetje gek om in mijn eentje zomaar binnen te vallen bij een volslagen onbekend persoon.

Ze blijken gelukkig een redelijk goed dak boven het hoofd te hebben. Het huis is van de moeder van de vrouw geweest, maar is nooit afgebouwd omdat die is overleden. Desondanks ziet het er binnen vrij netjes uit.
Het eerste waar mijn oog op valt, is het magere kerstboompje in de hoek. Daarna pas zie ik de broodmagere vrouw. Ik vermoed dat ze nog jong is, maar zo ziet ze er niet uit...
Veel tijd heeft ze niet meer, dat is duidelijk. Ze heeft nu een ontsteking in de mond en kan daardoor slecht eten. Ik realiseer me dat ze driekwart van de spullen die we hebben meegebracht, niet eens naar binnen krijgt. Gelukkig zitten er ook soepjes en aardappelen tussen.
En de kinderen kunnen zich te goed doen aan de rest...het blijken schatjes van kinderen te zijn, een jongen van zeven en een meisje van bijna vijf. Met name de jongen doet het heel goed op school, haalt hoge cijfers. Trots laat hij me zijn schriften zien.
Het zijn flinke kindjes met een vlotte babbel. Met schrik realiseer ik me ineens dat ze straks geen moeder meer hebben. Waar moeten ze dan heen?
Niet naar familie en vrienden, vrees ik. Vader is uit beeld, verzorgt de kinderen niet op de familie kan ze zo te horen ook niet rekenen. Details durf ik niet te vragen, het is zo al triest genoeg.
Praten is voor de vrouw natuurlijk moeilijk met een ontstoken mond, nog een reden om haar niet te lang aan de praat te houden. Na ruim een half uur vertrekken we, met de belofte dat ik heel gauw terugkom.
De Nederlandse meisjes willen blijven helpen en wij zijn er nu ook, dus een tekort aan levensmiddelen zullen ze de komende tijd niet hebben, als het aan mij ligt.
Binnenkort maar eens een uitje plannen met de kindjes. Die gaan nooit ergens heen, vertelde de moeder. En een nieuw paar schoenen is voor hen ook geen overbodige luxe. Ik zal niet overdrijven, maar ik ga ze toch wel een klein beetje verwennen...

Oef, zo'n dag hakt er wel in. Gelukkig zorgen onze kindjes voor wat afleiding als we weer thuis zijn. En morgen gaat Bastiaan voor zijn werk naar het binnenland, dus de spullen moeten weer worden gepakt.

Ik ga mijn vermoeide hoofd nu maar eens op het kussen leggen.

07 januari 2008

Gezinsuitbreiding

We hebben er lang voor gespaard. En er lang op gewacht! Maar hij is het wachten meer dan waard. Ik stel aan je voor: ons nieuwste gezinslid.



Echt van ons is ie nog niet. Het papierwerk moet nog worden afgerond. Ook op dat gebied wordt ons geduld dus aardig op de proef gesteld...

Vanaf onze eerste dag in Suriname wordt er al driftig gespaard voor een 'nieuwe' (lees: andere) auto. Hoewel Mr. Nissan Bluebird, tegen alle voorspellingen in, na elke reparatie weer onverstoorbaar de weg op gaat. Wonderbaarlijk autootje! Een jaar of zeventien is ie nu. Maar hoewel we hem aardig hebben afgeragd, is hij nog steeds degene die als eerste weg is als een verkeerslicht op groen gaat (of ligt dat aan de vlotte coureur?).
Het zal ons dan ook zwaar vallen om hem weg te doen. Maar we kunnen natuurlijk niet wachten totdat ie het werkelijk opgeeft, dus Bastiaan begint halverwege 2007 al rond te kijken naar wat anders.
Zijn oog valt op de Toyota Corolla Spacio. Een vlot wagentje dat veel ruimer is dan hij oogt. Ik vind het allemaal best, heb niet veel eisen. Niet te oud, zuinig, absoluut niet wit, liever niet grijs, ruim, niet te opvallend, airco en cd-speler. Hoezo veeleisend?

Van de Spacio gaan er hier dertien in een dozijn. Heerlijk, dan val je niet op. Maar er is ook een keerzijde, meldt Bastiaan. Als je na het boodschappen doen de winkel uitkomt, moet je maar net weten welke van de drie Spacio's op de parkeerplaats de jouwe is...Bas heeft er al een oplossing voor, het Boeroeswing logo.

Via een buurman die auto's koopt en verkoopt komen we bij een importeur terecht. Die heeft in Japan al gauw gevonden wat we zoeken. Ons autootje staat al vlot klaar om hierheen te zeilen, maar nieuwe importwetten gooien roet in het eten. De aankomstdatum van half november wordt uiteindelijk ergens in december. Maar dan zijn we er nog niet; dezelfde nieuwe regels zorgen ervoor dat het weken duurt voordat de auto uit de haven wordt vrijgelaten. Maar in de eerste week van januari is het eindelijk zover!
We krijgen onze nieuwe huisgenoot in het weekend ter beschikking voor de kennismaking. Het papierwerk is dan nog niet in orde, dus het blijft bij twee proefritjes op Meerzorg. Maar we zijn enthousiast!
De Spacio is grijs (je kan niet alles hebben), 8 jaar oud (kan nog net) en heeft verder alles wat we wensen. Zelfs een kleine tv! Daar hadden we niet om gevraagd, maar goed, hij zit er nu eenmaal in. En het is best grappig, hoewel ik niet van plan ben de tv onder het rijden aan te zetten.

De kinderen zijn helemaal wild van de Spacio. Ze hebben al snel door hoe ze hun stoelen in de ligstand krijgen en hoe de electrische ramen werken, helaas...
Bestraffende woorden van moeder helpen niet. Stoelleuningen vliegen op en neer en worden gebruikt als klimrek. Alle knoppen worden uitgeprobeerd, de kinderen stuiteren van voren naar achteren, de kofferbak in en weer terug. Moeder laat ze maar even uitrazen, het went wel...hopelijk.

Bastiaan rijdt de Spacio dinsdagochtend naar de stad. De verwachte oproep om de kentekenplaten bij de politie te gaan ophalen, komt helaas niet. De baas die de stukken moet tekenen is niet binnen...vervelend, maar een ramp is het wat mij betreft niet.
We hoeven niet in een lange rij te staan, onze buurman zorgt voor de papierhandel. En Mr. Bluebird rijdt nog steeds als een zonnetje, dus we kunnen nog wel een paar daagjes wachten. No Span, Hakuna Matata!

01 januari 2008

Jaarwisseling!

Sterretjes kijken
De boeroeswing champagne staat al klaar
Proost!