Schoolbanken

Ik zit weer in de schoolbanken! Voor vier middagen/avonden weliswaar, maar het zijn echte schoolbanken...
Via Bastiaan zijn uitgebreide netwerk hoorde ik over een leuke cursus. Technieken voor plantvermeerdering (citrus), georganiseerd door het ministerie van Landbouw.
Helaas was ie al vol, maar zowaar: op de valreep kwam er een plekje vrij! Mensen van het ministerie kwamen persoonlijk langs om het te melden. Heb ja gezegd natuurlijk. Maar intussen is er natuurlijk van alles gebeurd.
Wel of niet doen dus, de cursus?

Het werd wel. Een heel geregel met oppas, ik heb nu drie van de vier cursusdagen opvang voor de kinderen geregeld (wie heeft er niets te doen op vrijdag? Mail me!)
Elke dag een andere oppas, lachen hoor...
Maar de kids kunnen er wonderwel mee omgaan. Voor de oppassen is het even wennen, de eerste twee gingen 's avonds met rooie koontjes weg, hahaha...vier kinderen om je heen is ook niet niks.

Het is een geren en gevlieg, maar het is me al twee dagen gelukt om erbij te zijn. De cursus is net om de hoek, op een basissschool. Verrassend goed georganiseerd en erg interessant! In Suriname zijn ze heel goed in het organiseren van trainingen en seminars, was ik helemaal vergeten.
We leren om nieuw plantmateriaal te maken door middel van verschillende technieken. Oculeren (een nieuwe plant kweken op de onderstam van een andere plant), om maar wat te noemen, maar ook enten, afleggen, markotteren, enzovoorts.
Grondbewerking en gewasbescherming komen ook aan de orde, ik leer er een hoop van. Het LVV team dat de lessen geeft is goed op elkaar ingespeeld, de sfeer is ontspannen, in de pauze zijn er broodjes en drankjes en het mooiste nog: we beginnen op tijd!
Het was gieren vandaag, elke laatkomer kreeg van de klas gejoel naar zijn/haar hoofd: 'je bent laat!' gelukkig waren het er maar 4 van de 35.
Iets meer dan de helft van de deelnemers is vrouw, ik begreep dat die erg bedreven (en gedreven) zijn in het vermeerderen van planten. Misschien omdat er messen aan te pas komen? De keukenprinsessen kunnen daar van nature goed meer omgaan.
Ik ben één van de weinige hobbyisten en zeker geen keukenprinses. De meeste mensen in de zaal zijn kleine landbouwers of kwekers, voor hen is het dus bloedserieuze business.
Maar ja, je weet nooit waar een hobby in kan uitmonden, dus ik let goed goed op en krabbel mijn handouts vol.

Morgen gaan we de theorie in de praktijk toepassen en vrijdag gaan we op veldbezoek. Ik hou me nu al aanbevolen voor een vervolgcursus!

Vier op een rij

Hebben we er ineens vier van die hummels op een rijtje aan tafel zitten!
Ja, we hebben onverwacht logeetjes, het zijn de kindjes van Ie.

Begin deze week bleek het toch niet zo goed te gaan met haar, volgens de artsen moest ze nu echt naar het ziekenhuis. Maar het is een koppig vrouwtje.
Eerder heeft ze halsstarrig geweigerd zich te laten opnemen, omdat ze haar kinderen niet alleen wilde laten.
Gelukkig heeft ze nu wel hulp, haar zusje was al bij haar ingetrokken en wij hebben aangeboden om de kinderen tijdens het ziekenhuisverblijf op te vangen. En een fikse preek van zowel de wonderzuster als de behandelend specialist trekken haar uiteindelijk over de streep.

Sinds donderdagmiddag staat ons leven dus een beetje op zijn kop. We doen het er gewoon even bij, dachten we, maar zo werkt het natuurlijk niet…
Het is voor iedereen wennen. Het meest voor de kindjes van Ie. Van een situatie van grote armoede naar een gezin dat niet elk dubbeltje hoeft om te draaien, dat is nogal wat. Voor hen betekent voor hen de overgang van het ene uiterste naar het andere.
De grootste klap is dat ze hun moeder op donderdag niet aantreffen als ze uit school komen. Ie had hen niks verteld over de ziekenhuisopname om hen geen verdriet te doen. Helemaal fout, natuurlijk. Want daardoor is het voor hen extra confronterend om hun moeder later op de dag ineens in een ziekenhuisbed te zien.
Gelukkig zijn er geen bedden vrij in het ziekenhuis, ze is nu opgenomen in het longpaviljoen. Groene omgeving, open zaal, het heeft veel minder een ziekenhuisuitstraling. De verpleegkundigen laten zich tijdens de bezoekuren vrijwel niet zien, behalve dan om eten te brengen. Als we een half uur na bezoektijd nog aan het bed zitten is er niemand die ons wegstuurt. Integendeel, we krijgen alleen maar begripvolle blikken en vriendelijke glimlachjes.

De eerste avond thuis gaat het er behoorlijk heftig aan toe. Twee huilende logees, Amber en Sietse natuurlijk ook in de war. Met name Amber steigert, die interpreteert het huilen als ruziemaken en vindt de kindjes niet lief. Sietse is een stuk loyaler, maar ook hij begrijpt niet goed wat er aan de hand is.
Foto's van hun Mama op de computer verzachten uiteindelijk het leed en ze gaan eindelijk slapen.

We zijn inmiddels drie dagen verder. Het is een waar gevecht om de nieuwe balans te vinden. Soms gaat het heel goed en soms helemaal niet. Aan sommige nieuwe dingen zijn de kinderen razendsnel gewend geraakt. Douchen met warm water bijvoorbeeld, dat wordt later echt weer afkicken...
Het wennen aan nieuwe leefregels gaat een stuk moeilijker. Aan tafel blijven zitten tijdens de maaltijd is voor hen een beproeving. Met name de oudste van zeven worstelt met sommige nieuwe leefregels. Voeg daarbij het besef dat zijn moeder nu echt heel ziek is en het gevoel dat hij in de steek gelaten is, en je hebt een kind dat regelmatig flink dwarsligt. Schril contrast met het brave kindje dat kwam logeren! Soms weten we daar niet zo goed raad mee; we willen hem graag de ruimte geven om uit te razen maar sommige dingen kunnen nu eenmaal niet.
Anyway, we proberen ons er zo goed mogelijk doorheen te slaan en het gaat elke dag een klein stukje beter. Maar het is minder makkelijk dan ik dacht, dat moet ik eerlijk toegeven.

Ondanks de situatie zijn de kindjes wel blij met onze opvang, dat blijkt overal uit. Als ik hen vandaag even wil achterlaten in het ziekenhuis om een boodschapje te doen gaat het ventje helemaal door het lint. Uiteindelijk moet ik hem meenemen. Als ik terugkom blijkt ook de kleine meid flink gehuild te hebben. Bang dat ze opnieuwe in de steek worden gelaten, vrees ik...
Intussen heb ik een psycholoog ingeschakeld, die geeft tips over de begeleiding van de kinderen. Want met Ie gaat het voor mijn gevoel niet beter, eerder slechter. En zo klein als ze zijn moeten ze toch worden voorbereid op wat misschien wel heel snel komen gaat.

Intussen staat de rest van ons wereldje niet stil. Mijn broer is met vrouw en oudste dochter gearriveerd voor een korte vakantie. Die zullen de komende dagen ook bij ons zijn, gezellig!
En onze uitbreidingsplannen voor de praktijk nemen steeds serieuzere vormen aan. Zeer, zeer spannend...
De eerste nattevinger inschatting bevestigt al ons gevoel dat renovatie en aanpassing van het huis heel veel zal kosten. Toch is de expert enthousiast.
Doen of niet doen? Het zal van de eerste kostenraming afhangen. En van de bereidwilligheid van de bank...

Gezocht: glijbaan

Ik ga nu echt op zoek naar een glijbaantje. Want sinds mijn kinderen hebben ontdekt dat Mama's benen in opgetrokken stand prima geschikt zijn als glijbaan, ben ik het haasje.
Het begint al als ik ze ga ophalen van school. Optillen, paardje rijden, je kan het zo gek niet bedenken of Mama moet het doen. Als we thuiskomen ploft het oude paard uitgeput even op het bed neer (eigen schuld, te laat gaan slapen de avond ervoor). Fout natuurlijk, want dan begint het pas echt. Mama is springkussen, glijbaan en paard tegelijk. Ogen die dreigen dicht te vallen worden opengepulkt, het ouderlijk bed verandert in de A2 tijdens de spits. En Mama's buik fungeert als brug over de Surinamerivier, het verkeer raast er genadeloos overheen.
En na een half uurtje staat het slachtoffer zuchtend op en gaat maar eens wat leuks doen met de kids...dat hoort zo als je een actieve, moderne jonge moeder bent.
Pfff. Het leven van een moeder gaat soms niet over rozen.

Toch zou ik tegenwoordig niet durven klagen over zulke pietluttigheden. Niet na wat ik de laatste dagen allemaal gezien en gehoord heb. Het is behoorlijk ontnuchterend, maar ook wel nuttig.
Zoals de ontmoeting met een verpleegkundige die bij een overheidspolikliniek in een buitenwijk van Paramaribo werkt. Ik ga erheen omdat we de poli in het projectenbestand van het stage/vrijwilligersbureau willen opnemen. Maar ook omdat ik nieuwsgierig ben geworden naar de jonge aidspatiënte en haar 2 kinderen.

Ze blijkt slechts het spreekwoordelijke topje van de ijsberg te zijn. Want de verpleegkundige heeft maar liefst 235 aidspatiënten in haar portefeuille voor wie ze van alles regelt. Van wie 111 kinderen...mijn oren klapperen.
Psychische begeleiding, behandeling, voedsel, je kan het zo gek niet bedenken of de zuster gaat erachter aan. Want ja, de overheid doet het niet. En de familie in de meeste gevallen ook niet.
Ze wordt daarom ook op handen gedragen door de patiënten. Ze doet alles voor ze, maar is ook niet te beroerd om ze een flinke schrobbering te geven als ze onverantwoordelijk gedrag vertonen.
Mijn bewondering voor de vrouw groeit met de seconde, vooral ook omdat ze haar inzet als vanzelfsprekend beschouwt en er niet mee te koop loopt.
Uiteraard wil ik ook meer weten over Ie, zo zullen we haar voorlopig maar noemen. Ie blijkt van Bastiaans leeftijd te zijn, maar zo ziet ze er niet uit. Ze heeft al een keer op sterven geleven, de zuster noemt het een wonder dat ze nog leeft.
Het was ooit een gewone, hardwerkende vrouw, tot ze door haar vriend werd besmet. De kinderen komen uit een vorige relatie, zijn dus gelukkig niet besmet.
Ie is een bijzondere vrouw, die gek is op haar kinderen en daar alles voor over heeft. Een vechter, die zo lang mogelijk bij haar kids wil blijven...

Drie dagen nadat we het voedselpakket hebben gebracht ga ik er weer eens langs. Ik sta verbaasd van wat ik zie, ze is een behoorlijk stuk opgeknapt!
Nog steeds broodmager, maar wel een stuk alerter en fitter. De multivitamientjes die we voor haar en de kids hebben meegebracht worden met blijdschap ontvangen.
Maar ze straalt helemaal als ik haar zoontje meeneem om een nachtje bij ons te logeren.
Het wordt een feest voor het ventje. Hij is heel makkelijk, gehoorzaam, een lief kind. Sietse is ook helemaal in de gloria, een vriendje dat blijft slapen! Amber ziet het eerst met lede ogen aan, haar trouwe speelkameraad ziet haar ineens niet meer staan. Ze is dan ook niet te genieten die zaterdag...
Haar gedrag blijkt de volgende dag de voorloper te zijn van een fikse verkoudheid. En inmiddels is ze aardig bijgedraaid, ze sjeezen de halve zondag met z'n drietjes op fietsjes en een tractor over de veranda.

Ik moet me beheersen om het mannetje niet te overladen met kleding, speelgoed en andere spulen, dat zou natuurlijk niet goed zijn. Maar een klein beetje verwennen mag wel, hij is gauw tevreden.
Het meiske nemen we een volgende keer een dagje mee, ik denk niet dat ze blijft slapen, ze is nog maar klein.

Eenmaal wakker geschud ga ik tussen de bedrijven door aan de gang met het mobiliseren van handen om het meest vervuilde kindertehuis in Paramaribo een beetje leefbaar te maken.
Oef, wat is het daar toch vies en vuil...dat wordt nog een pittig project. Een project dat, denk ik, voornamelijk door buitenlandse handen zal worden uitgevoerd. Maar dat is geen enkel probleem, alle handen zijn welkom! De eerste voortrekkers zijn al bezig, dus ik ben hoopvol gestemd.

Oftewel, mijn dagen zijn weer goed gevuld. Niet alleen met het jagen naar oplossingen voor ellende, maar ook met allerlei leuke familiedingen!
Eén van mijn broers komt over een paar dagen op vakantie, Bastiaans zus en broer komen in maart met partner, mijn zus en tal van nichtjes komen tussen nu en het einde van de zomervakantie. Leuke dingen om naar uit te kijken!

En dan nog, last but not least en erg spannend, de ontwikkelingen op het vlak van de uitbreiding van de praktijk.
We waren/zijn op zoek naar een perceel om daarop een nieuw pand neer te zetten. worden we ineens geattendeerd op een bestaand pand...
Op een toplocatie en met heel veel mogelijkheden. Maar het huis heeft vijf jaar leeggestaan, dus er moeten een gigantische renovatie plaatsvinden. En het moet ook nog aangepast worden aan het doel dat we voor ogen hebben.
We nemen er een kijkje, zijn allebei enthousiast. Maar we twijfelen ook...
Dus gaat Bastiaan er nog een keer kijken, met een expert. Ben erg benieuwd wat die zegt!

elders op de wereld

Het is een gewone middag in het huis van Bruintje en de Boertjes. Amber komt voor de derde keer met een schaaltje aanlopen en vraagt dwingend om schuddebuikjes (speculaasbeleg, wie kent het niet). Foei, berisp ik de kleine blonde bedelaar. 'Je hebt meer dan genoeg gehad. Elders op de wereld hebben kinderen niet te eten en jij blijft zeuren om schuddebuikjes.'
Op dat moment sta ik er niet bij stil dat 'elders op de wereld' al op een tiental kilometers van mijn huis te vinden is. Maar dit weekend word ik weer eens met de neus op de feiten gedrukt.

Het begint met een mailtje van twee zusjes die via ons bureau vrijwilligerswerk hebben gedaan. Geweldige meiden die zich optimaal hebben ingezet en zich erg hebben gehecht aan Suriname. Ze zijn al een paar maanden weer thuis maar blijven contact houden met mensen hier. Eén van die mensen is een aidspatiënt, een jonge vrouw met twee kinderen. Ze hebben haar ontmoet toen ze meeliepen bij een overheidspolikliniek in een buitenwijk van Paramaribo.
De vrouw en haar kinderen hebben op dit moment weinig tot niets te eten, vertellen de zusjes in hun mail. Ze willen graag een voedselpakket geven, maar op afstand is dat natuurlijk lastig. Zij zorgen voor de betaling, of wij het voor hen kunnen regelen?
Tuurlijk, geen probleem. Maar voorzichtig als ik ben, bel ik voor de zekerheid toch eerst even naar de polikliniek waar de vrouw regelmatig komt voor behandeling en medicijnen. Stel je voor dat de vrouw misbruik wil maken van de goedheid van de meisjes, je weet het maar nooit.

Wat ik van de verpleegkundige hoor slaat me met stomheid.
Enigzins triest bevestigt die het verhaal. De kinderen van vier en zeven gaan wel vaker zonder eten naar school. Hun moeder geeft ze dan een zakje met zout mee, met de instructie om wat zout op de tong te leggen. Dat schijnt de honger een beetje te onderdrukken. De moeder kan niet meer werken, er komt dus geen geld meer binnen. Ze krijgt weinig of geen steun van haar omgeving. Aids is jammer genoeg nog steeds een beetje een taboe in de samenleving...
Electriciteit heeft ze niet, maar gelukkig zijn de achterburen zo vriendelijk om haar wat stroom te laten aftappen. Water heeft ze lange tijd niet gehad. Omdat ze zusjes de waterrekening voor haar hebben betaald is dat probleem voorlopig opgelost...
Uit het verhaal van de zuster kan ik opmaken dat deze mevrouw geen uitzondering is. Maar ik durf niet te vragen naar andere gevallen, ben al aardig ondersteboven van wat ik heb gehoord. Dit gebeurt toch niet in Suriname?

Dit vraagt natuurlijk om snel handelen. De boodschappen zijn snel gehaald. Mijn eerste idee is om de spullen bij de polikliniek af te geven. Maar dan duurt het weer een dag langer, want het is weekend. Zélf maar even langsbrengen, dus.
Gelukkig wil Bastiaan wel mee, want ik vind het toch een beetje gek om in mijn eentje zomaar binnen te vallen bij een volslagen onbekend persoon.

Ze blijken gelukkig een redelijk goed dak boven het hoofd te hebben. Het huis is van de moeder van de vrouw geweest, maar is nooit afgebouwd omdat die is overleden. Desondanks ziet het er binnen vrij netjes uit.
Het eerste waar mijn oog op valt, is het magere kerstboompje in de hoek. Daarna pas zie ik de broodmagere vrouw. Ik vermoed dat ze nog jong is, maar zo ziet ze er niet uit...
Veel tijd heeft ze niet meer, dat is duidelijk. Ze heeft nu een ontsteking in de mond en kan daardoor slecht eten. Ik realiseer me dat ze driekwart van de spullen die we hebben meegebracht, niet eens naar binnen krijgt. Gelukkig zitten er ook soepjes en aardappelen tussen.
En de kinderen kunnen zich te goed doen aan de rest...het blijken schatjes van kinderen te zijn, een jongen van zeven en een meisje van bijna vijf. Met name de jongen doet het heel goed op school, haalt hoge cijfers. Trots laat hij me zijn schriften zien.
Het zijn flinke kindjes met een vlotte babbel. Met schrik realiseer ik me ineens dat ze straks geen moeder meer hebben. Waar moeten ze dan heen?
Niet naar familie en vrienden, vrees ik. Vader is uit beeld, verzorgt de kinderen niet op de familie kan ze zo te horen ook niet rekenen. Details durf ik niet te vragen, het is zo al triest genoeg.
Praten is voor de vrouw natuurlijk moeilijk met een ontstoken mond, nog een reden om haar niet te lang aan de praat te houden. Na ruim een half uur vertrekken we, met de belofte dat ik heel gauw terugkom.
De Nederlandse meisjes willen blijven helpen en wij zijn er nu ook, dus een tekort aan levensmiddelen zullen ze de komende tijd niet hebben, als het aan mij ligt.
Binnenkort maar eens een uitje plannen met de kindjes. Die gaan nooit ergens heen, vertelde de moeder. En een nieuw paar schoenen is voor hen ook geen overbodige luxe. Ik zal niet overdrijven, maar ik ga ze toch wel een klein beetje verwennen...

Oef, zo'n dag hakt er wel in. Gelukkig zorgen onze kindjes voor wat afleiding als we weer thuis zijn. En morgen gaat Bastiaan voor zijn werk naar het binnenland, dus de spullen moeten weer worden gepakt.

Ik ga mijn vermoeide hoofd nu maar eens op het kussen leggen.

Gezinsuitbreiding

We hebben er lang voor gespaard. En er lang op gewacht! Maar hij is het wachten meer dan waard. Ik stel aan je voor: ons nieuwste gezinslid.



Echt van ons is ie nog niet. Het papierwerk moet nog worden afgerond. Ook op dat gebied wordt ons geduld dus aardig op de proef gesteld...

Vanaf onze eerste dag in Suriname wordt er al driftig gespaard voor een 'nieuwe' (lees: andere) auto. Hoewel Mr. Nissan Bluebird, tegen alle voorspellingen in, na elke reparatie weer onverstoorbaar de weg op gaat. Wonderbaarlijk autootje! Een jaar of zeventien is ie nu. Maar hoewel we hem aardig hebben afgeragd, is hij nog steeds degene die als eerste weg is als een verkeerslicht op groen gaat (of ligt dat aan de vlotte coureur?).
Het zal ons dan ook zwaar vallen om hem weg te doen. Maar we kunnen natuurlijk niet wachten totdat ie het werkelijk opgeeft, dus Bastiaan begint halverwege 2007 al rond te kijken naar wat anders.
Zijn oog valt op de Toyota Corolla Spacio. Een vlot wagentje dat veel ruimer is dan hij oogt. Ik vind het allemaal best, heb niet veel eisen. Niet te oud, zuinig, absoluut niet wit, liever niet grijs, ruim, niet te opvallend, airco en cd-speler. Hoezo veeleisend?

Van de Spacio gaan er hier dertien in een dozijn. Heerlijk, dan val je niet op. Maar er is ook een keerzijde, meldt Bastiaan. Als je na het boodschappen doen de winkel uitkomt, moet je maar net weten welke van de drie Spacio's op de parkeerplaats de jouwe is...Bas heeft er al een oplossing voor, het Boeroeswing logo.

Via een buurman die auto's koopt en verkoopt komen we bij een importeur terecht. Die heeft in Japan al gauw gevonden wat we zoeken. Ons autootje staat al vlot klaar om hierheen te zeilen, maar nieuwe importwetten gooien roet in het eten. De aankomstdatum van half november wordt uiteindelijk ergens in december. Maar dan zijn we er nog niet; dezelfde nieuwe regels zorgen ervoor dat het weken duurt voordat de auto uit de haven wordt vrijgelaten. Maar in de eerste week van januari is het eindelijk zover!
We krijgen onze nieuwe huisgenoot in het weekend ter beschikking voor de kennismaking. Het papierwerk is dan nog niet in orde, dus het blijft bij twee proefritjes op Meerzorg. Maar we zijn enthousiast!
De Spacio is grijs (je kan niet alles hebben), 8 jaar oud (kan nog net) en heeft verder alles wat we wensen. Zelfs een kleine tv! Daar hadden we niet om gevraagd, maar goed, hij zit er nu eenmaal in. En het is best grappig, hoewel ik niet van plan ben de tv onder het rijden aan te zetten.

De kinderen zijn helemaal wild van de Spacio. Ze hebben al snel door hoe ze hun stoelen in de ligstand krijgen en hoe de electrische ramen werken, helaas...
Bestraffende woorden van moeder helpen niet. Stoelleuningen vliegen op en neer en worden gebruikt als klimrek. Alle knoppen worden uitgeprobeerd, de kinderen stuiteren van voren naar achteren, de kofferbak in en weer terug. Moeder laat ze maar even uitrazen, het went wel...hopelijk.

Bastiaan rijdt de Spacio dinsdagochtend naar de stad. De verwachte oproep om de kentekenplaten bij de politie te gaan ophalen, komt helaas niet. De baas die de stukken moet tekenen is niet binnen...vervelend, maar een ramp is het wat mij betreft niet.
We hoeven niet in een lange rij te staan, onze buurman zorgt voor de papierhandel. En Mr. Bluebird rijdt nog steeds als een zonnetje, dus we kunnen nog wel een paar daagjes wachten. No Span, Hakuna Matata!

Jaarwisseling!

Sterretjes kijken
De boeroeswing champagne staat al klaar
Proost!