17 maart 2008

Als je nog eens wat weet...

(een bijdrage van Bastiaan)
Die woorden zijn verschillende keren door mijn hoofd gegaan vandaag. Op zich niet helemaal passend wanneer je de verjaardag van je dochter viert maar dat ik nu achter de computer zit voor een emi-remi verhaal zegt toch wel dat het een heel speciale dag was.
Amber wordt a.s. dinsdag drie jaar en omdat doordeweeks een verjaardag vieren een beetje druk is in onze setting hebben we dus voor de zondag gekozen. Normaal zien we dan de kinderen uit de buurt, wat familie met neefjes en nichtjes, lekker eten en drinken, wat leuke activiteitjes en dan ’s avonds moe maar voldaan naar bed.

Vandaag liep het toch even anders. Saskia is de laatste tijd erg druk met werk en ze vertoeft veel bij een bepaald kindertehuis waar ze met een ploeg vrijwilligers de boel eens grondig aanpakt. Voor Amber haar verjaardag zou het dan ook leuk zijn om wat kinderen met vrijwilligers samen op Amber haar verjaardag te laten komen. Goed plan vond ik dat ook, want die kinderen komen niet zo snel ergens en een gezellig kinderfeestje op Commewijne zal niet zomaar weer voorkomen op hun agenda.

Dus Sas is al een paar dagen druk met de voorbereiding (ik was erg druk met de voorbereidingen van een andere happening op zaterdag maar daarover later meer) en ik werd er op uitgestuurd om bij Evy, onze hulp, het bestelde eten te halen. Goed plan om dat uit te besteden, Evy kan super koken en we hebben het momenteel zo druk dat zelf doen niet zo handig leek. Ik ben met zus Wieteke en zwager Marco dus naar Nieuw Amsterdam om dit eten op te halen terwijl Saskia de laatste versieringen in orde brengt en met de lokale levarancier van huurstoelen en tafels toch nog wat extra tafels regelt. Ik heb geen benul wie ze allemaal uitgenodigd heeft maar denk beter te veel plek dan te weinig...
Bij Evy aangekomen krijg ik helemaal de schrik van mijn leven, want Saskia heeft niet een heel klein beetje eten besteld. 50 man had ze tegen Ey gezegd, en die wil niet dat iemand kan klagen dat er te weinig is dus die heeft zeker niet zuinig aan gedaan. Marco verdwijnt achter in de auto onder de bakken met eten en we rijden weer terug naar huis, onderweg nog een paar laatste boodschappen en een mooie grote koelbox die we meteen vullen met ijsblokjes, het feest kan beginnen.

Sas was bij aankomst al helemaal ready en na alles geïnstalleerd te hebben kwam daar een bus met de kinderen van het kindertehuis. Ik dacht begrepen te hebben dat er 5 tot 10 kinderen zouden komen met een paar vrijwilligers. Ik schrok dus toen ik pas ophield met tellen bij 35 kinderen en 4 vrijwilligsters. De schrik werd pas echt groot toen 1 van deze dames binnen stapte en me vroeg of ik even naar een ziek kind wou kijken, een jochie van ik schat 2 jaar was in de bus “niet lekker geworden”. Ik dacht dus aan een misselijk kind maar vervolgens kwam er een ander meisje binnen met een ventje wat op geen enkele prikkel reageerde. Ik was nog druk met ijs in de weer dus meteen met ijsklontjes en wat tikjes en andere prikkels geprobeerd wat reacties los te krijgen. Niets!
Hij ademde wel, heel rustig, maar verder was het kind out of order...
A noh bun zeggen we dan in het Surinaams, directe actie was gewenst. Toen ik terug reed van de boodschappen had ik toevallig mijn huisarts, die in de stad woont, zien zitten bij zijn ouderlijk huis waar hij met wat familieleden gezellig zat te genieten van een zondag (eten, drinken en torie praten). Ik had nog gegroet, dus hij stond me heel raar aan te kijken dat ik een kwartiertje later weer voor zijn neus stond maar nu iets minder rustig en hem vroeg om snel te komen. Hij is snel zijn spullen gaan pakken en was er binnen twee minuten. Het kind reageerde nog steeds niet en wij legden hem even op een bed en haalden zijn kleren weg om te kunnen beluisteren. Ik had Sas opdracht gegeven om te bellen met de eigenaresse van het kindertehuis om te horen of er iets bekend is over het kind. Geen medische historie en geen problemen tot voor vertrek. Toen dokter Mohan luisterde en zocht naar een polsslag zag ik hem schrikken en nerveus handelen, hij voelde niets meer, ik hoorde of voelde ook geen ademhaling meer. Een halve tel was maar nodig om het kind rechtop te zetten en met een paar ferme tikken op de borstkas hadden we ineens een opschrikkend kind wat begon te brullen. Dat geluid hoorden we natuurlijk graag. Diagnose: shock bij een overhit kind wat niet (genoeg) gedronken had en in de warme bus dus weg is gegleden. Zonder handelen was het niet vanzelf bijgekomen en de doc zegt me ook nog doodleuk dat het kind hem wel heeft laten schrikken. Tja, dan sta je helemaal raar te kijken wanneer datzelfde kind na een paar bekertjes mierzoete drankjes (pepmiddel) in de zandbak zit te spelen alsof er nooit iets gebeurd is en later lekker zijn portie eten oppeuzelt. Dan besef je dat het een raar zijden draadje is waar we soms op balanceren en gelukkig maar dat zo’n mannetje dat nog niet beseft.

Tijd om hier rustig van bij te komen was er niet want naast de kinderhuis kids was het aantal nog aangevuld met de buurtkinders en wat familie en kennissen uit de buurt. Zeer volle bak dus en in ineens leek de belachelijk grote hoeveelheid eten behoorlijk te slinken. Met de hulp van een neef en nicht van Sas heb ik tientallen bordjes met eten klaargemaakt en de kinderen hebben heerlijk zitten smullen, rondgerend, geschilderd, geschommeld, in de zandbak gespeeld, veel te veel zoete drankjes gedronken en lekker nog een keertje opgeschept. Sas keek alleen maar voldaan, ik vroeg me verschillende keren af of dit nog wel leuk en verantwoord was...

De kinderen hebben een mooie dag gehad, Amber had een bijzondere verjaardag en genoot terwijl ze in een prachtig Koto (Creoolse traditionele klederdracht) rondliep van alle aandacht. Een meisje van het kinderhuis was toevallig ook vandaag jarig en werd 13, ik denk dat ook zij voor het eerst zo’n speciale verjaardag had. Toen ik haar vroeg wat ze wilde eten op haar verjaardag was het bami! Gelukkig had Evy heerlijke bami gemaakt en dat meiske is nog twee keer bami komen opscheppen, met pindasambal en kip, want het was haar feestje!!
Dus ja, het was een heel bijzondere dag, ik had het zelf niet zo bedacht maar daar hebben we Saskia voor, gezeten hebben we de hele dag niet maar dat hoort ook op zo’n feestje. En ondanks een korte reanimatie, hier en daar wat pleisters, wat correcties waar kinderen de spelregels even vergaten, was het een zeer geslaagde dag.

En eigenlijk is het dus een zeer geslaagd weekend, want gisteravond had ik het gevoel dat ik een week zou moeten bijkomen van de drukte van die dag. Ik had voor mijn gevoel zaterdag 24 uur op mijn benen gestaan. Het was de dag van de Letitia Vriesde Challenge. Voormalig topatleet Letitia Vriesde (jarenlang wereldtop op 800 en 1500m, uitkomend voor Suriname) organiseerde voor de tweede keer een speciale sporthappening voor kinderen. Doel was lagere schoolkinderen (voor een groot deel uit de achterstandsbuurten van Paramaribo) zich met sport te laten zien en naast een leuke sportdag ook talenten te kunnen scouten om vroegtijdig de kansen te geven op een goede sportontwikkeling. Dit is namelijk iets wat in Suriname zeker niet vanzelfsprekend is. Letitia had me in november al benaderd met de vraag of we op deze dag iets samen kunnen doen om de kinderen op die dag iets extra’s mee te geven. Dus ik heb de complete BoeroeSwing-crew laten uitrukken, collega fysiotherapeut Monique, diëtist Wandy met haar stagiare Stasja, fysio-stagiare Mechteld en fysio-afstudeerstudenten op het project KidsFit Lorenzo en Erwin waren allemaal van de partij. We hebben bij alle kinderen de BMI (body mass index) bepaald en het vetpercentage gemeten.. We hadden ook nog wat andere testjes in onze meethut gepland maar door de enorme toeloop (er waren zo’n 600 kinderen) moesten we allemaal vol aan de bak om de metingen van BMI en vetpercentage bij iedereen af te kunnen nemen. De meetploeg heeft zich op deze supermooie dag dus letterlijk en figuurlijk in het zweet gewerkt om de drommen kinderen langs de meetlat, de weegschaal en onze speciale vetmeters te dirigeren. Daarnaast hadden we een speciale gezondheidsquiz waar we aan het eind van de dag onder de goede inzendingen (een stuk of 15) drie waardebonnen van een fruitshake-bar konden verloten. Een verantwoorde prijs voor onze quiz waarbij we bewustwording wilden creeëren en gezien de vele discussies die kinderen bij het invullen onderling voerden is dat doel ook wel bereikt. Ook kregen ze allemaal een mooie flyer mee die Wandy had opgesteld met de titel “Goed begonnen is half gewonnen”. Een leerzaam verhaaltje over het nut van ontbijten.
Ondanks dat we op deze dag niet alles hebben kunnen doen wat we van te voren bedacht hadden kregen we ook van de organisatie een pluim voor de leuke opzet en het enthousiasme waarmee er gewerkt is. Zélf kan ik ook niet anders dan tevreden zijn dat we op deze bijzondere dag een hele leuke inbreng konden brengen. Ik ben trots op “mijn” team dat ondanks de drukte geduldig heeft doorgewerkt om alle kinderen op een leuke manier iets extra’s mee te geven.

Het is ondertussen na 12-en en morgen start er weer een enerverende werkweek. Tijd om echt uit te rusten van zo’n druk weekend is er dus niet, maar we genieten er in gedachten zeker nog wel van na!