Bijdrage van Bastiaan
Dat leuke en minder leuke zaken soms akelig dicht bij elkaar kunnen komen is de afgelopen tijd wel weer duidelijk geworden.
Na de komst van zus Wieteke en vriend Marco kwam een paar dagen na de pasen broer Wouter met zijn nieuwe vriendin Margot ons opzoeken. Allen voor het eerst in Suriname en dus een echte reunie. We hadden elkaar anderhalf jaar niet gezien en dat was natuurlijk een speciaal moment. Jammer genoeg konden onze ouders er niet bij zijn want dan was het helemaal compleet maar de jeugd heeft zich prima geamuseerd. Wouter en Margot konden helaas maar kort komen, na een week zijn ze al weer terug naar het koude kikkerlandje. Ze kwamen IPB (Indien Plaats Beschikbaar), een optie voor medewerkers van de luchtvaartmaatschappij. Margot is stewardes bij de VLM, een dochter van de KLM dus ze kwamen voor een koopje, dus niet... Want terug was er geen plek. Ze hebben een dag later een SLM ticket moeten kopen om toch op tijd weer thuis te zijn. Ach, een gokje moet je kunnen wagen, maar of ze het de volgende keer weer doen...
Wieteke had al wat moois beleefd voor Wouter zijn komst, ze is door Marco op een verlaten strand te Galibi, de plaats waar de reuzeschilpadden hun eieren leggen, ten huwelijk gevraagd. Op zijn knieëen in het zand met ringen erbij, echt helemaal volgens het boekje. Voor vertrek in NL had hij zelfs pa om haar hand gevraagd, romantische jongen die Marco. Toen Wouter aankwam zijn we de dag erop meteen bootje gaan varen, over de Commewijne rivier naar de Matapicakreek die doorloopt tot de oceaan. Het is een mooi smal kanaaltje waar je doorheen vaart, tussen de mangrovebossen met allerlei beesten om je heen. Het werd al eb toen we op zee aankwamen dus we moesten helaas al snel weer omkeren om nog door de kreek terug te kunnen varen.We hebben op de zandbank voor de kust nog wel een hele kolonie rode ibissen gezien en de terugtocht was zeker spannend zo tegen de stroom op. Op plantage Alliance zijn we nog aan wal geweest en hebben we lekker in de rivier gezwommen.
Twee dagen later zijn we met een groepje hier in Suriname wonende Hollanders op pad geweest richting het stuwmeer. Het was een gezellig clubje en we reden met 4 4WD’s over de Afobakkaweg, een stoffige route wat al een avontuur op zich is. Vanaf de stuwdam gingen we per boot naar Tonka-eiland, een mooi eiland op het stuwmeer en een prima plek om te zwemmen, relaxen, kletsen, kampvuurtje, wandeltocht met de eigenaar, botanicus Frits van Troon, een echte wandelende enceclopedie.
Een dag later zijn we vanaf de stuwdam weer over de Afobakaweg terug gereden naar het plaatsje Brokopondo waar een heel mooi rivierstrandje is, het Ananistrand. Hier hebben we in open hutjes hangmatten gehangen, de BBQ geinstalleerd en lekker gezwommen. Ook hier weer kampvuur met ludieke liederen en veel plezier. Als gevolg van iets te veel Surinaamse rum was de kennismaking van Marco met het slapen in een hangmat een avontuur op zich. Na vele malen eruit gekukeld te zijn waren flink wat blauwe plekken en een brakkige zondag het het gevolg...
Maar al met al was het een heerlijk weekje vakantie, de kids met hun ooms en tantes waar ze maar geen genoeg van krijgen, wij op een heerlijk relaxte manier weer eens samen en natuurlijk de kennismaking met een nieuw lid van de familie. Margot, je mag blijven hoor, het was heel gezellig! Wieteke is momenteel nog in Suriname maar hebben we al weer even niet gezien. Ze is nadat we zondag uit Brokopondo terug kwamen maandag in alle vroegte met Marco vertrokken naar het diepe zuiden met een vliegtuig om a.s. maandag pas weer thuis te komen.
En dan brengt het vliegtuig naar de gebeurtenissen van afgelopen woensdag. Een toestel van Blue Wing Airlines is in het zuiden van Suriname, in het grensgebied met Frans Guyana neergestort. Ik heb geen idee of Marco en Wieteke ook met Blue Wing zijn weg gegaan, terug zal het zeker een ander toestel worden. Het nieuws over deze vliegramp is de wereld natuurlijk al over gegaan. Alle inzittenden zijn onherkenbaar verminkt door de meerdere explosies die hebben plaatsgevonden.
Het is een Antanov waarin ik vaker gevlogen heb via de Medische Zending. Het is nog onduidelijk wat de precieze oorzaak is maar het lijkt een opeenstapeling van factoren te zijn. De piloot, ken ik redelijk goed, ik heb vaker met haar gevlogen. Haar man is de directeur van Blue Wing, ze hebben drie kleine kinderen...
Een mededirecteur (het zijn drie broers) had ik vorige week nog als patient in de praktijk. Hun moeder is ook patient van me, ik geloof dat deze familie aardig aan het doordraaien is. De broer van de piloot heeft het zien gebeuren, is ook piloot bij dezelfde maatschappij en stond met zijn kist op dat vliegveldje aan de grond. Iedereen is verkoold dus het moet een vreselijk werk zijn geweest om de lijken te bergen.
Een van inzittenden was Raymond, een Telesur medewerker die voor werk daar naartoe ging met wat contracters om een nieuwe installatie te bouwen. Ik ken hem vrij goed, hij kwam vaker hier op Meerzorg als patiënt, fanatiek sportman en een beer van een kerel. Hij heeft laatst nog vis voor me gebracht. Het is een neef van Ruth Jacott (hij heet ook Jacott). Echt onwerkelijk dat hij er niet meer is, hij woont hier in de buurt op Meerzorg en iedereen kent hem als die lange van Telesur. Hij had een extra hoge auto omdat hij in een normale auto niet past. Hij is er dus niet meer... Het land is behoorlijk geschokt door deze ramp. In een dorp als Suriname kent iedereen wel iemand van de overledenen, het komt dus behoorlijk dichtbij.
Hopelijk kunnen Marco en Wieteken maandag toch nog ontspannen in het toestel stappen dat ze weer veilig naar Paramaribo moet brengen. Het zal voorlopig wel even een ander gevoel geven, die binnenlandse vluchten. We keep you posted...
