31 december 2009

Wan bun nyun yari!! in NL...

Ja, hier in Suriname nog niet, het is pas kwart voor negen. Maar aan alle dierbaren overzee wens ik een heerlijk 2010! Hopelijk kunnen we volgend jaar december het jaar 2010 een dikke tien geven...

In Paramaribo en Meerzorg is het spektakel nog niet in alle hevigheid gaande, maar mijn schoonouders staan er wel van te kijken. Waar komt al dat vuurwerk vandaan? Wacht maar, om 12 uur zullen ze niet weten wat hen overkomt.
Bastiaan is op dit moment onderweg naar huis met Paul. Voor allebei is het de eerste keer dat ze een oudejaarsviering in het centrum van Paramaribo meemaken. Voor Paul omdat ie hier voor het eerst op vakantie is en voor Bastiaan omdat we er in voorgaande jaren nooit aan toekwamen.
Voor mij is het niet nieuw, jarenlang heb ik op de laatste dag van het jaar gefeest in de binnenstad, om rond een uurtje of tien 's avonds snel naar huis te hollen om de wisseling van het jaar binnen het gezin mee te maken.

Dit jaar is het uiteraard speciaal. Niet alleen omdat een deel van de familie overzee hier is. Maar ook omdat we de jaarwisseling vanaf de grote brug gaan meemaken. Althans, dat is het plan. Het mag eigenlijk niet, voetgangers mogen de brug niet op. Maar gelukkig leven we in Suriname, hahaha...we gaan het gewoon proberen!
Zometeen gaan we dineren en daarna ga ik oliebollen bakken....wordt vervolgd!!!

30 december 2009

Waarschuwing

Ze vliegen ons nu al om de oren. De vuurpijlen, sterretjes en het andere knal-en-rook-werk. Wat dat is, knal-en-rook-werk? Simpel, het knalt en je geld gaat in rook op. Maar goed, dat moet een keer kunnen, vinden verreweg de meeste Surinamers. En hoewel ik zelf niet aan vuurwerk doe, vind ik dat iedereen die dat wil, dat vooral moet doen. Maar doe het vooral voorzichtig! De videowaarschuwing hieronder dateert van vorig jaar. Maar hij is nog steeds heel erg actueel!

27 december 2009

't is weer voorbij

Jammer hoor! 't is weer voorbij, die mooie kersttijd. Ik heb het zo lang mogelijk vastgehouden, maar nu moet de kerstmuziek toch echt weer in het archief, wil men me niet voor gek verklaren.


Wat een drukke dagen! Twee kerstdiners aan huis, kids die moesten optreden met het koor, kerstviering op school, zwoele avonden gevuld met kerstconcerten en als afsluiter de smakelijke kerstlunch met tweede ronde kerstcadeaus bij mijn ouders thuis.
Ik heb net geteld, het was niet onze derde maar onze vierde warme kerst. De herinnering aan kerstfeest bij de open haard en sneeuwvlokken buiten is plezierig, maar vaag.
Ik heb me wel voorgenomen om over een paar jaar weer eens kerst aan de koude kant van de oceaan te vieren. Dit heb ik nog niet met Bastiaan besproken, die krijgt een hartverlamming bij het idee, hahaha...
Maar voor de kinderen is het leuk om een keer mee te maken. Maar dan moet het wel sneeuwen, het moet niet regenen en niet ijzelen en ik wil een strakblauwe lucht zonder ook maar een zuchtje wind. Kan iemand dat regelen?

Met zowel familie en vrienden uit Nederland over de vloer moest het wel een speciale tijd worden. Het was letterlijk een warme Kerst, dat is in dit klimaat een gegeven, maar we hebben ons uiterste best gedaan er ook figuurlijk een warme Kerst van te maken.
En ik geloof dat dat aardig is gelukt!

Voor de kids was het dit jaar ook anders dan anders. Om te beginnen was er het kooroptreden, het was aan alles te merken dat ze het geweldig vonden om mee te doen.
Vervolgens de openluchtconcerten in Paramaribo, ze hebben er twee bezocht.
En natuurlijk het kerstfeest op school.
Dit jaar werd dat voor het eerst 's avonds gevierd, met de hele school. Het feest was van vijf tot acht uur 's avonds; jammer genoeg mochten de ouders pas om half acht komen. Daardoor hebben we de kinderen bijvoorbeeld niet horen zingen, terwijl ze dagenlang hebben geoefend. Maar de kinderen en de leerkrachten hebben wel lol gehad, dat was te merken. De hokypoky is dan misschien geen kerstdans, maar het bracht wel de hele school op de been... en natuurlijk gingen ze graag met de kerstman (stagiaire Chantal) op de foto!

Met schoolgenootjes en de kerstman op de foto

Ook de leerkrachten doen de hokypoky!

Het was sowieso veel leuker dan overdag en met een iets strakkere en meer creatieve organisatie kan het in de toekomst een leuk evenement worden.

Het kerstdiner op eerste kerstdag bj ons thuis was heel gezellig, het ene gourmetstel dat het minder goed deed mocht de pret niet drukken! We hebben lekker getafeld en goed gegeten. Daarna was het eindelijk, eindelijk zover: het geduld van de kinderen werd beloond. Cadeautjes!
We zijn met z'n allen om de kerstboom gaan zitten, hebben liedjes gezongen en hebben met de nodige lachmomenten de cadeaus uitgepakt.



Daarna mochten de kinderen naar bed en hebben de volwassenen nog wat nagetafeld. Met een afgeslankt toetje, want het ijs ging er bij niemand meer in. Vol is vol!
Vandaag hebben we het nog eens dunnetjes overgedaan, maar dan bij mijn ouders. Een warme lunch met lekkere hapjes en een heerlijke rollade, met als afsluiter cadeauronde nummer twee.

De kerstbomen thuis en bij mijn ouders zijn nu 'uitgebloeid'; wekenlang kwamen er elke dag cadeautjes bij, nu ligt er niks meer onder hun takken. Ik bekijk de kale voet van mijn boom met enige weemoed.
Toch nog stiekem een kerstcd'tje doen? Iedereen slaapt toch. Maar nee, het is afgelopen. Ook ik moet nu echt gaan slapen. Morgen hebben we een uitstapje! Kerstmis mag dan wel een gepasseerd station zijn, maar wij stomen op volle kracht verder.
Op naar Owru Yari! (oudejaarsdag)

26 december 2009

Kerstfeest in Suriname (bijdrage van Brigitte de Boer)

Over onze kerst in Suriname hebben jullie de voorgaande jaren al het een en ander gelezen. Het is alweer onze derde kerst hier...
Maar voor mijn schoonouders was het allemaal nieuw. Kerst onder de tropenzon! Wij zijn erg benieuwd naar hoe ze het hebben ervaren. Hieronder laten we Brigitte aan het woord.


Lieve mensen,
Wat heet rustige kerst!! Wat een stress voor we eindelijk alles in huis hadden, en dat had niet zo zeer te maken met onze planning maar met het verkeer, echt verschrikkelijk, file file,en nog eens file en een enorme stank van uitlaatgassen want dat is hier echt erg, deze auto’s komen in Nederland niet door de keuring. De kinderen moesten 23 december maar voor twee uurtjes naar school en ’s avonds om 5 uur werd dan het kerstfeest gevierd. Sas en ik dus om 7.45 uur al voor Bastiaan, zijn relatie geschenken rond brengen de eerste gingen nog goed maar daarna……Om 10 uur vlug de kinderen gehaald, daarna naar de bakker 45 minuten later was Sas klaar bij de bakker……en zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn superdotjes bleven ontzettend lief en geduldig. Het kerstfeest op school viel mij een beetje tegen. Ik vind dat er heel weinig aan echt kerst gedaan wordt, ook in de klas wat de kinderen aan werkjes maken is minimaal. Maar goed Amber en Sietse hebben het leuk gehad.
24 december was een drukke dag, Bastiaan en Saskia gingen boodschappen doen voor komende dagen. We gaan met 17 mensen naar Brownsberg, sommigen fietsen naar boven....
Wij gingen met Paul, en de kinderen naar de stad met het bootje, altijd weer leuk en de dotjes vinden het geweldig. Er was een kerstconcert van Telesur, er stonden 900 stoelen en de mensen moesten nog staan!!!!Geweldig, een grote tent en we zaten nog niet of we kregen al weer drinken en eten. Het was heel goed georganiseerd, super leuk om al die vrolijke mensen te zien.

’s Avonds gingen we met Ollie, Paul en Harvey naar de kerstnachtdienst, begon om 7 uur. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt, in één woord geweldig. Iedereen kwam in het wit of wit en rood, de prachtigste jurken en hoeden we keken onze ogen uit, het was een sfeervolle kerk (zie foto).


Iedereen zong uit volle borst het klonk geweldig en zo leuk voor ons de bekende liederen in het Surinaams te zingen. Aan het einde van de dienst werden de kaarsen aangestoken een zee van licht de lichten gingen uit, Paul heeft ook gefilmd, wij waren allemaal onder de indruk.
In de kerk kwam een mevrouw met een looprekje heel moeizaam strompelend binnen, haar man hielp haar, Ton dacht meteen aan de enige rollator die nog in de garage stond en zei tegen Paul ik zou die mevrouw wel een rollator cadeau willen doen. Ja, zei Paul, goed idee en samen stapten ze naar die mevrouw toe!!! Paul zit ook nergens mee hoor, die stapt op alle mensen af en vraagt om foto’s te maken en tot nu toe zei iedereen ja. Maar goed die mevrouw was zo blij en ze wilde heel graag de rollator hebben dus die gaan we na onze tour naar Brownsberg bij haar brengen!

Toen we weer op de Sadiodam aankwamen had Saskia de tafel gedekt voor thee met iets lekkers en overal stonden kaarsjes ook op de oprit. Tot laat hebben we nog zitten kletsen, super gezellig.

Kerstochtend een heel mooi gedekte tafel, heerlijk kerstontbijt buiten. Daarna zijn Paul, Bastiaan en Ton op de fiets vlak in de buurt een speurtocht uit gaan zetten. Door wereld natuurfonds is daar een educatieve wandeling uitgezet door het bos wat rondom de voormalige plantage Peperpot alles weer heeft overwoekerd. Echt schitterend en zo dichtbij.

Wij zijn toen met Fordy met zijn allen in de laadbak op pad gegaan, de kinderen vonden het geweldig, rode lintjes zoeken en daarbij steeds een opdracht. Ook de grote Stef en Harvey vonden het heel leuk.

Tegen 4 uur kwamen Ollie, Hugo en Peggy en ook Myrthe (vrijwilligster bij huize Campagne) was van de partij. ’s Avonds hebben we gegourmet,

en daarna de pakjes onder de boom uitgepakt, heel bescheiden hoor, voor iedereen 1 of 2 presentjes, vooraf hebben we kerstliedjes gezongen Amber en Sietse ook solo!!

Echt zo schattig. De tijd vloog en voor we het wisten was het al weer 12 uur geweest. Moe maar heel tevreden zijn we gaan slapen.
Dat was onze eerste kerstdag in de tropen.

merry christmas

De kerstengeltjes...


en de kerstbengeltjes!

Fijne feestdagen, iedereen!
We hebben een druk maar heerlijk programma afgewerkt op eerste kerstdag. En op de dagen daarvóór...het verslagje komt op tweede kerstdag.

22 december 2009

Brief aan de president

Dinsdag 22 december

Hallo president Vene,
Jammer dat je er gisteren niet bij was. Ik begreep dat je net terug was van de klimaattop en even moest bijslapen...
Je hebt wel wat gemist, hoor. De kindjes van het Sisme kinderkoor hebben de sterren van de hemel gezongen, in je achtertuin! Je vrouw was er gelukkig wel bij, samen met honderden andere senioren.
Ze hebben genoten van het optreden van de 25 kinderen, waaronder onze 2 hummels.
De nieuwe lichting van het koor is nu drie maanden bezig en doet het lang niet slecht. Voor Amber en Sietse is het al helemaal een prestatie want zij kwamen er drie weken geleden pas bij. In recordtijd moesten ze 9 liedjes leren. En dat deden ze met plezier!
Hieronder vind je wat foto's. Klik maar op de link. Het filmpje uploaden lukt nog niet, de verbinding is te traag.
Daar zou je regering nog wel wat aan kunnen doen, een snelle internetverbinding voor een redelijke prijs zou het heel goed doen als verkiezingsstunt! Vooral onder de jongeren. Denk er maar eens over na...
Volgend jaar komen mijn kinderen weer in je tuin zingen. Zorg dan dat je erbij bent, want het kan alleen maar mooier gaan klinken...
Groet,
één van je onderdanen

Optreden Sisme kinderkoor, presidentieel paleis Paramaribo

20 december 2009

Nat weer, daar en hier



Daar is 't bevroren en hier is 't gesmolten. Maar 't komt wel allemaal uit dezelfde lucht vallen. En 't veroorzaakt soms wat overlast...

Kerstgevoel

De mens is blijkbaar een koppig en hardleers wezen. Hebben we nou nog niet begrepen dat noch het weer, noch het klimaat zich laten voorspellen?

Ik wed dat geen enkele van de 'eindejournaalweergoden' het huidige winterweer in NL zag aankomen. Ja, een paar dagen van tevoren, maar zo kan ik het ook...
Ik lees de berichten over sneeuw, ijs en chaos op het internet, maar kan me er in eerste instantie niks bij voorstellen. Ik moet mijn ogen dichtdoen en me goed concentreren, voordat ik wat oude beelden binnenkrijg van mijn winters in Nederland. Ik weet nog dat ik het meestal ontzettend koud had, maar hoe voelde dat ook alweer? Het wintergevoel is moeilijk op te roepen.
Nu is dat natuurlijk niet zo gek, als je alweer drie jaar in Suriname woont. Voor ons gaat december gepaard met tropische buien. Regen, dus!
Ook de tropische voorspellers hebben de plank misgeslagen. Tot een maand geleden hadden we nog last van een enorme droogte. De Surinaamse weergoden voorspelden dat de droogte zou aanhouden tot februari...geen natte december dus.
Hahaha! Moeder natuur lachte zich een kriek en trakteert ons sinds de laatste week van november dagelijks op pittige buien.
Die tegenwoordig zelfs een 'stormachtig' karakter hebben; ik denk dat we af en toe wel een windkracht zeven-en-een-half halen, voor Surinaamse begrippen heel wat. De weergoden onthouden zich wijselijk van commentaar...

December is dus weer als vanouds, we kijken er niet echt van op. Voor de Nederlanders die kersvers hier zijn is het echter moeilijk wennen. Bij het kerstgevoel hoort sneeuw en ijs, maar 'dreaming of a white christmas' blijft een droom die verzuipt in de vele tropische regenbuien. Geen open haard en geen 'echte' kerstboom. Onze bomen met kluit blijven gewoon waar ze horen, in de grond...de kunstbomen van tegenwoordig gaan toch steeds meer op echte lijken. Bovendien zijn we niet anders gewend.

Ook voor mijn schoonouders is het even omschakelen, denk ik. Ze zijn hier nu drie weken en gaan voor het eerst kerstfeest in Suriname meemaken.
Hun eerste outdoor kerstconcert hebben ze al gehad en dat is goed bevallen. Ik weet dat ze het gezellig vinden om hier te zijn, maar of ze al een soort 'kerstgevoel' hebben? Ik weet het niet.
en wat is trouwens het kerstgevoel?

Tja, sowieso hard werken. Bas werkt zich de laatste dagen voor de vakantie helemaal suf, maar is vanaf maandag lekker twee weekjes vrij. De kindjes oefenen kerstliedjes op school en in het koor.
In het kinderkoor hebben ze na vier lessen hun draai al aardig gevonden, ze kennen de meeste liedjes al. Brigitte en ik gaan elke keer mee naar de repetities en hebben de grootste lol.

In een onbewaakt moment word ik gestrikt voor de redactie van het schoolblad. Een hele leuke maar tijdrovende job. Want de eerste editie van het krantje in de nieuwe stijl moet volgende week woensdag al uit. Lekker op zijn Surinaams, lastminute...maar onder druk krijg je de beste journalistieke producties dus laat mij maar vogelen. Het wordt een leuk krantje!
Tussen de bedrijven door moet de eindejaarsactiviteit voor het BoeroeSwing team worden voorbereid. Blijkbaar zijn Bas en ik inmiddels aardig ingeburgerd want we gaan er voor het eerst erg relaxed mee om (maar ik geloof eerder dat we allebei veel te moe zijn van dit pittige jaar om teveel vooruit te plannen).
We doen bijna alles op het laatste moment en er fietsen ook nog allerlei andere afspraken tussendoor. Dat was vorig jaar wel anders, alles werd ruim van tevoren gepland en we stonden stijf van de stress.
Ik moet met enige schaamte toegeven dat de aanwezigheid van Ton en Brigitte dit jaar bij ons heel veel stress wegneemt. We rekenen stiekem op hun hulp en doen het dus wat rustiger aan.
Vooral Bas zijn moeder kijkt het met verbazing en een beetje bezorgdheid aan, dat kan nooit goed gaan!
Maar, zoals wel vaker in Suriname, het gaat goed, we hebben een hele gezellig avond. Op z'n Hollands, lekker gourmetten, maar dan lekker buiten op de veranda.
De gasten krijgen aan het einde van de avond een Surinaams-Nederlands kerstpakketje mee. Een heerlijk Surinaams kerstbrood en een fles wijn, gecombineerd met een heus oliebollenpakket. Alle ingrediënten voor deze oerhollandse oudejaarstraktatie zijn hier heel makkelijk te krijgen. Dus daarvoor hoeven we ook al niet in Nederland te blijven...

De avond was een goede oefening voor kerst, want op eerste kerstdag gaan we weer gourmetten. Maar dan met de familie.
Voor de heerlijke salades zullen we Ton en Brigitte weer lief aankijken. Maar we gaan hen deze keer niet in de stress jagen, hahaha! Bas en ik doen het voorbereidend werk maar weer als vanouds, lekker op tijd! Denk ik...

09 december 2009

Kerstkoorts!

De jaarlijkse epidemie is weer begonnen. Kerstkoorts! Ik ben één van de eersten die op dat gebied voor de bijl gaat, nulkommanul weerstand als het om kerstkoorts gaat...

Sinterklaas laat me werkelijk onverschillig. De soms felle discussie over de witte ouwe baardmans en diens relatie met zijn zwarte hulpjes gaat volkomen aan me voorbij.
De school van de kids concentreert zich meer op Kinderdag, ook op 5 december. Ik doe niet zoveel, vind het allemaal best. Het is toch elke dag Kinderdag, als je het mij vraagt...
Als het zo uitkomt krijgen onze kids op 5 december een klein Sinterklaascadeau, meestal van buiten. Dit jaar gaat het niet anders. Eén van mijn vele tantes is jarig en laat kinderen in de feestvreugde delen door Sinterklaas erbij te halen.
Ze heeft een kinderboerderij, prachtige locatie voor het feest. De kids komen weer aan hun trekken. Eerst lekker zwemmen in de kreek; daarna geeft een goedlachse bruine Sint (met ogen die verdacht veel lijken op die van mijn neef Marciano) snoep en cadeautjes.
En ik kijk uit naar het vertrek van al deze goedheiligheid. Want die andere Barbaman (=Baardmans) komt er binnenkort aan! En daar heb ik echt wat mee.

Zondag 6 december is het zover. SintNiklaas en zijn beschimmelde paard zijn vertrokken en Santa Claus en zijn rendieren staan in het hoge Noorden in de kou te trappelen. En duizenden kilometers verder, ergens aan de Sadiodam, slaat de kerstkoorts meteen toe. De dozen met kerstspullen komen tevoorschijn en de prachtige nepkerstboom wordt weer uitgepakt.
Voor mijn schoonouders is het natuurlijk even omschakelen. Van 'chestnuts roasting on an open fire' naar 'coconuts roasting under the tropenzon!' 't is nogal wat. Maar ik geloof wel dat ze er lol in hebben. Met het van hen bekende enthousiasme wordt de klus om huis en kerstbo(o)m(en) aan te kleden, aangepakt.
Ook de praktijk van Bastiaan moet eraan geloven. Daar houden we het relatief simpel, maar thuis leeft en slooft iedereen zich uit.
Met als resultaat: drie kerstbomen (twee in ons huis en eentje in het guesthouse), lichtjes, slingers en kerstmuziek van de onsterfelijke Michael Jackson.
Jazeker, 'I'm dreaming of a white christmas' komt ook aan de beurt!

De planning van kerstactiviteiten neemt langzaam maar zeker koortsachtige vormen aan. Er is ook al een hoop te doen! Kerstconcerten in de agenda noteren, thema's voor de eindejaarsactiviteiten bedenken, relatiegeschenkjes vanuit de praktijk regelen, kaarten versturen.
En kerstliedjes oefenen! Amber en Sietse zitten sinds vorige week in het kinderkoor van de muziekschool waar ze hun algemene muzikale vorming hebben gedaan. Hun eerste optreden is al op 21 december in het Presidentieel Paleis. Zeer spannend!
Omdat ze er pas bij zijn kennen ze de meeste liedjes nog niet, dus De Boertjes zijn flink aan het oefenen. Negen liedjes in vier talen moeten worden ingestudeerd...ik geloof dat Mama het spannender vindt dan de kindjes.
De repetitie van gisteren is opgenomen en staat op dvd; dat maakt het oefenen makkelijker en verlicht de druk (voor Mama, want de kindjes zitten er niet mee).

Murphy (*) is de enige die zich niets aantrekt van de om zich heen grijpende kerstkoorts.
* "everything than can go wrong, will go wrong." Murphy


Ja, de pechbrenger is nog steeds een frequente (en uiteraard ongewenste) bezoeker in ons leven.
De nieuw aangeschafte wasmachine kan de oude niet vervangen. Simpelweg omdat ie het niet doet...
Schoonvader Ton buigt zich al een paar dagen over de vaatwasser, die koppig weigert zijn werk te doen. Over kraantjes en leidingen die ineens verstopt raken en andere kleine ongemakken praten we niet meer. Ton rolt van de ene klus in de andere. Het wordt dus toch weer een klusvakantie, alle goede voornemens ten spijt.

Ik ga mijn koortsige hoofd nu maar een beetje rust gunnen, straks weer een hoop te doen. We moeten uitgerust en opgeruimd de Kerstdagen tegemoet! En uiteraard alert, want ik heb besloten dat we vriend Murph de komende tijd buiten de deur houden...

26 november 2009

Ziek

Het begint met een kuchje, en anderhalve dag daarna is ze ineens heel ziek. Hoesten, hoge koorts en ontzettend benauwd. Ja, Ambertje heeft het zwaar te pakken.
Bij Sietse hebben we natuurlijk al het nodige meegemaakt op het gebied van benauwdheid, maar toch schrikken we hiervan. Naar de dokter dus, die ons meteen doorstuurt naar het lab. De labuitslagen zijn volstrekt niet alarmerend en de Mexicaanse griep is het niet. Toch blijven we bezorgd. En terecht, naar later blijkt. Want er komen steeds meer medicijnen bij maar Amber knapt niet op.
Drie dagen en vier artsen later ligt ze in het ziekenhuis. Amber blijkt astmatische bronchitis te hebben en een beginnende longonsteking. De nachtmerrie begint opnieuw...maar dan met ons andere kind. We kunnen ons alleen maar verbijsterd afvragen of het chronisch is en waarom het dan nu pas boven water komt. Maar tijd om na te denken over het hoe en waarom is er nauwelijks, het gaat er nu om om Ambertje snel weer op de been te krijgen.
Dubbele spanning, vooral voor Bastiaan. Die moet woensdag vertrekken naar Nederland, zijn broer trouwt twee dagen daarna. Propvolle agenda in verband met het vertrek, het werk moet doorgaan dus dat wordt full time bivakkeren in het ziekenhuis voor mama. Sietse kan terecht bij de naaste familie, die komt gelukkig niets tekort.

Omdat het niet vlot met het herstel moet er een paardenmiddel bijkomen: prednison. Ook daar zijn we bekend mee, Sietse twee keer zo'n kuur gehad toen we nog in Nederland woonden.
Het paardenmiddel in combinatie met verneveling om de drie uur doet gelukkig zijn werk. Amber gaat vooruit en Bas kan woensdag met een (klein beetje) gerust hart in het vliegtuig stappen. En na vier dagen huppelen Ambertje en haar gesloopte moeder het ziekenhuis uit. Met een tas vol medicijnen, maar goed, een kniesoor die daarop let.
Hoe ziek ze ook is, Ambers temperament lijdt nergens onder. Ze weigert tijdens haar ziekenhuisverblijf categorisch ook maar één woord te wisselen met de verpleging of de artsen. Een uitzondering maakt ze voor de medewerkers van de speelkamer, maar verder krijgt niemand in het ziekenhuis haar stem te horen. Of ze moeten stiekem hun hoofd om de hoek steken als ze met mij babbelt...
Het enige dat ze doet is hen strak aankijken, met een boze blik in haar donkere oogjes. Met veel moeite krijg ik haar ertoe bij vertrek een handje te geven, maar ook dan komt er geen lettergreep uit. Dwingen helpt toch niet, dus ik laat het maar zo.

Terwijl Ambertje thuis vlot herstelt, staat niets het spetterende trouwfeest in Nederland meer in de weg. Margot en Wouter trouwen, Bastiaan is er gelukkig bij en wij genieten op afstand mee.

Intussen zijn we drie weken verder, Amber is weer kerngezond. En langzaamaan durven wij (lees: ik) ons ook weer te ontspannen. Ze mag weer in de zandbak spelen en ik voel nog maar gemiddeld 1 keer per dag aan haar voorhoofd of ze koorts heeft, hahaha!

Natuurlijk weet je als ouder dat je niet alles kan voorkomen. Maar als een kind dat goed en gezond eet en overwegend gezonde lucht inademt plotseling zo ziek wordt, dan wordt je ineens weer geconfronteerd met hoe kwetsbaar zo'n hummeltje eigenlijk nog is.
Tja, dat vertellen ze er niet bij als je aan kindjes begint...

11 november, Sietse 6 jaar

Het huis is een modderpoel, in Sietse's kamer struikel je over de cadeaus, het grasveld is platgetrapt en de zandbak is bijna leeggeschept. Her en der liggen nog bekertjes en kleurplaten maar we zijn te moe om verder te gaan met opruimen...
Oftewel, het was een spetterend feest.

Uiteraard is de limiet van 30 kinderen overschreden. Mijn excuses aan de vrienden, kennissen en familieleden die ik dit jaar heb overgeslagenbij het uitnodigen. Maar we hadden natuurlijk de keus gemaakt voor een voetbalwedstrijdje, dus hebben we voornamelijk kindjes uitgenodigd in Sietse's leeftijdscategorie.
En geloof me, dat is niet niks. Petje af voor de moeders met grote gezinnen en petje af voor de leerkrachten die het volhouden om elke dag voor de klas te staan!


Aan het feest gaan twee spannende dagen vooraf. Sietse krijgt weer oorontsteking, voor de derde keer in anderhalve maand. De dokter geeft in eerste instantie geen antibioticakuur omdat hij die al eerder heeft gehad. Maar als de andere medicatie niet goed blijkt aan te slaan hebben we geen keus. De avond voor Sietse's verjaardag is er nog telefonisch overleg met de dokter en gaat ie toch weer aan de Bactrimel.
En gelukkig, het gaat goed! Aan het einde van de ochtend trakteert hij op school. De zetpillen blijken vanmiddag niet meer nodig, dus we halen opgelucht adem. Ook de fikse regenbui rond het middaguur stopt keurig op tijd...het feest kan beginnen!

Het eerste kind meldt zich tot onze verbazing al om half vier in plaats van vier uur. En nog wel meer kindjes zijn vroeg, ouders blijken de reistijd toch te hebben overschat. Gelukkig zijn Amber en Sietse op tijd gedoucht, die kunnen meteen gaan spelen.
Je kan wel merken dat dit een feestje voor iets grotere kinderen is. Bij eerdere feestjes bleven een heleboel ouders erbij. Deze keer leveren de meeste ouders hun kinderen af en komen hen na een paar uurtjes weer ophalen.
Dat heeft al voordeel dat je je meer op de kinderen kan concentreren en je de ouders niet hoeft te vermaken. Nadeel: je bent voor even ouder van alle kinderen, er is niemand anders die hen corrigeert...

Het voetballen begint al meteen en gaat door totdat de kinderen geen hand meer voor ogen zien. De moderne opvoeding ten spijt is er maar één meisje dat mee wil voetballen met de jongens. Nee, niet Amber...die zit met de andere dames te babbelen, te kleuren en te tekenen. Ik kijk het tafereel met verbazing aan. Het zijn vrijwel allemaal kinderen van moderne ouders, waar is het misgegaan?
Tijd om erover na te denken is er niet, de patat moet worden gebakken en de voetballertjes willen wat drinken tijdens de rust.

De organisatie verloopt vrij soepel; niet in de laatste plaats omdat zus Peggy erbij is. Voetballen gaat vanzelf, compleet met scheidsrechter en medailles voor de winnaars. Een hele grote jug met roosvicee zorgt ervoor dat de kindjes voldoende te drinken hebben. Snoepjes en chips mogen ze zelf pakken, wij doen af en toe een rondje met een klein hapje. Werkt prima!

We hebben weer een heleboel geleerd voor de volgende keer. Iets eerder beginnen met patat bakken, bijvoorbeeld. Met zoveel mensen hou je dat anders niet bij.
Maar wat ik er zeker in hou is één gerecht voor iedereen, zowel voor de volwassenen als de kinderen. Het is hier traditie om voor volwassenen wat meer uit de kast te trekken maar dat doe ik dus mooi niet meer...sorry, ouders.

Het volgende spektakel is in maart, dan wordt Amber vijf. Ben benieuwd met welke wensen zij komt!

Klik op de foto voor het beeldverslag.
Verjaardag Sietse nov 09

07 november 2009

Thema: voetbal

De verjaardagskoorts heerst weer in huize Zorgeloos.
Sietse wordt aanstaande woensdag zes, geen rond getal, dus normaal gesproken komt er niet veel verjaardagstress aan te pas.
Maar het mannetje heeft dit jaar een verrassing voor ons in petto.
'Ik wil een voetbalfeestje!' kondigt hij aan, op een mooie zonnige dag in september. En inmiddels is ons duidelijk geworden dat hij het meent. Okee, moet niet moeilijk zijn, denk ik. Gewoon een paar shirtjes kopen, bal erbij en schoppen maar.
Maar uiteraard loopt het weer een beetje anders dan verwacht...en voor je het weet zit ik middenin de voorbereidingen voor ons allereerste echte themafeestje.
Themafeestjes zijn al een tijdje 'in' in Nederland. En, het kan ook niet anders, die mode is bezig over te waaien naar Suriname.
Niks voor mij, dat gedoe, heb ik altijd geroepen. Tja...

Maar goed, er komt dus een voetbalfeestje. Of zoiets. Want een feest rond het thema voetbal blijkt minder makkelijk te organiseren dan het lijkt.
Dora of Spiderman bijvoorbeeld, da's een heel ander verhaal. Bekertjes, bordjes, servetjes, snoepzakjes, ballonnen, slingers, speelgoed, kostuums, hebbedingetjes, je kan het zo gek niet bedenken of Dora's kop staat erop. Of die van een ander tv-figuur...
Maar bijna niks rond het thema voetbal. We komen in eerste instantie niet verder dan wat voetbalkaarsjes...
Mijn eerste impuls is om het hele idee dan te laten varen, maar mijn creatieve zus steekt daar een stokje voor. We gaan dus zélf aan de slag (hellep!) en het gaat nog leuk worden ook. Iemand nog suggesties?

Vervolgens begint de discussie over het eten. Altijd een bron van zorg voor mij. Surinamers zijn daar zeer zorgvuldig en gul in. Er moet altijd veel en lekker eten zijn, liefst zo gevarieerd mogelijk. Helaas is deze prachtige traditie niet in mijn genen doorgesijpeld. Ik vind pannenkoeken of gebak met koffie ook een prima traktatie (blijkbaar hebben de genen van mijn Nederlandse stamvader Bastiaan de Bruin wél hun weg naar mij gevonden). Het is niet krenterig bedoeld, zeker niet, maar ik word altijd zenuwachtig van de heisa rondom het eten. Heeft iedereen genoeg, is het nog wel warm, waar hangen die lepels nou weer uit, servetten op? en zouden ze het lekker vinden? Met name de laatste vraag is genoeg voor een flinke hap stress.
Hoe minder variatie, hoe minder stress, redeneer ik dus gemakshalve (lees: gemakzuchtig). Gewoon één gerechtje, lekker makkelijk! Maar mijn naaste omgeving is het daar toch niet helemaal mee eens en probeert dat op een tactvolle manier duidelijk te maken. De discussie is nog gaande...

Een ander punt om over na te denken is snoepgoed. Met mate, is het devies. Ik schrik soms van wat de kinderen op verjaardagsfeestjes krijgen aangeboden. Handen en zakken vol snoep...Bastiaan en ik zijn het erover eens dat we dat niet willen.
Geniet, maar snoep met mate. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Alle winkels hier barsten van verrukkelijk, maar o zo ongezond snoepgoed. Het alternatief is fruit, maar daar zit dan weer een hoop werk aan. Ik zie me al veertig fruitstokjes rijgen...
Veertig??? Ja, daar zal het qua gasten op uitdraaien als ik niet uitkijk. Want Sietse is druk bezig de halve school uit te nodigen. Alle kids uit zijn klas van vorig jaar, de kinderen uit zijn huidige klas en wat kids in Ambers klas. En verder iedereen die hij tegenkomt...
Gelukkig zijn de meeste ouders zo verstandig om af te wachten totdat er een uitnodiging op papier komt. Dit weekend gaan Sietse en ik ervoor zitten, want ik wil wel graag onder de 30 kinderen blijven. Hij zal keuzes moeten maken.

Genoeg om over na te denken, dus. MEGASTRESS!!!



Ja hallo, ik moet me toch ERGENS druk om maken?

31 oktober 2009

Rainmaker

Wekenlang heb ik erop gewacht. En ervoor gedanst...de buurvrouw lachte zich slap als ik weer eens schold, dan weer danste, dan weer smeekte om een beetje regenwater.
Pas op met wat je vraagt. Het zou zomaar kunnen dat je het krijgt...


En tegen alle voorspellingen over droogte in, krijgen we het ineens in overvloed. Water van boven! De eerste twee buien stemmen ons gelukkig. Het moestuintje leeft zienderogen op (het onkruid ook, maar dat hoort erbij).
Tijdens de eerste bui op maandag kan ik nog een dansje maken in de regen, maar dat is er bij bui nummer twee al niet meer bij. Onweer...
En wat vandaag over het kustgebied trekt mag met recht noodweer worden genoemd.

Bastiaan ziet de bui 's ochtends al hangen, ik hou het niet zo in de gaten. Maar dan wordt het ineens erg donker, en dat op klaarlichte dag. En even later worden we toch nog verrast door een gigantische sibibusi, een zware regenbui met windstoten. Voordat we kunnen reageren is de regen door alle ramen naar binnen gezwiept en kunnen we gaan dweilen.
De ene bliksemflits na de andere schiet door de lucht, de donder brult erachter aan en de kinderen rennen gillend van opwinding door het huis. Kortom, de chaos is even compleet...
Een uitglijder van Sietse (natte vloer) breng de rust terug in huis. Maar buiten raast het door, en met spijt zien we toe hoe een aantal bananenbomen omver worden gezweept. Een stuk of vier paprikastruiken houden het ook niet, balen!
Maar er is niets aan te doen, naar buiten gaan is geen optie. Ik vind het al heel knap van mezelf dat ik tussen de bliksemflitsen door het kledingrek durf binnen te halen.
Dus wachten we braaf tot een uur of negen, als de kinderen in bed liggen en het ergste onweer is opgehouden. In de regen en met een zaklamp nemen we een kijkje. De schade aan de moestuin lijkt mee te vallen. Bas zet de vier paprikaplantjes weer rechtop en geeft ze met stokken wat extra ondersteuning. Nou maar hopen dat ze het redden, want tot gisteren deden ze het supergoed! Morgen maken we de balans wel op.

Wat een regendansje allemaal niet kan doen.
Ik heb mijn nieuwe bestemming in het leven gevonden. Ik word rainmaker!
Ik moet alleen mijn talent nog een beetje bijschaven door de hoeveelheid neerslag beter af te stemmen op de behoefte...

29 oktober 2009

Het draait allemaal om TIJD


't is natuurlijk alweer bedtijd. Waar gaat de tijd? Ik wou dat ik het wist...daar zou ik nu wel wat tijd aan willen besteden, aan de zoektocht naar extra tijd! Maar ja, da's dan weer zonde van je tijd, want extra tijd vind je toch nooit.

't Was afgelopen maandag weer tijd om even stil te staan bij mijn geboortedag. 't was op een maandag, half drie geloof ik, een hele tijd geleden inmiddels.
Gelukkig heb ik geen moeite met mijn leeftijd. Ik heb dus niet geprotesteerd toen mijn neefje met een zak ballonnen kwam aanzetten met het magische getal 45 erop. Ze hangen er na drie dagen nog steeds en van mij mogen ze nog wel een tijd blijven hangen.

Tegen alle Surinaamse tradities in heb ik geen feestje gevierd. Geen tijd, hahaha...
Nee, het leek me gewoon niet zo praktisch.
1. De boiler is nog steeds niet gerepareerd (nog geen tijd gevonden om een professionele lasser te vinden). En ik zie als een berg op tegen de berg vaat aan het einde van zo'n feestje!
2. We kampen met een watertekort (de overheid is druk bezig met nieuwe waterbronnen en nieuwe buizen in onze buurt). Kost veel tijd, uiteraard, en intussen zitten we praktisch zonder leidingwater. En dan kom je ook niet door de berg vaat heen.
3. Sietse's verjaardagsfeestje staat ook al voor de deur. En een maandje daarna komt de Kerstman...Daar wil ik wel wat tijd in steken, want het wordt een hele speciale kerst met veel dierbaren om ons heen.

Een hele rustige verjaardag dus, maar wel heel gezellig! 's Ochtends staan de drie kids al vroeg bij mijn bed te zingen. Twee welkome cadeaus komen er achteraan, een thriller van Simone van der Vlugt (aanrader!) en een (Orichinese) Levi's damestas.
Ingewijden kennen de verhalen over Saskia en de plastic tasjes. Nou dames, we gaan het weer proberen hoor! Met een echte tas. Misschien word ik ooit een echte dame. Maar dat is een proces dat tijd vraagt. Veel tijd...

Het mooiste cadeau komt van Petrus. Een regenbuitje! In deze toch wel erg droge tijd is dat meer dan welkom, dus maak ik een wandelingetje in de regen.
's Middags komen mijn ouders, zusje en de Amerikaanse buurtjes. De enige traditie waar ik niet aan ontkom is de taart; daarna hebben we met zijn achten gegeten.

En de tijd blijft niet stilstaan. Ik dus ook niet. In recordtijd heb ik het boek uit. Kwestie van even de tijd voor nemen...Geen ingewikkelde psychologische thriller maar gewoon een lekker spannend boek. M'n mooie nieuwe tas is al twee keer mee op stap geweest en het blijkt nog handig ook.

Petrus krijgt er plezier in en stuurt vandaag een groot cadeautje. Een echte stortbui...maar hij vergist zich natuurlijk weer in de tijd. De bui valt nadat ik anderhalf uur bezig ben geweest de plantjes water te geven. Zonde van mijn tijd.

Intussen is het al bedtijd geweest. Of heb ik nog tijd voor een kopje thee? Afwassen? Strijken?
Tijd heb je niet, tijd maak je, zeggen ze hier altijd. Maar niemand vertelt me hoe je het maakt en waarmee. En hoeveel tijd dat kost...
Ik weet al wat ik voor mezelf onder de kerstboom wil. Doe mij maar een doosje tijd. Van het soort waar je niets mee hoeft te doen. Ik haal het uit de verpakking en ik heb het. Puur, niets aan toegevoegd (behalve misschien een conserveringsmiddel), helemaal voor mij.
Wat ik ermee zou doen? Niets. In de hangmat liggen, ernaar kijken en zeggen: ik heb tijd!
En voordat de broeders in witte jassen hier aankloppen om me op te halen stop ik ermee. Net op tijd!

15 oktober 2009

Weer even boven water!

Het is precies middernacht, als ik de weblog-pen stilletjes weer ter hand neem. Na ruim tien maanden...schande! De woorden 'druk, druk druk' durf ik niet in de mond te nemen.

Ik durf ook niet te garanderen dat ik het volhou. Er gebeurt zo veel en zo weinig tegelijk. Ik verwerk het in mijn hoofd, daar schrijf ik ook het verhaal op, maar het komt op de een of andere manier niet op mijn scherm terecht. En voor je het weet dient de volgende gebeurtenis zich alweer aan.

Hieronder tien maanden in vogelvlucht. En daarna doe ik mijn best de opgepakte draad niet meer te laten vallen.

Een absoluut hoogtepunt is natuurlijk de aankoop van een perceel! Sinds mei zijn we de trotse eigenaren van 1200 vierkante meter goed onderhouden bouwrijpe grond in Paramaribo Noord. Een droomplek. Daar zal ooit de nieuwe praktijk van Bastiaan verrijzen. Wat hem betreft het liefst zo snel mogelijk, natuurlijk. Maar gegeven het prijskaartje dat aan zijn plannen hangt zou het nog even kunnen duren.
De eerste stap is in elk geval gezet!

Onze vakantie in Nederland (april/mei) mag ook een hoogtepunt worden genoemd. Het is heerlijk er even uit te zijn met z'n viertjes, een maandje maar liefst.
We proberen zoveel mogelijk familie en vrienden te zien, maar dat valt niet mee. Excuses aan degenen die ik niet heb kunnen opzoeken...
Het huwelijk van Bas zijn zusje is een prachtige afsluiter van de vakantie.
Het weer valt zowaar mee (hier is Bastiaan het niet mee eens, die had het regelmatig koud), winterjassen lenen hoeft dus niet.
Ik leef me uit, in de wetenschap dat er voorlopig geen vakantie meer in zit. De koop van het perceel moet na de vakantie worden gesloten en daarna zijn we platzak. Nog even lekker shoppen dus! De Action is zowel bij Bas als mij een grote favoriet. Kratten vol goedkope spulletje verhuizen van deze discounter naar Zeeland en vandaaruit met de boot naar Suriname. Komt allemaal goed van pas en we maken er anderen ook blij mee.
De kids leven zich uit. Niet alle bezoekjes aan de vele ooms, tantes, neefjes en nichtjes zijn hen bijgebleven, maar met foto's rakelen we de herinneringen regelmatig op. En de anderhalve week op school in Ritthem zijn ze zeker niet vergeten! Zonder een spoor van angst of verlegenheid stappen ze de klas binnen en draaien ze gezellig mee met groep 1 en 2 op de school.
Nederland bevalt prima als vakantieland. Maar wat we al hadden vermoed wordt bevestigd: het is ons thuis niet meer. Na een maandje komen we dus met evenveel plezier weer naar huis en duiken meteen weer onder in het normale, drukke leven.

Bastiaan heeft er sinds een paar maanden een collega bij. Vervanging van een vorige collega die nu andere bezigheden heeft. Zij draait veel meer uren, dus de hangmat kan eindelijk uit de verpakking, zou je denken...
Niet dus. Boeroeswing wordt zo langzamerhand een gevestigde naam in het fysiowereldje, dus rustiger wordt het niet, eerder drukker. Bastiaan maakt lange dagen, maar houdt zijn gezondheid gelukkig wel goed in de gaten.

De kinderen, inmiddels vier en vijf jaar, zijn naar groep 2 en 3. Het nieuwe schooljaar is nu bijna twee weken oud en ze lijken hun draai alweer te hebben gevonden.

Sietse experimenteert al een paar maanden met woordjes en verrast ons in juni door ineens te kunnen lezen. Hoe dat kwartje precies viel...ik vraag het me nog steeds af. Hij verslindt nu alles wat leesbaar is, zelfs de krant. Levert soms wel wat lastige situaties op.
'Mama, wat is Missie?'
Tja, leg maar eens aan een kind van vijf uit wat het verhaal op het uithangbord op de school betekent.
Sietse schrijft tegenwoordig zelfs brieven, maar dan wel op de computer. Want de goeie grip op de pen heeft ie nog niet te pakken. Daar kan ie dit jaar mooi zijn voorsprong bij het lezen mee compenseren. Extra oefenen om die hanepootjes weg te werken!

Niemand zo blij als Amber op de eerste schooldag: zij en haar hartsvriendin Joena zitten weer in dezelfde klas. Ze zien elkaar ook buiten schooltijd regelmatig, hebben zelfs al bij elkaar gelogeerd. In de klas mogen ze niet vaak naast elkaar zitten, want het getetter is dan niet te stoppen! Wat ze vooral gemeen hebben is een voorliefde voor zand en modder. Als de schooldag om is zien ze eruit als voddenbalen.
Amber is een gemiddelde leerling, kan goed mee maar doet de dingen graag op haar eigen manier. Ze is deel van een groepje kids dat vorig schooljaar vervroegd is gaan kleuteren. Daardoor is ze de jongste in de klas.
Het is een project van het ministerie van Onderwijs en de kinderen zijn vooraf getest. Maar toch hou ik het in de gaten, want voor mijn gevoel is ze nog maar een hummeltje tussen al die vijfjarigen. Zélf heeft ze vooralsnog nergens last van, behalve dan dat ze staat te springen om vijf te worden!

Ik mag dezer dagen een beetje oefenen in het omgaan met een tiener. Mijn neefje van 12 is voor een jaartje in Suriname! Hij is vooruit gereisd vanwege de school en logeert voorlopig bij ons. Hij voegt zich bij zijn moeder als die later deze maand komt.
Het is dus een stuk drukker thuis maar wel heel gezellig! Grappig, om het leven van een Brugpieper van nabij mee te maken. Tijden veranderen, maar de verhalen zijn eigenlijk altijd hetzelfde. Meisjes, stoer doen, moderne kleding, huiswerk.
Van het beruchte en veelbeschreven puberale gedrag van kinderen van 12 is vooralsnog geen sprake. Of het zou moeten zijn dat ie 's ochtends moeilijk uit bed te krijgen is...maar dat probleem is niet aan leeftijd gebonden, weet ik uit ervaring.

Elk hoogtepunt heb z'n dieptepunt. Of was het omgekeerd? Anyway, de afgeleide lijfspreuk van Johan Cruyff gaat ook hier op.
De droogte en werkzaamheden aan de waterbronnen in de buurt zorgen in deze periode voor een groot watertekort. We leven al weken op rantsoen. Kleren wassen moet voor het grootste deel in de stad. Gelukkig springt mijn moeder bij.
Ja, vriend Murphy klopt na lange tijd weer aan, zoals gewoonlijk met een tas vol kleine en grotere tegenslagen. Twee airco's, de wasmachine, Bas zijn laptop en de boiler houden er kort na elkaar mee op. De crash van de laptop is voor Bastiaan heel vervelend, zijn hele patiëntenbestand is in 1 keer weg. Gelukkig heeft hij me regelmatig achterna gezeten om een back-up te draaien dus de schade is beperkt. Maar op de nieuwe laptop krijgen we het fysioprogramma niet aan de praat, grote bron van frustratie!
Een tevreden patiënt die in de IT zit zal deze week waarschijnlijk redding brengen. Ik heb één duim gereserveerd voor het duimen. De andere duim is voor de boiler, die doet het al een paar weken niet. Er zit een lekkage die dichtgelast moet worden. Ik kijk hoopvol richting klusjesman Robbie. Want mijn vaatwasser moet draaien!!! Ik word gek zonder dat ding.
Ik herinner me nog goed hoe ik reageerde toen ik me in 1995 in Nederland vestigde en de vaatwasser in het appartement ontdekte. 'Belachelijk en decadent', dacht ik toen...wist ik veel. Mijn excuses aan deze prachtige uitvinding, die ik toen zo heb beschimpt en de eerste weken heb genegeerd. Het is een onmisbare hulp geworden.

De notedop is wat langer geworden dan ik dacht. En de tijd is niet stil blijven staan. De wekker gaat over vier uur, dus ik leg de pen neer!

21 juni 2009

Zaadjes van tayerblad (bericht voor Nico)


Hoi Nico (en alle andere belangstellenden natuurlijk!)
Ik zag net je berichtje over tayerblad zaadjes. Die bestaan helaas niet...
Tayerblad is een knolgewas. Uit de knolletjes groeien de stengels en de bladeren.
In Suriname gooien we de knolletjes op een hoop en laten we ze genwoon een tijdje liggen. Als ze beginnen te spruiten kunnen ze worden geplant. Is de plant bijna uitgebloeid, dan trek je hem uit de grond en maak je de wortels (knolletjes) schoon. En gooi je ze op een hoop...zo kan je heel lang doorgaan.

01 januari 2009

2009

 
Posted by Picasa

Zo zag het grootste deel van de oudejaarsdag eruit...de regen dreigde de hele ochtend en kwam vervolgens aan het begin van de middag met bakken naar beneden. De mensenmassa in de straten van Paramaribo trok zich er niet van aan; wij ook niet want we zaten hoog en droog!

Voor ons was oudejaarsdag een klusdag. Robbie vond het ook een mooie dag om de spinningfietsen verder onder handen te nemen, dus er werd vandaag volop gewerkt aan de Sadiodam.

De kindjes hielden zich braaf aan de afspraak om 's middags te gaan slapen; ze waren om half acht weer wakker en toen was het wachten op middernacht. Dat was al na een half uur, in Nederland wel te verstaan. Het kostte ons 25 minuten om telefonisch verbinding te krijgen met Nederland, zodat ik met mijn zusje de beste wensen kon uitwisselen. Verder kregen we niemand te pakken.
Mijn schoonouders hebben we via skype gesproken, dat lukte zowaar wel! Vervolgens hebben we het jaar op een zeer creatieve en sportieve manier uitgezwaaid, met een korte workout. Bastiaan loopt zondag de 5 km brugloop, die moet zich daarop een beetje voorbereiden. En wij deden graag mee! Handig zo'n ruime woonkamer, als je er een kwartiertje in rondholt kom je wel aan je kilometers. Daarna de eindejaarsdouche, een leuke show op de tv gezien en de kids vermaakten zich vervolgens met foto's van vroeger.

Knallen deed het al de hele avond, maar rond middernacht barstte het toch echt los. Zie hieronder...
12 uur

De kindjes vonden het spannend, maar ook een beetje eng. En om kwart voor één was het genoeg, bedtijd!
Voor Surinaamse begrippen ging het er op Meerzorg erg braaf aan toe. Het is nu half twee en bijna iedereen is uitgeknald. Sowieso is er dit jaar minder uitgegeven aan vuurwerk. Het is voor velen geen makkelijk jaar geweest, de gevolgen van de stijgende prijzen waren toch voelbaar in de portemonnee.
Wat 2009 brengt moeten we maar afwachten. Dag 1 brengt jullie van deze plaats uit in elk geval de beste wensen!!!