Het bewijs

En voor degenen die niet weten waar de rode pink voor dient:
het is het bewijs dat je hebt gestemd (en moet voorkomen dat je het een tweede keer probeert). De inkt gaat er pas na een paar dagen af, schrobben helpt niet, dus doe geen moeite...

Suriname heeft gestemd (en hoe!)

Het bewijs...een rode pink!


Nou, ze zijn gekomen, hoor, de kiezers. Iets meer dan 70 procent heeft gestemd, schat ik. En hoe...


We naderen het einde van een bloedstollende race. Maar, zoals verwacht, eentje die nog even onbeslist blijft. Want niemand heeft een meerderheid gehaald waarmee comfortabel kan worden geregeerd. Het wordt dus weer een paars kabinet. Maar hoe paars, dat weten we nog niet.
De stemmen zijn inmiddels geteld, het ging lekker vlot en de uitslag staat al zo goed als vast.
Details lezen jullie vandaag wel in de kranten, maar het komt erop neer dat de Megacombinatie fors gegroeid is en dat het Nieuw Front fiks gekrompen is. De vraag is wie van de twee combinaties genoeg andere partijen om zich heen kan verzamelen om een regering te vormen. De strijd is dus nog niet gestreden!

Ik moet Sietse straks het slechte nieuws brengen als hij wakker is. 'Zijn partij' heeft het niet ver geschopt. Nul zetels.
Ach, volgende keer beter...en wie weet willen de andere partijen Suriname ook wel schoonhouden.

deze partij haalde zes zetels binnen.


Het was een hele rustige stembusgang. Geen ruzies, geen vechtpartijen, een typisch Surinaamse verkiezingsdag. Ons tochtje langs wat stembureaus vanmiddag leverde geen spectaculaire foto's op. Het was zo ontspannen dat het bijna saai was...


Ben benieuwd hoe de dag van vandaag eruit gaat zien.
Feestelijk voor de combinatie die als grootste uit de bus is gekomen, zou je zeggen. Maar ja, dat was de vorige keer ook en toen stak de op één na grootste combinatie er een stokje voor.
De paarse partij werd toen schaakmat gezet door een paars kabinet...

vrouwtje in partij outfit

We zullen het zien! Terwijl Nederland langzaam ontwaakt, duikt het grootste deel van Suriname het bed in. Verkiezingen of niet, het leven gaat verder.

Suriname stemt (niet?)

We hadden natuurlijk overal op gerekend...behalve op een electoraat dat wegblijft! Als ik de eerste berichten mag geloven valt de opkomst erg tegen.
Maar dat is natuurlijk niet zo gek, iedereen is nog aan het werk of komt er net vandaan. Bovendien heeft het de afgelopen twee uren pijpstelen geregend.

Ze komen dus heus wel, ze hebben nog drie uurtjes de tijd. Maar het feit dat er -verspreid over de stembureaus- nog zo'n 50.000 niet opgehaalde oproepingskaarten op evenzoveel burgers liggen te wachten, is wel zorgelijk.
Een deel van hen komt ongetwijfeld nog opdagen vandaag. Maar op zo'n kleine bevolking is het een grote groep niet-stemmers. En een gemiste stem is een gemiste kans.

Verder weinig bijzonderheden, het loopt allemaal gemoedelijk en ordelijk. Politie-agenten slenteren rond, maken hier en daar een praatje. Voor de ordedienst valt er ook weinig te ordenen.
Het enige incident waar ik van hoor is een mevrouw in het binnenland die niet kan/mag stemmen omdat ze doof en blind is. Ze heeft niemand gemachtigd om namens haar te stemmen en ze kan het stembiljet niet zélf invullen. Maar volgens de regels moet je, als je zélf komt opdagen, ook zélf stemmen. Oeps!
Het feestje gaat voor haar dus niet door, althans, dat meldt de verslaggever.

Uiteraard nemen we ook een kijkje, bij een stembureau op Meerzorg. Daar is het nog rustig. Zoals altijd staan de propagandisten broeder- en zusterlijk naast elkaar. Met de voorbeelden in de hand, om hun aanhangers de laatste steminstructies te geven.
Een dreigende hoosbui jaagt ons echter al snel weer naar huis. Verkiezingen zijn ook leuk voor de tv, lekker droog met een kopje thee erbij...

Verkiezingsdag

Nou, 't is begonnen, hoor...
Zoonlief stond vanochtend om half acht naast zijn bed. En om 8 uur zat ie klaar voor de tv. Helaas, nog niets te zien!
'Is het al begonnen, mama?'
Jazeker, om zeven uur. Maar hier op de plantage merk je er natuurlijk nog niks van. Ik heb geen idee van wat Sietse zich voorstelt over de verkiezingen. We gaan vanmiddag wel bij een paar stemlokalen langs, zodat hij een beetje van de sfeer meekrijgt. Meer nieuws volgt!

Suriname stemt!

Het lijken de vlaggetjesweken wel...niet van C&A, want die hebben we hier niet. Maar het feest is er niet minder om. Suriname gaat naar de stembus!
Moet dan dan zo uitbundig? Ik hoor ze de vraag al stellen.
Moet niet, mag wel...en als je hebt geaccepteerd dat de uitbundigheid onderdeel is van de Surinaamse cultuur, ga je het zelfs leuk vinden. In elk geval leuker dan de beelden van gevechten en geruzie die je elders in de wereld ziet.

Het duurt even voordat de verkiezingskoorts me te pakken krijgt. Ik ben niet zo vatbaar voor koorts, om te beginnen, en als je zélf niet gaat stemmen gaat de hele heisa in eerste instantie langs je heen.
Mijn zoon is de eerste die het virus naar huis brengt, door op een middag trots aan te kondigen dat hij weet op wie hij gaat stemmen.
Mijn belangstelling is meteen gewekt. Wat kan een kind van zes (met politiek neutrale ouders) nou hebben opgepikt via de media? Meer dan ik dacht. Hij kan niet alleen de slogan van zijn favoriete partij feilloos opdreunen, maar geeft ook nog eens met een goed argument aan waarom het die partij wordt. Ze willen Suriname schoonhouden, zegt hij ernstig. Ik waak ervoor hem zijn illusie te ontnemen, temeer omdat onze huisarts een topper blijkt te zijn in dezelfde partij.

Elke dag krijg ik een spervuur aan vragen te verwerken. Zelfs dochterlief doet af en toe een duit in het zakje. Hoewel zij, zoals altijd, de namen op haar eigen creatieve manier verdraait. Haar favoriete partij is 'DVD' (bijna goed!). Niet onverstandig, gezien haar voorliefde voor de leuke Barbiefilms op DVD. Een partij die zich daarvoor inzet zou het bij Amber goed doen!



Als ik doorheb dat je een kind van zes heel wat kunt leren over verkiezingen, begint mijn pen me te kriebelen. Ik schuif het nog een beetje voor me uit, maar ruim een week voor de grote dag offer ik toch maar wat uurtjes slaap op. Het resultaat is een infomapje voor Sietse, met daarin alles wat hij wil weten en kan begrijpen over verkiezingen in Suriname. Inclusief verzonnen verhaaltjes om het geheel wat levendiger te maken. Hij vindt het prachtig en ik heb me weer vermaakt.
Het was erg leuk om iets voor kinderen te schrijven! Wie weet wat daar nog van komt. Hebben die verkiezingen mij toch ook wat opgeleverd...

De aanloop naar de verkiezingen blijft me trouwens vermaken, maar vooral boeien. Niet inhoudelijk, al die mooie beloften hebben we toch al zo vaak gehoord.
Nee, wat me boeit is de manier van campagne voeren. Voor het eerst wordt naast de traditionele massabijeenkomsten massaal gebruik gemaakt van radio, televisie en internet.
Het doet een beetje denken aan verkiezingen in de VS. De vele tv-debatten van vooral de jonge politici zijn nieuwe en meteen populair. Overal kijken kandidaten je aan vanaf kleine tot gigantische billboards. Voor het eerst prijzen alle kandidaten zichzelf zo openlijk aan en maken reclame voor hun kwaliteiten. Ze zijn op tv te zien in reclamespotjes, staan her en der interviews af, doen bezoeken aan huis. Je vindt ze zelfs in je brievenbus, afgebeeld op moderne reclamefolders. Of bijna levensgroot op auto's.
Tot mijn eigen verbazing stoort die zelfverheerlijking me niet eens. Integendeel, ik vind het wel grappig. Nu leer ik de nieuwe generatie politici eindelijk eens wat beter kennen. Al is het maar van gezicht. En nu weet ik ook op welke loze beloften we hen straks mogen afrekenen, hahaha!

Als hartstochtelijk liefhebber van reclame ben ik verrast door de kwaliteit van de partijspotjes.

Ik ben er dus zo eentje die tijdens de film naar de wc gaat en tijdens de reclamebreaks blijft zitten. Gewoon, om te zien hoe men zijn product of dienst aanprijst. Die tic heb ik al jaren, ben er niet voor in therapie gegaan, dus het gaat nooit meer over.

De partij waar Sietse voor valt is de eerste die met een professionele reclamespot en pakkende slogan komt. Al snel volgen de andere partijen. Sommige ogen wat minder vlot dan andere, maar over het algemeen zijn de spotjes van goede kwaliteit. Sommige hebben zelfs een pakkende boodschap (maar mij pakken ze daar jammer genoeg niet mee, hahaha).

De liedjes zijn het echt helemaal! Alle partijen swingen, zingen en rappen dat het een lieve lust is. Ze zouden best een contest kunnen houden: het verkiezingslied van 2010. Aan deelnemers geen gebrek, alle 21 partijen hebben een eigen lied, soms wel twee (of drie, of vier). Vrolijk, meeslepend en vol met beloften voor die geweldige toekomst waar we allemaal op wachten.



Natuurlijk zijn er dingen niet niet veranderen. De massameetings waar politieke partijen hun uiterste best doen elkaar onderuit te halen. Met stoten boven en onder de gordel. Maar dat hoort erbij, dus niet zeuren!
De vlaggen op alle erven, de t-shirts en andere leuke hebbedingetjes die worden uitgedeeld. De verzamelaars van prullaria genieten. Met 21 politieke partijen kan je je verzameling t-shirts behoorlijk opkrikken. Altijd leuk! En vlaggen van alle politieke partijen in je tuin staat ook gezellig.
Sietse is de trotse bezitter van een vlag van 'zijn' partij. Met de strikte instructie dat die in zijn kamer moet blijven, natuurlijk. Papa is fysio, is neutraal en wil neutraal blijven.
Uit beleefdheid hebben we de mok en het infomateriaal van een andere partij ook maar geaccepteerd. Het meisje dat ze kwam langsbrengen was zo vriendelijk dat ik het hart niet had om haar weg te sturen.

Kortom, het is hier een heerlijk sfeertje!
De afsluiting van de campagneperiode voelt bijna als een anticlimax. Vandaag geen enkel partijlied op de radio of tv, geen reclamespotjes. Alle cafeetjes en bars zijn drooggelegd. Geen alcohol te koop, we gaan broodnuchter de verkiezingen in. De stembureaus zijn er klaar voor. Overal zijn de stemlokalen ingericht, medewerkers staan in de startblokken. Suriname is ready voor de verkiezingen.

Nu de periode van drukte en '*podiumtalk' (prachtig woord is dat! meneer Van Dale, die kende je nog niet) voorbij is, voel je ineens de spanning overal. De sfeer is nog steeds gemoedelijk en zal dat ook blijven, maar de zenuwen slaan toe. Iedereen vraagt zich af wat de dag van morgen brengt. Verkiezingen ja, maar wie is de winnaar? Is er wel een expliciete winnaar?

Ik maak me geen zorgen, zeg ik aan de telefoon tegen mijn moeder. We gaan een stralende toekomst tegemoet, wie er ook aan de macht komt. Ze hebben het allemaal beloofd, in hun prachtige reclamespotjes, liedjes, slogans, meetings en folders!
Tja, was het maar waar.

Ik kan me helaas niet wagen aan een voorspelling, ik heb werkelijk geen idee wat het wordt. Heb vandaag wat politieke analyses gevolgd, maar het komt erop neer dat ik het nog steeds niet weet.
De uitslag staat in elk geval vast, ergens vooruit in de tijd. Daarom loop ik niet vooruit op de tijd, ik heb er geen invloed op.

De bedbank ligt al uitgeklapt voor de tv. Morgenavond wordt een hele lange avond. Want ook al staat de uitslag vast, ergens vooruit in de tijd, ik wil het wel zo snel mogelijk weten...

Dus toch!

Nou ja, zeg.
Hebben ze dagen en uren gepraat en gepraat en toch valt het kabinet. Natuurlijk zagen we het allemaal aankomen, maar ik ben toch enigszins verbaasd. Twee Nederlandse stagiaires die ik later op de dag spreek, zijn nog verbaasder. Die hadden het helemaal niet zien aankomen. Maar ja, dat is niet zo gek als je 8000 km verder druk bezig bent aan je eigen toekomst te werken.
Het is nu maar de vraag of de val van het NL-kabinet iets oplost of grotere problemen creeërt dan er al waren. We zullen het zien.

Intussen gaat het leven gewoon verder...met twee verkiezingen in het vooruitzicht. Eentje hier (25 mei) en eentje daar! (over 83 dagen?)

Laat de (kabinets)ballen maar vallen!

Meerzorg, 23:30 uur
Hallo? Hallo? Is er nog iemand wakker in Nederland? Behalve Jan-Peter, zijn (ex)vriendjes en de journalisten?

Ja, ook de Nederlanders overzee volgen de kabinetscrisis met belangstelling en met verbazing. Althans, sommige Nederlanders...
Raar maar waar, de enige 'echte Hollander' in ons huis is volstrekt niet geïnteresseerd in de ruziemakers en de (onafwendbare?) gevolgen daarvan.
Ik krijg om 11 uur 's avonds een uitgebreide verhandeling van mijn echtgenoot over het wel en vooral het wee in de Surinaamse gezondheidszorg. Maar geen woord over de kabinetscrisis in het land waar zijn navelstreng begraven ligt. Als ik er voorzichtig een balletje over opgooi, wuift hij het weg met een simpel: 'laat die ballen maar vallen.' Hahaha!

Ik blijf een beetje nieuwsgierig, noem het beroepsmatige interesse. Maar de live uitzending van RTL, die door de trage verbinding met horten en stoten op mijn pc doorkomt, gaat me na een uurtje toch vervelen. 't is wachten, wachten, wachten', zucht een journalist. En daar zit ik nou niet op te wachten.

Ben benieuwd hoe deze nacht de Nederlandse geschiedenis ingaat. De nacht van Bos? De nacht van Balkenende? Of gewoon de nacht van een partij Ellende? Ik lees het morgen wel!

Terugblik

't Is nooit te laat om even achterom te kijken. Daarom hieronder deel 1 van de terugblik van mijn schoonouders op, wat is het inmiddels, hun vijfde of zesde vakantie in Suriname? Doet er niet toe, ook deze keer hebben ze het prima naar hun zin gehad!

Terugblik vanuit Besneeuwd Nederland op 6 weken Suriname
Bijdrage van Ton de Boer
Deel 1

Ik begin met een verslagje omdat alles nog vers in het geheugen zit.
We zijn nu 2 dagen thuis en worden nog niet al te veel gestoord door de dagelijkse besognes van Nederland. Het is voor ons gevoel bérekoud, we moeten er erg aan wennen.
Ook Goof eist ons weer helemaal op, die vindt dat we iets goed te maken hebben.

6 weken lijken een enorme lange tijd, maar voor ons gevoel zijn de weken voorbij gevlogen.
Maandag 10 januari namen we al weer afscheid, met tranen in de ogen, op 29 november van alweer het afgelopen jaar, sloten we elkaar in de armen. Eerst op de luchthaven Zanderij, waar Bastiaan ons ophaalde met de Spacio en een uurtje later de rest van de familie op Meerzorg, waar Saskia , Sietse en Amber ons verwelkomden.
Snel even andere kleren aan en een frisse douche en toen gingen we met z’n zessen naar een fonkelnieuwe Warung om snel een hapje te eten.
Binnen een minuut had ik al een glas sap met ijsklontjes van Amber over mijn schone korte broek. Ze was zo enthousiast met vertellen.
Surimamers praten met mond, handen en voeten en dan valt er wel eens wat.
Nasi rames,bakabanas, kap kap, tjap tjoj en saoto gingen er in als koek. Daarna nog even het luchtbed oppompen en we konden te kooi.
De 1e dagen logeerden we nog in huis bij Bas en Sas, er waren nog gasten in het guesthouse.
De 1e week in Meerzorg stond in het teken van een hele rij Murphy gevalletjes.
Ja, de goede man had aardig zijn best gedaan, even dachten we zelfs dat ik Murphy heette.
De Spacio deed het opeens niet meer. Na controle bleek de accu zo goed als droog te staan en volle sluiting te hebben gemaakt. Kromme platen> einde accu.
Nieuwe accu gekocht, omgewisseld en probleem was verholpen.
In tropische omstandigheden moet je wat vaker controleren, was het devies.
De close in boiler had het een paar maanden eerder al begeven.
Besloten om toen de warmwaterleiding van de boiler op de veranda door te trekken naar de keuken. Elk jaar een nieuw boilertje kopen leek geen goed plan. De spanning en frequentie in Suriname van het electriciteitsnet is te fluctuerend voor onze fijngevoelige Europese apparaten...
Dit karweitje was, nadat de nodige spullen waren aangekocht vrij snel gefikst.
De vaatwasser weer aangesloten, na een reparatie.
Deze had al een paar maanden stilgestaan en bleek niets meer te doen. Na demontage bleek de pomp-motor vast te zitten. Deze gedemonteerd en schoongemaakt.
Na montage draaide de pomp wel weer maar veel te langzaam. Bleek, na consult van de leverancier, de condensator opgeblazen te zijn. Deze laten vervangen en dit werkte weer.
De wasmachine was al een tijdje stuk, kapot onderdeel was niet te leveren.
Daardoor werd al een tijdje de was “de deur uit gedaan”, in de Lisztstraat dus.
Doordat deze machine nu permanent overuren maakte en ook de jongste niet meer was, kwam, ja je raadt het al, ook hier Murphy even om de hoek kijken.
Er moesten op korte termijn 2 nieuwe machines komen, want in de tropen je kleren steeds binnenste buiten te keren en nog een keer dragen, was ook geen optie.
Zo werden na ampel beraad en hier en daar rondkijken 2 mooie nieuwe Westpoints gekocht.
Na installatie van de 1e bij Orlanda en proefdraaien, bleek het programma af te breken en bleef de machine vol water staan.
Navraag bij de leverancier:
'Oh, u heeft een hoge afvoer? U moet een lage afvoer hebben want in deze machine zit geen pomp maar een dumpvalve.' Weer wat geleerd. Afvoer aangepast en draaien maar met die wasjes.
Na installatie van machine nr. 2 bleek die helemaal niets te doen.
Alle electrische aansluitingen gecontroleerd, zekeringen gecontroleerd, ten einde raad maar weer de leverancier gebeld. Monteur komt na een paar dagen langs, meet alles nog een keer en neemt vervolgens de machine weer mee.
Komt na een paar dagen weer terug en sluit de boel weer aan en draaien maar met die wasjes.
Er bleek een kapotte condensator in te zitten.
De Ford truck moest vervolgens ook naar de monteur, achterste remmen vertoonden lichte lekkage van hydraulische olie.
Na demontage bleek dat de cilinders beide zo waren gecorrodeerd dat er nieuwe moesten worden gezet. Deze zijn in Suriname niet op voorraad leverbaar en moesten uit de States komen. Miami Florida is de dichtstbijzijnde Ford dealer. Na een borg in USD betaald te hebben werd de bestelprocedure in gang gezet.
De hele boel is maar weer in elkaar gezet met de oude onderdelen, wanneer de nieuwe er zijn is nog onduidelijk. Met wat vaker controleren is er nog wel even mee te rijden.
Drinkwater is nog steeds een probleem in het guesthouse, we drinken alleen flessenwater.
Bij Bas en Sas in de keuken is sedert vorig jaar een water purifier geïnstalleerd, die het water zodanig zuivert, dat het als drinkwater kan worden gebruikt.
Het is een vernuftig apparaat dat met actieve koolstof en UV licht werkt.
Voor het guesthouse is ook een dergelijk apparaat aangeschaft. Alleen was het bijbehorend patroon nog niet voorradig.
Nadat ik op mijn gemakje alle voorbereidende werkzaamheden had uitgevoerd, kon kort voor ons vertrek, nadat een aansluiting op de bestaande waterleiding was gerealiseerd en het patroon werd geleverd, ook in het guesthouse drinkbaar water uit de kraan worden geleverd.
Ondanks het feit dat het kleine regentijd is moeten we een paar keer met het water op rantsoen omdat we een tekort dreigen te krijgen.
Er mag dan b.v. niet meer worden gewassen en is douchen gelimiteerd.
Gelukkig begint het dan elke keer net op tijd weer te regenen, zodat we weer wat voorraad op kunnen bouwen.
De beide uiteinden van de Sadiodam hebben al een vernieuwde grotere waterleiding.
Het middendeel, waar wij dus wonen , kampt nog steeds met problemen, waarschijnlijk verstoppingen door platgereden leidingen.
Er was i.v.m. de asfalterings erkzaamheden op de Manjadam, nogal wat zwaar vrachtverkeer over de Sadiodam in de afgelopen periode.

In een volgend stukje zal ik verhalen over onze uitstapjes.
Omdat het anders veel te lang duurt voordat het weer bij Saskia ligt ter correctie.
We zijn intussen al weer helemaal gewend aan de kou en zitten volop in onze pensionado activiteiten.

Wordt dus vervolgd……

Ton.

Masters of the (bingo) Game

2 januari 2010
Dat het een supergezellige middag/avond was, behoeft geen betoog. De familiebingo is inmiddels uitgegroeid tot een heus tournooi, compleet met wisseltrofee. De nazaten van stamvader Bastiaan de Bruin, (ergens in 1800 geboren in Nederland, kwam later naar Suriname en bleef plakken) komen nu 1 keer per half jaar officieel bij elkaar, met aanhang, voor de strijd der titanen.
De trofee blijft uiteraard altijd binnen de familie, hahaha...
Nieuwe nazaten en familieleden die eerdere tournooien hebben gemist, mogen zich melden voor het volgende tournooi in juni!

Zie de foto's...


Natuurlijk moet de inwendige mens eerst worden versterkt voordat de strijd begint.





Prijsje!!!
Natuurlijk gaan we voor de geldprijs, dat zit in ons bloed, sorry...maar bij de familiebingo gaat het ook en vooral om de lol. En om de andere leuke prijsjes, die variëren van prachtige handdoekensets tot parfummetjes en dvd's.


Ook de aangetrouwde clans mogen meedoen...


Wie heeft er bingo? Hou je kaart omhoog...


Tot slot, want het nieuwe jaar moet goed worden ingeluid, aan de kinderchampagne!

Aftellen!

Stel je dat eens voor: mijn schoonvader komt een keer op vakantie en er is niks te klussen. Ik denk dat ie het met het eerstvolgende vliegtuig terugrent naar Nederland! Gelukkig blijft er genoeg tijd over om leuke dingen te doen (sommige klussen zijn trouwens ook leuk, hoor).
De jaarwisseling was bijvoorbeeld een absoluut hoogtepunt. Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk, want we zaten op de grote brug! Aftellen op zo'n vijftig meter boven Paramaribo, een hele bijzondere ervaring voor ons allemaal. Een bijdrage van Ton de Boer.

Nadat de laatste werkzaamheden voor de drinkwater purifier in het guesthouse zijn afgerond kunnen we zachtjes aan aan de jaarwisseling gaan denken. ’s Middags zijn we met Sietse en Amber nog een flink stuk gaan fietsen, speelden een partijtje voetbal op een toevallig ontdekt veldje pal langs de Surinamerivier. Dit alles met het doel ze moe te maken zodat ze even een uurtje konden voorslapen.

Nou dat is gelukt, van half vijf tot half zeven sliepen ze als roosjes. Tot de klok van 00.00 uur zouden ze het anders niet volhouden. Bastiaan en Paul waren rond 21.00 terug uit de stad waarna we met z’n allen fish en chips aten met bloemkoli uit eigen tuin. Saskia had de tafel extra feestelijk gedekt, zodat het een feestelijke afsluiting werd van het jaar 2009. Daarna nog wat spelletjes en toen was het al bijna tijd om de deur uit te gaan. Echter niet voordat er nog een schaal oliebollen was gebakken. Alles ging in een grote picknickmand, glaasjes om mee te klinken en wat sterretjes pijlen voor de kids.
En toen rond half twaalf met z’n allen op pad naar de “Bosjebrug” zoals de brug in de volksmond wordt genoemd. De auto werd geparkeerd aan het begin van de Manjadam, vlak bij de sluis, en te voet ging het in ganzenpas naar de top van de brug.
Naast de rijbaan loopt een smal onderhoudspad waar je achter elkaar kunt lopen. Het was nog zeker een kwartier lopen naar de top. Je hebt daar een prachtig uitzicht over de rivier, Paramaribo en achter je Commewijne. Er waren meer mensen die het idee hadden op de brug de jaarwisseling te vieren, diverse auto’s bleven stilstaan om te proosten, tot...opeens een politieauto opdook, ons passeerde en een eindje verder stopte en vervolgens ging keren. Oeps, dachten we, het feestje wordt verstoord. Je mag n.l. niet als voetganger over de brug en dus ook niet op de brug. Maar nee, ze kwamen bij ons staan, zetten de zwaailichten aan en bleven tot de klok van twaalf, maakten ook wat foto’s en deden verder niet moeilijk.
We telden met z’n allen af van 10 seconden voor 00.00 uur en wensten elkaar en de andere aanwezigen, ook de politie, een happy nyun yari.

We konden vervolgens overal om ons heen van een gigantisch spektakel aan vuurwerk genieten. De glazen werden gevuld en er werd geklonken, en de meegebrachte oliebollen werden genuttigd. Pluim voor de oliebollenbakster, ze smaakten voortreffelijk.
Na een half uurtje daalden we in ganzenpas de brug weer af en gingen retour Sadiodam.

Het geknal begon langzaam af te nemen zodat we om 02.00 uur deze keer rustig konden slapen. De vorige nacht waren er overal in de buurt owru yari vieringen met de nodige decibellen, zodat we wel wat slaap in te halen hadden.
Al met al een heel bijzonder jaarwisseling voor ons met al onze dierbaren en Paul uit Hoeven, op een heel bijzondere plek.

Nog even terug in de tijd...

We zitten intussen al een dag in het nieuwe jaar. En natuurlijk zijn jullie erg nieuwsgierig naar hoe de overgang van 09 naar 10 is geweest! Ik heb onze gastschrijver Ton gevraagd zijn ervaringen op papier te zetten. Maar dat komt in het volgende stukje aan bod. Gastschrijfster Brigitte gaat voor; die heeft de belevenissen van de laatste dagen van 2009 op papier gezet. Neem een kopje thee of koffie en ga er maar lekker voor zitten.

De laatste dagen van 2009 (bijdrage van Brigitte de Boer)
Na de gezellige eerste kerstdag zijn we tweede kerstdag naar Hugo en Ollie gegaan voor een brunch. Bastiaan en ik zijn eerst nog even langs een patiënt gereden om een speciaal kussen te brengen, en de familie wilde nog wat tips in verband met de verzorging. Het was wel bijzonder om mee te maken hoe Bastiaan met zijn patiënten omgaat, deze mensen waren in ieder geval heel lovend over hem.
’s Avonds ook bij Ollie wat kleine pakjes onder de boom en voor we het wisten was het al 7 uur. Er moesten nog snel boodschappen gedaan worden voor de trip van 27 december naar Brownsberg. De Chinese supermarkten zijn gelukkig altijd open, 7 dagen per week, 365 dagen per jaar!!!!!!
Thuis moest er gepakt worden want je hebt bovenop de berg helemaal niets dus voor 3 dagen eten voor 17 man is toch even goed nadenken. Maar Bas en Sas zijn daar wel goed in, ze hebben een lijst die ze afwerken wat er allemaal mee moet, je kan daar boven niet snel wat kopen, dus tot in de late uurtjes waren ze nog bezig...

Doel van ons tripje was relaxen, wandelen en genieten van de natuur. Maar ook de berg op en af fietsen, voor wie dat wilde. We gingen samen met Etto, eigenaar van een fietsverhuurbedrijf, en zijn gezin. Hij stelde ook goede fietsen beschikbaar.
’s Morgens om half 7 reed Bastiaan met Ton naar Etto in de stad met Fordy (de stoere gele Ford), de fietsen gingen op een rek in de laadbak. Om 8 uur kwamen de bus en Fordy om ons op te halen en de enorme hoeveelheid bagage in te laden. Er waren nog een meisje van 5, een baby van 7 maanden en een héél lief meisje van 8 jaar dus heel leuk voor Amber en Sietse. Harvey van 14 was ook mee en ook voor hem waren er leeftijdsgenootjes die ook nog Surinaams/Sarramacaans spraken dus hij was helemaal blij.
De weg er naartoe was voor ons een openbaring. De Afobakka laterietweg was geasfalteerd, wat een luxe, heerlijk gewoon.
Bij de afslag naar Brownsweg en Atjoni werden de fietsen klaargemaakt. Helmen op, kniebescherming om en rijden maar, heuveltje op en af.

Saskia reed in Fordy als bezemwagen en wij reden in de bus steeds een eindje vooruit en dan keken we met de kinderen wie er als eerste aankwam. Het was steeds weer spannend maar Paul was de ware kampioen!!! Bastiaan bleef een beetje in de buurt van Ton. Karlijn, de vrouw van Etto, hield het al snel voor gezien en toen mocht ik ook een eindje fietsen. De weg was niet moeilijk alleen wat stoffig en heel erg hobbelig, vooral als je naar beneden fietste moest je je stuur goed vasthouden.

Maar toen...kwam de berg, oef dat was andere koffie.
Ton had het stuur overgenomen van Saskia want die reed voor geen goud die berg op. Je moet je voorstellen, het had die morgen nog veel geregend, toen we gingen fietsen was het net droog, de weg zit vol kuilen, stenen, wortels van bomen en enorme plassen. Het is spek- en spek glad en zit vol haarspeldbochten met ravijnen.
Het eerste stuk ging nog goed, het waren goede fietsen met bergversnelling, maar op een gegeven moment was het zo steil dat als je hard trapte je gewoon slipte. Ik moest gaan lopen, ik zag er niet uit, helemaal rood van de lateriet. Was ook een keer onderuit gegaan omdat Ryan (broertje van Etto) voor mij opeens onderuit ging en ik kon hem niet meer ontwijken. Achteraf bleek ik al over de helft te zijn, maar het moeilijkste stuk moest nog komen, ik vond het echt te zwaar worden en Ton pikte mij op. Er waren nog 4 fietsers in de strijd waarvan Ryan van 21 jaar die het ook heel zwaar had, maar hij moest en zou boven komen. Hij heeft dus heel veel gelopen.

Maar toen moest ik bij Ton in de auto...hij zei later, ze is nog nooit zo stil geweest. Het was doodeng, de auto glibberde alle kanten op en ik was als de dood dat we vast kwamen te zitten. Met loeiende motor in de 1e versnelling kropen we naar boven. Wat was ik blij dat we eindelijk boven waren. Daar stond ook een bus, de mensen waren net weer een beetje bijgekomen van de tour naar boven, zij moesten allemaal uitstappen en duwen, hun bus zat vast. Veel vrouwen moesten huilen, de chauffeur was ook niet echt blij.
Gelukkig had onze bus het zonder kleerscheuren gehaald, die was zelfs al uitgeladen toen we ankwamen.
Het laatste stukje was weer goed te fietsen en heb ik samen met Harvey gedaan, hij wilde zo graag fietsen maar het was nog te zwaar voor hem.

De Brownsberg is onderdeel van het Brownsberg Natuurpark en ligt in het district Sipaliwini, op ongeveer 130 km ten zuiden van Paramaribo. De voet van de berg is vanaf de stad makkelijk te bereiken. De berg zelf is zo’n 516 meter hoog; de weg naar de top is prachtig, maar niet verhard en soms slecht. Bovenop de berg is een plateau waar je een huis of kampje kan huren. Vanuit het plateau kan je naar verschillende vallen en kreekjes toe wandelen. Het plateau kijkt verder uit op het Van Blommenstein stuwmeer, waar stroom wordt opgewekt voor onder andere Paramaribo. De belangrijkste stroomafnemer is echter de Suralcoplant bij Paranam waar de bauxiet wordt opgewerkt naar aluinaarde, een van de belangrijkste exportproducten van Suriname. Het is een half-fabrikaat voor de aluminium industrie en wordt per schip naar de diverse eindbestemmingen vervoerd, o.a. naar Vlissingen.

Het uitzicht boven over het Brokopondo stuwmeer is heel mysterieus, er hangt altijd een mist boven. Er leven veel apen en vooral ’s morgens hoor je ze dan brullen, deze keer was het wel wat minder we hebben het de eerste keer veel harder gehoord. Het is wel grappig, opeens hoor je geritsel in de bomen dan kijk je omhoog en zie je de apen springen. Ik heb er geen foto’s van, te veel bladeren en te donker. Na een heerlijke spaghettimaaltijd -sommige echte Surinamers vonden het maar niets, je hoort rijst te eten…- genoten we nog van een hele mooie avond. Normaal heel donker maar het was volle maan, wel veel muggen! Iedereen ging moe maar voldaan naar bed, zonder klamboes...
De volgende morgen een heerlijk ontbijt met warme broodjes gebakken in een reuze pan, de kinderen amuseerden zich prima en om 11 uur gingen we met zijn allen op weg naar de Wittie kreek. Etto, die ook als gids optrad, zei 3 en een halve km lopen bergafwaarts. Nu, we hebben het geweten. Het was een pad vol hobbels, stenen, bomen waar je over heen moest klimmen, lianen waar je om heen moest, maar de kinderen vonden het geweldig. Amber had na een uur lopen een blaar, maar een pleister erop, 10 minuten later liep ze weer te springen en te dartelen. Etto vertelde veel over de planten en de vogels die we hoorden, ook schitterende vlinders, en na 2 en een half uur lopen kwamen we eindelijk bij de kreek en konden we zwemmen, heerlijk gewoon. Na een uurtje zwemmen en eten moesten we snel terug om voor het donker thuis te zijn! Al spelend en zingend en met wat spannende verhalen en af en toe een pepermuntje heeft iedereen de 2 uur durende tocht naar boven volbracht, wat was ik trots op mijn super dotjes!!!!! Sietse ging meteen met Ton voetballen want dat was de beloning. Hij kon bijna niet meer, maar voor een spelletje voetballen wilde hij opeens wel heel snel naar boven lopen. Ik was wel heel blij dat we er waren, ik was bekaf. De dag werd afgesloten met een barbecue.

De volgende morgen hebben we nog een rondwandeling op het plateau gemaakt en daarna begon de fietstocht naar beneden. Etto vond dat ik dat best zou kunnen. We kregen van hem een gedegen uitleg wat we wel en vooral wat we niet moesten doen. Ik had mijn vieze kleren maar weer aangedaan want ze hadden al voorspeld dat ik de rode vlekken er niet meer uit zou krijgen…..
Etto, Bastiaan, Paul, Ryan en ik zouden naar beneden fietsen. Nu, ik kan jullie wel vertellen het ging hard...Ryan had nog geen 3 minuten gefietst toen hij al onderuit ging, zadelpen gebroken, remkabel kapot, Etto was heel boos. Ryan was er als een speer vandoor gegaan, hij had niet goed geluisterd en moest nu wachten op Ton die weer als bezemwagen zou fungeren. Ik vond het soms doodeng maar...ik heb als oudste vrouw de afdaling gemaakt!!!!!!
Etto wilde een foto van mij voor op zijn website.

Ton was heel blij dat hij weer heelhuids beneden was, het is echt heel moeilijk rijden ik nam mijn pet voor hem af, ik fiets of loop liever dan in de auto te zitten!!!!!
Gisteren hebben we Harvey weer naar huis gebracht. Wat een verschil als je dan van Meerzorg komt en hem moet afleveren bij een krotje waar hij woont met zijn zus van 18 met haar baby van 18 maanden en een broer van 20 jaar! Het was heel nat daar, ik moest eerst over een plank loipen en dan via stap stenen kom je bij het piepkleine houten huisje. Toch is hij heel blij dat hij nu daar woont en niet meer in het kindertehuis. Hij werkt hard op school had ook een mooi rapport.

Ook de dozen uit Ritthem hebben we opgehaald, die gaan we 2 januari naar het kindertehuis brengen. Zonder problemen kwamen ze door de douane, ze zijn niet opengemaakt. Elk kind krijgt een schoenendoos met kleine cadeaus en het is de bedoeling dat er dan een uitwisseling tot stand komt met de kinderen in Nederland die aan het project meedoen.
Daarna naar de stad om de rollator af te geven aan de mevrouw die we de kerstnachtdienst hebben ontmoet. Wat was ze blij, we hebben de rollator op haar lengte afgesteld, eerst liep ze nog helemaal krom, maar opeens stond ze echt recht, super leuk hoor. Bastiaan gaat volgende week bij haar langs, dat heb ik hem gevraagd, om eens te kijken of er geen verbetering mogelijk is met lopen. Ze wilde heel graag gaan oefenen maar na een knieoperatie had ze maar 5x fysio gehad.
Vandaag staat alles in het teken van oudjaar. Horen en zien vergaat je nu al van het vuurwerk, wij gaan op de brug staan om 5 voor 12, verslag volgt!!

En nu echt: happy new year!!!

HET IS GELUKT!!! We hebben een sprookjesachtige jaarwisseling meegemaakt op het hoogste punt van de brug over de Surinamerivier. Met oliebollen, wijn en sap, lachen hoor!
De rest van het verhaal komt vanavond want ik ben echt kapot! Het is hier al drie uur in de ochtend, tijd voor mijn allereerste schoonheidsslaapje in 2010.
Wordt vervolgd...