We zitten intussen al een dag in het nieuwe jaar. En natuurlijk zijn jullie erg nieuwsgierig naar hoe de overgang van 09 naar 10 is geweest! Ik heb onze gastschrijver Ton gevraagd zijn ervaringen op papier te zetten. Maar dat komt in het volgende stukje aan bod. Gastschrijfster Brigitte gaat voor; die heeft de belevenissen van de laatste dagen van 2009 op papier gezet. Neem een kopje thee of koffie en ga er maar lekker voor zitten.De laatste dagen van 2009 (bijdrage van Brigitte de Boer)
Na de gezellige eerste kerstdag zijn we tweede kerstdag naar Hugo en Ollie gegaan voor een brunch. Bastiaan en ik zijn eerst nog even langs een patiënt gereden om een speciaal kussen te brengen, en de familie wilde nog wat tips in verband met de verzorging. Het was wel bijzonder om mee te maken hoe Bastiaan met zijn patiënten omgaat, deze mensen waren in ieder geval heel lovend over hem.
’s Avonds ook bij Ollie wat kleine pakjes onder de boom en voor we het wisten was het al 7 uur. Er moesten nog snel boodschappen gedaan worden voor de trip van 27 december naar Brownsberg. De Chinese supermarkten zijn gelukkig altijd open, 7 dagen per week, 365 dagen per jaar!!!!!!
Thuis moest er gepakt worden want je hebt bovenop de berg helemaal niets dus voor 3 dagen eten voor 17 man is toch even goed nadenken. Maar Bas en Sas zijn daar wel goed in, ze hebben een lijst die ze afwerken wat er allemaal mee moet, je kan daar boven niet snel wat kopen, dus tot in de late uurtjes waren ze nog bezig...
Doel van ons tripje was relaxen, wandelen en genieten van de natuur. Maar ook de berg op en af fietsen, voor wie dat wilde. We gingen samen met Etto, eigenaar van een fietsverhuurbedrijf, en zijn gezin. Hij stelde ook goede fietsen beschikbaar.
’s Morgens om half 7 reed Bastiaan met Ton naar Etto in de stad met Fordy (de stoere gele Ford), de fietsen gingen op een rek in de laadbak. Om 8 uur kwamen de bus en Fordy om ons op te halen en de enorme hoeveelheid bagage in te laden. Er waren nog een meisje van 5, een baby van 7 maanden en een héél lief meisje van 8 jaar dus heel leuk voor Amber en Sietse. Harvey van 14 was ook mee en ook voor hem waren er leeftijdsgenootjes die ook nog Surinaams/Sarramacaans spraken dus hij was helemaal blij.
De weg er naartoe was voor ons een openbaring. De Afobakka laterietweg was geasfalteerd, wat een luxe, heerlijk gewoon.
Bij de afslag naar Brownsweg en Atjoni werden de fietsen klaargemaakt. Helmen op, kniebescherming om en rijden maar, heuveltje op en af.
Saskia reed in Fordy als bezemwagen en wij reden in de bus steeds een eindje vooruit en dan keken we met de kinderen wie er als eerste aankwam. Het was steeds weer spannend maar Paul was de ware kampioen!!! Bastiaan bleef een beetje in de buurt van Ton. Karlijn, de vrouw van Etto, hield het al snel voor gezien en toen mocht ik ook een eindje fietsen. De weg was niet moeilijk alleen wat stoffig en heel erg hobbelig, vooral als je naar beneden fietste moest je je stuur goed vasthouden.
Maar toen...kwam de berg, oef dat was andere koffie.
Ton had het stuur overgenomen van Saskia want die reed voor geen goud die berg op. Je moet je voorstellen, het had die morgen nog veel geregend, toen we gingen fietsen was het net droog, de weg zit vol kuilen, stenen, wortels van bomen en enorme plassen. Het is spek- en spek glad en zit vol haarspeldbochten met ravijnen.
Het eerste stuk ging nog goed, het waren goede fietsen met bergversnelling, maar op een gegeven moment was het zo steil dat als je hard trapte je gewoon slipte. Ik moest gaan lopen, ik zag er niet uit, helemaal rood van de lateriet. Was ook een keer onderuit gegaan omdat Ryan (broertje van Etto) voor mij opeens onderuit ging en ik kon hem niet meer ontwijken. Achteraf bleek ik al over de helft te zijn, maar het moeilijkste stuk moest nog komen, ik vond het echt te zwaar worden en Ton pikte mij op. Er waren nog 4 fietsers in de strijd waarvan Ryan van 21 jaar die het ook heel zwaar had, maar hij moest en zou boven komen. Hij heeft dus heel veel gelopen.
Maar toen moest ik bij Ton in de auto...hij zei later, ze is nog nooit zo stil geweest. Het was doodeng, de auto glibberde alle kanten op en ik was als de dood dat we vast kwamen te zitten. Met loeiende motor in de 1e versnelling kropen we naar boven. Wat was ik blij dat we eindelijk boven waren. Daar stond ook een bus, de mensen waren net weer een beetje bijgekomen van de tour naar boven, zij moesten allemaal uitstappen en duwen, hun bus zat vast. Veel vrouwen moesten huilen, de chauffeur was ook niet echt blij.
Gelukkig had onze bus het zonder kleerscheuren gehaald, die was zelfs al uitgeladen toen we ankwamen.
Het laatste stukje was weer goed te fietsen en heb ik samen met Harvey gedaan, hij wilde zo graag fietsen maar het was nog te zwaar voor hem.
De Brownsberg is onderdeel van het Brownsberg Natuurpark en ligt in het district Sipaliwini, op ongeveer 130 km ten zuiden van Paramaribo. De voet van de berg is vanaf de stad makkelijk te bereiken. De berg zelf is zo’n 516 meter hoog; de weg naar de top is prachtig, maar niet verhard en soms slecht. Bovenop de berg is een plateau waar je een huis of kampje kan huren. Vanuit het plateau kan je naar verschillende vallen en kreekjes toe wandelen. Het plateau kijkt verder uit op het Van Blommenstein stuwmeer, waar stroom wordt opgewekt voor onder andere Paramaribo. De belangrijkste stroomafnemer is echter de Suralcoplant bij Paranam waar de bauxiet wordt opgewerkt naar aluinaarde, een van de belangrijkste exportproducten van Suriname. Het is een half-fabrikaat voor de aluminium industrie en wordt per schip naar de diverse eindbestemmingen vervoerd, o.a. naar Vlissingen.
Het uitzicht boven over het Brokopondo stuwmeer is heel mysterieus, er hangt altijd een mist boven. Er leven veel apen en vooral ’s morgens hoor je ze dan brullen, deze keer was het wel wat minder we hebben het de eerste keer veel harder gehoord. Het is wel grappig, opeens hoor je geritsel in de bomen dan kijk je omhoog en zie je de apen springen. Ik heb er geen foto’s van, te veel bladeren en te donker. Na een heerlijke spaghettimaaltijd -sommige echte Surinamers vonden het maar niets, je hoort rijst te eten…- genoten we nog van een hele mooie avond. Normaal heel donker maar het was volle maan, wel veel muggen! Iedereen ging moe maar voldaan naar bed, zonder klamboes...
De volgende morgen een heerlijk ontbijt met warme broodjes gebakken in een reuze pan, de kinderen amuseerden zich prima en om 11 uur gingen we met zijn allen op weg naar de Wittie kreek. Etto, die ook als gids optrad, zei 3 en een halve km lopen bergafwaarts. Nu, we hebben het geweten. Het was een pad vol hobbels, stenen, bomen waar je over heen moest klimmen, lianen waar je om heen moest, maar de kinderen vonden het geweldig. Amber had na een uur lopen een blaar, maar een pleister erop, 10 minuten later liep ze weer te springen en te dartelen. Etto vertelde veel over de planten en de vogels die we hoorden, ook schitterende vlinders, en na 2 en een half uur lopen kwamen we eindelijk bij de kreek en konden we zwemmen, heerlijk gewoon.
Na een uurtje zwemmen en eten moesten we snel terug om voor het donker thuis te zijn! Al spelend en zingend en met wat spannende verhalen en af en toe een pepermuntje heeft iedereen de 2 uur durende tocht naar boven volbracht, wat was ik trots op mijn super dotjes!!!!! Sietse ging meteen met Ton voetballen want dat was de beloning. Hij kon bijna niet meer, maar voor een spelletje voetballen wilde hij opeens wel heel snel naar boven lopen. Ik was wel heel blij dat we er waren, ik was bekaf. De dag werd afgesloten met een barbecue.
De volgende morgen hebben we nog een rondwandeling op het plateau gemaakt en daarna begon de fietstocht naar beneden. Etto vond dat ik dat best zou kunnen. We kregen van hem een gedegen uitleg wat we wel en vooral wat we niet moesten doen. Ik had mijn vieze kleren maar weer aangedaan want ze hadden al voorspeld dat ik de rode vlekken er niet meer uit zou krijgen…..
Etto, Bastiaan, Paul, Ryan en ik zouden naar beneden fietsen. Nu, ik kan jullie wel vertellen het ging hard...Ryan had nog geen 3 minuten gefietst toen hij al onderuit ging, zadelpen gebroken, remkabel kapot, Etto was heel boos. Ryan was er als een speer vandoor gegaan, hij had niet goed geluisterd en moest nu wachten op Ton die weer als bezemwagen zou fungeren. Ik vond het soms doodeng maar...
ik heb als oudste vrouw de afdaling gemaakt!!!!!! Etto wilde een foto van mij voor op zijn website.
Ton was heel blij dat hij weer heelhuids beneden was, het is echt heel moeilijk rijden ik nam mijn pet voor hem af, ik fiets of loop liever dan in de auto te zitten!!!!!
Gisteren hebben we Harvey weer naar huis gebracht. Wat een verschil als je dan van Meerzorg komt en hem moet afleveren bij een krotje waar hij woont met zijn zus van 18 met haar baby van 18 maanden en een broer van 20 jaar! Het was heel nat daar, ik moest eerst over een plank loipen en dan via stap stenen kom je bij het piepkleine houten huisje. Toch is hij heel blij dat hij nu daar woont en niet meer in het kindertehuis. Hij werkt hard op school had ook een mooi rapport.
Ook de dozen uit Ritthem hebben we opgehaald, die gaan we 2 januari naar het kindertehuis brengen. Zonder problemen kwamen ze door de douane, ze zijn niet opengemaakt. Elk kind krijgt een schoenendoos met kleine cadeaus en het is de bedoeling dat er dan een uitwisseling tot stand komt met de kinderen in Nederland die aan het project meedoen.
Daarna naar de stad om de rollator af te geven aan de mevrouw die we de kerstnachtdienst hebben ontmoet. Wat was ze blij, we hebben de rollator op haar lengte afgesteld, eerst liep ze nog helemaal krom, maar opeens stond ze echt recht, super leuk hoor. Bastiaan gaat volgende week bij haar langs, dat heb ik hem gevraagd, om eens te kijken of er geen verbetering mogelijk is met lopen. Ze wilde heel graag gaan oefenen maar na een knieoperatie had ze maar 5x fysio gehad.
Vandaag staat alles in het teken van oudjaar. Horen en zien vergaat je nu al van het vuurwerk, wij gaan op de brug staan om 5 voor 12, verslag volgt!!
