Het leven op de plantage

Een bijdrage van Brigitte de Boer

Al bijna twee weken leef ik op de plantage Meerzorg. Wat een leven, wat een bedrijf. Ik krijg enorm respect voor Bastiaan en Saskia die dag in dag uit bezig zijn om alles op rolletjes te laten verlopen. Er is al zo veel gebeurd sinds december 2006. De dozen zijn verdwenen op een paar na, maar dat mag gen naam hebben, De keuken is heel mooi geworden nu er getegeld is. Er hangen gordijnen voor de ramen, het geheel ziet er gezellig uit. De grootste verandering voor mij is dat ik kan douchen met warm water, het is een genot!

Wat nog niet veranderd is, heel regelmatig een stroomstoring en nog steeds geen 220 volt, wat wel heel lastig is. Water is er ruim voldoende, alleen jammer van de kwaliteit, we kunnen het water uit de kraan niet drinken, het water in de stad is wel goed.

‘s Morgens om 6.30 uur begint de dag na soms een onrustige nacht, omdat Ambertje heel veel droomt en dan angstig wakker wordt. Deze dame is een geval apart, maandag was ze ziek, verkouden en een ontstoken oog dus heel slecht geslapen, ze mocht bij papa in bed omdat ze ziek was. De volgende dag bracht ik haar naar bedje, zegt mevrouw eigenwijs, ik ben ziek ik wil in papa bed…..
Je kan haar ook juffertje “zelf doen” noemen, Ze doet zelf haar schoenen aan en uit, eet keurig, enz. enz. Probeer haar niet te helpen als ze zelf doen zegt want je verliest het!!!!!!

Maar goed, in de morgen is het even spits uur, de kids snel in badje, aankleden, eten, rugzakjes klaar maken met drinken en boterhammen, tanden poetsen en dan hup op de fiets met omi naar school. Heerlijk temperatuurtje nog en na 20 minuten fietsen zijn we op school. De Sadiodam is als het regent nog steeds zwaar trappen en bijna onmogelijk om alle kuilen te omzeilen……Onderweg hebben we het druk om alle voorbijgangers goedemorgen te wensen. Soms zie ik niemand maar wordt er toch geroepen.. Op de terugweg koop ik een krantje, bij thuiskomst ga ik ontbijten met mijn krantje.
Dan de never ending story van de was, niet te geloven hoeveel wasjes je hier per dag draait, geen wonder dat dat ding kreunt en steunt, hij maakt overuren in deze familie. Nu het zoveel regent is het zelfs hier een probleem om de was droog te krijgen.
Verder is er genoeg te doen in en rond het huis en voor je het weet is het weer 11.30 uur en spring ik op de fiets om de kindjes weer op te halen. Nu is het onder tussen wel wat warmer geworden, maar altijd is er een stevige wind die maakt dat het aangenaam is. De luchtvochtigheid is van 97 naar 75 % teruggegaan en dat voel je direkt.

We proberen tussen de middag warm te eten, dan zijn de kinderen nog niet zo moe. Bastiaan werkt vooral de avonduren en zo hebben we toch een moment op de dag dat we met z’n allen kunnen eten.
Er zijn nu weer allemaal andere groenten zoals poe net een hele grote komkommer, oker, en heel veel soorten groene bladgroenten met een wat bittere smaak Amsoi, Klaroen, Tayerblad, Uit eigen tuin komen tomaten en aubergine, peper, casave, oker, en natuurlijk bananen. Binnenkort hebben we boontjes en paprika en lemmetjes (limoen) papaya, sinaasappels en kersen en heel misschien druiven en kiwi!!
Natuurlijk zijn er ook bananen, Amber roept altijd, nee geen banaan, maar bakoven (Surinaams-nederlands woord voor bananen).

Ambertje slaapt nog lekker lang ’s middags, Sietse niet meer. Hij kan heel goed spelen maar je moet hem wel in de gaten houden. We hebben heel veel regen gehad en wat is voor een kind nu leuker als met modder spelen, lekker door de plassen rennen. Voor de kinderen is het hier echt een eldorado.

Naar de kapper

Gisteren ben ik met Amber en Sietse op de fiets naar de kapper gegaan. Het is een klein houten “kotje” waar precies 1 stoel staat. Sietse bleef keurig stil zitten en daar gingen al zijn mooie krullen maar nu is het weer een stoere knul. ( klik op de foto om het album te zien)
Ambertje wilde ook op de stoel en haartjes knippen, maar haar blonde krulletjes willen we nog niet missen, mama zou me zien aankomen….. De kapper had zijn haar achter over gekamd, toen Sietse thuis in de spiegel keek zei hij: “Nu heb ik ook staartjes.”

De super dotjes genieten van mijn aanwezigheid en laten dat duidelijk merken, echt roerend hoe ze soms opeens bij je komen voor een knuffel. Amber zegt dan omi gaat lang blijven, en tegen Sietse het is mijn omi en natuurlijk Sietse het is ook mijn omi, nee Pake is van jou, zegt ze dan. We doen veel dingen samen, niets leuker om te mogen helpen met de grote mensen dingen. Sietse is heel erg lief voor Amber en let ook goed op haar.
We geven de plantjes water en vooral de zorg voor de druif en kiwi zijn belangrijk, maar ook de bouqainville staan er prachtig bij.

Morgen gaan Saskia en ik naar het reisbureau waar Ton en ik in december een tourtje naar het binnenland mee hebben gemaakt. We zijn onze bergschoenen vergeten en ze hebben nu beloofd ze in de zaak achter te laten, want de schoenen bleven in de auto en maakten alle reizen mee…..Maar toen we belden zei hij: “ de schoenen zijn niet gestolen hoor, ze staan nu bij mij thuis maar ik zal ze morgen gaan brengen, alleen heeft de hond één schoen opgegeten………..” Saskia zei:” ik wil die schoenen toch zien dus breng ze maar mee” maar ja hij was al weer weg naar het binnenland. Wordt vervolgd.

De klussen die nog op mijn lijst staan: stoeltjes beitsen en de speelgoedkist schuren en beitsen.
4 april krijgen de dotjes paasvakantie dus voor die tijd moet het klaar zijn, met 2 peutertjes in de buurt schiet je niet op. De kindjes uit de buurt weten Saskia ook al te vinden voor hun school opdrachten, ze mogen dan met Saskia samen iets opzoeken op de computer.

Ondanks al deze werkzaamheden heb ik toch nog tijd over om te lezen, het eerste boek is uit. Groetjes van een VAKANTIEGANGER!

Murphy

'Everything that can go wrong, will go wrong.'
Murphy

Ik was toch voorbarig...ik heb nog niet eens een tipje van de sluier gelicht over mijn wilde plannen met de tuin, of het feest begint al. Murphy lag blijkbaar op de loer.

Vol goede moed zaai ik vrijdag de eerste vierkante meters graszaad in. Om ze vervolgens te zien wegspoelen door de regen. Geen nood, even terugscheppen in het grasvak?
Hup, weer weggespoeld...en na drie dagen is er nog geen grasspriet te zien.

In het weekend waag ik weer een landbouwactie, samen met de rest van de familie. De grond wordt goed omgespit en ruimschoots voorzien van mest en zwarte aarde. Brigitte en de kindjes mogen het plantwerk doen. 17 paprikaplantjes,'t ziet er prachtg uit!
Maar dan begint het weer te regenen
En het blijft regenen. Daar gaan mijn ambitieuze plannen...zo lijkt het, althans.
De paprikaplantjes staan gelukkig nog fier overeind, maar het moet natuurlijk niet blijven regenen.

De kiwi en de druiven staan in potten onder het dak, die hebben voorlopig nergens last van. Maar voor de andere gewassen hou ik mijn hart vast, zo'n enorme hoeveelheid regen is bijna niet te verwerken. Snappen doe ik het niet. Het is de afgelopen weken zo droog geweest dat de kleigrond aan het opensplijten was. Bastiaan holde elke middag met de gieter heen en weer om de dorstige planten toch van wat water te voorzien. Nu holt hij heen en weer om het overtollige water weg te lozen. Het kan verkeren!

Maar Murphy heeft nog veel meer voor ons in petto. Het begint vandaag zoals het gisteren eindigde: met regen.
Het regent niet alleen buiten, maar ook weer eens binnen...en nu zijn we het echt zat. Onze voorman komt ongevraagd langs, met twee assistenten en het inmiddels bekende blikje carbolastiek, een of ander stopmiddel. Hij heeft zowat het hele dak volgestopt met dat spul, zonder succes. Het feestje gaat deze keer dus niet door; Bastiaan maakt hem heel duidelijk dat wij geen genoegen meer nemen met lapmiddeltjes. We gaan een dakexpert inschakelen. Dat gaat geld kosten, maar dat gaan wij niet betalen...het is de verantwoordelijkheid van de voorman om een goed dak af te leveren. Hij lijkt te begrijpen dat het ons nu menens is en is het eigenlijk ook wel met ons eens. Diep ongelukkig vertrekt hij weer. Het is een hele aardige jongen en hij heeft een alleraardigst huis gebouwd, maar van Italiaanse daken weet hij simpelweg niet genoeg af. Wordt vervolgd!

Met de regen komen onze oude vijanden ook weer opdagen. De mieren. Met miljoenen tegelijk, we zijn niet anders gewend. Brigitte probeert hen op de achterveranda met water te bestrijden, maar ze komen gewoon weer terug. Het enige dat helpt is de spuitbus, die hanteren we dan ook zonder genade. De kindjes worden met Omi uit wandelen gestuurd en als ze terugkomen is het grootste deel van de mieren uitgeroeid. Morgen, als de kids naar school zijn, volgt eliminatie-actie nummer twee.

Stroomstoring nummer hoeveel, vijftien, sinds we er zijn? ik ben de tel kwijt...duurt een uurtje of anderhalf. Ze zijn er vrijwel meteen bij, maar het herstelwerk duurt even. 'Vijf minuten nog!' roept één van de reparateurs naar ons, als de EBS-wagen na anderhalf uur langsrijdt. 'Vijf minuten!' gebaart een man in de auto die er achteraan sjeest. Ze houden woord, want drie minuten daarna hebben we weer electriciteit.

Maar nog is Murphy niet klaar met ons. De internetserver laat het de hele dag afweten. Er komt niet één mail binnen, en we hebben geen idee of onze mails naar buiten wel aankomen. En zoals we later begrijpen, zijn we telefonisch ook onbereikbaar.

Inmiddels is het half vijf 's middags. Het is overal nat en vies. Maar de zon schijnt weer, voor het eerst in drie dagen. Bastiaan heeft maar liefst zes patiënten aan huis vanmiddag. Ook fijn...
De kindjes spelen lekker met Omi en ik zit voor de pc. Murphydag is bijna om! Zou hij nog wat voor ons in petto hebben?

Blogger

Ineens zitten mijn stukjes er weer op, zij het in omgekeerde volgorde...waar het aan ligt mag Joost weten. Ik schrijf gewoon verder en zie wel waar het (b)logschip strandt. Alvast excuses voor het eventuele ongemak!

Spannend

Tuinieren is een relatief ontspannende, bijna saaie bezigheid. Zou je denken, maar niets is minder waar…
Op tuinbouwgebied zijn het spannende en inspannende tijden voor de emi-remi’s!
Een paar maanden geleden zijn we vol goede moed begonnen met onze moestuin. Volgens onze planning zouden we omstreeks maart tegen allerlei bloeiende gewassen aankijken. Maar zoals wel vaker gebeurt verloopt niet alles volgens planning.
Neem om te beginnen de grond. Die bestaat voornamelijk uit jonge klei. Lekker zacht, daar moet goed doorheen te komen, bedachten wij optimistisch.
Hahaha, had je gedacht…jonge klei is geen zachte klei. Een plantgat maken is een heidens karwei, vooral in de droge tijd. Keiharde klei. Die klus draag ik dus graag over aan Bastiaan.
Sommige gewassen blijken er ook moeite mee te hebben. Ondanks de supervruchtbare grond groeien ze minder goed dan we hadden verwacht.
Wat wel uitstekend groeit is het onkruid, vooral in de regentijd. Op dit moment hebben we het gelukkig aardig onder controle, er wordt regelmatig gemaaid en Bastiaan ziet erop toe dat de plantjes zoveel mogelijk wiedvrij blijven.

Met lede ogen kijk ik naar de tayerblad (bladgroente) in mijn vaders moestuintje. De bladeren zijn gigantisch, wel zes keer groter dan de onze! Ook zijn andere gewassen doen het goed. Eigenlijk ook logisch, Pa heeft plantbedden gemaakt en die volgegooid met zwarte aarde en mest. Heerlijke losse voedingsbodem voor de planten, je ziet ze bijna groeien.
Wij hebben onze plantgaten flink losgewoeld en ook zwarte aarde gebruikt. Blijkbaar niet voldoende, want voor sommige planten is er geen doorkomen aan.
Maar toch levert ons tuintje wel wat op. We eten regelmatig een boterham met tomaat uit eigen tuin. Onbespoten, heerlijk!
De eerste aubergines en okers zijn ook al geoogst en de watermeloen was een doorslaand succes. Op Ambers verjaardag hebben we stukken watermeloen uitgedeeld en er was letterlijk niemand die weigerde!
De struik heeft vijf grote watermeloenen opgeleverd en is inmiddels uitgebloeid. Maar de volgende lichting zaden zit alweer in de grond, ben benieuwd of daar net zulke lekkere vruchten vanaf komen.

Onze jonge kokosbomen groeien goed. De oude boom levert nog steeds een goede productie, we drinken regelmatig kokoswater en genieten van het vruchtvlees.

Bastiaan heeft de zaadjes van een paprika in de grond gestopt, ze zijn al opgekomen. Ik heb paprikazaadjes uit een zakje in de grond gestopt, die komen ook op. Kunnen we mooi een wedstrijdje doen. Wiens paprika geeft straks de meeste vruchten? Stay tuned for the continuing story!

Drie planten staan op dit moment extra in de belangstelling. Een witte druif, een blauwe druif en een zelfbestuivende kiwi!!!
Bastiaans vader heeft ze gekocht, zijn moeder heeft ze in de koffer meegenomen. Ze hebben de reis overleefd, staan op dit moment in potten en lijken het goed te doen.
Erg spannend! Waar moeten we ze uiteindelijk planten, wat voor voeding hebben ze nodig, zullen ze het redden, komen er vruchten aan, hoe zullen die smaken? Druiven telen in de tropen is niet makkelijk, en kiwi verbouwen al helemaal niet. Het zou dus helemaal te gek zijn als het zou lukken. En aardig wat schelen in de portemonnee; een kilo druiven kost hier al gauw 20 srd (ongeveer 6 euro).

Omdat Brigitte er is en graag op de kindjes let, hebben we de komende weken wat meer tijd om in de tuin aan de slag te gaan.
Ik heb allerlei wilde plannen. Maar om Murphy niet te prikkelen, meld ik daar pas iets over als de plannen in uitvoering zijn…

Blogger doet moeilijk

Ineens krijg ik mijn weblogstukjes niet meer gepubliceerd. De laatste tekst laat zich niet meer wijzigen en de voorlaatste tekst verschijnt niet.
Maar de verhaaltjes zitten wel in het archief van maart, dus ze kunnen nog wel worden gelezen. Ik snap er niks van! Morgen maar weer proberen...

Dat krijg je met die nieuwe dingen. Ik heb me laten verleiden om over te stappen op de nieuwe versie van blogger. Ja, je raadt het al, kinderziektes...dat denk ik ten minste. We zien het morgen wel!

Verder

Natuurlijk weten we het allemaal; als je dierbaren je hebben verlaten moet je verder. Makkelijk is dat niet, maar het helpt wel als je een mooi afscheid hebt.
Suriname komt op dat gebied geen tradities te kort. Elke bevolkingsgroep heeft zo zijn eigen rituelen en gebruiken als het gaat om afscheid nemen van een overledene.
Binnen onze familie vind je een mengelmoes aan gebruiken en tradities, kan ook niet anders, want we zijn een echt multiculti familie...

Oom Henk had al voor zijn overlijden gemeld dat hij gecremeerd wilde worden, dus dat gebeurde ook. Afgelopen woensdag was de officiële rouwvisite, en donderdag dan de crematie. Een mooie ingetogen plechtigheid, met een gedicht van zijn zus, een mooie speech van zijn neef en een toespraak van de directeur van de bank waar hij heeft gewerkt. De katholieke vrouwelijke voorganger deed het ook heel goed.
Twee dagen na de crematie zijn we de as gaan strooien. In de Surinamerivier, op de plek waar hij vaker met mijn vader ging vissen.
Diezelfde avond een Islamitische herdenkingsdienst, want zijn vrouw is Javaanse. De voorganger deed de dienst in een ontspannen sfeer en vrijwel geheel in het Nederlands. Wij konden het allemaal dus prima volgen. Tot mijn verrassing bleek hij mij te kennen: het was een oud-wiskundeleraar!

Bastiaan en ik zijn volstrekt niet religieus, maar toch voelde het heel goed om op deze manier afscheid te nemen. Op meerdere momenten op verschillende manieren herdenken kan prima...daar kunnen ze in de rest van de wereld echt wat van leren.

We werden al snel weer in het dagelijkse leven gegooid. Bastiaans moeder kwam in Suriname aan op de dag van de crematie. Dat was even omschakelen, rennen van een afscheid naar een welkom...
En Amber stond al in de startblokken voor haar verjaardag, daar moest het nog een heleboel voor gebeuren.
Dus terwijl je afscheid neemt moet je alweer verder. Zo is het leven...

Twee jaar!

Het is alweer twee jaar geleden! Ik zie het nog zo voor me.

Ik lig in Utrecht op de operatietafel, het is vrijdag 18 maart, 1 minuut voor half drie 's middags. Na wat gehaal en getrek (ik zal jullie niet vervelen met de pijnlijke details) komt de kleine ter wereld. Die wordt in een hoekje van de zaal gecontroleerd, Bastiaan rent er meteen achteraan om de navelstreng door te knippen. Ik blijf achter met de anaesthesist en degene die met naald en draad aan de gang gaat.

'Flinke jongedame!' zegt de anaesthesist en kijkt me goedkeurend aan. Zeg dat wel, denk ik bij mezelf, ik ben heel flink geweest, een keizersnee is niet niks.
'En, wat is het geworden?' vraag ik belangstellend, hoewel ik het antwoord al weet. Het kleine ding heeft tijdens de zwangerschap zo hard getrapt dat het wel een jongen moet zijn.
'Een meisje.' zegt de man met zijn gebloemd operatiemutsje en keert zich om.
'Wat zegt u?' Ik heb het niet goed verstaan, komt vast door de ruggeprik.
'Een meisje.'
'Een meisje???'
'Ja, een meisje.' En hij kijkt me aan alsof er iets aan mijn verstand mankeert.
'Oh!' Die flinke jongedame ben ik dus niet...

Nee, de flinke jongedame weegt tien pond en heet Amber. Onder wat donkere sprietjes en boven twee bolle wangen kijken haar amberkleurige ogen me eigenwijs aan, als we elkaar voor het eerst face-to-face zien.

Inmiddels zijn we twee jaar en een continent verder. De donkere sprietjes zijn blonde draadjes geworden, de bolle wangen zijn zo goed als verdwenen. Maar de amberkleurige ogen kunnen nog steeds heel eigenwijs kijken en beloven wat voor de toekomst…

Het is zondag 18 maart, we zijn op Meerzorg en Amber is twee jaar. Net als Sietse viert ze haar tweede verjaardag, haar eerste in Suriname, met een heuse clown. Zijn komst valt eerst niet in goede aarde, ze zet het meteen op een gillen als ze hem ziet. Maar na vijf minuten is dat al over, en hupst ze op de arm van de clown door de tuin. Met dien verstande dat hij niet het huis in mag, dat laat ze me regelmatig weten.

Ook deze keer handelen we geheel tegen de Surinaamse tradities in. We hebben slechts twee hoofdgerechten: pannenkoeken en Santen, een verrukkelijke, rijk gevulde Javaanse soep, geserveerd met rijst. De soep kennen wij sinds kort, die hebben we één keer bij Robbie geproefd en we waren verkocht! Cindy, Robbie’s vriendin, maakt op ons verzoek graag twee grote pannen Santen klaar.
Later hoor ik van een Javaanse buurvrouw dat het eigenlijk een ‘werkgerecht’ is; het werd vroeger klaargemaakt voor vrouwen die op het land hadden gewerkt. Het is bij de meeste gasten niet of nauwelijks bekend, maar de Santen valt zeer in de smaak!
En pannenkoeken doen het altijd goed, ook deze keer. Drie pakken pannenkoekmeel gaan erdoorheen, Brigitte is deze keer de pannenkoekenkok.
Geloof het of niet, ook ik heb in de keuken gestaan: gebakken garnaaltjes als garnering voor toastjes. Erg lekker, wordt mij gemeld. Een goede start, dat belooft wat voor de toekomst! (of niet?)

De sjoelbak, erfstuk van Bastiaans omi, blijkt ook een hele goeie zet, kinderen en volwassenen dagen elkaar uit voor een wedstrijdje.
Maar voor Amber en Sietse is de taart het hoogtepunt. Ze zijn er niet weg te slaan en wachten ongeduldig totdat iedereen is voorzien zodat ze een tweede (en een derde) keer mogen.
Naast de taart zijn ook de snoepzakjes een traditie waar we niet aan ontkomen, dus alle kindjes krijgen er bij vertrek eentje mee.

Op maandag doen we het nog eens dunnetjes over. Brigitte bakt weer pannenkoeken, die gaan samen met de snoepzakjes mee naar school. Amber geniet opnieuw van de belangstelling, Sietse zit er beschermend naast en geniet mee. De rest van de dag is het opruimen, een beetje nasmullen en bijkomen.

Klik op de link hiernaast Amber 2 jaar! of op de foto om het album te bekijken.

Zo, dat hebben we weer gehad. Het volgende feest? Bas roept sinds gisteren iets over een paasdiner. Ik hou het vooralsnog op 11 juni, dan is er hier weer iemand jarig…

Van Amber 2 jaar!

Effe niet

Onze hoofden staan op dit moment niet echt naar feesten. Vanmorgen kregen we bericht dat mijn oom, broertje van mijn vader, is overleden. We wisten wel dat hij niet zo lang meer zou leven, maar het kwam toch sneller dan verwacht.
En de schok is er niet minder om, want stiekem hoop je toch op een wonder.

Gelukkig hebben we hem niet lang geleden nog uitgebreid gesproken. Toen al heel ziek, maar alert en welbespraakt als altijd.
Ik zal me altijd de oom Henk herinneren die familieuitstapjes opfleurde met zijn mondharmonica en met zijn grappige verhalen. Hij en pa waren dan de grote gangmakers. Liedjes, rijmpjes en verhaaltjes die je nergens anders hoorde; ik was er als kind van overtuigd dat ze die zelf hadden verzonnen. Die weekendjes buiten de stad, daar leefden we dagen van tevoren naar toe, een vakantie in het buitenland kon daar niet aan tippen!

Niet de prettigste dagen dus. Maar ook dat hoort bij het leven, hoe ellendig ook.

Het is daardoor dus een raar dagje, er komt niet zoveel uit mijn handen. Op de koop toe heeft Sietse een flinke griep te pakken. Tijd voor een bezoekje aan de doc. Gelukkig constateert hij niet veel meer dan een fikse griep. De benauwdheid is er wel, maar niet heel ernstig. Met wat medicijnen moet hij snel opknappen. De kunst is om ze erin te krijgen, het wordt een ware strijd. Maar het lukt, en verder is het een kwestie van uitzieken.
Het is hier een ware epidemie, Pa ligt ook al een paar dagen plat.

Ik ben toch al wat onrustig, dus als ik vanavond ineens een grote zwarte gedaante op de oprit zie staan, blijf ik er bijna in van schrik. Wat the hell is dat??? fluister ik angstig. De patiënt van Bastiaan die op zijn beurt zit te wachten, blijft wijselijk in zijn boekje turen.
Bibberend doe ik een paar stappen naar voren, ervan overtuigd dat ik elk moment kan worden aangevallen. 'Do you speak english?' roept de zwarte gedaante met twee glimmende ogen. Die een Trinidadiaanse moslimvrouw blijkt te zijn. Op zoek naar een vrouwelijke fysiotherapeut...die is hier niet, helaas.
Ik sta verbaasd te kijken, een volledig gesluierde moslimvrouw is hier een echte bezienswaardigheid. Ik heb er nog geen één gezien sinds ik in Suriname ben, en dat met een moskee aan de overkant en een grote moslimpopulatie in de buurt.

Het blijkt een aardige jonge vrouw te zijn, we babbelen wat en ik geef haar het telefoonnummer van iemand die haar wel met haar klachten kan helpen. Na een half uurtje vertrekt ze. Ik zie haar man in de verte, Sheikh Ali Mustafa Seinpaal heet ie, vertelt ze.
Waarom gaat er een belletje rinkelen? Ik ken die naam...en inderdaad, ik vind hem op internet, hij blijkt een moslimdeskundige uit Nederland te zijn. Hij heeft er in elk geval een aantal jaren gewoond. Vroom moslim, maar zou hij ook radicaal zijn? Ik zet die gedachte resoluut uit mijn hoofd en wandel naar binnen. Maar de eerste schrik is er nog niet uit; als de laatste patiënt van Bastiaan vriendelijk 'goeienavond!' naar binnen roept, spring ik een meter in de lucht van schrik.

Nee, het is niet mijn beste dag vandaag. Ik troost me met de gedachte dat oom Henk in een deuk zou liggen als hij het verhaal had gehoord...

Feest

Carnaval en Phagwa

Het leven is hier een feest, zeker voor de kids... zie het foto-album hierboven. Sietse vraagt tegenwoordig elke dag naar welk feest we toegaan.
Ze waren nauwelijks bijgekomen van Carnaval, of de volgende activiteit stond alweer voor de deur. Phagwa! Hindoes vieren dan het begin van een nieuwe lente, een soort nieuwjaar. Behalve lekker eten besprenkelen ze elkaar ook met kleurstof (abir) en parfum. In Suriname is het een nationale feestdag. Die viel deze keer in het weekend, dus de kinderen vierden het vrijdag op school.

Gelukkig geen kledingvoorschriften, dus ik deed ze hun oude plunje aan, doosje poeder mee. Toen ik ze weer ging ophalen waren ze onherkenbaar...
Wat is er leuker voor een kind, elkaar bestrooien met poeder en niemand die roept dat het niet mag!

Tussendoor nog twee verjaardagfeestjes, van een neef en een buurman. En nu staat alweer een groot evenement voor de deur. Amber wordt 2 jaar!
Zoals altijd heerst er hier nog geen paniek in de tent. Zou eigenlijk wel moeten, want deze keer staan we er echt alleen voor! Grote organisator Peggy-Ann zit aan de andere kant van de oceaan, mijn moeder is op vakantie, dus we moeten het allemaal zelf regelen deze keer. Eten, vermaak voor de kinderen, snoepzakjes, uitnodigen van de gasten. Gelukkig komt Bastiaan zijn moeder aanstaande donderdag, die helpt graag mee!

Pluis

Met Nijntje Pluis kan je allerlei leuke dingen beleven. Daar heeft Dick Bruna wel voor gezorgd; ook onze kinderen genieten elke dag van de avonturen, uit de boekjes of van de cd-rom.

Meerzorg kent ook een Pluis, daar kan je ook een heleboel mee beleven, zij het op een ander niveau.
Pluis lijkt in niets op Nijntje. Hij is geen konijn, om maar eens wat te noemen. Pluis is niet eens zijn echte naam, maar hoe hij werkelijk heet weet ik niet.
Pluis is een man en een jailbird. Hij schijnt iets te hard op iemand te hebben ingeslagen die hem valselijk had beschuldigd, of iets van hem had gepikt. Zoiets. Maar goed, hij heeft zijn straf uitgezeten en is nu terug in de maatschappij. Verdient zijn geld met klusjes hier en daar.

Sinds kort is Pluis klusjesman bij ons. Rechterhand Robbie huurt hem in om een deel van zijn werk te doen, want de omrasteringsklus eist in deze fase toch vrij veel van zijn tijd.
Ik ben er allerminst gelukkig mee. Niet vanwege Pluis, maar omdat we met Robbie hadden afgesproken dat zijn reguliere werk niet zou lijden onder de grote klus. Daar is hij apart voor ingehuurd. Maar goed.
Ik moet toegeven dat Pluis zijn best doet. Hij begint voortvarend met het ophalen van de gootjes. Slippers uit en op blote voeten de goot in, kapmes in de hand. En maar kappen...
Gelukkig ziet hij de waterboa voordat hij met zijn werk begint. Ik hoor ineens geroep van achteren. Ja hoor, onze tweede slang...anderhalve meter lang, zwemmend in de goot. Robbie rent erheen met zijn jachtgeweer, maar Pluis heeft het klusje dan al geklaard. Bas maakt enthousiast foto's van de kleine wurgslang (nee, hij eet geen mensen). Helaas kunnen we daar niemand blij mee maken, want er zat geen kaart in het toestel. Oeps, foutje...

Pluis inhuren lijkt in eerste instantie ook een klein foutje. Niet vanwege de kwaliteit van zijn werk, want na een paar uur werken zien de goten achterop er prachtig uit. Maar Pluis mist wat werkdiscipline. De tweede werkafspraak met Robbie komt hij niet na. Bovendien gaat hij ook nog op de bedeltoer.
Het begint met een verzoek aan Bastiaan om een stevige werkbroek. Geen punt, een goede oude spijkerbroek is zo gevonden. Alsjeblieft, Pluis.
Daarna het verzoek om een shot (alcohol) na de gootklus. Helaas, Pluis, dit is een alcoholvrije werkzone...
Zondag komt hij langs met de mededeling dat hij jarig is, 39 jaar maar liefst. Of we wat geld voor hem hebben om het te vieren?
Ja daag, Pluis. Dat doen we dus niet. Voor geld moet je bij Robbie zijn, die heeft je ingehuurd.

Robbie hoort het de volgende dag en is er niet blij mee. Hij verzoekt ons ook dringend Pluis niks te geven. Waren we ook niet van plan, hoor...
Ik erger me groen. Maar zoals Bas na mijn gemopper wijselijk opmerkt: waar vind je tegenwoordig iemand die op zijn blote voeten de goot instapt om die grondig schoon te maken?
Tja...

Carnaval

't Was vorige week weer even paniek in de tent. Nee, geen slang...veel erger nog. Het was carnaval! We kregen een keurig briefje van de school. Of we de kinderen op maandag 26 februari in traditionele klederdracht of carnavalskostuum naar school wilden sturen. Ja, daar zeg je wat.
Want wat is nou de traditionele klederdracht van Amber en Sietse? Van de etnische kant bekeken is dat niet te bepalen. Door hun aderen stroomt van alles: creools, joods, nederlands, duits, fries, indiaans, zeeuws en negerbloed...zie daar maar wat uit te halen.
Hun huidige traditionele klederdracht bestaat uit een broekje, shirt en een paar laarzen. Bij voorkeur kleding die lekker snel vuil wordt!

Oftewel, moeders zat met de handen in het haar. En vaders maakte zich nergens druk om...gelijk heeft ie.
Zoals het hoort heb ik gewacht tot het allerlaatste moment En zondagmiddag waren we eruit. Amber had nog een leuke Afrikaanse outfit in de kast hangen, gekregen van onze vroegere buurtjes in Utrecht. Voor Sietse werd het een sarong uit Thailand. Twee pètjies (moslim hoedjes), geleend van de buren, maakten het plaatje compleet.
En hop, daar gingen de multiculti kindjes! Ze hebben zich prima vermaakt, gedanst, gespeeld en gesnoept. De school heeft een leuke traditie, alles wat de kindjes niet opkrijgen gaat keurig verpakt in een bakje mee naar huis. Heel fijn, de ouders kunnen zo ook meegenieten!

En vrijdag is het alweer feest. Phagwa! Dan vieren de hindoes het begin van een nieuwe lente. Het is eigenlijk een combinatie van een lentefeest, verlossingsfeest en een nieuwjaarsfeest. Naast lekker eten, zang en dans strooien ze met gekleurde poeder en parfum. Weer een keurig briefje van de school, of we de kinderen wat poeder of parfum mee willen geven...
Het wordt een busje poeder, dat gestrooi met parfum vind ik niks.

Zowiezo kijken we het even aan, want zowel de kids als wijzelf zijn al een paar dagen niet lekker. Waarschijnlijk een buikgriepje, maar we hebben een vaag vermoeden dat het drinkwater ook een rol speelt. De kwaliteit daarvan is de afgelopen weken ineens achteruit gehold, zelfs onze waterfilter en zuiveringstabletten krijgen het niet helemaal schoon.
Voorlopig dus maar even bronwater uit de fles, kijken hoe dat gaat...

Kleine rectificatie

Via deze weg willen we een kleine rectificatie doorgeven naar aanleiding van een eerder bericht. U kunt in uw agenda de datum 29 maart om half tien weer vrijmaken voor andere activiteiten. De Tros heeft gemeend het programma Ik Vertrek met de emi-remi’s in de hoofdrol met een week te verschuiven.

Dit wordt nu donderdag 5 april om 21.13u bij de Tros op Ned 1. Dus noteer deze nieuwe datum weer in de agenda en stel de videorecorder vast in.

Zélf zijn we natuurlijk heel nieuwsgierig naar de opnames; ook wij moeten tot die datum (of misschien zelfs later) wachten. Wij krijgen een DVD opgestuurd maar dit mag niet vóór de uitzending van de Tros in ons bezit zijn (stel je voor dat wij ermee naar de concurrent zouden gaan of zo…).

Hier hebben we lokaal ook al een paar wijzigingen in publicitaire zin achter de rug. Een artikeltje in een lokale krant over de Boeroeswing Fitheidscreening was toegezegd maar hebben wij nooit aangetroffen…
En dan het blad Parbode. Ze hebben me in januari uitgebreid geinterviewd voor hun opinie maandblad. Het ging over de noodzaak om Suriname in beweging te krijgen etc.
Leuk artikeltje geworden, maar net voor de publicatie in het februari nummer hadden ze problemen met de sponsors en werd het nummer iets dunner. Mijn interview zou komen te vervallen. Het zou het maart nummer worden. Krijgen we een mailtje van iemand van de eindredactie dat ze het helemaal vergeten zijn op te nemen… Lekker professioneel, denk ik dan. We hebben in de week ervoor nog gevraagde foto’s opgestuurd. Maar goed, het moet nu april worden, ik ben benieuwd.