Afkoelen

Hehe, ik ben weer afgekoeld. Zo'n fietsdrama gaat je natuurlijk niet in de kouwe kleren zitten. Ik hou helemaal niet van ruziemaken, maar in dit geval vond ik toch echt dat ik in mijn recht stond.

Zo, genoeg over tweewielers. Verder gaat het prima, hoor!
Het weer helpt ook mee aan mijn afkoelingsproces. Vandaag heb ik voor het eerst in een oktobermaand de hele dag de zon niet gezien. De afgelopen dagen zijn al een aantal pittige buien gevallen. En oktober gaat hier door voor de heetste maand van het jaar!
Vreemd, hoor...maar wel fijn voor de plantjes. Als het nou even zo blijft, dan ben ik tevreden!

Ton en Brigitte zijn inmiddels gearriveerd, de eerste vakantieweek hebben ze al achter de rug. En ik heb ze zowaar af en toe met een boekje zien zitten! Let wel, af en toe, want echt stilzitten kunnen mijn schoonouders niet.
Ik probeer het een beetje binnen de perken te houden omdat ze echt aan wat ontspanning toe zijn. Maar het lukt slechts ten dele. En om eerlijk te zijn is het wel erg prettig als je de klussen over meer mensen kan verdelen!

De kindjes zijn helemaal blij, die vermaken zich dagelijks met hun Pake en Omi. Daarnaast gaan ze hun draai op school steeds meer vinden.

Sietse's droom ging afgelopen donderdag in vervulling. Hij mocht tijdens de vlaggenparade de vlag helpen hijsen! Hij stond helemaal te stralen en vergat op het cruciale moment dat hij aan het touw moest trekken. Amber wilde er ook bij gaan staan, maar die werd teruggefloten. Haar klas is nog niet aan de beurt...
Met Bastiaan gaat het nog steeds z'n drukke gangetje. Maar binnenkort komt er wat meer lucht: hij heeft er iemand bij!
We waren al een tijdje aan het zoeken, maar die zoektocht had niemand opgeleverd. En ineens lag er een open sollicitatie in de bus! Inmiddels is alles rond, de dame loopt een paar dagen mee en gaat dan echt beginnen. Ze zal vooral ondersteunen met de groepstrainingen. Op dit moment heeft Bastiaan er twee tot drie per dag en omdat hij zelf altijd meedoet is dat iets teveel van het goeie.

Op mijn werk loopt het ook lekker. We hebben er maar liefst drie kantoorcollega's bij, dus het is tijd voor een nieuwe inrichting. Ik verhuis van de ontvangstruimte naar een eigen hokje iets verder naar achteren. De nieuwelingen zijn er voor het promoten van de tours, die gaan nu dichter bij de klant zitten. Mijn cliënten zitten met name in het buitenland, dus ik hoef niet zo in het oog te lopen.
Natuurlijk jeuken mijn handen om mijn hokje eens mooi in te richten. Maar ik ben daarin behoorlijk beperkt, want we zitten in zo'n monumentaal pand. Geen ingewikkelde schilder- en timmerklussen dus, dat is niet toegestaan.
De stagiaires en vrijwilligers blijven zich melden, ik blijf gewoon lekker bezig. Routine wordt het niet, er is elke week wel weer een nieuwe uitdaging. Echt op z'n Hollands, hahaha...

Fiets met een (bij)smaakje

Klantvriendelijkheid ontgroeit in Suriname langzaam maar zeker de kinderschoenen. In winkels, restaurants en andere bedrijven word je steeds vriendelijker aangesproken en zelfs overheidsinstanties doen hun best.
Maar helaas zijn er nog genoeg bedrijven waar de klantvriendelijkheid ophoudt bij de factuur. De kreet after sale service lijkt hier te zijn uitgevonden, je hoort het elke dag. Helaas is het vaak niet meer dan een kreet, dat mocht ik onlangs weer ervaren...

De indertijd gestolen Graaf Floris fietsen duiken niet meer op. Het zijn de fietsen van Ton en Brigitte, die hadden we in hun afwezigheid uitgeleend. Inde stad is zo'n fiets allesbehalve veilig, en het ging ook mis. Jammer, maar het is niet anders.
Ton en Brigitte hebben er destijds met veel plezier op gefietst en komen al snel weer op vakantie. Wij dus op zoek naar nieuwe fietsen van hetzelfde merk. Helaas. Elke maand loop ik binnen bij Radji Enterprise De Tweewieler, een moderne fietsenzaak in Paramaribo, met filiaal in Nederland. En elke keer hoor ik dat de nieuwe voorraad van de degelijke Hollandse fiets er nog niet is. Uiteindelijk geven we het op en kiezen we voor een ander merk uit de winkel.

Een stuk duurder, maar niet beter, zoals later zal blijken.
Meteen na de aankoop begint de ellende. De stagiaire bij Bastiaan, die op de ene fiets rijdt, heeft het ene probleem na het andere en moet telkens van fiets ruilen. Bij de ene vallen de trappers er zowat af en moeten vervangen worden. Bij de andere zijn het banden die continu leeglopen, versnellingen die het niet goed doen, een ketting die eraf loopt als je de Meerzorgbrug op fietst.
Nu is dat laatste door de politie verboden, maar toch...het zijn Belgische fietsen, die moeten zo'n hellinkje met gemak kunnen nemen.
In Nederland zou de fiets allang zijn geruild, maar goed, Suriname is Nederland niet. Dus leveren we braaf de fiets met de grootste problemen weer in ter reparatie.

Als we hem terugkrijgen is één van de versnellingen vastgezet. Die werkt dus niet meer, is ook niet nodig, vindt de verkoper. In Suriname zijn er toch geen bergen. In eerste instantie laat ik het over me heen komen. Maar de fiets gaat alleen maar slechter rijden, dus trek ik wat harder aan de bel. En daar begint het feest. Want een klant die klaagt is geen koning...
Het wordt een gehaal en getrek dat dagenlang duurt. Bij De Tweewieler hebben ze blijkbaar nooit gehoord van garantie en al helemaal niet van het terugnemen van een slechte fiets.
Uiteraard ben ik de enige die heeft geklaagd over dit merk, hij is vast slecht gebruikt, van alles wordt me naar het hoofd geslingerd. Maar ik hou stug vol. Uiteindelijk wordt een oplossing aangeboden die niet van harte komt maar verrassend klantvriendelijk is. Fiets omruilen en het verschil krijg ik terug. Fijn, probleem opgelost.

Maar te vroeg gejuicht.
Gelukkig ben ik niet degene die de fiets de volgende ochtend gaat inleveren, anders was het beslist uit de hand gelopen. Omdat ik aan het werk ben, bieden Ton en Brigitte bereidwillig aan de fiets weg te brengen.
Intussen blijkt dat de verkoopleider en de grote baas van de Tweewieler terug zijn gekomen op het aanbod. Een misverstand, noemen ze het. Als ik telefonisch aangeef dat ik daarmee niet akkoord ga, slaat de vlam in de pan.
Wat volgt is een partijtje schreeuwen en schelden door de telefoon, en als dat niet werkt gooien ze de hoorn erop.
Intussen zijn Ton en Brigitte al onderweg naar de winkel, ik kan ze niet meer bereiken om ze voor te bereiden op het feest.

En een feest wordt het. Een onsmakelijk feest, maar Ton's combinatie van standvastigheid en realisme brengt uiteindelijk redding. De probleemfiets mag worden ingeleverd en wij krijgen een graaf Floris in de plaats (grappig genoeg waren die eerder niet leverbaar...). Het prijsverschil, ruim honderd SRD, krijgen we niet terug, maar daar maak ik me niet meer zo druk over.

Het is wel een fiets met een (na)smaakje geworden. Maar dat zal slijten. En uiteindelijk zullen ook bedrijven als De Tweewieler het licht van de after sale service wel zien.

Maar tot dan, meneer Radji Enterprise en consorten, zien jullie mij niet meer terug!

De eerste week

Zo, het zit erop...de eerste schoolweek hebben we achter de rug. Langzaamaan beginnen de kindjes te wennen aan hun nieuwe school. Ik moet eigenlijk zeggen 'scholen' want ze zijn er allebei heilig van overtuigd dat hun klasje een aparte school is. Tja, begrijpelijk als je van een school met 17 kinderen komt. Dan is een klas met 25 kinderen in jouw beleving ook een school!

Amber lijkt haar draai al een beetje te hebben gevonden. Op de tweede dag wordt de juf al gecorrigeerd als ze ' Berend Botje' zingt. 'Nee, zo is het niet goed!!!' Maar op de vraag van de juf of zij dan kan voorzingen hoe het wel moest, houdt de wijsneus haar mond stijf dicht.
Ik heb nu al de rapportage gehad dat het een heel flink meisje is, maar wel één met een eigen willetje. Hahaha, ze hebben nog niks meegemaakt!

Sietse durft nog niet zo goed. Hij is vrij rustig in de klas en doet nog niet met alles mee. Hij komt elke dag heel verlegen binnen en komt pas in de loop van de dag een beetje los. Maar dat ging op de peuterschool net zo, toen deden ze er allebei een paar weken over om hun plekje te vinden.

De dagelijkse vlaggenparade vinden ze een feest! Alleen daarom al zou ik nooit laat durven komen...
Om exact 3 minuten voor 8 gaat de bel. De kinderen worden per klas opgesteld op het schoolplein, een juf en twee kindjes staan al klaar met de vlag.

Iedereen doet een klaprondje, daarna handjes omhoog, op de schouders, in de zij en langs het lichaam. Vervolgens zingen ze beide coupletten van het volkslied. Niet nieuw voor onze kids, die hebben dat al op de peuterschool geleerd. Daarachteraan nog een liedje van twee regels over de vlag en dan mag iedereen naar binnen.
Vooral Sietse vindt het fantastisch, zijn klas heeft goed zicht op de vlag. Met stralende ogen zingt hij naar hartelust mee. De peuters staan voorlopig wat verder weg, daar zitten nog wat huilende kinderen tussen. Toch doet Amber ook goed mee.

Vandaag was hun eerste overblijfdag. Op het menu stond bami, ze hebben allebei goed gegeten.
Mijn eerste indruk van de leerkrachten is goed; ze schreeuwen niet, maar pakken de kinderen rustig aan. Nu is er ook niet zoveel aan te pakken, de meeste kinderen zijn nog rustig en goed te hanteren. Ben benieuwd hoe dat er over drie weken uitziet.

Na zo'n eerste week weet ik nog weinig over het reilen en zeilen op de school. De schoolgids heb ik nog niet gehad, de eerste ouderbijeenkomst is nog niet gehouden en achter de meeste info moet ik zelf aan. Vandaag zag ik wel het weekprogramma in Sietse's klasje hangen, ik heb het meteen overgeschreven. Het oogt modern en gevarieerd, ben benieuwd hoe Setse erop reageert.
Volgende week krijgt hij voor het eerst gymles. In gymtenu, geel broekje en wit t-shirt.
Over het programma van Amber weet ik nog niks. Behalve dan dat ze op vrijdag zwemles heeft. En Sietse? Nog niks gehoord.

Ik kijk uit naar de eerste voorlichtingsdag, want ik heb een berg vragen...

Onze eerste schooldag

Uitgeput zijn we vanavond in bed gerold. Op tijd, want morgen moeten we weer vroeg uit de veren. Het nieuwe schooljaar is begonnen!

Sietse:
Mama was al heel vroeg wakker, die vond het allemaal reuze spannend. De reistijd, de school zélf, het was natuurlijk allemaal onbekend. Op tijd vertrekken dus, en dat lukte prima.
Vrolijk stapten we in de auto, even zwaaien naar Papa, die had patiënten aan huis.
Maar we waren de brug nog niet over of mama schoot in de stress. File!!! Gauw de andere kant op, om de file heen. Knap bedacht van Mama. Maar blijkbaar waren er nog meer slimme mama's want ook de omweg stond vol auto's. Ambertje viel in slaap en ik keek naar alle auto's. Er zaten veel stinkauto's tussen, ik moest er meteen van hoesten.
Het viel Mama tegen, we waren best lang onderweg. Maar toch op tijd, vijf voor acht. De bel ging om acht uur.
Amber kwam een beetje duf binnen, ze was net wakker.
Jeetje, wat een drukte!!!
Overal kinderen, de meeste hadden een groen shirtje aan, net als ik. De kleine kindjes niet, die hoeven nog geen uniform. Amber en ik waren helemaal verstijfd van verbazing, zoveel kindjes hebben we nog nooit bij elkaar gezien. We hebben niet eens het volkslied meegezongen (dat doen ze hier elke ochtend terwijl de vlag wordt gehesen). Na een praatje van een meester en een juf mochten we naar de klas.
Amber:
Sietse ging eerst, naar de kleuter A. Hij vond het wel een beetje spannend, dat kon ik zien. Maar hij heeft niet gehuild. Sommige kindjes huilden wel, heel hard. Ik vond het allemaal maar eng.
Toen was het mijn beurt!. Ik ben dapper achtergebleven, maar Mama kon zien dat ik het niet prettig vond. Al die huilende en rennende kinderen om me heen, ik werd er nerveus van. Gelukkig was hondje Bruintje mee, ik heb hem goed vastgehouden.
Later heb ik wel met alles meegedaan, ook buiten gespeeld. Maar mijn brood hoefde ik niet. Ik heb het volgehouden tot mijn Mama kwam, toen ik haar zag begon ik meteen te snikken. Ze moest me optillen en de eerste vijf minuten bleef ik op haar schouder hangen.
Sietse:
Ik was heel blij om Mama weer te zien! Ik had het goed gedaan, zei de juf. Ik heb er twee, Euridice en Purdy. Grappige namen, he? Ze lijken me ook wel lief. Ambers juffen heten Rachel en Shelley.
We waren 's middags wel een beetje van slag. Ik huilde om alles en om niets. En Ambertje vertelde huilend aan Mama:' ik zoek je. En ik vind je niet!' En ze had mij ook gemist. Mama heeft ons later een halfuurtje in bed gezet, omdat we een beetje huilerig bleven. Daarna ging het beter, en toen we een doos met nieuwe badspeeltje kregen was het helemaal feest!

Geen grappen vanavond, na het eten (vis, bloemkool en rijst) en het bedritueeltje moesten we meteen in bed. Lichten uit en geen praatjes meer. Mama kwam nog 1 keer kijken en daarna bleef ze lekker in haar kamer. We hebben nog even geroepen, maar de enige die kwam kijken was Klaas Vaak!

Factor Tijd

Het is hier altijd zomer, dat klopt, maar toch lijken de dagen steeds korter te worden. Je bent nog maar net halfslapend je bed uit of de dag is alweer om...
De tijd vliegt en wij vliegen er achteraan.

Behalve een etentje vorige week vrijdag hebben we niet eens officieel stilgestaan bij het feit dat we hier al een jaar zijn. Soms lijkt het nog maar zo kort, en soms hebben we het gevoel dat we hier al jaren zijn.
Als je kijkt naar we al hebben gedaan, zou je inderdaad denken dat we al heel lang hier zitten. Leuk stekje, de klussen rond het huis vorderen langzaam maar zeker, moestuintje werpt vruchten af, de praktijk loopt goed, we zijn al redelijk gewend aan het reilen en zeilen in Suriname.

Maar als je kijkt naar wat er nog moet gebeuren...oef.
De 11 halfuitgepakte dozen in mijn kantoortje zijn het levende bewijs: we zijn nog lang niet klaar! Afspraken hierover maken heeft weinig zin. We komen tijd en bergruimte tekort. Eerst maar eens het laatste oplossen, dan wordt het eerste een stuk makkelijker!
Het huishouden begint nu een beetje op orde te raken, Evy komt trouw vijf dagen in de week. Naar mijn ramen kijk ik niet meer, die zijn altijd schoon. Maar het huis op orde houden blijft een dagelijkse strijd, die we nog steeds regelmatig verliezen. Gelukkig voor Evy, die heeft dus altijd wat te doen...
Onze administratie blijft een zorgenkind. Het is regelmatig zoeken naar documenten; gelukkig komen ze altijd weer boven water, maar je bent dan wel een hoop frustratie en ergernis verder.

Behalve onze familie en vrienden hebben we eigenlijk weinig gemist het afgelopen jaar. We zijn inmiddels door onze grote voorraad blikjeswaren heen, maar daarzonder is het ook goed leven. Op een paar producten na is alles hier te krijgen. De prijzen van eerste levensbehoeften vallen weleens tegen, melk en yoghurt bijvoorbeeld zijn hier in vergelijking met Europa heel duur. Ik zou een Aldi of Lidl met open armen verwelkomen!
Uit eten is daarentegen vrij goedkoop (maar daar hebben we weinig tijd voor).
Ons moestuintje is wat dat betreft een uitkomst! We eten tayerblad, spinazie, komkommers, kool, kouseband, tomaat en sla van eigen grond.
De Hollandse flespompoen doet het tot mijn stomme verbazing ook, er zitten al zes pompoentjes aan de struik.
Met de broccoli wil het helaas maar niet lukken. Het zijn prachtige planten, ze groeien als kool maar niet als broccoli...oftewel, geen krop te bekennen. Iemand nog tips?
Binnenkort gaan we bloemkool uitproberen, onder schaduwgaas. Ben benieuwd of een minder verzengende zon wat meer oplevert voor zulke gewassen.

Onze kindjes herinneren zich niet veel meer van Nederland. Ze weten alleen nog dat het ver weg is, dat je er met het vliegtuig heen moet en dat de familie er woont. De meeste familieleden herkennen ze nog feilloos, maar met de vriendjes en buren van toen wordt het al moeilijker.
Het Nederlandse accent, voor zover ze dat al hadden ontwikkeld, is helemaal verdwenen. Ze gebruiken een grappig mengelmoesje van typisch Surinaamse en typisch Nederlandse uitdrukkingen met een onvervalst Surinaams accent. Ontzettend grappig om te horen, we horen het ook de hele dag...want de mondjes staan niet stil. De voetjes trouwens ook niet. Het zijn hele beweeglijke kinderen, dansen, rennen en springen zijn hun grootste hobbies!

Bastiaan zit hier helemaal op zijn plek. Hij heeft een superdruk leven, loert af en toe op de weblog maar komt er niet meer aan toe om iets te schrijven. Seniorenfit, Diabeter, Kidzfit in de maak, spinning en circuit training en natuurlijk ook nog de reguliere patiënten. De werkdagen zijn lang, veel langer dan in Nederland. Hoezo relaxed leven in Suriname???
Maar goed, voor je eigen toko moet je wat overhebben. En we zijn nog steeds druk op zoek naar ondersteuning.
Gelukkig wisselen de stagiaires elkaar af. Het houdt je scherp, zegt Bastiaan, en een extra hand is natuurlijk altijd fijn.
Op één gebied is hij (gelukkig) nog niet ingeburgerd: het nakomen van afspraken. Hij is nog steeds stipt en ergert zich groen aan mensen die laat komen of niet verschijnen zonder bericht. Dat gebeurt hier vaker dan in Nederland, heel vervelend, maar tot op zekere hoogte moet je daarmee leren leven.

En ondergetekende? Mist vooral haar zusje en neefje heel erg, de rest van de familie en vrienden is ook nog regelmatig in de gedachten.
Maar verder is er niet veel waar ik naar terugverlang. Natuurlijk, de practische zaken zijn in Nederland heel goed geregeld en het leven is in dat opzicht een stuk makkelijker dan in Suriname.
Bij de Edah haalde ik mijn kropje sla, keurig geoogst, voorgewassen en ingepakt. Zo klaar, lekker en lekker makkelijk.
Hier zaai ik de sla, zie hem opkomen, moet hem elke dag water geven en na een maandje of twee zelf uit de grond trekken en wassen. Minder makkelijk,kost meer tijd.
Maar de sla heeft nog nooit zo lekker gesmaakt! Wij genieten en familie en vrienden genieten mee. Want er is altijd genoeg om met een ander te delen.

Dit klinkt allemaal heel leuk, maar het is niet altijd even makkelijk om een nieuwe start te maken en een nieuwe balans te vinden.
Wat ik vooral mis is: tijd. Tijd om met z'n viertjes door te brengen, tijd om de duizend dingen te doen die ik me heb voorgenomen, tijd om contact te houden met iedereen die me dierbaar is. Hoezo ' in Suriname hebben ze alle tijd?' Waar hebben ze die tijd dan verstopt?

Natuurlijk is er genoeg om over te klagen, en als ik dat nodig vind doe ik dat dan ook naar hartelust. Daar neem ik wel de tijd voor, hahaha...en dan gaan we weer vrolijk verder.
Mijn tijd is overigens weer om, het is bedtijd!

Vandaag is een spannende dag, het is 1 oktober. Het begin van een nieuw schooljaar op de nieuwe school van de kids. Verslag volgt, ik zal er tijd voor maken...