Ziek

Het begint met een kuchje, en anderhalve dag daarna is ze ineens heel ziek. Hoesten, hoge koorts en ontzettend benauwd. Ja, Ambertje heeft het zwaar te pakken.
Bij Sietse hebben we natuurlijk al het nodige meegemaakt op het gebied van benauwdheid, maar toch schrikken we hiervan. Naar de dokter dus, die ons meteen doorstuurt naar het lab. De labuitslagen zijn volstrekt niet alarmerend en de Mexicaanse griep is het niet. Toch blijven we bezorgd. En terecht, naar later blijkt. Want er komen steeds meer medicijnen bij maar Amber knapt niet op.
Drie dagen en vier artsen later ligt ze in het ziekenhuis. Amber blijkt astmatische bronchitis te hebben en een beginnende longonsteking. De nachtmerrie begint opnieuw...maar dan met ons andere kind. We kunnen ons alleen maar verbijsterd afvragen of het chronisch is en waarom het dan nu pas boven water komt. Maar tijd om na te denken over het hoe en waarom is er nauwelijks, het gaat er nu om om Ambertje snel weer op de been te krijgen.
Dubbele spanning, vooral voor Bastiaan. Die moet woensdag vertrekken naar Nederland, zijn broer trouwt twee dagen daarna. Propvolle agenda in verband met het vertrek, het werk moet doorgaan dus dat wordt full time bivakkeren in het ziekenhuis voor mama. Sietse kan terecht bij de naaste familie, die komt gelukkig niets tekort.

Omdat het niet vlot met het herstel moet er een paardenmiddel bijkomen: prednison. Ook daar zijn we bekend mee, Sietse twee keer zo'n kuur gehad toen we nog in Nederland woonden.
Het paardenmiddel in combinatie met verneveling om de drie uur doet gelukkig zijn werk. Amber gaat vooruit en Bas kan woensdag met een (klein beetje) gerust hart in het vliegtuig stappen. En na vier dagen huppelen Ambertje en haar gesloopte moeder het ziekenhuis uit. Met een tas vol medicijnen, maar goed, een kniesoor die daarop let.
Hoe ziek ze ook is, Ambers temperament lijdt nergens onder. Ze weigert tijdens haar ziekenhuisverblijf categorisch ook maar één woord te wisselen met de verpleging of de artsen. Een uitzondering maakt ze voor de medewerkers van de speelkamer, maar verder krijgt niemand in het ziekenhuis haar stem te horen. Of ze moeten stiekem hun hoofd om de hoek steken als ze met mij babbelt...
Het enige dat ze doet is hen strak aankijken, met een boze blik in haar donkere oogjes. Met veel moeite krijg ik haar ertoe bij vertrek een handje te geven, maar ook dan komt er geen lettergreep uit. Dwingen helpt toch niet, dus ik laat het maar zo.

Terwijl Ambertje thuis vlot herstelt, staat niets het spetterende trouwfeest in Nederland meer in de weg. Margot en Wouter trouwen, Bastiaan is er gelukkig bij en wij genieten op afstand mee.

Intussen zijn we drie weken verder, Amber is weer kerngezond. En langzaamaan durven wij (lees: ik) ons ook weer te ontspannen. Ze mag weer in de zandbak spelen en ik voel nog maar gemiddeld 1 keer per dag aan haar voorhoofd of ze koorts heeft, hahaha!

Natuurlijk weet je als ouder dat je niet alles kan voorkomen. Maar als een kind dat goed en gezond eet en overwegend gezonde lucht inademt plotseling zo ziek wordt, dan wordt je ineens weer geconfronteerd met hoe kwetsbaar zo'n hummeltje eigenlijk nog is.
Tja, dat vertellen ze er niet bij als je aan kindjes begint...

11 november, Sietse 6 jaar

Het huis is een modderpoel, in Sietse's kamer struikel je over de cadeaus, het grasveld is platgetrapt en de zandbak is bijna leeggeschept. Her en der liggen nog bekertjes en kleurplaten maar we zijn te moe om verder te gaan met opruimen...
Oftewel, het was een spetterend feest.
Uiteraard is de limiet van 30 kinderen overschreden. Mijn excuses aan de vrienden, kennissen en familieleden die ik dit jaar heb overgeslagenbij het uitnodigen. Maar we hadden natuurlijk de keus gemaakt voor een voetbalwedstrijdje, dus hebben we voornamelijk kindjes uitgenodigd in Sietse's leeftijdscategorie.
En geloof me, dat is niet niks. Petje af voor de moeders met grote gezinnen en petje af voor de leerkrachten die het volhouden om elke dag voor de klas te staan!


Aan het feest gaan twee spannende dagen vooraf. Sietse krijgt weer oorontsteking, voor de derde keer in anderhalve maand. De dokter geeft in eerste instantie geen antibioticakuur omdat hij die al eerder heeft gehad. Maar als de andere medicatie niet goed blijkt aan te slaan hebben we geen keus. De avond voor Sietse's verjaardag is er nog telefonisch overleg met de dokter en gaat ie toch weer aan de Bactrimel.
En gelukkig, het gaat goed! Aan het einde van de ochtend trakteert hij op school. De zetpillen blijken vanmiddag niet meer nodig, dus we halen opgelucht adem. Ook de fikse regenbui rond het middaguur stopt keurig op tijd...het feest kan beginnen!

Het eerste kind meldt zich tot onze verbazing al om half vier in plaats van vier uur. En nog wel meer kindjes zijn vroeg, ouders blijken de reistijd toch te hebben overschat. Gelukkig zijn Amber en Sietse op tijd gedoucht, die kunnen meteen gaan spelen.
Je kan wel merken dat dit een feestje voor iets grotere kinderen is. Bij eerdere feestjes bleven een heleboel ouders erbij. Deze keer leveren de meeste ouders hun kinderen af en komen hen na een paar uurtjes weer ophalen.
Dat heeft al voordeel dat je je meer op de kinderen kan concentreren en je de ouders niet hoeft te vermaken. Nadeel: je bent voor even ouder van alle kinderen, er is niemand anders die hen corrigeert...

Het voetballen begint al meteen en gaat door totdat de kinderen geen hand meer voor ogen zien. De moderne opvoeding ten spijt is er maar één meisje dat mee wil voetballen met de jongens. Nee, niet Amber...die zit met de andere dames te babbelen, te kleuren en te tekenen. Ik kijk het tafereel met verbazing aan. Het zijn vrijwel allemaal kinderen van moderne ouders, waar is het misgegaan?
Tijd om erover na te denken is er niet, de patat moet worden gebakken en de voetballertjes willen wat drinken tijdens de rust.

De organisatie verloopt vrij soepel; niet in de laatste plaats omdat zus Peggy erbij is. Voetballen gaat vanzelf, compleet met scheidsrechter en medailles voor de winnaars. Een hele grote jug met roosvicee zorgt ervoor dat de kindjes voldoende te drinken hebben. Snoepjes en chips mogen ze zelf pakken, wij doen af en toe een rondje met een klein hapje. Werkt prima!

We hebben weer een heleboel geleerd voor de volgende keer. Iets eerder beginnen met patat bakken, bijvoorbeeld. Met zoveel mensen hou je dat anders niet bij.
Maar wat ik er zeker in hou is één gerecht voor iedereen, zowel voor de volwassenen als de kinderen. Het is hier traditie om voor volwassenen wat meer uit de kast te trekken maar dat doe ik dus mooi niet meer...sorry, ouders.

Het volgende spektakel is in maart, dan wordt Amber vijf. Ben benieuwd met welke wensen zij komt!

Klik op de foto voor het beeldverslag.

Verjaardag Sietse nov 09

Thema: voetbal

De verjaardagskoorts heerst weer in huize Zorgeloos.
Sietse wordt aanstaande woensdag zes, geen rond getal, dus normaal gesproken komt er niet veel verjaardagstress aan te pas.
Maar het mannetje heeft dit jaar een verrassing voor ons in petto.
'Ik wil een voetbalfeestje!' kondigt hij aan, op een mooie zonnige dag in september. En inmiddels is ons duidelijk geworden dat hij het meent. Okee, moet niet moeilijk zijn, denk ik. Gewoon een paar shirtjes kopen, bal erbij en schoppen maar.
Maar uiteraard loopt het weer een beetje anders dan verwacht...en voor je het weet zit ik middenin de voorbereidingen voor ons allereerste echte themafeestje.
Themafeestjes zijn al een tijdje 'in' in Nederland. En, het kan ook niet anders, die mode is bezig over te waaien naar Suriname.
Niks voor mij, dat gedoe, heb ik altijd geroepen. Tja...

Maar goed, er komt dus een voetbalfeestje. Of zoiets. Want een feest rond het thema voetbal blijkt minder makkelijk te organiseren dan het lijkt.
Dora of Spiderman bijvoorbeeld, da's een heel ander verhaal. Bekertjes, bordjes, servetjes, snoepzakjes, ballonnen, slingers, speelgoed, kostuums, hebbedingetjes, je kan het zo gek niet bedenken of Dora's kop staat erop. Of die van een ander tv-figuur...
Maar bijna niks rond het thema voetbal. We komen in eerste instantie niet verder dan wat voetbalkaarsjes...
Mijn eerste impuls is om het hele idee dan te laten varen, maar mijn creatieve zus steekt daar een stokje voor. We gaan dus zélf aan de slag (hellep!) en het gaat nog leuk worden ook. Iemand nog suggesties?

Vervolgens begint de discussie over het eten. Altijd een bron van zorg voor mij. Surinamers zijn daar zeer zorgvuldig en gul in. Er moet altijd veel en lekker eten zijn, liefst zo gevarieerd mogelijk. Helaas is deze prachtige traditie niet in mijn genen doorgesijpeld. Ik vind pannenkoeken of gebak met koffie ook een prima traktatie (blijkbaar hebben de genen van mijn Nederlandse stamvader Bastiaan de Bruin wél hun weg naar mij gevonden). Het is niet krenterig bedoeld, zeker niet, maar ik word altijd zenuwachtig van de heisa rondom het eten. Heeft iedereen genoeg, is het nog wel warm, waar hangen die lepels nou weer uit, servetten op? en zouden ze het lekker vinden? Met name de laatste vraag is genoeg voor een flinke hap stress.
Hoe minder variatie, hoe minder stress, redeneer ik dus gemakshalve (lees: gemakzuchtig). Gewoon één gerechtje, lekker makkelijk! Maar mijn naaste omgeving is het daar toch niet helemaal mee eens en probeert dat op een tactvolle manier duidelijk te maken. De discussie is nog gaande...

Een ander punt om over na te denken is snoepgoed. Met mate, is het devies. Ik schrik soms van wat de kinderen op verjaardagsfeestjes krijgen aangeboden. Handen en zakken vol snoep...Bastiaan en ik zijn het erover eens dat we dat niet willen.
Geniet, maar snoep met mate. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Alle winkels hier barsten van verrukkelijk, maar o zo ongezond snoepgoed. Het alternatief is fruit, maar daar zit dan weer een hoop werk aan. Ik zie me al veertig fruitstokjes rijgen...
Veertig??? Ja, daar zal het qua gasten op uitdraaien als ik niet uitkijk. Want Sietse is druk bezig de halve school uit te nodigen. Alle kids uit zijn klas van vorig jaar, de kinderen uit zijn huidige klas en wat kids in Ambers klas. En verder iedereen die hij tegenkomt...
Gelukkig zijn de meeste ouders zo verstandig om af te wachten totdat er een uitnodiging op papier komt. Dit weekend gaan Sietse en ik ervoor zitten, want ik wil wel graag onder de 30 kinderen blijven. Hij zal keuzes moeten maken.

Genoeg om over na te denken, dus. MEGASTRESS!!!



Ja hallo, ik moet me toch ERGENS druk om maken?