Het bewijs

En voor degenen die niet weten waar de rode pink voor dient:
het is het bewijs dat je hebt gestemd (en moet voorkomen dat je het een tweede keer probeert). De inkt gaat er pas na een paar dagen af, schrobben helpt niet, dus doe geen moeite...

Suriname heeft gestemd (en hoe!)

Het bewijs...een rode pink!


Nou, ze zijn gekomen, hoor, de kiezers. Iets meer dan 70 procent heeft gestemd, schat ik. En hoe...


We naderen het einde van een bloedstollende race. Maar, zoals verwacht, eentje die nog even onbeslist blijft. Want niemand heeft een meerderheid gehaald waarmee comfortabel kan worden geregeerd. Het wordt dus weer een paars kabinet. Maar hoe paars, dat weten we nog niet.
De stemmen zijn inmiddels geteld, het ging lekker vlot en de uitslag staat al zo goed als vast.
Details lezen jullie vandaag wel in de kranten, maar het komt erop neer dat de Megacombinatie fors gegroeid is en dat het Nieuw Front fiks gekrompen is. De vraag is wie van de twee combinaties genoeg andere partijen om zich heen kan verzamelen om een regering te vormen. De strijd is dus nog niet gestreden!

Ik moet Sietse straks het slechte nieuws brengen als hij wakker is. 'Zijn partij' heeft het niet ver geschopt. Nul zetels.
Ach, volgende keer beter...en wie weet willen de andere partijen Suriname ook wel schoonhouden.

deze partij haalde zes zetels binnen.


Het was een hele rustige stembusgang. Geen ruzies, geen vechtpartijen, een typisch Surinaamse verkiezingsdag. Ons tochtje langs wat stembureaus vanmiddag leverde geen spectaculaire foto's op. Het was zo ontspannen dat het bijna saai was...


Ben benieuwd hoe de dag van vandaag eruit gaat zien.
Feestelijk voor de combinatie die als grootste uit de bus is gekomen, zou je zeggen. Maar ja, dat was de vorige keer ook en toen stak de op één na grootste combinatie er een stokje voor.
De paarse partij werd toen schaakmat gezet door een paars kabinet...

vrouwtje in partij outfit

We zullen het zien! Terwijl Nederland langzaam ontwaakt, duikt het grootste deel van Suriname het bed in. Verkiezingen of niet, het leven gaat verder.

Suriname stemt (niet?)

We hadden natuurlijk overal op gerekend...behalve op een electoraat dat wegblijft! Als ik de eerste berichten mag geloven valt de opkomst erg tegen.
Maar dat is natuurlijk niet zo gek, iedereen is nog aan het werk of komt er net vandaan. Bovendien heeft het de afgelopen twee uren pijpstelen geregend.

Ze komen dus heus wel, ze hebben nog drie uurtjes de tijd. Maar het feit dat er -verspreid over de stembureaus- nog zo'n 50.000 niet opgehaalde oproepingskaarten op evenzoveel burgers liggen te wachten, is wel zorgelijk.
Een deel van hen komt ongetwijfeld nog opdagen vandaag. Maar op zo'n kleine bevolking is het een grote groep niet-stemmers. En een gemiste stem is een gemiste kans.

Verder weinig bijzonderheden, het loopt allemaal gemoedelijk en ordelijk. Politie-agenten slenteren rond, maken hier en daar een praatje. Voor de ordedienst valt er ook weinig te ordenen.
Het enige incident waar ik van hoor is een mevrouw in het binnenland die niet kan/mag stemmen omdat ze doof en blind is. Ze heeft niemand gemachtigd om namens haar te stemmen en ze kan het stembiljet niet zélf invullen. Maar volgens de regels moet je, als je zélf komt opdagen, ook zélf stemmen. Oeps!
Het feestje gaat voor haar dus niet door, althans, dat meldt de verslaggever.

Uiteraard nemen we ook een kijkje, bij een stembureau op Meerzorg. Daar is het nog rustig. Zoals altijd staan de propagandisten broeder- en zusterlijk naast elkaar. Met de voorbeelden in de hand, om hun aanhangers de laatste steminstructies te geven.
Een dreigende hoosbui jaagt ons echter al snel weer naar huis. Verkiezingen zijn ook leuk voor de tv, lekker droog met een kopje thee erbij...

Verkiezingsdag

Nou, 't is begonnen, hoor...
Zoonlief stond vanochtend om half acht naast zijn bed. En om 8 uur zat ie klaar voor de tv. Helaas, nog niets te zien!
'Is het al begonnen, mama?'
Jazeker, om zeven uur. Maar hier op de plantage merk je er natuurlijk nog niks van. Ik heb geen idee van wat Sietse zich voorstelt over de verkiezingen. We gaan vanmiddag wel bij een paar stemlokalen langs, zodat hij een beetje van de sfeer meekrijgt. Meer nieuws volgt!

Suriname stemt!

Het lijken de vlaggetjesweken wel...niet van C&A, want die hebben we hier niet. Maar het feest is er niet minder om. Suriname gaat naar de stembus!
Moet dan dan zo uitbundig? Ik hoor ze de vraag al stellen.
Moet niet, mag wel...en als je hebt geaccepteerd dat de uitbundigheid onderdeel is van de Surinaamse cultuur, ga je het zelfs leuk vinden. In elk geval leuker dan de beelden van gevechten en geruzie die je elders in de wereld ziet.

Het duurt even voordat de verkiezingskoorts me te pakken krijgt. Ik ben niet zo vatbaar voor koorts, om te beginnen, en als je zélf niet gaat stemmen gaat de hele heisa in eerste instantie langs je heen.
Mijn zoon is de eerste die het virus naar huis brengt, door op een middag trots aan te kondigen dat hij weet op wie hij gaat stemmen.
Mijn belangstelling is meteen gewekt. Wat kan een kind van zes (met politiek neutrale ouders) nou hebben opgepikt via de media? Meer dan ik dacht. Hij kan niet alleen de slogan van zijn favoriete partij feilloos opdreunen, maar geeft ook nog eens met een goed argument aan waarom het die partij wordt. Ze willen Suriname schoonhouden, zegt hij ernstig. Ik waak ervoor hem zijn illusie te ontnemen, temeer omdat onze huisarts een topper blijkt te zijn in dezelfde partij.

Elke dag krijg ik een spervuur aan vragen te verwerken. Zelfs dochterlief doet af en toe een duit in het zakje. Hoewel zij, zoals altijd, de namen op haar eigen creatieve manier verdraait. Haar favoriete partij is 'DVD' (bijna goed!). Niet onverstandig, gezien haar voorliefde voor de leuke Barbiefilms op DVD. Een partij die zich daarvoor inzet zou het bij Amber goed doen!



Als ik doorheb dat je een kind van zes heel wat kunt leren over verkiezingen, begint mijn pen me te kriebelen. Ik schuif het nog een beetje voor me uit, maar ruim een week voor de grote dag offer ik toch maar wat uurtjes slaap op. Het resultaat is een infomapje voor Sietse, met daarin alles wat hij wil weten en kan begrijpen over verkiezingen in Suriname. Inclusief verzonnen verhaaltjes om het geheel wat levendiger te maken. Hij vindt het prachtig en ik heb me weer vermaakt.
Het was erg leuk om iets voor kinderen te schrijven! Wie weet wat daar nog van komt. Hebben die verkiezingen mij toch ook wat opgeleverd...

De aanloop naar de verkiezingen blijft me trouwens vermaken, maar vooral boeien. Niet inhoudelijk, al die mooie beloften hebben we toch al zo vaak gehoord.
Nee, wat me boeit is de manier van campagne voeren. Voor het eerst wordt naast de traditionele massabijeenkomsten massaal gebruik gemaakt van radio, televisie en internet.
Het doet een beetje denken aan verkiezingen in de VS. De vele tv-debatten van vooral de jonge politici zijn nieuwe en meteen populair. Overal kijken kandidaten je aan vanaf kleine tot gigantische billboards. Voor het eerst prijzen alle kandidaten zichzelf zo openlijk aan en maken reclame voor hun kwaliteiten. Ze zijn op tv te zien in reclamespotjes, staan her en der interviews af, doen bezoeken aan huis. Je vindt ze zelfs in je brievenbus, afgebeeld op moderne reclamefolders. Of bijna levensgroot op auto's.
Tot mijn eigen verbazing stoort die zelfverheerlijking me niet eens. Integendeel, ik vind het wel grappig. Nu leer ik de nieuwe generatie politici eindelijk eens wat beter kennen. Al is het maar van gezicht. En nu weet ik ook op welke loze beloften we hen straks mogen afrekenen, hahaha!

Als hartstochtelijk liefhebber van reclame ben ik verrast door de kwaliteit van de partijspotjes.

Ik ben er dus zo eentje die tijdens de film naar de wc gaat en tijdens de reclamebreaks blijft zitten. Gewoon, om te zien hoe men zijn product of dienst aanprijst. Die tic heb ik al jaren, ben er niet voor in therapie gegaan, dus het gaat nooit meer over.

De partij waar Sietse voor valt is de eerste die met een professionele reclamespot en pakkende slogan komt. Al snel volgen de andere partijen. Sommige ogen wat minder vlot dan andere, maar over het algemeen zijn de spotjes van goede kwaliteit. Sommige hebben zelfs een pakkende boodschap (maar mij pakken ze daar jammer genoeg niet mee, hahaha).

De liedjes zijn het echt helemaal! Alle partijen swingen, zingen en rappen dat het een lieve lust is. Ze zouden best een contest kunnen houden: het verkiezingslied van 2010. Aan deelnemers geen gebrek, alle 21 partijen hebben een eigen lied, soms wel twee (of drie, of vier). Vrolijk, meeslepend en vol met beloften voor die geweldige toekomst waar we allemaal op wachten.



Natuurlijk zijn er dingen niet niet veranderen. De massameetings waar politieke partijen hun uiterste best doen elkaar onderuit te halen. Met stoten boven en onder de gordel. Maar dat hoort erbij, dus niet zeuren!
De vlaggen op alle erven, de t-shirts en andere leuke hebbedingetjes die worden uitgedeeld. De verzamelaars van prullaria genieten. Met 21 politieke partijen kan je je verzameling t-shirts behoorlijk opkrikken. Altijd leuk! En vlaggen van alle politieke partijen in je tuin staat ook gezellig.
Sietse is de trotse bezitter van een vlag van 'zijn' partij. Met de strikte instructie dat die in zijn kamer moet blijven, natuurlijk. Papa is fysio, is neutraal en wil neutraal blijven.
Uit beleefdheid hebben we de mok en het infomateriaal van een andere partij ook maar geaccepteerd. Het meisje dat ze kwam langsbrengen was zo vriendelijk dat ik het hart niet had om haar weg te sturen.

Kortom, het is hier een heerlijk sfeertje!
De afsluiting van de campagneperiode voelt bijna als een anticlimax. Vandaag geen enkel partijlied op de radio of tv, geen reclamespotjes. Alle cafeetjes en bars zijn drooggelegd. Geen alcohol te koop, we gaan broodnuchter de verkiezingen in. De stembureaus zijn er klaar voor. Overal zijn de stemlokalen ingericht, medewerkers staan in de startblokken. Suriname is ready voor de verkiezingen.

Nu de periode van drukte en '*podiumtalk' (prachtig woord is dat! meneer Van Dale, die kende je nog niet) voorbij is, voel je ineens de spanning overal. De sfeer is nog steeds gemoedelijk en zal dat ook blijven, maar de zenuwen slaan toe. Iedereen vraagt zich af wat de dag van morgen brengt. Verkiezingen ja, maar wie is de winnaar? Is er wel een expliciete winnaar?

Ik maak me geen zorgen, zeg ik aan de telefoon tegen mijn moeder. We gaan een stralende toekomst tegemoet, wie er ook aan de macht komt. Ze hebben het allemaal beloofd, in hun prachtige reclamespotjes, liedjes, slogans, meetings en folders!
Tja, was het maar waar.

Ik kan me helaas niet wagen aan een voorspelling, ik heb werkelijk geen idee wat het wordt. Heb vandaag wat politieke analyses gevolgd, maar het komt erop neer dat ik het nog steeds niet weet.
De uitslag staat in elk geval vast, ergens vooruit in de tijd. Daarom loop ik niet vooruit op de tijd, ik heb er geen invloed op.

De bedbank ligt al uitgeklapt voor de tv. Morgenavond wordt een hele lange avond. Want ook al staat de uitslag vast, ergens vooruit in de tijd, ik wil het wel zo snel mogelijk weten...