Thuis!

Hoera, ik ben weer thuis!
Nou, eigenlijk nog niet, want ik ben meteen voor het weekend naar Zeeland vertrokken. Omi wordt 60 en geeft een feestje! En ik kan even lekker bijkomen in de gezonde Zeeuwse lucht. De rest vertelt Mama wel...
Sietse

Het ging natuurlijk weer niet zonder slag of stoot. De kinderarts van vandaag had evenveel twijfels als die van gisteren. Alle metingen waren prima, Sietse zag er gezond uit, maar de longen klonken nog niet schoon. De arts was er ook na twee keer beluisteren en een verneveling tussendoor niet uit, zou nog even overleggen met Sietse's vaste arts. Die was vandaag gelukkig ook binnen.
Het werd een ochtend van wachten...wachten op de bezoekronde van de arts, wachten op de tweede controle, wachten op de uitslag van het overleg.
Daar zaten we dan met z'n drietjes, wachtend in het warme kleine kamertje. Of hangend in de gang, loerend naar alle deuren. Verder dan de gang op durfden we niet, stel je voor dat we ze misliepen...
Met name Bastiaans geduld werd danig op de proef gesteld. En terecht, als je vanaf negen uur 's ochtends op de verlossende boodschap wacht, dan heb je het om half twee 's middags wel gehad!

Maar eindelijk kwam ze dan, om half twee, Sietse's vaste arts. Geen spoor van twijfel bij deze kordate dame: hij mocht naar huis! Met goede afspraken over inname van zijn medicijnen moest het geen enkel probleem zijn. Als het aan haar had gelegen had hij zelfs veel eerder mogen vertrekken, zoveel begrepen we wel uit het verhaal. Lastig hoor, die wisseling van specialisten. Iedereen heeft zo zijn eigen ideeën, dat is echt een manco in een ziekenhuis waar de verzorging verder prima is.
Maar goed, wij blij natuurlijk, en Sietse danste de deur uit! Binnen drie kwartier zaten we in de auto richting Zeeland. We moeten hem de komende tijd natuurlijk extra in de gaten houden, maar voorlopig ziet het er goed uit!