Rainmaker

Wekenlang heb ik erop gewacht. En ervoor gedanst...de buurvrouw lachte zich slap als ik weer eens schold, dan weer danste, dan weer smeekte om een beetje regenwater.
Pas op met wat je vraagt. Het zou zomaar kunnen dat je het krijgt...

En tegen alle voorspellingen over droogte in, krijgen we het ineens in overvloed. Water van boven! De eerste twee buien stemmen ons gelukkig. Het moestuintje leeft zienderogen op (het onkruid ook, maar dat hoort erbij).
Tijdens de eerste bui op maandag kan ik nog een dansje maken in de regen, maar dat is er bij bui nummer twee al niet meer bij. Onweer...
En wat vandaag over het kustgebied trekt mag met recht noodweer worden genoemd.

Bastiaan ziet de bui 's ochtends al hangen, ik hou het niet zo in de gaten. Maar dan wordt het ineens erg donker, en dat op klaarlichte dag. En even later worden we toch nog verrast door een gigantische sibibusi, een zware regenbui met windstoten. Voordat we kunnen reageren is de regen door alle ramen naar binnen gezwiept en kunnen we gaan dweilen.
De ene bliksemflits na de andere schiet door de lucht, de donder brult erachter aan en de kinderen rennen gillend van opwinding door het huis. Kortom, de chaos is even compleet...
Een uitglijder van Sietse (natte vloer) breng de rust terug in huis. Maar buiten raast het door, en met spijt zien we toe hoe een aantal bananenbomen omver worden gezweept. Een stuk of vier paprikastruiken houden het ook niet, balen!
Maar er is niets aan te doen, naar buiten gaan is geen optie. Ik vind het al heel knap van mezelf dat ik tussen de bliksemflitsen door het kledingrek durf binnen te halen.
Dus wachten we braaf tot een uur of negen, als de kinderen in bed liggen en het ergste onweer is opgehouden. In de regen en met een zaklamp nemen we een kijkje. De schade aan de moestuin lijkt mee te vallen. Bas zet de vier paprikaplantjes weer rechtop en geeft ze met stokken wat extra ondersteuning. Nou maar hopen dat ze het redden, want tot gisteren deden ze het supergoed! Morgen maken we de balans wel op.

Wat een regendansje allemaal niet kan doen.
Ik heb mijn nieuwe bestemming in het leven gevonden. Ik word rainmaker!
Ik moet alleen mijn talent nog een beetje bijschaven door de hoeveelheid neerslag beter af te stemmen op de behoefte...

Het draait allemaal om TIJD

't is natuurlijk alweer bedtijd. Waar gaat de tijd? Ik wou dat ik het wist...daar zou ik nu wel wat tijd aan willen besteden, aan de zoektocht naar extra tijd! Maar ja, da's dan weer zonde van je tijd, want extra tijd vind je toch nooit.

't Was afgelopen maandag weer tijd om even stil te staan bij mijn geboortedag. 't was op een maandag, half drie geloof ik, een hele tijd geleden inmiddels.
Gelukkig heb ik geen moeite met mijn leeftijd. Ik heb dus niet geprotesteerd toen mijn neefje met een zak ballonnen kwam aanzetten met het magische getal 45 erop. Ze hangen er na drie dagen nog steeds en van mij mogen ze nog wel een tijd blijven hangen.

Tegen alle Surinaamse tradities in heb ik geen feestje gevierd. Geen tijd, hahaha...
Nee, het leek me gewoon niet zo praktisch.
1. De boiler is nog steeds niet gerepareerd (nog geen tijd gevonden om een professionele lasser te vinden). En ik zie als een berg op tegen de berg vaat aan het einde van zo'n feestje!
2. We kampen met een watertekort (de overheid is druk bezig met nieuwe waterbronnen en nieuwe buizen in onze buurt). Kost veel tijd, uiteraard, en intussen zitten we praktisch zonder leidingwater. En dan kom je ook niet door de berg vaat heen.
3. Sietse's verjaardagsfeestje staat ook al voor de deur. En een maandje daarna komt de Kerstman...Daar wil ik wel wat tijd in steken, want het wordt een hele speciale kerst met veel dierbaren om ons heen.

Een hele rustige verjaardag dus, maar wel heel gezellig! 's Ochtends staan de drie kids al vroeg bij mijn bed te zingen. Twee welkome cadeaus komen er achteraan, een thriller van Simone van der Vlugt (aanrader!) en een (Orichinese) Levi's damestas.
Ingewijden kennen de verhalen over Saskia en de plastic tasjes. Nou dames, we gaan het weer proberen hoor! Met een echte tas. Misschien word ik ooit een echte dame. Maar dat is een proces dat tijd vraagt. Veel tijd...

Het mooiste cadeau komt van Petrus. Een regenbuitje! In deze toch wel erg droge tijd is dat meer dan welkom, dus maak ik een wandelingetje in de regen.
's Middags komen mijn ouders, zusje en de Amerikaanse buurtjes. De enige traditie waar ik niet aan ontkom is de taart; daarna hebben we met zijn achten gegeten.

En de tijd blijft niet stilstaan. Ik dus ook niet. In recordtijd heb ik het boek uit. Kwestie van even de tijd voor nemen...Geen ingewikkelde psychologische thriller maar gewoon een lekker spannend boek. M'n mooie nieuwe tas is al twee keer mee op stap geweest en het blijkt nog handig ook.

Petrus krijgt er plezier in en stuurt vandaag een groot cadeautje. Een echte stortbui...maar hij vergist zich natuurlijk weer in de tijd. De bui valt nadat ik anderhalf uur bezig ben geweest de plantjes water te geven. Zonde van mijn tijd.

Intussen is het al bedtijd geweest. Of heb ik nog tijd voor een kopje thee? Afwassen? Strijken?
Tijd heb je niet, tijd maak je, zeggen ze hier altijd. Maar niemand vertelt me hoe je het maakt en waarmee. En hoeveel tijd dat kost...
Ik weet al wat ik voor mezelf onder de kerstboom wil. Doe mij maar een doosje tijd. Van het soort waar je niets mee hoeft te doen. Ik haal het uit de verpakking en ik heb het. Puur, niets aan toegevoegd (behalve misschien een conserveringsmiddel), helemaal voor mij.
Wat ik ermee zou doen? Niets. In de hangmat liggen, ernaar kijken en zeggen: ik heb tijd!
En voordat de broeders in witte jassen hier aankloppen om me op te halen stop ik ermee. Net op tijd!

Weer even boven water!

Het is precies middernacht, als ik de weblog-pen stilletjes weer ter hand neem. Na ruim tien maanden...schande! De woorden 'druk, druk druk' durf ik niet in de mond te nemen.

Ik durf ook niet te garanderen dat ik het volhou. Er gebeurt zo veel en zo weinig tegelijk. Ik verwerk het in mijn hoofd, daar schrijf ik ook het verhaal op, maar het komt op de een of andere manier niet op mijn scherm terecht. En voor je het weet dient de volgende gebeurtenis zich alweer aan.

Hieronder tien maanden in vogelvlucht. En daarna doe ik mijn best de opgepakte draad niet meer te laten vallen.

Een absoluut hoogtepunt is natuurlijk de aankoop van een perceel! Sinds mei zijn we de trotse eigenaren van 1200 vierkante meter goed onderhouden bouwrijpe grond in Paramaribo Noord. Een droomplek. Daar zal ooit de nieuwe praktijk van Bastiaan verrijzen. Wat hem betreft het liefst zo snel mogelijk, natuurlijk. Maar gegeven het prijskaartje dat aan zijn plannen hangt zou het nog even kunnen duren.
De eerste stap is in elk geval gezet!

Onze vakantie in Nederland (april/mei) mag ook een hoogtepunt worden genoemd. Het is heerlijk er even uit te zijn met z'n viertjes, een maandje maar liefst.
We proberen zoveel mogelijk familie en vrienden te zien, maar dat valt niet mee. Excuses aan degenen die ik niet heb kunnen opzoeken...
Het huwelijk van Bas zijn zusje is een prachtige afsluiter van de vakantie.
Het weer valt zowaar mee (hier is Bastiaan het niet mee eens, die had het regelmatig koud), winterjassen lenen hoeft dus niet.
Ik leef me uit, in de wetenschap dat er voorlopig geen vakantie meer in zit. De koop van het perceel moet na de vakantie worden gesloten en daarna zijn we platzak. Nog even lekker shoppen dus! De Action is zowel bij Bas als mij een grote favoriet. Kratten vol goedkope spulletje verhuizen van deze discounter naar Zeeland en vandaaruit met de boot naar Suriname. Komt allemaal goed van pas en we maken er anderen ook blij mee.
De kids leven zich uit. Niet alle bezoekjes aan de vele ooms, tantes, neefjes en nichtjes zijn hen bijgebleven, maar met foto's rakelen we de herinneringen regelmatig op. En de anderhalve week op school in Ritthem zijn ze zeker niet vergeten! Zonder een spoor van angst of verlegenheid stappen ze de klas binnen en draaien ze gezellig mee met groep 1 en 2 op de school.
Nederland bevalt prima als vakantieland. Maar wat we al hadden vermoed wordt bevestigd: het is ons thuis niet meer. Na een maandje komen we dus met evenveel plezier weer naar huis en duiken meteen weer onder in het normale, drukke leven.

Bastiaan heeft er sinds een paar maanden een collega bij. Vervanging van een vorige collega die nu andere bezigheden heeft. Zij draait veel meer uren, dus de hangmat kan eindelijk uit de verpakking, zou je denken...
Niet dus. Boeroeswing wordt zo langzamerhand een gevestigde naam in het fysiowereldje, dus rustiger wordt het niet, eerder drukker. Bastiaan maakt lange dagen, maar houdt zijn gezondheid gelukkig wel goed in de gaten.

De kinderen, inmiddels vier en vijf jaar, zijn naar groep 2 en 3. Het nieuwe schooljaar is nu bijna twee weken oud en ze lijken hun draai alweer te hebben gevonden.

Sietse experimenteert al een paar maanden met woordjes en verrast ons in juni door ineens te kunnen lezen. Hoe dat kwartje precies viel...ik vraag het me nog steeds af. Hij verslindt nu alles wat leesbaar is, zelfs de krant. Levert soms wel wat lastige situaties op.
'Mama, wat is Missie?'
Tja, leg maar eens aan een kind van vijf uit wat het verhaal op het uithangbord op de school betekent.
Sietse schrijft tegenwoordig zelfs brieven, maar dan wel op de computer. Want de goeie grip op de pen heeft ie nog niet te pakken. Daar kan ie dit jaar mooi zijn voorsprong bij het lezen mee compenseren. Extra oefenen om die hanepootjes weg te werken!

Niemand zo blij als Amber op de eerste schooldag: zij en haar hartsvriendin Joena zitten weer in dezelfde klas. Ze zien elkaar ook buiten schooltijd regelmatig, hebben zelfs al bij elkaar gelogeerd. In de klas mogen ze niet vaak naast elkaar zitten, want het getetter is dan niet te stoppen! Wat ze vooral gemeen hebben is een voorliefde voor zand en modder. Als de schooldag om is zien ze eruit als voddenbalen.
Amber is een gemiddelde leerling, kan goed mee maar doet de dingen graag op haar eigen manier. Ze is deel van een groepje kids dat vorig schooljaar vervroegd is gaan kleuteren. Daardoor is ze de jongste in de klas.
Het is een project van het ministerie van Onderwijs en de kinderen zijn vooraf getest. Maar toch hou ik het in de gaten, want voor mijn gevoel is ze nog maar een hummeltje tussen al die vijfjarigen. Zélf heeft ze vooralsnog nergens last van, behalve dan dat ze staat te springen om vijf te worden!

Ik mag dezer dagen een beetje oefenen in het omgaan met een tiener. Mijn neefje van 12 is voor een jaartje in Suriname! Hij is vooruit gereisd vanwege de school en logeert voorlopig bij ons. Hij voegt zich bij zijn moeder als die later deze maand komt.
Het is dus een stuk drukker thuis maar wel heel gezellig! Grappig, om het leven van een Brugpieper van nabij mee te maken. Tijden veranderen, maar de verhalen zijn eigenlijk altijd hetzelfde. Meisjes, stoer doen, moderne kleding, huiswerk.
Van het beruchte en veelbeschreven puberale gedrag van kinderen van 12 is vooralsnog geen sprake. Of het zou moeten zijn dat ie 's ochtends moeilijk uit bed te krijgen is...maar dat probleem is niet aan leeftijd gebonden, weet ik uit ervaring.

Elk hoogtepunt heb z'n dieptepunt. Of was het omgekeerd? Anyway, de afgeleide lijfspreuk van Johan Cruyff gaat ook hier op.
De droogte en werkzaamheden aan de waterbronnen in de buurt zorgen in deze periode voor een groot watertekort. We leven al weken op rantsoen. Kleren wassen moet voor het grootste deel in de stad. Gelukkig springt mijn moeder bij.
Ja, vriend Murphy klopt na lange tijd weer aan, zoals gewoonlijk met een tas vol kleine en grotere tegenslagen. Twee airco's, de wasmachine, Bas zijn laptop en de boiler houden er kort na elkaar mee op. De crash van de laptop is voor Bastiaan heel vervelend, zijn hele patiëntenbestand is in 1 keer weg. Gelukkig heeft hij me regelmatig achterna gezeten om een back-up te draaien dus de schade is beperkt. Maar op de nieuwe laptop krijgen we het fysioprogramma niet aan de praat, grote bron van frustratie!
Een tevreden patiënt die in de IT zit zal deze week waarschijnlijk redding brengen. Ik heb één duim gereserveerd voor het duimen. De andere duim is voor de boiler, die doet het al een paar weken niet. Er zit een lekkage die dichtgelast moet worden. Ik kijk hoopvol richting klusjesman Robbie. Want mijn vaatwasser moet draaien!!! Ik word gek zonder dat ding.
Ik herinner me nog goed hoe ik reageerde toen ik me in 1995 in Nederland vestigde en de vaatwasser in het appartement ontdekte. 'Belachelijk en decadent', dacht ik toen...wist ik veel. Mijn excuses aan deze prachtige uitvinding, die ik toen zo heb beschimpt en de eerste weken heb genegeerd. Het is een onmisbare hulp geworden.

De notedop is wat langer geworden dan ik dacht. En de tijd is niet stil blijven staan. De wekker gaat over vier uur, dus ik leg de pen neer!