Zonnig

Nou, het is weer zonnig, hoor...
De sporen van het noodweer van eergisteren zijn nog goed te zien. In onze straat staat hier en daar nog een perceel onder water. In Paramaribo is het grootste deel van het water alweer weggetrokken. Maar de extreme regen is nog steeds onderwerp van gesprek. We zijn wel wat regen gewend, veel zelfs, maar zoveel regen in zo'n korte tijd...dat heb ik niet eerder meegemaakt.
Zélf hadden we geen tijd om foto's te maken. Bas heeft op internet wel een foto-album van een lokaal radiostation opgespoord, zie hieronder.
http://www.mangoportal.com/~radio10/cp/thumbnails.php?album=59

Het heeft gisterochtend nog wat gemiezerd, maar daarna kwamen de eerste streepjes blauw weer tevoorschijn. Kon ook niet anders, we hebben flink geduimd! Het zou toch jammer zijn als het feestje voor Sterf zijn tiende verjaardag in het water zou vallen.
De voorbereiding van het feest was een combinatie van plan A en B. De partytenten hebben we zodanig neergezet dat de veranda zo goed mogelijk beschermd was tegen inwaaiende regen. En natuurlijk konden we in het ergste geval altijd nog naar binnen. Toch wel fijn als je een groot huis hebt!

En toen het feest van Stef begon, was het perfect weer. Niet te warm, maar droog. Hét weer voor een goede opkomst, en dat gebeurde ook. We hebben zo'n vijftig mensen mogen verwelkomen.
De kinderen hebben het fantastisch gehad. Ze werden geschminkt, kregen een indianenhoofdtooi, hebben gedart, gesjoeld en hun eigen worstjes geroosterd. Dat laatste was nog een behoorlijke klus, want Bastiaan kreeg het vuurtje eerst niet aan de praat...de kooltjes wilden niet branden. Hilariteit alom, natuurlijk. Maar Bas is niet voor één gat te vangen. Wat houtjes en een beetje benzine en hop, we hadden een prachtig vuurtje.

Als hoogtepunt natuurlijk de heerlijke grote taart. Mijn kinderen stonden natuurlijk weer vooraan, vooral Sietse kwam telkens om meer vragen!

Ja, zus Peggy had het weer goed geregeld, die is een expert op het gebied van thema feestjes. Ik heb goed opgelet en alles onthouden. Want ik kan natuurlijk niet elke keer met een clown komen opdraven...
Zoals op elk Surinaams kinderfeestje waren er ook veel volwassenen, die konden lekker eten en weer wat bijbabbelen. Kortom, een zeer geslaagd feest!

Verjaardag Stef 2007

En al heel snel weer over naar de orde van de dag. We maken de balans op van de schade die door het extreme weer is aangericht.
-De fitheids screening viel natuurlijk in het water, maar die hebben we doorgeschoven naar komende zaterdag. Schade beperkt...
-De bovenleidingen van de watertanks zijn afgebroken. Wonder boven wonder schijnen de leidingen aan de onderkant nog wel okee te zijn. Dat betekent dat het water niet wegloopt, gelukkig! De tanks zitten nu weer goed vol, Bastiaan heeft water van de regentanks over geheveld. Groot probleem is nog het water van buiten, dat door de ingestorte muur het waterhuisje instroomt. De dompelpomp draait twee keer per dag, en zo hopen we het onder controle te houden. Schade aanzienlijk, maar vooralsnog niet rampzalig...
-De plantjes zijn half verzopen. Sommige zullen het niet redden, maar daar hebben we nog geen zicht op. Schade nog onbekend...
-Er zijn twee lekkageplekken in huis bijgekomen. Dat zijn we inmiddels al een beetje gewend, dus gewoon twee pannetjes erbij. Hoe het er op de vliering uitziet, geen idee...
Schade: de voorman mag zijn borst natmaken. De stand op dit moment is dat hij de helft van de reparatiekosten van het dak moet betalen. Hij kijkt de laatste dagen niet erg zonnig, maar daar zit ik niet zo mee.

Aangeboden in Suriname, zonvakanties in Nederland!

Terwijl de nieuwsdiensten melden dat het in Nederland ongekend mooi weer is maken wij hier een nat verslag op.

Vandaag zou de dag moeten zijn, in plaats van nu een weblog berichtje te schrijven zou ik druk moeten zijn met de fitheidscreening. We hadden zo’n 30 aanmeldingen van mensen die hun fitheid tegen het licht wilden houden. Gisterenavond heb ik alles nog eens goed doorgenomen, in de praktijk alles klaargezet en met een lichte spanning ga je naar bed, want het is toch weer een spannend moment in de praktijk. Met Jos en Elize, mijn hulpen voor de dag had ik nog wat dingetjes doorgenomen om de looptest nog beter te laten verlopen, oftewel, wij zijn er klaar voor.

Vannacht werd ik echter wakker van regen, en flink veel regen. Nu heeft het de laatste dagen al veel geregend en stond woensdag de stad nog blank. Dat water was voor een groot deel wel weggetrokken maar de grond is natuurlijk wel verzadigd. Dat grondwaterdruk rare dingen kan doen hebben we wel gezien aan de bak waar onze durotanks (watertanks) in staan. De achterwand is volledig doorgebroken en zo’n 30 cm naar binnen gekomen. Dus het wegpompen van water om de tanks niet te laten drijven is een dagtaak geworden.

Gistermiddag had ik de bak in een paar uur weer helemaal leeggepompt dus klaar voor de volgende dag, dacht ik…
Dus niet, want door de scheur in de muur komt het water nog makkelijker binnen en behalve grondwater kwam er vannacht en vanochtend heel veel water naar beneden. De zo’n beetje 1500 L water per tank waren vannacht niet bestand tegen het snel stijgende water. Alle goten achter ons huis zijn overgestroomd en vormen nu één grote natte oppervlakte, het waterhuisje stond vanmorgen vol en de tanks dreven rond, oftewel, de leidingen kapot en het water in de tanks er weer uit gelopen… De toevoer van regenwater de tank in was ook afgebroken dus al dit water liep de bak in, terwijl juist dit de durotanks had moeten verzwaren!

Ach ja, er zijn altijd mensen die het erger hebben, moet ik dan maar denken, we kunnen in het guesthouse baden en de vaat doen en drinkwater hebben we in flessen. Ik verwacht dat deze vervelende situatie wel even kan aanhouden omdat het grondwaterpeil voorlopig nog wel zo hoog zal zijn dat de bak zich blijft vullen. Het herstellen van de bak is er met zoveel water ook niet bij, en de regentijd is net begonnen en kan doorlopen tot juli/augustus…
Tja, ik zal straks eens met rechterhand Robby mijn hersencellen gaan breken om een tijdelijke oplossing te creëren. Maar op dit moment kunnen we niets doen want het water komt nog steeds met bakken uit de hemel.

Goed, dat was dus vanmorgen 6 uur, en toen gingen we naar de stad voor de fitheidscreening. Om 7 uur had de eerste afmelder zich al gemeld, kon het huis niet uit vanwege het water. Wij zijn gaan rijden maar ik moet eerlijk zeggen, met het zweet in de handen! Wegen waren rivieren geworden en bij Jos en Elize voor de deur liep het water door de bodem van de auto (klein gaatje ontdekt…) en de deurposten naar binnen. Saskia voelde nattigheid en voor we het wisten stond het water in de auto 5 cm hoog.
Hier snel maar weer weggereden naar hoger gelegen gedeelten en Jos en Elize kwamen wadend door het water te voet achter ons aan. Zo gauw dat kon zijn ze ingestapt. Ik had voor de zekerheid laarzen in de auto gedaan; die kwamen goed van pas, Sas heeft ze gebruikt om te hozen. Een lachwekkend gezicht, maar er viel op dat moment niet zoveel te lachen.

Onderweg naar de praktijk kwamen we schrijnende situaties tegen en vroeg ik me alleen maar af wat ik in godsnaam op die weg deed. De Lisztstraat, waar de praktijk staat, is in tientallen jaren niet onder water geweest. Vandaag stond hier echter ook zo’n 20 cm water. De praktijk ligt gelukkig wat hoger, het erf was droog. Maar we waren het er snel over eens dat we mensen niet uit huis konden laten komen voor de screening met alle gevaren van dien. Dus iedereen afgebeld en de screening met een week verplaatst, in de hoop dat het dan beter weer is…
Op die dag hebben we ook twee lezingen gepland over ons diabetesprogramma dus we beginnen met een screening om 9 uur tot 16.00u en dan vanaf 17.00u de eerste lezing en om 19.30u de volgende. Tja, een mens moet wat, vervelen zullen we ons niet!

De beurs waar ik vanavond met de fysiotherapievereniging zal staan gaat volgens de laatste berichten gewoon door, ik hoop maar dat we daar de voeten droog houden maar verwacht eerlijk gezegd niet de hoge bezoekersaantallen die voorspeld waren.
Vanuit de hogergelegen delen, omringd door water, houden we jullie op de hoogte!

...is vol!

Nee, de maat is niet vol...de deelnamelijst voor de fitheids screening wel! Leuk, he?
De eerste keer, drie maanden geleden, moesten we echt op zoek naar deelnemers. We hadden er uiteindelijk negen, die waren heel enthousiast over de screening.
Morgen doen we het voor de tweede keer. De planning is één keer per kwartaal, en als het echt goed blijft gaan misschien wel wat vaker. Maar goed, niet rennen voordat je kan lopen.

Nu merken we dat de mond-op-mond reclame zijn vruchten begint af te werpen. In combinatie met een paar kleine advertenties in één van de kranten heeft dat ons al bijna 30 deelnemers opgeleverd! Bastiaan roept de hele dag met een grote grijns dat hij vol zit en dat ze maar niet meer moeten bellen.
Vanmorgen belde er prompt nog iemand, die was net terug van vakantie en had ons in Nederland op tv gezien. Ze wilde ook graag de test doen. Vol is vol, maar we hebben toch een plekje voor haar gevonden.
Gelukkig zijn Jos en Elize, de Nederlandse studenten, er morgen ook. Ze hebben de vorige keer samen met Bastiaan de testen afgenomen. Deze keer loop ik ook mee, want bij de volgende screening zijn Jos en Elize al weg.
Ik heb nog niet eerder studenten gezien die met zoveel discipline en ijver afstuderen. Ze hebben een diabetes lifestyleprogramma geschreven voor Suriname, Boeroeswing gaat het uitvoeren. Zowel het schrijven als de practische voorbereiding van het project gebeuren grondig en nauwkeurig, het ziet er allemaal perfect uit.
Bas zal daar na het weekend wat meer over melden, hij is nu veel te druk, druk, druk...

Met de screening zijn we zowat de hele zaterdag onder de pannen. Zaterdagavond en zondag staat Bastiaan namens de fysiotherapievereniging samen met de diabetesvereniging op een mini-beurs.
Intussen is de rest drukdoende met de tiende verjaardag van Stef. Hij is begin mei jarig, maar viert het grote feest onder de tropenzon. Ten minste, dat hopen we, want het regent om de dag echt pijpstelen. We duimen dat Petrus zondag een vrije dag neemt.

Inmiddels regent het weer hard, dus ik ga rennen met de pannetjes. Er is een lekkage bijgekomen, in de keuken. Het zijn allemaal van die druppellekkages, het water gutst niet naar binnen. Niet zo moeilijk te herstellen, begreep ik. Nou maar hopen dat de dakexperts echt binnen twee weken langskomen.

Hoera, we kunnen weer internetbankieren! Het kostte wat tijd en wat belletjes naar de Postbank, maar we kunnen er weer bij. De auto doet het ook weer, nog niet helemaal top, want hij moet nog goed worden afgesteld. Dat gebeurt binnenkort. De monteur heeft al gewaarschuwd dat we hem dan wel een dag kwijt zijn. Hij wil er in alle rust aan werken. Volgens mij werd hij een beetje gek van ons, we gingen om de haverklap vragen hoever hij was.
Zelfs de kinderen holden telkens zijn erf op...arme monteur. Bij de volgende afspraak laten we hem inderdaad een dag met rust. Anders is voor hem de maat straks vol!

Instorten?

Met moeder natuur valt niet te spotten, dat weet iedereen wel. Maar het ervaren is een heel ander verhaal.

Nou, moedertje N. heeft gisteren en vandaag van zich laten horen, en hoe! De (regen)weergoden hadden er zin in. Volgens mijn moeder heeft het in geen tijden zo hard geregend! Het begon gisteravond en ging vanmorgen gewoon door. Sneu voor mijn zusje en haar zoon, want de geplande stadstrip viel in het water.
Maar daar bleef het niet bij. Om drie uur in de ochtend holde ik weer met pannetjes en dweilen in het rond, vier lekkages boven de eettafel en naast de bar. Het zijn geen watervallen, maar als het lang genoeg druppelt raken de pannetjes ook wel vol.
En bij ons raakt de maat vol, want waar blijft de aanvullende informatie over de offerte? Die zouden we gisteren krijgen.

Van fietsen naar school is vanmorgen geen sprake, het wordt rijden in de stromende regen. O, en het is woensdag. Snel weer hotsen en botsen naar de hoek van onze straat om de vuiniszakken klaar te zetten. De vuilniswagen rijdt namelijk alleen over de hoofdweg, hij komt de zijweggetjes niet in. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen...de Sadiodam zit weer vol gemene kuilen, stapvoets rijden is het devies. Anders schudt je auto zowat uit elkaar.
Er zijn mensen die de kracht van de natuur behoorlijk onderschatten. Onze voorman is er blijkbaar één van. Die heeft bij de bouw van het waterhuisje (staat achter het huis, half ondergronds) geen ringbalken aangebracht. En Bastiaan had er nog expliciet om gevraagd. De ringbalken moeten de muren bij elkaar houden, want er staat een behoorlijke druk van de kleigrond op. Helaas, de voorman was het vergeten...
Moeder natuur presenteert hem (en ons) vandaag de rekening voor deze fout. Eén van de muren stort plotseling in en ligt tegen de achterste van de drie watertanks aan. De watertanks zijn communicerende vaten, op dit moment zit er ongeveer 4500 liter water in. Als de achterste tank bezwijkt onder de druk van de stenen muur, zijn we het haasje!!!
We houden het hart vast en het hoofd koel. Dat laatste is niet makkelijk, want zelfs tijdens de buien is het broeierig warm.
De voorman is helaas nog niet te bereiken, dus voor het moment kunnen we weinig anders doen dan afwachten.


later op de dag
Eindelijk, het telefoontje van de dakexperts. We hebben nu alle informatie dus ik geef groen licht, ze kunnen aan de slag.
Morgen? Nee, helaas. Ze komen om in het werk en hebben vanwege te vroeg ingevallen regens een achterstand opgelopen. Maar binnen twee weken klaren we de klus, belooft een topper van het bedrijf. Ik snap het aan de ene kant wel, de jaargetijdencyclus is compleet in de war. Maar ja, het is toch een beetje balen.

Om half twaalf stopt de regen. Mijn neefje Stef en ik springen op de fiets om de kindjes van school te halen. Dat blijkt veel prettiger te zijn dan met de auto, je kan de gaten makkelijker ontwijken.
Intussen zweet Bastiaan peentjes, die moet voor een lezing en een bespreking in de stad zijn. Maar Paramaribo is bijna volledig ondergelopen, het water staat op sommige plekken meer dan 30 cm hoog. Stoepjes en kuilen zijn niet meer te zien, met alle risico's van dien voor de auto.
Die doet trouwens ook weer een duit in het zakje. Ondanks de vier nieuwe banden rijdt hij nog niet zo lekker. Op de koop toe lekt er smeerolie, en, zoals de monteur later ontdekt, ook benzine. Het komt erop neer dat er hier en daar nog wat uitgedroogde slangen zijn vanwege het akkefietje met de carburateur. Voor details: mail naar Bastiaan.
Bluebird is dus weer even in de ziekenboeg, maar de monteur denkt hem morgen alweer klaar te hebben.

Brommy is exit. Goedkoop is duurkoop, ten minste in dit geval. Dus, geld terug. Dinsdagmiddag zoeken we bij een andere leverancier een wat duurdere brommer uit. Daar hebben we goede berichten over gehoord, ik ben benieuwd. Levering: dit weekend. Zucht, weer wachten!

April wordt een duur maandje, want de stereoset in de praktijk laat het dezelfde dinsdagmiddag afweten. Het is een setje uit Nederland, maar omdat de frequentie verschilt (60 hertz in Suriname, 50 hertz in Nederland) gaat electronische apparatuur uit Europa hier meestal wat sneller kapot. Het setje hebben we hard nodig tijdens de spinninglessen, zonder de opzwepende muziek hou ik het in elk geval niet vol!
Dus race ik met Stef naar een winkelcentrum een paar straten verderop. Na een kwartier zoeken vind ik het laatste model van een grappige kleine ruitvormige stereoset. En ben precies op tijd terug om het ding te installeren voor de avondgroep.
Paniek! De afstandbediening doet het niet. Hahaha, natuurlijk niet, als je de batterijen er verkeerd in doet... Vervolgens werkt alles prima, prachtig geluid, dus we gaan er helemaal voor! Die spinninglessen zijn echt super. Neefje Stef doet ook mee en houdt het hoge tempo tot ieders verbazing de hele les vol.


Het weer heeft natuurlijk ook zijn leuke kanten. De rotonde is vandaag omgetoverd tot een schitterend zwembad. De kids hebben de tijd van hun leven! Spetterdespat, vies en nat. Na het derde stel schone kleren zijn ze gelukkig uitgeput. Om kwart over zes zitten we al aan tafel voor de boterham. Eerst bij lamplicht en daarna...bij kaarslicht. Jaja, stroomstoring nummer 17 in zes maanden heeft zich gemeld!







___________________________________ ___________
Te koop gevraagd: zonnepanelen tegen koninginnedagprijs.
Bestemd voor het opvangen van stroomstoringen. Tweedehands mag...
Voor aanbiedingen: Bastiaan de Boer (adres bekend) __________________________________________________________


Storing nummer 16 was eerder vanmiddag al langs geweest. Ik hang natuurlijk weer aan de telefoon, volgens mij kennen ze me al bij de EBS. Een electriciteitspaal blijkt in brand te zijn gevlogen, dus hebben ze de stroom eraf gehaald. De telefoniste verwacht dat het binnen een uurtje provisorisch hersteld is. Klopt ook, gelukkig.
Mijn zusje en ik drinken er nog een Caneitje op. Maar het campinglampje gaat zometeen wel mee naar bed. Je weet het maar nooit met die palen.

Poeh, poeh...er zijn van die dagen die je niet graag overdoet. Maar het instorten blijft beperkt tot de muur van het waterhuisje. Je hoeft natuurlijk niet alles zonder slag, stoot of gemopper te accepteren. Maar de mens is ook een product van moeder natuur, krachtig en flexibel. Ik moet zeggen dat het ons de afgelopen twee dagen aardig is gelukt om dat gevoel vast te houden.


O nee. Het gaat weer regenen!

He, he, Ik Vertrek!

Eindelijk hebben we goed gezien wat 1,2 miljoen Nederlanders goed hebben gezien. 'Ik Vertrek!'
Gisteren lag de dvd van de TROS in de bus, wat een verrassing! En vandaag kwam er nog een dvd achteraan (bedankt, Myra!).
Vanavond was dus movie-avond, we zijn er met vijf man gezellig voor gaan zitten. Een dvd-speler hebben we nog niet, maar een volledig computerscherm voldoet prima. Leuk, hoor! Elke keer als je kijkt zie je weer wat nieuws.

Intussen heeft de BVN (omroep voor Nederlanders in het buitenland) het programma ook uitgezonden. En ja hoor...de volgende ochtend was Ik Vertrek op kanaal 14 te zien, onaangekondigd. Ik kreeg een telefoontje van Pa en Ma, sleurde de vier kindjes (we hadden twee meisjes op bezoek) naar de buis en we zaten allemaal enthousiast te kijken. Maar na een minuut of 35 onderbraken ze de uitzending voor een gesponsorde film. 'Ik Vertrek' hebben we niet meer gezien. Wat een anticlimax. Het is uitgezonden onder werktijd en ze laten niet eens het hele programma zien.
Aan de andere kant is het zo wel lekker rustig gebleven. Mijn stem werd wel herkend door iemand die zich telefonisch opgaf voor een test en de overbuurkindjes kwamen meteen vertellen dat ze ons hadden gezien. En natuurlijk leuke reacties van bekenden.
Misschien zouden we nog worden herkend als we in de stad gingen drentelen, maar daar hebben we geen tijd voor. En dat hoeft van ons ook niet persé, we zijn al genoeg verwend met alle aandacht...

Broodnodige flexibiliteit...

Wil je in dit land zonder hoge bloeddruk en andersoortige stressklachten door het leven gaan, dan helpt het om een flexibele blik op het leven te hanteren.

Het is ondertussen zondag en we verwachten elk moment mijn schoonzusje Peggy en haar zoontje Stef. Ze komen voor een paar weekjes vakantie. Gisteren werden ze al verwacht maar een telefoontje vanaf Schiphol dat ze nog niet in de lucht waren vertraagde de opruimsnelheid die we op dat moment hier hadden. KLM had technische problemen en dan vertrekken ze niet, da’s logisch maar wel balen als je vakantie al zo kort is.
We begrepen van Peggy dat de KLM niet bepaald uitblonk in klantvriendelijkheid. Het leek wel alsof het ze niet kon schelen dat de vertraging van een hele dag heel wat ongemak veroorzaakte. Zou je niet verwachten van zo'n grote maatschappij...
De mensen aan wie we het verhaal gisteren vertelden riepen ook meteen 'O, zeker Surinam Airways?' Nou, mooi niet!

Peggy en Stef komen logeren in het guesthouse, dat een paar maandjes leeg heeft gestaan. Wanneer je hier een woning een tijdje ongebruikt laat nemen de insecten het over, dus schrobben en luchten was het devies!
Maar goed, vandaag zijn ze wel vertrokken en het guesthouse is met de hulptroepen in de vorm van mijn schoonouders tot een waardige logeerplek omgetoverd. Zélf hebben ze ook al een vriendin uit Holland te logeren en ze willen de komende tijd ook wat vaker hier zijn omdat de dochter en kleinkind nu hier logeren. Dus een extra bed erbij in het guesthouse en we kunnen zo 5 man herbergen!

Wachten is dezer dagen het wachtwoord…

Wat betreft het wachten op de brommer, dat doen we dus ook nog steeds, ik hoop maandag weer meer te weten!

Dan wachten we ook nog op een reactie van de dakreparateur. Ik heb hem alweer 4 dagen geleden een vraag over zijn offerte gesteld maar ze hebben het druk… Gelukkig hebben we de laatste dagen mooi droog (maar erg warm) weer dus momenteel even geen pannetjes in het huis (behalve dan op het gasfornuis).

Het mooie droge weer brengt wel een ander nadeel met zich mee. We wachten namelijk ook nog steeds op de meneer van de waterleidingsmaatschappij. Hij had beloofd een week geleden langs te komen maar helaas, niet gezien. Morgen dus ook maar weer een belletje eraan wagen. Want met droog weer en extra gebruikers gaat zelfs onze voorraad van zo’n 9000 liter water er in een sneltreinvaart doorheen. Gelukkig hebben we veel slootjes aangelegd dus water voor de plantjes halen we daar uit, want die hebben met dit weer ook extra dorst!

Dan wachten we ook nog op een set planken van een kast die we 2,5 maand geleden kochten. Deze extra planken zouden er na een maand zijn, en ze zouden ons bellen wanneer ze binnen waren. Nu leer je snel, dus wachten op een telefoontje van dit soort bedrijven is net zoiets als wachten op de miljoenenprijs uit de loterij! Dus zelf maar weer eens bellen is het devies.

Op 1 persoon kunnen we voorlopig heel lang wachten. De blikslager die onze dakgoten geplaatst heeft zou nog een kleine lekkage komen verhelpen. Na een aantal keer langs te zijn gegaan om zijn garantie van twee jaar om te zetten van woorden in daden heb ik maar bedacht dat ik deze man niet meer op mijn erf wilde hebben. Ik ben zo vaak thuis gebleven voor zijn niet nagekomen afspraken, met dat soort grappenmakers doe ik geen zaken meer! Voorlopig is er ook geen enkele zaak met hem te doen want ik hoorde vorige week dat meneer in het gevang zit. Hij schijnt iemand doodgeschoten te hebben, zakelijk conflict… Ben ik even blij dat mijn conflict met hem met woorden is beslecht!

Ondertussen is het wachten beloond en zijn Peggy en Stef gearriveerd. Boordevol verhalen over de reacties die ze kregen naar aanleiding van de uitzending van Ik Vertrek. Sietse laat Stef meteen zijn kamer zien waar al een bed voor hem klaar staat. De komende weken zal het weer een drukke maar gezellige bedoening worden in huize De Bruin en De Boer.

Brommen

Hij lacht weer, de monteur...van oor tot oor. Er wordt niet meer gebromd, praten doet ie ook weer! Dus je raadt het al, we hebben de auto terug. En hij rijdt.

Details zijn aan mij niet besteed, dus ik kan niet je vertellen wat de monteur allemaal gerepareerd heeft. Feit is dat hij een week lang bijna niets anders heeft gedaan dan sleutelen aan onze auto. En dat voor een zeer, zeer schappelijk arbeidsloon. Wat wonen we toch in een eerlijk en heerlijk straatje.
De auto moet nog even goed afgesteld worden, maar verder rijdt ie als een zonnetje, zegt Bas. Ik zal het morgen maar eens uitproberen.
We hebben wat tips gehad, waaronder het advies om bredere banden te kopen. Dan kan die ouwe Nissan Bluebird nog zeker vijf jaar mee, volgens de monteur. Tijd zat om te sparen voor een nieuw karretje!

Met de andere brompot, onze nieuwe bromfiets, gaat het minder goed. Tot mijn verbazing hebben we hem na een dag alweer terug. Gerepareerd en wel. Bastiaan is er op dat moment niet, dus ik neem het ding in ontvangst. Ik moet het toegeven; na één slingerend blokje om (ik zei het al, ik ben geen bromfietsheld) doet ie het nog. De motor klinkt prima. Nog even een rondje op het erf met Sietse voorop, alles doet het nog steeds.
Mijn vader volgt het allemaal met belangstelling en vraagt even daarna of er een vakje onder het zadel zit voor het opbergen van de papieren. Nieuwsgierig trek ik het zadel omhoog. En wat hou ik ineens in mijn hand? Het zadel...
Nou ja, zeg! Ben ik nou supersterk of deugt het zadel niet? Ik gok op het laatste.
Ik bel meteen naar de winkel waar we het ding hebben gekocht. De mevrouw krijgt een bijna hysterische lachbui als ik het verhaal vertel. En ik moet het toegeven: het is ook zo zot dat je er maar beter om kan lachen.
Na de lachbui wordt er meteen actie ondernomen. Het resultaat is dat de bromfiets nu terug is bij de importeur. Die ook ruiterlijk erkent dat de bromfietsen niet van de allerbeste kwaliteit zijn. Het zijn Chinese Yamaha's, vertelt hij, maar ze kunnen wat de kwaliteit betreft niet tippen aan de Japanse naamgenoot.
Dan wil ik een echte Yamaha, roep ik meteen als Bastiaan me het verhaal vertelt. Bas heeft daar natuurlijk al naar gevraagd: die zijn 2,5 keer duurder. Oeps. Dat verklaart waarom de importeur het afgelopen jaar 4000 Chinese Yamaha's heeft verkocht en welgeteld 2 Japanse Yamaha's. ..

De importeur doet gelukkig niet moeilijk over klachten, reparaties gebeuren vlot en zonder een hoop geharrewar over wat nou onder de garantie valt en wat niet. Wat niet goed is wordt gefixt, belooft de importeur. Zijn opstelling doet ons besluiten om de bromfiets nog een kans te geven. We benne benieuwd! Nog één manco en het is over met Brommy. Dan mag ie ergens anders gaan brommen...

ongeluk komt nooit alleen

Tja, Sas had het er al over gehad, komt de brommer, de auto, of allebei?
Nou de tussenstand op dit moment is dat geen van beiden er zijn. Vanmorgen werd ik gebeld dat de brommer klaar was. Dus ik had Robby gecharterd om me even te brengen met zijn brommer, dan zouden we samen terugkomen. En zo geschiedde! Met een extra helmpje erbij voor een bijrijder en een brede grijns op mijn gezicht kwam ik thuis aan, Sas zat met de kinderen klaar en het fototoestel was in de aanslag.
Na een rondje met Sietse en Amber om de rotonde op ons erf ben ik meteen maar doorgereden naar de monteur om de tussenstand van de auto op te nemen. Hij had de auto draaiende maar was nog niet tevreden over hoe de motor liep. Er zat nog niet voldoende spanning op de timingbelt (?) en hij had het over vuile bougies waardoor hij niet goed vonkte. Dat zou dus nog even gefixt worden. Is goed, zeg ik, ik kom later terug, en ik wilde weer vertrekken op mijn glimmende brommer.
Echter de gashendel deed niets… Dus ik dacht dat ik misschien te wild was en dat daardoor de kabel was losgeschoten. Maar bij een snelle inspectie bleek het probleem richting de carburateur te gaan. Hier splitst de gaskabel naar twee kabeltjes één voor de benzine en één voor de olie. De overdracht vindt plaats door een kunstof houdertje van superslechte Chinese kwaliteit. Op dag 1 al afgebroken! Gelukkig is die automonteur vrij inventief dus met een stukje stroomdraad had hij de boel weer aan elkaar en kon ik weer rijden, dus op naar de winkel waar ik hem gekocht had. Probleem uitgelegd, en meteen gemeld dat ik geen nieuw stukje kunstof wilde maar een aluminium onderdeel wat langer als 1 dag meegaat.
De winkel heeft even overlegd met de leverancier in de stad en uiteindelijk bleek het logistiek het meest handig dat ik hier zelf even langs zou rijden, want het is vlak bij mijn praktijk in de stad. Anders moest hij opgehaald worden en weer terug en dan ben ik mijn groene Yamaha monster al weer een paar dagen kwijt.
Zo werd het dus afgesproken en ik weer onderweg naar huis. Begint die motor ineens te loeien wanneer ik gas geef, met half gas verdwijnt het weer maar komt het weer terug bij een beetje gas erbij. Dat klinkt niet goed, dus ik weer rechtsomkeert naar die winkel en het nieuwe probleem ook weer uitgelegd en gemeld dat ik hiermee niet de brug over kan. Zij weer bellen en nu wordt hij toch daar opgehaald en ben ik mijn nieuwe aanwinst na een uurtje alweer een paar dagen kwijt! Maar goed, de mevrouw van de winkel had de leverancier uitgelegd dat dit een belangrijke (lees Nederlandse cash betalende) klant was en dat dit geen goede reclame was, dus dat ze het tip top in orde moesten maken. De dochter van de winkelier heeft me vervolgens op haar brommertje (exact dezelfde als ik heb gekocht) weer thuis bezorgd waar Sas al bezorgd zat te wachten.

Vervolgens ben ik maar weer eens bij de automonteur gaan informeren naar de status van onze Bluebird. Probleem, dat was het enige woord wat er uit kwam. Ik stelde nog een paar vragen maar het was duidelijk dat hij dit keer niet goed in de smiezen kreeg wat het probleem nu precies is. Antwoorden op mijn vragen werden dus niet gegeven, hij gromde alleen een beetje en sleutelde weer van alles los en vast. Na dit zwijgend (tja, dan houd ik ook maar mijn mond…) te hebben aangezien heb ik hem maar gemeld dat ik later in de middag weer even langs zou komen. Geen reactie!
Ai, ik hoop maar dat een pauze hem wat kan afkoelen want deze man is 50 en sleutelt al vanaf zijn 17e professioneel aan auto’s. Dit soort jongens hebben alles al eens meegemaakt en hij keek nu alsof hij dit nog niet eerder had meegemaakt.
We hadden dus gehoopt op een keuze in het vervoer (fiets, brommer of auto) maar voorlopig is de keuze een veroordeling tot de fiets. Op zich niet zo’n ramp want vandaag is het voor het eerst sinds dagen weer eens droog (en bloedheet) en ik heb vandaag alleen maar wat patiënten op Meerzorg.
Op de fiets bezoek ik zo een oude verlamde dame aan huis en vanavond nog een paar patiënten aan huis. Morgenmiddag moet ik weer in de stad zijn dus ik hoop dat 1 van de uitgevallen vervoersmiddelen me weer kan helpen om daar te komen. Wanneer ik in de ochtenduren in de stad moet werken is de fiets geen probleem, dan neem ik een bootje en dan kan ik in de voormiddag weer terug. Maar in de middag varen er bijna geen bootjes meer naar de stad en is het dus lang wachten, en ’s avonds terug mag er niet meer gevaren worden dus zou ik sowieso een probleem hebben. Dus we duimen voor motorische beterschap!
Wordt vervolgd…

Boontjes doppen

Vandaag wordt een spannende dag. Krijgen we de auto, krijgen we de brommer, of krijgen we allebei? Ik durf niet te gokken.

Het is nu anderhalve week geleden dat de auto ons midden op de brug in de steek liet. De monteur verderop in onze straat nam de zwaargewonde vierwieler met liefde onder zijn hoede. Het is een man van weinig woorden, maar schijnbaar van veel daden. Met oneindig geduld sleutelt hij al een week aan het oude beest. Onderdelen worden gekocht, gereedschap aangepast en gefabriceerd om alle kapotte deeltjes weer draaiende te krijgen. Vraag me niet naar details, maar er was van alles mee mis. De lege radiator heeft blijkbaar veel schade aangericht.
Of het de moeite van de reparatie waard was? De tijd zal het leren. Bastiaans gevoel zegt van wel, en mijn gevoel zegt dat ik zijn gevoel een kans moet geven. Bas heeft de reparatie van nabij gevolgd, is er elke dag langsgeweest. Dat en het feit dat de kosten tot nu toe alleszins redelijk zijn, geeft hoop!

Daarnaast is het wachten op ons brommertje. Als het goed is, is ie morgen klaar. Heeft ook een weekje geduurd, tot mijn verbazing. Er blijkt toch aardig wat papierwerk verbonden te zijn aan de aankoop van zo´n snording. Verzekeringspapieren, bromfiets rijklaar maken, je bent zo een paar dagen verder. Maar goed, dan kunnen we ook zo wegrijden. De helm (al jaren verplicht hier) is bij de prijs inbegrepen, ook handig.
Een nieuw brommertje is voor Surinaamse begrippen wel aardig aan de prijs, vind ik. Maar het is ons van alle kanten afgeraden om voor een tweedehandsje te kiezen. De bromfiets is in deze regio een belangrijk vervoermiddel dus we nemen deze tip van de buurtbewoners wel serieus.

Onhandig, zo'n weekje zonder vervoer, zou je denken. Maar dat gold niet voor ons, maar voor mijn vader...want die heeft bereidwillig zijn mooie terreinauto opgeofferd. We hebben er heerlijk in rondgereden, onze dank is levensgroot!
Gisteravond hebben we de auto weer aan mijn vader afgestaan. Het is mooi geweest, nu moeten we weer onze eigen boontjes doppen.

Over boontjes gesproken! Onze kinderen blijken groenere vingers te hebben dan wijzelf. Bastiaan heeft een paar weken geleden boontjes gezaaid. Keurig volgens de regels, polletjes gemaakt, zwarte aarde en mest.
Supersterke boonsoort, stond op de verpakking. Maar na een paar weken waren er slechts drie
'supersterke' bonen opgekomen, waarvan twee het vrij snel opgaven. Ja, dat krijg je, dacht ik, die Hollandse zaadjes hebben toch wat meer moeite met de Surinaamse grond.
Afgelopen vrijdag besloten we het nogmaals te proberen, op dezelfde plek. We hadden toch nog wat van die zaden over.
Ik besloot de kinderen het zaaiwerk te laten doen. Baat het niet, dan schaadt het zeker niet...
Amber en Sietse hebben zich natuurlijk uitgeleefd; zaadje na zaadje werd in de grond gepropt. Ach ja, ze komen toch niet op, dacht ik.

Drie dagen later staan we stomverbaasd te kijken. Overal steken de boontjes de kop op...
Ik mag een boon worden als ik er wat van snap!
Of we over een maand of twee ' supersterke' boontjes doppen is nog de vraag. Maar het begin is goed!

Bezig

Ik wilde eigenlijk beginnen met te vertellen dat we hartstikke moe zijn en het hartstikke druk, druk, druk hebben. Heb al drie zinnetjes 'neergepend' en realiseer me dan ineens hoe Hollands het klinkt. Joehoe, De Bruin, we zijn in Surinaaaaame!
Delete...opnieuw beginnen.

Nederland, gefeliciteerd met het mooie weer! En natuurlijk met de kleine van Maxie...was ik bijna vergeten, prinses nummer drie heeft zich gemeld. Ben benieuwd of Alex doorgaat totdat de jongen er is. Ik verdenk hem ervan dat hij daar stiekem op hoopt. En ik kan hem meteen waarschuwen: het zou weleens anders kunnen lopen. In de straat waar ik als klein kind heb gewoond, woonde een gezin met 7 jongens. De vader wilde graag een dochter, vandaar...uiteindelijk hebben ze een meisje geadopteerd of in huis genomen, zoiets.
Hihihi, ik zie het helemaal voor me, dat wordt nog een behoorlijke kostenpost voor de belastingbetaler. Zeven kleine Oranjemeiden...en natuurlijk beginnen de voornamen allemaal met een A, dus ik hoop dat ze genoeg namen in voorraad hebben.

Maar goed, je weet het nooit. Soms worden wensen verhoord. Zoals onze wens om wat regen. Want de watersituatie werd steeds nijpender...
Ik denk dat Petrus de weblog leest, want het is inmiddels gaan regenen. Maar zoals wel vaker kan Petrus geen maat houden. De regen valt met bakken naar beneden. Met als gevolg dat de bakken in huis zich opstapelen, want het dak lekt nog steeds.
We wachten al twee weken op de offerte om het probleem op te lossen. Bas heeft er al een paar keer achteraan gebeld, maar helaas, ze hebben het razend druk. Balen, want onze eerste indruk van het bedrijf was wel goed.

Maar de fijne keerzijde is dat we weer een kleine watervoorraad hebben. Na een kleine interventie van Bastiaan...
De regentank van het grote huis krijgt water vanuit een heel klein deel van de dakgoot. Die vult dus niet snel genoeg om ons verbruik bij te houden. De regentank van het guesthouse daarentegen krijgt water van de hele dakgoot. Eén goede regenbui en hij zit vol. Overhevelen dus. Slangetje van de guesthouse tank naar de tanks van het grote huis. Slangetje net te kort, pvc buisje als verbindingsstuk, probleem opgelost. En vullen maar! Ja, we worden steeds creatiever en daar zijn we ook wel trots op.
Nu moeten we nog iets regelen voor de regentank van ons eigen huis. Want ruim 400 vierkante meter dakgoot moet toch meer dan voldoende regenwater kunnen leveren! En waarschijnlijk is het met een simpele ingreep goed te doen. Daar gaat Bastiaan de komende dagen mee aan de slag.

De rantsoenmaatregelen zijn nu voor een deel teruggedraaid. In het guesthouse draait 1 wasje per dag. De vaatwasser mag 1 keer per 2 dagen draaien en de warme douche is ook weer toegestaan. Kort, dat wel.
De komende dagen gaan we de dienst watervoorziening bestoken met telefoontjes. Hoe meer je klaagt hoe sneller ze de waterpomp repareren, althans, dat hopen we.

De afgelopen vier weken waren voor ons een kleine vakantie. Zowel de zorg voor de kindjes als de zorg voor huis en tuin hebben we gedeeld met Bastiaans moeder. We hebben ervan genoten en lekker even gas terug genomen. Met heel veel dank...
De kleine vakantie is inmiddels voorbij en we gaan er meteen weer keihard tegenaan. Zelfs de kindjes helpen goed mee. In een onbewaakt moment wordt een pak billendoekjes leeggehaald. Als ik omkijk, zijn ze druk bezig de muren te poetsen! De drie nieuwe bezems zijn ook een geliefd werkinstrument, de geknoeide hagelslag vliegt alle kanten op. Zucht.

Bastiaan is weer eens op vele fronten tegelijk bezig. De volgende fitheids screening komt eraan en een diabetesproject staat voor de deur. En natuurlijk moet de dagelijkse boterham worden verdiend! Ik probeer hem deze week nog even te strikken voor een verslagje, want het zijn allemaal erg leuke dingen die op stapel staan.
Over boterhammetje gesproken, ook ik heb de afgelopen weken een bescheiden bijdrage geleverd aan ons dagelijks brood. Voor mijn oud-werkgever doe ik op dit moment een administratief P&O klusje. Kan perfect op afstand, zo is gebleken. Met dank aan internet en e-mail. Het is tijdelijk, maar ik ben er dolgelukkig mee! Nu het lokale boterhammetje nog.

Tussen alle bedrijven door nemen we ons ook nog voor om met het guesthouse aan de gang te gaan. Het huisje is natuurlijk altijd beschikbaar voor familie. Maar die zijn er niet het hele jaar door, dus willen we serieus aan de slag met verhuur tussendoor.
Over een week komt mijn zusje uit Nederland er met haar zoon logeren, en die gaan we als zogeheten guesthouse pilot gebruiken. Waar moet zo'n huis aan voldoen, wat wil een gast, wat kan anders en beter?

's Avonds laat tuimelen we half slapend het bed in. De to-do lijstjes voor de volgende dag liggen op een veilige plek op de eettafel (to-do lijstje van 14 april is verdronken in lekkend water). De lijstjes lijken trouwens maar niet korter te worden...
Nog steeds genoeg te doen, dus, we blijven lekker bezig.
Hartstikke moe, druk, druk, druk? Nee, ik weiger het te zeggen!

BeeN'tjes op de grond

Zo, de BN'ertjes staan weer met beide benen op de grond. Mag ook wel, een weekje na de uitzending...
Die we trouwens nog steeds niet echt gezien hebben. De dvd is pas gisteren op de post gedaan door de Tros. Ze belden gisteren om te vragen hoe het met ons ging en om door te geven dat de dvd eraan kwam. Balen, want ons was beloofd dat ie een week voor de uitzending zou worden verzonden. Minpuntje in een verder vlekkeloze afhandeling van alles.

Zijn er mensen met een dvd'tje in de zaal??? We horen het graag, binnenkort komen er familieleden van ons deze kant op, die zouden het dan mooi kunnen meenemen.

Intussen gaat het leven hier gewoon verder, met alle bijbehorende ups en downs.
De downs staan even vóór in de rij. De auto doet het na vier dagen nog steeds niet, onze watervoorraad is drastisch geslonken. Een telefoontje naar de dienst watervoorziening maakt het probleem duidelijk: één van hun waterpompen is kapot. Wanneer ie gemaakt is? Misschien deze week nog, misschien begin volgende week...
Met de overheid weet je het nooit, dus we nemen geen enkel risico. De familie is per heden op rantsoen. De vaatwasser is op non-actief, de was gaat naar Paramaribo. Douchen en wc-bezoek in het guesthouse, want daar is de regentank nog vol.Drie keer per dag doen we een regendansje, maar meer dan een paar druppels heeft het voorlopig niet opgeleverd.
Het is eigenlijk een giller, want anderhalve week geleden zaten de regentanks nog boordevol en smeekten we om een beetje droog weer.
Terwijl ik dit schrijf begint het te regenen. Hoera!!!
O jee, maar Bastiaan en zijn moeder zijn op de fiets weg met de kinderen...
O, het houdt alweer op. Zo zie je maar weer, de medaille heeft altijd twee kanten. En nu wordt er weer geroepen. Wat nou weer?
...
Was de overbuurman. Opa Sadio, 80 jaar, onze straat is naar hem vernoemd (of omgekeerd?). Hij kwam twee grote zakken banaantjes brengen. Heerlijk! Ik bedank hem uitbundig, in het Surinaams, want hij spreekt alleen Javaans en een klein beetje Surinaams.
Opa Sadio verwent ons wel vaker met de oogst van zijn grond.
Zijn terrein is keurig onderhouden, grassprietjes hebben geen schijn van kans om te overleven. Elke ochtend speurt opa Sadio naar onkruid, met zijn kapmes in de aanslag. Zijn plantjes staan er goed verzorgd bij, strak in het gelid. Doet hij allemaal zelf, en dat op die leeftijd...
Behalve thee, zijn kaartspelletje en zijn sigaretje heeft opa Sadio weinig nodig en hij vraagt nooit ergens om. Af en toe brengen we hem een doos thee, dat vindt ie wel leuk.
Maar als je denkt dat hij wereldvreemd is, kan je je lelijk vergissen.
Opa Sadio was degene die me op een ochtend vertelde dat Saddam Hoessein was opgehangen. Met zijn beperkte kennis van het Surinaams en Nederlands wist hij me ook nog zijn mening daarover duidelijk te maken.
Ja, ik heb het allang afgeleerd mensen te beoordelen op hun talenkennis of het gebrek daaraan.

Je moet op alles voorbereid zijn, ook wat vervoer betreft. Dus wordt ons plan om ooit een brommertje aan te schaffen naar voren gehaald. De keus is inmiddels gemaakt. Bastiaan is net samen met de kids en zijn moeder afspraken gaan maken voor de levering. Als het goed is krijgen we hem maandag. Ik ben geen brommerliefhebber, dus het wordt echt een vervoermiddel voor Bastiaan. We benne benieuwd...

Pasen

Het is weer een latertje vanavond...
Nee, ik begin verkeerd. VROLIJK PASEN, ALLEMAAL!

We kijken terug op een hele drukke dag. De kindjes zitten al vroeg buiten, lekker in het zonnetje, paaseitjes schilderen. Het verstoppen doen we morgen, want na een halfuurtje knoeien willen ze toch liever gewoon een gekookt eitje opeten...en gelijk hebben ze.

De rest van de dag staat in het teken van eten. Bastiaan staat de hele dag in de keuken om het paasdiner klaar te maken. We krijgen gasten, gezellig! Voor kokkerellen heeft hij maar weinig tijd gehad sinds we hier zijn; jammer, want hij geniet er zo van (ik geniet ook, want ik hou niet van koken!).

Tussen de kookbedrijven door huppelen we regelmatig het kantoortje binnen. Tadaa, weer een mail...
De grote golf hebben we inmiddels wel gehad, maar de reacties blijven nog wel gezellig binnen druppelen. Wat betekent dat we nog steeds bezig zijn met mailtjes beantwoorden.

Ik bedenk 's ochtends ineens dat ik ook een culinaire bijdrage wil leveren aan het paasdiner. Het wordt een garnalencocktail. Maar hoe doe je dat? Even op het net kijken...drie pagina's en zeven verschillende recepten verder besluit ik mijn eigen ding te doen. Beetje ketchup, beetje mayo, beetje room, peper, zout, drie tenen knoflook en klaar is Kees.
Bastiaan maakt meer werk van zijn aandeel. Thaise soep met paddestoeltjes, nasi, den deng raghi, gestoofde pompoen, tomatensalade. Met de koolsalade van Brigitte erbij en ijs en watermeloen (uit eigen tuin) als dessert is het feest compleet. Heerlijk!

Morgen doen we het nog een keer, maar dan in een restaurant. Mijn vader is jarig en heeft ons uitgenodigd voor een etentje. Het feestje conform de Surinaamse traditie doet hij volgend jaar, dan wordt hij 75.

Ik had de nieuwkomers op de weblog nog een samenvatting beloofd van hoe het ons hier nu vergaat. Want sinds de tv-opnames is de tijd niet stil blijven staan.
Ja, de keuken is af...het kostte nog een berg hoofdpijn, maar we zijn er blij mee.
De praktijk is nu een maandje of drie open en begint aardig te lopen. Een belegde boterham levert het nog niet op. Maar we hebben genoeg broodbeleg in blik meegenomen om het nog even uit te zingen, hahaha...
Ook de patiëntenstroom aan huis gaat de goede kant op. Het nieuws dat er eindelijk een fysiotherapeut op Meerzorg is, verspreidt zich langzaam maar zeker.
Het komt niet aanwaaien, met name Bastiaan trekt er elke dag heel hard aan. Maar we zitten in de lift, dus we zijn optimistisch!

Met ons 'tuintje' gaat het wisselend. Sommige gewassen doen het heel goed, anderen weer niet. De regentijd en de stugge klei zijn de grootste boosdoeners. We leren het met vallen en opstaan, maar ook op dit gebied zijn de vooruitzichten gunstig. We wagen ons zelfs aan uitheemse tuinbouw: Bastiaans vader heeft ons stekjes gestuurd van een blauwe druif, een witte druif en een zelfbestuivende kiwi. Tot nu doen ze het goed, wij duimen! Tips zijn welkom...

Met de kindjes gaat het prima. Ze zitten5 dagen in de week op het peuterschooltje, knippen, plakken en kleuren, leren hoe het hoort, zingen uit volle borst Surinaamse en Nederlandse kinderliedjes en vermaken zich verder thuis.
Voor het bibliotheekje kom ik al ruimte te kort. Er moeten nieuwe boekenkastjes komen en ik moet de ruimte opnieuw indelen. Genoeg te doen de komende tijd...

Bastiaan gaat nog steeds met veel plezier naar het binnenland. Er is daar nog heel veel te doen, de middelen zijn beperkt, maar het is dankbaar werk.
Kortom, met ons gaat het goed, de tegenslagen nemen we voor lief en van de successen genieten we extra. We hebben nog geen spijt van onze stap!
We zouden niet durven, na zoveel leuke en spontane reacties en aanmoedigingen...

Cijfers

We zijn er nog helemaal hoteldebotel van! Even wat cijfers:
Meer dan een miljoen mensen hebben de uitzending gezien. www.boeroeswing.com is in een paar dagen meer dan 600 keer bekeken, de emi-remi weblog had gisteren 356 bezoekers en we hebben zo'n 70 reacties via de mail binnengehad. We zijn helemaal overdonderd...
Familie en vrienden die in beeld waren genieten mee, ze worden uit het buitenland gebeld. 'Ik heb je op tv gezien!!!'
Wat een hartverwarmende en ontroerende reacties. We hebben er van tevoren regelmatig grapjes over gemaakt, maar zoveel oprechte belangstelling en goede wensen hadden we echt niet verwacht. Zoveel mensen die ons niet kennen en die toch een berichtje sturen. Eigenlijk ben ik blij dat het hier (nog?) niet is uitgezonden, ik word er nu al verlegen van.
We kunnen hier gelukkig nog gewoon boodschappen doen zonder te worden herkend, hahaha!

We zijn nu al twee dagen bezig de reacties via de mail te beantwoorden en we zijn er nog niet doorheen. Ik heb vierkante ogen, een stijve nek en RSI... maar dat maakt niet uit.

Inmiddels hebben we 'Ik Vertrek' drie keer op internet gezien. Morgen nog een keer; mijn ouders komen met Pasen eten en die zijn natuurlijk ook heel benieuwd. We doen het nog steeds met het kleine scherm op de site van de Tros. Hopelijk komt de dvd heel snel!

Het is genieten dus.
Maar de harde realiteit dringt zich vandaag alweer op, op een manier die ons even de schrik in de benen jaagt. Op de terugweg van de boodschappen zien we opeens rook uit de auto komen. De radiator, zo blijkt na een korte inspectie. Vreemd genoeg heeft de temperatuurmeter geen alarm geslagen, maar het kan niets anders zijn.
Twee straten verder is er een radiator service, gelukkig toeval. Wij erheen en ja hoor, er zit een scheur in.
Helaas kunnen we pas morgen terecht. Maar je kan er nog even mee rijden, verzekert de jongeman. Beetje rustig aan, vooral de brug op, dan komt het goed.

Maar natuurlijk komt het niet goed. Onderweg begint de auto aan één kant te rammelen. Wij worden een beetje ongerust, zou er meer aan de hand zijn? Anyway, eenmaal in het schuitje, doorvaren.
Op de brug gaat het echter mis. De auto kruipt de laatste meters naar boven en geeft het vervolgens op. Alle lichtjes gaan aan, de motor valt uit. En zoals het een echte automaat betaamt stopt alles ermee. Dus ook de remmen...
Maar dan is het te laat om te stoppen, we zijn al op weg naar beneden. Ik blijf rustig en ook chauffeur Bastiaan houdt het hoofd koel. Hand op de handrem, rempedaal tot de bodem ingetrapt. Onder normale omstandigheden zouden we dan stilstaan, maar zonder remmen op een steile brug rol je gewoon in een aardig vaartje door.
Gelukkig is het niet al te druk, we komen veilig beneden aan. En slagen erin om bij de eerste de beste winkel tot stilstand te komen.
Een buurman met verstand van auto's die op weg is naar huis, stopt meteen en kijkt mee. Eerst laten afkoelen, is zijn voorlopige conclusie. Daarna de radiator bijvullen, waarschijnl start de auto dan wel weer.
En dat doen we ook. We vullen de auto van buurman Wouter met onze boodschappen en ik krijg een lift naar huis. Bastiaan komt iets later met rechterhand Robbie...en met de auto. Die is tijdens het ritje naar huis verschillende keren met water bijgevuld en heeft het zo net gered.

De radiator is er inmiddels uit en gaat morgen naar de reparatie. Jazeker, op eerste paasdag...
En nou maar hopen dat de schade beperkt is. We staan op dit moment niet bepaald te springen om te investeren in een nieuwe auto...
Aan de andere kant zijn we blij dat we er goed vanaf zijn gekomen, want het was een levensgevaarlijke situatie. We kunnen het verhaal in elk geval gezond en wel navertellen. Dat is veel meer waard dan een stukje blik op vier wielen!

Gezien!!!

Het is vijf voor één in de ochtend. We hebben twee keer 'ik vertrek' achter de kiezen, ik zie scheel van het turen naar dat kleine scherm.
Maar we hebben het gezien, twee keer achter elkaar en het was schitterend! Grappig hoeveel een mens meemaakt en ook weer vergeet in die paar maanden. Het was te gek om het allemaal opnieuw te beleven.
De cameraploegen en montage mensen hebben een prachtige job gedaan. Ja, voor ons is het een waardevol stukje emi-remi geschiedenis!
We zullen de komende dagen nog vaak op de site van de tros te vinden zijn, in elk geval totdat we het programma op dvd hebben ontvangen.
Dan doen we het nog eens dunnetjes over, gezellig met de naaste familie. Drie maal is scheepsrecht, vier maal ook, en vijf maal, hahaha...

Prachtig. We hebben genoten.

O, wat spannend...

Voor Nederland is de spanning alweer voorbij. Maar wij zitten er nog middenin... want we hebben nog niks gezien!

Wat een enthousiaste reacties tot nu toe! Bij de wederzijdse ouders staat de telefoon roodgloeiend, de eerste commentaren via de weblog zijn ook al binnen.
De snelste reactie kwam van Bastiaans zusje, die belde meteen na de uitzending via Skype.

17:00 uur
Natuurlijk heeft de provider van onze boeroeswing account uitgerekend dit moment uitgekozen om voor de tweede keer in drie dagen uit de lucht te gaan. Geen mailtjes dus vanmiddag. Balen, want wij zijn natuurlijk erg benieuwd hoe iedereen de uitzending vond. Nou maar hopen dat de storing morgen verholpen is en dat we alle mailtjes binnenkrijgen.

21:30 uur
Hoera, het programma staat al op 'uitzending gemist'! Surinaamse kabelabonnees zitten op dit moment te kijken, die zien 'Ik Vertrek' via de satelliet. Ten minste, als ze geabonneerd zijn op de Nederlandse televisie. Wij kennen niemand met zo'n abonnement, dus we doen het met de computer.
Het wachten is nu op Bastiaan, die is onderweg van de praktijk naar huis. Brigitte en ik zijn helemaal onrustig van ongeduld, maar we hebben afgesproken dat we het met z'n drietjes gaan bekijken. Even wachten dus!
Het is een piepklein schermpje op de pc en de kwaliteit is natuurlijk lang niet optimaal, maar we gaan wel kijken!

Ik vertrek!

Ik geniet nog even van mijn laatste momenten als onbekende Nederlander. Want straks, over drie kwartier, barst het los, dan is het gedaan met de rust! Jammer genoeg is onze omrastering nog niet klaar. Hoe gaan we straks alle paperazzi buiten de deur houden?
(ferberde siki n'a dresi, zouden ze hier zeggen. Vrij vertaald: voor de ziekte die ze verbeelding noemen is er geen medicijn)

Meerzorg weet nog van niets. De zoveelste regenbui is net voorbij, de vogeltjes huppelen rond en fluiten erop los. Her en der in de straat staat een tv aan, maar veel bijzonders staat er voor vanmiddag niet op het programma.

8000 km verder... maakt Nederland zich klaar voor de uitzending van 'Ik Vertrek'. Stoelen worden her en der aangesleept, overal wordt op tijd gegeten. De TROS wrijft zich in de handen, sinds de laatste voetbalWK hebben ze nog niet zo'n enorme kijkdichtheid gehad.
Wie zijn ogen van de tv durft af te wenden moet om kwart over negen vanavond maar eens naar buiten kijken. Geen kip te zien...niemand vertrekt vanavond uit huis. Nederland zit voor de buis! De Emi-remi's komen eraan!!!

Raar genoeg zijn de onderwerpen van deze aflevering de laatsten die het programma zullen zien. Ik heb het hele internet afgespeurd, maar een life uitzending van de TROS is er niet op te vinden.
Een dvd van het programma is onderweg naar ons, als het goed is. Maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat die vóór de live uitzending aankomt, dus die hebben we nog niet. Het wordt dus uitzending gemist, het is niet anders. Waarschijnlijk zien wij dus pas morgen wat het Nederlandse legioen over drie kwartier ziet.
We zijn wel benieuwd naar de reacties, dus laat vooral wat van je horen!