Thuis!

Hoera, ik ben weer thuis!
Nou, eigenlijk nog niet, want ik ben meteen voor het weekend naar Zeeland vertrokken. Omi wordt 60 en geeft een feestje! En ik kan even lekker bijkomen in de gezonde Zeeuwse lucht. De rest vertelt Mama wel...
Sietse

Het ging natuurlijk weer niet zonder slag of stoot. De kinderarts van vandaag had evenveel twijfels als die van gisteren. Alle metingen waren prima, Sietse zag er gezond uit, maar de longen klonken nog niet schoon. De arts was er ook na twee keer beluisteren en een verneveling tussendoor niet uit, zou nog even overleggen met Sietse's vaste arts. Die was vandaag gelukkig ook binnen.
Het werd een ochtend van wachten...wachten op de bezoekronde van de arts, wachten op de tweede controle, wachten op de uitslag van het overleg.
Daar zaten we dan met z'n drietjes, wachtend in het warme kleine kamertje. Of hangend in de gang, loerend naar alle deuren. Verder dan de gang op durfden we niet, stel je voor dat we ze misliepen...
Met name Bastiaans geduld werd danig op de proef gesteld. En terecht, als je vanaf negen uur 's ochtends op de verlossende boodschap wacht, dan heb je het om half twee 's middags wel gehad!

Maar eindelijk kwam ze dan, om half twee, Sietse's vaste arts. Geen spoor van twijfel bij deze kordate dame: hij mocht naar huis! Met goede afspraken over inname van zijn medicijnen moest het geen enkel probleem zijn. Als het aan haar had gelegen had hij zelfs veel eerder mogen vertrekken, zoveel begrepen we wel uit het verhaal. Lastig hoor, die wisseling van specialisten. Iedereen heeft zo zijn eigen ideeën, dat is echt een manco in een ziekenhuis waar de verzorging verder prima is.
Maar goed, wij blij natuurlijk, en Sietse danste de deur uit! Binnen drie kwartier zaten we in de auto richting Zeeland. We moeten hem de komende tijd natuurlijk extra in de gaten houden, maar voorlopig ziet het er goed uit!

Groet van Sietse

Hallo allemaal,
Op het moment dat Mama dit schrijft lig ik rustig te slapen. Nog wel in het ziekenhuisbedje, maar het gaat een heel stuk beter. Papa slaapt vanavond bij me, Mama slaapt thuis en Amber slaapt bij Pake en Omi in Zeeland.
Dat was even een tegenvaller, ik had niet verwacht dat ik in de zomer ook benauwd zou worden. Verkoudheidje opgepikt, waarschijnlijk...

Papa en Mama konden woensdag aan mijn borst zien dat ik benauwd was. We zijn toen maar even naar het ziekenhuis gewandeld, dat is hier om de hoek. Daar lieten ze de kinderdokter komen en ik moest van hem in het ziekenhuis blijven. Ik kreeg om de vier uur een groot pufje, verneveling noemen ze dat. Het is net een soort stoombadje en duurt wel tien minuten. Het doet geen pijn en is ook niet vervelend. Behalve als ze je ervoor wakker maken, dat vind ik een ramp!

Gisteren ging het al veel beter en de dokter had al gezegd dat ik vandaag naar huis mocht. Maar vanmorgen was ik toch weer wat benauwder, dus ik blijf nog een dagje. Gelukkig hoef ik niet de hele dag op mijn kamer te blijven. Ik ben alleen binnen geweest om te slapen en te eten, verder was er buiten de kinderafdeling genoeg te doen!
De zusters zijn erg aardig. Ze vinden mijn krullen prachtig, en moeten erg lachen om mijn gebabbel. De dokter is ook leuk, ik moet altijd giechelen als hij me beluistert. Hij kijkt me elke keer een beetje verbaasd aan. Hij kan namelijk horen dat ik behoorlijk benauwd ben, maar ik zie er helemaal niet ziek uit en ben heel flink en vrolijk! Zolang Papa of Mama maar in de buurt is...gelukkig is één van de twee er altijd, en soms zijn ze er allebei. Eten en drinken gaat wat minder, maar ik doe mijn best!
Er is een hele lieve zuster die een beetje op Oma lijkt. 'Mama, kijk, net als Oma!' riep ik toen ik haar zag. Iedereen moest erom lachen. Ze komt ook uit Suriname, leuk he? En ze heeft daar in hetzelfde ziekenhuis gewerkt als Papa. Iedereen is dus erg aardig en ik geniet van alle aandacht. Maar toch wil ik weer naar huis. Hopelijk kan dat heel snel!
Sietse

Ziekenhuis

Helaas, ons manneke ligt weer in het ziekenhuis met luchtwegklachten...maar het gaat alweer de goede kant op. Hij is een stuk minder benauwd, heel opgewekt en wil alles weten. We hopen dat Sietse morgen naar huis mag. Verder nieuws volgt!

Twee keer een potje

Vijf keer vindt ie plaats vandaag, die plechtige optocht. Voorop een manneke met een potje in zijn armen. Nee, geen pindakaaspotje! Er achteraan een trotse moeder en/of vader. De tocht voert van de slaapkamer naar de wc, dus ik hoef niet meer uit te leggen om welk potje het precies gaat...
Ja hoor, het is zover! Meneer doet 'het' op het potje.
Gisteravond, tijdens Nederland-Argentinië, na 30 minuten speeltijd, was het zover.
Sietse sliep niet en bleef maar roepen. Toen ik ging kijken had hij voor de zoveelste keer in de afgelopen dagen zijn luier uitgedaan. Dus maar weer mijn zuchtende vraag; wil je plassen op het potje? Ja, hij wilde deze keer wel. En ja hoor, het lukte! Hij was helemaal door het dolle heen en wij waren de wedstrijd even vergeten. Het potje werd plechtig geledigd op de wc.

En zo gaat het vandaag dus vijf keer. De grote boodschap nog niet, dat is fase twee...maar we zijn op de goede weg!

De tweede bijzondere belevenis van vandaag heeft ook met een potje te maken en is goed voor een bijna-hartverlamming. 's Avonds, op weg terug van een snelle boodschap in het winkelcentrum, komen we zoals altijd langs onze halve garagebox. Ik zie vanuit de verte dat hij openstaat en denk: o, dan ga ik de eigenaar ook eens ontmoeten. Die heb ik namelijk nog nooit gezien. En dat gebeurt ook deze keer niet, want de box staat wagenwijd open en er is geen kip te bekennen. Ik kijk verbaasd om me heen en wacht nog even. Maar niemand die verschijnt...
Ik krijg het helemaal benauwd van het idee dat er iemand met de spullen vandoor gaat.
ONZE SPULLEN!!! Die deur moet hoe dan ook dicht. Als ik hem dichtgeduwd heb, blijkt er nog een sleutelbos in te hangen. Nu is de maat helemaal vol, wie is die onverantwoordelijke? Ik wacht weer even, maar nog steeds niemand. En dan dringt het tot me door dat ik niet eens weet hoe ze heten en op welk nummer ze wonen. Die info heeft Bastiaan...en die geeft zwemles aan COPD-patienten. Ik loop nog even alle nummers langs, maar dat heeft geen zin want de garageboxen en de huizen hebben niet dezelfde nummers. Dan maar naar huis.
Als Bastiaan thuiskomt gaat hij er meteen achteraan. Ze blijken niet thuis te zijn, maar de man belt even later zélf aan. Hij besefte tijdens het sporten wat hij was vergeten...stuurde de vereniging van eigenaren er op af, maar toen was de deur al dicht. Hij belde aan in de hoop dat wij wat hadden gezien. Laat dat nou toevallig zo zijn, hahaha...er is niks gebeurd, dus het is hem vergeven. Ik ben niet de enige die er met sleutels een potje van maakt, dat blijkt maar weer!

Nummer twee

Het went nooit, maar je leert ermee omgaan...bezichtiging nummer twee is achter de rug. Het zwoegweekend heeft z'n vruchten afgeworpen! Een relaxte moeder huppelt om vijf voor half twaalf met haar kindjes naar buiten. De koffie pruttelt, thee is klaar en de indische cake knipoogt verleidelijk. Zelfs het weer werkt mee, tien minuten voordat we de deur uitgaan stopt het met regenen.

Meneer, mevrouw en hun dochter, hoor ik later van de makelaar. De zoektocht is voor de dochter, die werkt hier niet ver vandaan. Ze vinden het een mooi en net appartement, zelfs mijn moderne spiegelplafond valt in goede aarde. Meer weten we voorlopig niet, dus het is maar even afwachten.
In de tussentijd is er genoeg te doen. Verschillende telefoontjes naar instanties over ons vertrek leveren wel antwoorden, maar roepen ook meer vragen op. Daar gaan we deze week even voor zitten.

De nichtenavond was weer dolgezellig. Zoals altijd hadden we veel bekijks; zou het onze uitstraling zijn, onze aanstekelijke lachsalvo's of de vreselijke herrie die ons altijd vergezelt?
Ik kan me niet eens meer herinneren hoe het begonnen is, maar ineens was het een traditie: zeven dochters van Gerda, Edith, Hugo en Henk komen eens in de zoveel tijd bij elkaar om nieuwtjes uit te wisselen, lekker te eten, te stappen en vooral te lachen.
Wat we gemeen hebben? Onze moeder of vader is een dochter of zoon van Harry Jacob de Bruin. Verder hebben we onze jeugd, of een groot deel daarvan, in Suriname doorgebracht. Daar zagen we elkaar vaak op familiefeestjes en dergelijke. Harry Jacob heeft wel meer kinderen en kleinkinderen, maar deze zeven meiden zaten qua leeftijd vrij dichtbij elkaar en trokken dus wat meer met elkaar op. Op de een of andere manier zijn we allemaal in Nederland beland en het contact is gebleven. Een unieke en heerlijke traditie, de nichtenavond. Dat zal ik nou echt missen als ik in Suriname ben!

Roots

Stom, stom, stom. Ik had nu rijk kunnen zijn! Vanmiddag hoorde ik op de radio een oproep om mee te doen aan een voetbaltoto. SMS de eindstand naar nummer zus-en-zo, werd er geroepen. Ik dacht nog, o, dat wordt 2-1. Maar ik sms'te niet. En zowaar, het werd 2-1...ach ja.

Tussen de doelpunten door werd er gegeten, gebadderd, rondgerend en natuurlijk, gegild bij de doelpunten. Sietse zag het eerste doelpunt niet aankomen, die schrok zich wezenloos van de gil van zijn Papa, begon toen zélf ook maar te gillen. Het was een waar spektakel!
Het tweede doelpunt ging beter, ze stonden met z'n drietjes te juichen. Op zo'n moment besef ik ineens dat ik met een Nederlander ben getrouwd en Nederlandse kindjes heb. Zij laten straks veel meer achter dan ik... (een deel van) hun roots.
Moeten we daar wat mee, als we de oceaan zijn overgestoken? Ik denk het wel...maar hoe precies weet ik nog niet. Wat de kids betreft, die moeten in elk geval de geschiedenis en de belangrijkste feiten van het land kennen. En de rest komt een beetje vanzelf. Toch?

Zo, Bastiaan en de kids zijn veilig en wel in Zeeland aangekomen. Het relaxte werkweekend is begonnen!

...en de rust is weer voorbij!

Hellep!!! De volgende bezichtiging komt eraan! Ik lig net heerlijk ontspannen in bed met een boek en een kopje thee, de kids liggen lekker te slapen en dan gaat de telefoon. De makelaar. Ik verstijf, en terecht. Een tweede potentiële koper heeft zich gemeld. Dag rust. Er moet weer gepoetst worden!!! Gelukkig hebben we nog wat tijd, het is maandag aanstaande om half twaalf...
Jezus mina. Hoe moet dat nou met mijn relaxte weekend?

Even rust...

Nog niks gehoord van de bezichtigers...dat is geen goed teken. Maar goed, vooralsnog geen reden tot bezorgdheid. Een goed moment voor operatie 'rust in de tent'! De kids zijn al een paar weken aan het rommelen met slapen en de drukte van de afgelopen dagen heeft het er niet beter op gemaakt. Omdat we op dit moment met z'n vieren in één kamer slapen, heeft iedereen er last van...de wallen hangen tot op de knieën.

Gelukkig is de winter nu echt voorbij. De achterste slaapkamer heeft weer een aangename temperatuur; tijd voor één van de kids om te verhuizen! Het wordt Amber, die de eerste avond lang en luidkeels protesteert. Maar we geven geen krimp en na een uur slaapt ze (door tot de volgende dag)! Dag twee is de duur van het protest al teruggebracht naar twee minuten. Sietse ziet zijn kans schoon, verzint de meest grappige dingen om bij ons in bed te mogen. Maar ook dat gaat na twee dagen al een stuk beter, het oude ritme is weer in zicht!

Om het wat makkelijker te maken zijn de kids een paar dagen op uitstapjesrantsoen. Sietse gaat deze week niet op gastbezoek naar de creche, en het geplande uitje naar grote neef Stef komt een andere keer wel. Maar in het park en de speeltuin vermaken ze zich uitstekend, en het badje op het balkon is een groot succes!

Vanavond konden Bastiaan en ik op ons gemak de voetbalkunstjes van Brazilië bekijken; ik heb het tussendoor zelfs gewaagd om aan een nieuw boek te beginnen. 30 pagina's gelezen, 't is wonderbaarlijk...verborgen tralies van Hameeda Lakho, recensie volgt.

In het weekend gaan Papa en de kids naar Pake en Omi in Zeeland. Mama heeft andere afspraken!

Feestje

Het blijft toch een gek idee. Al de mensen op het verjaardagsfeestje van Bastiaan zullen we in de toekomst niet zo vaak meer zien...
Ik duw het lichte gevoel van weemoed maar gauw weg en geniet van de gezelligheid. We vieren het op zaterdag, omdat Nederland op zondag speelt. Het regent weer cadeautjes, voor Bastiaan, maar ook voor de kinderen, en zelfs voor mij!

Het feestje gaat vandaag gewoon door, maar dan in het klein. Met de zus van Bastiaan en haar partner brengen we gezellige uurtjes in het park door. De kindjes verrassen Papa met een nieuwe portemonnee en een lantaarn met kompas. Handig voor het revalidatiewerk in het binnenland straks...of dat nog zo gauw van de grond komt is overigens nog maar de vraag. De dorpen waar het project moet starten zitten middenin de overstromingszone. En het water is de afgelopen dagen weer gestegen. We duimen maar dat het gauw ophoudt!

Nog een leuk verjaardagscadeautje vanmiddag, Nederland wint de eerste WK-wedstrijd met 1-0. De drie Nederlanders in huis volgen de wedstrijd met spanning!

Dit is 'm...

Op speciaal verzoek, hier is ie dan!
Hier doen we het allemaal voor: ons optrekje in Suriname. Om precies te zijn, Sadiodam 28 te Meerzorg, een rustig plaatsje aan de rivier, pal tegenover Paramaribo.
In oktober 2002 was het 0,8 hectare grond met wat vruchtbomen en een oud, vervallen huis. Pa en Ma de Bruin kregen een tip van Bastiaans vrienden in de straat en gingen er op ons verzoek achter aan. Nog geen half jaar later waren we de trotse eigenaren!

Een goede gastheer zorgt altijd eerst voor zijn gasten, dus we begonnen met de bouw van een guesthouse. Een heerlijk huisje, met twee slaapkamers en van alle gemakken voorzien. Gasten zijn van harte welkom...

Daarna was het de beurt aan ons eigen huis. Ruimte, dat was onze grootste wens en die kregen we ook...in overvloed!

De keuken verwachten we binnen nu en twee maanden, electriciteit en water moeten nog worden aangesloten en dan is onze nieuwe plek onder de zon af.

De bezichtiging

The night before
Stress viert hoogtij in huize De Bruin/De Boer…zelfs de heer des huizes, anders de relaxtheid zelve, is aangestoken.
Woensdagavond laat ruimt hij nog allerlei flesjes op in de badkamer. ‘Het moet er strak uitzien’ betoogt hij. En daar verdwijnen mijn parfum, mijn kam en mijn haarvet, ergens in een onderkastje. Hopelijk kan ik ze nog terugvinden na de bezichtiging.

Donderdagochtend
De kids worden met washandjes schoongepoetst, geen badje, stel je voor dat ze de nieuwe badmat natspetteren. Ze vinden het allemaal prima, want ze mogen van Mama wel drie kwartier televisie kijken! Mama holt en draaft intussen van het kastje (afstoffen) naar de muur (nog even een lapje overheen).
Toch is er nog genoeg tijd om uitgebreid te spelen in het park. Ik word daar door de kids voor beloond, ze gaan daarna braaf slapen! En daar gaan we weer, bloemen in het vaasje, tafeltje drie centimeter verschuiven, nog even een bezempje over de galerij (?) , nog even de ramen zemen, nog even...wat doen die vingerafdrukjes daar op de ramen en de deuren?
Het kantoortje is het echte zorgenkind, na vier ingepakte dozen is het er nog steeds vol…jammer dan, ze zullen het ermee moeten doen.
Voor de derde keer die dag gaat de dweil door het huis en als de kids wakker zijn, wordt de stofzuiger er weer bijgesleept. Ook voor de derde keer die dag!
De kids worden weer voor de tv neergezet, snappen er niets van maar vinden het prima. Intussen loopt de koffie, thee is gezet en een appeltaartje staat klaar. Geen flauw idee of dat zo hoort, maar alle beetjes helpen! Toch?
Om zes uur precies rent een gestresste moeder met twee relaxte kinderen de deur uit. Als het goed is, zal de makelaar een kwartier daarna arriveren.

Om vervolgens een lang verhaal van drie kwartier wachten kort te maken: op het moment dat Amber op een grasveldje in de hondenpoep rolt en begint te gillen, belt de makelaar.
Ik kan het allemaal nauwelijks volgen vanwege het gekrijs, maar ze waren enthousiast! Het is een stel dat gaat samenwonen. Ze vinden het een prachtig appartement, ruim en netjes, niets op aan te merken. De welkomstkoffie, thee en gebak zijn niet weggewerkt maar vielen ook in goede aarde. Dus dat houden we erin!
Eén minpuntje: het spiegelplafond in de keuken vinden ze niks. Daar heb ik destijds bij de koop niet eens op gelet, en ik heb er nog steeds geen last van. Maar goed, kwestie van smaak. Verder moet de meneer wel erg wennen aan het idee van leven in een grote blokkendoos. Want dat is een complex met tien verdiepingen toch wel. De mevrouw heeft er geen moeite mee, begrijp ik.
Of ze het doen? Geen idee, maar het ergste hebben we gehad: de eerste bezichtiging is achter de rug!
Ik poets Amber schoon, die heeft twee handen vol hondenpoep. Bastiaan ontmoet ons bij de chinees, want uiteraard heb ik niet gekookt…daar zou de keuken alleen maar vies van worden.

Donderdagavond
Er mag weer gebadderd worden! Daarna duiken de kindjes in bed, en wij ook.
Ben benieuwd hoe vaak dit nog moet. Dit is Stress met hoofdletter S!!!Zou er ergens een praatgroep zijn waar ik mijn situatie met lotgenoten kan doornemen?

Leuke reacties!

Het is tegenwoordig een feest om in onze mailboxen te kijken. Wat een leuke reacties op de weblog! Bedankt, iedereen! De webmeesteres voelt zich helemaal gevleid, en ook Bastiaan geniet van alle aandacht. De vele reacties van de engelstalige anonieme meneer (mevrouw?) vindt hij wat minder. Die vindt mijn site nice, en mij ook, hahaha...
Intussen begint het hier zowaar weer op een huis te lijken. Van alles verdwijnt richting de garage, van fitnessapparatuur tot schoenenrekjes. Om 11 uur 's avonds rolt weer zo'n gigantisch fitnessding over de parkeerplaats. Gelukkig is de politie niet in de buurt, ze zouden op z'n minst raar opkijken....

De eerste!

Groot alarm! We krijgen een bezichtiging! De eerste potentiële koper voor ons huis heeft zich gemeld. O hemel, opruimen...
De alertheid was een beetje verslapt, dus er ligt weer overal speelgoed. En de laatste twee wasjes zijn nog niet weggewerkt. HELLEP!!!
Gelukkig is het pas donderdagmiddag. Rond etenstijd nog wel, dus dat wordt buiten eten. O, o, wat spannend. Wordt vervolgd...

De praktijk

De fysiotherapiepraktijk vordert als een speer! Muren zijn afgebroken, andere zijn opgetrokken. Binnenkort volgen de vloer en het schilderwerk. Pa en Ma de Bruin zitten er bovenop, volgen alles met argusogen. Logisch, de praktijk komt te staan op de begane grond van hun huis...het moet dus allemaal wel kloppen. Gelukkig gaat het tot nu heel goed.

Intussen is Bastiaan druk aan de gang gegaan met een eigen logo. Ik heb zijn eerste opzet verfijnd, hij heeft er vervolgens weer aan gesleuteld en we zijn zeer tevreden over het resultaat! Een grafisch ontwerper had het vast beter gedaan, maar dit is natuurlijk veel leuker. En minder ping-ping, hahaha...
De volgende stap is briefpapier, visitekaartjes en dergelijke. Eens kijken waar we die zo voordelig mogelijk kunnen drukken. Wie heeft een goede tip?

Inkopen...

Na 11 jaar Nederland snap ik de routelogica nog steeds niet (jaja, het ligt aan mij). Ik dacht toch echt dat ik dezelfde route uit Zeeland terug had genomen...maar enfin, via Rotterdam kom je ook wel in Utrecht terecht. Het duurt dan wel een kwartiertje langer en het levert meer ergernis op. Maar dat was gauw vergeten toen ik in alle rust kon beginnen met het vullen van onze halve garage!

Hijg, hijg...dat gesjouw valt niet mee. Vier loodzware vaten met isolerend spul voor de kelder van de waterbakken. 32 kilo per stuk, zelfs met een steekkarretje is het een klus. En er staan nog drie in Zeeland te wachten.












Inkopen doen was heerlijk! Opslagruimte zat, dus ik heb me gisteren uitgeleefd. Allerlei nuttige spulletjes gekocht, en mijn uiterste best gedaan om niet te kijken naar al die schattige kinderkleertjes. Nog even wachten, De Bruin, wachten op de uitverkoop!

Inpakken!

Hoera, hoera, hoera, we hebben extra opslagruimte! Een halve garagebox, nog geen honderd meter van ons huis. Is dat even een meevaller...
Er hing een briefje op het bord in de hal, Bas belde erachter aan en een paar dagen later was het rond. En nog betaalbaar ook.
Mijn handen jeuken, we gaan nu echt inpakken. Morgen begint het al.

Ons huis staat nu een weekje te koop.
Een koper heeft zich nog niet gemeld, maar de verhuizers hebben ons wel gevonden! Hoe? vraag ik me verbaasd af, maar Bas weet het meteen. Internet, natuurlijk. Ik hou het erop dat ze zijn getipt door misi (lees juffie) Verdonk. Maar liefst vier aanbiedingen binnen drie dagen, ze staan blijkbaar te trappelen om ons het land uit te verhuizen, hahaha...
Van mij mogen ze, als ze in ruil daarvoor ons huis kopen!

De kids zijn inmiddels afgeleverd in Zeeland, lekker een paar daagjes Pinkstervakantie bij Pake en Omi. En lekker een paar daagjes inpakken en opruimen voor Papa en Mama...die zaterdagavond ook nog even tijd maken om naar een feestje te gaan.