Op volle toeren

Het is nu bijna twaalf uur, middernacht wel te verstaan, het lijf vraagt om een bed, de geest vraagt om een bed voor een week maar we blijven nog even op voor een weblogberichtje waar ik al weken gewoonweg niet aan toe kom! Druk druk druk! Wie gedacht had dat we zouden relaxen in Suriname, die hebben het mis gehad. Het is keihard werken, want de praktijk begint nu echt op volle toeren te draaien!

Met name de trainingsgroepen lopen heel goed, vanaf volgende week zijn het maar liefst 13 trainingsuren in de week die mijn agenda vullen. En dan ook nog wat patiënten eromheen, zowel op Meerzorg als in de stad. Vorige week is mijn eerste diabetesgroep gestart en het ziet er naar uit dat over een paar maanden de tweede ook direct kan starten want ik heb hiervoor de eerste aanmeldingen ook al binnen! Het is allemaal ontzettend leuk, interessant en uitdagend. Nadeel is dat ik het eigenlijk allemaal nog alleen moet doen. Ik ben dus praktijkmanager, therapeut, stagebegeleider, schoonmaker, administrateur, PR-manager en uitvoerder van vele bijkomende klusjes. Het leven is niet saai, dat mag duidelijk zijn. Helaas heb ik mijn boerenpet de laatste tijd wat minder op, want dat is echt een ontspanningsplek, even achterop zoals we dat hier noemen.

Ook voor de kids ben ik momenteel de papa die ’s morgens ze uit bed trimt en in een hoog tempo met Saskia klaar maak voor school. Een paar keer per week zie ik ze na schooltijd omdat ik dan in de ochtend op Meerzorg werk (patiënten en/of administratie) maar ook steeds vaker moeten ze even naar de stad om papa nog voor bedtijd te groeten. Gelukkig wonen opa en oma boven de praktijk en traint Saskia in 1 van de groepen mee en zijn ze dus sowieso twee keer per week daar.

Maar goed, het is pionieren, het is opbouwen, het is uitbreiden om hulp te kunnen inzetten. De drukte genereert meer inkomsten, en die zijn dan weer nodig om hulptroepen te kunnen betalen. Ik denk dat ik op niet al te lange termijn een collega (parttime) in dienst kan nemen en hopelijk ook een stukje administratie en andere voorwaardenscheppende zaken kan uitbesteden.

Afgelopen week was een bekende collega van me uit Nederland voor een paar weekjes hier op (werk-)vakantie. Rayen is in Amsterdam fysio-ondernemer van een aantal praktijken en ziet veel topsporters. Zijn moeder woont een straatje verder van de praktijk en was uit nieuwsgierigheid een keertje binnengestapt. Ik heb met Rayen ooit nog eens een bijscholing gedaan, dus die naam riep meteen herkenning op toen ze die opnoemde. En nu stond hij ineens zelf voor mijn neus om eens te kijken in mijn Surinaamse keuken. Het is dan ook erg leuk te horen van een geslaagde collega dat je goed bezig bent en dat je ver vooruit bent in je vak.
Ik heb natuurlijk zowel in kennis als in materiële zin flink geinvesteerd en probeer creatief om te gaan met de kansen en mogelijkheden die ik op mijn pad tref. Dat sprak hem ook aan en het levert me weer een aantal klussen op want een aantal van “zijn” toppers uit zijn praktijk komen naar Suriname voor een vechtsportgala. Het zijn gasten die in Japan vreselijk populair zijn en in Nederland nauwelijks herkend worden. Velen zijn van Surinaamse komaf en daar zijn ze hier natuurlijk trots op.
Qua sport is vechtsport niet mijn grootste passie, maar qua werk is het wel interessant want die lui hebben altijd de meest bijzondere blessures en moeten snel weer op de rit staan. Dat wordt dus lekker sleutelen en optrainen!

Afgelopen zaterdag zou ik bij Lions Club Commewijne geïnstalleerd worden als lid. Deze ceremonie ging niet door omdat een lid die week plotseling was overleden. De goede man woonde een straatje verderop en ik had hem op een paar bijeenkomsten gesproken, een vreselijk aardige man, die dan zo ineens weg valt. Hij woonde alleen en zo kon het gebeuren dat hij een paar dagen na zijn overlijden pas gevonden is. In dit klimaat betekent dat dit geen frisse aangelegenheid is geweest dus zijn begrafenis is een dag later al geweest.
Vanavond was er een rouwzitting door de Lions georganiseerd om op die manier een waardig afscheid te kunnen geven. Het was druk bezocht en werd van de nodige rituelen voorzien.
A.s. zondag staat er een family-day gepland op White Beach, een recreatiestrand aan de rivier. Deze dag stond al gepland, maar de verdaagde installatie zal nu op White Beach plaatsvinden, ach ja, bij calamiteiten moet je creatief omgaan met je mogelijkheden. Dus eerst in nette kleding de installatie, daarna in zwembroek een gezellig feestje!
Wie weet kom ik dan toch nog aan mijn broodnodige ontspanning toe…

Passen en meten

Ik las het ooit ergens in een agenda. Een voetnoot: 'Wees voorzichtig met waar je om vraagt. Het zou zomaar kunnen dat je het ook krijgt.'

En ja hoor...we krijgen waar we om hebben gevraagd. Patiënten! Langzaamaan kwamen ze binnendruppelen. Als de telefoon ging brak ik zowat mijn nek om er op tijd bij te zijn. Snel opnemen, misschien is het een patiënt...
Slik, deed mijn maag als een afspraak niet doorging. Ik geloof dat ik een stuk bezorgder was dan Bastiaan, die bleef geloven in de groei van de praktijk. Tja, ik zie graag beren op de weg blijkbaar, hahaha...
Want Bas krijgt gelijk. Vier groepen draaien inmiddels, die doen aan spinning, circuit training of seniorenfit. De eerste diabetesgroep start donderdag met het lifestyleprogramma Diabeter.
Tussen de groepen komen de patiënten, ook dat gaat goed. Zo goed zelfs dat Bas sinds een paar weken hele lange dagen maakt.
Euh, maar daar had ik niet om gevraagd...
Het is wel even wennen voor ons. De eerste maanden kon Bastiaan regelmatig even rommelen in de tuin. Kindjes naar school brengen en ophalen, koken, samen de huishouding runnen, het was best gezellig. Met de patiënten erbij waren zijn dagen lekker gevuld.
Het grote rode afsprakenboek liep langzaam vol. En nu moeten we schipperen met quality time, zoals ze dat noemen. Het kan natuurlijk niet anders, een praktijk in de startfase kan zich niet veroorloven om patiënten te weigeren of op een wachtlijst te plaatsen. Dan gaan ze naar een ander. Het moment zal heus wel komen dat er een fysio in de praktijk bijkomt, dan zal het wat rustiger worden. Maar zover zijn we nog niet.

Dus pendelt Bas tussen patiënten in de praktijk, de dependance, patiënten aan huis en groepen. Dat vereist een strakke planning, want voor je het weet zit je op Meerzorg een patiënt te behandelen terwijl er twee aankloppen in de stad...
Dat is gelukkig nog niet gebeurd. Met dank aan de methode werken op afspraak! Ik denk dat de meeste mensen er even aan moesten wennen. Die wilden gewoon binnenlopen en wachten op hun beurt. Maar ze waarderen het afsprakensysteem wel, want het betekent dat je weinig of geen wachttijd hebt. Dat is bij huisartsen meestal anders. Het is hier heel normaal dat je je om zes uur meldt bij de huisarts. Dan ben je vaak al nummer 7 of 8 op de lijst...vervolgens zit je een uur in de wachtkamer te wachten op je beurt.

Gelukkig houdt Bastiaan vast aan zijn beslissing om geen afspraken in het weekend te plannen. De kindjes en ik proberen intussen te wennen aan het feit dat we hem doordeweeks minder vaak zien. Maar met wat passen en meten kom je een heel eind. We zijn ten minste twee keer per week 's middags bij mijn ouders. Bastiaan beneden aan het werk, de kids boven, ik pendel tussen de twee locaties. En de kids mogen af en toe om het hoekje kijken en even bij Papa binnenwippen. Wel erg handig, als je ouders boven de praktijk wonen! De kids kunnen er spelen, eten en douchen, en Papa is in de buurt.

De buitenschoolse activiteiten zijn er natuurlijk ook nog. Bas is vrij actief in de vereniging van fysiotherapeuten. En dan is het werk voor de Medische Zending er ook nog. Les geven, naar het binnenland, fitness voor de medewerkers. Hoezo druk?

Last but not least een activiteit die erg op mijn lachspieren werkt.
Ze hebben er flink hun best voor moeten doen, maar hij is gestrikt! Bastiaan wordt aanstaande zaterdag beëdigd als lid van de Lions club Commewijne. Hij wordt een fellow, zoals dat heet...
Ik haast me om te melden dat de Lions clubs hier heel goed werk doen. Het zijn lang niet allemaal rijke mensen die hun geweten willen sussen door links en rechts wat uit te delen. Er worden heel veel nuttige projecten uitgevoerd.

De sociale kant van de Lions ligt Bas wel. Maar ik denk dat hij erg zal moeten wennen aan de rituelen, tradities en omgangsvormen binnen zo'n organisatie. Spijkerbroeken tijdens vergaderingen en activiteiten zijn 'not done', om maar wat te noemen. En uiteraard kwam Bas tijdens de eerste vergadering in spijkerbroek aanzetten, wist hij veel. Ik vind het een giller! Fellow Bastiaan straks in zo'n Lions cowboyhesje...ik lig in een deuk bij de gedachte. Zaterdag gaat het gebeuren! Ik ben ook uitgenodigd (en ik neem mijn fototoestel mee, gna gna).
Ze hebben binnenkort een family day. Op White Beach, daar ben ik nog nooit geweest. Schijnt erg mooi te zijn, da's dan wel weer leuk...
De wederhelften worden trouwens aangeduid als partner in service, ook weer zoiets grappigs. Ik ben benieuwd of ze ook een benaming hebben voor de kinderen...
Deze partner in service duikt nu haar bed in, de Fellow slaapt al! hihihi...

Eerste Surinaamse verjaardag

We hebben een weekje gewacht, maar de oud-jarige heeft het te druk...dus reageer ik maar even op de vele verzoeken om een verjaardagsverslagje.

Op 11 juni is het zover, Bastiaan mag voor het eerst zijn verjaardag in Suriname vieren. De grote dag valt op een maandag. Het besluit is gauw genomen: feestje op de zondag ervoor, 10 juni dus.

Een bijzonder feestje om meerdere redenen. Voor het eerst in jaren besluit Bastiaan niet zélf te koken maar het eten uit te besteden. Moeilijke beslissing, maar we hebben geen andere keus. Geen tijd en niet genoeg energie; Bas is wat verkouden en we zijn allebei moe.
We schakelen een tante in die voor eten zorgt: macaronischotel, gestoofde en geroosterde kip erbij. Robbie geeft Bastiaan een gerecht als verjaardagscadeau: een grote pan saoto soep met alles erop en eraan! Wij helemaal blij, natuurlijk.
Als klap op de vuurpijl besluit ik om (voor het eerst) ook wat te bereiden. Het wordt een soort paella. Bas weet niet wat hij hoort, natuurlijk, zijn vrouw kookt nooit voor grote gezelschappen!
Met het zweet in de handen sta ik 's middags voor de pan. Ik krijg het er warm van, van de hitte en van de zware verantwoordelijkheid die op mij rust...

Maar het gaat goed. Alle gerechten gaan er prima in, zelfs de zogenaamde paella. Deze keer hebben we ervoor gekozen om geen plastic borden, bekers en bestek te gebruiken. Het echte werk is gezelliger, besluit ik, dus ik trek mijn Ikea servies uit de kast. Inderdaad, het is een stuk gezelliger en we hebben geen zakken vol plastic afval.
Maar als ik de berg afwas zie is het ineens een stuk minder gezellig! Ruim vijftig gasten, dus dan weet je het wel. Gelukkig hebben we genoeg hulp, maar de vaatwasser draait die nacht toch overuren.

Een heel leuk hoogtepunt is de vertoning van 'Ik Vertrek'. Sommige mensen hebben het programma nog niet gezien terwijl ze er ook in voorkomen. Het is erg gezellig, we zitten met zo'n vijftig man te kijken. Bas heeft ergens een beamer kunnen lenen, dus we hebben supergroot beeld! Aan het einde krijgen we zelfs een applaus van het publiek.

Het is een warme avond, dus het toetje (ijs) gaat er ook goed in. En dan is de avond weer voorbij. De nieuwe werkweek staat voor de deur, dus iedereen gaat keurig op tijd naar huis. Wij kunnen even bijkomen en de berg cadeautjes gaan uitpakken.

Volgens goed Surinaams gebruik worden cadeaus met dank in ontvangst genomen, maar niet meteen uitgepakt. Dat is hier niet onbeleefd, eerder het tegenovergestelde. Ik denk dat het oorspronkelijk bedoeld was om de gever met een kleinere beurs niet in verlegenheid te brengen. De traditie is blijven hangen. Hoewel kinderen er tegenwoordig wat vaker van afwijken, die zijn vaak te ongeduldig om te wachten.

De cadeautjes voelen bijna allemaal zacht aan. Lachend zeg ik tegen Bas: 'let maar op, het zijn baddoeken of kleren.'

Het eerste is een oude traditie, er ging vroeger geen verjaardag voorbij zonder dat ik twee of drie baddoeken kreeg. Geen idee waar die traditie vandaan komt.
Kleding cadeau geven is een nieuwe gewoonte, ik denk dat die te maken heeft met de Chinese producten die Suriname hebben overspoeld. Hele betaalbare kleding, ziet er leuk uit en is in ongeveer de helft van de gevallen van goede kwaliteit.

En ja hoor, ik krijg gelijk. We moeten hartelijk lachen om de baddoeken, eentje heeft een afbeelding van een (chinese) Winnie de Poeh, een andere wordt opgefleurd door een poesje! Past niet echt bij Bas...
Toevallig zijn de baddoeken in de kleuren van de kamers van de kinderen, die maken we er blij mee. De andere vier baddoeken zijn redelijk neutraal en van goede kwaliteit. Nooit teveel, zegt Bas opgewekt.
De kleding is verrassend leuk, niet allemaal zijn stijl maar wel van goede kwaliteit. Verder nog wat andere leuke cadeautjes. Wat uiteindelijk overblijft is een hoge berg glimmend cadeaupapier (zonder twijfel ook uit China)... en natuurlijk de herinneringen aan een gezellige Surinaamse verjaardag.

Het was van korte duur

Zo gezegd, zo gedaan.

Het wasje gaat in de 220 volt machine, ik maak me uit de voeten. Een beetje voorzichtigheid is niet verkeerd als een wasmachine na acht maanden rust weer aan de gang moet...

Na een minuutje gluurde ik om het hoekje. Hij doet het!!! Na vijf minuten mogen de kindjes ook een kijkje nemen en na tien minuten is het alweer gewoon. De wasmachine draait een wasje en wij zijn met andere dingen bezig. En dan gebeurt het.

_______________________________________________________________

Nationaal nieuws>

SURINAME ZAT ZONDER STROOM

Een algehele storing legde gisteren vrijwel geheel Suriname in het donker. Deze storing duurde van half zes tot half zeven 's avonds, voordat ten minste delen van Paramribo weer over electriciteit beschikten. De storingsdienst kon vooralsnog niet melden wat de oorzaak was. Nauwelijks een half uur viel de stroom weer gedurende drie kwartier uit. Er werd vanuit Paramaribo gewerkt om alle andere gebieden in Suriname van stroom te voorzien.
_______________________________________________________________



Mocht ik de suggestie hebben gewekt dat onze wasmachine de oorzaak is van de nationale stroomstoring, dan corrigeer ik dat bij deze...

Maar stroomstoring nummer 24 hakt er goed in deze keer. Uiteindelijk gaan de lichten pas om half negen 's avonds weer aan. Gewoon doorgaan waar we gebleven waren, zou je zeggen. Maar de wasmachine doet het niet meer.

En de volgende ochtend blijkt dat we nog meer schade hebben. Onze wekkerradio en één van de computers (gelukkig een hele oude) hebben het ook opgegeven. Ik ben ziedend, ook al weet ik dat de EBS er niks aan kan doen. Een of ander houtkapbedrijf heeft een boom op de transmissielijn laten vallen.
Toch maar een telefoontje naar de EBS. Ze blijken al 'in het veld' te zijn om her en der de gemelde schade op te nemen. Halverwege de dag komen ze ook bij ons langs. Alles wordt netjes opgeschreven, maar of we iets vergoed krijgen? Dat horen we over twee weken, zegt de EBS meneer. En het wordt de dagwaarde van de goederen, de verzekeringsmaatschappij laat er een afschrijvingspercentage op los. Nou, dan weet je het al. Ik zet het idee maar uit mijn hoofd. Als we ruim anderhalf jaar op 220 volt stroom hebben moeten wachten, hoe lang zal de (eventuele) uitkering van een schadeclaim dan duren?

Een beetje bedroefd kijk ik naar mijn wasmachine. We gaan in elk geval proberen hem te laten repareren. Wie weet...

Feest

We hebben 'm, we hebben 'm...
Ja, echt! De trafo's gaan eruit, we hebben vanaf vandaag 220 volt stroom erbij. Wat een feest! Na ruim anderhalf jaar wachten is het eindelijk zover.

Jerry de super-electriciën meldde zich vanmorgen. Hij heeft tot een uur of drie doorgewerkt en komt morgen nog wat kleine klussen doen. Fijn hoor! Het is een hele aardige, betrouwbare jongen, doet zijn werk prima, controleert alles grondig voordat 'de prik erop gaat', zoals Bas dat noemt.

Het is nu wel oppassen geblazen. Want welke stekkers moeten in welk stopcontact? Op zich niet zo moeilijk, Amerikaanse stekkers en stopcontacten zien er anders uit dan Europese. Maar intussen hebben we hier en daar wat stekkers van lampen verwisseld. Dat wordt dus uitkijken, in sommige gevallen moet dat weer worden veranderd. Jerry neemt morgen wat stekkers mee, wij gaan vanavond goed kijken wat anders moet.
Ik ben erg benieuwd of onze Hollandse wasmachine het nog doet. Die heeft ruim acht maanden geduldig in de wasruimte gewacht tot ie weer mocht gaan draaien.
Zometeen is het zover. Ik gooi er een wasje in, doe de deur dicht en maak me uit de voeten.
Als ie knalt ben ik er niet bij...
Ja, lach maar. Ik vertrouw geen enkel huishoudelijk apparaat, zeker niet als het op electriciteit werkt. Ik liet 3 dagen geleden het strijkijzer vallen, er sprongen wat onderdeeltjes uit. Niks aan de hand volgens Bas, die onderdeeltjes kwam van het waterreservoir. Tuurlijk...ik heb hem niet meer aangeraakt. Gelukkig is het 220V strijkijzer er nog, vanavond kan ik de Himalaya aan was dus mooi wegstrijken.

Het is voor het eerst in dagen weer eens feestelijk weer. Nog geen spatje regen gezien vandaag, het is bloedheet. Gelukkig maar, want het erf was aardig drassig geworden door alle buien.

Om maar bij feesten te blijven, het afgelopen weekend hebben we er drie gehad. Een kinderfeestje en een eerste heilige communie (wordt hier ook gevierd). Amber en Sietse hebben zich uitgeleefd, ze waren de enige kindjes die zonder een spoor van verlegenheid voor de tweede keer taart gingen vragen! Foto's volgen...

Op zondagavond het feest van een kennis die 50 jaar werd. Bas en ik gingen er heen, de kindjes bleven bij Opa en Oma. We hebben er heerlijk gegeten, ik heb voor het eerst de 'Surinaamse nieuwe' geproefd! Verrukkelijke vis, deed niet onder voor de Nederlandse. Klaargemaakt door de echtgenoot van de jarige, die zit in de visbusiness. Hij maakt haring van de bluefish. Had ik nog nooit van gehoord. Er waren nog andere vishapjes, een zalige vispasta, wij hebben genoten. Naar de andere gerechten hebben we niet omgekeken.
Ze hadden goed uitgepakt, een leuke feestlocatie aan de rivier, kraampjes met lekker eten, van alles te drinken en veel gasten. Vrijwel allemaal uit het bovenste segment van de middenklasse, om het maar eens deftig te zeggen. Dat werd ons pas goed duidelijk toen we weggingen. Tussen alle mooie en dure auto's stond er één oud barrel: juist ja, onze auto. Een betere manier om op te vallen was er niet, wij kwamen niet bij.

Het volgende feest staat alweer voor de deur. Bastiaan is maandag jarig, het feest is aanstaande zondag. Hij heeft natuurlijk allerlei wilde plannen, ik laat het over me heen komen. De eeuwige bron van zorg is het eten, daar gaan we ons vanavond over buigen...

Benieuwd

Het leven kabbelt hier voort. Af en toe letterlijk, want na elke fikse regenbui staat Paramaribo blank. En die buien hebben we bijna dagelijks. Venetië, noemen ze het hier al. Foto's zijn overal op het internet te vinden, de trieste verhalen erachter minder. Er zijn mensen die al weken in het water wonen. Het weer is tegenwoordig hét onderwerp van gesprek, naast politiek, voetbal en vissen natuurlijk.
Voor ons ziet het er gelukkig beter uit. De waterplassen op het erf trekken vrij snel weg, het water blijft niet lang staan. De afwatering is een paar jaar geleden goed geregeld, daar hebben we nu profijt van. de muren van het waterhuisje zijn op meerdere plekken gescheurd maar houden het nog.
En de meeste lekkages binnen zijn verholpen!!! Bas belde een paar dagen geleden naar het dakbedekkingsbedrijf om te vragen of de dakplaten er al waren. Helaas niet, maar vooruitlopend daarop wilden ze toch nog iets anders proberen. Een combinatie van strips en een soort coating. Ik heb er niet veel vertrouwen in, maar baat het niet, dan schaadt het hopelijk niet. En het is wel fijn dat ze niet met de armen over elkaar gaan afwachten totdat de platen komen.

Twee jongemannen melden zich vrijdagochtend en zijn de hele dag op het dak bezig. Ik laat ze hun gang gaan. 's Middags sjees ik met de kids de deur uit richting de praktijk. In de haast vergeet ik voor het eerst om mijn emmertjes klaar te zetten, voor het geval dat...

En natuurlijk hoost het die middag weer. Als we 's avonds terugkomen zoek ik echter tevergeefs naar de plassen water op de oude lekkageplekken. Geen druppel. Het heeft geholpen!!! Althans, op de meeste plaatsen. Er zijn wel twee nieuwe plekken bijgekomen, maar meer dan een paar druppels komen daar niet uit. Wat een feest...
De emmertjes worden voorlopig opgeborgen. En wij zijn erg benieuwd...

Intussen zijn de meterboys van de EBS ook langsgeweest. Een beetje rare snuiters zijn het. Geen EBS-uniform, geen veiligheidsschoenen of wat dan ook. Van het energiebedrijf ben ik anders gewend. Maar goed, ze verstaan hun vak en zijn snel klaar. Een van hen is nog zo vriendelijk om hier en daar de stroomsterkte even op te meten. Want je weet nooit wat zo'n nieuwe meterkast doet...gelukkig, er is nog niks veranderd. De laatste stap is het werk van de electriciën. De stroomtoevoer moet worden gesplitst, 220 volt gaat naar de Europese stopcontacten en 110 volt naar de Amerikaanse. Dat zal in de loop van de komende week gebeuren. Wij blijven op gepaste afstand (ik in elk geval) en zijn wederom erg benieuwd!

Het stenen gedeelte van onze omrastering zit in de grondverf. Het begint er echt leuk uit te zien! Binnen nu en twee weken moeten de echte kleuren erop zitten. En dan begint Robbie aan de poorten. Jullie zijn natuurlijk erg benieuwd...wij ook!

Intussen blijven we experimenteren met onze gewassen. De eerste twee tomaatjes zijn al geoogst, maar die hebben een gat aan de onderkant. Wat nog aan de bomen hangt ziet er wel heel goed uit. Maar het moet niet blijven regenen, anders rot alles weg.
Bastiaan heeft twee paprika's geplukt, ze zien er goed uit. En de boompjes hangen vol!
Aarbeitjes, kool, kailan en kiwi zijn gezaaid. De aardbeitjes hebben zich nog niet laten zien, kool en kailan zijn goed opgekomen. Nu nog een droge plek voor ze vinden straks! De kiwi deed de eerste week helemaal niks. Maar gisteren zag ik ineens iets groens de kop opsteken. Zouden ze het redden? We zijn ontzettend benieuwd! Tips zijn van harte welkom...