Pittige onderhandeling

Vandaag was zo’n rustig rommeldagje. Sas heeft hier op Meerzorg nog wat in het huis georganiseerd en kasten in elkaar gezet voor het kantoor. Ik ging vanmorgen naar de stad voor wat regelzaakjes m.b.t. onze stroomaansluiting. Er is een nette doch dringende brief naar de directeur van het energiebedrijf gegaan over onze 220V aansluiting. Wanneer je dit in februari betaalt mag je toch wel verwachten dat je in november een keer stroom hebt. Ik ben benieuwd wat deze brief uithaalt, want een volgende keer ga ik de man persoonlijk opzoeken en wil ik uit zijn mond wel eens horen waarom je op deze belachelijke manier met je klanten omgaat. Wordt vervolgd…

Ook de aanvraag bij het ministerie van volksgezondheid geeft weer een aardig zicht op de ambtelijke molens alhier. “Het is in behandeling”, ja, dat is het al anderhalve maand! Er is een nieuwe directeur, dus ook nieuwe regeltjes. De beroepsvereniging wordt nu ook als extra schakel toegevoegd in het proces om te bepalen of mijn papieren wel goed zijn en hier dus mag werken. Op zich niet slecht, vakgenoten betrekken in de beoordeling van kaf en koren, maar het duurt allemaal wel weer wat langer. Omdat ik al wat langer meedraai hier weet ik wel wie ik moet hebben om eens te horen hoe het er voor staat. De voorzitter van de vereniging geeft aan dat hij al mijn diploma’s heeft gezien en zijn aanbeveling al heeft geretourneerd. Morgen dus nog maar een keertje met het ministerie bellen…

Omdat Sietse vanmiddag niet wilde slapen zijn Saskia en ik er voor de vorm maar eens bij gaan liggen. Het kwam er op neer dat het slapen bij ons een stuk beter ging en hij met zijn autootjes in bed heeft gespeeld. Ik schrok ineens wakker toen er een auto voor de deur stopte. Het was de aannemer van het grondverzet. We waren meteen wakker! Na een babbeltje over koetjes en kalfjes heb ik hem met de bespreekpuntenlijst in de hand uitgenodigd aan onze mooie bar. Stuk voor stuk ben ik de punten langs gelopen en het was een gesprek in een goede sfeer, waarbij ik toch wel heb laten merken dat we geen groentjes zijn in dit wereldje (stiekem zijn we dit natuurlijk wel, maar een stevige dosis blufpoker doet wonderen). Om een lang verhaal kort te maken komt het er op neer dat hij een fors hoger eindbedrag in rekening wilde brengen dan wij wilden betalen. Hij heeft duidelijk water bij de wijn gedaan want hij wilde zijn goede naam niet te grabbel gooien. Dat is maar goed ook want anders was dat zeker gebeurd. Er is 36 m3 zand van de berekening in mindering gebracht en het aantal draaiuren van de machines is ruimschoots gehalveerd. Ik heb net even zitten rekenen, het gesprek heeft me zo’n 2500 Surinaamse Dollars bespaard, dat is ruim 700 euro!

Sas kwam niet meer bij, die dacht halverwege de buit al binnen te hebben maar toen kwam ik pas op dreef. Ik ben benieuwd wat hij nu met zijn personeel gaat bespreken, maar het is duidelijk dat hij deze De Boer niet meer hoeft proberen te tillen!

Uit de Surinaamse keuken

Een bijzonder belangrijk deel van onze inburgering, de keuken, dat blijkt bijna elke dag weer. En zelfs als remigrant sta ik af en toe verbaasd te kijken.

Eten is hier echt onderdeel van de cultuur, dat wisten we wel. Welke etnische achtergrond ze ook hebben, Surinamers nemen de maaltijd bloedserieus en maken er werk van! Als (waarschijnlijk enige) uitzondering op deze regel kan ik daar knap zenuwachtig van worden…

Ons eerste (kinder)feestje in de straat maakt het weer eens duidelijk. We stappen er binnen en mogen vrijwel meteen opscheppen. Stomverbaasd kijk ik naar de lange tafel vol lekkernijen. Roti, bami, nasi, met alles erop en eraan in enorme hoeveelheden. Naast de taart van 50 x 50 cm komen verschillende zoete en hartige hapjes voorbij. En dat voor een kinderfeestje!
De schrik slaat me om het hart. Want dit lijkt geen uitzondering te zijn tegenwoordig. Elk feestje waar we tot nu toe heen zijn geweest geeft hetzelfde beeld. Wat voor gelegenheid het ook is, er staan altijd bakken vol verschillende gerechten, alsof er een heel leger wordt verwacht. Ik ken de Surinaamse feestjes in Nederland en Suriname, dus ik ben wel wat gewend. Maar dit?

Zelfs de traktatie op school is ruimschoots; een meiske van twee trakteert op Barbietaart, pakjes sap en als meenemertje een mooie beker vol snoepjes. Een verbaasde Bastiaan staat met twee propvolle rugzakjes in de hand en krijgt van de juf te horen dat ‘ het tegenwoordig zo gaat’.
Ik kan me echt niet herinneren dat het allemaal zo overvloedig was, dus raadpleeg ik mijn moeder. Dat klopt, zegt die, dat is iets van de laatste jaren. Eten is blijkbaar alleen maar belangrijker geworden.
Heerlijk toch? zegt Bastiaan. Ja natuurlijk, het is allemaal even lekker, dus we genieten volop.

Maar over twee weken is er bij ons één jarig…Sietse wordt drie! Wordt dan hetzelfde van ons verwacht? Hellep!!! Hellep!!! Ik zie me al zweten in de keuken…ik krijg al een opvlieger bij het idee.
Stiekem ben ik dus een beetje blij als de graafwerkzaamheden op de 26e oktober beginnen. Daardoor kan ik niet groots vieren dat ik op die dag precies 504 maanden oud ben. We genieten wel van het verjaardagscadeau van mijn ouders, een heerlijke pom van moeders hand!

Begrijp me goed, ik vind het heerlijk om gasten te ontvangen. Maar de culinaire organisatie eromheen is voor mij altijd een bron van stress! Gelukkig vindt Bastiaan het allemaal wel leuk. En we zijn het erover eens dat van ons niet heel overvloedig hoeft. Een beetje minder is ook lekker. Nee, da’s geen Hollandse zuinigheid…het is zo zonde als je met eten blijft zitten omdat het zoveel is dat je gasten niet de helft kunnen opmaken.
Soms moet je dan eten weggooien, terwijl elders, dichtbij en ver weg, mensen met een lege maag gaan slapen. Oftewel, wie bij ons komt feesten zal genoeg lekker eten vinden, maar niet teveel. Prima toch?

Wat we wel in overvloed aan iedereen zullen aanbieden is: fruit!
Nu nog niet, de boompjes hebben nog wat tijd nodig. En wat mest, Bastiaan is de afgelopen dagen druk bezig geweest ze bij te voeden. Pittige klus, want we hebben er een stuk of 60…
We nemen vandaag ook nog een kijkje op een landbouwtentoonstelling. En komen natuurlijk met wat plantmateriaal thuis. Een leuk sierplantje, Grape fruit, Pompelmoes, Pon Pon (een grote mandarijnvariant) en Gele King, een zoete sinaasappelsoort.

Het planten heeft natuurlijk wel wat voeten in de aarde. Men neme: zeer droge kleigrond waar je met de schop bijna niet doorheen komt. Een grote zak zwarte aarde, een zakje blauwkorrel (kunstmest), en twee wijsneuzen zonder tuinbouwachtergrond die allebei denken te weten hoe het moet. Gooi deze ingrediënten bij elkaar op een hete zondagmiddag en er komt het volgende uit:

‘Wat extra zwarte aarde in het plantgat, graag. Da’s goed voor de wortels.’
‘Nee, je moet extra zwarte aarde erbovenop doen als het plantgat dicht is. Anders loopt het weg als het regent’.

‘Nee, de blauwkorrel moet niet te dichtbij de plant! Anders verbrandt ie.’
‘Nee, de blauwkorrel moet juist niet te ver van de wortels af. Anders kunnen die de voeding niet opnemen.’

Tja…

ps.
De plantjes staan inmiddels keurig in de grond en zullen vast heerlijke vruchten afwerpen!
Tot die tijd kopen we fruit in de buurt en doen we het met fruitgiften.
Zoals de gift van een patiënt van Bastiaan, die komt op een avond langs met een zak vol sinaasappels. Ik moet er wel om lachen, het is een grappige ‘betaling’.
Het verzoek om het beroep van fysiotherapeut te mogen uitoefenen is nog in behandeling bij het ministerie van Volksgezondheid. Dat betekent dat Bastiaan nog geen betaling vraagt voor zijn behandelingen. Zowel in de stad als op Meerzorg hebben de eerste patiënten zich al gemeld, die mogen voorlopig gratis op de behandelbank.
Hopelijk kunnen we over een maandje of twee ons eerste boterhammetjes uit lokale inkomsten betalen…

Hollandse bolletjes in Suriname

Het is alweer weekend dus de kinderen zijn de hele dag over de vloer. Dat is met een grote zandbak voor de deur niet altijd even ideaal. Ze vergeten nogal eens de laarsjes voor binnenkomst uit te doen waardoor het veeg- en dweilritueel momenteel een soort continudienst is geworden. En ze zijn allebei een beetje verkouden, kan ook bijna niet anders als je middenin een zandbak woont. Gelukkig heeft het gisteren wat geregend, het is nu iets minder stoffig.
Gisteren zijn de werkzaamheden met betrekking tot het ophogen van het terrein rond het huis afgerond. De laatste trucks zand hebben hun lading gedumpt en de graafmachine heeft de handel netjes verspreid. De aannemer zelf hebben we al een paar dagen niet gezien, schijnt druk te zijn in de moskee met de naweeën van de ramadan. En dat terwijl we nog wel een appeltje met hem te schillen hebben. Ik heb al een hele bespreeklijst gemaakt die voor betaling doorgenomen zal worden. Aan de hand van deze lijst zal de eindafrekening waarschijnlijk anders uitvallen dan hij in eerste instantie gedacht had. Om te beginnen zal er waarschijnlijk discussie ontstaan over het aantal gewerkte uren. Ik werk niet met start en eindtijden maar met gewerkte tijden, oftewel, ik ben niet van plan de tijd dat de machines stil staan te betalen. Dan is er nog een schadelijst, een aantal fruitbomen zijn gesneuveld en ook de beide huizen hebben hier en daar een butsje gekregen. Ben benieuwd hoe hij hier mee om wil gaan. Er is niet zoals men in Nederland gewend is te werken, een contract waarin al dit soort mogelijke geschillen beschreven worden. Nu leek het ons een redelijk man, dus we zullen zien. Ik zeg leek, want het belangrijkste agendapunt wordt de hoeveelheid zand. Er is volgens de aannemer gereden met drie soorten trucks, van 3, 4 en 10m3. Nu hebben wij zo onze twijfels bij deze maten. Na overleg met mensen die er een beetje kijk op hebben, heb ik de stoute schoenen aan getrokken en de chauffeurs voor het blok gezet. Voor ze wegreden vroeg ik ze naar de omvang van hun levering. Ze zeiden keurig wat het had moeten zijn. Ik liet ze uitstappen en het bergje wat ze net gedeponeerd hadden zien en vroeg ze hoeveel ze dachten dat dit was. Natuurlijk kreeg ik hetzelfde antwoord, maar wel met een hapering. Na een toezegging van mijn kant dat ik hun antwoord niet persoonlijk zal gebruiken bij hun baas, kwam het hoge woord eruit. Nadat 1 chauffeur toegaf dat dit wel eens veel kon schelen kwam de rest ook over de brug. Mooi, dacht De Boer dus. Ik heb ’s avonds een beetje zitten rekenen en zo uit de losse pols kom ik op een verschil van 70m3, en dat op zo’n 250m3 die we volgens mijn schatting gebruikt hebben… Die aannemer is dus nog niet klaar met me. Het is een aardige, maar gewiekste man dus het gesprek met betrekking tot de eindafrekening kan nog een pittige worden. Was nu de cameraploeg er maar bij, dan hadden we helemaal kunnen lachen. Sas wil het niet filmen, kan me dit ook wel voorstellen, ze is ook partij in het geheel. Ik verwacht dat hij maandag wel langs zal komen, dus houd de komende log maar in de gaten!

Tijdens ons afscheidsfeest in Nederland hebben we van verschillende mensen zakken met bloembollen gehad. Een origineel cadeau en altijd spannend om te kijken of ze gaan aanslaan. Nu kwamen we vandaag bij het ontpakken van enkele dozen een paar zakken tegen. En het waren niet alleen de ogen die de bollen opmerkten, de neus werd stevig geprikkeld. Een aantal bolletjes heeft de tocht overzee en de opslag in een warm vochtig klimaat aangegrepen om in pap te veranderen. Ik kan je vertellen dat deze geur erg onsmakelijk is. Dus snel alles in een emmer gegooid en gespoeld en de goede bolletjes zojuist nog in de grond gestopt. Nu is het hier bijna twaalf uur en is het om 7 uur donker. Deze rare Hollander stond dus in het donker langs de weg de grond los te maken en bolletjes te poten. Nu zitten we niet aan een rustige zandweg dus het voorbijkomend verkeer houdt even in om te kijken wat ik zoal uitspook onder het licht van een straatlantaarn. Ik kan jullie vertellen dat ik dat vaker ga doen, ik zorg nog voor wat extra verlichting en ga lekker nadat de kinderen slapen tuinieren. Het is dan lekker koel en je ogen wennen best snel aan de beperkte belichting.
Er staat nu een grote paal op het erf om de elektriciteitskabel wat hoogte te geven. Deze kabel werd twee dagen geleden al geschampt door de graafmachine waar de vonken er vanaf sprongen. De schade bleef beperkt tot een kapotte draad voor de gronding. Het energiebedrijf was vlot ter plaatse om dit te herstellen. Nu heeft ditzelfde energiebedrijf een paar jaar geleden een grote paal voor de deur vervangen maar de oude in de berm laten liggen. Toen bij het opschonen deze toch nog goede paal weer boven kwam kon ik nog net voorkomen dat de aannemer hem afvoerde (hij had er vast ook andere plannen mee). Ik heb met Robby een diep gat gemaakt (moest met de hand om dat de paal goed klem moest komen te staan) en de meneer met de graafmachine heeft hem er netjes in getild. Vervolgens is hij netjes aangestampt door diezelfde machine. Nu moest de draad nog om de haak bevestigd worden dus ik stelde voor om in de bak van de graafmachine omhoog te gaan. Die man vond het wel een grappig idee (Sas niet, vraag me niet waarom…) dus Robby en ik de lucht in. Hij die kabel strak houden, ik met tie-ribjes eromheen om hem op de juiste hoogte te fixeren. Saskia heeft mooie foto’s gemaakt, misschien lukt het om er eentje bij te plaatsen.

Rest me nog te beloven dat ik zal laten weten wanneer de tulpen en narcissen hier gaan bloeien.

Pee day? No way...

Ken je die mop van meneer Pee die woensdag de keuken kwam brengen?
…

Hij kwam nie.

Maar belde wel keurig af! Had ie niet eerder gedaan…hij zou het niet redden, zei ie, het werd donderdag, 13:00 uur. Ik schoot bijna in een hyperlachbui toen ik de telefoon neerlegde. Bas kon er de lol niet van inzien, maar we hadden het te druk om er lang bij stil te staan.

En dan is het donderdag…
Pas tegen een uur of twee denken we eraan dat meneer Pee langskomt. Een uur na de afgesproken tijd, dus Bastiaan sjeest meteen naar de telefoon. Hij is onderweg, vertelt het kind dat de telefoon opneemt. Dat geloven we meteen, maar onderweg waarheen? Een kwartiertje later hebben we het antwoord.
Hij is er! Met de bar en het eerste aanrechtblad. Huh? Meneer Pee stelt ons snel gerust. Dat is alleen een hulpmiddel voor ons om te bepalen waar de tegels boven het aanrecht moeten eindigen. Die kunnen we gerust alvast plaatsen, meldt Pee vrolijk. Ja, ammehoela. Ik wacht wel totdat de keuken af is, voor je het weet verzint ie weer wat en dan past het niet of zo. Wat heeft ie nog meer meegebracht? Aha, de lage kast die eerst niet paste. Die is nu gehalveerd. Trots laat hij ons de kast zien, met bijbehorend stukje nieuw aanrechtblad. In de goede kleur, toch?

Gelukkig heb ik een rokje aan en geen broek. Die was anders ter plekke afgezakt…want het is WEER niet de goede kleur!!! Wat bezielt die man toch? We hebben het twee keer aangewezen in de afgelopen twee weken!
Meneer Pee kijkt enigzins verbijsterd, maar dan klaart zijn gezicht meteen op. Geen probleem! zegt hij opgewekt. Kom morgen dan even langs om de goede kleur aan te wijzen, dan maken we het meteen in orde.
Grrrrr!!! Wat zou ik hem graag aanvliegen… Maar dat heeft geen zin, want dan hebben we helemaal niks.
Dus maar even concentreren op wat ie wel goed gedaan heeft. Over de bar zijn we redelijk tevreden, er moeten nog wat kleine aanpassingen komen, maar de hoogte is perfect.
Meneer Pee kijkt belangstellend naar onze andere houten meubeltjes en geeft wat tips. Zijn aambod om onze mooie Indonesische bank een opknapbeurtje te geven wordt echter als een speer afgeslagen. Nadere uitleg overbodig…
Na een gezellig babbeltje en de belofte dat hij volgende week dinsdag terugkomt, gaat Meneer Pee ervandoor.

Het is mijn moeder die me later aan de telefoon weer met beide benen op de grond zet. Want we zijn nauwelijks opgeschoten! De bar is nog niet af, de bovenkasten ook niet, het aanrechtblad al helemaal niet. Het kastje dat onder het gasfornuis moet komen is al drie keer opgemeten maar nog niet gemaakt.
Kortom, we worden continu beetgenomen door die aardige meneer Pee…
Maar wie kaatst moet de bal verwachten. De aanbetaling heeft ie jammer genoeg al gehad, maar de rest van zijn geld krijgt ie wat mij betreft de ‘ Pee-way.’ Oftewel, het zou effe kunnen duren!

Graven

‘t is stil, aan de overkant…
maar bij ons is de herrie begonnen!

Ja, de maand Ramadan is voorbij, het Suikerfeest/Ied Ul Fitre/Bodo hebben we inmiddels ook achter de rug. Behalve wat vuurwerk hebben we er niet zoveel van gemerkt, geen tijd gehad…er moest geklust worden.‘s Middags wel even naar de overkant geweest bij Robby de rechterhand, heerlijk gegeten en gezellig gebabbeld!

Het is weer stil in de moskee. Maar bij ons begint het lawaai vanmorgen al vroeg. Ik ben net terug van het schooltje als de aarde begint te trillen. Ze komen eraan, met z’n drietjes…drie grote gele graafmachines, klaar voor de grote klus.
Een van de drie heeft meteen al een lekke band, is bijna een halve dag uit de roulatie. Maar de andere twee gaan er flink tegenaan. De bedoeling is het terrein om ons huis en het guesthouse te egaliseren en waar nodig op te hogen. Geen overbodige luxe, want over een maandje begint de regentijd…
Het is een waar spektakel. De dam voor de sloot aan de voorkant van het huis is binnen de kortste keren weggeschraapt en wordt keurig verdeeld over de rest van het terrein. En al gauw komt het opvulzand. 200 kubieke meter roodbruin zand wordt in vlot tempo aangevoerd door twee kleine en twee grote vrachtwagens.
Intussen heeft graafmachine nummer twee het opgegeven. De monteur komt er na een uurtje aan en heeft het ding vrij snel weer aan de praat. Maar door onoplettendheid rijdt hij wel de (lucht)telefoonkabel kapot.
Wij hebben er geen last van, de ondergrondse telefoonlijn eindigt precies bij ons huis. Maar onze linkerburen zijn niet blij…hun buren ook niet. Later blijkt dat de helft van de straat zonder telefoonverbinding zit. Twee telefoontjes naar de storingsdienst leveren alleen de toezegging op dat het telecombedrijf morgen komt kijken.

Balen, hoewel wij er niks aan kunnen doen is het geen goede binnenkomer…maar goed, het blijkt uiteindelijk wel mee te vallen. Buurman snap ook wel dat wij er niets aan kunnen doen.
Het graafwerk gaat de hele dag door, dus de kids kunnen meegenieten. Die zijn helemaal door het dolle heen…Lunchen doen we op de veranda, want Amber en Sietse zijn niet naar binnen te krijgen.

Aan het einde van de dag staan we een beetje verdwaasd te kijken. Het grasveld is weg, het puin is afgevoerd, de put is gedempt, het terrein is al bijna helemaal egaal. Ze hebben letterlijk en figuurlijk bergen (werk) verzet…
Helaas is het hier en daar niet bij bergen gebleven. We zijn drie papayaboompjes kwijt, een zuurzak boom en ook de sierplanten van Ton en Brigitte. Allemaal gesneuveld onder het graafgeweld. Bastiaan kan nog een sierplant onder het puin vandaan halen, ben benieuwd of ie te redden is. Opnieuw planten en extra water…
De citrusbomen staan gelukkig nog overeind.

De graafmachines blijven vanavond hier slapen, als het goed is maken ze de klus morgen af. Mijn aanstaande moestuin wordt waarschijnlijk als laatste onder handen genomen, de gootjes worden opgehaald en de dammen omgespit. Ik sta te springen om aan de gang te gaan, kan ik mooi de investering terugverdienen. Want voor deze klus moeten we diep in de buidel tasten…
Morgen nemen we een beslissing over wat er bovenop de laag opvulzand komt. Schelpzand, bestraten, metselen? We weten het nog niet, het hang allemaal een beetje af van het kostenplaatje.

Morgen is het weer Pee-day!!! Komt ie of komt ie niet? En waar komt ie mee, onze meneer Pee? De bar, de resterende kasten, het aanrechtblad, de dinertafel? We zijn reuze benieuwd…

Bereikbaarheid

Vanuit verschillende hoeken bereiken ons berichtjes dat mensen niet weten waar we nu precies uithangen. Oftewel, wij hebben geen adreswijziging achter gelaten bij ons vertrek. Sommige mensen willen via Google Earth zien waar dat precies ligt, dat stuk plantagegrond. Anderen komen binnenkort op bezoek en willen een telefoonnummer om wat af te spreken. Lang leve de weblog, we zullen jullie dus even duidelijk informeren waar we nu precies zitten en hoe we bereikbaar zijn.

Ons adres:
Sadiodam 28, Meerzorg, district Commewijne, Suriname
Telefoon: (00597-) (0) 35 5048
Email: bastiaan.deboer@boeroeswing.com & saskia.debruin@boeroeswing.com
Mobiel: (00597) (0) 8592065

Praktijkadres:
Lisztstraat 10, Ma Retraite 3, Paramaribo, Suriname
Telefoon: (00597-) 453849
Email: bastiaan.deboer@boeroeswing.com
Website: www.boeroeswing.com (nu nog in aanbouw)

Voor de Google Earth speurders, Meerzorg is te vinden, wanneer je goed inzoomt kan je de Oost-West Verbinding, de grote hoofdweg door het district, volgen, hier zitten wij in het eerste blokje rechts van die hoofdweg, net na de brug over de Surinamerivier. Ons terrein is te zien maar ook weer niet. Ik heb zelf al eens gezocht en ontdekt dat het oude huis van een aantal jaar geleden dan in beeld komt, blijkbaar een vertraging op de satelliet lijn hahaha.

Wanneer de internet verbinding hier ge-upgraded kan worden (de ADSL aanvraag is ingediend) kunnen we ook wat makkelijker foto’s versturen. Van het geld dat we op ons afscheidsfeest hebben gehad is een prachtige spiegelreflex camera gekocht. Prachtige foto’s hebben we er al mee gemaakt, maar met ruim 8 miljoen pixels zijn het voor onze inbelverbinding iets te veel bitjes… Hier in de buurt is de vraag naar internetverbindingen niet zo groot, misschien zijn wij hier in de straat, van ruim anderhalve kilometer lang, de enige die vanuit huis een internet aansluiting hebben. Momenteel is er in Suriname nog maar weinig aanbod op het gebied van internetverbindingen, dus concurrerend gebeurt er nog niet zo veel. Maar goed, we hebben nog even geduld.

Divali of Oud & Nieuw

Vandaag is het dus Divali, het lichtjes feest van de Hindoes. Gisteravond zijn we met de kinderen wezen kijken naar een fakkeltocht hier in de buurt. Het werd georganiseerd door een hindoestaanse school en alle leerlingen liepen dus met een fakkel in de hand achter een bont versierde pick-up met in de bak drie meisjes mooi in sari en in een hindoe pose. Je zou het kunnen vergelijken met de prinses van het carnaval, maar dan even anders…
Wij stonden als echt geïntegreerden langs de weg klaar zittend op de motorkap van de auto, wachtend op wat komen zou. De tocht werd vooraf gegaan door vuurwerk voor de school waardoor Sietse zijn overgevoeligheid voor harde geluiden weer liet merken. Als een brandweersirene ging hij tekeer en hij dook in de auto. Pas toen het vuurwerk na zo’n 5 minuten ophield wilde hij wel bij Saskia op de arm kalmeren en toen kwam onder luid getrommel de optocht voorbij. Het harde trommelgeluid kon hem niet deren, hij trommelde mooi mee op de motorkap, muziek is toch net even wat anders als onverwachte knallen.
Op dit moment, het is hier nu zaterdagavond, zit ik hier achter het laptopje in een stinkende walm van verbrande zonnebloemolie te tikken. De kinderen hebben op de peuterschool uitleg gehad over Divali en juf Nalini heeft met de kinderen een mooi Divali lichtje geknutseld. Het is een aardewerken schaaltje met watten erin en wat glitters. Dit is geplakt op een fraai versierd kartonnetje voor de stabiliteit. De opdracht was om er thuis olie in te doen en het aan te steken op de zaterdagavond. We zijn net weer een eindje gaan rijden om het in de buurt eens te bekijken. De Weg naar Peperpot, een hoofdweg waar wij een zijstraat van zijn, wordt voornamelijk bewoond door Hindoestanen. Op sommige adressen zie je de traditionele manier van Divali vieren met de aardewerken potjes op de veranda en op het erf. Anderen maken er een hele lichtshow van waar menig tuincentrum in kerstsfeer bij verbleekt. Flikkerende lampjes in allerlei kleuren, de huizen verdwijnen achter de versiering. Wat de laatste jaren nieuw schijnt te zijn is het vuurwerk wat je overal hoort en ziet. Deze nieuwjaarstraditie verplaatst zich de laatste tijd dus ook naar andere feestelijke momenten. Geef een Surinamer een excuus en ze knallen! Waren het eerst alleen de Chinezen die hun eigen nieuwjaar nog eens onderstreepten met oorverdovende knallers of bij het openen van weer eens een nieuwe supermarkt de stoep in een rood tapijt deden veranderen, nu vindt iedereen wel een excuus. Nu zijn het alleen nog maar de Hindoes (plus onze bakra-kindjes die op een integratiecursus zitten…) die elkaar nu met Divali met hun lichtjes naar de kroon steken, maar in de december maand schijnt het hele land competitief te zijn als het om versiering gaat. Het zal voor mij, met mijn eerste kerst en jaarwisseling in Suriname, in ieder geval een aparte gewaarwording zijn om bij 35 graden de rendieren en kerstbomen te zien flikkeren.
Voor eenieder een Subh Divali en tot na Id Ul Fitre (jaja, we feesten met iedereen mee!) met meer nieuws.

Meneer P-update

Meneer Pee, u weet wel, die van de keuken, zou donderdag of vrijdag langskomen om alles aft e maken. Nu weten we dat met dit soort afspraken je al niet van de donderdag hoeft uit te gaan en ik besloot vrijdag om 10 uur maar eens te bellen. Ik kreeg zijn vrouw die me vertelde dat meneer Pee net weg was. Ik was meteen hoopvol gestemd, ook al had hij niet vooraf gebeld, maar mevrouw Pee had geen enkel idee waar haar man heen was… Ik vroeg haar om hem terug te laten bellen en dat gebeurde warempel ook nog, een kwartiertje later.
Nu had hij zijn smoezenboek natuurlijk al weer op een actuele pagina liggen want hij begon zich meteen te verontschuldigen. Hij was helemaal vergeten dat zijn vrouw die dag de beurt had om in de moskee (jaja, het is ramadan) te koken. Dat betekende natuurlijk volop voorbereidingen en hij moest haar als haar rechter hand uiteraard wel bijstaan… Maar, geen probleem, hij zorgt dat woensdag alles klaar staat en deze kant op komt (oftewel, hij was nu nog niet klaar om überhaupt naar ons te komen…). Duidelijk geïrriteerd heb ik hem te kennen gegeven dat ik speciaal twee dagen thuis was gebleven voor zijn niet nagekomen afspraak. Maar ja, Bodo (suikerfeest) komt eraan dus maandag is een vrije dag. Waarschijnlijk moet hij dan dinsdag als een haas aan de gang om onze klus af te maken om woensdag hier te kunnen zijn. Met deze man krijg je steeds meer het gevoel dat er ergens een verborgen camera is en we strak in een of andere show belanden over hoe ver je kan gaan voor mensen door het lint gaan.

Divali, Id Ul Fitre en Bodo

De straat waarin wij wonen, de Sadiodam, wordt voor ruim 90% bewoond door mensen van Indonesische afkomst, kortweg Javanen genoemd. Van deze groep mensen is weer het grootste deel moslim, een kleiner deel is christen. Pal tegenover ons huis staat een moskee, niet zo’n bombastisch ding met minaretten en zo, maar gewoon een soort lokaal met hierin een gebedsruimte. De achterkant van ons perceel grenst weer aan de achterkant van het perceel van een bewoner aan de Christendam, een straatje met een klein kerkje van de Javaanse EBG gemeente (EBG is Evangelische Broeder Gemeente, een in Suriname groots aanwezige christelijke stroming, gelieerd aan de Zeister Zendings Genootschap). De Sadiodam eindigt aan de Weg naar Peperpot, een lange weg die voor een groot deel bevolkt wordt door Hindostanen, de groep bewoners van Suriname wiens roots in India liggen. Het grootste deel van deze bevolkingsgroep is hindoe, een kleiner deel is moslim, ook wel mohammedaan genoemd.
Waar in Nederland de kerken massaal leeg stromen, kent Suriname een levendige beleving van religies. De nationale feestdagen in Suriname zijn dus niet standaard de christelijke feestdagen. Kerst en Pasen zijn wel nationale feestdagen, maar ook het Divali (“lichtjesfeest” van de hindoe) en Id Ul Fitr (“suikerfeest” van de moslim) zijn nationale vrije dagen. Aanstaande zaterdag is het Divali en maandag Id Ul Fitr (de Javanen noemen het ook wel Bodo). Zaterdagavond zullen we een tourtje met de kinderen gaan maken door de buurt want dan zullen we overal op de erven lichtjes zien branden in speciale schaaltjes. De precieze betekenis is me wel eens uitgelegd maar ik weet het niet meer exact (heb mijn examen inburgering nog niet gehad…)
Maandag zijn de kinderen vrij van school en hebben we al verschillende uitnodigingen om te komen eten, een belangrijke traditie bij Bodo. Er worden dan allerlei speciale gerechten klaargemaakt en vrienden en familie genieten tezamen van deze maaltijd. Ik weet niet of de moskee tegenover ons ook nog iets speciaals doet (denk het wel…). Door de aannemer die a.s. dinsdag (na alle feestactiviteiten!) met het ophogen van ons terrein gaat beginnen zijn we in ieder geval uitgenodigd in de grote moskee aan de Weg naar Peperpot. Robby, die ons terrein onderhoudt, heeft zijn salaris eerder gekregen om de speciale inkopen alvast te kunnen doen.
Dat het momenteel ramadan is (of romahdon zoals de Javanen het noemen) weten wij al weken. De moskee tegenover ons huis is normaliter een en al rust, af en toe gaat er een buurtbewoner naar binnen om te bidden om vervolgens een paar minuten later weer door te gaan met de overige activiteiten van de dag. Nu er gevast wordt, is het na zonsondergang een drukte van jewelste. Er staan volop brommers voor de deur en auto’s worden tot in onze inrit geparkeerd. De imam roept op tot gebed via een luidspreker en er volgen na het bidden nog allerlei toespraken in het Javaans, Surinaams en Nederlands door elkaar. De preken gaan meestal een half uur tot een uur door en zijn vanuit ons huis prima te volgen (in dit klimaat staan je ramen altijd wagenwijd open!). Sietse vindt het minder prettig want het gebeurt meestal net op het tijdstip dat de koters moeten gaan slapen. Behalve de preek houden de buiten spelende kinderen (papa en mama volgen de preek, kids spelen na het bidden buiten) onze kids ook uit hun slaap. Sas en ik draaien dus ploegendienst als het gaat om sussen van onrustige kinderen…
Maar goed, maandag is het feest en daarna is het weer net zo rustig als voor de ramadan en zijn het weer de kikkers, krekels en brommers die voor de geluiden uit de duisternis zorgen…

Zo druk als een klein baasje...

Dat er veel te doen zou zijn bij aankomst in Suriname, dat wisten we, dat er nu nog heel veel te doen is, dat staat ook als een paal boven water! Maar dat er in die maand die we nu hier zijn al heel veel gebeurd is zie je niet zo goed wanneer je niet af en toe die aanvangssituatie weer terug haalt. De alsmaar vernieuwde situatie wordt al heel snel gewoon waardoor je alleen maar ziet wat er allemaal nog moet gebeuren. Het is dus goed om van tijd tot tijd eens achterom te kijken en je te realiseren dat het duidelijk geen vakantie is waar we in beland zijn, al roept de omgeving dat nog wel eens op.

Aan de ene kant ben ik al helemaal ingeburgerd, ben zelfs al benaderd om lid te worden van de Lions van Commewijne (het district, zeg maar provincie waarin we wonen). Ze zoeken voor dit gebied mensen van een bepaald niveau met een specifieke drive om dingen voor elkaar te krijgen. Voor de meneer bij wie ik mijn telefoon voor de praktijk aanvroeg was dit al snel een logische stap. Ik heb nog geen ja gezegd maar hij gaat mij nog informatie opsturen om zo een kijkje in hun jaarplanning te gunnen zodat ik kan zien of ik me daar in kan vinden. Het is natuurlijk wel heel goed voor mijn netwerk, iets wat als aanstaand ondernemer in dit land waanzinnig belangrijk is. Als je geen mensen kent, of mensen kent die weer mensen kennen is het alsof je moet hardlopen met een blok beton aan je been, met het juiste netwerk gaan er juist vele deuren voor je open, of, kan ik mijn praktijkdeur voor vele mensen open doen!
Aan de andere kant is zo’n serviceclub zoals dat mooi heet natuurlijk ook iets wat best tijd zal kosten, en met al mijn plannen moet ik ook aan timemanagement gaan werken, want ook hier heeft elke dag slechts 24 uur, ook al gaan ze hier wel wat relaxter met die uren om.

Wat wel heel leuk is dat het juist de Lions zijn die belangstelling tonen voor mijn inbreng. Mijn pake en omi zijn decennia lang heel actief geweest bij de Lions, mijn grootvader reisde de hele wereld af voor meetings en projecten. Ondanks dat beiden helaas niet meer leven, denk ik dat ze met gepaste trots zullen zien dat ik hier met lokale goede doelen verder zal gaan. De eerste activiteit heb ik in ieder geval al wel mijn medewerking aan toegezegd. In november is het wereld diabetesdag en in dat kader willen ze op het Veerplein, de plek waar de kleine veerbootjes vertrekken richting Paramaribo, een prikdag organiseren. Dagelijks passeren daar schijnbaar zo’n 2000 mensen wat het een belangrijk punt maakt om veel mensen te bereiken. Ik zal die dag dus heel wat druppeltjes bloed laten vloeien…

Hier op Meerzorg is mijn behandelruimte al bijna klaar, mijn bank, bureautje, boekenkast en trainingsapparatuur hebben al een plek. De muren moeten nog wat aangekleed worden en de wateraansluiting moet nog gefixt worden. Dus wat mij betreft kan de verklaring dat ik mag gaan werken vlot afgegeven worden. Het ministerie van Volksgezondheid beoordeelt je vakbekwaamheid op basis van je papieren. Dat dit door verschillende commissies moet en alles bij elkaar een maand op zich kan laten wachten is niet helemaal te volgen. Maar goed, zonder die verklaring mag ik officieel niets doen en kan ik in ieder geval geen contracten met zorgverzekeraars tekenen.
Dus ik richt me maar op de werkzaamheden die nog moeten gebeuren, want in de stad ben ik nog verre van ingericht. Al schiet ook dit best op, de vloer is bijna af. De douche en toilet worden deze week nog betegeld en dan kan de laatste verflaag op de muren. De airco’s zullen ook in die tijd geïnstalleerd moeten worden, mensen die de eerdere verhalen hierover gelezen hebben zijn natuurlijk benieuwd of het gaat werken, ik heb er alle vertrouwen in! Deze week zal er ook een aanvang gemaakt worden met het plaatsen van een poort voor de praktijk. Er komt een ingang voor mijn schoonouders en een aparte ingang naar de praktijk. Op die manier lopen er niet de hele dag mensen over hun erf maar komen de patiënten rechtstreeks naar de ingang van de praktijk. Een net bordje voor de deur en een muurschildering met het praktijklogo moeten het geheel helemaal perfect maken.

Al met al ben ik wel benieuwd wanneer ik met inrichten kan beginnen en een open dag kan plannen voor potentiële verwijzers. Er zal hard gewerkt moeten worden om alle investeringen terug te verdienen, maar ik heb er enorm veel zin in. Al met al ben ik al jaren met dit project bezig, bijna is het zover, m’n eigen tokootje waar ik hopelijk nog heel wat jaartjes m’n eieren in kwijt kan…

Wat een klus(sen)

Soms lopen de dingen niet zoals je ze had bedacht. Dit was dus zo’n weekend…we hebben wel wat in het nieuwe huis geklust, maar nog niet de helft van wat we ons hadden voorgenomen. Kan gebeuren…komende week beter.

Niet veel geklust dus, maar wel flink gesmuld van onze oogst! Onze eerste tros banaantjes (appelbacove, voor de kenners) sinds we er zijn. Ze smaken heerlijk, maar rijpen sneller dan wij ze kunnen opeten. Geen probleem, genoeg mensen om mee te delen. Deze week heeft zich ook al een eerste tros bakbananen gemeld. Van 23 kilo maar liefst!!! Wij apetrots natuurlijk. Onze rechterhand Robbie neemt er een paar mee. Ze zijn zo lekker dat hij zijn normale bescheidenheid opzij zet en meer komt vragen…de volgende dag mogen we meegenieten van een heerlijk soepje waarin hij de bakbananen heeft verwerkt. Bastiaan verrast zijn vrienden verderop in de straat met vandaag met bacoven en bananen, en komt een uurtje later met twee zakken vol citrus terug. Eerder deze week hadden we ook al citrus, gember, pepers en een grote pompoen gekregen.
Da’s nou het plantageleven…

Zoals ik al zei, het klussen valt een beetje tegen vandaag. We zijn ’s ochtends eerst een uur op zoek naar een supermarkt in de buurt die wel naturel yoghurt heeft. Niet dus, alleen maar yoghurt met een smaakje…morgen dan maar in de stad proberen.
Wat wel prettig is, is dat ze allemaal open zijn , en dat op zondag! Voor de tweede keer deze week tellen we de supermarkten in de onmiddellijke omgeving. Het is werkelijk onvoorstelbaar: een hoofdweg van nog geen kilometer lengte telt er tien!!! Ben toch benieuwd wie die vergunningen uitgeeft…

Vervolgens blijken de gekochte spaarlampen van Philips(?) van Chinese makelij te zijn. Dat zegt de doorsnee Nederlander niks, maar elke Surinamer weet wat dat betekent…slechte kwaliteit. Op de een of andere manier komen er alleen producten van B- en C-kwaliteit vanuit China in Suriname terecht (hun beste producten bewaren ze blijkbaar voor Europa) Van de acht spaarlampen moet Bastiaan er twee terugbrengen.

Foutje in de wc’s: de wc-pot is te dicht bij het waterreservoir geplaatst. De deksels van onze mooie nieuwe wc-brillen blijven dus niet rechtop staan. Balen! Nog geen idee hoe we dat kunnen oplossen. Ik erger me groen, het is de tweede storende fout sinds we met de inrichting zijn begonnen. De eerste was de vloer in onze kamer. Prachtige tegels, maar niet overal gelijk. De twee garderobekasten die naast elkaar staan, zijn dus ineens niet even hoog meer.

De kleine Sadiodammertjes doen ook nog hun duit in het zakje vandaag. Na een fikse onweersbui zijn ze niet meer te porren voor een middagslaapje. En tegen het einde van de middag zijn de bloedjes van kinderen veranderd in draken die het bloed onder je nagels vandaan halen. Gelukkig zijn ze al vroeg uitgeraasd en kunnen wij nog wat voor onszelf doen.
Bastiaan is gelukkig wel opgeschoten met het behandelkamertje. Het begint er leuk uit te zien!

Nieuwe Meerzorgers!

Het is een stuk perkamentachtig papier, een formulier van 15 x 25 cm. Onze achter- en voornamen en geboortedata staan er met een zwarte pen op ingevuld, in een keurig handschrift.
De handtekeningen van Bastiaan en de ambtenaar van het commissariaat Meerzorg en een mooi stempel maken het document officieel: vanaf vandaag zijn we inwoners van Meerzorg! Maar wat een geloop (en wat een stempels) zijn hieraan vooraf gegaan!

Wie stempeltjes spaart, komt in Suriname goed aan zijn trekken. Maar liefst acht van die dingen fleuren onze verblijfsvergunning op. En uiteraard moeten ze allemaal ergens anders worden gehaald. Tussen het kastje, de muur en de plek waar je uiteindelijk moet zijn, zitten heel wat schakels en net zoveel stempels…
Het begint met de aanmelding bij de vreemdelingenpolitie (STEMPEL). Met die aanmelding moeten de stukken bij de dienst Vreemdelingenzaken worden ingediend. Het moeizame verhaal daarover hadden we al verteld.
Van de indiening krijgen we een bevestiging op een papiertje (STEMPEL). Waarmee we de container vrij krijgen (ook daar een berg stempels, maar dat staat hier even los van). Vreemdelingenzaken had niet begrepen dat dit papiertje al voldoende was voor de ontvangst van de container en zet vaart achter de behandeling. Hoera! Het betekende wel nog meer papierwerk (STEMPEL)…van de inklaarder, van de vervoersmaatschappij. Kniesoor die daarop let, Bastiaan draaft braaf heen en weer en produceert het allemaal.

Ja hoor…dinsdag gaat de telefoon bij mijn ouders. Verblijfsvergunning klaar! Nou ja, bijna klaar dan…het stuk moet worden opgehaald bij Vreemdelingenzaken. Daarna moeten we ermee naar de Vreemdelingenpolitie, die het moet afstempelen (STEMPEL!)
Nee, he? Ik had gezworen daar nooit meer langs te gaan! Zeg nooit nooit, je ziet het maar weer.
Gelukkig, ze hebben een goeie dag…ze herkennen ons nog, we worden vriendelijk behandeld en we hebben er weer een mooi stempel bij. Maar we zijn er nog niet…
Nu nog nog naar de afdeling Burgerzaken aan de Coppenamestraat voor een (STEMPEL!!!)
Helaas zijn we weer eens onvolledig geïnformeerd. Nee, we hebben het bewijs van uitschrijving uit Utrecht (+ kopietjes) niet bij ons…hadden ze ons niet verteld. Grrrr.

Boos blijven heeft geen zin, dat doen we dus ook niet. Vandaag gaan we weer vol goede moed op pad. Hoezo vrijdag de dertiende? Het loopt allemaal op rolletjes. Eerst naar de afdeling van Burgerzaken aan de ene kant van het gebouw (STEMPEL), daarna naar het afdelingshoofd aan de andere kant van het gebouw (STEMPEL). Tussendoor doen we nog wat bankzaken. En dan eindelijk de laatste horde: opname in het bevolkingsregister van Commewijne.
Een half uurtje wachten, twee handtekeningen, vijf kopietjes en twee (STEMPEL)s verder is het prachtige stukje perkament van ons. Meerzorg heeft er per heden vier nieuwe inwoners bij!
In elk geval voor een jaar, onze verblijfsvergunning is geldig tot oktober 2007. Het schijnt dat ik meteen een permanente vergunning mag aanvragen, arme Bas natuurlijk weer niet…het is wel een beetje oneerlijk zo. Maar goed, niet getreurd, de eerste grote horde is genomen en een berg administratieve rompslomp ligt achter ons (even vergeten dat we dit grapje binnen een jaar moeten herhalen. Maar we weten nu hoe het moet!)

Zo’n administratieve rondgang is een unieke gelegenheid om eens op de overheidskantoren rond te kijken. De werkomstandigheden zijn verre van optimaal, dus ik snap de gebrekkige service ook wel. Wat zou het een uitdaging zijn om daar eens aan de gang te gaan…
Bij de banken gaat het beduidend beter. Dames en heren in keurige uniformpjes, supermoderne computers. Toch wisselt de klantvriendelijkheid weleens. Beleefd zijn ze allemaal wel, maar soms proef je wat afstandelijkheid. Vaak verdwijnt dat gaandeweg het gesprek en dan zie je ze ineens spontaan worden.
De zwaar aangezette (ietwat overdreven?) klantvriendelijkheid van Nederland kom je hier zowiezo niet tegen, dat hoeft van ons ook niet. Vriendelijk is al goed genoeg.
Onze bankzaken lopen vrij vlot, op het lange wachten na. Maar het is dan ook aardig druk op het bijkantoor, zeker op een vrijdag. Oud en nieuw gaan er hand in hand: als de mevrouw een formulier op haar hypermoderne computer heeft ingevuld en uitgedraaid, draaft ze ermee naar een oude typemachine om er nog wat bij te tikken. Het valt me eerst niet eens op, het lijkt zo natuurlijk…

Dit weekend geen administratie, gewoon lekker klussen! We gaan Bastiaans praktijkkamertje aan huis inrichten. Hij heeft deze week al een pro deo patient gehad, een van de mannen die voor ons het schilderwerk heeft gedaan.
Opgezette hand, hij kan hem bijna niet bewegen. Bastiaan doet de eerste behandeling, geeft tips en zegt dat hij de volgende dag maar weer even moet langskomen. Dat doet ie niet...
Ik word er een beetje nerveus van, zou het niet goed zijn gegaan?
Bastiaan maakt zich geen zorgen, en ik had beter moeten weten. Als we hem twee dagen later tegenkomen op zijn huidige werkplek zwaait hij vrolijk met de ' zieke' hand. Zwelling weg, hij is weer volop aan de slag. Ik hou niet van opscheppen, maar ben wel een beetje trots!

Een beetje echt

Het leven in Suriname begint steeds echter te worden. Voor- en tegenspoed wisselen elkaar af, zoals het hoort.
De eerste tegenvaller is dat onze mooie zitmaaier het niet doet. Te veel door elkaar geschud tijdens de bootreis? Het blijkt een of ander kapot onderdeeltje te zijn, wel makkelijk te krijgen maar aardig aan de prijs. Van een medewerker in de winkel krijgen we de tip om het eerst maar eens bij een autohandel te proberen. Die hebben dat spul vaak voor een habbekrats liggen. Gelukkig hoort de winkelbaas het niet, die zou niet zo blij met deze klantgerichtheid…wij wel, Bastiaan gaat ermee aan de slag!

Met onze watervoorraad is voorzichtigheid geboden. Het water druppelt mondjesmaat binnen. En omdat het nauwelijks regent is er niet veel regenwater in onze tank. De meeste bewoners nemen het maar voor lief en kopen water als ze tekort komen. Maar niet onze Bas, die hangt al snel weer aan de telefoon met de verantwoordelijke voor water in het gebied. Die na een paar dagen ook inderdaad met een ploeg langskomt. En wat blijkt? De leidingen in de straat hebben weer eens te lijden van de vruchtbaarheid van de grond, de wortels van een boom zijn naar binnen gegroeid. Tja, dan komt er geen water meer doorheen…
Of het herstelwerk al afgerond is weet ik niet, maar onze watervoorraad slinkt langzaam maar zeker. Zowiezo blijft het lapwerk, het leidingsysteem is zwaar verouderd, de buizen zijn zo dun dat er nauwelijks water doorheen komt. Zonder de hydrofoor die het water naar onze waterbak pompt zouden we vrijwel nooit water hebben.

Met de kids naar school en wat oppashulp van Oma kunnen we eindelijk echt aan de slag met de inrichting van het huis. Maar waar te beginnen? Na wat gesjouw en wat aanrommelen her en der, besluiten we het gestructureerder aan te pakken. En het werkt!
We zijn natuurlijk ontzettend nieuwsgierig naar ons nieuwe bed, dus we beginnen met de ouderslaapkamer. Hij is inderdaad prachtig!!! En wat een uitzicht…
Zondagmiddag staan de garderobekasten er ook, op een enkel plankje na gemonteerd en wel. Bastiaan wordt een echte montage-expert. Gelukkig maar, want er liggen nog meer dan honderd planken die moeten worden omgetoverd in bedden, bureaus, boekenkasten en garderobekasten.

Ons eerste uitje zaterdagavond begint wel heel romantisch, met dank aan de EBS. Vanaf het einde van de middag ligt de stroomvoorziening in heel Paramaribo plat. Ook Commewijne zit in het donker. Een probleem in de electriciteitscentrale te Afobaka. Tja, kan gebeuren. Natuurlijk waren we daar vanuit Nederland al op voorbereid, ik heb een flinke voorraad kaarsen en theelichtjes ingepakt. Maar nog niet uitgepakt, oeps...
Het ANWB campinglampje is gauw gevonden. Maar waar zijn de batterijen? Wonder boven wonder weet Bastiaan die ook te vinden. En met water uit de regentank zijn de kids snel gewassen en kunnen ze aan tafel. Die vinden het trouwens reuze interessant, ze worden er helemaal wild van!
Na een paar uurtjes gaat het licht weer aan, maar niet lang genoeg…mijn haar moet ik bij campinglicht verder wassen. Nog een uurtje later is Commewijne weer verlicht; wij gaan als een speer naar de stad voor ons afspraakje met de collega van Bastiaan en haar man, die hier op vakantie zijn.
Het uitgaansleven heeft gelukkig niet te lijden van de stroomstoring. De meeste eettentjes hebben een generator, die draaien gewoon door. Het is extra druk, alsof iedereen heeft besloten het donkere huis te ontvluchten…
Rond een uurtje of elf ’s avonds zien we ook in Paramaribo het echte licht weer en zitten we aan een heerlijke maaltijd in een Javaans eettentje op Blauwgrond. Dat blijft gezellig, hoe vaak je het ook doet.
Daarna pakken we een paar kilometer verderop nog een drankje op het pleintje van Het Vat.
Ik kijk mijn ogen uit, wat is het Surinaamse uitgaansleven veranderd…
Je struikelt over de Nederlandse stagiaires, die hebben de weg naar Suriname echt gevonden! Ze zien er allemaal ontspannen uit en voelen zich duidelijk op hun gemak in ons tropenland.
Waar ik me echt over verbaas zijn de bling-bling auto’s. Net als in Nederland is de auto een statussymbool. Met het verschil dat je dat hier mag laten zien…ik zie modellen voorbijrollen (meer dan rollen is het niet, want het is superdruk) waar ik nog nooit van heb gehoord. Velgen waarin je je spiegelbeeld kan zien, flitsende blauwe lichten links, rechts, boven en onder, dvd scherm in de auto (voorin!!! Wat bezielt die gasten?), muziek die drie straten verder nog te horen is, het is gewoon een autoshow! Mijn oud-collega’s van RCI zouden watertanden.
Gezellig en grappig om naar te kijken. Toch zijn we blij als we om 2 uur ‘ochtends in ons oude karretje onze heerlijk rustige kant van de grote brug afrollen. Regelrecht in de armen van de politie, die hebben een wegcontrole, een roadblock, zoals dat hier heet. Onze papieren zijn keurig in orde, allemaal in de eerste week geregeld. We mogen zo doorrijden, en de heren van de politie stijgen een stuk in mijn achting. Hun alertheid is goed voor de (verkeers)veiligheid in onze omgeving!

En de keuken…tja, wat zullen we ervan zeggen? Nee, meneer Pee is zijn afspraken niet nagekomen. Zijn zoon ligt in het ziekenhuis. Zijn eerste legitieme excuus wat mij betreft, dus we wachten maar weer even af. De pannetjes, glaasjes en bordjes blijven voorlopig ingepakt, ik kan ze nergens kwijt…

ps. met foto's plaatsen wil het nog niet echt lukken. De verbinding is 9 van de 10 keer te traag. Ik denk na over een oplossing, want we hebben zoveel leuke plaatjes die we graag met jullie delen!

De toerist

Zo’n eerste schooldag is natuurlijk altijd haasten en stressen. Ook al is het ‘maar’ een peuterschooltje, en ook al hoef ik daarna nog niet naar werk buitenshuis…
Om vijf over half acht trap ik er in een Hollands tempo vandoor. Met wind tegen, een hete oranje bal boven mijn onbedekte hoofd, een kind (met hoed) voorop, eentje (met pet) achterop en ook nog een rugzak. Het is dan al een graadje of dertig.
Als ik een kwartier daarna van de fiets stap, zwem ik in mijn eigen zweet. Voortaan maar een baddoekje mee…
Tien minuten later laat ik twee krijsende kindjes achter op het schooltje. Sneu natuurlijk, maar ik weet dat het zo over is. Dus trap ik er zonder aarzelen weer vandoor, in hetzelfde stoere tempo. Wind mee, deze keer, maar dat helpt niet. Als ik thuis aankom zwem ik opnieuw. Toch ben ik trots op mezelf. Dat beetje zon krijgt me niet klein…hup, aan het klussen!

De klusuurtjes zijn zo om en om half twaalf ga ik weer richting peuterschool Ashnar. Ik moet toch nog eens vragen wat de betekenis is van die naam.
Deze keer neem ik het fietskarretje mee, is wat prettiger voor de kids dan op de fiets in de brandende zon. Het wagentje levert enorm veel bekijks op, voetgangers kijken om, auto’s toeteren bij het inhalen. Op een gegeven moment durf ik niet meer op te kijken. Ook omdat de gele bal boven mijn (nog steeds onbedekte) hoofd alleen maar heter is geworden. Graadje of 38…Met de moed der wanhoop fiets ik door, naar mijn blije kindjes. Ze hebben het goed naar hun zin gehad, allebei gespeeld en een mooie tekening gemaakt. Maar ze willen net zo graag weer naar huis!

Over de terugrit zullen we het niet hebben. Het Hollandse tempo is afgezakt naar een hijg-en-puf gezwoeg.
Met vuurrode hoofdjes stappen de kindjes 20 minuten later uit het karretje. Zelfs onder het afdakje hebben ze zitten broeien in de hitte…maar dat is gelukkig zo over.
Hun moeder loopt de hele middag met brandende armen en een gloeiend gezicht. Ja, dat komt ervan. Wat heeft me ook bezield om als de eerste de beste onverstandige toerist zonder bescherming op het heetst van de dag te gaan fietsen?

Groet van de kleine Sadiodammers

De broodtrommeltjes staan klaar, de rugzakjes hebben we al uitgeprobeerd…ja, over een paar uurtjes gaan wij naar school! Ja, echt waar...
Het is niet Mama’s eerste keus geworden. De prachtige creche/peuterschool met zwembad lag helaas niet op de route. We zouden veel te lang onderweg zijn. Jammer!
Maar goed, dichter bij huis dan? Papa had in Nederland al een tip gekregen van een van zijn patiënten uit Maarssenbroek. Die mevrouw heeft een nicht die een schooltje hier in de buurt heeft.
Donderdag zijn we erheen gefietst, we waren er in iets meer dan een kwartiertje. Het zag er heel grappig uit! Vrolijk ingericht, niet te veel kinderen, een aardige leidster, allemaal dingen die Mama heel belangrijk vindt. Het is een combinatie van kinderopvang en peuterschool, dus we zijn allebei onder de pannen! We zijn een uurtje gebleven om kennis te maken. Papa was ook enthousiast, hij heeft lang gebabbeld met de leidster en haar Mama. Die zorgen samen voor de kindjes.

Sietse: ‘Ik zit in de peutergroep, ik ga dus knippen, plakken, puzzelen en natuurlijk spelen. Ik was eerst nog een beetje verlegen, maar ik heb later lekker buiten gespeeld. De school staat aan de weg, maar er is een heel hoog hek. En het poortje is op slot, dat vindt Mama wel prettig.’
Amber: ‘Ik ben een boxkind, zoals ze dat noemen. Dat betekent niet dat ik de box in moet, hoor. Ik mag zelfs een beetje meedraaien in de peutergroep. Voor mij is het dus ook echt school! Ze hebben een glijbaantje, dat vind ik prachtig! En leuke kleine stoeltjes in felle kleuren.’

Vanavond hebben we alvast een beetje geoefend. De broodtrommeltjes vinden we geweldig, we wilden er al meteen brood in maar dat mocht vanmorgen pas. De drinkflesjes zijn ook leuk. We hebben een hele tijd rondgerend met onze rugtasjes, maar toen was het bedtijd.
Straks is het schooltijd. Mama en Papa zijn heel erg benieuwd hoe wij het vinden. Want op Surinaamse scholen zijn ze wat strenger dan in Nederland…
De school is van maandag tot en met vrijdag, van 8 tot 12 uur. Je mag ook langer blijven, wel tot vijf uur ’s middags. Dat heet naschoolse opvang. Maar dat hoeft van Papa en Mama nog niet. Een paar uurtjes per dag vrij voor andere dingen vinden ze voorlopig wel genoeg!

We hebben intussen al twee brieven uit Nederland gekregen. Van Pake en Omi en van Beppe Oma, met foto’s! We vinden het prachtig om brieven te ontvangen. Papa heeft de brievenbus al geplaatst, we gaan elke dag kijken of er wat in zit.
Het is hier heerlijk! We zijn al bijna bruiner dan Mama, als het aan ons ligt spelen we de hele dag buiten. Maar het is echt heel erg warm, iedereen zegt dat we voorzichtig moeten zijn. Dat is geen probleem, als je in Suriname binnen speelt ben je ook buiten!

Onze stoeltjes zitten in de auto, jammer…weg vrijheid op de achterbank. Papa en Mama waren op zoek gegaan naar gordels voor achterin, want die zaten er niet. De meneer van de winkel dook even de auto in en hij vond ze verstopt onder de bank. Daar zijn wij helemaal niet blij mee! Papa en Mama wel, die kunnen weer samen voorin zitten…

Ook hier vliegt de tijd

Na de regelmatige inbreng van Saskia nu ook maar weer eens mijn visie op de perikelen hier in het Surinaamse.

Het is verbazingwekkend dat we hier alweer twee weken zijn. Aan de ene kant hebben we al heel veel gedaan en beleefd, aan de andere kant is het dat bekende vakantiegevoel dat de tijd vliegt. Daar komt bij dat je hier je dagen toch anders moet indelen waardoor je voor je gevoel minder aan alles toekomt. Hier zijn verschillende redenen voor op te noemen. Om te beginnen de temperatuur. Het is nu droge tijd, en dat betekent dat de gemiddelde middagtemperatuur rond de 35 graden ligt. Hierdoor kan je aan fysieke buitenactiviteiten relatief weinig tijd besteden. Zo tot een uur of tien in de morgen is momenteel het hoogst haalbare en in de middag kan je pas rond een uur of 5 weer iets gaan proberen tot 7 uur want dan draaien ze daarboven plotsklaps het licht uit.
Naast de temperatuur zijn ook de kantoortijden anders dan we in Nederland gewend waren. Wil je hier je zaken regelen (en dat zijn er nogal wat wanneer je hier wilt komen wonen) moet je je vroeg in de morgen bij de desbetreffende instanties melden. In de hoop dat de persoon die jouw case behandelt op zijn plek is. Het centraliseren en goed informeren van de klant zou voor het aanvragen van een verblijfsstatus een godszegen zijn. De weg tussen het kastje en de muur zijn zeer intensief belopen. Maar goed, met een antwoord van de minister op mijn vrijstellingsverzoek voor mijn bewijs voor goed gedrag (stond niet op ons lijstje…) op zak en allerlei papieren m.b.t. de container met allerlei fantastische stempels waren ze bij de vreemdelingendienst het eindelijk met me eens dat ik toch aan alle voorwaarden voldoe om mijn case in behandeling te nemen. Het containergebeuren lijkt er zelfs voor te zorgen dat we een bespoediging van de hele procedure kunnen krijgen. Ik heb maar niet gemeld dat de container reeds gelost is. De procedure is er om de container vrij te krijgen bij de douane. Dat dit met een beetje inpraten op de medewerker van een ander loket al gelukt was (even een stempeltje regelen) is bij een kantoor waar alles met papier dossiers die door het hele gebouw verspreid liggen niet vreemd. Automatisering zou een uitkomst zijn voor een overzichtelijke en werkbare situatie, maar dit keer lijkt het dus in ons voordeel uit te kunnen pakken. Ik ben benieuwd…

De praktijk is nu nog een grote bouwplaats. Robby, mijn persoonlijke manusje van alles heeft hard gewerkt de afgelopen tijd. De uitbouw ziet er netjes uit, buiten is het reeds geschilderd. Binnen zitten de grondlagen er ook al op. De kleurtjes gaan we de komende dagen uitzoeken. De vloer moet nog geëgaliseerd worden en opnieuw betegeld. Douche en toilet worden helemaal gestript en opnieuw betegeld. De deuren een fris kleurtje, nieuwe deurklinken, de poort en muur voor het perceel worden nog gesloopt en er komt een net modern hekwerk voor terug met een speciale ingang voor de praktijk. Praktijklogo wil ik ook op de buitenmuur en natuurlijk een net bordje met wat praktijkgegevens. En dan moet ook de airco nog geplaatst worden, dus nog op zoek naar een mannetje die dat kan regelen. Nog meer dan genoeg te doen natuurlijk. En dan volgt de inrichting, het in elkaar zetten van alle trainingsapparatuur die voor een groot gedeelte in losse onderdelen verscheept is.

Dan hebben we in ons huis nog het keukendebacle, de meubelmaker was al langs geweest en hij beloofde onder toeziend oog van de toen nog aanwezige cameraploeg dat diezelfde week er volop aan gewerkt zou worden. Nu alweer anderhalve week later is het ondanks een paar telefoontjes (nee hij is net even weg en terugbellen ho maar…) en een bezoekje aan de werkplaats (nee hij komt later vanmiddag pas weer) eng stil omtrent de afronding van de keuken die ons half afgemaakt aankijkt. Ik ben er van overtuigd dat het allemaal prachtig wordt en wanneer het allemaal klaar is we dit allemaal weer snel vergeten, maar wanneer dat zal zijn???

Een stuk vlotter werkt het Surinaamse telefoonbedrijf. We hadden een verplaatsing van de aansluiting van het guesthouse naar ons eigen huis aangevraagd. We gingen er van uit dat dit nog wel even op zich zou laten wachten maar dit was binnen twee dagen zeer vakkundig gerealiseerd. De door mij gekochte telefooncontacten voor op de muur bleken alledrie niet te werken. Ondanks aankoop bij een gerenommeerd bedrijf was dit weer eens een miskleun met dank aan de Chinese dumptoestanden van allerlei ondeugdelijk materiaal in ontwikkelingslanden. De vriendelijke meneer van Telesur heeft een tijdelijke oplossing aangebracht en adviseerde me de plaatjes uit Nederland te laten halen want dit was voor hem al het zoveelste geval.

Nu nog achter de 220V aan want het Surinaams elektriciteitsbedrijf blinkt helaas niet uit in het nakomen van de afspraken. Nu dus maar een brief naar de directeur met een opsomming van niet nagekomen beloften. Mijn directe lijntje met de leidinggevende van de watervoorziening heeft na een belletje al succes gehad (we hebben weer water!), wie weet wat ik bij dat andere nutsbedrijf voor elkaar krijg…

Container day!

Wat een leven…
Het is half één ’s middags. Als ik opkijk van mijn laptop kijk ik regelrecht het bos in, vogeltjes vechten om wie er het hardst kan fluiten, een lekker windje verzacht de verzengende hitte, de kindjes doen een middagdutje.
Nee, het is geen droom! Het enige wat nog ontbreekt is de geldboom, als ik die had bleef ik dag in, dag uit op deze plek zitten, hahaha…

Maar goed, nu het echte nieuws. Hij is gekomen! En inmiddels weer gegaan, vele kilo’s lichter. Voor het zover was moesten we natuurlijk weer even geduld hebben…

Maandagochtend staan we in de startblokken. De inklaarder heeft beloofd dat ze meteen belt als alles rond is. De spanning stijgt naarmate te dag vordert. Als ze om tien uur nog niet heeft gebeld, weet ik het zeker: de container wordt gestript. Balen! Maar goed, we moeten het toch zeker weten, even bellen dus.
Helaas, haar kaartje ligt in Paramaribo…dat wordt zoeken in de telefoongids. En op dat moment gaat de telefoon. De inklaarder…de container is vrijgegeven, zonder problemen!!! De douanier deed de deur heel voorzichtig open, gluurde naar binnen en dat was het, vertelt ze. Ze klinkt net zo opgelucht als wij zijn.
De container komt eraan, belooft de inklaarder, hij wordt aan de andere kant van de brug opgewacht door de politie. Dat heeft met onze status als Bekende Nederlanders niets te maken (jammer, we waren er al een beetje aan gewend). Nee, het gaat om de electriciteitskabels waar de container straks onderdoor moet, daardoor zal ie af en toe aan de verkeerde kant van de weg moeten rijden.
Dat willen we natuurlijk niet missen, dus we racen als een speer naar de brug. Ja hoor, hij staat er al, aan onze kant van de brug…nog steeds even groot en mooi! Maar de politie is er niet. Ze komen eraan, meldt de inklaarder, ze moeten eerst even naar de stad.
Dat ‘even’ wordt maar liefst anderhalf uur. Kunnen we niet gewoon gaan rijden? opper ik na een uurtje. Geen goed idee, begrijp ik van de inklaarder, dat zou ons een boete van 250 SRD kunnen opleveren. Wie heeft toch de slogan ‘ de politie is mijn beste kameraad’ uitgevonden???
Maar goed, na anderhalf uur zijn ze er dan eindelijk. Bas is intussen naar huis gegaan, ik mag meerijden in de politiejeep. De telefoon- en stroomkabels overleven het ritje allemaal, en rond een uur of één staat ie er dan eindelijk!
Verdwaasd staan onze vijf helpers te kijken. Wat een bakbeest…en hoe groot het bakbeest eigenlijk is ervaren ze in de daaropvolgende vier uren. Met de moed der wanhoop blijven ze uitladen. Aangestuurd en aangespoord door Bas, die onvermoeibaar is en samen onze rechterhand Robbie het meeste sjouwwerk doet. Ik verdeel mijn tijd tussen filmen, fotograferen, sjouwen, aanwijzingen geven en het groepje kinderen dat iedereen voor de voeten loopt.
En om vijf uur ’s middags is het gebeurd. De container is leeg, en het huis is vol. Tjokvol! Ik kijk naar de tientallen planken die ooit kasten waren en dat weer moeten worden. De paar honderd dozen die moeten worden uitgepakt. Ons mooie bed dat in elkaar moet worden gezet. De kinderbedjes, de andere bedden waarvoor we nog geen bestemming weten, de schilderijtjes, de stoelen, het praktijkmateriaal en ga zo maar door.
Het is afschuwelijk veel, banaal veel…maar het is er!!! Nu gaat het echt beginnen.


Aan het einde van de dag heeft onvermoeibare Bas nog voldoende energie over om zijn behandelkamertje in ons nieuwe huis in te wijden. De electrische behandelbank wordt getest. Eerst wordt Robbie gemobiliseerd, zoals dat heet, en daarna krijgen mijn spieren een opknapbeurt! Mijn eerdere bezwaren tegen een praktijkruimte aan huis zijn meteen van de baan…

lekker weekend

Suriname staat aan het begin van een belangrijke dag…maandag 2 oktober, het begin van het nieuwe schooljaar.
Voor ons is het ook een belangrijke dag, de container komt, als het goed is. Vol verwachting klopt ons hart!
Echte tegenslagen hebben we niet meer gehad. We zijn druk geweest met administratieve zaken. Ziektekostenverzekering aanvragen, brand- en inboedelverzekering, telefoonaansluitingen omzetten, enzovoorts. Heel veel papier- en invulwerk, maar we hebben het allemaal in recordtijd kunnen doen. De internetaansluiting was een aangename verrassing. Om drie uur ’s middags hebben we de aanvraag gedaan en betaald, om vijf uur konden we al op het internet. Het is wel een loeitrage inbelverbinding, ADSL is in deze buurt nog niet beschikbaar…Maar goed, we zijn al erg gelukkig met het feit dat we gewoon vanuit Meerzorg kunnen mailen!
Inmiddels hebben we onze nieuwe huisarts ook al ontmoet. Niet omdat we ziek zijn, gelukkig. Onder het vele papierwerk waarvoor we moesten zorgen zat ook een gezondheidsverklaring voor Amber. Die moest door een huisarts worden getekend. Een mooie gelegenheid om even kennis te maken met de huisarts in de buurt. Een aardige man, maar Amber stelde helaas geen prijs op de kennismaking. Ze gilde de hele tent bij elkaar toen ze werd onderzocht. De longen waren dus in elk geval prima in orde! De rest ook, en daarna kon Amber weer lachen.
Ze laat iedereen trouwens versteld staan van haar gebabbel, het is net een papegaai! Maar dan wel een papegaai met een eigen willetje en hele grijpgrage handjes…
In de lokale supermarkt wordt ze al een beetje gevreesd. Geen schap is veilig, alles moet even worden verplaatst of opgeruimd!

Met de kleine man gaat het ook goed. Die heeft zijn zindelijkheidstraject in versneld tempo weer opgepakt, tot onze grote vreugde. Het bezoekje aan de lokale kapper was ook een verrassing; voor het eerst zagen we Sietse lachend de knipbeurt ondergaan.
Zijn medicijnen voor de luchtwegen hebben we binnen een paar dagen afgebouwd naar nul. En nu maar kijken hoe het gaat…het is de enige manier om erachter te komen hoe zijn luchtwegen reageren op de tropen.
Helaas hebben de muggen het wel op hem gemunt, het ging de eerste dagen goed, maar de laatste paar dagen hebben ze hem weer te pakken genomen. Dat wordt dus toch smeren, naast de elektrische muskietenverdelgers. Gelukkig valt het mee, heel veel muskieten zijn er in deze periode niet.

Langzaamaan beginnen we te wennen aan het idee dat het geen vakantie meer is. Maar helemaal echt is het nog niet, we zijn nog niet verhuisd…
We staan te trappelen om in ons eigen huis te trekken, maar dat zal nog even duren. Eerst maar de watervoorziening regelen, de container leeghalen, en natuurlijk de keuken…
Voorlopig zitten we echter prima in ons guesthouse. Knus en van alle gemakken voorzien, op vijftien passen afstand van ons eigen huis. Relaxter verhuizen is bijna niet mogelijk!

Het relaxte weekend is inmiddels voorbij. We hebben wat geklust op het land, het guesthouse een schoonmaakbeurt gegeven en vandaag hadden we weer ons tweede feestje in anderhalve week. We hebben alweer aardig wat familieleden en vrienden ontmoet, gezellig hoor…de kinderen genieten volop, ze krijgen alle aandacht! Het is wel te merken dat ze nog niet helemaal in het nieuwe ritme zitten, ze zijn wat drukker dan anders. Logisch, wat een ruimte en vrijheid ineens! Geen jas, altijd buiten, overal zand en gras, het is een grote speeltuin. Welk kind zou daar niet wild van worden?
Ik ben benieuwd of we hen ooit nog in een kinderstoeltje krijgen. Maandagmiddag, als de container leeg is, weten we het!