Hollandse bolletjes in Suriname

Het is alweer weekend dus de kinderen zijn de hele dag over de vloer. Dat is met een grote zandbak voor de deur niet altijd even ideaal. Ze vergeten nogal eens de laarsjes voor binnenkomst uit te doen waardoor het veeg- en dweilritueel momenteel een soort continudienst is geworden. En ze zijn allebei een beetje verkouden, kan ook bijna niet anders als je middenin een zandbak woont. Gelukkig heeft het gisteren wat geregend, het is nu iets minder stoffig.
Gisteren zijn de werkzaamheden met betrekking tot het ophogen van het terrein rond het huis afgerond. De laatste trucks zand hebben hun lading gedumpt en de graafmachine heeft de handel netjes verspreid. De aannemer zelf hebben we al een paar dagen niet gezien, schijnt druk te zijn in de moskee met de naweeën van de ramadan. En dat terwijl we nog wel een appeltje met hem te schillen hebben. Ik heb al een hele bespreeklijst gemaakt die voor betaling doorgenomen zal worden. Aan de hand van deze lijst zal de eindafrekening waarschijnlijk anders uitvallen dan hij in eerste instantie gedacht had. Om te beginnen zal er waarschijnlijk discussie ontstaan over het aantal gewerkte uren. Ik werk niet met start en eindtijden maar met gewerkte tijden, oftewel, ik ben niet van plan de tijd dat de machines stil staan te betalen. Dan is er nog een schadelijst, een aantal fruitbomen zijn gesneuveld en ook de beide huizen hebben hier en daar een butsje gekregen. Ben benieuwd hoe hij hier mee om wil gaan. Er is niet zoals men in Nederland gewend is te werken, een contract waarin al dit soort mogelijke geschillen beschreven worden. Nu leek het ons een redelijk man, dus we zullen zien. Ik zeg leek, want het belangrijkste agendapunt wordt de hoeveelheid zand. Er is volgens de aannemer gereden met drie soorten trucks, van 3, 4 en 10m3. Nu hebben wij zo onze twijfels bij deze maten. Na overleg met mensen die er een beetje kijk op hebben, heb ik de stoute schoenen aan getrokken en de chauffeurs voor het blok gezet. Voor ze wegreden vroeg ik ze naar de omvang van hun levering. Ze zeiden keurig wat het had moeten zijn. Ik liet ze uitstappen en het bergje wat ze net gedeponeerd hadden zien en vroeg ze hoeveel ze dachten dat dit was. Natuurlijk kreeg ik hetzelfde antwoord, maar wel met een hapering. Na een toezegging van mijn kant dat ik hun antwoord niet persoonlijk zal gebruiken bij hun baas, kwam het hoge woord eruit. Nadat 1 chauffeur toegaf dat dit wel eens veel kon schelen kwam de rest ook over de brug. Mooi, dacht De Boer dus. Ik heb ’s avonds een beetje zitten rekenen en zo uit de losse pols kom ik op een verschil van 70m3, en dat op zo’n 250m3 die we volgens mijn schatting gebruikt hebben… Die aannemer is dus nog niet klaar met me. Het is een aardige, maar gewiekste man dus het gesprek met betrekking tot de eindafrekening kan nog een pittige worden. Was nu de cameraploeg er maar bij, dan hadden we helemaal kunnen lachen. Sas wil het niet filmen, kan me dit ook wel voorstellen, ze is ook partij in het geheel. Ik verwacht dat hij maandag wel langs zal komen, dus houd de komende log maar in de gaten!

Tijdens ons afscheidsfeest in Nederland hebben we van verschillende mensen zakken met bloembollen gehad. Een origineel cadeau en altijd spannend om te kijken of ze gaan aanslaan. Nu kwamen we vandaag bij het ontpakken van enkele dozen een paar zakken tegen. En het waren niet alleen de ogen die de bollen opmerkten, de neus werd stevig geprikkeld. Een aantal bolletjes heeft de tocht overzee en de opslag in een warm vochtig klimaat aangegrepen om in pap te veranderen. Ik kan je vertellen dat deze geur erg onsmakelijk is. Dus snel alles in een emmer gegooid en gespoeld en de goede bolletjes zojuist nog in de grond gestopt. Nu is het hier bijna twaalf uur en is het om 7 uur donker. Deze rare Hollander stond dus in het donker langs de weg de grond los te maken en bolletjes te poten. Nu zitten we niet aan een rustige zandweg dus het voorbijkomend verkeer houdt even in om te kijken wat ik zoal uitspook onder het licht van een straatlantaarn. Ik kan jullie vertellen dat ik dat vaker ga doen, ik zorg nog voor wat extra verlichting en ga lekker nadat de kinderen slapen tuinieren. Het is dan lekker koel en je ogen wennen best snel aan de beperkte belichting.
Er staat nu een grote paal op het erf om de elektriciteitskabel wat hoogte te geven. Deze kabel werd twee dagen geleden al geschampt door de graafmachine waar de vonken er vanaf sprongen. De schade bleef beperkt tot een kapotte draad voor de gronding. Het energiebedrijf was vlot ter plaatse om dit te herstellen. Nu heeft ditzelfde energiebedrijf een paar jaar geleden een grote paal voor de deur vervangen maar de oude in de berm laten liggen. Toen bij het opschonen deze toch nog goede paal weer boven kwam kon ik nog net voorkomen dat de aannemer hem afvoerde (hij had er vast ook andere plannen mee). Ik heb met Robby een diep gat gemaakt (moest met de hand om dat de paal goed klem moest komen te staan) en de meneer met de graafmachine heeft hem er netjes in getild. Vervolgens is hij netjes aangestampt door diezelfde machine. Nu moest de draad nog om de haak bevestigd worden dus ik stelde voor om in de bak van de graafmachine omhoog te gaan. Die man vond het wel een grappig idee (Sas niet, vraag me niet waarom…) dus Robby en ik de lucht in. Hij die kabel strak houden, ik met tie-ribjes eromheen om hem op de juiste hoogte te fixeren. Saskia heeft mooie foto’s gemaakt, misschien lukt het om er eentje bij te plaatsen.

Rest me nog te beloven dat ik zal laten weten wanneer de tulpen en narcissen hier gaan bloeien.