Divali, Id Ul Fitre en Bodo

De straat waarin wij wonen, de Sadiodam, wordt voor ruim 90% bewoond door mensen van Indonesische afkomst, kortweg Javanen genoemd. Van deze groep mensen is weer het grootste deel moslim, een kleiner deel is christen. Pal tegenover ons huis staat een moskee, niet zo’n bombastisch ding met minaretten en zo, maar gewoon een soort lokaal met hierin een gebedsruimte. De achterkant van ons perceel grenst weer aan de achterkant van het perceel van een bewoner aan de Christendam, een straatje met een klein kerkje van de Javaanse EBG gemeente (EBG is Evangelische Broeder Gemeente, een in Suriname groots aanwezige christelijke stroming, gelieerd aan de Zeister Zendings Genootschap). De Sadiodam eindigt aan de Weg naar Peperpot, een lange weg die voor een groot deel bevolkt wordt door Hindostanen, de groep bewoners van Suriname wiens roots in India liggen. Het grootste deel van deze bevolkingsgroep is hindoe, een kleiner deel is moslim, ook wel mohammedaan genoemd.
Waar in Nederland de kerken massaal leeg stromen, kent Suriname een levendige beleving van religies. De nationale feestdagen in Suriname zijn dus niet standaard de christelijke feestdagen. Kerst en Pasen zijn wel nationale feestdagen, maar ook het Divali (“lichtjesfeest” van de hindoe) en Id Ul Fitr (“suikerfeest” van de moslim) zijn nationale vrije dagen. Aanstaande zaterdag is het Divali en maandag Id Ul Fitr (de Javanen noemen het ook wel Bodo). Zaterdagavond zullen we een tourtje met de kinderen gaan maken door de buurt want dan zullen we overal op de erven lichtjes zien branden in speciale schaaltjes. De precieze betekenis is me wel eens uitgelegd maar ik weet het niet meer exact (heb mijn examen inburgering nog niet gehad…)
Maandag zijn de kinderen vrij van school en hebben we al verschillende uitnodigingen om te komen eten, een belangrijke traditie bij Bodo. Er worden dan allerlei speciale gerechten klaargemaakt en vrienden en familie genieten tezamen van deze maaltijd. Ik weet niet of de moskee tegenover ons ook nog iets speciaals doet (denk het wel…). Door de aannemer die a.s. dinsdag (na alle feestactiviteiten!) met het ophogen van ons terrein gaat beginnen zijn we in ieder geval uitgenodigd in de grote moskee aan de Weg naar Peperpot. Robby, die ons terrein onderhoudt, heeft zijn salaris eerder gekregen om de speciale inkopen alvast te kunnen doen.
Dat het momenteel ramadan is (of romahdon zoals de Javanen het noemen) weten wij al weken. De moskee tegenover ons huis is normaliter een en al rust, af en toe gaat er een buurtbewoner naar binnen om te bidden om vervolgens een paar minuten later weer door te gaan met de overige activiteiten van de dag. Nu er gevast wordt, is het na zonsondergang een drukte van jewelste. Er staan volop brommers voor de deur en auto’s worden tot in onze inrit geparkeerd. De imam roept op tot gebed via een luidspreker en er volgen na het bidden nog allerlei toespraken in het Javaans, Surinaams en Nederlands door elkaar. De preken gaan meestal een half uur tot een uur door en zijn vanuit ons huis prima te volgen (in dit klimaat staan je ramen altijd wagenwijd open!). Sietse vindt het minder prettig want het gebeurt meestal net op het tijdstip dat de koters moeten gaan slapen. Behalve de preek houden de buiten spelende kinderen (papa en mama volgen de preek, kids spelen na het bidden buiten) onze kids ook uit hun slaap. Sas en ik draaien dus ploegendienst als het gaat om sussen van onrustige kinderen…
Maar goed, maandag is het feest en daarna is het weer net zo rustig als voor de ramadan en zijn het weer de kikkers, krekels en brommers die voor de geluiden uit de duisternis zorgen…