Container day!

Wat een leven…
Het is half één ’s middags. Als ik opkijk van mijn laptop kijk ik regelrecht het bos in, vogeltjes vechten om wie er het hardst kan fluiten, een lekker windje verzacht de verzengende hitte, de kindjes doen een middagdutje.
Nee, het is geen droom! Het enige wat nog ontbreekt is de geldboom, als ik die had bleef ik dag in, dag uit op deze plek zitten, hahaha…

Maar goed, nu het echte nieuws. Hij is gekomen! En inmiddels weer gegaan, vele kilo’s lichter. Voor het zover was moesten we natuurlijk weer even geduld hebben…

Maandagochtend staan we in de startblokken. De inklaarder heeft beloofd dat ze meteen belt als alles rond is. De spanning stijgt naarmate te dag vordert. Als ze om tien uur nog niet heeft gebeld, weet ik het zeker: de container wordt gestript. Balen! Maar goed, we moeten het toch zeker weten, even bellen dus.
Helaas, haar kaartje ligt in Paramaribo…dat wordt zoeken in de telefoongids. En op dat moment gaat de telefoon. De inklaarder…de container is vrijgegeven, zonder problemen!!! De douanier deed de deur heel voorzichtig open, gluurde naar binnen en dat was het, vertelt ze. Ze klinkt net zo opgelucht als wij zijn.
De container komt eraan, belooft de inklaarder, hij wordt aan de andere kant van de brug opgewacht door de politie. Dat heeft met onze status als Bekende Nederlanders niets te maken (jammer, we waren er al een beetje aan gewend). Nee, het gaat om de electriciteitskabels waar de container straks onderdoor moet, daardoor zal ie af en toe aan de verkeerde kant van de weg moeten rijden.
Dat willen we natuurlijk niet missen, dus we racen als een speer naar de brug. Ja hoor, hij staat er al, aan onze kant van de brug…nog steeds even groot en mooi! Maar de politie is er niet. Ze komen eraan, meldt de inklaarder, ze moeten eerst even naar de stad.
Dat ‘even’ wordt maar liefst anderhalf uur. Kunnen we niet gewoon gaan rijden? opper ik na een uurtje. Geen goed idee, begrijp ik van de inklaarder, dat zou ons een boete van 250 SRD kunnen opleveren. Wie heeft toch de slogan ‘ de politie is mijn beste kameraad’ uitgevonden???
Maar goed, na anderhalf uur zijn ze er dan eindelijk. Bas is intussen naar huis gegaan, ik mag meerijden in de politiejeep. De telefoon- en stroomkabels overleven het ritje allemaal, en rond een uur of één staat ie er dan eindelijk!
Verdwaasd staan onze vijf helpers te kijken. Wat een bakbeest…en hoe groot het bakbeest eigenlijk is ervaren ze in de daaropvolgende vier uren. Met de moed der wanhoop blijven ze uitladen. Aangestuurd en aangespoord door Bas, die onvermoeibaar is en samen onze rechterhand Robbie het meeste sjouwwerk doet. Ik verdeel mijn tijd tussen filmen, fotograferen, sjouwen, aanwijzingen geven en het groepje kinderen dat iedereen voor de voeten loopt.
En om vijf uur ’s middags is het gebeurd. De container is leeg, en het huis is vol. Tjokvol! Ik kijk naar de tientallen planken die ooit kasten waren en dat weer moeten worden. De paar honderd dozen die moeten worden uitgepakt. Ons mooie bed dat in elkaar moet worden gezet. De kinderbedjes, de andere bedden waarvoor we nog geen bestemming weten, de schilderijtjes, de stoelen, het praktijkmateriaal en ga zo maar door.
Het is afschuwelijk veel, banaal veel…maar het is er!!! Nu gaat het echt beginnen.


Aan het einde van de dag heeft onvermoeibare Bas nog voldoende energie over om zijn behandelkamertje in ons nieuwe huis in te wijden. De electrische behandelbank wordt getest. Eerst wordt Robbie gemobiliseerd, zoals dat heet, en daarna krijgen mijn spieren een opknapbeurt! Mijn eerdere bezwaren tegen een praktijkruimte aan huis zijn meteen van de baan…