Hits

'Je hebt 300 hits, mi gudu,' roept mijn man vanavond als hij onderweg is naar bed.
Hits? Wie, wat, waar? Hemeltje, de weblog! Hebben er zoveel mensen gekeken? Waarom?
O natuurlijk, vandaag was de herhaling van ' Ik vertrek!' Weg is de slaap en weg het goede voornemen om voor de verandering op tijd te gaan slapen. Eeeeventjes op het net kijken...
Ja hoor, 341 hits door meer dan honderd personen. Wow!
Sowieso worden we er de laatste tijd weer wat vaker aan herinnerd. Veel vakantiegangers hebben het programma gezien en spreken ons aan op straat. Nog steeds alleen maar leuke commentaren! Meteen na de herhaling komen de eerste reacties al weer binnen. En een heleboel nieuwkomers op de weblog. De oudgedienden zullen zich wel afvragen waar ik uithang...

Ja, de trouwe lezers hebben al bijna twee weken niks van ons gehoord. Maar het leven in dit relaxte landje is zo mogelijk nog hectischer dan in Nederland. Echt waar!
Over de lange werkdagen van Bastiaan zullen we het maar niet hebben. We zijn naarstig op zoek naar assistentie; deze week verschijnt onze oproep hopelijk wel in het advertentieblaadje.

De kids hebben inmiddels vakantie. Zonder oppas, dus het is schipperen. De oppas die ik in gedachten had bleek iets jonger te zijn dan ik dacht. Ze mag van haar vader niet alleen bij ons thuis komen oppassen. Tja, hij zal daar wel z'n redenen voor hebben. De kinderen mogen wel bij hen thuis komen, maar dat wil ik dan weer niet. Ik ken haar familie helemaal niet, bovendien is het niet bepaald op de route naar het werk. Nee hoor, laat maar zitten.
Voorlopig is het nog geen probleem.
De kindjes zijn inmiddels drie keer naar de vakantie-opvang van de nieuwe school geweest. Tot aanstaande maandag kunnen ze ook nog terecht op de vakantie-opvang van de peuterschool. Maar vanaf volgende week zal ik ook een beroep op mijn ouders moeten doen, die gaan zich 1 keer in de week over de kindjes ontfermen. De laatste week van september komen mijn schoonouders op vakantie, die willen vast ook wel een dagje (of twee?) oppassen. Oftewel, we komen er wel uit!

We hebben lang geaarzeld, maar nu gaat het toch echt gebeuren. De eerste huurders van het guesthouse hebben zich gemeld! Het is een stel, de man komt morgen en zijn vrouw arriveert over een week. Spannend, hoor.
Het moet allemaal superschoon zijn, dus Evy en ik zijn al twee dagen aan de slag. Een goede gelegenheid om eens flink op te ruimen, denk ik. Alle kasten worden leeggehaald en voor je het weet is het een bende. Hellep!
Er is maar 1 oplossing: rigoreus opruimen, en dat doe ik dan ook.

Ik moet het bekennen: ik heb voor het eerst in tijden weer toegegeven aan een oude verslaving. Tijdens een zoektocht naar meubelstof om een oude bank opnieuw te bekleden, kom ik terecht bij een bekend Libanees winkeltje. Wat zeg ik, WINKEL...het pand is nu drie keer zo groot als het was toen ik er voor het laatst was. En boven in de hoek staan ze: serviezen!
In alle kleuren en soorten, magnetron en vaatwasserbestendig en ook nog zeer betaalbaar. Made in Brazil, ontdek ik tot mijn verrassing. Niet één set is helemaal compleet, maar wat er staat is erg leuk! Ik vergeet onmiddellijk dat ik de kindjes om 12 uur moet halen, dwaal er drie kwartier rond en kom natuurlijk niet met lege handen naar buiten.
Nu kan een ouder, klein servies mooi doorschuiven naar het guesthouse, leg ik later uit aan Bastiaan, die niet-begrijpend zijn hoofd schudt.
Mannen snappen dit soort dingen gewoon niet. Je hebt toch ook niet maar één paar schoenen?

Het is inmiddels na middernacht. Het guesthouse is bijna klaar, maar onze eigen keuken is een slagveld. Alle troep is even naar ons terugverhuisd. Ik ga er morgen maar maar even met een grote afvalzak voor zitten. Morgen aan het einde van de middag arriveert onze gast!

Jong geleerd...

Je kan niet vroeg genoeg beginnen, moeten ze op de peuterschool van de kids hebben gedacht. Dus worden alle hoedjes, toeters en bellen uit de kast getrokken om de afsluiting van het schooljaar zo officieel mogelijk te maken.

Wij weten van niks en de kinderen hebben er geen woord over gezegd. Terwijl ze het wel wisten, ze hebben zelfs een eindejaarsversje ingestudeerd.
De dag begint als een gewone HolVliegDraafdag. Waarbij Papa en Mama hollen, vliegen en draven, en de kindjes weer alle tijd van de wereld hebben.

Om acht uur racen we de deur uit naar opa en oma, de kindjes worden er afgeleverd. Ik rij door naar het werk, kom er aan met het zweet op het voorhoofd. Het eerste wat ik doe is de airco aanzetten. Heerlijk...
Bastiaan ziet zijn eerste patiënt op Meerzorg en sjeest dus iets later richting de stad, naar de praktijk.

Natuurlijk lukt het me 's middags niet om op tijd van het werk te vertrekken, dus het wordt weer hollen, met de kindjes richting Meerzorg. Evie is er uiteraard al, die is nog geen dag te laat geweest. Ik neem snel met haar door wat er aan klussen voor haar ligt en ga razendsnel met het cadeau voor juf Nalini aan de gang.

Een leuke klassefoto, ik heb er gisteren een paar gemaakt. Ze staan er niet allemaal op, vijf kindjes waren er niet, maar de foto's zijn erg grappig. De school zal er zeker blij mee zijn. Ik maak ook wat afdrukjes voor de kinderen die op de foto staan, als aardigheidje. Twee telramen voor de school erbij, dan is het wel mooi geweest.
Om vier uur staat het zweet me op het voorhoofd en tussen de billen, maar de cadeautjes zijn klaar en ingepakt.

Een klein uurtje later arriveren we net op tijd op school voor de diploma-uitreiking. Tot mijn verbazing wordt het een hele ceremonie, echt op z'n Amerikaans! De kinderen worden gehuld in toga, compleet met hoed. Ze vinden het geweldig en ik moet het toegeven, het ziet er heel leuk uit.
Hier en daar klapt een kindje dicht van alle aandacht en spanning. De meeste ouders reageren daar rustig op, maar een of andere jonge hellleveeg van een moeder gaat bijna door het lint. Het arme kind krijgt een scheldkannonade naar het hoofd en zelfs een tik. En dat alleen maar omdat ie niet naar voren durft! De andere ouders slaan het tafereel verbaasd gade.

Maar verder gaat het prima. Sietse en Amber hebben nergens last van, zingen de sterren van de hemel. Sietse doet zelfs een solo! En Mama is apetrots natuurlijk. Jammer dat Bastiaan dit moet missen, maar goed, de foto's verzachten het leed wel. Zie hieronder!

Diploma-uitreiking

En dan is het tijd voor de diploma-uitreiking, de kindjes worden één voor één naar voren geroepen. Ze krijgen allemaal een certificaat, de aanstaande leerlingen van de kleuterschool krijgen er ook een rapport bij. Daarna zeg ik een paar woordjes (tja, niemand anders durft) en geef ik het cadeau namens Sietse en Amber. Juf Nalini straalt helemaal! Dan is het smullen, hartige en zoete hapjes, limonade en zelfs wijn voor de ouders. Het zijn hele kleine bekertjes dus ik gooi er stiekem twee achterover. Het is alweer lang geleden...

En dan is het half zeven en moeten we weer rennen. De plantjes moeten water hebben, want ondanks de zwarte wolken en het onweer heeft het op Meerzorg niet geregend. Jammer, dat wordt weer zwoegen met de gieter.

De kindjes zijn nog helemaal vol van de dag en van de hapjes. Desondanks gaat de warme hap van oma er vrij goed in, en de drie kiwi's daarna ook.
Papa is inmiddels komen binnenstormen, die heeft nog twee patiënten aan huis. Gelukkig heeft hij nog tijd om het bedritueel met de kindjes te doorlopen. Daarna wordt ik nog door Sietse herinnerd aan de belofte dat ik een muziekje zou opzetten. ' Buffalo soldier' van Bob Marley, die staat op dit moment boven aan de hitlijst van de Boertjes. Oeps, had ik dat beloofd? Oh ja...we spreken wel af dat hij maar één keer wordt gedraaid en dat ze daarna gaan slapen. De afspraak werkt deze keer wonderwel, en om half negen is het lekker rustig in huis.

Poeh, poeh...morgen nog de laatste muziekles. En dan is het echt vakantie!

Echt vakantie? Nu begint het pas. Vanaf volgende week start een vakantie-opvang/speelprogramma op de nieuwe school. Sietse en Amber gaan er 1 a 2 keer per week heen, om een beetje te wennen. Dan zijn er tot 3 september speeldagen op de oude school, om af te bouwen. En zo af en toe springen opa en oma bij. Het zomerkamp van de muziekschool hebben we voor dit jaar maar afgezegd. Veel te veel indrukken voor zulke kleine hummels...

Het was niet mijn bedoeling opa en oma met een deel van de vakantie-opvang te belasten, maar ik heb weinig keus. Mijn oppasplannetje heeft helaas niet gewerkt. Ik dacht de perfecte oppas te hebben gevonden, een meisje dat eerder stage liep op de peuterschool. De kids kennen haar nog, ideaal toch?
Ik nodig haar dus uit voor een gesprekje, ze komt keurig op tijd, we zijn het overal over eens. Vervolgens verschijnt ze niet op de eerste wendag. Balen! Ze is ineens ook niet meer telefonisch bereikbaar. Ben benieuwd wat er aan de hand is, maar ik ga niet op haar zitten wachten.

Uiteraard moet er tussendoor de schoolbedrijven door gewoon gewerkt worden, dus het wordt rijden van hot naar her. De oude school is hier om de hoek, de nieuwe school in het uiterste puntje van Paramaribo Zuid. Ik werk hartje centrum, Opa en Oma wonen in Noord. Poeh, poeh...

Het wordt nog een hoop geregel als het nieuwe schooljaar begint, en het zal in het begin best vermoeiend zijn. Maar echt medelijden met mezelf heb ik niet. Ik ben veel te benieuwd naar hoe het de kinderen straks vergaat op 'de grote school'.
Amber en Sietse in aparte klasjes, Sietse in uniform, elke week zwemles op school, nieuwe onderwijsmethodieken. Spannend allemaal!

Plaatjes

Plaatjes augustus

Het werd weer tijd voor wat leuke plaatjes...bij deze!

En dat is twee...

En dat is twee.....
Nee, helaas geen tweede auto. Ook is de extra medewerker nog niet in dienst van de praktijk. Nee, het gaat om het tweede ongeluk wat ik vandaag met mijn brommer mocht ervaren...
Om meteen maar even de ernst te ontkrachten, ik mankeer niks, hooguit een beetje extra frustratie over de schade aan mijn gemotoriseerde tweewieler.


Voor diegenen die de Surinaamse verkeerssituatie niet zo goed kennen even een kleine optelsom van zaken die het rijden in Suriname tot een spannende belevenis maken...
Het Surinaamse wegennet is sterk verouderd, dat betekent dat er nauwelijks fietspaden zijn, de afwatering zeer slecht is (wel noodzakelijk met de heftige buien die je hier mag verwelkomen) en dat er veel gaten en kuilen in de wegen zijn, welke soms van het een op het andere moment kunnen ontstaan door verzakkingen. Dan hebben we nog de grote hoeveelheid verkeer dat over deze spannende wegen heen moet rijden. Vaak ook nog als gekken, Surinamers proberen altijd vooraan te rijden, er wordt dus veel te veel ingehaald wat helaas ook terug te zien is in het aantal verkeersdoden. Roekeloos rijgedrag is hier helaas schering en inslag.

Goed, vandaag reed ik dus terug uit de praktijk naar huis, na de zig-zag route door de stad kom ik op het laatste rechte stuk naar de brug toe, wat een fietspad kent. Dit fietspad is op een aantal plaatsen in zeer slechte staat, en op sommige stukken prima te rijden. Toen ik op een goed stukje reed, samen met een collega brommerchauffeur voor me, zag ik de man ineens uitwijken en ging ik dus ook remmen.
Er lag een grote trottoirband midden op het fietspad. Ik slipte tijdens de noodstop weg en knalde tegen het obstakel. Met als gevolg dat de kap van mijn brommer aan 1 kant in gruzelementen ging en mijn versnelling krom stond. Samen met die andere heer heb ik die trottoirband maar aan de kant geschoven zodat niet meer mensen zouden verongelukken.
Ik ben vervolgens aangifte gaan doen bij de politie die daar toevallig net iets verderop een hoofdkantoor hebben. Maandag kan ik een rapport ophalen om dit in te dienen bij de directeur van openbare werken, maar ik geloof niet dat ik daar een cent kan verhalen...
Vervolgens heb ik met die agent met een stuk pijp mijn versnelling weer iets recht kunnen buigen om mijn weg te kunnen vervolgen. Sas was natuurlijk al in de stress omdat zij thuis aankwam en mij niet zag, terwijl ik veel eerder was vertrokken...

Een anderhalve maand geleden had ik ook al een akkefietje. Toen reed ik op een brede baan toen er een geparkeerde auto ineens wegvloog en mij inhaalde en sneed om in een zijstraat met piepende banden weg te scheuren. Dat was aan de Waterkant, een druk stukje Paramaribo waar velen het zagen gebeuren. Helaas is de dader toen niet achterhaald en was de schade aan de brommer ook al voor eigen rekening. Wat dat aangaat ben je hier wel vogelvrij in het verkeer en heb je nooit ogen genoeg om op alles te anticiperen.

Maar goed, voorzichtig aan doen is dus het devies want Sas heeft het al helemaal gehad met mijn brommer avonturen. Ik kan me dat ook wel voorstellen want het ziet er natuurlijk wel heftig uit. En ik heb in beide gevallen niets kunnen doen om het te voorkomen, dus dat maakt de kwetsbaarheid extra zichtbaar.

De voordelen zijn echter ook goed zichtbaar. Ik ben altijd vlot op het werk en weer thuis omdat ik geen last heb van files. Sas heeft de auto altijd tot haar beschikking en dat is nu zij buitenshuis werkt ook een uitkomst. Ook in de kosten scheelt het aanzienlijk, ik ben per week zo’n 10 SRD kwijt aan brandstof, dat is omgerekend iets van twee en een halve euro. Daar kan de auto natuurlijk niet tegen op! Dus voorlopig nog meer voor- dan nadelen, maar dat wil ik dan ook graag zo houden...

Evie

Het leuke van vooroordelen is dat ze vaak kloppen. En net zo vaak niet...

Ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld, maar uiteindelijk winnen de argumenten van Bastiaan. We gaan actief op zoek naar een hulp in de huishouding, een interieurverzorgster, een werkster, geen idee welke term hier het meest gangbaar is. What's in a name...
Ik ben niet zo gelukkig met het idee. Het gaat vaak mis met die hulpen, mopper ik tegen Bas. Ze komen laat of ze komen niet, ze rommelen maar wat aan en als je pech hebt gaan ze er met je spullen vandoor.
Uiteraard spreek ik niet uit eigen ervaring. We hebben nog nooit een hulp gehad. Bas is een stuk optimistischer, die vindt dat we het gewoon moeten proberen.
De advertentie verschijnt vrijdag in de Via 2000, een gratis advertentieblaadje. Blaadje? Het is een dik pak van meer dan 100 bladzijden. Wie vindt onze kreet om hulp tussen al die advertenties?
Op de dag dat het blad uitkomt neem ik de mobiele telefoon mee. In de overtuiging dat het met de reacties wel zal meevallen.
Jazeker...het blad is nog niet de deur uit of er wordt gebeld. Evie. Telefonisch krijg ik er weinig hoogte van, we maken meteen maar een afspraak voor zaterdag. De andere vier reacties zet ik even on hold.

Evie komt niet op tijd (zie je wel), ze belt wel van tevoren om te melden dat ze de weg kwijt is. Twintig minuten later arriveert ze. Een hele stevige dame, ze heeft haar schoonzus bij zich. Die blijkt wat meer ervaring te hebben in de schoonmaakbranche en is als ondersteuning meegekomen.
Evie zegt niet veel tijdens het gesprek maar geeft wel aan dat ze graag wil werken. Ons salarisbod wordt meteen geaccepteerd. We weten wat voor klus het is, dus we zijn niet krenterig geweest
Maandag beginnen, dus. Ze komt elke dag van 2 tot zes uur 's middags. Het sal me benieuwe...

Verrassing! Evie is keurig op tijd. Kwart voor twee meldt ze zich al. Ze kleedt zich om en we gaan meteen aan de slag.
Om vijf over zes moet ik haar erop attenderen dat het tijd is, ze heeft vier uurtjes non-stop gewerkt.
Dinsdag is zij weer keurig op tijd en ben ik bijna laat. Om vijf voor twee kom ik aangesjeesd. Intussen heeft Evie Bastiaan al gebeld om te melden dat de deur niet open is. Oeps, ze is een stuk assertiever dan ik dacht.

Inmiddels hebben we dag drie achter de rug. Ik moet nog wel erg wennen aan het idee dat ik het schoonmaakroer uit handen geef. Wat moet ik haar te doen geven en wat niet? Wat is een logische volgorde van werkzaamheden? Ik durf niet te gaan zitten met een boekje terwijl Evie aan het poetsen is. Het gevoel dat wij dat zélf horen te doen is nog niet helemaal verdwenen. Bastiaan heeft daar volstrekt geen last van, gelijk heeft ie. Waarschijnlijk zal het bij mij ook wel slijten. en dan ga ik genieten van de luxe van een h. in de h. Maar voorlopig poets ik nog mee.
Daarnaast ben ik veel energie kwijt aan het trainen van de kids, want die lopen Evie de eerste dagen continu voor de voeten.

Ik ben benieuwd of Evie het volhoudt. Anders gezegd, ik hoop het van harte. Van mij mag ze blijven! Het is nog te vroeg voor een goed oordeel, maar de eerste resultaten zijn al te zien. Het huis is een stuk schoner. En opgeruimder! Ik durf onze kleren niet overal meer te laten slingeren. Zou Evie niet leuk vinden...