Terugblik kerst in beeld

Terugblik Kerst 2007

Greetings from the warzone

Het was wel een hele bijzondere start van de laatste dag van het jaar. We mochten uitslapen van de kids!!! Iets voor negen uur werden we wakker gemaakt door de telefoon...
Of we ook comfortabel hebben geslapen is een ander verhaal. In de loop van de nacht zijn de kids allebei in ons bed beland. Ze zullen vast hebben gedacht dat het een goed idee was om de laatste dag van 2007 aan de zijde van hun ouders te starten, hahaha!

Hier op Meerzorg lijkt er vanochtend een staakt-het-vuren te zijn afgekondigd. Af en toe een harde knal, maar daar blijft het voorlopig bij. De afgelopen dagen is er al aardig wat afgeknald, hoewel ik het idee heb dat het wat minder is dan vorig jaar. Of zijn we er al aan gewend geraakt?
Over een paar uurtjes barst het los in de stad: bedrijven sluiten hun deuren om 12 uur en pakken uit met duizendklappers; overal zijn er feestjes. Met als hoogtepunt het feest vlakbij hotel Torarica. En vanavond wordt er natuurlijk flink geknald op vrijwel elk erf in Paramaribo en districten.
Op ons erf niet. Bas en ik hebben er niet zo'n behoefte aan en onze kinderen zijn (gelukkig) nog te klein om zelf met vuurwerk aan de gang te gaan.
Bovendien ben ik wat dat betreft toch een beetje een angsthaas. Hoewel ik het een leuke traditie vind om het oude jaar weg te schieten en het nieuwe jaar knallend binnen te halen, ben ik als de dood voor ongelukken. Op grote afstand is het prachtig, dus wij volgen alles dit jaar weer vanaf de veranda. Misschien koop ik nog wel wat wonderkaarsjes (sterretjes), dat is wat minder gevaarlijk en ook leuk voor de kids. Mijn zusje en ik vonden dat altijd prachtig toen we klein waren.

Het wordt voor ons een rustige jaarwisseling. Bastiaan gaat zometeen wel naar de oudejaarsparty bij de Medische Zending waar hij een part time dienstverband heeft. Ook daar sluiten ze het jaar feestelijk af. Op mijn werk doen ze ook wat, dus misschien ga ik daar later even heen. Als we door het drukke verkeer heen kunnen komen, ten minste...

Iedereen een hele fijne jaarwisseling...
GENIET, MAAR SCHIET MET MATE!!!

winterplaatjes (2)

Winterplaatjes

Met dank aan Berry, Willem en Corrie, Ton en Brigitte

Winterplaatjes

We zijn de afgelopen dagen verwend met allerlei mooie plaatjes van een winters Nederland. En ik moet het erkennen: het ziet er allemaal prachtig uit! Echt sprookjesachtig.

Desondanks bibberen we bij het idee dat we door die sprookjesachtige, koude sneeuw zouden moeten baggeren...

Uiteraard heb ook ik een poging gewaagd om het zomerse kerstgevoel bij ons thuis vast te leggen. Maar een foto van een manjaboom roept zelfs bij mij geen kerstgevoel op, dus verplaats ik mijn werkterrein naar binnen.

En voor het winterse kerstgevoel: morgen wat mooie plaatjes uit Nederland die ik jullie niet wil onthouden!

Eerste kerstdag is dit jaar een typische decemberdag: grijs, beetje fris (26 graden) de zon laat zich nauwelijks zien. Maar daar hebben we geen last van, het etentje bij familie is gezellig en ook de kids vermaken zich prima.
En zowaar, vandaag kijkt de zon ons eindelijk weer eens stralend aan! De wasmachine draait natuurlijk overuren en Bastiaan tuiniert er lustig op los. Tussen de bedrijven door komen mijn ouders ook eten, Bastiaan staat in de keuken dus we eten weer lekker. Oftewel, een vrij relaxte 2e kerstdag, zoals het hoort.

En nu is het alweer voorbij... zoals altijd ruim ik de kerst-cd's met enige weemoed op. The holiday season staat toch voor gezellige momenten en de muziek hoort erbij. Of het nou 'white christmas' is of 'now kresneti kisi', ik zing het allemaal naar hartelust mee!

Kerst

Nog snel een groet van de KerstBengels! Inmiddels liggen ze al een uurtje in bed en mogen wij weer even bijkomen. Heel even dan, want er is nog genoeg te doen. Deze Kerstnacht wordt een strijknacht (getver)...de regens van de afgelopen en een kapotte strijkplank hebben dit deel van het huishouden danig in de war geschopt. Tijd voor een inhaalslag!

Kerstnacht bij kaarslicht
Het is inmiddels twee uur later. Ook de inhaalslag is in de war geschopt, stroomstoring nummer zoveel...het is maar goed ook, want ik had mijn mooie kaarsjes en kandelaartjes nog niet tevoorschijn gehaald. We gaan dus gezellig op de veranda zitten, kaarsje erbij. Lekker romantisch! En na een uurtje is het alweer voorbij. Waarschijnlijk een of andere onverlaat die tegen een EBS-paal is aangereden. Of een vuurpijl die tegen een stroomdraad knalde, in deze tijd is alles mogelijk.

Terugblik
Het was weer een week van hollen achter de tijd.
Tijd om lang stil te staan bij het overlijden van Oma werd ons niet gegund. Dat is toch een gemis als je aan de andere kant van de oceaan zit, zulke momenten kun je niet delen met de familie die daar zit. Maar goed, op onze manier konden we er toch een beetje invulling aan geven. En voor de kinderen heeft het natuurlijk een hele andere lading, voor hen is Oma er nog gewoon. Dat maakt het wat makkelijker, we gaan er gewoon in mee.
Waar we onwillekeurig ook in mee worden gesleurd is de eindejaarskoorts. Het lijkt wel of iedereen ineens de goudkoorts heeft! Het bruist en borrelt aan alle kanten, in het verkeer is het een drukte van jewelste, in de winkels en supermarkten struikel je over de klanten. Proberen erbuiten te blijven? Vergeet het maar, het is overal hetzelfde. Ik stoor me niet aan de lange files, ik rij op mijn gemakje rond en kijk samen met de kids mijn ogen uit. Overal springt het rood eruit, alles wat de kerstkleur heeft is uit de kast gehaald. Iedereen is opgewonden en gehaast, er moet nog van alles worden gekocht! Ik waan me haast in Utrecht...
In eerste instantie werkt de koopzucht aanstekelijk, maar de prijzen van sommige lekkernijtjes hebben op mij toch al snel het effect van een koude douche. Dus doen we maar weer zo gewoon mogelijk... wat lekkere salade, ciabattabrood (jawel, dat hebben ze hier ook!) en heerlijke zalm is al een feest.
Wat veel plezier oplevert is het maken en uitdelen van kerstpakketjes aan ons team. Vijf mensen zijn het inmiddels, twee medewerkers thuis en een team van drie mensen in de praktijk. De juffen van de kids krijgen ook nog een pakketje; het is maar een gebaar maar het wordt wel gewaardeerd.

Kerst
Merry Christmas!!!
Het is nu half één in de ochtend...ik moet nog één cadeautje inpakken, één verhaaltje afmaken en ik neem nog één kopje thee. En iedereen ligt op één oor...nee, dat laatste is niet helemaal waar. In de verte wordt er geknald dat het een lieve lust is.
Het heeft deze keer wat langer geduurd, vorig jaar begon het afschieten van vuurwerk al in november. Dit jaar zijn de regels aangescherpt, heerlijk. De verkoop is pas een paar dagen geleden begonnen. Maar het is dan ook meteen raak. Om half zeven vanochtend hoor ik al geknal in de straat. En zo gaat het de hele dag, overal op Meerzorg (en in Paramaribo).
Onze gasten in het guesthouse reageren enigszins verbaasd op al die herrie, maar hebben er tot nu toe niet heel veel last van.

Ja, we hebben weer gasten, voor de derde keer in een paar maanden! Ze blijven zo'n twee weken. Feest voor onze kids, want er zijn twee kleine kinderen bij! Voordat ze komen is het uiteraard weer stressen, het moet er allemaal weer piekfijn uitzien. Een tiental keren maken we het modderige tochtje van ons huis naar het guesthouse om alles in orde te maken. 'Het wordt een stressy christmas' , mopper ik tegen Bastiaan, die zich zoals altijd (en wellicht terecht) veel minder druk maakt om dat soort dingen.
Het huisje is snel op orde, maar het terrein is een bron van zorg. Het is drassig! We denken er niet lang over na, de dag na aankomst van de gasten ligt er een mooi pad van schelpzand tussen de twee huizen. En ik loop krom van het scheppen van 2 kubieke meter zand. Kniesoor die daarop let, de gasten hebben het naar hun zin, dus weg stress.

Zoals elk jaar wordt het een kerstviering in de familiekring. Vandaag gaan we eten bij familie van moederskant, morgen komen mijn ouders bij ons eten. Dan hebben we volgende week eters thuis, het voltallige Boeroeswing team komt langs. Ik weiger om nu al na te denken over wat we ze in hemelsnaam moeten voorschotelen. Anders wordt het echt een stressy Christmas! (euh...tips? graag makkelijk!)

HELE FIJNE FEESTDAGEN, ALLEMAAL!

Vrolijke kerstgroet van Amber!

Beppe-Oma

Beppe-Oma

Onze Beppe-Oma is er niet meer. Na 91 jaar is ze op reis gegaan en een engel geworden. We zullen haar niet meer zien, maar haar zeker niet vergeten!

En ook haar lekkere koekjes niet, die had ze altijd voor ons klaarstaan als we bij haar op bezoek gingen. Lange vingers zullen bij ons altijd Beppe-Oma koekjes blijven heten!

Dag, Beppe-Oma, vlieg maar vrolijk rond. Wij zullen ervoor zorgen dat je trots op ons blijft!
Amber en Sietse

D-dagen voor kerst

Ja, ze zijn er weer. De donkere dagen voor kerst...

Natuurlijk, ook hier wordt het vroeg donker, om zeven uur 's avonds is de zon toch echt verdwenen. Maar dat is zo'n 365 dagen per jaar het geval, dus erg toepasselijk is de benaming niet.

Of je zou het figuurlijk moeten bekijken. Nee, klopt ook niet. Iedereen kijkt opgewekt uit naar de kersttijd. Vrije dagen, extra lekker eten, nee, echt somber zijn Surinamers in deze periode niet.


Hoewel er genoeg redenen zijn om je een beetje zorgen te maken. Ik heb de D-dagen voor kerst dit weekend omgedoopt in de Dure-dagen-voor-kerst.
De brandstofprijzen hebben hier een recordhoogte bereikt en dat is nu echt te merken aan de prijzen van andere producten. Je schrikt van de snelheid waarmee die omhoog schieten.

Brood, melk, kaas, aardappelen, andere eerste levensbehoeften, het is allemaal een stuk duurder geworden. Ik moet eerlijk zijn, we kunnen nog steeds rondkomen, maar ik graai niet zomaar meer van alles van de schappen. Anders kom je misschien voor vervelende verrassingen te staan bij de kassa...
Zoals gisteren. Ik doe met de kids boodschappen in de stad en besluit om maar weer eens het voordelige grote pak met plakken kaas mee te nemen. Hoewel ik de grote verpakking lang niet heb gekocht, let ik niet op het prijskaartje en hobbel zonder nadenken naar de kassa.
Foutje. Want zo voordelig is het niet meer, van 28 srd naar 37,50... 'Wat???" roep ik, maar daar blijft het dan ook bij. Ik heb haast en schelden heeft geen zin, het meisje achter de kassa kan er ook niets aan doen.

Als ik naar buiten loop, loopt er een lichte hoofdpijn mee. Niet zozeer voor mezelf, maar voor al die ambtenaren die van een schamel salarisje moeten rondkomen.Het is dan toch niet zo gek dat de eerste stakingen alweer de kop op hebben gestoken.

Maar toch proef ik nergens echt pessimisme. Nog niet. Surinamers blijven hoopvol, en zetten hun zorgen even opzij om te genieten van de komende feestdagen. Misschien komt de kater na de jaarwisseling?

Of misschien weten ze zich met de gebruikelijke creativiteit door de dure dagen voor en na kerst heen te slaan. Want mogelijkheden om te overleven in Suriname zijn er genoeg, roepen mijn ouders, de eeuwige optimisten. En ze voegen de daad bij het woord; in hun tuintje groeit en bloeit weer van alles. Zelfs radijsjes! Ik heb me meteen ingeschreven voor een lading plantjes.


Het zijn ook weer de Drukke-dagen-voor kerst.
Morgen moeten de eerste kerstkaartjes al de deur uit, anders ben ik te laat...
Helaas geen eigen ontwerp deze keer. Ik kwakkel nog een beetje met de gezondheid, mijn creativiteit kwakkelt mee. Maar ik stuur nog steeds liever een kerstkaartje dan een kerstmail. De lokale boekwinkel is gelukkig goed gesorteerd, dus vanavond kunnen we kaartjes schrijven. Morgen als een speer op de post!


Nog geen idee wat we dit jaar met kerst doen. Met mijn werkgever kunnen we voor een zeer schappelijk tarief de stad uit. Kerst in de jungle, het klinkt wel erg aantrekkelijk...weer eens wat anders.
Maar veel hangt af van hoe fit we tegen die tijd zijn. De voortekenen zijn gunstig, dat wel, maar ik wacht deze week nog even af voordat we een definitief besluit nemen.


Voor de kids zijn het gewoon de Dolgezellige-dagen-voor-kerst. Ze zijn nu groot genoeg om mee te helpen de kerstboom op te tuigen en vinden het prachtig!
De kerstballen kruipen angstig weg, want 'laat de ballen maar vallen' lijkt dit jaar de slogan van De Boertjes te zijn.
Ik belast ze dus maar met het ophangen van de beertjes. Gaat perfect! Morgen hang ik snel de ballen erin, en dan maar hopen dat die de dagen vóór en na kerst overleven...

Kangoeroes

Voor de vele fans die erom hebben gevraagd: een foto van de kangoeroefamilie.

Kangoeroes en pepernoten

Leuk feest, Sinterklaas, het is hier vroeger jarenlang gevierd. Maar op de een of andere manier past het toch niet bij Suriname. We hebben hier geen schoorstenen, om maar wat te noemen...
De commercie doet de laatste jaren verwoede pogingen om de goeie ouwe Baardmans weer te introduceren. En waar dat niet lukt, is er nog altijd kinderdag, ook op 5 december.

Op de Kangoeroeschool (de school van de kids) geven ze er een speciaal tintje aan. Daar is het op 5 december Kangoeroe kinderdag.
In plaats van de goedheilig man komen er kangoeroes uit Australië! Die nemen voor alle kinderen cadeautjes mee.
Afgelopen maandag had ik nog geen flauw vermoeden hoe dat er precies uit zou gaan zien. Totdat Ambers juf op me afkwam met 'een vraagje...'
Wie, ik??? Een kangoeroe? Ik zag me nog niet zo gauw in zo'n warm apepakkie, sorry kangoeroepakkie, op school rondlopen. Bovendien had ik op die woensdag een inhaaldag op kantoor gepland.
Bastiaan kwam niet bij, die vond het wel een leuk idee. En als 'betrokken en flexibele moeder' kon ik er eigenlijk niet onderuit...

Op woensdagochtend stap ik dus extra vroeg mijn bed uit. Gewapend met een hoop nieuwe kennis over kangoeroes, stel je voor dat die wijsneuzen van alles gaan vragen...
En natuurlijk een dubbele paracetamol om me door de dag heen te helpen.
De kindjes hebben geen idee wat mama van plan is, ben benieuwd hoe ze straks reageren! Op school heerst een gezellige drukte, aan sommige kinderen is duidelijk te merken dat ze het wel erg spannend vinden. Een klasgenootje van Sietse is doodsbenauwd dat de Sint komt, de ontkenning van de juf stelt hem niet gerust. Ik knoop dat goed in mijn oren voor later.

Na de vlaggenparade worden nog allerlei welkomstliedjes voor de kangoeroes gezongen; intussen zitten wij al aan tafel om te worden geschminckt. We zijn met z'n vieren, een papa, een mama en twee kangoeroekindjes. Mijn wederhelft is drie koppen kleiner dan ik, dus ligt het voor de hand dat ik de papa Kangoeroe wordt. We hijsen ons in bruine pakken, lekker broeierig, zoals het hoort. Er wordt nog een kussen op mijn buik geplakt, want die is niet groot genoeg, hahaha!
Dan worden de fleurige buidels gevuld met pepernoten (Sint of geen Sint, die horen er natuurlijk wel bij!) en we zijn er klaar voor.
Om kwart over negen gaan de kinderen een rondje wandelen in de buurt, intussen verstopt de kangoeroefamilie zich in de tuin. Als de kinderen terugkomen begint de zoektocht.

Het is gillen en joelen natuurlijk, als we eindelijk worden gevonden! Als ik midden op het plein sta, omringd door een paar honderd kinderen, is het één seconde even heel spannend. Wat nu?
Dan stelt een juf wat vragen over de reis vanuit Australië en verder gaat de rest vanzelf.
Na de eerste kennismaking moeten de kinderen naar hun klas en gaan wij de cadeautjes rondbrengen.
De meeste kinderen vinden het allemaal geweldig. De slimmerikken hebben natuurlijk meteen door dat ik 'niet echt' ben, maar het blijft leuk.
Maar er zijn ook genoeg kinderen die ons bibberend bekijken en bij de kleintjes zijn er een paar die erbarmelijk beginnen te krijsen. En ik dacht toch echt dat ik minder eng was dan de Sint!
Amber staat met grote ogen naar me te kijken en herkent me pas als ik haar aanspreek. En dan lacht ze van oor tot oor. 'O, Mama!' roept ze blij.
Sietse glundert als ik later met de cadeautjes in zijn klas verschijn. Die had me nog niet gezien, maar heeft het nieuws al gehoord van zijn bange klasgenootje Idris.
Het jongetje kijkt bij de kennismaking op het plein zo angstig dat ik hem maar gauw uitleg dat ik Sietse's mama ben met een pak aan. Het werkt, want ik zie meteen de angst uit zijn ogen verdwijnen. Mijn verzoek om het Sietse niet te vertellen negeert hij uiteraard, want als ik binnenstap roept de halve klas meteen 'Sietse's moeder, Sietse's moeder!' En Sietse maar apetrots rondkijken. Lachen, hoor...
Me bekendmaken doe ik ook in Ambers klasje, want daar wordt flink wat afgehuild als ik binnenkom. Snel even de capuchon af, het moet wel leuk blijven. Bibberende handjes pakken de pepernoten die ik hen aanbied, sommige kinderen durven niet eens. Maar de cadeaus weigeren ze niet, hahaha...
Gelukkig zijn er maar weinig kinderen die echt bang zijn, de meeste zingen uit volle borst voor de kangoeroes. Erg leuk!

Na twee en een half uur stapt een uitgeputte papa kangoeroe uit zijn pak. Het zit er weer op! Drijfnat en dorstig, maar tevreden hijs ik me weer in mijn mensenkleding en was ik de verf van mijn gezicht.
Ik wandel nog even rustig rond op het schoolerf, ze herkennen me toch niet. Hahaha, had je gedacht!
Binnen een mum van tijd staan een tiental kinderen om me heen.
'Jij bent die kangoeroe!'
'Wie, ik? Nee, hoor.'
'Jawel, ik zie het aan je bril!'

Volgend jaar neem ik lenzen...

ps. foto's volgen misschien, ik krijg ze morgen te zien. Ik heb geen idee hoe idioot ik eruit zag, op school was nergens een grote spiegel te vinden. Misschien maar goed ook...

Herfst

Het is herfst in Suriname! Ja, lach maar, het is echt waar...
De zon lijkt een griepje onder leden te hebben, die dook eergisteren onder de wol (ken?) en heeft zich tot nu toe niet laten zien. Grijze lucht, regenachtig, echt weer om met een kopje thee en een boek in bed te blijven. Is dat herfstweer of niet?
Het enige dat niet klopt in het beeld is de temperatuur. Die is wel een paar graadjes gezakt, maar onder de 25 graden duikt ie niet.

We hebben er een kalm weekendje van gemaakt. Sietse is nog niet lekker en Bastiaan moet het nog rustig aan doen. Ik zit wel in de lift, maar helemaal fit ben ik nog niet.
Om de relaxte ziekenboeg compleet te maken kwam Bastiaans nieuwe stagiaire er ook bij. Die zou in het weekend een tripje naar het binnenland maken, maar werd ziek...erg sneu, want omdat iedereen met het tripje mee was lag ze daar moederziel alleen.
Een betere opknapomgeving dan Meerzorg is er niet. Ze kwam dus een nachtje logeren en ziedaar, het ging meteen een stuk beter!
Flesje vers geperste mandarijnsap mee naar huis en dan moet het weer helemaal goedkomen.

Deze week staat in het teken van de rust, wat mij betreft. Bastiaan is vast van plan het de komende tijd rustig aan te doen, tot nu toe houdt hij zich verrassend goed aan zijn voornemen. Ik denk dat de schrik er even in zit, meningitis is geen aandoening waar je grapjes mee moet maken.
Rond de kerst en de jaarwisseling gaat de praktijk even dicht, dan hebben we allemaal echt vakantie!
Wat we precies gaan doen weet ik nog niet, maar het wordt in ieder geval relaxed...

We zijn er nog!

Half drie 's middags; Bastiaan en ik liggen op bed te babbelen, de kindjes spelen braaf in de woonkamer. Wat een luxe op de vrijdagmiddag! Zou je denken, maar niet heus...

Een gemeen griepvirus heeft de afgelopen twee weken geraasd door huize Boeroeswing. Het ene na het andere gezinslid werd geveld. Bij elkaar opgeteld was het koorts, hoesten, snotteren, onstoken amandelen, ontstoken oortjes, ontstoken bijholten en als klap op de vuurpijl een milde hersenvliesonsteking. De klap op de vuurpijl was voor Bastiaan, dat was even schrikken!
Het begon met koorts die maar niet overging, vervolgens kwam er ook nog zware hoofdpijn bij. De arts had het al vrij snel in de gaten, gelukkig maar, want dat heeft Bas een serie nare onderzoekjes bespaard. Het gaat gelukkig alweer wat beter, maar de komende tijd moet hij het een beetje rustig aan doen.
Ook de rest van het gezin is nog niet in topvorm. De kindjes zijn een paar dagen thuisgebleven om uit te zieken. En ik ben anderhalve week uit de roulatie geweest door ontstoken bijholten. Dat gaat maar heel langzaam over, erg lastig...
Ook met Sietse gaat het nog niet lekker, die leek gisteren weer helemaal fit maar had vannacht alweer koorts.
De vrijdagmiddagluxe is dus bedriegelijk; na een halve dag in de runnign te zijn geweest, zijn we helemaal op en moeten we even gas terugnemen.

Maar goed, we zijn er nog, als het goed zijn we binnenkort weer in topshape! Moet ook wel, want de feestdagen komen eraan.

Een paar feestdagen hebben we al gehad. Mijn verjaardag ging snel en geruisloos voorbij (gelukkig), Sietse had weer een leuk feestje en is dus inmiddels al 4 jaar! Foto's volgen heel snel.
Ook Suriname was weer jarig. 32 jaar staatkundige onafhankelijkheid...
Daar hebben we helaas weinig van meegekregen, toen lagen we al in de lappenmand.

Dank zij de verjaardagreminder van Hallmark werden we vanmorgen aan een andere bijzondere herdenking herinnerd.
'Weet je welke dag het vandaag is? vraagt Bastiaan vanochtend om kwart over zes.
'Jaja, het proces van Bouta (Bouterse, red.), boeien...' mompel ik, terwijl probeerde mijn zere hoofd niet teveel te bewegen.
'Neenee, heel wat anders', zegt Bas. 'Oh? wat dan?'
'Denk eens na! 30 november!'
Pardon?
O hemel! We zijn vandaag twee jaar getrouwd! Helemaal vergeten!
Gelukkig ben ik niet de enige, hahaha...omdat Bastiaan 's ochtends de computer aanzet is hij de eerste die de reminder van de Hallmark kalender ziet.

Het feestje vieren we binnenkort met z'n tweetjes. Eerst maar eens helemaal opknappen!

Afkoelen

Hehe, ik ben weer afgekoeld. Zo'n fietsdrama gaat je natuurlijk niet in de kouwe kleren zitten. Ik hou helemaal niet van ruziemaken, maar in dit geval vond ik toch echt dat ik in mijn recht stond.

Zo, genoeg over tweewielers. Verder gaat het prima, hoor!
Het weer helpt ook mee aan mijn afkoelingsproces. Vandaag heb ik voor het eerst in een oktobermaand de hele dag de zon niet gezien. De afgelopen dagen zijn al een aantal pittige buien gevallen. En oktober gaat hier door voor de heetste maand van het jaar!
Vreemd, hoor...maar wel fijn voor de plantjes. Als het nou even zo blijft, dan ben ik tevreden!

Ton en Brigitte zijn inmiddels gearriveerd, de eerste vakantieweek hebben ze al achter de rug. En ik heb ze zowaar af en toe met een boekje zien zitten! Let wel, af en toe, want echt stilzitten kunnen mijn schoonouders niet.
Ik probeer het een beetje binnen de perken te houden omdat ze echt aan wat ontspanning toe zijn. Maar het lukt slechts ten dele. En om eerlijk te zijn is het wel erg prettig als je de klussen over meer mensen kan verdelen!

De kindjes zijn helemaal blij, die vermaken zich dagelijks met hun Pake en Omi. Daarnaast gaan ze hun draai op school steeds meer vinden.

Sietse's droom ging afgelopen donderdag in vervulling. Hij mocht tijdens de vlaggenparade de vlag helpen hijsen! Hij stond helemaal te stralen en vergat op het cruciale moment dat hij aan het touw moest trekken. Amber wilde er ook bij gaan staan, maar die werd teruggefloten. Haar klas is nog niet aan de beurt...
Met Bastiaan gaat het nog steeds z'n drukke gangetje. Maar binnenkort komt er wat meer lucht: hij heeft er iemand bij!
We waren al een tijdje aan het zoeken, maar die zoektocht had niemand opgeleverd. En ineens lag er een open sollicitatie in de bus! Inmiddels is alles rond, de dame loopt een paar dagen mee en gaat dan echt beginnen. Ze zal vooral ondersteunen met de groepstrainingen. Op dit moment heeft Bastiaan er twee tot drie per dag en omdat hij zelf altijd meedoet is dat iets teveel van het goeie.

Op mijn werk loopt het ook lekker. We hebben er maar liefst drie kantoorcollega's bij, dus het is tijd voor een nieuwe inrichting. Ik verhuis van de ontvangstruimte naar een eigen hokje iets verder naar achteren. De nieuwelingen zijn er voor het promoten van de tours, die gaan nu dichter bij de klant zitten. Mijn cliënten zitten met name in het buitenland, dus ik hoef niet zo in het oog te lopen.
Natuurlijk jeuken mijn handen om mijn hokje eens mooi in te richten. Maar ik ben daarin behoorlijk beperkt, want we zitten in zo'n monumentaal pand. Geen ingewikkelde schilder- en timmerklussen dus, dat is niet toegestaan.
De stagiaires en vrijwilligers blijven zich melden, ik blijf gewoon lekker bezig. Routine wordt het niet, er is elke week wel weer een nieuwe uitdaging. Echt op z'n Hollands, hahaha...

Fiets met een (bij)smaakje

Klantvriendelijkheid ontgroeit in Suriname langzaam maar zeker de kinderschoenen. In winkels, restaurants en andere bedrijven word je steeds vriendelijker aangesproken en zelfs overheidsinstanties doen hun best.
Maar helaas zijn er nog genoeg bedrijven waar de klantvriendelijkheid ophoudt bij de factuur. De kreet after sale service lijkt hier te zijn uitgevonden, je hoort het elke dag. Helaas is het vaak niet meer dan een kreet, dat mocht ik onlangs weer ervaren...

De indertijd gestolen Graaf Floris fietsen duiken niet meer op. Het zijn de fietsen van Ton en Brigitte, die hadden we in hun afwezigheid uitgeleend. Inde stad is zo'n fiets allesbehalve veilig, en het ging ook mis. Jammer, maar het is niet anders.
Ton en Brigitte hebben er destijds met veel plezier op gefietst en komen al snel weer op vakantie. Wij dus op zoek naar nieuwe fietsen van hetzelfde merk. Helaas. Elke maand loop ik binnen bij Radji Enterprise De Tweewieler, een moderne fietsenzaak in Paramaribo, met filiaal in Nederland. En elke keer hoor ik dat de nieuwe voorraad van de degelijke Hollandse fiets er nog niet is. Uiteindelijk geven we het op en kiezen we voor een ander merk uit de winkel.

Een stuk duurder, maar niet beter, zoals later zal blijken.
Meteen na de aankoop begint de ellende. De stagiaire bij Bastiaan, die op de ene fiets rijdt, heeft het ene probleem na het andere en moet telkens van fiets ruilen. Bij de ene vallen de trappers er zowat af en moeten vervangen worden. Bij de andere zijn het banden die continu leeglopen, versnellingen die het niet goed doen, een ketting die eraf loopt als je de Meerzorgbrug op fietst.
Nu is dat laatste door de politie verboden, maar toch...het zijn Belgische fietsen, die moeten zo'n hellinkje met gemak kunnen nemen.
In Nederland zou de fiets allang zijn geruild, maar goed, Suriname is Nederland niet. Dus leveren we braaf de fiets met de grootste problemen weer in ter reparatie.

Als we hem terugkrijgen is één van de versnellingen vastgezet. Die werkt dus niet meer, is ook niet nodig, vindt de verkoper. In Suriname zijn er toch geen bergen. In eerste instantie laat ik het over me heen komen. Maar de fiets gaat alleen maar slechter rijden, dus trek ik wat harder aan de bel. En daar begint het feest. Want een klant die klaagt is geen koning...
Het wordt een gehaal en getrek dat dagenlang duurt. Bij De Tweewieler hebben ze blijkbaar nooit gehoord van garantie en al helemaal niet van het terugnemen van een slechte fiets.
Uiteraard ben ik de enige die heeft geklaagd over dit merk, hij is vast slecht gebruikt, van alles wordt me naar het hoofd geslingerd. Maar ik hou stug vol. Uiteindelijk wordt een oplossing aangeboden die niet van harte komt maar verrassend klantvriendelijk is. Fiets omruilen en het verschil krijg ik terug. Fijn, probleem opgelost.

Maar te vroeg gejuicht.
Gelukkig ben ik niet degene die de fiets de volgende ochtend gaat inleveren, anders was het beslist uit de hand gelopen. Omdat ik aan het werk ben, bieden Ton en Brigitte bereidwillig aan de fiets weg te brengen.
Intussen blijkt dat de verkoopleider en de grote baas van de Tweewieler terug zijn gekomen op het aanbod. Een misverstand, noemen ze het. Als ik telefonisch aangeef dat ik daarmee niet akkoord ga, slaat de vlam in de pan.
Wat volgt is een partijtje schreeuwen en schelden door de telefoon, en als dat niet werkt gooien ze de hoorn erop.
Intussen zijn Ton en Brigitte al onderweg naar de winkel, ik kan ze niet meer bereiken om ze voor te bereiden op het feest.

En een feest wordt het. Een onsmakelijk feest, maar Ton's combinatie van standvastigheid en realisme brengt uiteindelijk redding. De probleemfiets mag worden ingeleverd en wij krijgen een graaf Floris in de plaats (grappig genoeg waren die eerder niet leverbaar...). Het prijsverschil, ruim honderd SRD, krijgen we niet terug, maar daar maak ik me niet meer zo druk over.

Het is wel een fiets met een (na)smaakje geworden. Maar dat zal slijten. En uiteindelijk zullen ook bedrijven als De Tweewieler het licht van de after sale service wel zien.

Maar tot dan, meneer Radji Enterprise en consorten, zien jullie mij niet meer terug!

De eerste week

Zo, het zit erop...de eerste schoolweek hebben we achter de rug. Langzaamaan beginnen de kindjes te wennen aan hun nieuwe school. Ik moet eigenlijk zeggen 'scholen' want ze zijn er allebei heilig van overtuigd dat hun klasje een aparte school is. Tja, begrijpelijk als je van een school met 17 kinderen komt. Dan is een klas met 25 kinderen in jouw beleving ook een school!

Amber lijkt haar draai al een beetje te hebben gevonden. Op de tweede dag wordt de juf al gecorrigeerd als ze ' Berend Botje' zingt. 'Nee, zo is het niet goed!!!' Maar op de vraag van de juf of zij dan kan voorzingen hoe het wel moest, houdt de wijsneus haar mond stijf dicht.
Ik heb nu al de rapportage gehad dat het een heel flink meisje is, maar wel één met een eigen willetje. Hahaha, ze hebben nog niks meegemaakt!

Sietse durft nog niet zo goed. Hij is vrij rustig in de klas en doet nog niet met alles mee. Hij komt elke dag heel verlegen binnen en komt pas in de loop van de dag een beetje los. Maar dat ging op de peuterschool net zo, toen deden ze er allebei een paar weken over om hun plekje te vinden.

De dagelijkse vlaggenparade vinden ze een feest! Alleen daarom al zou ik nooit laat durven komen...
Om exact 3 minuten voor 8 gaat de bel. De kinderen worden per klas opgesteld op het schoolplein, een juf en twee kindjes staan al klaar met de vlag.

Iedereen doet een klaprondje, daarna handjes omhoog, op de schouders, in de zij en langs het lichaam. Vervolgens zingen ze beide coupletten van het volkslied. Niet nieuw voor onze kids, die hebben dat al op de peuterschool geleerd. Daarachteraan nog een liedje van twee regels over de vlag en dan mag iedereen naar binnen.
Vooral Sietse vindt het fantastisch, zijn klas heeft goed zicht op de vlag. Met stralende ogen zingt hij naar hartelust mee. De peuters staan voorlopig wat verder weg, daar zitten nog wat huilende kinderen tussen. Toch doet Amber ook goed mee.

Vandaag was hun eerste overblijfdag. Op het menu stond bami, ze hebben allebei goed gegeten.
Mijn eerste indruk van de leerkrachten is goed; ze schreeuwen niet, maar pakken de kinderen rustig aan. Nu is er ook niet zoveel aan te pakken, de meeste kinderen zijn nog rustig en goed te hanteren. Ben benieuwd hoe dat er over drie weken uitziet.

Na zo'n eerste week weet ik nog weinig over het reilen en zeilen op de school. De schoolgids heb ik nog niet gehad, de eerste ouderbijeenkomst is nog niet gehouden en achter de meeste info moet ik zelf aan. Vandaag zag ik wel het weekprogramma in Sietse's klasje hangen, ik heb het meteen overgeschreven. Het oogt modern en gevarieerd, ben benieuwd hoe Setse erop reageert.
Volgende week krijgt hij voor het eerst gymles. In gymtenu, geel broekje en wit t-shirt.
Over het programma van Amber weet ik nog niks. Behalve dan dat ze op vrijdag zwemles heeft. En Sietse? Nog niks gehoord.

Ik kijk uit naar de eerste voorlichtingsdag, want ik heb een berg vragen...

Onze eerste schooldag

Uitgeput zijn we vanavond in bed gerold. Op tijd, want morgen moeten we weer vroeg uit de veren. Het nieuwe schooljaar is begonnen!

Sietse:
Mama was al heel vroeg wakker, die vond het allemaal reuze spannend. De reistijd, de school zélf, het was natuurlijk allemaal onbekend. Op tijd vertrekken dus, en dat lukte prima.
Vrolijk stapten we in de auto, even zwaaien naar Papa, die had patiënten aan huis.
Maar we waren de brug nog niet over of mama schoot in de stress. File!!! Gauw de andere kant op, om de file heen. Knap bedacht van Mama. Maar blijkbaar waren er nog meer slimme mama's want ook de omweg stond vol auto's. Ambertje viel in slaap en ik keek naar alle auto's. Er zaten veel stinkauto's tussen, ik moest er meteen van hoesten.
Het viel Mama tegen, we waren best lang onderweg. Maar toch op tijd, vijf voor acht. De bel ging om acht uur.
Amber kwam een beetje duf binnen, ze was net wakker.
Jeetje, wat een drukte!!!
Overal kinderen, de meeste hadden een groen shirtje aan, net als ik. De kleine kindjes niet, die hoeven nog geen uniform. Amber en ik waren helemaal verstijfd van verbazing, zoveel kindjes hebben we nog nooit bij elkaar gezien. We hebben niet eens het volkslied meegezongen (dat doen ze hier elke ochtend terwijl de vlag wordt gehesen). Na een praatje van een meester en een juf mochten we naar de klas.
Amber:
Sietse ging eerst, naar de kleuter A. Hij vond het wel een beetje spannend, dat kon ik zien. Maar hij heeft niet gehuild. Sommige kindjes huilden wel, heel hard. Ik vond het allemaal maar eng.
Toen was het mijn beurt!. Ik ben dapper achtergebleven, maar Mama kon zien dat ik het niet prettig vond. Al die huilende en rennende kinderen om me heen, ik werd er nerveus van. Gelukkig was hondje Bruintje mee, ik heb hem goed vastgehouden.
Later heb ik wel met alles meegedaan, ook buiten gespeeld. Maar mijn brood hoefde ik niet. Ik heb het volgehouden tot mijn Mama kwam, toen ik haar zag begon ik meteen te snikken. Ze moest me optillen en de eerste vijf minuten bleef ik op haar schouder hangen.
Sietse:
Ik was heel blij om Mama weer te zien! Ik had het goed gedaan, zei de juf. Ik heb er twee, Euridice en Purdy. Grappige namen, he? Ze lijken me ook wel lief. Ambers juffen heten Rachel en Shelley.
We waren 's middags wel een beetje van slag. Ik huilde om alles en om niets. En Ambertje vertelde huilend aan Mama:' ik zoek je. En ik vind je niet!' En ze had mij ook gemist. Mama heeft ons later een halfuurtje in bed gezet, omdat we een beetje huilerig bleven. Daarna ging het beter, en toen we een doos met nieuwe badspeeltje kregen was het helemaal feest!

Geen grappen vanavond, na het eten (vis, bloemkool en rijst) en het bedritueeltje moesten we meteen in bed. Lichten uit en geen praatjes meer. Mama kwam nog 1 keer kijken en daarna bleef ze lekker in haar kamer. We hebben nog even geroepen, maar de enige die kwam kijken was Klaas Vaak!

Factor Tijd

Het is hier altijd zomer, dat klopt, maar toch lijken de dagen steeds korter te worden. Je bent nog maar net halfslapend je bed uit of de dag is alweer om...
De tijd vliegt en wij vliegen er achteraan.

Behalve een etentje vorige week vrijdag hebben we niet eens officieel stilgestaan bij het feit dat we hier al een jaar zijn. Soms lijkt het nog maar zo kort, en soms hebben we het gevoel dat we hier al jaren zijn.
Als je kijkt naar we al hebben gedaan, zou je inderdaad denken dat we al heel lang hier zitten. Leuk stekje, de klussen rond het huis vorderen langzaam maar zeker, moestuintje werpt vruchten af, de praktijk loopt goed, we zijn al redelijk gewend aan het reilen en zeilen in Suriname.

Maar als je kijkt naar wat er nog moet gebeuren...oef.
De 11 halfuitgepakte dozen in mijn kantoortje zijn het levende bewijs: we zijn nog lang niet klaar! Afspraken hierover maken heeft weinig zin. We komen tijd en bergruimte tekort. Eerst maar eens het laatste oplossen, dan wordt het eerste een stuk makkelijker!
Het huishouden begint nu een beetje op orde te raken, Evy komt trouw vijf dagen in de week. Naar mijn ramen kijk ik niet meer, die zijn altijd schoon. Maar het huis op orde houden blijft een dagelijkse strijd, die we nog steeds regelmatig verliezen. Gelukkig voor Evy, die heeft dus altijd wat te doen...
Onze administratie blijft een zorgenkind. Het is regelmatig zoeken naar documenten; gelukkig komen ze altijd weer boven water, maar je bent dan wel een hoop frustratie en ergernis verder.

Behalve onze familie en vrienden hebben we eigenlijk weinig gemist het afgelopen jaar. We zijn inmiddels door onze grote voorraad blikjeswaren heen, maar daarzonder is het ook goed leven. Op een paar producten na is alles hier te krijgen. De prijzen van eerste levensbehoeften vallen weleens tegen, melk en yoghurt bijvoorbeeld zijn hier in vergelijking met Europa heel duur. Ik zou een Aldi of Lidl met open armen verwelkomen!
Uit eten is daarentegen vrij goedkoop (maar daar hebben we weinig tijd voor).
Ons moestuintje is wat dat betreft een uitkomst! We eten tayerblad, spinazie, komkommers, kool, kouseband, tomaat en sla van eigen grond.
De Hollandse flespompoen doet het tot mijn stomme verbazing ook, er zitten al zes pompoentjes aan de struik.
Met de broccoli wil het helaas maar niet lukken. Het zijn prachtige planten, ze groeien als kool maar niet als broccoli...oftewel, geen krop te bekennen. Iemand nog tips?
Binnenkort gaan we bloemkool uitproberen, onder schaduwgaas. Ben benieuwd of een minder verzengende zon wat meer oplevert voor zulke gewassen.

Onze kindjes herinneren zich niet veel meer van Nederland. Ze weten alleen nog dat het ver weg is, dat je er met het vliegtuig heen moet en dat de familie er woont. De meeste familieleden herkennen ze nog feilloos, maar met de vriendjes en buren van toen wordt het al moeilijker.
Het Nederlandse accent, voor zover ze dat al hadden ontwikkeld, is helemaal verdwenen. Ze gebruiken een grappig mengelmoesje van typisch Surinaamse en typisch Nederlandse uitdrukkingen met een onvervalst Surinaams accent. Ontzettend grappig om te horen, we horen het ook de hele dag...want de mondjes staan niet stil. De voetjes trouwens ook niet. Het zijn hele beweeglijke kinderen, dansen, rennen en springen zijn hun grootste hobbies!

Bastiaan zit hier helemaal op zijn plek. Hij heeft een superdruk leven, loert af en toe op de weblog maar komt er niet meer aan toe om iets te schrijven. Seniorenfit, Diabeter, Kidzfit in de maak, spinning en circuit training en natuurlijk ook nog de reguliere patiënten. De werkdagen zijn lang, veel langer dan in Nederland. Hoezo relaxed leven in Suriname???
Maar goed, voor je eigen toko moet je wat overhebben. En we zijn nog steeds druk op zoek naar ondersteuning.
Gelukkig wisselen de stagiaires elkaar af. Het houdt je scherp, zegt Bastiaan, en een extra hand is natuurlijk altijd fijn.
Op één gebied is hij (gelukkig) nog niet ingeburgerd: het nakomen van afspraken. Hij is nog steeds stipt en ergert zich groen aan mensen die laat komen of niet verschijnen zonder bericht. Dat gebeurt hier vaker dan in Nederland, heel vervelend, maar tot op zekere hoogte moet je daarmee leren leven.

En ondergetekende? Mist vooral haar zusje en neefje heel erg, de rest van de familie en vrienden is ook nog regelmatig in de gedachten.
Maar verder is er niet veel waar ik naar terugverlang. Natuurlijk, de practische zaken zijn in Nederland heel goed geregeld en het leven is in dat opzicht een stuk makkelijker dan in Suriname.
Bij de Edah haalde ik mijn kropje sla, keurig geoogst, voorgewassen en ingepakt. Zo klaar, lekker en lekker makkelijk.
Hier zaai ik de sla, zie hem opkomen, moet hem elke dag water geven en na een maandje of twee zelf uit de grond trekken en wassen. Minder makkelijk,kost meer tijd.
Maar de sla heeft nog nooit zo lekker gesmaakt! Wij genieten en familie en vrienden genieten mee. Want er is altijd genoeg om met een ander te delen.

Dit klinkt allemaal heel leuk, maar het is niet altijd even makkelijk om een nieuwe start te maken en een nieuwe balans te vinden.
Wat ik vooral mis is: tijd. Tijd om met z'n viertjes door te brengen, tijd om de duizend dingen te doen die ik me heb voorgenomen, tijd om contact te houden met iedereen die me dierbaar is. Hoezo ' in Suriname hebben ze alle tijd?' Waar hebben ze die tijd dan verstopt?

Natuurlijk is er genoeg om over te klagen, en als ik dat nodig vind doe ik dat dan ook naar hartelust. Daar neem ik wel de tijd voor, hahaha...en dan gaan we weer vrolijk verder.
Mijn tijd is overigens weer om, het is bedtijd!

Vandaag is een spannende dag, het is 1 oktober. Het begin van een nieuw schooljaar op de nieuwe school van de kids. Verslag volgt, ik zal er tijd voor maken...

één jaar geleden

Precies een jaar geleden, om tien over zeven' ochtends, stapte ik bij mijn zusje in Purmerend onder de douche vandaan. Opschieten, we moeten naar Schiphol!

Een pleziertochtje was het niet bepaald deze keer. Het duffe gevoel en de emoties van het afscheid zakten pas een beetje weg toen we in het vliegtuig zaten. Op weg naar Suriname, voorgoed deze keer!

Het is alweer een jaar geleden. Een goed moment om een kijkje te nemen in het digitale fotoboek van toen. En ineens zijn de herinneringen weer levendig en zie je het allemaal weer voor je. Hoe stop je de ervaringen van een jaar in een korte weblogtekst? Daar ben ik al een paar dagen in mijn hoofd mee bezig. Voor het eerst lukt het me niet zo goed om het onder woorden te brengen. Ik moet er echt even rustig voor gaan zitten...

De zoveelste gewone dag loert alweer om de hoek, dus tijd om me over te geven aan de herinneringen is er nu niet. Morgen nieuwe poging! maar nog eerst even naar de foto's kijken.

1 jaar emi-remi

Petrus

Ik weet niet wie een goed woordje voor me heeft gedaan bij Petrus, maar het heeft gewerkt, bedankt!
Het heeft net een halfuurtje pijpstelen geregend. De plantjes hebben weer genoeg water voor vandaag!

Op naar de eerste verjaardag

Volgende week vrijdag is het zover. Dan zijn we precies een jaar in Suriname!
Het is een cliché, maar het is ook waar, de tijd is hard gegaan.
Of we onze draai hier hebben gevonden? We zullen daarover de komende week elk ons eigen zegje doen.
Hou de weblog in de gaten voor een kijkje in onze geschiedenis...

Kleine wasjes, grote wasjes

Drie wasjes gedraaid vandaag!

Ik zie ze de wenkbrauwen fronsen. Wat is dáár nu weer zo bijzonder aan? Tja, eigenlijks niks. Behalve als je geen eigen wasmachine meer hebt en tot voor kort elke druppel water drie keer moest omdraaien voor gebruik. Dan is kunnen wassen ineens een feest!

Een tekort aan wasmachines hebben ze hier niet. Je hebt ze in alle maten, soorten en prijsklassen. De wasmachine die nu ongeveer een jaar in het guesthouse staat, komt uit Zuid-Amerika en doet het perfect.
Maar daar kunnen we sinds een weekje of twee niet bij, want we hebben gasten in het guesthouse...
Onze eigen wasmachine kwam een jaar geleden mee uit Nederland, maar die doet het sinds stroomstoring nummer zoveel niet meer.
Onze claim werd wonderwel toegewezen door de EBS en de machine is nu al een week of drie weg voor reparatie. Maar ze komen er nog niet uit, dus ik heb weinig hoop. Het zal wel een nieuwe worden.

Intussen draait de wasmachine van mijn moeder overuren. En zij ook, want het lukt me lang niet altijd om de was bij haar meteen te draaien en weer mee te nemen. Ik moet het dus achterlaten (en krijg het na twee dagen keurig gewassen en gevouwen terug, erg fijn!). Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling en het blijft een hoop gesjouw.

Jaloers kijk ik dinsdag uit het raam, de buurvrouw van nummer 28 A heeft weer een wasje gedraaid. Ik durf niet te vragen of ik even gebruik mag maken van onze wasmachine, die is van haar zolang ze er logeert. Bovendien moeten we zuinig zijn met water...de tanks zitten slechts voor de helft vol met regenwater. En onze gasten mogen natuurlijk niets te kort komen.

Maar dan keren de kansen. De kapotte pomp van de dienst watervoorziening is na ruim zes maanden ineens gerepareerd! Dinsdagmiddag komt er weer leidingwater de straat binnen en een dag later lopen de tanks vol. Wat meteen weer voor een probleem zorgt, want de kapotte leiding van de watertanks van ons eigen huis is nog niet hersteld. Met wat kunst en vliegwerk lossen we dat ook op.

En vandaag zie ik mijn kans schoon, onze huurders gaan de stad uit. Bastiaan heeft een halve dag vrij, past op de kindjes en zorgt voor het eten. Hoera!
Ik vlieg na werktijd met mijn wasjes naar het guesthouse en was naar hartelust.
Hoewel ik weet dat de gasten er geen moeite mee zouden hebben, voelt het toch alsof ik iets doe dat niet hoort. Onzin, natuurlijk.

Omdat ik er toch eenmaal ben ga ik als een heuse gastvrouw aan de slag. De bezem en de dweil worden stevig door het huisje gehaald, afvalemmertjes geleegd en natuurlijk komt er fris, schoon beddengoed. En theedoeken, en baddoeken...
Wat een werk allemaal. Slapend rijk word je er niet van, een huis verhuren houdt je goed wakker! Drijfnat van de inspanning stap ik twee uur later naar buiten, met achterlating van een schoon en droog guesthouse. Om vervolgens aan de slag te gaan met...water.
Want onze groenten schreeuwen weer om vocht. Inmiddels zijn er 15 bedden met allerlei gewassen, die het redelijk tot zeer goed doen. Maar ze hebben wel elke dag water nodig. Het regent gemiddeld 1 keer per 3 dagen, en dat niet langer dan 5 minuten. Mijn regendansjes hebben tot nu toe niet geholpen. Iemand nog tips?

Moestuintje

Hits

'Je hebt 300 hits, mi gudu,' roept mijn man vanavond als hij onderweg is naar bed.
Hits? Wie, wat, waar? Hemeltje, de weblog! Hebben er zoveel mensen gekeken? Waarom?
O natuurlijk, vandaag was de herhaling van ' Ik vertrek!' Weg is de slaap en weg het goede voornemen om voor de verandering op tijd te gaan slapen. Eeeeventjes op het net kijken...
Ja hoor, 341 hits door meer dan honderd personen. Wow!
Sowieso worden we er de laatste tijd weer wat vaker aan herinnerd. Veel vakantiegangers hebben het programma gezien en spreken ons aan op straat. Nog steeds alleen maar leuke commentaren! Meteen na de herhaling komen de eerste reacties al weer binnen. En een heleboel nieuwkomers op de weblog. De oudgedienden zullen zich wel afvragen waar ik uithang...

Ja, de trouwe lezers hebben al bijna twee weken niks van ons gehoord. Maar het leven in dit relaxte landje is zo mogelijk nog hectischer dan in Nederland. Echt waar!
Over de lange werkdagen van Bastiaan zullen we het maar niet hebben. We zijn naarstig op zoek naar assistentie; deze week verschijnt onze oproep hopelijk wel in het advertentieblaadje.

De kids hebben inmiddels vakantie. Zonder oppas, dus het is schipperen. De oppas die ik in gedachten had bleek iets jonger te zijn dan ik dacht. Ze mag van haar vader niet alleen bij ons thuis komen oppassen. Tja, hij zal daar wel z'n redenen voor hebben. De kinderen mogen wel bij hen thuis komen, maar dat wil ik dan weer niet. Ik ken haar familie helemaal niet, bovendien is het niet bepaald op de route naar het werk. Nee hoor, laat maar zitten.
Voorlopig is het nog geen probleem.
De kindjes zijn inmiddels drie keer naar de vakantie-opvang van de nieuwe school geweest. Tot aanstaande maandag kunnen ze ook nog terecht op de vakantie-opvang van de peuterschool. Maar vanaf volgende week zal ik ook een beroep op mijn ouders moeten doen, die gaan zich 1 keer in de week over de kindjes ontfermen. De laatste week van september komen mijn schoonouders op vakantie, die willen vast ook wel een dagje (of twee?) oppassen. Oftewel, we komen er wel uit!

We hebben lang geaarzeld, maar nu gaat het toch echt gebeuren. De eerste huurders van het guesthouse hebben zich gemeld! Het is een stel, de man komt morgen en zijn vrouw arriveert over een week. Spannend, hoor.
Het moet allemaal superschoon zijn, dus Evy en ik zijn al twee dagen aan de slag. Een goede gelegenheid om eens flink op te ruimen, denk ik. Alle kasten worden leeggehaald en voor je het weet is het een bende. Hellep!
Er is maar 1 oplossing: rigoreus opruimen, en dat doe ik dan ook.

Ik moet het bekennen: ik heb voor het eerst in tijden weer toegegeven aan een oude verslaving. Tijdens een zoektocht naar meubelstof om een oude bank opnieuw te bekleden, kom ik terecht bij een bekend Libanees winkeltje. Wat zeg ik, WINKEL...het pand is nu drie keer zo groot als het was toen ik er voor het laatst was. En boven in de hoek staan ze: serviezen!
In alle kleuren en soorten, magnetron en vaatwasserbestendig en ook nog zeer betaalbaar. Made in Brazil, ontdek ik tot mijn verrassing. Niet één set is helemaal compleet, maar wat er staat is erg leuk! Ik vergeet onmiddellijk dat ik de kindjes om 12 uur moet halen, dwaal er drie kwartier rond en kom natuurlijk niet met lege handen naar buiten.
Nu kan een ouder, klein servies mooi doorschuiven naar het guesthouse, leg ik later uit aan Bastiaan, die niet-begrijpend zijn hoofd schudt.
Mannen snappen dit soort dingen gewoon niet. Je hebt toch ook niet maar één paar schoenen?

Het is inmiddels na middernacht. Het guesthouse is bijna klaar, maar onze eigen keuken is een slagveld. Alle troep is even naar ons terugverhuisd. Ik ga er morgen maar maar even met een grote afvalzak voor zitten. Morgen aan het einde van de middag arriveert onze gast!

Jong geleerd...

Je kan niet vroeg genoeg beginnen, moeten ze op de peuterschool van de kids hebben gedacht. Dus worden alle hoedjes, toeters en bellen uit de kast getrokken om de afsluiting van het schooljaar zo officieel mogelijk te maken.

Wij weten van niks en de kinderen hebben er geen woord over gezegd. Terwijl ze het wel wisten, ze hebben zelfs een eindejaarsversje ingestudeerd.
De dag begint als een gewone HolVliegDraafdag. Waarbij Papa en Mama hollen, vliegen en draven, en de kindjes weer alle tijd van de wereld hebben.

Om acht uur racen we de deur uit naar opa en oma, de kindjes worden er afgeleverd. Ik rij door naar het werk, kom er aan met het zweet op het voorhoofd. Het eerste wat ik doe is de airco aanzetten. Heerlijk...
Bastiaan ziet zijn eerste patiënt op Meerzorg en sjeest dus iets later richting de stad, naar de praktijk.

Natuurlijk lukt het me 's middags niet om op tijd van het werk te vertrekken, dus het wordt weer hollen, met de kindjes richting Meerzorg. Evie is er uiteraard al, die is nog geen dag te laat geweest. Ik neem snel met haar door wat er aan klussen voor haar ligt en ga razendsnel met het cadeau voor juf Nalini aan de gang.

Een leuke klassefoto, ik heb er gisteren een paar gemaakt. Ze staan er niet allemaal op, vijf kindjes waren er niet, maar de foto's zijn erg grappig. De school zal er zeker blij mee zijn. Ik maak ook wat afdrukjes voor de kinderen die op de foto staan, als aardigheidje. Twee telramen voor de school erbij, dan is het wel mooi geweest.
Om vier uur staat het zweet me op het voorhoofd en tussen de billen, maar de cadeautjes zijn klaar en ingepakt.

Een klein uurtje later arriveren we net op tijd op school voor de diploma-uitreiking. Tot mijn verbazing wordt het een hele ceremonie, echt op z'n Amerikaans! De kinderen worden gehuld in toga, compleet met hoed. Ze vinden het geweldig en ik moet het toegeven, het ziet er heel leuk uit.
Hier en daar klapt een kindje dicht van alle aandacht en spanning. De meeste ouders reageren daar rustig op, maar een of andere jonge hellleveeg van een moeder gaat bijna door het lint. Het arme kind krijgt een scheldkannonade naar het hoofd en zelfs een tik. En dat alleen maar omdat ie niet naar voren durft! De andere ouders slaan het tafereel verbaasd gade.

Maar verder gaat het prima. Sietse en Amber hebben nergens last van, zingen de sterren van de hemel. Sietse doet zelfs een solo! En Mama is apetrots natuurlijk. Jammer dat Bastiaan dit moet missen, maar goed, de foto's verzachten het leed wel. Zie hieronder!

Diploma-uitreiking

En dan is het tijd voor de diploma-uitreiking, de kindjes worden één voor één naar voren geroepen. Ze krijgen allemaal een certificaat, de aanstaande leerlingen van de kleuterschool krijgen er ook een rapport bij. Daarna zeg ik een paar woordjes (tja, niemand anders durft) en geef ik het cadeau namens Sietse en Amber. Juf Nalini straalt helemaal! Dan is het smullen, hartige en zoete hapjes, limonade en zelfs wijn voor de ouders. Het zijn hele kleine bekertjes dus ik gooi er stiekem twee achterover. Het is alweer lang geleden...

En dan is het half zeven en moeten we weer rennen. De plantjes moeten water hebben, want ondanks de zwarte wolken en het onweer heeft het op Meerzorg niet geregend. Jammer, dat wordt weer zwoegen met de gieter.

De kindjes zijn nog helemaal vol van de dag en van de hapjes. Desondanks gaat de warme hap van oma er vrij goed in, en de drie kiwi's daarna ook.
Papa is inmiddels komen binnenstormen, die heeft nog twee patiënten aan huis. Gelukkig heeft hij nog tijd om het bedritueel met de kindjes te doorlopen. Daarna wordt ik nog door Sietse herinnerd aan de belofte dat ik een muziekje zou opzetten. ' Buffalo soldier' van Bob Marley, die staat op dit moment boven aan de hitlijst van de Boertjes. Oeps, had ik dat beloofd? Oh ja...we spreken wel af dat hij maar één keer wordt gedraaid en dat ze daarna gaan slapen. De afspraak werkt deze keer wonderwel, en om half negen is het lekker rustig in huis.

Poeh, poeh...morgen nog de laatste muziekles. En dan is het echt vakantie!

Echt vakantie? Nu begint het pas. Vanaf volgende week start een vakantie-opvang/speelprogramma op de nieuwe school. Sietse en Amber gaan er 1 a 2 keer per week heen, om een beetje te wennen. Dan zijn er tot 3 september speeldagen op de oude school, om af te bouwen. En zo af en toe springen opa en oma bij. Het zomerkamp van de muziekschool hebben we voor dit jaar maar afgezegd. Veel te veel indrukken voor zulke kleine hummels...

Het was niet mijn bedoeling opa en oma met een deel van de vakantie-opvang te belasten, maar ik heb weinig keus. Mijn oppasplannetje heeft helaas niet gewerkt. Ik dacht de perfecte oppas te hebben gevonden, een meisje dat eerder stage liep op de peuterschool. De kids kennen haar nog, ideaal toch?
Ik nodig haar dus uit voor een gesprekje, ze komt keurig op tijd, we zijn het overal over eens. Vervolgens verschijnt ze niet op de eerste wendag. Balen! Ze is ineens ook niet meer telefonisch bereikbaar. Ben benieuwd wat er aan de hand is, maar ik ga niet op haar zitten wachten.

Uiteraard moet er tussendoor de schoolbedrijven door gewoon gewerkt worden, dus het wordt rijden van hot naar her. De oude school is hier om de hoek, de nieuwe school in het uiterste puntje van Paramaribo Zuid. Ik werk hartje centrum, Opa en Oma wonen in Noord. Poeh, poeh...

Het wordt nog een hoop geregel als het nieuwe schooljaar begint, en het zal in het begin best vermoeiend zijn. Maar echt medelijden met mezelf heb ik niet. Ik ben veel te benieuwd naar hoe het de kinderen straks vergaat op 'de grote school'.
Amber en Sietse in aparte klasjes, Sietse in uniform, elke week zwemles op school, nieuwe onderwijsmethodieken. Spannend allemaal!

Plaatjes

Plaatjes augustus

Het werd weer tijd voor wat leuke plaatjes...bij deze!

En dat is twee...

En dat is twee.....
Nee, helaas geen tweede auto. Ook is de extra medewerker nog niet in dienst van de praktijk. Nee, het gaat om het tweede ongeluk wat ik vandaag met mijn brommer mocht ervaren...
Om meteen maar even de ernst te ontkrachten, ik mankeer niks, hooguit een beetje extra frustratie over de schade aan mijn gemotoriseerde tweewieler.


Voor diegenen die de Surinaamse verkeerssituatie niet zo goed kennen even een kleine optelsom van zaken die het rijden in Suriname tot een spannende belevenis maken...
Het Surinaamse wegennet is sterk verouderd, dat betekent dat er nauwelijks fietspaden zijn, de afwatering zeer slecht is (wel noodzakelijk met de heftige buien die je hier mag verwelkomen) en dat er veel gaten en kuilen in de wegen zijn, welke soms van het een op het andere moment kunnen ontstaan door verzakkingen. Dan hebben we nog de grote hoeveelheid verkeer dat over deze spannende wegen heen moet rijden. Vaak ook nog als gekken, Surinamers proberen altijd vooraan te rijden, er wordt dus veel te veel ingehaald wat helaas ook terug te zien is in het aantal verkeersdoden. Roekeloos rijgedrag is hier helaas schering en inslag.

Goed, vandaag reed ik dus terug uit de praktijk naar huis, na de zig-zag route door de stad kom ik op het laatste rechte stuk naar de brug toe, wat een fietspad kent. Dit fietspad is op een aantal plaatsen in zeer slechte staat, en op sommige stukken prima te rijden. Toen ik op een goed stukje reed, samen met een collega brommerchauffeur voor me, zag ik de man ineens uitwijken en ging ik dus ook remmen.
Er lag een grote trottoirband midden op het fietspad. Ik slipte tijdens de noodstop weg en knalde tegen het obstakel. Met als gevolg dat de kap van mijn brommer aan 1 kant in gruzelementen ging en mijn versnelling krom stond. Samen met die andere heer heb ik die trottoirband maar aan de kant geschoven zodat niet meer mensen zouden verongelukken.
Ik ben vervolgens aangifte gaan doen bij de politie die daar toevallig net iets verderop een hoofdkantoor hebben. Maandag kan ik een rapport ophalen om dit in te dienen bij de directeur van openbare werken, maar ik geloof niet dat ik daar een cent kan verhalen...
Vervolgens heb ik met die agent met een stuk pijp mijn versnelling weer iets recht kunnen buigen om mijn weg te kunnen vervolgen. Sas was natuurlijk al in de stress omdat zij thuis aankwam en mij niet zag, terwijl ik veel eerder was vertrokken...

Een anderhalve maand geleden had ik ook al een akkefietje. Toen reed ik op een brede baan toen er een geparkeerde auto ineens wegvloog en mij inhaalde en sneed om in een zijstraat met piepende banden weg te scheuren. Dat was aan de Waterkant, een druk stukje Paramaribo waar velen het zagen gebeuren. Helaas is de dader toen niet achterhaald en was de schade aan de brommer ook al voor eigen rekening. Wat dat aangaat ben je hier wel vogelvrij in het verkeer en heb je nooit ogen genoeg om op alles te anticiperen.

Maar goed, voorzichtig aan doen is dus het devies want Sas heeft het al helemaal gehad met mijn brommer avonturen. Ik kan me dat ook wel voorstellen want het ziet er natuurlijk wel heftig uit. En ik heb in beide gevallen niets kunnen doen om het te voorkomen, dus dat maakt de kwetsbaarheid extra zichtbaar.

De voordelen zijn echter ook goed zichtbaar. Ik ben altijd vlot op het werk en weer thuis omdat ik geen last heb van files. Sas heeft de auto altijd tot haar beschikking en dat is nu zij buitenshuis werkt ook een uitkomst. Ook in de kosten scheelt het aanzienlijk, ik ben per week zo’n 10 SRD kwijt aan brandstof, dat is omgerekend iets van twee en een halve euro. Daar kan de auto natuurlijk niet tegen op! Dus voorlopig nog meer voor- dan nadelen, maar dat wil ik dan ook graag zo houden...

Evie

Het leuke van vooroordelen is dat ze vaak kloppen. En net zo vaak niet...

Ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld, maar uiteindelijk winnen de argumenten van Bastiaan. We gaan actief op zoek naar een hulp in de huishouding, een interieurverzorgster, een werkster, geen idee welke term hier het meest gangbaar is. What's in a name...
Ik ben niet zo gelukkig met het idee. Het gaat vaak mis met die hulpen, mopper ik tegen Bas. Ze komen laat of ze komen niet, ze rommelen maar wat aan en als je pech hebt gaan ze er met je spullen vandoor.
Uiteraard spreek ik niet uit eigen ervaring. We hebben nog nooit een hulp gehad. Bas is een stuk optimistischer, die vindt dat we het gewoon moeten proberen.
De advertentie verschijnt vrijdag in de Via 2000, een gratis advertentieblaadje. Blaadje? Het is een dik pak van meer dan 100 bladzijden. Wie vindt onze kreet om hulp tussen al die advertenties?
Op de dag dat het blad uitkomt neem ik de mobiele telefoon mee. In de overtuiging dat het met de reacties wel zal meevallen.
Jazeker...het blad is nog niet de deur uit of er wordt gebeld. Evie. Telefonisch krijg ik er weinig hoogte van, we maken meteen maar een afspraak voor zaterdag. De andere vier reacties zet ik even on hold.

Evie komt niet op tijd (zie je wel), ze belt wel van tevoren om te melden dat ze de weg kwijt is. Twintig minuten later arriveert ze. Een hele stevige dame, ze heeft haar schoonzus bij zich. Die blijkt wat meer ervaring te hebben in de schoonmaakbranche en is als ondersteuning meegekomen.
Evie zegt niet veel tijdens het gesprek maar geeft wel aan dat ze graag wil werken. Ons salarisbod wordt meteen geaccepteerd. We weten wat voor klus het is, dus we zijn niet krenterig geweest
Maandag beginnen, dus. Ze komt elke dag van 2 tot zes uur 's middags. Het sal me benieuwe...

Verrassing! Evie is keurig op tijd. Kwart voor twee meldt ze zich al. Ze kleedt zich om en we gaan meteen aan de slag.
Om vijf over zes moet ik haar erop attenderen dat het tijd is, ze heeft vier uurtjes non-stop gewerkt.
Dinsdag is zij weer keurig op tijd en ben ik bijna laat. Om vijf voor twee kom ik aangesjeesd. Intussen heeft Evie Bastiaan al gebeld om te melden dat de deur niet open is. Oeps, ze is een stuk assertiever dan ik dacht.

Inmiddels hebben we dag drie achter de rug. Ik moet nog wel erg wennen aan het idee dat ik het schoonmaakroer uit handen geef. Wat moet ik haar te doen geven en wat niet? Wat is een logische volgorde van werkzaamheden? Ik durf niet te gaan zitten met een boekje terwijl Evie aan het poetsen is. Het gevoel dat wij dat zélf horen te doen is nog niet helemaal verdwenen. Bastiaan heeft daar volstrekt geen last van, gelijk heeft ie. Waarschijnlijk zal het bij mij ook wel slijten. en dan ga ik genieten van de luxe van een h. in de h. Maar voorlopig poets ik nog mee.
Daarnaast ben ik veel energie kwijt aan het trainen van de kids, want die lopen Evie de eerste dagen continu voor de voeten.

Ik ben benieuwd of Evie het volhoudt. Anders gezegd, ik hoop het van harte. Van mij mag ze blijven! Het is nog te vroeg voor een goed oordeel, maar de eerste resultaten zijn al te zien. Het huis is een stuk schoner. En opgeruimder! Ik durf onze kleren niet overal meer te laten slingeren. Zou Evie niet leuk vinden...

Weertje

Nu al mijn vijf zintuigen het weer aardig doen, komt mijn zesde zintuig ook weer om de hoek kijken.
Zintuig nummer zes vertelt me dat moeder natuur het een en ander voor ons in petto heeft. En dan bedoel ik niet alleen de rare regens van de laatste dagen.
Regen zijn we hier gewend, dat is het punt niet. Maar de wind waait tegenwoordig uit een andere hoek, de regen dus ook. Dat is even wennen. Zelfs het water in de Surinamerivier is vanmorgen anders dan anders. Onrustig, alsof het ergens op wacht.
Op de bui van vanmiddag, misschien? Om twee uur vanmiddag is het nog bloedheet. Niets wijst op de stortbui die later zal vallen. Behalve dan de Meteodienst, die voorspelt korte, maar hevige buien. De buien komen ook. Hevig, maar niet kort. Het hoost een paar uur en Paramaribo staat al gauw weer blank.

Gelukkig laten de trainingsgroepen van Bastiaan zich niet tegenhouden door een buitje. In mijn spinning groepje gaan we er weer flink tegenaan. We moeten ons wel van onze beste zijde laten zien, want de eerste man heeft zich bij ons gemeld! De andere groepen zijn gemengd van samenstelling, maar wij zijn tot nu toe de vrouwenclub gebleven. Tot vandaag, dan.
Het gaat prima, de nieuweling doet goed mee, dus van ons mag hij blijven!

Terwijl Bastiaan met de volgende groep op de fietsen tekeer gaat, vul ik razendsnel de lege flessen met leidingwater. Het is eigenlijk een beetje zot dat wij met water lopen te sjouwen van Paramaribo naar Meerzorg, terwijl het regenwater met bakken uit de lucht valt.
Maar ja, het water dat uit de kraan komt is al een tijdje niet schoon. Zolang we daar geen oplossing voor hebben bedacht moet het maar zo...

Iets na half acht 's avonds ga ik met de kindjes richting huis. Voorzichtig rijden, waarschuwt mijn zesde zintuig. Neem een mobiele telefoon mee, roept mijn gezond verstand op de achtergrond. Het laatste advies negeer ik, maar ik rijd wel extra voorzichtig.
Gelukkig is een groot deel van het water al weggetrokken. Maar nog niet alles, helaas. Daarom zie ik de grote kuil vlak voor de brug niet. Ik knal er keihard in en weet meteen dat mijn autoband kapot is. Voor de zekerheid stap ik nog even uit. Ja hoor, rechtervoorband exit...

Handig, zo'n zesde zintuig, maar wat nu? Hoopvol kijk ik om me heen. Ik sta midden op de rotonde, het is niet erg druk maar het blijft een gevaarlijke plek. Ik parkeer de auto zo dicht mogelijk aan de kant en ga op zoek naar de reserveband. Hier en daar kijkt een omstander of voorbijrijdende bromfiets belangstellend toe. ' Heb je pech?' roept een meneer die richting de brug wandelt. 'Ja.' roep ik hoopvol terug. De meneer loopt doodleuk verder en ik blijf verbaasd achter. Komt ie niet helpen?
Nee hoor, hij niet. Maar de rest van het land ook niet. Alles en iedereen rijdt voorbij, zelfs de politie.
Gelukkig heb ik geleerd hoe ik een band moet verwisselen, dus ik ga zelf maar aan de gang. Maar het valt niet mee, de grond is drassig en het stomme kleine krikje zakt steeds dieper in de modder.
Na een half uur worstelen hou ik ermee op en zet de auto aan de overkant van de weg op de stoep neer. Op een stenen ondergrond gaat het ineens veel sneller. De hoop op hulp heb ik inmiddels opgegeven, dus ik kijk niet meer op of om. Gelukkig laat de auto me niet in de steek. Hij blijft braaf steunen op de minikrik, terwijl de kinderen achterin aan het springen en donderjagen zijn. Na een kwartiertje is de band verwisseld en kunnen we vertrekken.
Een autoband en een illusie armer...
Diep teleurgesteld rij ik naar huis. Waar zijn al die hulpvaardige Surinamers van vroeger gebleven?

Een uurtje, een douche, een babbeltje met Bas en een paar kopjes thee later is het gevoel alweer gezakt. Want wanneer was de laatste keer dat ik 's avonds ben gestopt voor een automobilist met pech?
Bovendien, ik heb het klusje zélf geklaard, dus ik ga lekker zélf met de eer strijken. Zo!

Ik hoor...

Zo zit je er nooit, en zo kom je er twee keer per week. Bij de dokter...
Nee, de kids zijn gelukkig weer okee, maar voor de verandering was Mama aan de beurt. En hoe...


Ik heb al weken last van mijn oren. Ze lijken een beetje dicht te zitten; de ettelijke schoonmaakbeurtjes met de oorwatjes helpen niet echt. Klaren ook al niet, ik krijg alleen maar oorpijn van dat geknijp in mijn neus. Een maand of twee geleden had ik er ook al last van. Toen ging het na wat gewriemel in mijn oren vanzelf weer over.

Deze keer niet. In eerste instantie heb ik het niet eens zo door. Ik mopper een paar keer op Bastiaan, omdat ie ineens zo onduidelijk praat. Arme Bas.
Al snel wordt duidelijk waar het probleem ligt. Tegen die tijd is mijn gehoor behoorlijk achteruit gehold. Ik hol dus naar de huisarts...

Het worden drie bezoekjes in anderhalve week. En angstige dagen voor mij, want geen van de medicijntjes helpen. Integendeel, het wordt erger.
Voor het eerst krijg ik een idee van wat het betekent als je weinig of niets hoort. Het is griezelig, vermoeiend en deprimerend. De kinderen merken er gelukkig weinig van, Bastiaan natuurlijk wel. ' Wat zeg je?' is het eerste antwoord dat hij krijgt op elke poging om met mij een gesprek te voeren. 's Avonds ben ik doodmoe. Op het werk, thuis en elders, het is overal een gevecht om te begrijpen waar het allemaal over gaat.

Zondag geeft mijn rechteroor het op. Ik hoor rechts helemaal niets meer, links doet weinig, en dan slaat de paniek echt toe. Want volgens de arts had de bruisdruppel de oren zowat schoongeveegd, ze moesten nu wel open zijn. Niet dus...

Maandagochtend zit ik weer bij de huisarts. Ik hoef gelukkig weinig uit te leggen, vijf minuten later loop ik met een spoedverwijsbrief de deur uit.
Wonder boven wonder kan ik dezelfde dag bij de KNO-arts terecht. Echt een wonder, want hij is één van de twee (ja, 2. Twee!!!) KNO-artsen die Suriname telt. Druk, druk, druk, dus.
Ik moet me om kwart over twaalf aanmelden. Als ik binnenstap zitten er nog twaalf mensen te wachten.
Ik heb een boek mee, maar durf niet te lezen. Ik hang aan de lippen van de assistente, stel je voor dat ik het niet hoor als ze me naar binnen roept...
Vlot vliegt de één na de ander naar binnen, en na drie kwartier ben ik aan de beurt. De doc oogt een beetje moe en chagrijnig. Kan ik me voorstellen, hij heeft vast al een stuk of honderd patiënten gezien vandaag.
Hij kijkt even verbaasd als ik mijn hand uitsteek en me voorstel. Dat doen ze hier meestal niet bij de dokter (maakt het extra leuk om het wel te doen, hihihi).
Anyway, ik doe mijn verhaal en dan mag ik op de onderzoekstafel. De KNO-arts heeft natuurlijk modernere apparatuur dan de huisarts, ziet dus al snel dat de oren nog niet helemaal schoon zijn. Het trommelvlies is geblokkeerd. Met een flinterdun stofzuigerbuisje gaat hij aan de gang, binnen vijf minuten is hij klaar. Daarna propt hij er een watje in, dat moet even blijven zitten.
De oren zijn prima, verzekert de arts me, maar als de klachten aanhouden mag ik volgende week terugkomen voor een hoortest.
Zijn ogen lichten op als ik hem sterkte toewens met zijn superdrukke baan. Zelfs een specialist kan wel een opkikkertje gebruiken, nietwaar?

Tien minuten later gaan de watjes eruit. En kan ik weer genieten van het getetter van mijn kinderen, die me bij Opa en Oma opwachten. Ja, ik hoor! Mijn oren voelen wat beurs aan van binnen, af en toe steekt het, maar ik hoor weer goed.
Wat een herrie in de wereld! Vogels, de wind, de radio, mensen, getoeter, gezang vanuit de moskee, kinderen die roepen vanuit hun bed. Heerlijk!

Plannen en planten

Ik heb net een prachtige, groene, dikke rups vermoord. Zonder ook maar een spoortje mededogen. Hij heeft de toppen van mijn mooie tomatenplant opgegeten...eigen schuld, dikke rupsenbult.

Gelukkig staan de andere tomatenplantjes er nog goed bij. De nieuwe lichting groeit ook flink, en wat de daaropvolgende generatie moet worden is een week geleden gezaaid.
Van je moestuin leven vereist toch wat meer organisatie dan ik dacht. Als de ene lichting aan het bloeien is moet de volgende lichting al plantklaar zijn. En de daaropvolgende ingezaaid...
Een strakke planning is dus nodig, met de kalender in de hand.
Plannen en organiseren, niet mijn sterkste punt. Maar al doende leer ik!

Inmiddels staan er 13 plantbedden op het achtererf. Met kool, kailan, broccoli, tomaat, tayerblad en spinazie. En één krulsla plantje (zaadjes opgegeten door de mieren, denk ik, dit was de enige die het heeft overleefd).
De kailan doet het het beste, je ziet ze zowat groeien.
De eerste oogst is al binnen en die ging rechtstreeks naar...mijn ouders!
We hebben wel geoogst, maar nog geen tijd gevonden om het klaar te maken. En het zou eeuwig zonde zijn als de lekkere, onbespoten groente in de koelkast ligt te verpieteren. Dat stukje planning moeten we dus nog inbouwen.

De buurtbewoners keken het eerst lachend aan. Ze zijn in deze buurt niet gewend met bakken te werken, de grond wordt gewoon omgespit en er worden heuveltjes gemaakt, waarop de gewassen worden geplant.
Heb ik ook geprobeerd. Maar zoals eerder gezegd, jonge klei is stug. En deze stadsvrouw komt er met de schop niet doorheen! Nee, veel te zwaar werk. Bas lukt het wat beter, maar die is niet zo vaak thuis de laatste tijd.

Dus doen we het lekker op de stadse manier. Achttien bouwstenen in een rechthoek geregeld, gevuld met zwarte aarde en kippenmest, en je hebt een prachtig plantbed. Makkelijk schoon te houden, je aarde en mest worden niet weggespoeld door de regen. Werkt perfect!

Rechterhand Robbie zal eerst ook wel gelachen hebben (of niet, want hij moest me ermee helpen...). Maar vorige week stond hij bewonderend te kijken naar de mooie kailan plantjes! En gisteren kwam een tweede buurman kijken.
De kool gaat inmiddels ook aardig, maar kropt nog niet echt. Mijn vaders koolplantjes zijn anderhalf keer zo groot. Hoe doet ie dat nou? Ik heb precies hetzelfde gedaan als hij!
Tegen de adviezen in gooi ik er stiekem nog een beetje mest bij. Kijken wat dat oplevert...met vallen en opstaan moet je het leren, nietwaar?

Naast ons huis staat het vol met plastic bekertjes. Bas zaait alles wat er maar te zaaien valt en ik doe vrolijk mee. Paprika, sla, papaya, mais, ik weet niet eens meer wat wat is. Wordt nog lachen straks. Gelukkig zijn de meeste plantjes goed herkenbaar als ze wat groter worden, dus het zal wel loslopen.

In mijn enthousiasme plan ik steeds meer bakken in. Links zou er nog eentje kunnen, in de andere hoek een serie van zes en rechts in de hoek ook nog...
Gemakshalve vergeet ik even het belangrijkste in te plannen. Tijd!!! Want al die bakken met plantjes zijn leuk, maar we moeten ook water geven, bemesten, wieden, oogsten, en, niet te vergeten, klaarmaken! Vereist weer een hoop planning en organisatie.
Oftewel, eerst plannen en dan planten...

Hoera, ze zijn vervelend!

Wat is het toch fijn als je kinderen zich weer goed genoeg voelen om vervelend te kunnen zijn! Ze zijn nog niet helemaal okee, maar het gaat de goede kant op. De kids zitten nu in de fase van ik-voel-me-iets-beter-maar-nog-niet-goed-genoeg-dus-ik-ben-vervelend. En dàt hebben we gemerkt vandaag...

We zijn langzaam aan het bijkomen van het zenuwslopende weekend. Maandagochtend moesten we weer naar de huisarts, op zijn verzoek. Daar heb ik tot nu toe het beste gevoel bij, moet ik bekennen. Hij heeft Sietse uitgebreid beluisterd. Die klonk nog wel benauwd, maar niet astmatisch. De linkerlong was nog niet schoon, dus het advies was om toch maar de antibiotica kuur te doen. Doen we zonder morren, want de prednisonkuur ging er bij Sietse niet in. Op geen enkele manier. Niet met water, niet met sap of siroop, niet kauwend en niet achter op de tong. Het kwam er elke keer binnen een minuut weer uit. En omdat het risico op ontstekingen en infecties groot is, is een antibiotica kuur geen overbodige luxe.

Zondag de hele dag en maandagochtend was het ventje nog zo slap als een vaatdoek, hij heeft zestien uur geslapen en was zelfs daarna nog apatisch. Op advies van de huisarts hebben we de ventolinfrequentie afgebouwd, hij vond die op dit moment veel te hoog (om de twee a drie uur op dat moment). Kan je nagaan, de eerste kinderarts had om het halfuur aanbevolen, als het nodig was. Maar goed, toen was Sietse echt heel benauwd.
Ik heb nog een vervelende nasmaak overgehouden aan de ontmoeting van vrijdagavond met de tweede specialist. Ergens in mijn onderbewustzijn had ik aangenomen dat het weer zo'n bevlogen Hollandse dokter was, die niets anders wilde dan zieke Surinaamse kindjes helpen. Maar het gevoel dat wij kregen was dat deze doc op dat moment liever ergens anders was dan in het ziekenhuis. Zijn onderzoek was oppervlakkig; bovendien gaf hij verkeerde info over de atrovent, waardoor we het niet durfden te gebruiken. Tja...
Anyway, ik moet het nu toch maar loslaten. Ik heb met onze huisarts besproken hoe we het bij een onverhoopte volgende keer kunnen aanpakken. Sietse is hier nu eenmaal niet bekend bij een kinderarts en dat heeft een snelle behandeling in de weg gestaan. In het ziekenhuis in Utrecht was hij een regelmatige bezoeker, ook geen gewenste situatie, maar een verwijzing van de huisarts was daardoor niet nodig.

Tot mijn verrassing kent mijn huisarts Atrovent wel degelijk als luchtwegverwijder, hij heeft het zelfs in de la liggen. Hij laat de inhalatorversie zien en schrijft het na overleg ook nog voor. Spaarzaam gebruiken, de ventolin drastisch verminderen en aan de antibiotica, is het advies.
Sietse is die ochtend nog een vaatdoek, maar 's midags gaat de knop ineens om.

Gelukkig gaat de antibioticastroop wel goed naar binnen. Zij het dat meneertje erop staat dat het drinken van het medicijntje wordt begeleid door een langdurig applaus van iedereen die in de buurt is. Je snapt wel dat we rooie handen hebben van het klappen. Ach ja, als het spul er maar in gaat...
Helaas werkt het trucje bij Amber niet. Ze heeft een hoestdrankje gehad, dat hielp heel goed bij de vorige verkoudheid. Deze keer valt het drankje niet in de smaak. Ze is 1 keer in het applausverhaal getrapt en dat was het. ' Ik wil geen hoestdrank' meldt mevrouw nu koppig, en ze doet haar hand meteen voor haar mond als ze de fles ziet.
Met als gevolg dat ze nog vol slijm zit en steeds hoest als een oude koe. Bastiaan en ik nemen haar dus af en toe in de houdgreep om het drankje erin te krijgen.
Tegen de tijd dat zij wat binnen heeft zitten wij onder, want ze blaast en spuugt het naar buiten. Wat is het toch een opgewonden standje!

Sietse lijkt goed te herstellen, hij is minder benauwd vandaag en heel opgewekt. Ik ga dus met een gerust hart naar mijn baantje buitenshuis en laat de kindjes bij Opa en Oma achter.
Amber voelt zich nog niet lekker en dat laat ze duidelijk merken in haar gedrag. In de loop van de dag steekt ze Sietse daarmee aan en aan het einde van de dag vertrek ik met twee oervervelende kinderen naar huis.

Nog even snel de meest noodzakelijke boodschapjes doen. Daar krijg ik na een paar minuten al spijt van, want de kids breken de supermarkt zowat af. Het wagentje vliegt alle kanten op, vier verschillende merken appelsap worden ingeladen en niet uitgepakte dozen worden hardhandig uit de weg geduwd.
Alle andere kindjes die braaf met hun ouders boodschappen doen, staan verbaasd te kijken.
Eerst word ik woest, mijn handen jeuken. Maar dan bedenk ik dat ik drie dagen geleden diezelfde jeukende handen wilde geven voor twee levendige, desnoods ongehoorzame kindjes.
Hahaha...je krijgt waar je om vraagt, weet je nog? Gelukkig maar!

Vrijdag de dertiende?

We geloven niet in vrijdag de dertiende, maar na gisteren zou je dat bijna wel gaan doen. Toen de dag begon hadden we nog geen flauw idee van wat ons te wachten stond.

De kids waren een beetje verkouden, en met Sietse moeten we dan altijd extra oppassen. Zijn luchtwegverwijders zijn dus altijd in de buurt en die krijgt hij om aanvallen van benauwdheid te voorkomen. Wat dat betreft gaat in het Suriname stukken beter dan in Nederland, hij heeft hier tot gisteren geen ernstige aanval gehad. Tot gisteren, ja...

Omdat de kids gisteren allebei niet zo lekker waren besloten we hen thuis te houden. Maar we moesten allebei buitenshuis werken. Geen probleem, ze konden bij Opa en Oma terecht. In de ochtend ging het allemaal nog goed, ze hebben gespeeld en vlogen elkaar af en toe in de haren, zoals het hoort. Maar 's middags werd Sietse ineens heel benauwd en koortsig. Onze huisarts zat aan de andere kant van de rivier en had op dat moment geen spreekuur.
Na wat rondbellen kwamen we in het St. Vincentius ziekenhuis terecht. De kinderarts in opleiding was eigenlijk al vrij maar heeft ons toch geholpen. Hij was inderdaad behoorlijk benauwd, moest dus verneveld worden. Niet met de allernieuwste technologie, maar het oudere model vernevelingsapparaat deed het nog prima. Daarna klonk het een stuk beter en we mochten naar huis.
Met het advies van de arts om weer contact op te nemen als het niet goed ging. Tot mijn verbazing werd ons niks in rekening gebracht voor de behandeling, deze keer niet, zei ze. We kregen recepten voor medicijnen en de naam van de kinderarts die weekenddienst had en weg waren we.

De nachtmerrie begon eigenlijk pas daarna. Want na een korte opleving werd Sietse weer heel benauwd, de koorts steeg ook weer. We waren toen onderweg naar huis en ik besloot op zoek te gaan naar de dienstdoende kinderarts. Die werkte in een ander ziekenhuis, wij dus daarheen.
Helaas, hij was er niet. Ik werd verwezen naar de Poort, zoals ze dat noemen. Bij de vervanger van de kinderarts mocht ik niet zomaar binnenstappen, Sietse had er geen historie. Ik zou eerst naar de assistent moeten, dan naar de huisarts en als die het nodig vond naar de kinderarts.
En ondanks het feit dat we goed verzekerd zijn zou ik dat traject toch zelf moeten betalen. Dat laatste vind ik niet zo’n punt, maar het omslachtige traject, daar snapte ik niks van. Wegwezen dus, naar huis.
Een paar uren en verschillende telefoontjes later zaten we met z’n viertjes (Bastiaan was inmiddels thuisgekomen) in de auto op weg naar het St. Vincentius ziekenhuis. Sietse zou waarschijnlijk worden opgenomen dus we hadden een tas met kleding en toiletspullen mee.
De kinderarts (waar we eerder naar op zoek waren geweest) was er nog niet toen we aankwamen, die zou komen als de eerste onderzoeken gedaan waren.

Amber mocht niet de zaal op, dus één van ons moest met haar op de gang blijven wachten. Het werd een waar spektakel, ze gilde en snikte het hele ziekenhuis bij elkaar omdat ze naar Sietse toe wilde. Ik wandelde met haar rond en deed van alles om haar af te leiden, helaas zonder succes.
Intussen ontstond binnen een pittige discussie tussen Bastiaan en het verplegend personeel. Die wilden allemaal onderzoekjes doen die volgens Bas niets te maken hadden met het ziektebeeld. Beleid van het ziekenhuis, was het antwoord, maar ja, daar moet je bij Bastiaan niet mee aankomen.
Ik herinner me nog levendig de discussies in Nederland over de behandeling van Sietse. Sommige artsen en verpleegkundigen waren daar niet zo blij mee, ze zijn er niet aan gewend dat er vraagtekens gezet worden bij hun handelwijze.
Dat bleek in Suriname niet anders te zijn, de verpleegkundige was allerminst blij met de suggesties van Bastiaan.

Middenin de discussie kwam de kinderarts eindelijk opdagen, bleek een Nederlander te zijn. Intussen was Sietse weer een beetje opgeknapt, hij werd beluisterd en volgens de arts hoefde hij niet te worden opgenomen.
Om de twee uur Ventolin toedienen, de voorgeschreven medicijnen geven en goed in de gaten houden, waren de instructies. Verder onderzoek deed de kinderarts niet. Een standaard handeling bij benauwheid is het checken van de saturatie (hoeveelheid zuurstof die het lichaam opneemt), het apparaat stond wel klaar maar het kwam er niet meer van.
Vreemd genoeg was de Nederlandse kinderarts niet zo gecharmeerd van de vernevelingsmedicijnen die we uit Nederland hadden meegekregen. Volgens hem deed het niet zoveel voor de benauwdheid zélf. Tja, wat moeten we daar nu weer mee?
Zijn collega landgenoten dachten daar anders over. Zoveel hoofden, zoveel zinnen, het blijkt elke keer weer. Het zal heus wel een goede arts zijn, maar bij mij heeft ie niet echt gescoord. Zijn Surinaamse collega in opleiding deed het eerder op de dag veel beter!

Het was natuurlijk geen gemakkelijke nacht, om de twee uur moest Sietse worden geïnhaleerd en dat valt niet in goede aarde bij een uitgeput kind. Bas sliep bij hem op de kamer, ik bij Amber.
Vanmorgen nog even bij onze eigen huisarts langsgegaan, die constateerde wel de benauwdheid maar het had geen echt astmatisch karakter.
Sietse moet veel rust houden en de medicijnen gebruiken. Dat laatste is niet zo makkelijk, want de prednison tabletten zijn heel bitter. Het is gelukkig een korte kuur, bedoeld om te voorkomen dat er ontstekingen bij komen. Heeft ie in Nederland ook al een keer gehad, dus daar schrokken we niet van.

Echt lekker gaat het zeker nog niet, de koorts komt en gaat, hij is nog steeds benauwd en zo slap als een vaatdoek. We houden hem scherp in de gaten. Amber is ook niet in goede doen, die is snipverkouden, maar gelukkig niet benauwd.

Behalve voor de kids zorgen komt er niet zo veel uit onze handen vandaag. De schrik van gisteren zit ons nog behoorlijk in de benen. We hadden echt gedacht dat Sietse vrijwel van zijn benauwdheidsklachten af was. Hij heeft sinds we hier wonen haast geen last gehad, dus dit is natuurlijk een behoorlijke domper.
Maar goed, we gaan niet bij de pakken neerzitten, we zetten alle zeilen bij om de kindjes weer snel op de been te hebben!