Hits

'Je hebt 300 hits, mi gudu,' roept mijn man vanavond als hij onderweg is naar bed.
Hits? Wie, wat, waar? Hemeltje, de weblog! Hebben er zoveel mensen gekeken? Waarom?
O natuurlijk, vandaag was de herhaling van ' Ik vertrek!' Weg is de slaap en weg het goede voornemen om voor de verandering op tijd te gaan slapen. Eeeeventjes op het net kijken...
Ja hoor, 341 hits door meer dan honderd personen. Wow!
Sowieso worden we er de laatste tijd weer wat vaker aan herinnerd. Veel vakantiegangers hebben het programma gezien en spreken ons aan op straat. Nog steeds alleen maar leuke commentaren! Meteen na de herhaling komen de eerste reacties al weer binnen. En een heleboel nieuwkomers op de weblog. De oudgedienden zullen zich wel afvragen waar ik uithang...

Ja, de trouwe lezers hebben al bijna twee weken niks van ons gehoord. Maar het leven in dit relaxte landje is zo mogelijk nog hectischer dan in Nederland. Echt waar!
Over de lange werkdagen van Bastiaan zullen we het maar niet hebben. We zijn naarstig op zoek naar assistentie; deze week verschijnt onze oproep hopelijk wel in het advertentieblaadje.

De kids hebben inmiddels vakantie. Zonder oppas, dus het is schipperen. De oppas die ik in gedachten had bleek iets jonger te zijn dan ik dacht. Ze mag van haar vader niet alleen bij ons thuis komen oppassen. Tja, hij zal daar wel z'n redenen voor hebben. De kinderen mogen wel bij hen thuis komen, maar dat wil ik dan weer niet. Ik ken haar familie helemaal niet, bovendien is het niet bepaald op de route naar het werk. Nee hoor, laat maar zitten.
Voorlopig is het nog geen probleem.
De kindjes zijn inmiddels drie keer naar de vakantie-opvang van de nieuwe school geweest. Tot aanstaande maandag kunnen ze ook nog terecht op de vakantie-opvang van de peuterschool. Maar vanaf volgende week zal ik ook een beroep op mijn ouders moeten doen, die gaan zich 1 keer in de week over de kindjes ontfermen. De laatste week van september komen mijn schoonouders op vakantie, die willen vast ook wel een dagje (of twee?) oppassen. Oftewel, we komen er wel uit!

We hebben lang geaarzeld, maar nu gaat het toch echt gebeuren. De eerste huurders van het guesthouse hebben zich gemeld! Het is een stel, de man komt morgen en zijn vrouw arriveert over een week. Spannend, hoor.
Het moet allemaal superschoon zijn, dus Evy en ik zijn al twee dagen aan de slag. Een goede gelegenheid om eens flink op te ruimen, denk ik. Alle kasten worden leeggehaald en voor je het weet is het een bende. Hellep!
Er is maar 1 oplossing: rigoreus opruimen, en dat doe ik dan ook.

Ik moet het bekennen: ik heb voor het eerst in tijden weer toegegeven aan een oude verslaving. Tijdens een zoektocht naar meubelstof om een oude bank opnieuw te bekleden, kom ik terecht bij een bekend Libanees winkeltje. Wat zeg ik, WINKEL...het pand is nu drie keer zo groot als het was toen ik er voor het laatst was. En boven in de hoek staan ze: serviezen!
In alle kleuren en soorten, magnetron en vaatwasserbestendig en ook nog zeer betaalbaar. Made in Brazil, ontdek ik tot mijn verrassing. Niet één set is helemaal compleet, maar wat er staat is erg leuk! Ik vergeet onmiddellijk dat ik de kindjes om 12 uur moet halen, dwaal er drie kwartier rond en kom natuurlijk niet met lege handen naar buiten.
Nu kan een ouder, klein servies mooi doorschuiven naar het guesthouse, leg ik later uit aan Bastiaan, die niet-begrijpend zijn hoofd schudt.
Mannen snappen dit soort dingen gewoon niet. Je hebt toch ook niet maar één paar schoenen?

Het is inmiddels na middernacht. Het guesthouse is bijna klaar, maar onze eigen keuken is een slagveld. Alle troep is even naar ons terugverhuisd. Ik ga er morgen maar maar even met een grote afvalzak voor zitten. Morgen aan het einde van de middag arriveert onze gast!