En zo zit ie weer mee!

Zo zit ie tegen…en zo zit ie weer mee!

Ja, je zou het niet geloven, maar dat kan in Suriname...en dat is ook meteen de charme van ons land.

Na de teleurstellingen van dinsdag is het moeilijk opstarten. Maar goed, op hoop van zegen... we beginnen met de aanmelding van mij en de kids, dat levert de minste problemen op. Ik stap met hen het kantoortje van de vreemdelingenpolitie binnen (Bas blijft in de auto wachten) en daar zit ze weer. Dezelfde haaibaai van gisteren! Met een strak gezicht geef ik mijn papieren, en ineens herkent ze me. Of ik al naar Vreemdelingenzaken terug ben geweest? Nee, nog niet, vandaag, is mijn stugge antwoord.

Wat daarna volgt slaat me met stomheid. De haaibaai van gisteren toont alle begrip voor onze situatie en er komt zowaar een verontschuldiging voor gisteren uit! Dat is me net iets teveel; de tranen van teleurstelling en frustratie staan in mijn ogen.

Na wat gebabbel over en weer is het allemaal rechtgezet en kan ik weer lachen door mijn tranen heen. De zaken van mij en de kids zijn snel geregeld, het is maar een formaliteit. We mogen zes maanden in Suriname blijven.

Maar de stomme regel voor Bastiaan blijft overeind: hij moet eerst zijn ticket verlengen. Helaas hebben we non-endorsable tickets, die zijn niet verlengbaar. Dat betekent een nieuw ticket, met alle kosten van dien. En dan komt ineens de gefluisterde tip...

We racen naar de SLM, reserveren daar een vlucht voor Bastiaan voor april volgend jaar. Betalen hoeft nog niet, annuleren kan anytime voor maart zonder kosten... We nemen het reserveringsstrookje mee terug naar de vreemdelingendienst en twee minuten daarna is het geregeld. Het stempeltje voor zes maanden verblijf staat in Bastiaans paspoort!

Het is toch wonderbaarlijk. Wat moet je er anders van zeggen?

Nu de volgende horde, Vreemdelingenzaken. Vooral niet te verwarren met de vreemdelingenpolitie...over verwarrend gesproken.

Hier moeten we de aanvraag voor de verblijfsvergunning indienen. Maar we missen nog steeds de verklaring van goed gedrag van Bastiaan. Het is praten, uitleggen, praten, uitleggen, maar het lukt!

We mogen de stukken alvast indienen en krijgen een bewijs dat de aanvraag in behandeling wordt genomen. Het felbegeerde briefje waarmee de container kan worden vrijgegeven!

Inmiddels is het donderdag. Vandaag zit het mee, allerlei administratieve klusjes zijn gedaan of op de rit gezet.

De inklaarder belt in de loop van de dag. De container wordt maandag vrijgegeven! We moeten wel een deposito betalen, omdat we nog geen verblijfsvergunning hebben. In eerste instantie wordt het bedrag geschat op 10.000 tot 12.000 SRD (tussen de 3000 en 4000 euro)! Uiteindelijk blijkt het erg mee te vallen, het wordt 5000 SRD. Dat bedrag krijgen we terug zodra we de verblijfsvergunning kunnen overleggen.

Verder zijn er nog wat bijkomende kosten, maar die vallen hopelijk niet al te hoog uit.

Maandag wordt het nog even spannend, want dan wordt de container gevisiteerd. Ben benieuwd wat er gebeurt als dat propvolle ding opengaat...de douanier krijgt geheid een bank of een fiets op zijn hoofd. Afhankelijk van de code die de container krijgt (A,B,C of D) wordt ie even bekeken of volledig gestript, zoals dat heet. Dat weten we maandagochtend...

Het visiteren gebeurt op de haven. En wij mogen er niet bij zijn, belachelijk, het zijn toch onze spullen? Gelukkig is onze inklaarder er wel bij, we leggen het verder in haar handen...

Duimend gaan we het weekend in. Wie duimt er mee?

ps. we zijn de komende paar dagen even uit de lucht, want de computer van Pa moet naar de dokter...iedereen hartelijk bedankt voor de leuke reacties!

Zo zit ie mee, zo zit ie tegen

Daar gaan ze dan, ons laatste stukje Nederland...om twee uur vanmiddag zwaaien we de filmploeg uit. Ik geloof dat ze een prima werkweekje hebben gehad.
Ze hebben me bijzonder verrast, geen geklaag over de hitte, zelfs bij 35 graden werd er nog onverstoord achter ons aangerend. Ze regelden hun eigen zaakjes en trokken er zélf op uit om leuk beeldmateriaal te verzamelen.
Onze omgeving werd er ook bijgehaald; Pa, Ma en zelfs buurtbewoners mochten hun zegje doen.
De filmploeg heeft met ons de eerste hoogtepunten beleefd, en inmiddels ook de eerste tegenslagen. Tja, dat die zouden komen wisten we, het is tenslotte nergens een paradijs. Maar als het tegenzit valt het ook vies tegen...

Het is een lang verhaal, maar waar het op neer komt is simpelweg verkeerde informatie. Het begint al in Nederland. Van de vreemdelingendienst krijgen we een verkeerd overzicht van de documenten die we nodig hebben voor de aanvraag van een verblijfsvergunning. Daardoor missen we nu een belangrijk document, een bewijs van goed gedrag van Bastiaan...ik hoef een dergelijk bewijs niet te overleggen, raar maar waar! Gelukkig kunnen we ontheffing vragen bij de minister van Justitie en Politie, dat schijnt vrij makkelijk te zijn.

De vreemdelingendienst, waar we ons dus eerst melden, stuurt ons naar de vreemdelingenpolitie. Daar moeten we ons kort verblijf, zoals dat heet, eerst verlengen.
Helaas...de dames en heren zijn niet tevreden over onze tickets. Drie weken is te kort, vinden ze. En dat wordt op de gebruikelijke onvriendelijke manier duidelijk gemaakt (wat is dat toch altijd met die politiemensen?). Onze uitleg dat we dat vóór vertrek bij de vreemdelingendienst hebben gecheckt en dat dat geen probleem was, wordt driftig weggewuifd.
Voor mij is het geen punt, blijkt ineens, want ik ben van Surinaamse origine. Maar Bas moet zijn ticket verlengen, vinden ze. En de kinderen? Geen probleem, want ik ben de moeder. En Bas is de vader...maar daar hebben ze geen oor naar. Ga maar terug naar de vreemdelingendienst, is het enige antwoord dat ze hebben op onze argumenten.
Dat doen we ook maar, pisnijdig. Helaas is de mevrouw in kwestie er niet, dus dat wordt morgen.

We schieten helemaal in de stress als blijkt dat we door dit hele gedoe de container waarschijnlijk niet kunnen inklaren. Om vrijstelling van invoerrechten te kunnen krijgen moeten we namelijk een bevestiging laten zien van de aanvraag voor een verblijfsvergunning. En die hebben we niet, omdat we het stempel van de vreemdelingenpolitie niet hebben en die aanvraag dus niet bij de vreemdelingendienst kunnen indienen...kan je het nog volgen?
Grrrrrr...welcome to Suriname! Ik neem me stellig voor om vanavond een teleurgestelde brief naar de minister te schrijven.
Maar goed, morgen is weer een dag, wie weet hoe het dan loopt. Zo gauw laten we ons niet uit het veld slaan!
Het is rennen en vliegen op dit moment, tegen de tijd dat we thuis zijn ligt Holland al in bed. Een eigen internetaansluiting en internationaal bellen hebben we nog niet, dus mailen en bellen naar de familie en vrienden komt er op dit moment niet echt van. Excuses!

Groeten uit Meerzorg

Hele warme groeten uit Meerzorg... ja, we zijn er!
Na een vlotte vlucht met prima zitplaatsen, goed eten en makkelijke kindjes. Zelfs de piloot had er zin in, we hebben ruim een half uur sneller gevlogen dan normaal.

Het vertrek uit Nederland werd nog een waar mediaspektakel, want onze paperazzi waren er weer...een andere ploeg, want onze vaste filmvrienden zaten al in Paramaribo.
We werden keurig begeleid door de KLM, die had speciaal voor ons een balie vrijgehouden. Wat een service (dolgelukkig met een beetje reclame, natuurlijk).
We waren dus supersnel ingecheckt. En toen was het alweer tijd voor het moeilijkste moment, het afscheid van onze naaste familie...zoals Bas al heel mooi schreef, afscheid nemen went nooit. Ook al gaan we niet naar het andere eind van de wereld.

En daarna waren we ineens met zijn viertjes, klaar voor het grote avontuur! Daar stap je toch met een dubbel gevoel in. Aan de ene kant kan je niet wachten om aan de nieuwe uitdaging te beginnen, aan de andere kant valt het je loodzwaar om je naasten achter te laten.
Maar goed, de keus is lang geleden gemaakt, en wie A zegt moet ook B zeggen. En de rest van het alfabet komt er vanzelf achteraan!

Het mediaspektakel ging vrolijk verder na aankomst op Zanderij. Als we blij het vliegtuig uitstappen, rollen we regelrecht in de armen van onze eigen flimploeg! Hoe ze het hebben klaargespeeld weet ik niet, maar ze mogen overal naar binnen. Een VIP behandeling levert het helaas niet op, we moeten gewoon in de rij staan als ieder ander. Met de koffers gaat het vlot, en dan volgt de blije begroeting met Pa en Ma de Bruin.

Dus daar zitten we dan, op Meerzorg. Ja hoe voelt dat nou? WARM!!! Het is bloedheet...
Het is nog steeds niet helemaal doorgedrongen, we hebben echt nog een vakantiegevoel. Dat zal na de eerste week wel verdwijnen. Ons huis is nieuw en vertrouwd tegelijk, het ziet er prachtig uit! Vanmiddag gaan we nog eens goed kijken, toen we er gisteren aankwamen was het al bijna donker.

De kindjes maken het wonderbaarlijk goed, lijken weinig last te hebben van de hitte. Voor alle zekerheid houden we hen de eerste dagen een beetje uit de zon, want die brandt nog erger dan een Madame Jeanette peper!
De kids vragen wel telkens naar de familie; Pake, Omi, tante Peggy en Stef, waar zijn ze? Lastig uit te leggen, natuurlijk. We houden het er maar op dat die thuis zijn.

Het is een drukke dag geweest. Onder het oog van de altijd draaiende camera nemen we een kijkje op ons grondje. Natuurlijk heb ik weer de pech dat het bruggetje over de sloot het begeeft als ik eroverheen loop. Nee, dat komt niet door mijn gewicht, de paal is verrot...maar een noodbruggetje is zo gemaakt. Verder nog boodschappen doen, een bezoekje aan Pa en Ma en de praktijkruimte en dan is de dag weer zowat om.

Meer volgt!

Afscheid zal nooit wennen...

Aan mij ook maar weer eens de beurt om wat te schrijven. Saskia zit tot in de kleine uurtjes achter de pc om de weblog bij te houden, ik blijf vanuit allerlei hoeken op de hoogte van wat er op staat, en klik om de paar dagen de link ook eens aan om te kijken wat ze nu weer voor moois geschreven heeft. En ze blijft me verrassen, die vrouw van me!

De laatste weken staan continu in het teken van afscheid, mensen die je gedag komen zeggen omdat ze je voor vertrek niet meer zullen zien. Aan bemoedigende woordjes geen gebrek, volop patiënten die me een mooi leven toewensen en volop lieve woorden op de afscheidskaartjes. Tijdens het afscheidsfeest zijn er speeches die je qua inhoud verwacht bij een uitvaart of een groot jubileum, alleen maar lof en wat zullen ze me missen... Saskia zegt al een aantal paar nieuwe sokken gekocht te hebben want dat naast je schoenen lopen vergt ook zijn tol!
Natuurlijk heb ik in die 8 jaar Maarssenbroek mijn best gedaan om iedereen goed te helpen, en natuurlijk ben ik enthousiast in allerlei nieuwe ontwikkelingen gestapt. Ik kan niet anders dan beamen dat ik hard gewerkt heb en me altijd voor het centrum heb ingezet, maar toch, voor 8 dienstjaren voelt het afscheid wel heel groots aan. Dan moet ik ook al die mooie woorden en droevige uitingen nog kunnen verwerken. De ogen voelen regelmatig vochtig aan, wanneer mijn leidinggevende of de afdelingsassistente afscheid nemen merk ik dat ik mijn best doe om luchtig te blijven. "Kom snel eens langs!" roep ik dan maar, in de hoop dat het daarmee minder zwaar voelt. Op de fiets naar de andere locatie laat ik hun laatste moeilijke blikken op mij inwerken en merk dat ik dit helemaal niet leuk vind. Dat ik die route waarschijnlijk nooit meer zal fietsen, ach, daar komen andere mooie routes voor terug, maar het afscheid van mensen die me aan het hart gaan, daar pink ik wel een traantje voor weg. Gelukkig ben ik weer eens te laat op mijn fiets gestapt waardoor ik extra hard moet trappen om op tijd voor mijn volgende afspraak te zijn. De laatste middag neem ik de bemoedigende woorden van de laatste patiënten gedwee in ontvangst, ik heb die woorden al veel gehoord en ik kan hier prima zakelijk mee overweg. Ook een gezellige lunch met andere medewerkers die in het motto van mijn vertrek georganiseerd is voelt nog vrij ontspannen aan. Moeilijker wordt het wanneer ik na het schrijven van de laatste overdracht nog een laatste rondje door het pand loop, mijn sleutel achterlaat en Peter en Ineke ga groeten. Dit is een soort standaard vrijdagavondritueel. We zijn eigenlijk altijd als laatsten nog in het pand, we praten dan gezellig nog even wat bij, voor ieder het weekend in stapt. Normaal is het dan tot volgende week, nu doet mijn keel al moeilijk en komen de woorden wat lastig mijn strot uit. Na de laatste afscheidsomhelzing fiets ik tranen vegend Maarssenbroek uit. Natuurlijk probeer ik mijzelf te vermannen door te bedenken dat ik dit zelf wil, en dat ik met fantastische ontwikkelingen aan de gang ga. Je wilt dit al jaren De Boer, stel je niet zo aan. Gelukkig heb ik ook nog een gevoelskant die me influistert dat ik van deze tranen mag genieten, ze zijn er namelijk niet voor niets...

Ondertussen is het zondag, het werk ligt al een eindje achter me en het volgende grote afscheid lonkt. Deze week nog bij mijn oma langs, een 90-jarige gedag zeggen voelt dan toch weer anders aan. Ik troost me met de gedachte dat deze ouwe taaie Friezin nog jaren mee kan, maar mijn verstand meldt me en passant nog wel even dat oma al jaren van moment tot moment leeft. En dan is Meerzorg ineens een roteind weg!
Donderdag zal er op Schiphol ook nog wel een traantje worden weggepinkt. Pa en ma komen in november al naar Suriname, maar ons vertrek uit Nederland is nu wel ineens heel definitief.

Nee, afscheid, dat zal nooit wennen...

Varen...

Ja, dit is 'm...de boot die ons kostbare vrachtje mag vervoeren! Onze eigen Atlantic Mermaid. Bastiaans vader heeft hem opgespoord, telefonisch en via het internet. Vanavond rond een uur of 11 is ons bootje uit Vlissingen vertrokken. Met een dag vertraging, een kniesoor die daarop let. Maar voor het zover was...

Dinsdagmiddag moest de computer dus uit, maar ingeladen werd ie die dag niet. Want de paniek brak uit in Utrecht. Het was niet te geloven, maar de mooie gigantische container van 13 meter lengte was niet gigantisch genoeg voor onze spullen!
Nee, dat klopt niet helemaal. Het zou allemaal keurig hebben gepast, als er niets mis was gegaan in de communicatie met onze helpers.

De dinsdag
Dinsdagochtend is er nog ruimte zat. Dus kom maar op met de schenkingen voor Suriname! roepen de Emi-Remi's enthousiast. En ze komen ook... Twee busjes vol dozen worden aangevoerd, allemaal met ziekenhuismateriaal. Ondanks de ruimte zijn de Emi-Remi's een beetje voorzichtig. De tweede lading (hele grote) dozen met schenkingen wordt apart gezet en de helpende handen krijgen de instructie om deze pas op het laatst in de container te doen. En daar gaat het mis... als Bas en zijn vader na een korte pauze boven weer naar beneden komen zijn bijna alle dozen in de container verdwenen. En aan het einde van de dag zit ie vol...en het huis is nog niet leeg! Het foutje kan niet meer worden gecorrigeerd want de mannen moeten weg, naar een andere klus. Hellep!!! Gelukkig weet neef Guido te regelen dat de container een dag later wordt opgehaald. Woensdag wordt dus de dag van de waarheid...

De woensdag
Het wordt erop of eronder. Al vroeg beginnen we met het uitruimen van een deel van de container. Geen gemakkelijke klus, het spul staat allemaal opgestapeld. Eén verkeerde beweging en je ligt onder een lawine van dozen, stoelen, planken en schilderijtjes. We laden ongeveer een kwart van de container uit en durven dan niet verder. Anders komt het zaakje echt naar buiten rollen! Gelukkig, een stuk of 11 grote donatiedozen zijn eruit. Hoopvol maar gespannen beginnen we de rest weer in te laden. Bas zijn vader ontpopt zich als een meester puzzelaar; hij heeft jaren geleden hulptransporten gecoördineerd en weet nog heel goed hoe het moet. Gelukkig maar...
Dankbaar aanvaarden we de hulp van de overbuurtjes. Donna, Ardith en Edgar zijn onvermoeibaar; ze sjouwen de hele dag mee, helpen met het laatste inpakwerk en zorgen ook nog voor eten en drinken. Langzaamaan raakte de container weer vol. Maar oh, wat staat er nog veel buiten... 's Middags gaat het er echt om spannen. Gaat het er allemaal in of niet?
Vijf kapiteins staan te discussiëren over hoe het moet en kan. Ik houd me braaf afzijdig, puzzelen was nooit mijn sterkste kant. Ik doe het verslagwerk wel... Tot mijn verbazing gaat het in goede harmonie, de vijf kapiteins komen er elke keer weer uit. En er gaat steeds meer in. Maar we gaan het niet redden, er staat nog heel veel... Uiteindelijk redden we het, op een paar kleine dingen na. Rond een uur of acht 's avonds zit de container vol. En dan bedoel ik echt VOL.
Jammer van de drie tafeltjes, de voorraadkratjes en de wasmanden, maar so be it. Vervolgens zitten we met hetzelfde probleem als de eerste twee dagen: de containerdeur sluit niet. Niet omdat ie tjokvol zit, maar omdat ie een beetje uit het lood staat. We lossen het op dezelfde manier op als de vorige avonden: de auto van Ton wordt pal voor de containerdeur geparkeerd. Alleen een slangenmens zou er nog in kunnen. En dan moet je nog maar zien dat je er wat uit krijgt!
Het laatste plechtige moment maak ik niet mee, ik zit dan met een benauwd klein mannetje op de EHBO. Gelukkig is het niet zo ernstig deze keer, Sietse hoeft niet in het ziekenhuis te blijven. Maar de spanning blijft...

De donderdag
Het is zover. De containermeneer is keurig op tijd, het probleem van de deur is zo opgelost. Ik doe alles op slot en dan zijn we er klaar voor. Maar de kids zijn nog onderweg... De bestuurder kijkt eerst wat verstoord als ik hem vraag om een paar minuten te wachten, maar het gejuich van de kinderen maakt alles goed. En daar gaat ie! Onder grote belangstelling van de buurt verdwijnen onze spullen om de hoek. Ton en Brigitte gaan vervolgens met Amber naar Zeeland. Ik blijf met Sietse achter op ons logeeradres in Utrecht, de artsen willen hem nog even in de gaten houden. Bas stoomt gewoon door, die moet nog twee dagen werken!

En inmiddels is het zaterdagavond. We zijn allemaal veilig en wel op ons tweede logeeradres, het Zeeuwse Ritthem. Met Sietse gaat het stukken beter. Begin volgende week een paar dagen naar zus Peggy-Ann en dan is het instappen geblazen! Van uitblazen komt nog niet zoveel, het laatste to-do lijstje ligt ongeduldig te wachten. Het leukste klusje hebben we al afgevinkt: alle papieren afscheidscadeaus zijn bij elkaar gelegd en daar hebben we een prachtige fotocamera van gekocht. Digitale spiegelreflex, voor de kenners...dank aan iedereen die daaraan heeft bijgedragen, we zijn er zeer gelukkig mee! De camera wordt vanavond meteen gedoopt. 60 foto's op een feestje van Bastiaans broer Wouter, waaronder deze leuke familiefoto.

Het is tijd

Het is zover...driekwart van de spullen is al ingeladen en ik kom er niet meer onderuit. De computer moet worden losgekoppeld. We zijn dus even uit de lucht...
Vanuit ons logeeradres meer nieuws!

C-day: het vervolg

Daar gaat ie, het eerste pakketje... neef Guido kwam er speciaal voor langs. Als vervoerexpert kan hij ons ook meteen geruststellen: onze spullen kunnen allemaal mee, de container is echt groot genoeg!

9:30 uur:
Intussen zijn we een dag verder. De twee helpers hebben zich net gemeld, ben benieuwd hoe het gaat.

Vanmorgen even paniek. Eigendomsbewijs van de auto niet te vinden...die zat vast in het bewaarblik met belangrijke documenten, dat is als laatste een kantoordoos in gegaan. Na wat geharrewar kom ik erachter dat een nieuw eigendomsbewijs regelen niet zo eenvoudig is. Wat nu?
Bas gaat op zoek naar het blik, maar komt het niet tegen.
Logisch, want het is nog niet ingepakt!!! Hij staat nog geduldig te wachten op een boekenplank. En ja hoor, het eigendomsbewijs ligt erin! Gelukkig maar, anders kunnen onze buurtjes de auto niet overnemen.

13:00 uur
Langzaamaan zien we ons huis in de container verdwijnen. Of eigenlijk heel snel, want de mannen werken als paarden! Puzzelen is blijkbaar hun hobby, als ze een rijtje dozen hebben geregeld komt er geen speld meer tussen. Prachtig om te zien. De lunch wordt geleverd door de buren, wij hebben niks meer in huis...alles is ingepakt! Ik ga zo toch maar wat boodschappen doen.

C-day!

Je hebt D-day, maar ook C-day...
En vandaag is de dag van de waarheid. CONTAINER DAY!!!

9:06 uur
Het begint al goed. Als ik 3 1/2 uur slaap uit mijn ogen wrijf, om 8 uur, rinkelt de telefoon. Ze zijn onderweg! joelt een vrolijke stem. De container? vraagt Bas verbaasd? Jazeker! roept de vrolijke stem. De zenuwen gieren meteen met de kracht van een orkaan door het huis. Ik zit in het oog van de storm, ben nog aardig relaxed. Bas en zijn vader zijn iets minder rustig, hihihi...
Binnen een uurtje is het zover.
Maar als de container de parkeerplaats op draait, keert mijn maag zich: hij is KLEIN. VEEL TE KLEIN!!! Hier krijgen we nooit alle spullen in...grote genade. En hij ziet er ook heel anders uit dan ik had gedacht.
Dat klopt ook, want het is de container helemaal niet...het is een doodgewone vrachtwagen die ons bed komt brengen! De vrolijke stem had ons niet goed begrepen. Na de slappe lach van opluchting wordt het bed uitgeladen. Hij blijft voor de deur staan, veel te zwaar om verder te sjouwen. Nou maar hopen dat iedereen er vanaf blijft.

11:45 uur
Hij is er nog niet...
Bas is aan zijn tweede sjouwronde bezig, we hebben wat spullen in Nieuwegein staan bij een vriend van ons. Twee loodzware behandelbanken staan al gezellig naast elkaar op de parkeerplaats. De kinderen spelen in de buurt en schoonma houdt de wacht. En ik probeer nog snel de laatste spullen in dozen te krijgen!

13:00 uur
Hij is er! We staan te juichen. Wat is ie groot en mooi...

Countdown to Container

We halen het niet!!!
Of wel?
Uiteindelijk komt het allemaal vast goed, maar de helden uit dit verhaal zien het halverwege de middag niet meer zitten. Ze blijven inpakken en het blijft tevoorschijn komen! Het lijkt wel een plaag.
Het heldhaftige voornemen om de container zonder extra hulp te laden, wordt halverwege de avond opzij gezet. Met dank aan schoonpa, die weet meer van dit soort zaken en zet al zijn overtuigingskracht in. Het is kort dag, maar het lukt waarschijnlijk wel om iemand van de vervoersmaatschappij in te huren om te helpen inladen. O, o, wat is er veel om in te laden...

De nieuwste (en laatste!!!) aanwinst rolt aan het begin van de middag de parkeerplaats op. Een rode zitmaaier...een tweedehandsje, maar hij ziet er prima uit.
Bas en zijn vader zijn wildenthousiast over het ding, het wordt meteen even aangezet. Het oorverdovende gebrul brengt beide kinderen aan het gillen, die zwijgen pas als de zitmaaier zwijgt. Dat wordt wat straks in het land waar herrie heel normaal is! Maar goed, ze wennen wel.

De kindjes gaan tot nu toe wonderbaarlijk goed om met de hectiek. Thuis slapen gaat niet meer, ze trekken met Pake en Omi in bij oom Willem en tante Corrie (die zijn op vakantie). 's Middags moeten ze nog wennen, dus geslapen wordt er niet. Maar na het avondeten duiken ze er allebei zonder problemen in en slapen meteen. Een paar kilometer verderop wordt de tent in hoog tempo afgebroken. Om 2 uur in de ochtend zijn we niet klaar, maar wel uitgeput...

Afscheid: ronde 2

Een dag na het feest zijn we nog steeds een beetje sprakeloos. Wat een afscheid...

Het gezondheidscentrum Boomstede blijkt een uitstekende feestlocatie te zijn! Ruim en knus tegelijk, niet te warm of koud, precies goed. Onder leiding van partyplanner Peggy-Ann wordt alles prachtig versierd, en rond vijf uur komen de eerste gasten binnenwandelen. Daarna blijft het nog een kwartiertje rustig, maar dan komt de stroom op gang...
Ze blijven komen, de vrienden, familie, kennissen, de cliënten van Bas, onze (oud-)collega's. De hulptroepen hebben het druk, de hapjes blijken goed in de smaak te vallen. De organisatie van de avond is een goed geoliede machine, op de kids wordt gelet, behalve afscheid nemen hoeven we helemaal niks te doen.
Degenen die foto's hebben gemaakt, graag doormailen! Ik had er geen tijd voor, helaas.

Natuurlijk heeft niemand geluisterd naar mijn uitroep dat ik geen sketches wil.
Gelukkig maar... Grappige, serieuze en ontroerende verhalen en liedjes komen voorbij. Dat we het daarbij niet altijd droog houden, tja, dat hoort bij een afscheid.
En natuurlijk gebeurt het allemaal onder het toeziend oog van de camera, want de filmploeg is erbij.
Onze paperazzi hollen heen en weer om vooral niets interessants te missen. Het lijkt net echt, af en toe moet ik een schaterlach verbijten. Veel familieleden moeten eraan geloven, ze krijgen de microfoon onverbiddelijk onder de neus geschoven. Wat ze allemaal hebben gezegd en gedaan weten we pas tegen het einde van het jaar...want dan wordt het echt!

De avond wordt afgesloten met mooie woorden van Bas, ik help hem met het afsluiten van de speech, en dan is het officieel voorbij.
Op dezelfde plek waar Bas en ik vijf jaar geleden letterlijk elkaars leven binnenwandelden, sluiten we deze fase af. Natuurlijk geeft dat een heel weemoedig gevoel, zeker als je zoveel mensen om je heen ziet die je gedag komen zeggen. Mensen die jou zullen missen, die jij zal missen.
Maar het nieuwe avontuur roept! Dus de warmte van het afscheid krijgt een mooie blijvende plek in onze harten en hoofden, en gaat mee naar de warmte van onze nieuwe plek.

Van het plan om op tijd te gaan slapen komt natuurlijk niets terecht. Het mooie fotoboek van Bastiaans collega's wordt eerst uitgebreid bekeken. En dan zijn al die prachtige kaarten en cadeaus aan de beurt! Voor je het weet ligt de woonkamer bezaaid met cadeaupapier. Het lukt ons nog net om van de presentjes van de kinderen af te blijven, die mogen ze zélf openmaken als ze wakker zijn.

Het genieten duurt helaas niet zo lang, want een paar uur later moet alles alweer worden ingepakt.
Want hij komt, hij komt...die vreselijke container.
Ik kan het woord niet meer horen!!!

Op naar de boot

Hier dromen we nou van! Zwaaien naar de boot die wegvaart met onze container erin. Maar zover is het nog niet...
Inmiddels zit onze halve garage vol. Bastiaan komt het met een zucht melden. Ik durf niet te gaan kijken! De andere helft is pas in het weekend een paar dagen beschikbaar. We zijn nu dus maar begonnen met stapelen in de woonkamer.

De lol van het inpakken gaat er een beetje af, het lijkt wel alsof we niet door de spullen heenraken. Uit alle hoeken en gaten duiken ze op. Hoe hebben we dit in hemelsnaam kunnen verzamelen, al die jaren? Het is een ramp!
Desondanks wordt er heel wat afgelachen in huize Bruintje en de Boertjes. Met een zenuwachtig ondertoontje misschien, maar het helpt wel.
Mijn lolligheid werkt af en toe op Bas zijn zenuwen, vrees ik, hoewel hij er goed mee omgaat. Ik zie de spanning bij hem met de dag stijgen...het valt ook niet mee, de hele dag werken en vervolgens thuiskomen, spullen uitzoeken en inpakken. Gelukkig heb ik de hele dag de tijd om van alles te regelen. Mijn baan buitenshuis mis ik niet meer, geen tijd om daarover na te denken!

Het officiële, plechtige afscheid van Ikea is inmiddels geweest. Voor de laatste keer een gezellig dagje uit! En nog een leuk koopje gescoord, een prachtige grote gevlochten schaal die we als fruitmand gaan gebruiken. Voor de helft van de prijs, daar kom ik bij de kassa achter. Glunderend en zwaaiend rij ik weg...helemaal blij met mijn koopje. Toch een beetje verhollandst, De Bruin? Hahaha!

Tussen het inpakken door vandaag ook nog even op cursus. Via een beroepsgenoot is Bastiaan terechtgekomen bij de ontwerper van een perfect administratiesprogramma voor fysio's. Met de doorgevoerde aanpassingen werkt het prima voor Suriname, dus die schaffen we zeker aan! In ruim drie uurtjes leren we van alles over het programma. Zeer handig, je kan er praktisch alle gegevens in kwijt over patiënten, van hun klachten tot aan de betaling.
Vandaag hebben we ook nog afspraken gemaakt met een donateur van medische hulpmiddelen voor ziekenhuizen in Suriname. De schenkingen zullen we voortaan vanuit Suriname coördineren, de organisatie in Nederland wordt overgenomen door een vriend van ons.
Ja, het werk voor de stichting gaat gewoon door, ook aan de andere kant van de oceaan...
www.rdfglobal.org

Eén grote zorg is van onze schouders! Peggy is terug van vakantie en heeft meteen de organisatie van het afscheidsfeest op zich genomen. Wat een zegen is dat. Van ons krijgt ze de vrije hand, en ze regelt het allemaal. Familieleden en kennissen springen ook bij, heerlijk! Het fijne weten we er niet van, want we krijgen niet alles te horen. Maar de voorpret is er niet minder om!

Genoeg gebaald

Zo, genoeg gebaald. Genoeg te doen, dus de zorgen over de verkoop van het huis zetten we even opzij. Inpakken gaat nu in de hoogste versnelling. De kids zijn uit logeren, dus moeilijk is het niet...
Het gaat in absolute harmonie en met humor, geen discussies over wat mee moet en wat achterblijft. Geen tijd voor!

Waar we natuurlijk wel tijd voor maken is het feest van Bastiaans Oma. Ze is vandaag 90 geworden en geeft een feestje voor de familie. Buiten waait het en is het grijs, binnen is het warm en gezellig met lekker eten. Alle kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn er. Een unieke gelegenheid om een prachtige familiefoto te maken!

We vermaken ons prima, blij met de gelegenheid om nog wat familie te spreken die we de komende tijd niet vaak zullen zien...
Ook de 5 achterkleinkinderen doen het fantastisch, voor Oma stellen ze zonder problemen hun middagslaapje uit!

Helaas

Nee, we zijn het niet eens geworden. Jammer, maar helaas...
Zowiezo zijn dit onderhandelingen met een vervelende bijsmaak geweest. Althans, voor mijn gevoel. Misschien hoort het zo in kopers- en verkopersland en moet je niet al te veel principes hebben. En zeker niet afgaan op een verondersteld gevoel van redelijkheid bij een ander...Maar goed.
Het begon met het eerste bod van de meneer, noem hem maar meneer Aa, afgelopen dinsdag. Maar liefst 27.000 euro onder de vraagprijs! Van dit lachertje wisten wij niks, want de makelaar wees hem er meteen op dat hij daarmee niet bij ons kon aankomen.
Meneer Aa moest toen weer even nadenken. Via welk kanaal hij achter onze bodemprijs kwam, weet ik niet. Maar het tweede bod de dag erna was inderdaad de bodemprijs.
Hoera! Zou je zeggen. Ware het niet dat hij voor die prijs ook nog vier garderobekasten, onze boekenkasten en een archiefkast erbij wou...
Ho ho ho! De garderobekasten waren ter overname beschikbaar, maar de andere kasten niet! Die gingen gewoon mee naar Suriname, wij hebben nooit aangegeven dat we die kwijt wilden. Wil ie ook nog ons bed hebben? En de kinderen erbij als toegift? Dat was mijn eerste sarcastische gedachte.
Maar goed, je moet er wat voor over hebben. Dus accepteerden wij de bodemprijs en kwam er een boterzacht prijsje voor de kasten als tegenvoorstel.
Daar moest hij ook over nadenken en toen wist ik het eigenlijk al. Meneer Aa zou afhaken. Bas was wat optimistischer, maar jammer genoeg kreeg ik gelijk. Tja, so be it.
Waarschijnlijk had meneer Aa al wat anders op het oog, anders waren we er zeker uitgekomen. Jammer dan. Er zijn grenzen; een uiterst redelijke en scherpe bodemprijs is echt mijn grens. En ik heb met vallen en opstaan geleerd dat je niet te vaak over je eigen grenzen heen moet gaan. Daar blijf je een vervelend gevoel bij houden.
Ik ga eens proberen om dit ook aan de makelaar uit te leggen. Die lijkt ineens nogal veel haast te hebben om ons huis van de hand te doen. Da's prima, maar niet voor een appel en een ei!