Helaas

Nee, we zijn het niet eens geworden. Jammer, maar helaas...
Zowiezo zijn dit onderhandelingen met een vervelende bijsmaak geweest. Althans, voor mijn gevoel. Misschien hoort het zo in kopers- en verkopersland en moet je niet al te veel principes hebben. En zeker niet afgaan op een verondersteld gevoel van redelijkheid bij een ander...Maar goed.
Het begon met het eerste bod van de meneer, noem hem maar meneer Aa, afgelopen dinsdag. Maar liefst 27.000 euro onder de vraagprijs! Van dit lachertje wisten wij niks, want de makelaar wees hem er meteen op dat hij daarmee niet bij ons kon aankomen.
Meneer Aa moest toen weer even nadenken. Via welk kanaal hij achter onze bodemprijs kwam, weet ik niet. Maar het tweede bod de dag erna was inderdaad de bodemprijs.
Hoera! Zou je zeggen. Ware het niet dat hij voor die prijs ook nog vier garderobekasten, onze boekenkasten en een archiefkast erbij wou...
Ho ho ho! De garderobekasten waren ter overname beschikbaar, maar de andere kasten niet! Die gingen gewoon mee naar Suriname, wij hebben nooit aangegeven dat we die kwijt wilden. Wil ie ook nog ons bed hebben? En de kinderen erbij als toegift? Dat was mijn eerste sarcastische gedachte.
Maar goed, je moet er wat voor over hebben. Dus accepteerden wij de bodemprijs en kwam er een boterzacht prijsje voor de kasten als tegenvoorstel.
Daar moest hij ook over nadenken en toen wist ik het eigenlijk al. Meneer Aa zou afhaken. Bas was wat optimistischer, maar jammer genoeg kreeg ik gelijk. Tja, so be it.
Waarschijnlijk had meneer Aa al wat anders op het oog, anders waren we er zeker uitgekomen. Jammer dan. Er zijn grenzen; een uiterst redelijke en scherpe bodemprijs is echt mijn grens. En ik heb met vallen en opstaan geleerd dat je niet te vaak over je eigen grenzen heen moet gaan. Daar blijf je een vervelend gevoel bij houden.
Ik ga eens proberen om dit ook aan de makelaar uit te leggen. Die lijkt ineens nogal veel haast te hebben om ons huis van de hand te doen. Da's prima, maar niet voor een appel en een ei!