Varen...

Ja, dit is 'm...de boot die ons kostbare vrachtje mag vervoeren! Onze eigen Atlantic Mermaid. Bastiaans vader heeft hem opgespoord, telefonisch en via het internet. Vanavond rond een uur of 11 is ons bootje uit Vlissingen vertrokken. Met een dag vertraging, een kniesoor die daarop let. Maar voor het zover was...

Dinsdagmiddag moest de computer dus uit, maar ingeladen werd ie die dag niet. Want de paniek brak uit in Utrecht. Het was niet te geloven, maar de mooie gigantische container van 13 meter lengte was niet gigantisch genoeg voor onze spullen!
Nee, dat klopt niet helemaal. Het zou allemaal keurig hebben gepast, als er niets mis was gegaan in de communicatie met onze helpers.

De dinsdag
Dinsdagochtend is er nog ruimte zat. Dus kom maar op met de schenkingen voor Suriname! roepen de Emi-Remi's enthousiast. En ze komen ook... Twee busjes vol dozen worden aangevoerd, allemaal met ziekenhuismateriaal. Ondanks de ruimte zijn de Emi-Remi's een beetje voorzichtig. De tweede lading (hele grote) dozen met schenkingen wordt apart gezet en de helpende handen krijgen de instructie om deze pas op het laatst in de container te doen. En daar gaat het mis... als Bas en zijn vader na een korte pauze boven weer naar beneden komen zijn bijna alle dozen in de container verdwenen. En aan het einde van de dag zit ie vol...en het huis is nog niet leeg! Het foutje kan niet meer worden gecorrigeerd want de mannen moeten weg, naar een andere klus. Hellep!!! Gelukkig weet neef Guido te regelen dat de container een dag later wordt opgehaald. Woensdag wordt dus de dag van de waarheid...

De woensdag
Het wordt erop of eronder. Al vroeg beginnen we met het uitruimen van een deel van de container. Geen gemakkelijke klus, het spul staat allemaal opgestapeld. Eén verkeerde beweging en je ligt onder een lawine van dozen, stoelen, planken en schilderijtjes. We laden ongeveer een kwart van de container uit en durven dan niet verder. Anders komt het zaakje echt naar buiten rollen! Gelukkig, een stuk of 11 grote donatiedozen zijn eruit. Hoopvol maar gespannen beginnen we de rest weer in te laden. Bas zijn vader ontpopt zich als een meester puzzelaar; hij heeft jaren geleden hulptransporten gecoördineerd en weet nog heel goed hoe het moet. Gelukkig maar...
Dankbaar aanvaarden we de hulp van de overbuurtjes. Donna, Ardith en Edgar zijn onvermoeibaar; ze sjouwen de hele dag mee, helpen met het laatste inpakwerk en zorgen ook nog voor eten en drinken. Langzaamaan raakte de container weer vol. Maar oh, wat staat er nog veel buiten... 's Middags gaat het er echt om spannen. Gaat het er allemaal in of niet?
Vijf kapiteins staan te discussiëren over hoe het moet en kan. Ik houd me braaf afzijdig, puzzelen was nooit mijn sterkste kant. Ik doe het verslagwerk wel... Tot mijn verbazing gaat het in goede harmonie, de vijf kapiteins komen er elke keer weer uit. En er gaat steeds meer in. Maar we gaan het niet redden, er staat nog heel veel... Uiteindelijk redden we het, op een paar kleine dingen na. Rond een uur of acht 's avonds zit de container vol. En dan bedoel ik echt VOL.
Jammer van de drie tafeltjes, de voorraadkratjes en de wasmanden, maar so be it. Vervolgens zitten we met hetzelfde probleem als de eerste twee dagen: de containerdeur sluit niet. Niet omdat ie tjokvol zit, maar omdat ie een beetje uit het lood staat. We lossen het op dezelfde manier op als de vorige avonden: de auto van Ton wordt pal voor de containerdeur geparkeerd. Alleen een slangenmens zou er nog in kunnen. En dan moet je nog maar zien dat je er wat uit krijgt!
Het laatste plechtige moment maak ik niet mee, ik zit dan met een benauwd klein mannetje op de EHBO. Gelukkig is het niet zo ernstig deze keer, Sietse hoeft niet in het ziekenhuis te blijven. Maar de spanning blijft...

De donderdag
Het is zover. De containermeneer is keurig op tijd, het probleem van de deur is zo opgelost. Ik doe alles op slot en dan zijn we er klaar voor. Maar de kids zijn nog onderweg... De bestuurder kijkt eerst wat verstoord als ik hem vraag om een paar minuten te wachten, maar het gejuich van de kinderen maakt alles goed. En daar gaat ie! Onder grote belangstelling van de buurt verdwijnen onze spullen om de hoek. Ton en Brigitte gaan vervolgens met Amber naar Zeeland. Ik blijf met Sietse achter op ons logeeradres in Utrecht, de artsen willen hem nog even in de gaten houden. Bas stoomt gewoon door, die moet nog twee dagen werken!

En inmiddels is het zaterdagavond. We zijn allemaal veilig en wel op ons tweede logeeradres, het Zeeuwse Ritthem. Met Sietse gaat het stukken beter. Begin volgende week een paar dagen naar zus Peggy-Ann en dan is het instappen geblazen! Van uitblazen komt nog niet zoveel, het laatste to-do lijstje ligt ongeduldig te wachten. Het leukste klusje hebben we al afgevinkt: alle papieren afscheidscadeaus zijn bij elkaar gelegd en daar hebben we een prachtige fotocamera van gekocht. Digitale spiegelreflex, voor de kenners...dank aan iedereen die daaraan heeft bijgedragen, we zijn er zeer gelukkig mee! De camera wordt vanavond meteen gedoopt. 60 foto's op een feestje van Bastiaans broer Wouter, waaronder deze leuke familiefoto.