Afscheid zal nooit wennen...

Aan mij ook maar weer eens de beurt om wat te schrijven. Saskia zit tot in de kleine uurtjes achter de pc om de weblog bij te houden, ik blijf vanuit allerlei hoeken op de hoogte van wat er op staat, en klik om de paar dagen de link ook eens aan om te kijken wat ze nu weer voor moois geschreven heeft. En ze blijft me verrassen, die vrouw van me!

De laatste weken staan continu in het teken van afscheid, mensen die je gedag komen zeggen omdat ze je voor vertrek niet meer zullen zien. Aan bemoedigende woordjes geen gebrek, volop patiënten die me een mooi leven toewensen en volop lieve woorden op de afscheidskaartjes. Tijdens het afscheidsfeest zijn er speeches die je qua inhoud verwacht bij een uitvaart of een groot jubileum, alleen maar lof en wat zullen ze me missen... Saskia zegt al een aantal paar nieuwe sokken gekocht te hebben want dat naast je schoenen lopen vergt ook zijn tol!
Natuurlijk heb ik in die 8 jaar Maarssenbroek mijn best gedaan om iedereen goed te helpen, en natuurlijk ben ik enthousiast in allerlei nieuwe ontwikkelingen gestapt. Ik kan niet anders dan beamen dat ik hard gewerkt heb en me altijd voor het centrum heb ingezet, maar toch, voor 8 dienstjaren voelt het afscheid wel heel groots aan. Dan moet ik ook al die mooie woorden en droevige uitingen nog kunnen verwerken. De ogen voelen regelmatig vochtig aan, wanneer mijn leidinggevende of de afdelingsassistente afscheid nemen merk ik dat ik mijn best doe om luchtig te blijven. "Kom snel eens langs!" roep ik dan maar, in de hoop dat het daarmee minder zwaar voelt. Op de fiets naar de andere locatie laat ik hun laatste moeilijke blikken op mij inwerken en merk dat ik dit helemaal niet leuk vind. Dat ik die route waarschijnlijk nooit meer zal fietsen, ach, daar komen andere mooie routes voor terug, maar het afscheid van mensen die me aan het hart gaan, daar pink ik wel een traantje voor weg. Gelukkig ben ik weer eens te laat op mijn fiets gestapt waardoor ik extra hard moet trappen om op tijd voor mijn volgende afspraak te zijn. De laatste middag neem ik de bemoedigende woorden van de laatste patiënten gedwee in ontvangst, ik heb die woorden al veel gehoord en ik kan hier prima zakelijk mee overweg. Ook een gezellige lunch met andere medewerkers die in het motto van mijn vertrek georganiseerd is voelt nog vrij ontspannen aan. Moeilijker wordt het wanneer ik na het schrijven van de laatste overdracht nog een laatste rondje door het pand loop, mijn sleutel achterlaat en Peter en Ineke ga groeten. Dit is een soort standaard vrijdagavondritueel. We zijn eigenlijk altijd als laatsten nog in het pand, we praten dan gezellig nog even wat bij, voor ieder het weekend in stapt. Normaal is het dan tot volgende week, nu doet mijn keel al moeilijk en komen de woorden wat lastig mijn strot uit. Na de laatste afscheidsomhelzing fiets ik tranen vegend Maarssenbroek uit. Natuurlijk probeer ik mijzelf te vermannen door te bedenken dat ik dit zelf wil, en dat ik met fantastische ontwikkelingen aan de gang ga. Je wilt dit al jaren De Boer, stel je niet zo aan. Gelukkig heb ik ook nog een gevoelskant die me influistert dat ik van deze tranen mag genieten, ze zijn er namelijk niet voor niets...

Ondertussen is het zondag, het werk ligt al een eindje achter me en het volgende grote afscheid lonkt. Deze week nog bij mijn oma langs, een 90-jarige gedag zeggen voelt dan toch weer anders aan. Ik troost me met de gedachte dat deze ouwe taaie Friezin nog jaren mee kan, maar mijn verstand meldt me en passant nog wel even dat oma al jaren van moment tot moment leeft. En dan is Meerzorg ineens een roteind weg!
Donderdag zal er op Schiphol ook nog wel een traantje worden weggepinkt. Pa en ma komen in november al naar Suriname, maar ons vertrek uit Nederland is nu wel ineens heel definitief.

Nee, afscheid, dat zal nooit wennen...