Groeten uit Meerzorg

Hele warme groeten uit Meerzorg... ja, we zijn er!
Na een vlotte vlucht met prima zitplaatsen, goed eten en makkelijke kindjes. Zelfs de piloot had er zin in, we hebben ruim een half uur sneller gevlogen dan normaal.

Het vertrek uit Nederland werd nog een waar mediaspektakel, want onze paperazzi waren er weer...een andere ploeg, want onze vaste filmvrienden zaten al in Paramaribo.
We werden keurig begeleid door de KLM, die had speciaal voor ons een balie vrijgehouden. Wat een service (dolgelukkig met een beetje reclame, natuurlijk).
We waren dus supersnel ingecheckt. En toen was het alweer tijd voor het moeilijkste moment, het afscheid van onze naaste familie...zoals Bas al heel mooi schreef, afscheid nemen went nooit. Ook al gaan we niet naar het andere eind van de wereld.

En daarna waren we ineens met zijn viertjes, klaar voor het grote avontuur! Daar stap je toch met een dubbel gevoel in. Aan de ene kant kan je niet wachten om aan de nieuwe uitdaging te beginnen, aan de andere kant valt het je loodzwaar om je naasten achter te laten.
Maar goed, de keus is lang geleden gemaakt, en wie A zegt moet ook B zeggen. En de rest van het alfabet komt er vanzelf achteraan!

Het mediaspektakel ging vrolijk verder na aankomst op Zanderij. Als we blij het vliegtuig uitstappen, rollen we regelrecht in de armen van onze eigen flimploeg! Hoe ze het hebben klaargespeeld weet ik niet, maar ze mogen overal naar binnen. Een VIP behandeling levert het helaas niet op, we moeten gewoon in de rij staan als ieder ander. Met de koffers gaat het vlot, en dan volgt de blije begroeting met Pa en Ma de Bruin.

Dus daar zitten we dan, op Meerzorg. Ja hoe voelt dat nou? WARM!!! Het is bloedheet...
Het is nog steeds niet helemaal doorgedrongen, we hebben echt nog een vakantiegevoel. Dat zal na de eerste week wel verdwijnen. Ons huis is nieuw en vertrouwd tegelijk, het ziet er prachtig uit! Vanmiddag gaan we nog eens goed kijken, toen we er gisteren aankwamen was het al bijna donker.

De kindjes maken het wonderbaarlijk goed, lijken weinig last te hebben van de hitte. Voor alle zekerheid houden we hen de eerste dagen een beetje uit de zon, want die brandt nog erger dan een Madame Jeanette peper!
De kids vragen wel telkens naar de familie; Pake, Omi, tante Peggy en Stef, waar zijn ze? Lastig uit te leggen, natuurlijk. We houden het er maar op dat die thuis zijn.

Het is een drukke dag geweest. Onder het oog van de altijd draaiende camera nemen we een kijkje op ons grondje. Natuurlijk heb ik weer de pech dat het bruggetje over de sloot het begeeft als ik eroverheen loop. Nee, dat komt niet door mijn gewicht, de paal is verrot...maar een noodbruggetje is zo gemaakt. Verder nog boodschappen doen, een bezoekje aan Pa en Ma en de praktijkruimte en dan is de dag weer zowat om.

Meer volgt!