Afscheid: ronde 2

Een dag na het feest zijn we nog steeds een beetje sprakeloos. Wat een afscheid...

Het gezondheidscentrum Boomstede blijkt een uitstekende feestlocatie te zijn! Ruim en knus tegelijk, niet te warm of koud, precies goed. Onder leiding van partyplanner Peggy-Ann wordt alles prachtig versierd, en rond vijf uur komen de eerste gasten binnenwandelen. Daarna blijft het nog een kwartiertje rustig, maar dan komt de stroom op gang...
Ze blijven komen, de vrienden, familie, kennissen, de cliënten van Bas, onze (oud-)collega's. De hulptroepen hebben het druk, de hapjes blijken goed in de smaak te vallen. De organisatie van de avond is een goed geoliede machine, op de kids wordt gelet, behalve afscheid nemen hoeven we helemaal niks te doen.
Degenen die foto's hebben gemaakt, graag doormailen! Ik had er geen tijd voor, helaas.

Natuurlijk heeft niemand geluisterd naar mijn uitroep dat ik geen sketches wil.
Gelukkig maar... Grappige, serieuze en ontroerende verhalen en liedjes komen voorbij. Dat we het daarbij niet altijd droog houden, tja, dat hoort bij een afscheid.
En natuurlijk gebeurt het allemaal onder het toeziend oog van de camera, want de filmploeg is erbij.
Onze paperazzi hollen heen en weer om vooral niets interessants te missen. Het lijkt net echt, af en toe moet ik een schaterlach verbijten. Veel familieleden moeten eraan geloven, ze krijgen de microfoon onverbiddelijk onder de neus geschoven. Wat ze allemaal hebben gezegd en gedaan weten we pas tegen het einde van het jaar...want dan wordt het echt!

De avond wordt afgesloten met mooie woorden van Bas, ik help hem met het afsluiten van de speech, en dan is het officieel voorbij.
Op dezelfde plek waar Bas en ik vijf jaar geleden letterlijk elkaars leven binnenwandelden, sluiten we deze fase af. Natuurlijk geeft dat een heel weemoedig gevoel, zeker als je zoveel mensen om je heen ziet die je gedag komen zeggen. Mensen die jou zullen missen, die jij zal missen.
Maar het nieuwe avontuur roept! Dus de warmte van het afscheid krijgt een mooie blijvende plek in onze harten en hoofden, en gaat mee naar de warmte van onze nieuwe plek.

Van het plan om op tijd te gaan slapen komt natuurlijk niets terecht. Het mooie fotoboek van Bastiaans collega's wordt eerst uitgebreid bekeken. En dan zijn al die prachtige kaarten en cadeaus aan de beurt! Voor je het weet ligt de woonkamer bezaaid met cadeaupapier. Het lukt ons nog net om van de presentjes van de kinderen af te blijven, die mogen ze zélf openmaken als ze wakker zijn.

Het genieten duurt helaas niet zo lang, want een paar uur later moet alles alweer worden ingepakt.
Want hij komt, hij komt...die vreselijke container.
Ik kan het woord niet meer horen!!!