Zo zit ie mee, zo zit ie tegen

Daar gaan ze dan, ons laatste stukje Nederland...om twee uur vanmiddag zwaaien we de filmploeg uit. Ik geloof dat ze een prima werkweekje hebben gehad.
Ze hebben me bijzonder verrast, geen geklaag over de hitte, zelfs bij 35 graden werd er nog onverstoord achter ons aangerend. Ze regelden hun eigen zaakjes en trokken er zélf op uit om leuk beeldmateriaal te verzamelen.
Onze omgeving werd er ook bijgehaald; Pa, Ma en zelfs buurtbewoners mochten hun zegje doen.
De filmploeg heeft met ons de eerste hoogtepunten beleefd, en inmiddels ook de eerste tegenslagen. Tja, dat die zouden komen wisten we, het is tenslotte nergens een paradijs. Maar als het tegenzit valt het ook vies tegen...

Het is een lang verhaal, maar waar het op neer komt is simpelweg verkeerde informatie. Het begint al in Nederland. Van de vreemdelingendienst krijgen we een verkeerd overzicht van de documenten die we nodig hebben voor de aanvraag van een verblijfsvergunning. Daardoor missen we nu een belangrijk document, een bewijs van goed gedrag van Bastiaan...ik hoef een dergelijk bewijs niet te overleggen, raar maar waar! Gelukkig kunnen we ontheffing vragen bij de minister van Justitie en Politie, dat schijnt vrij makkelijk te zijn.

De vreemdelingendienst, waar we ons dus eerst melden, stuurt ons naar de vreemdelingenpolitie. Daar moeten we ons kort verblijf, zoals dat heet, eerst verlengen.
Helaas...de dames en heren zijn niet tevreden over onze tickets. Drie weken is te kort, vinden ze. En dat wordt op de gebruikelijke onvriendelijke manier duidelijk gemaakt (wat is dat toch altijd met die politiemensen?). Onze uitleg dat we dat vóór vertrek bij de vreemdelingendienst hebben gecheckt en dat dat geen probleem was, wordt driftig weggewuifd.
Voor mij is het geen punt, blijkt ineens, want ik ben van Surinaamse origine. Maar Bas moet zijn ticket verlengen, vinden ze. En de kinderen? Geen probleem, want ik ben de moeder. En Bas is de vader...maar daar hebben ze geen oor naar. Ga maar terug naar de vreemdelingendienst, is het enige antwoord dat ze hebben op onze argumenten.
Dat doen we ook maar, pisnijdig. Helaas is de mevrouw in kwestie er niet, dus dat wordt morgen.

We schieten helemaal in de stress als blijkt dat we door dit hele gedoe de container waarschijnlijk niet kunnen inklaren. Om vrijstelling van invoerrechten te kunnen krijgen moeten we namelijk een bevestiging laten zien van de aanvraag voor een verblijfsvergunning. En die hebben we niet, omdat we het stempel van de vreemdelingenpolitie niet hebben en die aanvraag dus niet bij de vreemdelingendienst kunnen indienen...kan je het nog volgen?
Grrrrrr...welcome to Suriname! Ik neem me stellig voor om vanavond een teleurgestelde brief naar de minister te schrijven.
Maar goed, morgen is weer een dag, wie weet hoe het dan loopt. Zo gauw laten we ons niet uit het veld slaan!
Het is rennen en vliegen op dit moment, tegen de tijd dat we thuis zijn ligt Holland al in bed. Een eigen internetaansluiting en internationaal bellen hebben we nog niet, dus mailen en bellen naar de familie en vrienden komt er op dit moment niet echt van. Excuses!