Hoera, ze zijn vervelend!

Wat is het toch fijn als je kinderen zich weer goed genoeg voelen om vervelend te kunnen zijn! Ze zijn nog niet helemaal okee, maar het gaat de goede kant op. De kids zitten nu in de fase van ik-voel-me-iets-beter-maar-nog-niet-goed-genoeg-dus-ik-ben-vervelend. En dàt hebben we gemerkt vandaag...

We zijn langzaam aan het bijkomen van het zenuwslopende weekend. Maandagochtend moesten we weer naar de huisarts, op zijn verzoek. Daar heb ik tot nu toe het beste gevoel bij, moet ik bekennen. Hij heeft Sietse uitgebreid beluisterd. Die klonk nog wel benauwd, maar niet astmatisch. De linkerlong was nog niet schoon, dus het advies was om toch maar de antibiotica kuur te doen. Doen we zonder morren, want de prednisonkuur ging er bij Sietse niet in. Op geen enkele manier. Niet met water, niet met sap of siroop, niet kauwend en niet achter op de tong. Het kwam er elke keer binnen een minuut weer uit. En omdat het risico op ontstekingen en infecties groot is, is een antibiotica kuur geen overbodige luxe.

Zondag de hele dag en maandagochtend was het ventje nog zo slap als een vaatdoek, hij heeft zestien uur geslapen en was zelfs daarna nog apatisch. Op advies van de huisarts hebben we de ventolinfrequentie afgebouwd, hij vond die op dit moment veel te hoog (om de twee a drie uur op dat moment). Kan je nagaan, de eerste kinderarts had om het halfuur aanbevolen, als het nodig was. Maar goed, toen was Sietse echt heel benauwd.
Ik heb nog een vervelende nasmaak overgehouden aan de ontmoeting van vrijdagavond met de tweede specialist. Ergens in mijn onderbewustzijn had ik aangenomen dat het weer zo'n bevlogen Hollandse dokter was, die niets anders wilde dan zieke Surinaamse kindjes helpen. Maar het gevoel dat wij kregen was dat deze doc op dat moment liever ergens anders was dan in het ziekenhuis. Zijn onderzoek was oppervlakkig; bovendien gaf hij verkeerde info over de atrovent, waardoor we het niet durfden te gebruiken. Tja...
Anyway, ik moet het nu toch maar loslaten. Ik heb met onze huisarts besproken hoe we het bij een onverhoopte volgende keer kunnen aanpakken. Sietse is hier nu eenmaal niet bekend bij een kinderarts en dat heeft een snelle behandeling in de weg gestaan. In het ziekenhuis in Utrecht was hij een regelmatige bezoeker, ook geen gewenste situatie, maar een verwijzing van de huisarts was daardoor niet nodig.

Tot mijn verrassing kent mijn huisarts Atrovent wel degelijk als luchtwegverwijder, hij heeft het zelfs in de la liggen. Hij laat de inhalatorversie zien en schrijft het na overleg ook nog voor. Spaarzaam gebruiken, de ventolin drastisch verminderen en aan de antibiotica, is het advies.
Sietse is die ochtend nog een vaatdoek, maar 's midags gaat de knop ineens om.

Gelukkig gaat de antibioticastroop wel goed naar binnen. Zij het dat meneertje erop staat dat het drinken van het medicijntje wordt begeleid door een langdurig applaus van iedereen die in de buurt is. Je snapt wel dat we rooie handen hebben van het klappen. Ach ja, als het spul er maar in gaat...
Helaas werkt het trucje bij Amber niet. Ze heeft een hoestdrankje gehad, dat hielp heel goed bij de vorige verkoudheid. Deze keer valt het drankje niet in de smaak. Ze is 1 keer in het applausverhaal getrapt en dat was het. ' Ik wil geen hoestdrank' meldt mevrouw nu koppig, en ze doet haar hand meteen voor haar mond als ze de fles ziet.
Met als gevolg dat ze nog vol slijm zit en steeds hoest als een oude koe. Bastiaan en ik nemen haar dus af en toe in de houdgreep om het drankje erin te krijgen.
Tegen de tijd dat zij wat binnen heeft zitten wij onder, want ze blaast en spuugt het naar buiten. Wat is het toch een opgewonden standje!

Sietse lijkt goed te herstellen, hij is minder benauwd vandaag en heel opgewekt. Ik ga dus met een gerust hart naar mijn baantje buitenshuis en laat de kindjes bij Opa en Oma achter.
Amber voelt zich nog niet lekker en dat laat ze duidelijk merken in haar gedrag. In de loop van de dag steekt ze Sietse daarmee aan en aan het einde van de dag vertrek ik met twee oervervelende kinderen naar huis.

Nog even snel de meest noodzakelijke boodschapjes doen. Daar krijg ik na een paar minuten al spijt van, want de kids breken de supermarkt zowat af. Het wagentje vliegt alle kanten op, vier verschillende merken appelsap worden ingeladen en niet uitgepakte dozen worden hardhandig uit de weg geduwd.
Alle andere kindjes die braaf met hun ouders boodschappen doen, staan verbaasd te kijken.
Eerst word ik woest, mijn handen jeuken. Maar dan bedenk ik dat ik drie dagen geleden diezelfde jeukende handen wilde geven voor twee levendige, desnoods ongehoorzame kindjes.
Hahaha...je krijgt waar je om vraagt, weet je nog? Gelukkig maar!