B.B.H.H.

Oftewel, Bezigheden BuitensHuis Hebbende... (pagina 310, 1e deel Van Dale, 14e druk)
Het is in twee weken alweer zo gewoon geworden dat ik bijna ben vergeten het te vermelden. Ik verzoop al zowat in de klussen in en rond het huis. Maar toen mijn neefje belde en vroeg of ik belangstelling had voor een baan in zijn bedrijfje is het niet bij me opgekomen om te zeggen: 'nee dank je, ik heb het al hartstikke druk zo'. Nee, ik wilde er graag een bezigheid buitenshuis bij hebben...

Dus werk ik nu al twee weken bij touroperator Blue Frog Travel ( www.bluefrog.travel). Een bedrijfje dat wordt gerund door een neef van mij en zijn vrouw. Met de tours an sich heb ik weinig van doen. Ik houd me bezig met een onderdeel van het bedrijf dat zich richt op de plaatsing van stagiaires en vrijwilligers. Het bedrijfsonderdeel is op weg naar verzelfstandiging en daar kunnen ze wel een helpende hand bij gebruiken.

Dat er veel stagiaires naar Suriname komen wist ik al, je struikelt er dagelijks over. Dus dat Blue Frog daar toekomst in ziet is niet zo gek. Wat me wel verbaast is het grote aanbod aan met name jonge vrijwilligers. Er zijn steeds meer jongeren die een deel van hun vakantie willen besteden aan vrijwilligerswerk. Zou je niet denken, maar het is wel zo. Natuurlijk staat het goed op je cv en is het leuk om vakantiepret te combineren met wat klussen. Maar toch nemen de jongeren het werk over het algemeen heel serieus. Mijn taak is een goede match te maken tussen de vrijwilliger (of stagiair) en de instantie waar hij/zij wordt geplaatst.
De eerste dagen is het allemaal Grieks voor me, en het feit dat ik er ' slechts' drie halve dagen werk maakt dat ik er met rode wangetjes heenren en er met net zulke rode wangetjes vertrek.

Mijn derde werkdag is al helemaal een uitdaging. Mijn neef en zijn vrouw zijn uitgenodigd om een nieuwe vakantiebestemming in het binnenland te gaan inspecteren. Doen natuurlijk, ik ben er toch? Bovendien is mijn nicht, de tweelingzus van mijn neef, hier op vakantie. Samen kunnen we de tourtent prima runnen, denk ik optimistisch.
Een half uur nadat ik er binnenstap denk ik daar al anders over. De onbekende termen vliegen me om de oren. Inspectie van een ander oord, 200 liter nautilus, waar gaat het allemaal over? Hoeveel kost die tour naar Jodensavanna? Geen idee. Mijn neef belt vanuit het vertrekpunt nog even om te vragen of ik een ' Aailender' voor woensdag wil bestellen. Een Aailender? Wat is dat? Een nieuwe actie van de Mac misschien? Of iets anders?
Ik pijnig mijn brein, maar ik weet zeker dat ik het woord nog niet ben tegengekomen in de Van Dale.
Dat klopt ook, hij staat niet onder de A. En ook niet onder de I...
Het blijkt een Islander te zijn, op zijn Engels, ' gewoon' een vliegtuig. Daar moeten de reizigers mee naar de Raleighvallen worden gevlogen. Tja...het lag voor de hand, nietwaar?
Als ik uitgelachen ben zet ik de schouders eronder en ga full speed aan de slag. Met vallen en opstaan kom je er ook wel.
De Islander blijkt even uit de roulatie te zijn, maar met twee Cessna's komen we er ook wel. En zo komen we die vrijdag prima door.

Het baantje is in elk geval voor de komende drie maanden, daarna gaan we kijken of en hoe we verder gaan. Tot nu toe bevalt het prima.
Logistiek gezien is het allemaal prima geregeld. Ik zet de kindjes uiterlijk kwart voor acht 's ochtends op school af. Daarna rijd ik naar het veerplein. Ik laat mijn auto daar achter en steek met een lijnbootje over naar Paramaribo. Vervolgens is het drie minuten lopen naar het werk...het scheelt me ruim 20 minuten filerijden.
De oversteek met het bootje voelt elke keer als een uitje, heerlijk!

Ik werk van half negen tot half één, daarna stap ik weer richting de bootjes. Zowel heen als terug zit ik middenin de bootspits, wat betekent dat ik meestal niet hoef te wachten. De bootjes vertrekken zodra ze vol zitten (zo'n 25 man) en dat gaat heel snel.
De kindjes vallen vanaf 12 uur onder de naschoolse opvang, die hebben hun bordje warm eten al op als ik ze tussen 1 en half 2 van school ophaal. Ideaal.
Helaas, één ding heb ik nog niet kunnen regelen: er is (nog) niemand die mijn klussen thuis en op het land kan overnemen. Bastiaan en ik hollen op dat gebied nu beiden achter de feiten aan. Even rustig voor de pc zitten is er bijna niet meer bij. Vrije tijd is schoonmaaktijd, weekend is tuinbouwtijd. Het tweede is leuk, het eerste een drama.

Dus komt er volgende week een advertentie in de krant: Assistent in de huishouding gezocht. Vijf dagen in de week, vier uurtjes per dag. Invulling van de uren in overleg. Hoofdtaken: wassen, strijken, ramen zemen, vegen, dweilen. Bellen naar...

Eh...zijn er misschien vrijwilligers in de zaal? Gratis kost en inwoning...

(o hellep! de kip zit nog in de oven. helemaal vergeten...rennen! en het wasje moet nog worden opgehaald in het guesthouse. staat het strijkijzer nog aan?
komt ervan, wie gaat er nu voor de pc zitten, zoveel bezigheden binnen- en buitenshuis hebbende?)