Vrijdag de dertiende?

We geloven niet in vrijdag de dertiende, maar na gisteren zou je dat bijna wel gaan doen. Toen de dag begon hadden we nog geen flauw idee van wat ons te wachten stond.

De kids waren een beetje verkouden, en met Sietse moeten we dan altijd extra oppassen. Zijn luchtwegverwijders zijn dus altijd in de buurt en die krijgt hij om aanvallen van benauwdheid te voorkomen. Wat dat betreft gaat in het Suriname stukken beter dan in Nederland, hij heeft hier tot gisteren geen ernstige aanval gehad. Tot gisteren, ja...

Omdat de kids gisteren allebei niet zo lekker waren besloten we hen thuis te houden. Maar we moesten allebei buitenshuis werken. Geen probleem, ze konden bij Opa en Oma terecht. In de ochtend ging het allemaal nog goed, ze hebben gespeeld en vlogen elkaar af en toe in de haren, zoals het hoort. Maar 's middags werd Sietse ineens heel benauwd en koortsig. Onze huisarts zat aan de andere kant van de rivier en had op dat moment geen spreekuur.
Na wat rondbellen kwamen we in het St. Vincentius ziekenhuis terecht. De kinderarts in opleiding was eigenlijk al vrij maar heeft ons toch geholpen. Hij was inderdaad behoorlijk benauwd, moest dus verneveld worden. Niet met de allernieuwste technologie, maar het oudere model vernevelingsapparaat deed het nog prima. Daarna klonk het een stuk beter en we mochten naar huis.
Met het advies van de arts om weer contact op te nemen als het niet goed ging. Tot mijn verbazing werd ons niks in rekening gebracht voor de behandeling, deze keer niet, zei ze. We kregen recepten voor medicijnen en de naam van de kinderarts die weekenddienst had en weg waren we.

De nachtmerrie begon eigenlijk pas daarna. Want na een korte opleving werd Sietse weer heel benauwd, de koorts steeg ook weer. We waren toen onderweg naar huis en ik besloot op zoek te gaan naar de dienstdoende kinderarts. Die werkte in een ander ziekenhuis, wij dus daarheen.
Helaas, hij was er niet. Ik werd verwezen naar de Poort, zoals ze dat noemen. Bij de vervanger van de kinderarts mocht ik niet zomaar binnenstappen, Sietse had er geen historie. Ik zou eerst naar de assistent moeten, dan naar de huisarts en als die het nodig vond naar de kinderarts.
En ondanks het feit dat we goed verzekerd zijn zou ik dat traject toch zelf moeten betalen. Dat laatste vind ik niet zo’n punt, maar het omslachtige traject, daar snapte ik niks van. Wegwezen dus, naar huis.
Een paar uren en verschillende telefoontjes later zaten we met z’n viertjes (Bastiaan was inmiddels thuisgekomen) in de auto op weg naar het St. Vincentius ziekenhuis. Sietse zou waarschijnlijk worden opgenomen dus we hadden een tas met kleding en toiletspullen mee.
De kinderarts (waar we eerder naar op zoek waren geweest) was er nog niet toen we aankwamen, die zou komen als de eerste onderzoeken gedaan waren.

Amber mocht niet de zaal op, dus één van ons moest met haar op de gang blijven wachten. Het werd een waar spektakel, ze gilde en snikte het hele ziekenhuis bij elkaar omdat ze naar Sietse toe wilde. Ik wandelde met haar rond en deed van alles om haar af te leiden, helaas zonder succes.
Intussen ontstond binnen een pittige discussie tussen Bastiaan en het verplegend personeel. Die wilden allemaal onderzoekjes doen die volgens Bas niets te maken hadden met het ziektebeeld. Beleid van het ziekenhuis, was het antwoord, maar ja, daar moet je bij Bastiaan niet mee aankomen.
Ik herinner me nog levendig de discussies in Nederland over de behandeling van Sietse. Sommige artsen en verpleegkundigen waren daar niet zo blij mee, ze zijn er niet aan gewend dat er vraagtekens gezet worden bij hun handelwijze.
Dat bleek in Suriname niet anders te zijn, de verpleegkundige was allerminst blij met de suggesties van Bastiaan.

Middenin de discussie kwam de kinderarts eindelijk opdagen, bleek een Nederlander te zijn. Intussen was Sietse weer een beetje opgeknapt, hij werd beluisterd en volgens de arts hoefde hij niet te worden opgenomen.
Om de twee uur Ventolin toedienen, de voorgeschreven medicijnen geven en goed in de gaten houden, waren de instructies. Verder onderzoek deed de kinderarts niet. Een standaard handeling bij benauwheid is het checken van de saturatie (hoeveelheid zuurstof die het lichaam opneemt), het apparaat stond wel klaar maar het kwam er niet meer van.
Vreemd genoeg was de Nederlandse kinderarts niet zo gecharmeerd van de vernevelingsmedicijnen die we uit Nederland hadden meegekregen. Volgens hem deed het niet zoveel voor de benauwdheid zélf. Tja, wat moeten we daar nu weer mee?
Zijn collega landgenoten dachten daar anders over. Zoveel hoofden, zoveel zinnen, het blijkt elke keer weer. Het zal heus wel een goede arts zijn, maar bij mij heeft ie niet echt gescoord. Zijn Surinaamse collega in opleiding deed het eerder op de dag veel beter!

Het was natuurlijk geen gemakkelijke nacht, om de twee uur moest Sietse worden geïnhaleerd en dat valt niet in goede aarde bij een uitgeput kind. Bas sliep bij hem op de kamer, ik bij Amber.
Vanmorgen nog even bij onze eigen huisarts langsgegaan, die constateerde wel de benauwdheid maar het had geen echt astmatisch karakter.
Sietse moet veel rust houden en de medicijnen gebruiken. Dat laatste is niet zo makkelijk, want de prednison tabletten zijn heel bitter. Het is gelukkig een korte kuur, bedoeld om te voorkomen dat er ontstekingen bij komen. Heeft ie in Nederland ook al een keer gehad, dus daar schrokken we niet van.

Echt lekker gaat het zeker nog niet, de koorts komt en gaat, hij is nog steeds benauwd en zo slap als een vaatdoek. We houden hem scherp in de gaten. Amber is ook niet in goede doen, die is snipverkouden, maar gelukkig niet benauwd.

Behalve voor de kids zorgen komt er niet zo veel uit onze handen vandaag. De schrik van gisteren zit ons nog behoorlijk in de benen. We hadden echt gedacht dat Sietse vrijwel van zijn benauwdheidsklachten af was. Hij heeft sinds we hier wonen haast geen last gehad, dus dit is natuurlijk een behoorlijke domper.
Maar goed, we gaan niet bij de pakken neerzitten, we zetten alle zeilen bij om de kindjes weer snel op de been te hebben!