Kangoeroes en pepernoten

Leuk feest, Sinterklaas, het is hier vroeger jarenlang gevierd. Maar op de een of andere manier past het toch niet bij Suriname. We hebben hier geen schoorstenen, om maar wat te noemen...
De commercie doet de laatste jaren verwoede pogingen om de goeie ouwe Baardmans weer te introduceren. En waar dat niet lukt, is er nog altijd kinderdag, ook op 5 december.

Op de Kangoeroeschool (de school van de kids) geven ze er een speciaal tintje aan. Daar is het op 5 december Kangoeroe kinderdag.
In plaats van de goedheilig man komen er kangoeroes uit Australië! Die nemen voor alle kinderen cadeautjes mee.
Afgelopen maandag had ik nog geen flauw vermoeden hoe dat er precies uit zou gaan zien. Totdat Ambers juf op me afkwam met 'een vraagje...'
Wie, ik??? Een kangoeroe? Ik zag me nog niet zo gauw in zo'n warm apepakkie, sorry kangoeroepakkie, op school rondlopen. Bovendien had ik op die woensdag een inhaaldag op kantoor gepland.
Bastiaan kwam niet bij, die vond het wel een leuk idee. En als 'betrokken en flexibele moeder' kon ik er eigenlijk niet onderuit...

Op woensdagochtend stap ik dus extra vroeg mijn bed uit. Gewapend met een hoop nieuwe kennis over kangoeroes, stel je voor dat die wijsneuzen van alles gaan vragen...
En natuurlijk een dubbele paracetamol om me door de dag heen te helpen.
De kindjes hebben geen idee wat mama van plan is, ben benieuwd hoe ze straks reageren! Op school heerst een gezellige drukte, aan sommige kinderen is duidelijk te merken dat ze het wel erg spannend vinden. Een klasgenootje van Sietse is doodsbenauwd dat de Sint komt, de ontkenning van de juf stelt hem niet gerust. Ik knoop dat goed in mijn oren voor later.

Na de vlaggenparade worden nog allerlei welkomstliedjes voor de kangoeroes gezongen; intussen zitten wij al aan tafel om te worden geschminckt. We zijn met z'n vieren, een papa, een mama en twee kangoeroekindjes. Mijn wederhelft is drie koppen kleiner dan ik, dus ligt het voor de hand dat ik de papa Kangoeroe wordt. We hijsen ons in bruine pakken, lekker broeierig, zoals het hoort. Er wordt nog een kussen op mijn buik geplakt, want die is niet groot genoeg, hahaha!
Dan worden de fleurige buidels gevuld met pepernoten (Sint of geen Sint, die horen er natuurlijk wel bij!) en we zijn er klaar voor.
Om kwart over negen gaan de kinderen een rondje wandelen in de buurt, intussen verstopt de kangoeroefamilie zich in de tuin. Als de kinderen terugkomen begint de zoektocht.

Het is gillen en joelen natuurlijk, als we eindelijk worden gevonden! Als ik midden op het plein sta, omringd door een paar honderd kinderen, is het één seconde even heel spannend. Wat nu?
Dan stelt een juf wat vragen over de reis vanuit Australië en verder gaat de rest vanzelf.
Na de eerste kennismaking moeten de kinderen naar hun klas en gaan wij de cadeautjes rondbrengen.
De meeste kinderen vinden het allemaal geweldig. De slimmerikken hebben natuurlijk meteen door dat ik 'niet echt' ben, maar het blijft leuk.
Maar er zijn ook genoeg kinderen die ons bibberend bekijken en bij de kleintjes zijn er een paar die erbarmelijk beginnen te krijsen. En ik dacht toch echt dat ik minder eng was dan de Sint!
Amber staat met grote ogen naar me te kijken en herkent me pas als ik haar aanspreek. En dan lacht ze van oor tot oor. 'O, Mama!' roept ze blij.
Sietse glundert als ik later met de cadeautjes in zijn klas verschijn. Die had me nog niet gezien, maar heeft het nieuws al gehoord van zijn bange klasgenootje Idris.
Het jongetje kijkt bij de kennismaking op het plein zo angstig dat ik hem maar gauw uitleg dat ik Sietse's mama ben met een pak aan. Het werkt, want ik zie meteen de angst uit zijn ogen verdwijnen. Mijn verzoek om het Sietse niet te vertellen negeert hij uiteraard, want als ik binnenstap roept de halve klas meteen 'Sietse's moeder, Sietse's moeder!' En Sietse maar apetrots rondkijken. Lachen, hoor...
Me bekendmaken doe ik ook in Ambers klasje, want daar wordt flink wat afgehuild als ik binnenkom. Snel even de capuchon af, het moet wel leuk blijven. Bibberende handjes pakken de pepernoten die ik hen aanbied, sommige kinderen durven niet eens. Maar de cadeaus weigeren ze niet, hahaha...
Gelukkig zijn er maar weinig kinderen die echt bang zijn, de meeste zingen uit volle borst voor de kangoeroes. Erg leuk!

Na twee en een half uur stapt een uitgeputte papa kangoeroe uit zijn pak. Het zit er weer op! Drijfnat en dorstig, maar tevreden hijs ik me weer in mijn mensenkleding en was ik de verf van mijn gezicht.
Ik wandel nog even rustig rond op het schoolerf, ze herkennen me toch niet. Hahaha, had je gedacht!
Binnen een mum van tijd staan een tiental kinderen om me heen.
'Jij bent die kangoeroe!'
'Wie, ik? Nee, hoor.'
'Jawel, ik zie het aan je bril!'

Volgend jaar neem ik lenzen...

ps. foto's volgen misschien, ik krijg ze morgen te zien. Ik heb geen idee hoe idioot ik eruit zag, op school was nergens een grote spiegel te vinden. Misschien maar goed ook...