Factor Tijd

Het is hier altijd zomer, dat klopt, maar toch lijken de dagen steeds korter te worden. Je bent nog maar net halfslapend je bed uit of de dag is alweer om...
De tijd vliegt en wij vliegen er achteraan.

Behalve een etentje vorige week vrijdag hebben we niet eens officieel stilgestaan bij het feit dat we hier al een jaar zijn. Soms lijkt het nog maar zo kort, en soms hebben we het gevoel dat we hier al jaren zijn.
Als je kijkt naar we al hebben gedaan, zou je inderdaad denken dat we al heel lang hier zitten. Leuk stekje, de klussen rond het huis vorderen langzaam maar zeker, moestuintje werpt vruchten af, de praktijk loopt goed, we zijn al redelijk gewend aan het reilen en zeilen in Suriname.

Maar als je kijkt naar wat er nog moet gebeuren...oef.
De 11 halfuitgepakte dozen in mijn kantoortje zijn het levende bewijs: we zijn nog lang niet klaar! Afspraken hierover maken heeft weinig zin. We komen tijd en bergruimte tekort. Eerst maar eens het laatste oplossen, dan wordt het eerste een stuk makkelijker!
Het huishouden begint nu een beetje op orde te raken, Evy komt trouw vijf dagen in de week. Naar mijn ramen kijk ik niet meer, die zijn altijd schoon. Maar het huis op orde houden blijft een dagelijkse strijd, die we nog steeds regelmatig verliezen. Gelukkig voor Evy, die heeft dus altijd wat te doen...
Onze administratie blijft een zorgenkind. Het is regelmatig zoeken naar documenten; gelukkig komen ze altijd weer boven water, maar je bent dan wel een hoop frustratie en ergernis verder.

Behalve onze familie en vrienden hebben we eigenlijk weinig gemist het afgelopen jaar. We zijn inmiddels door onze grote voorraad blikjeswaren heen, maar daarzonder is het ook goed leven. Op een paar producten na is alles hier te krijgen. De prijzen van eerste levensbehoeften vallen weleens tegen, melk en yoghurt bijvoorbeeld zijn hier in vergelijking met Europa heel duur. Ik zou een Aldi of Lidl met open armen verwelkomen!
Uit eten is daarentegen vrij goedkoop (maar daar hebben we weinig tijd voor).
Ons moestuintje is wat dat betreft een uitkomst! We eten tayerblad, spinazie, komkommers, kool, kouseband, tomaat en sla van eigen grond.
De Hollandse flespompoen doet het tot mijn stomme verbazing ook, er zitten al zes pompoentjes aan de struik.
Met de broccoli wil het helaas maar niet lukken. Het zijn prachtige planten, ze groeien als kool maar niet als broccoli...oftewel, geen krop te bekennen. Iemand nog tips?
Binnenkort gaan we bloemkool uitproberen, onder schaduwgaas. Ben benieuwd of een minder verzengende zon wat meer oplevert voor zulke gewassen.

Onze kindjes herinneren zich niet veel meer van Nederland. Ze weten alleen nog dat het ver weg is, dat je er met het vliegtuig heen moet en dat de familie er woont. De meeste familieleden herkennen ze nog feilloos, maar met de vriendjes en buren van toen wordt het al moeilijker.
Het Nederlandse accent, voor zover ze dat al hadden ontwikkeld, is helemaal verdwenen. Ze gebruiken een grappig mengelmoesje van typisch Surinaamse en typisch Nederlandse uitdrukkingen met een onvervalst Surinaams accent. Ontzettend grappig om te horen, we horen het ook de hele dag...want de mondjes staan niet stil. De voetjes trouwens ook niet. Het zijn hele beweeglijke kinderen, dansen, rennen en springen zijn hun grootste hobbies!

Bastiaan zit hier helemaal op zijn plek. Hij heeft een superdruk leven, loert af en toe op de weblog maar komt er niet meer aan toe om iets te schrijven. Seniorenfit, Diabeter, Kidzfit in de maak, spinning en circuit training en natuurlijk ook nog de reguliere patiënten. De werkdagen zijn lang, veel langer dan in Nederland. Hoezo relaxed leven in Suriname???
Maar goed, voor je eigen toko moet je wat overhebben. En we zijn nog steeds druk op zoek naar ondersteuning.
Gelukkig wisselen de stagiaires elkaar af. Het houdt je scherp, zegt Bastiaan, en een extra hand is natuurlijk altijd fijn.
Op één gebied is hij (gelukkig) nog niet ingeburgerd: het nakomen van afspraken. Hij is nog steeds stipt en ergert zich groen aan mensen die laat komen of niet verschijnen zonder bericht. Dat gebeurt hier vaker dan in Nederland, heel vervelend, maar tot op zekere hoogte moet je daarmee leren leven.

En ondergetekende? Mist vooral haar zusje en neefje heel erg, de rest van de familie en vrienden is ook nog regelmatig in de gedachten.
Maar verder is er niet veel waar ik naar terugverlang. Natuurlijk, de practische zaken zijn in Nederland heel goed geregeld en het leven is in dat opzicht een stuk makkelijker dan in Suriname.
Bij de Edah haalde ik mijn kropje sla, keurig geoogst, voorgewassen en ingepakt. Zo klaar, lekker en lekker makkelijk.
Hier zaai ik de sla, zie hem opkomen, moet hem elke dag water geven en na een maandje of twee zelf uit de grond trekken en wassen. Minder makkelijk,kost meer tijd.
Maar de sla heeft nog nooit zo lekker gesmaakt! Wij genieten en familie en vrienden genieten mee. Want er is altijd genoeg om met een ander te delen.

Dit klinkt allemaal heel leuk, maar het is niet altijd even makkelijk om een nieuwe start te maken en een nieuwe balans te vinden.
Wat ik vooral mis is: tijd. Tijd om met z'n viertjes door te brengen, tijd om de duizend dingen te doen die ik me heb voorgenomen, tijd om contact te houden met iedereen die me dierbaar is. Hoezo ' in Suriname hebben ze alle tijd?' Waar hebben ze die tijd dan verstopt?

Natuurlijk is er genoeg om over te klagen, en als ik dat nodig vind doe ik dat dan ook naar hartelust. Daar neem ik wel de tijd voor, hahaha...en dan gaan we weer vrolijk verder.
Mijn tijd is overigens weer om, het is bedtijd!

Vandaag is een spannende dag, het is 1 oktober. Het begin van een nieuw schooljaar op de nieuwe school van de kids. Verslag volgt, ik zal er tijd voor maken...