Een beetje echt

Het leven in Suriname begint steeds echter te worden. Voor- en tegenspoed wisselen elkaar af, zoals het hoort.
De eerste tegenvaller is dat onze mooie zitmaaier het niet doet. Te veel door elkaar geschud tijdens de bootreis? Het blijkt een of ander kapot onderdeeltje te zijn, wel makkelijk te krijgen maar aardig aan de prijs. Van een medewerker in de winkel krijgen we de tip om het eerst maar eens bij een autohandel te proberen. Die hebben dat spul vaak voor een habbekrats liggen. Gelukkig hoort de winkelbaas het niet, die zou niet zo blij met deze klantgerichtheid…wij wel, Bastiaan gaat ermee aan de slag!

Met onze watervoorraad is voorzichtigheid geboden. Het water druppelt mondjesmaat binnen. En omdat het nauwelijks regent is er niet veel regenwater in onze tank. De meeste bewoners nemen het maar voor lief en kopen water als ze tekort komen. Maar niet onze Bas, die hangt al snel weer aan de telefoon met de verantwoordelijke voor water in het gebied. Die na een paar dagen ook inderdaad met een ploeg langskomt. En wat blijkt? De leidingen in de straat hebben weer eens te lijden van de vruchtbaarheid van de grond, de wortels van een boom zijn naar binnen gegroeid. Tja, dan komt er geen water meer doorheen…
Of het herstelwerk al afgerond is weet ik niet, maar onze watervoorraad slinkt langzaam maar zeker. Zowiezo blijft het lapwerk, het leidingsysteem is zwaar verouderd, de buizen zijn zo dun dat er nauwelijks water doorheen komt. Zonder de hydrofoor die het water naar onze waterbak pompt zouden we vrijwel nooit water hebben.

Met de kids naar school en wat oppashulp van Oma kunnen we eindelijk echt aan de slag met de inrichting van het huis. Maar waar te beginnen? Na wat gesjouw en wat aanrommelen her en der, besluiten we het gestructureerder aan te pakken. En het werkt!
We zijn natuurlijk ontzettend nieuwsgierig naar ons nieuwe bed, dus we beginnen met de ouderslaapkamer. Hij is inderdaad prachtig!!! En wat een uitzicht…
Zondagmiddag staan de garderobekasten er ook, op een enkel plankje na gemonteerd en wel. Bastiaan wordt een echte montage-expert. Gelukkig maar, want er liggen nog meer dan honderd planken die moeten worden omgetoverd in bedden, bureaus, boekenkasten en garderobekasten.

Ons eerste uitje zaterdagavond begint wel heel romantisch, met dank aan de EBS. Vanaf het einde van de middag ligt de stroomvoorziening in heel Paramaribo plat. Ook Commewijne zit in het donker. Een probleem in de electriciteitscentrale te Afobaka. Tja, kan gebeuren. Natuurlijk waren we daar vanuit Nederland al op voorbereid, ik heb een flinke voorraad kaarsen en theelichtjes ingepakt. Maar nog niet uitgepakt, oeps...
Het ANWB campinglampje is gauw gevonden. Maar waar zijn de batterijen? Wonder boven wonder weet Bastiaan die ook te vinden. En met water uit de regentank zijn de kids snel gewassen en kunnen ze aan tafel. Die vinden het trouwens reuze interessant, ze worden er helemaal wild van!
Na een paar uurtjes gaat het licht weer aan, maar niet lang genoeg…mijn haar moet ik bij campinglicht verder wassen. Nog een uurtje later is Commewijne weer verlicht; wij gaan als een speer naar de stad voor ons afspraakje met de collega van Bastiaan en haar man, die hier op vakantie zijn.
Het uitgaansleven heeft gelukkig niet te lijden van de stroomstoring. De meeste eettentjes hebben een generator, die draaien gewoon door. Het is extra druk, alsof iedereen heeft besloten het donkere huis te ontvluchten…
Rond een uurtje of elf ’s avonds zien we ook in Paramaribo het echte licht weer en zitten we aan een heerlijke maaltijd in een Javaans eettentje op Blauwgrond. Dat blijft gezellig, hoe vaak je het ook doet.
Daarna pakken we een paar kilometer verderop nog een drankje op het pleintje van Het Vat.
Ik kijk mijn ogen uit, wat is het Surinaamse uitgaansleven veranderd…
Je struikelt over de Nederlandse stagiaires, die hebben de weg naar Suriname echt gevonden! Ze zien er allemaal ontspannen uit en voelen zich duidelijk op hun gemak in ons tropenland.
Waar ik me echt over verbaas zijn de bling-bling auto’s. Net als in Nederland is de auto een statussymbool. Met het verschil dat je dat hier mag laten zien…ik zie modellen voorbijrollen (meer dan rollen is het niet, want het is superdruk) waar ik nog nooit van heb gehoord. Velgen waarin je je spiegelbeeld kan zien, flitsende blauwe lichten links, rechts, boven en onder, dvd scherm in de auto (voorin!!! Wat bezielt die gasten?), muziek die drie straten verder nog te horen is, het is gewoon een autoshow! Mijn oud-collega’s van RCI zouden watertanden.
Gezellig en grappig om naar te kijken. Toch zijn we blij als we om 2 uur ‘ochtends in ons oude karretje onze heerlijk rustige kant van de grote brug afrollen. Regelrecht in de armen van de politie, die hebben een wegcontrole, een roadblock, zoals dat hier heet. Onze papieren zijn keurig in orde, allemaal in de eerste week geregeld. We mogen zo doorrijden, en de heren van de politie stijgen een stuk in mijn achting. Hun alertheid is goed voor de (verkeers)veiligheid in onze omgeving!

En de keuken…tja, wat zullen we ervan zeggen? Nee, meneer Pee is zijn afspraken niet nagekomen. Zijn zoon ligt in het ziekenhuis. Zijn eerste legitieme excuus wat mij betreft, dus we wachten maar weer even af. De pannetjes, glaasjes en bordjes blijven voorlopig ingepakt, ik kan ze nergens kwijt…

ps. met foto's plaatsen wil het nog niet echt lukken. De verbinding is 9 van de 10 keer te traag. Ik denk na over een oplossing, want we hebben zoveel leuke plaatjes die we graag met jullie delen!