Nieuwe Meerzorgers!

Het is een stuk perkamentachtig papier, een formulier van 15 x 25 cm. Onze achter- en voornamen en geboortedata staan er met een zwarte pen op ingevuld, in een keurig handschrift.
De handtekeningen van Bastiaan en de ambtenaar van het commissariaat Meerzorg en een mooi stempel maken het document officieel: vanaf vandaag zijn we inwoners van Meerzorg! Maar wat een geloop (en wat een stempels) zijn hieraan vooraf gegaan!

Wie stempeltjes spaart, komt in Suriname goed aan zijn trekken. Maar liefst acht van die dingen fleuren onze verblijfsvergunning op. En uiteraard moeten ze allemaal ergens anders worden gehaald. Tussen het kastje, de muur en de plek waar je uiteindelijk moet zijn, zitten heel wat schakels en net zoveel stempels…
Het begint met de aanmelding bij de vreemdelingenpolitie (STEMPEL). Met die aanmelding moeten de stukken bij de dienst Vreemdelingenzaken worden ingediend. Het moeizame verhaal daarover hadden we al verteld.
Van de indiening krijgen we een bevestiging op een papiertje (STEMPEL). Waarmee we de container vrij krijgen (ook daar een berg stempels, maar dat staat hier even los van). Vreemdelingenzaken had niet begrepen dat dit papiertje al voldoende was voor de ontvangst van de container en zet vaart achter de behandeling. Hoera! Het betekende wel nog meer papierwerk (STEMPEL)…van de inklaarder, van de vervoersmaatschappij. Kniesoor die daarop let, Bastiaan draaft braaf heen en weer en produceert het allemaal.

Ja hoor…dinsdag gaat de telefoon bij mijn ouders. Verblijfsvergunning klaar! Nou ja, bijna klaar dan…het stuk moet worden opgehaald bij Vreemdelingenzaken. Daarna moeten we ermee naar de Vreemdelingenpolitie, die het moet afstempelen (STEMPEL!)
Nee, he? Ik had gezworen daar nooit meer langs te gaan! Zeg nooit nooit, je ziet het maar weer.
Gelukkig, ze hebben een goeie dag…ze herkennen ons nog, we worden vriendelijk behandeld en we hebben er weer een mooi stempel bij. Maar we zijn er nog niet…
Nu nog nog naar de afdeling Burgerzaken aan de Coppenamestraat voor een (STEMPEL!!!)
Helaas zijn we weer eens onvolledig geïnformeerd. Nee, we hebben het bewijs van uitschrijving uit Utrecht (+ kopietjes) niet bij ons…hadden ze ons niet verteld. Grrrr.

Boos blijven heeft geen zin, dat doen we dus ook niet. Vandaag gaan we weer vol goede moed op pad. Hoezo vrijdag de dertiende? Het loopt allemaal op rolletjes. Eerst naar de afdeling van Burgerzaken aan de ene kant van het gebouw (STEMPEL), daarna naar het afdelingshoofd aan de andere kant van het gebouw (STEMPEL). Tussendoor doen we nog wat bankzaken. En dan eindelijk de laatste horde: opname in het bevolkingsregister van Commewijne.
Een half uurtje wachten, twee handtekeningen, vijf kopietjes en twee (STEMPEL)s verder is het prachtige stukje perkament van ons. Meerzorg heeft er per heden vier nieuwe inwoners bij!
In elk geval voor een jaar, onze verblijfsvergunning is geldig tot oktober 2007. Het schijnt dat ik meteen een permanente vergunning mag aanvragen, arme Bas natuurlijk weer niet…het is wel een beetje oneerlijk zo. Maar goed, niet getreurd, de eerste grote horde is genomen en een berg administratieve rompslomp ligt achter ons (even vergeten dat we dit grapje binnen een jaar moeten herhalen. Maar we weten nu hoe het moet!)

Zo’n administratieve rondgang is een unieke gelegenheid om eens op de overheidskantoren rond te kijken. De werkomstandigheden zijn verre van optimaal, dus ik snap de gebrekkige service ook wel. Wat zou het een uitdaging zijn om daar eens aan de gang te gaan…
Bij de banken gaat het beduidend beter. Dames en heren in keurige uniformpjes, supermoderne computers. Toch wisselt de klantvriendelijkheid weleens. Beleefd zijn ze allemaal wel, maar soms proef je wat afstandelijkheid. Vaak verdwijnt dat gaandeweg het gesprek en dan zie je ze ineens spontaan worden.
De zwaar aangezette (ietwat overdreven?) klantvriendelijkheid van Nederland kom je hier zowiezo niet tegen, dat hoeft van ons ook niet. Vriendelijk is al goed genoeg.
Onze bankzaken lopen vrij vlot, op het lange wachten na. Maar het is dan ook aardig druk op het bijkantoor, zeker op een vrijdag. Oud en nieuw gaan er hand in hand: als de mevrouw een formulier op haar hypermoderne computer heeft ingevuld en uitgedraaid, draaft ze ermee naar een oude typemachine om er nog wat bij te tikken. Het valt me eerst niet eens op, het lijkt zo natuurlijk…

Dit weekend geen administratie, gewoon lekker klussen! We gaan Bastiaans praktijkkamertje aan huis inrichten. Hij heeft deze week al een pro deo patient gehad, een van de mannen die voor ons het schilderwerk heeft gedaan.
Opgezette hand, hij kan hem bijna niet bewegen. Bastiaan doet de eerste behandeling, geeft tips en zegt dat hij de volgende dag maar weer even moet langskomen. Dat doet ie niet...
Ik word er een beetje nerveus van, zou het niet goed zijn gegaan?
Bastiaan maakt zich geen zorgen, en ik had beter moeten weten. Als we hem twee dagen later tegenkomen op zijn huidige werkplek zwaait hij vrolijk met de ' zieke' hand. Zwelling weg, hij is weer volop aan de slag. Ik hou niet van opscheppen, maar ben wel een beetje trots!