Eerste Surinaamse verjaardag

We hebben een weekje gewacht, maar de oud-jarige heeft het te druk...dus reageer ik maar even op de vele verzoeken om een verjaardagsverslagje.

Op 11 juni is het zover, Bastiaan mag voor het eerst zijn verjaardag in Suriname vieren. De grote dag valt op een maandag. Het besluit is gauw genomen: feestje op de zondag ervoor, 10 juni dus.

Een bijzonder feestje om meerdere redenen. Voor het eerst in jaren besluit Bastiaan niet zélf te koken maar het eten uit te besteden. Moeilijke beslissing, maar we hebben geen andere keus. Geen tijd en niet genoeg energie; Bas is wat verkouden en we zijn allebei moe.
We schakelen een tante in die voor eten zorgt: macaronischotel, gestoofde en geroosterde kip erbij. Robbie geeft Bastiaan een gerecht als verjaardagscadeau: een grote pan saoto soep met alles erop en eraan! Wij helemaal blij, natuurlijk.
Als klap op de vuurpijl besluit ik om (voor het eerst) ook wat te bereiden. Het wordt een soort paella. Bas weet niet wat hij hoort, natuurlijk, zijn vrouw kookt nooit voor grote gezelschappen!
Met het zweet in de handen sta ik 's middags voor de pan. Ik krijg het er warm van, van de hitte en van de zware verantwoordelijkheid die op mij rust...

Maar het gaat goed. Alle gerechten gaan er prima in, zelfs de zogenaamde paella. Deze keer hebben we ervoor gekozen om geen plastic borden, bekers en bestek te gebruiken. Het echte werk is gezelliger, besluit ik, dus ik trek mijn Ikea servies uit de kast. Inderdaad, het is een stuk gezelliger en we hebben geen zakken vol plastic afval.
Maar als ik de berg afwas zie is het ineens een stuk minder gezellig! Ruim vijftig gasten, dus dan weet je het wel. Gelukkig hebben we genoeg hulp, maar de vaatwasser draait die nacht toch overuren.

Een heel leuk hoogtepunt is de vertoning van 'Ik Vertrek'. Sommige mensen hebben het programma nog niet gezien terwijl ze er ook in voorkomen. Het is erg gezellig, we zitten met zo'n vijftig man te kijken. Bas heeft ergens een beamer kunnen lenen, dus we hebben supergroot beeld! Aan het einde krijgen we zelfs een applaus van het publiek.

Het is een warme avond, dus het toetje (ijs) gaat er ook goed in. En dan is de avond weer voorbij. De nieuwe werkweek staat voor de deur, dus iedereen gaat keurig op tijd naar huis. Wij kunnen even bijkomen en de berg cadeautjes gaan uitpakken.

Volgens goed Surinaams gebruik worden cadeaus met dank in ontvangst genomen, maar niet meteen uitgepakt. Dat is hier niet onbeleefd, eerder het tegenovergestelde. Ik denk dat het oorspronkelijk bedoeld was om de gever met een kleinere beurs niet in verlegenheid te brengen. De traditie is blijven hangen. Hoewel kinderen er tegenwoordig wat vaker van afwijken, die zijn vaak te ongeduldig om te wachten.

De cadeautjes voelen bijna allemaal zacht aan. Lachend zeg ik tegen Bas: 'let maar op, het zijn baddoeken of kleren.'

Het eerste is een oude traditie, er ging vroeger geen verjaardag voorbij zonder dat ik twee of drie baddoeken kreeg. Geen idee waar die traditie vandaan komt.
Kleding cadeau geven is een nieuwe gewoonte, ik denk dat die te maken heeft met de Chinese producten die Suriname hebben overspoeld. Hele betaalbare kleding, ziet er leuk uit en is in ongeveer de helft van de gevallen van goede kwaliteit.

En ja hoor, ik krijg gelijk. We moeten hartelijk lachen om de baddoeken, eentje heeft een afbeelding van een (chinese) Winnie de Poeh, een andere wordt opgefleurd door een poesje! Past niet echt bij Bas...
Toevallig zijn de baddoeken in de kleuren van de kamers van de kinderen, die maken we er blij mee. De andere vier baddoeken zijn redelijk neutraal en van goede kwaliteit. Nooit teveel, zegt Bas opgewekt.
De kleding is verrassend leuk, niet allemaal zijn stijl maar wel van goede kwaliteit. Verder nog wat andere leuke cadeautjes. Wat uiteindelijk overblijft is een hoge berg glimmend cadeaupapier (zonder twijfel ook uit China)... en natuurlijk de herinneringen aan een gezellige Surinaamse verjaardag.