Twee keer een potje

Vijf keer vindt ie plaats vandaag, die plechtige optocht. Voorop een manneke met een potje in zijn armen. Nee, geen pindakaaspotje! Er achteraan een trotse moeder en/of vader. De tocht voert van de slaapkamer naar de wc, dus ik hoef niet meer uit te leggen om welk potje het precies gaat...
Ja hoor, het is zover! Meneer doet 'het' op het potje.
Gisteravond, tijdens Nederland-Argentinië, na 30 minuten speeltijd, was het zover.
Sietse sliep niet en bleef maar roepen. Toen ik ging kijken had hij voor de zoveelste keer in de afgelopen dagen zijn luier uitgedaan. Dus maar weer mijn zuchtende vraag; wil je plassen op het potje? Ja, hij wilde deze keer wel. En ja hoor, het lukte! Hij was helemaal door het dolle heen en wij waren de wedstrijd even vergeten. Het potje werd plechtig geledigd op de wc.

En zo gaat het vandaag dus vijf keer. De grote boodschap nog niet, dat is fase twee...maar we zijn op de goede weg!

De tweede bijzondere belevenis van vandaag heeft ook met een potje te maken en is goed voor een bijna-hartverlamming. 's Avonds, op weg terug van een snelle boodschap in het winkelcentrum, komen we zoals altijd langs onze halve garagebox. Ik zie vanuit de verte dat hij openstaat en denk: o, dan ga ik de eigenaar ook eens ontmoeten. Die heb ik namelijk nog nooit gezien. En dat gebeurt ook deze keer niet, want de box staat wagenwijd open en er is geen kip te bekennen. Ik kijk verbaasd om me heen en wacht nog even. Maar niemand die verschijnt...
Ik krijg het helemaal benauwd van het idee dat er iemand met de spullen vandoor gaat.
ONZE SPULLEN!!! Die deur moet hoe dan ook dicht. Als ik hem dichtgeduwd heb, blijkt er nog een sleutelbos in te hangen. Nu is de maat helemaal vol, wie is die onverantwoordelijke? Ik wacht weer even, maar nog steeds niemand. En dan dringt het tot me door dat ik niet eens weet hoe ze heten en op welk nummer ze wonen. Die info heeft Bastiaan...en die geeft zwemles aan COPD-patienten. Ik loop nog even alle nummers langs, maar dat heeft geen zin want de garageboxen en de huizen hebben niet dezelfde nummers. Dan maar naar huis.
Als Bastiaan thuiskomt gaat hij er meteen achteraan. Ze blijken niet thuis te zijn, maar de man belt even later zélf aan. Hij besefte tijdens het sporten wat hij was vergeten...stuurde de vereniging van eigenaren er op af, maar toen was de deur al dicht. Hij belde aan in de hoop dat wij wat hadden gezien. Laat dat nou toevallig zo zijn, hahaha...er is niks gebeurd, dus het is hem vergeven. Ik ben niet de enige die er met sleutels een potje van maakt, dat blijkt maar weer!