Het went nooit, maar je leert ermee omgaan...bezichtiging nummer twee is achter de rug. Het zwoegweekend heeft z'n vruchten afgeworpen! Een relaxte moeder huppelt om vijf voor half twaalf met haar kindjes naar buiten. De koffie pruttelt, thee is klaar en de indische cake knipoogt verleidelijk. Zelfs het weer werkt mee, tien minuten voordat we de deur uitgaan stopt het met regenen.
Meneer, mevrouw en hun dochter, hoor ik later van de makelaar. De zoektocht is voor de dochter, die werkt hier niet ver vandaan. Ze vinden het een mooi en net appartement, zelfs mijn moderne spiegelplafond valt in goede aarde. Meer weten we voorlopig niet, dus het is maar even afwachten.
In de tussentijd is er genoeg te doen. Verschillende telefoontjes naar instanties over ons vertrek leveren wel antwoorden, maar roepen ook meer vragen op. Daar gaan we deze week even voor zitten.
De nichtenavond was weer dolgezellig. Zoals altijd hadden we veel bekijks; zou het onze uitstraling zijn, onze aanstekelijke lachsalvo's of de vreselijke herrie die ons altijd vergezelt?
Ik kan me niet eens meer herinneren hoe het begonnen is, maar ineens was het een traditie: zeven dochters van Gerda, Edith, Hugo en Henk komen eens in de zoveel tijd bij elkaar om nieuwtjes uit te wisselen, lekker te eten, te stappen en vooral te lachen.
Wat we gemeen hebben? Onze moeder of vader is een dochter of zoon van Harry Jacob de Bruin. Verder hebben we onze jeugd, of een groot deel daarvan, in Suriname doorgebracht. Daar zagen we elkaar vaak op familiefeestjes en dergelijke. Harry Jacob heeft wel meer kinderen en kleinkinderen, maar deze zeven meiden zaten qua leeftijd vrij dichtbij elkaar en trokken dus wat meer met elkaar op. Op de een of andere manier zijn we allemaal in Nederland beland en het contact is gebleven. Een unieke en heerlijke traditie, de nichtenavond. Dat zal ik nou echt missen als ik in Suriname ben!
BELEVENISSEN VAN EEN JONG GEZIN, DAT NAAR SURINAME EMI/REMIGREERT...
Free Counter and Web Stats
2 opmerkingen:
Het weekend in Ritthem was zo voorbij, wat hebben we weer genoten en wat zullen we dat gaan missen. Die olijke gezichtjes, hun schaterende lach, en hun vrolijke gebabbel, vooral Amber blijft ons verbazen, wat een kletsmajoor is dat. Ze bleef mij mama noemen, en wij maar roepen omi, opeens zei ze omi/mama, ik lag dubbel van het lachen. Sietse is heel zorgzaam voor zijn zusje, het is precies zijn papa, die altijd op zijn broerje Wouter paste om hem te behoeden van nog meer ongelukken.
Het weer was super, heerlijk naar het strand en in een poeltje gezwommen, het water was heerlijk warm, wat is er nu mooier als zee en zand en water?
Nee voor ons mag de tijd nog even stilstaan, september komt te snel dichterbij......
liefs, pake en omi
De nichtenavond was zeker een geslaagd uitje. Sas, we zullen het wel helaas zonder jou moeten voortzetten (heel vervelend,maar is niet anders).
Een reactie posten