Pasen

Het is weer een latertje vanavond...
Nee, ik begin verkeerd. VROLIJK PASEN, ALLEMAAL!

We kijken terug op een hele drukke dag. De kindjes zitten al vroeg buiten, lekker in het zonnetje, paaseitjes schilderen. Het verstoppen doen we morgen, want na een halfuurtje knoeien willen ze toch liever gewoon een gekookt eitje opeten...en gelijk hebben ze.

De rest van de dag staat in het teken van eten. Bastiaan staat de hele dag in de keuken om het paasdiner klaar te maken. We krijgen gasten, gezellig! Voor kokkerellen heeft hij maar weinig tijd gehad sinds we hier zijn; jammer, want hij geniet er zo van (ik geniet ook, want ik hou niet van koken!).

Tussen de kookbedrijven door huppelen we regelmatig het kantoortje binnen. Tadaa, weer een mail...
De grote golf hebben we inmiddels wel gehad, maar de reacties blijven nog wel gezellig binnen druppelen. Wat betekent dat we nog steeds bezig zijn met mailtjes beantwoorden.

Ik bedenk 's ochtends ineens dat ik ook een culinaire bijdrage wil leveren aan het paasdiner. Het wordt een garnalencocktail. Maar hoe doe je dat? Even op het net kijken...drie pagina's en zeven verschillende recepten verder besluit ik mijn eigen ding te doen. Beetje ketchup, beetje mayo, beetje room, peper, zout, drie tenen knoflook en klaar is Kees.
Bastiaan maakt meer werk van zijn aandeel. Thaise soep met paddestoeltjes, nasi, den deng raghi, gestoofde pompoen, tomatensalade. Met de koolsalade van Brigitte erbij en ijs en watermeloen (uit eigen tuin) als dessert is het feest compleet. Heerlijk!

Morgen doen we het nog een keer, maar dan in een restaurant. Mijn vader is jarig en heeft ons uitgenodigd voor een etentje. Het feestje conform de Surinaamse traditie doet hij volgend jaar, dan wordt hij 75.

Ik had de nieuwkomers op de weblog nog een samenvatting beloofd van hoe het ons hier nu vergaat. Want sinds de tv-opnames is de tijd niet stil blijven staan.
Ja, de keuken is af...het kostte nog een berg hoofdpijn, maar we zijn er blij mee.
De praktijk is nu een maandje of drie open en begint aardig te lopen. Een belegde boterham levert het nog niet op. Maar we hebben genoeg broodbeleg in blik meegenomen om het nog even uit te zingen, hahaha...
Ook de patiëntenstroom aan huis gaat de goede kant op. Het nieuws dat er eindelijk een fysiotherapeut op Meerzorg is, verspreidt zich langzaam maar zeker.
Het komt niet aanwaaien, met name Bastiaan trekt er elke dag heel hard aan. Maar we zitten in de lift, dus we zijn optimistisch!

Met ons 'tuintje' gaat het wisselend. Sommige gewassen doen het heel goed, anderen weer niet. De regentijd en de stugge klei zijn de grootste boosdoeners. We leren het met vallen en opstaan, maar ook op dit gebied zijn de vooruitzichten gunstig. We wagen ons zelfs aan uitheemse tuinbouw: Bastiaans vader heeft ons stekjes gestuurd van een blauwe druif, een witte druif en een zelfbestuivende kiwi. Tot nu doen ze het goed, wij duimen! Tips zijn welkom...

Met de kindjes gaat het prima. Ze zitten5 dagen in de week op het peuterschooltje, knippen, plakken en kleuren, leren hoe het hoort, zingen uit volle borst Surinaamse en Nederlandse kinderliedjes en vermaken zich verder thuis.
Voor het bibliotheekje kom ik al ruimte te kort. Er moeten nieuwe boekenkastjes komen en ik moet de ruimte opnieuw indelen. Genoeg te doen de komende tijd...

Bastiaan gaat nog steeds met veel plezier naar het binnenland. Er is daar nog heel veel te doen, de middelen zijn beperkt, maar het is dankbaar werk.
Kortom, met ons gaat het goed, de tegenslagen nemen we voor lief en van de successen genieten we extra. We hebben nog geen spijt van onze stap!
We zouden niet durven, na zoveel leuke en spontane reacties en aanmoedigingen...