Boontjes doppen

Vandaag wordt een spannende dag. Krijgen we de auto, krijgen we de brommer, of krijgen we allebei? Ik durf niet te gokken.

Het is nu anderhalve week geleden dat de auto ons midden op de brug in de steek liet. De monteur verderop in onze straat nam de zwaargewonde vierwieler met liefde onder zijn hoede. Het is een man van weinig woorden, maar schijnbaar van veel daden. Met oneindig geduld sleutelt hij al een week aan het oude beest. Onderdelen worden gekocht, gereedschap aangepast en gefabriceerd om alle kapotte deeltjes weer draaiende te krijgen. Vraag me niet naar details, maar er was van alles mee mis. De lege radiator heeft blijkbaar veel schade aangericht.
Of het de moeite van de reparatie waard was? De tijd zal het leren. Bastiaans gevoel zegt van wel, en mijn gevoel zegt dat ik zijn gevoel een kans moet geven. Bas heeft de reparatie van nabij gevolgd, is er elke dag langsgeweest. Dat en het feit dat de kosten tot nu toe alleszins redelijk zijn, geeft hoop!

Daarnaast is het wachten op ons brommertje. Als het goed is, is ie morgen klaar. Heeft ook een weekje geduurd, tot mijn verbazing. Er blijkt toch aardig wat papierwerk verbonden te zijn aan de aankoop van zo´n snording. Verzekeringspapieren, bromfiets rijklaar maken, je bent zo een paar dagen verder. Maar goed, dan kunnen we ook zo wegrijden. De helm (al jaren verplicht hier) is bij de prijs inbegrepen, ook handig.
Een nieuw brommertje is voor Surinaamse begrippen wel aardig aan de prijs, vind ik. Maar het is ons van alle kanten afgeraden om voor een tweedehandsje te kiezen. De bromfiets is in deze regio een belangrijk vervoermiddel dus we nemen deze tip van de buurtbewoners wel serieus.

Onhandig, zo'n weekje zonder vervoer, zou je denken. Maar dat gold niet voor ons, maar voor mijn vader...want die heeft bereidwillig zijn mooie terreinauto opgeofferd. We hebben er heerlijk in rondgereden, onze dank is levensgroot!
Gisteravond hebben we de auto weer aan mijn vader afgestaan. Het is mooi geweest, nu moeten we weer onze eigen boontjes doppen.

Over boontjes gesproken! Onze kinderen blijken groenere vingers te hebben dan wijzelf. Bastiaan heeft een paar weken geleden boontjes gezaaid. Keurig volgens de regels, polletjes gemaakt, zwarte aarde en mest.
Supersterke boonsoort, stond op de verpakking. Maar na een paar weken waren er slechts drie
'supersterke' bonen opgekomen, waarvan twee het vrij snel opgaven. Ja, dat krijg je, dacht ik, die Hollandse zaadjes hebben toch wat meer moeite met de Surinaamse grond.
Afgelopen vrijdag besloten we het nogmaals te proberen, op dezelfde plek. We hadden toch nog wat van die zaden over.
Ik besloot de kinderen het zaaiwerk te laten doen. Baat het niet, dan schaadt het zeker niet...
Amber en Sietse hebben zich natuurlijk uitgeleefd; zaadje na zaadje werd in de grond gepropt. Ach ja, ze komen toch niet op, dacht ik.

Drie dagen later staan we stomverbaasd te kijken. Overal steken de boontjes de kop op...
Ik mag een boon worden als ik er wat van snap!
Of we over een maand of twee ' supersterke' boontjes doppen is nog de vraag. Maar het begin is goed!